Η παρουσία αυτού του εδαφίου είναι πολύ προσεγμένη. Η σειρά με την οποία αυτό το όνομα εμφανίζεται στις αποκαλύψεις των ονομάτων του ΓΧΒΧ είναι σημαντική.
Η Γένεση αποκαλύπτει την αρχή της αμαρτίας και συγχρόνως τη πρόβλεψη για λύτρωση από αυτήν, με το όνομα Γιαχβέ Ιρέ (ο ΚΥΡΙΟΣ θα προβλέψει). Η Έξοδος, το βιβλίο της λύτρωσης, εκθέτει τη σημασία του Γιαχβέ Ιρέ στον τύπο του πασχαλινού αμνού, μέσω του οποίου ο Ισραήλ, ο λαός του Θεού, λυτρώνεται απ’ την αμαρτία. Στην Έξοδο αποκαλύφθηκε και το όνομα Γιαχβέ Ραφά. Ο ΚΥΡΙΟΣ θεραπεύει τις πληγές της ζωής και γλυκαίνει τις πικρές εμπειρίες της. Μετά ήρθε η αποκάλυψη του Θεού σαν Γιαχβέ νισσί. Ο ΚΥΡΙΟΣ, η σημαία πάνω απ’ το λαό Του στον άγιο πόλεμο, που όλοι οι λυτρωμένοι Του πρέπει να διεξάγουν μέσα σ’ έναν εχθρικό κόσμο.
Το Λευιτικό είναι το βιβλίο της πρακτικής ζωής και της λατρείας ενός ήδη λυτρωμένου λαού. Ο αγιασμός, συνεπώς, είναι το πιο αναγκαίο και σπουδαίο θέμα του.
Η πρώτη αναφορά του Θεού που αγιάζει, απαντάται στη Γένεση, με τη συμπλήρωση της Δημιουργίας: «Κι ο Θεός ευλόγησε την έβδομη ημέρα και την αγίασε…» (2:3). Η λέξη «αγιάζω» αναφέρεται ξανά στην Έξοδο, όπου ο ΚΥΡΙΟΣ διατάζει τον Μωυσή: «Καθιέρωσε[1] σε Μένα κάθε πρωτότοκο... ανάμεσα στους γιους Ισραήλ» (13:1-2). Ο ΚΥΡΙΟΣ είχε πει για τον Ισραήλ: «Υιός Μου είναι, πρωτότοκός Μου, ο Ισραήλ» (Έξοδος 4:22). Ο Ισραήλ αποτελεί προφανώς τύπο. Όπως ο πρωτότοκος στο Ισραήλ ήταν μια εικόνα όλου του λαού και γινόταν αποδεκτός για χάρη όλου του λαού, έτσι και ο ίδιος ο λαός είναι τύπος πρωτότοκου ανάμεσα στα έθνη, στα οποία ο Θεός θα εκπληρώσει τη λύτρωση.
Έτσι, το Λευιτικό προβάλλει αυτόν τον άγιο τρόπο, με τον οποίον ένας ήδη λυτρωμένος λαός θα μπορούσε να έχει, αντάξια της πρόσκλησής του, πρακτική ζωή (Εφεσίους 4:1) και πνευματική λατρεία, που ο ΚΥΡΙΟΣ απαιτεί απ’ αυτούς. Έτσι, σε σχέση με την ηθική και πνευματική καθαρότητα, το όνομα αυτό επαναλαμβάνεται έξι φορές στα δυο κεφάλαια του Λευιτικού μετά την πρώτη του αναφορά.
Η σημασία και η χρήση του όρου «αγιάζω»
Η πρώτη σημασία είναι «ξεχωρίζω, διαχωρίζω». Η λέξη εφαρμόζεται σε ημέρες, χρόνια κι εποχές. Ο Θεός αγίασε το Σάββατο (Γένεση 2:3, Έξοδος 20:8,11), που σημαίνει ότι Εκείνος το ξεχώρισε απ’ τις άλλες ημέρες. Έπρεπε να είναι μια ξεχωριστή ημέρα. Οι μεγάλες γιορτές και ημέρες νηστείας του Ισραήλ ήταν χρονικές περίοδοι που ξεχωρίζονταν και γιορτάζονταν με άγιες συνάξεις του λαού (Λευιτικό 23). Το Ιωβηλαίο έτος, που ήταν μετά από 7 Σάββατα των 7 ετών, την μεγάλη μέρα του Εξιλασμού, άρχιζε με δυνατά σαλπίσματα και ήταν πρότυπο μιας νέας αρχής λύτρωσης και ελευθερίας για όλους, έτσι όπως ήταν αγιασμένο ή ειδικά ξεχωρισμένο (Λευιτικό 25:10).
Το ρήμα «αγιάζω» εφαρμόζεται και σε χώρους, όπως στο στρατόπεδο του Ισραήλ, στο όρος Σιών, στην Ιερουσαλήμ, στο θυσιαστήριο, στη σκηνή του Μαρτυρίου, στο Ναό. Η λέξη μικτάς, που χρησιμοποιείται για τη Σκηνή του Μαρτυρίου και τον Ναό, σημαίνει «αγιαστήριο» και συγγενεύει πολύ με το όνομα του ΚΥΡΙΟΥ. Είναι τόπος ξεχωρισμένος για την ειδική παρουσία και λατρεία του ΓΧΒΧ που αγιάζει. Η ίδια η Αγία Γη είναι γη ξεχωρισμένη.
Η λέξη χρησιμοποιείται και για τον διαχωρισμό προσώπων. Έτσι ο Ιερεμίας ήταν ξεχωρισμένος στην υπηρεσία του Κυρίου, σαν προφήτης για τα έθνη: «Πριν σε μορφώσω στην κοιλιά, σε γνώρισα και πριν βγεις από τη μήτρα σε αγίασα. Σε κατέστησα προφήτη στα έθνη» (Ιερεμίας 1:5). Ο πρωτότοκος του Ισραήλ ξεχωριζόταν: «Καθιέρωσε σε μένα κάθε πρωτότοκο, που διανοίγει κάθε μήτρα ανάμεσα στους γιους Ισραήλ...» (Έξοδος 13:2). Στο μέτωπο του Αρχιερέα υπήρχε μια διαρκής ένδειξη του αγιασμού του στον ΓΧΒΧ: «Αγιασμός (κοντές) στον ΓΧΒΧ» (Έξοδος 28:36). Αλλά κι όλος ο λαός ήταν ξεχωρισμένοι στον ΚΥΡΙΟ: «Εσύ είσαι άγιος λαός στον ΚΥΡΙΟ τον Θεό σου. Ο ΚΥΡΙΟΣ ο Θεός σου σ’ έκλεξε για να είσαι σ’ αυτόν εκλεκτός λαός, απ’ όλους τους λαούς, που είναι επάνω στο πρόσωπο της γης» (Δευτερονόμιο 7:6).
Το καίριο χαρακτηριστικό σ’ όλα αυτά τα παραδείγματα για τη λέξη αυτή έχει σχέση με το Θεό: Η μέρα του Σαββάτου ήταν άγια, γιατί ο ΚΥΡΙΟΣ αναπαύτηκε τη μέρα αυτή. Η ημέρα ξεχωρίστηκε για τον λαό Ισραήλ σαν υπόσχεση ότι ο Θεός είχε αγιάσει το λαό αυτόν για τον Εαυτό Του: «Προσέχετε να τηρείτε τα Σάββατά μου. Επειδή, αυτό είναι σημάδι ανάμεσα σε μένα και σε σας, στις γενεές σας, για να γνωρίζετε ότι εγώ είμαι ο ΚΥΡΙΟΣ, που σας αγιάζω» (Έξοδος 31:13). Το όρος του ΚΥΡΙΟΥ έπρεπε να ονομαστεί άγιο, γιατί ο ΚΥΡΙΟΣ επρόκειτο να κατοικήσει εκεί (Ζαχαρίας 8:3). Ο ίδιος ο Ναός, είχε ονομαστεί έτσι, γιατί ήταν το κατοικητήριο του ΚΥΡΙΟΥ ανάμεσα στον λαό Του.
Η εφαρμογή της λέξης στον ΓΧΒΧ
Ως προς τον Εαυτό Του, ο Άγιος Θεός, ο ΓΧΒΧ, είναι ξεχωρισμένος από και πάνω απ’ όλα όσα είναι μέσα στο Σύμπαν: «Δεν υπάρχει άγιος όπως ο ΚΥΡΙΟΣ. Επειδή, δεν υπάρχει άλλος εκτός από σένα. Ούτε υπάρχει βράχος όπως ο Θεός μας» (Α' Σαμουήλ 2:2).[2] Το εδάφιο κλειδί του Λευιτικού που μας διδάσκει πώς μπορούμε να πλησιάζουμε έναν Άγιο Θεό και να περπατάμε στην πρακτική μας ζωή μ’ έναν τρόπο που να Τον ευαρεστεί, είναι: «Διότι εγώ ο ΓΧΒΧ, ο Θεός σας, είμαι άγιος» (Λευιτ.20:8).
Στο όραμα που άλλαξε τη ζωή του Ησαΐα, υπήρχε εκείνη η θαυμαστή περιγραφή του Γιαχβέ: «Κατά τον χρόνο που πέθανε ο βασιλιάς Οζίας, είδα τον Κύριο να κάθεται επάνω σ’ ένα θρόνο ψηλό και υπερυψωμένο και το κράσπεδό του γέμισε τον ναό. Από πάνω του στέκονταν Σεραφίμ, που το κάθε ένα είχε έξι φτερούγες. Με τις δυο σκέπαζε το πρόσωπό του και με τις άλλες δυο σκέπαζε τα πόδια του και με τις υπόλοιπες δυο πετούσε. Και το ένα έκραζε προς το άλλο κι έλεγε: Άγιος, άγιος, άγιος ο ΚΥΡΙΟΣ των δυνάμεων. Όλη η γη είναι πλήρης από τη δόξα του» (6:3). Στη παρουσία εκείνης της φοβερής αγιότητας, ακόμα και τα Σεραφείμ καλύπτουν το πρόσωπό τους. Από τότε, για τον Ησαΐα, ο ΓΧΒΧ είναι πάντοτε ο Άγιος Θεός του Ισραήλ, φράση πολύ χαρακτηριστική σ’ αυτόν και απαντάται περίπου 30 φορές.
Η αγιότητα του Θεού γίνεται ειδικά σαφής, σε αντίθεση με τις ειδωλολατρικές θεότητες, με την ακαθαρσία και τη διαφθορά της φύσης και της λατρείας τους. Οι ειδωλολατρικοί θεοί πρόσεχαν μόνο τον εαυτό τους κι ήταν συνεχώς απασχολημένοι με τις φιλονικίες τους. Άγρια κι ανείπωτα κακουργήματα γίνονταν κατά τη λατρεία τους. Αντίθεση αποτελεί η φοβερή, αλλά ωραία αγιότητα του ΓΧΒΧ, η κύρια ιδιότητα του χαρακτήρα του Οποίου είναι η φοβερή καθαρότητά Του. «Ποιος είναι όμοιός σου, ΚΥΡΙΕ, ανάμεσα στους Θεούς; Ποιος είναι όμοιός σου, ένδοξος σε αγιότητα, θαυμαστός σε ύμνους που ενεργεί τεράστια;» (Έξοδος 15:11). Ο ψαλμωδός διακηρύττει ότι το όνομά Του είναι άγιο και φοβερό (111:9) «Τα μάτια σου είναι καθαρότερα, από το να βλέπεις τα πονηρά και δεν μπορείς να βλέπεις επάνω στην ανομία», λέει ο Αββακούμ (1:13).
Η πρώτη αλήθεια που ο Ισραήλ έμαθε για τον Γιαχβέ ήταν ότι «ΚΥΡΙΟΣ ο Θεός μας είναι άγιος». Ο Νόμος κι οι συνθήκες που συνδέονται με τη παράδοση του Νόμου στο Σινά, σκόπευαν στο να χαράξουν μια ανεξίτηλη εντύπωση στον Ισραήλ για την αλήθεια της αγιότητας του ΓΧΒΧ. Είναι αυτή η αγιότητα για την οποία ο Μωυσής αποκαλύπτει ότι ο Θεός είναι Ζηλότυπος (Ελ Καννά) (אל קנּא) (Έξ.34:14), που σημαίνει ότι η αγιότητά Του είναι τόσο καθαρή, που δεν μπορεί να επιτρέψει τη λατρεία κάποιου άλλου στο λαό Του. Ο Θεός δηλώνει: «Εγώ θα αγιαστώ σ’ εκείνους που με πλησιάζουν και θα δοξαστώ μπροστά σε ολόκληρο τον λαό» (Λευιτικό 10:3). Ο λαός Του πρέπει να Τον αγιάζει μες στη καρδιά του (Ησαΐας 8:13) και να Τον λατρεύει στην ωραιότητα της αγιότητάς Του: «Αποδώστε στον ΚΥΡΙΟ τη δόξα του ονόματός του. Πάρτε προσφορές κι ελάτε μπροστά του. Προσκυνήστε τον ΚΥΡΙΟ μέσα στο μεγαλοπρεπές αγιαστήριό του» (Α' Χρονικών 16:29, Ψαλμός 29:2).
Η εφαρμογή στον λαό του Θεού
Τη δόξα και την ωραιότητά Του ο Θεός θέλει να τη μεταδίδει. Δεν είναι μάταιη η προσευχή: «Ας είναι η λαμπρότητα του Γιαχβέ του Θεού μας επάνω μας» (Ψαλμός 90:17). Είναι μια επιθυμία δοσμένη απ’ το Θεό και βρίσκει την απάντησή της στα λόγια του Πέτρου, ότι εμείς έχουμε γίνει «κοινωνοί θείας φύσης» (Β' Πέτρου 1:4). Ο Θεός θέλει, ο άνθρωπος, που Αυτός δημιούργησε κατά την εικόνα Του και τη διέφθειρε με την αμαρτία, να αποκατασταθεί σ’ εκείνη την εικόνα, που είναι «δικαιοσύνη κι οσιότητα της αλήθειας». Γι’ αυτό τον ντύνει με «το νέο άνθρωπο, που κτίστηκε κατά Θεόν» (Εφεσίους 4:24).
Ο Θεός, λοιπόν, θέλοντας τη λύτρωση του ανθρώπου, διάλεξε αρχικά ένα λαό, τους Ισραηλίτες, που τους ξεχώρισε, τους αγίασε γι’ αυτόν το σκοπό, λέγοντας στον Μωυσή: «Άγιοι να είστε, επειδή, άγιος είμαι εγώ, ο Κύριος ο Θεός σας» (Λευιτικό 19:2). Ένας άγιος Θεός απαιτεί αγιότητα από το λαό Του. Ένας Θεός ξεχωρισμένος από κάθε κακό, πολύ καθαρός στο να παρατηρεί το κακό, σ’ έντονη αντίθεση από κάθε κακό, απαιτεί ο λαός Του να είναι και αυτός ξεχωρισμένος από κάθε κακό, ξεχωρισμένος για το σκοπό που Αυτός τους εκλέγει. Γι’ αυτό ζητάει απ’ το λαό Του να μη λατρεύσει άλλους θεούς, αλλά Εκείνον, επειδή γίνεται σαν τους θεούς που λατρεύει.
Ο λαός έπρεπε επίσης να είναι ξεχωρισμένος, άγιος, απ’ όλους τους άλλους λαούς γύρω για να αποφύγει τη μόλυνση από τη διαφθορά. Ο Θεός ήθελε να τους δείξει ότι η μόλυνση του ανθρώπου προέρχεται απ’ το εσωτερικό της καρδιάς του κι ότι ακόμα και κάτω από τις καλύτερες συνθήκες του πεσμένου ανθρώπου, «η καρδιά είναι απατηλή περισσότερο από όλα, κι υπερβολικά διεφθαρμένη» (Ιερεμίας 17:9) κι ότι δεν υπάρχει ελπίδα για λύτρωση και αγιότητα έξω από τον Θεό.
Ο όρος «άγιος», «ξεχωρισμένος» σημαίνει λοιπόν συμμετοχή στη φύση και στο χαρακτήρα του ΓΧΒΧ. Έχει σημασία ότι η λέξη «άγιος», παρόλο που πρώτιστα σημαίνει «ξεχωρισμένος», σημαίνει και πνευματικές κι ηθικές ποιότητες. Το να είσαι ξεχωρισμένος από κάθε κακό και ασέβεια, δεν σημαίνει απλά να είσαι αρνητικός, αλλά να είσαι αγαθός (Λευιτικό 18:3-4). Η αγιότητα είναι θετική κι ενεργητική. Ο λαός του Θεού πρέπει να είναι άγιος στη πρακτική ζωή, όπως και στις θέσεις του. Το ένα δεν έχει νόημα χωρίς το άλλο.
Αυτός ο αγιασμός, ο αποχωρισμός του λαού Του είναι για τον Θεό μια πράξη, αλλά η πρακτική της αγιότητας στο λαό Του είναι η επίδραση αυτής της πράξης σ’ αυτούς. «Εγώ είμαι ο ΓΧΒΧ, που σας αγιάζω», αλλά προηγουμένως λέει: «Αγιαστείτε, λοιπόν και γίνεστε άγιοι» (Λευιτικό 7-8). Ο Θεός απαιτεί απ’ το λαό Του να είναι άγιοι, αλλά δεν τους εξαναγκάζει. Τους δίνει τη δύναμη να είναι άγιοι και τους χαρίζει κάθε κίνητρο για την αγιότητα. Μια αγιότητα που είναι προοδευτική και διαρκεί όσο ζει ο άνθρωπος.
Ο ΓΧΒΧ είναι ξεχωριστός και πάνω απ’ όλα τα δημιουργήματά Του, επειδή είναι άγιος. Αλλά, επειδή είναι Αυτός που αγιάζει τον λαό Του, γι’ αυτό τους ξεχωρίζει για τον Εαυτό Του και γίνεται έμφυτος στην καρδιά τους, καθώς κατοικεί μέσα τους και τους δυναμώνει με το Άγιο Πνεύμα να ζουν ευάρεστα σαν άγιοι ενώπιόν Του.[3]
Ο ΓΧΒΧ στην Π. Διαθήκη είναι ο Ιησούς στην Καινή
Μια μέρα, στη μέση ενός διαλόγου με μια ομάδα Ιουδαίων ηγετών ο Ιησούς έκανε μια καταπληκτική δήλωση: «Σας διαβεβαιώνω απόλυτα: Αν κάποιος φυλάξει τον λόγο Μου, δε θα δει θάνατο στον αιώνα» (Ιωάννης 8:51). Οι Ιουδαίοι έμειναν εμβρόντητοι. Τον κατηγόρησαν ότι έχει δαιμόνιο. Στο κάτω – κάτω ο Αβραάμ κι οι προφήτες είχαν πεθάνει. Πώς μπορούσε να λέει ότι αν κάποιος τηρούσε τα λόγια Του δε θα πέθαινε ποτέ (εδ.52); Περίμεναν απάντηση: «Μήπως είσαι μεγαλύτερος απ’ τον πατέρα μας τον Αβραάμ που πέθανε; Και οι προφήτες πέθαναν. Εσύ για ποιον κάνεις τον εαυτό σου;» (εδ. 53). Το συμπέρασμα σαφές: Ο Αβραάμ είχε πεθάνει εδώ και 2.000 σχεδόν χρόνια κι οι μεγάλοι προφήτες του Ισραήλ ήταν νεκροί εδώ κι αιώνες. Πώς τολμούσε λοιπόν ο Ιησούς να ισχυρίζεται ότι ήταν μεγαλύτερός τους; Η ένταση ανέβαινε. Μπορούσε να τη νοιώσει κανείς στον αέρα. Ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Ο Αβραάμ, ο πατέρας σας, είχε αγαλλίαση να δει τη δική Μου ημέρα. Κι είδε και χάρηκε» (εδ.56). Οι Ιουδαίοι ηγέτες τώρα έπιασαν τον Ιησού, Τον είχαν παγιδεύσει, ήταν σίγουροι, γι’ αυτό και συνεχίζουν την επίθεσή τους: «Ακόμα 50 χρόνια δεν έχεις κι είδες τον Αβραάμ;» (εδ.57). Κι ο Ιησούς απαντά: «Σας διαβεβαιώνω απόλυτα: Πριν γίνει ο Αβραάμ Εγώ Είμαι» (εδ.58). Δε μπορούσε να είχε γίνει λάθος. Ο Ιησούς ταύτιζε τον Εαυτό Του με τον ΓΧΒΧ της Π. Διαθήκης, τον μεγάλο Εγώ Είμαι, τον αυθύπαρκτο Θεό, την πηγή της ζωής, Αυτόν που πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει. Η ιουδαϊκή ηγεσία κατάλαβε αμέσως το Ποιος ισχυριζόταν ότι είναι, κάτι που στη σκέψη τους ήταν βλασφημία κι άξιο θανάτου (Ιωάννης 8:59). Ο Ιησούς δε μιλούσε για φυσικό, αλλά για τον πνευματικό θάνατο. Αυτός ήταν ο ΓΧΒΧ, η πηγή της ζωής, ο Άγιος που μισούσε την αμαρτία και την καταδίκαζε. Που αγαπούσε τον αμαρτωλό και μπορούσε να χορηγήσει τη λύτρωση. Αυτός, η πηγή της ζωής, θα πέθαινε για την αμαρτία του ανθρώπου, για να μη δει ο άνθρωπος ποτέ θάνατο.
α) Ο Χριστός είναι ο μονογενής Υιός του Θεού, «το απαύγασμα της δόξας κι ο χαρακτήρας της υπόστασής Του». Ο Χριστός αποκάλυψε ολοκληρωτικά τη δόξα και την ωραιότητα του Πατέρα. Έτσι ο Ιησούς ήταν τέλεια άγιος κι άμωμος στη ζωή Του (Εβραίους 4:15, 7:26). Έγινε αμαρτία για μας, αλλά ο Ίδιος δε γνώρισε αμαρτία (Β' Κορινθίους 5:21). Σαν Υιός και αποκάλυψη του Πατέρα ξεχώρισε τελείως τον Εαυτό Του για να κάνει το θέλημα του Πατέρα κι υπέταξε τον Εαυτό Του πλήρως γι’ αυτόν τον σκοπό. Αυτός έγινε ο αγιασμός μας: «Αλλά εσείς είστε από αυτόν εν Χριστώ Ιησού, που έγινε σε μας σοφία από τον Θεό και δικαιοσύνη και αγιασμός και απολύτρωση» (Α' Κορινθίους 1:30), «Με το οποίο θέλημα είμαστε αγιασμένοι διαμέσου της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού, που έγινε μια φορά για πάντα… Επειδή, με μια προσφορά τελειοποίησε για πάντα αυτούς που αγιάζονται» (Εβραίους 10:10,14).
β) Ό,τι ίσχυε για το Ισραήλ, που έπρεπε να είναι άγιο και ξεχωριστό έθνος, ισχύει για την Εκκλησία και ατομικά για κάθε πιστό. Ο Πέτρος δικηρύττει: «Αλλά, καθώς εκείνος, που σας κάλεσε είναι άγιος, έτσι και εσείς να γίνετε άγιοι σε κάθε διαγωγή. Επειδή είναι γραμμένο: Άγιοι να είστε, επειδή εγώ είμαι άγιος» (1:15-16), «Εσείς, όμως, είστε εκλεκτό γένος, βασίλειο ιεράτευμα, άγιο έθνος, λαός τον οποίο ο Θεός απέκτησε, για να εξαγγείλετε τις αρετές εκείνου, ο οποίος σας κάλεσε από το σκοτάδι στο θαυμαστό του φως» (2:9). Έχουμε εκλεγεί για μια τέτοια αγιότητα: «…Καθώς μάς έκλεξε διαμέσου αυτού πριν από τη δημιουργία του κόσμου, για να είμαστε άγιοι και χωρίς ψεγάδι μπροστά του με αγάπη…» (Εφεσίους 1:4). Όπως στην Π. Διαθήκη έτσι και στην Καινή είμαστε αγιασμένοι ή ξεχωρισμένοι εν Χριστώ «ο Οποίος μας έσωσε και μας κάλεσε με άγια κλήση» (Β' Τιμοθέου 1:9). Αυτός ο αγιασμός στη ζωή εκπληρώνεται μέσω του λόγου Του: «Αγίασέ τους μέσα στην αλήθειά σου. Ο λόγος ο δικός είναι αλήθεια… Και για χάρη τους εγώ αγιάζω τον εαυτό μου, για να είναι κι αυτοί αγιασμένοι μέσα στην αλήθεια» (Ιωάννης 17:17,19). Στον αγιασμό αυτόν Αυτός μάς ενισχύει με το Άγιο Πνεύμα. Αυτός είναι ο πρωτουργός αυτής της αγιότητάς μας. Κάνει τα σώματά μας ναούς της παρουσίας Του και παράγει τον καρπό του Πνεύματος. Στο σημείο αυτό θυμόμαστε ότι, όπως στην Π. Διαθήκη ο αγιασμός δεν ήταν μόνο σε σχέση με τη θέση μας εν ΚΥΡΙΩ, αλλά σε σχέση και με τη πρακτική ζωή, έτσι και στην Καινή. Γιατί κι ο Παύλος, αφού μιλάει για τον καρπό του Πνεύματος στον πιστό, συνεχίζει: «Αν ζούμε σύμφωνα με το Πνεύμα, ας περπατάμε και σύμφωνα με το Πνεύμα» (Γαλάτες 5: 25).
Επανειλημμένα προτρεπόμαστε προς τον αγιασμό της ζωής: «Σας παρακαλώ, λοιπόν, αδελφοί, χάρη των οικτηρμών του Θεού, παραστήστε τα σώματά σας ως θυσία ζωντανή, άγια, ευάρεστη στον Θεό, η οποία είναι η λιγική σας λατρεία. Και μη συμμορφώνεστε με τούτο τον αιώνα, αλλά μεταμορφώνεστε διαμέσου της ανακαίνισης του νου σας, ώστε να δοκιμάζετε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο» (Ρωμαίους 12:1-2). Αντιπαραβάλλοντας τη προηγούμενη ζωή τους ο Παύλος λέει στους Κορινθίους: «Και μερικοί υπήρξατε τέτοιοι. Αλλά λουστήκατε, αλλά αγιαστήκατε, αλλά δικαιωθήκατε, στο όνομα του Κυρίου Ιησού και με το Πνεύμα του Θεού μας» (Α' Κορινθίους 6:11, Εφεσίους 4:24). Η παιδεία του Κυρίου έχει αυτό το σκοπό, για να γίνουμε συμμέτοχοι της αγιότητάς Του (Εβραίους 12:10). Η Εκκλησία έχει το ένδοξο πεπρωμένο να παρουσιαστεί άξια και άμωμη στον Κύριό της: «Ο Χριστός αγάπησε την εκκλησία και παρέδωσε τον εαυτό του για χάρη της, για να την αγιάσει, αφού την καθάρισε με το λουτρό του νερού δια του λόγου, για να την παραστήσει στον εαυτό του εκκλησία ένδοξη, χωρίς να έχει κάποια κηλίδα ή ρυτίδα ή κάτι αυτού του είδους, αλλά για να είναι άγια και χωρίς ψεγάδι» (Εφεσίους 5:25-27). Θα είμαστε όμοιοι μ’ Αυτόν, όταν εμφανιστεί: «Και καθένας που έχει αυτή την ελπίδα…, αγνίζει τον εαυτό του, όπως εκείνος είναι αγνός» (Α' Ιωάννου 3:3). «Επειδή τούτο είναι το θέλημα του Θεού, ο αγιασμός σας» (Α' Θεσσαλονικείς 4:3).Και θα τελειώσουμε με την ευχή που ο Παύλος απεθύνει στους πιστούς της Θεσσαλονίκης: «Και ο Θεός της ειρήνης είθε να σας αγιάσει ολοκληρωτικά και να διατηρηθεί ολόκληρο το πνεύμα σας κι η ψυχή και το σώμα, άμεμπτα στην παρουσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού» (Α' Θεσσαλονικείς 5:23).
[1] «Αγίασον», σύμφωνα με τη μετάφραση των Ο'.
[2] Δες και τα χωρία: Δευτερονόμιο 4:35, Ησαΐας 44:6, 45:21.
[3] Κεντός Γισραέλ (קדוֹשׁ ישׂראל): «Ο Άγιος του Ισραήλ»: Ο αγαπημένος τίτλος του Ησαΐα (1:4), τον συναντάμε στον Ιερεμία και τους Ψαλμούς. Παρόμοιοι τίτλοι είναι: Αβίρ Γισραέλ :(אביר ישׂראל) Ο Ισχυρός του Ισραήλ (Ησαΐας 1:24), Νετσάχ Γισραέλ (נצח ישׂראל): Δόξα (νίκη) του Ισραήλ (Α' Σαμουήλ 15:29).
Η Γένεση αποκαλύπτει την αρχή της αμαρτίας και συγχρόνως τη πρόβλεψη για λύτρωση από αυτήν, με το όνομα Γιαχβέ Ιρέ (ο ΚΥΡΙΟΣ θα προβλέψει). Η Έξοδος, το βιβλίο της λύτρωσης, εκθέτει τη σημασία του Γιαχβέ Ιρέ στον τύπο του πασχαλινού αμνού, μέσω του οποίου ο Ισραήλ, ο λαός του Θεού, λυτρώνεται απ’ την αμαρτία. Στην Έξοδο αποκαλύφθηκε και το όνομα Γιαχβέ Ραφά. Ο ΚΥΡΙΟΣ θεραπεύει τις πληγές της ζωής και γλυκαίνει τις πικρές εμπειρίες της. Μετά ήρθε η αποκάλυψη του Θεού σαν Γιαχβέ νισσί. Ο ΚΥΡΙΟΣ, η σημαία πάνω απ’ το λαό Του στον άγιο πόλεμο, που όλοι οι λυτρωμένοι Του πρέπει να διεξάγουν μέσα σ’ έναν εχθρικό κόσμο.
Το Λευιτικό είναι το βιβλίο της πρακτικής ζωής και της λατρείας ενός ήδη λυτρωμένου λαού. Ο αγιασμός, συνεπώς, είναι το πιο αναγκαίο και σπουδαίο θέμα του.
Η πρώτη αναφορά του Θεού που αγιάζει, απαντάται στη Γένεση, με τη συμπλήρωση της Δημιουργίας: «Κι ο Θεός ευλόγησε την έβδομη ημέρα και την αγίασε…» (2:3). Η λέξη «αγιάζω» αναφέρεται ξανά στην Έξοδο, όπου ο ΚΥΡΙΟΣ διατάζει τον Μωυσή: «Καθιέρωσε[1] σε Μένα κάθε πρωτότοκο... ανάμεσα στους γιους Ισραήλ» (13:1-2). Ο ΚΥΡΙΟΣ είχε πει για τον Ισραήλ: «Υιός Μου είναι, πρωτότοκός Μου, ο Ισραήλ» (Έξοδος 4:22). Ο Ισραήλ αποτελεί προφανώς τύπο. Όπως ο πρωτότοκος στο Ισραήλ ήταν μια εικόνα όλου του λαού και γινόταν αποδεκτός για χάρη όλου του λαού, έτσι και ο ίδιος ο λαός είναι τύπος πρωτότοκου ανάμεσα στα έθνη, στα οποία ο Θεός θα εκπληρώσει τη λύτρωση.
Έτσι, το Λευιτικό προβάλλει αυτόν τον άγιο τρόπο, με τον οποίον ένας ήδη λυτρωμένος λαός θα μπορούσε να έχει, αντάξια της πρόσκλησής του, πρακτική ζωή (Εφεσίους 4:1) και πνευματική λατρεία, που ο ΚΥΡΙΟΣ απαιτεί απ’ αυτούς. Έτσι, σε σχέση με την ηθική και πνευματική καθαρότητα, το όνομα αυτό επαναλαμβάνεται έξι φορές στα δυο κεφάλαια του Λευιτικού μετά την πρώτη του αναφορά.
Η σημασία και η χρήση του όρου «αγιάζω»
Η πρώτη σημασία είναι «ξεχωρίζω, διαχωρίζω». Η λέξη εφαρμόζεται σε ημέρες, χρόνια κι εποχές. Ο Θεός αγίασε το Σάββατο (Γένεση 2:3, Έξοδος 20:8,11), που σημαίνει ότι Εκείνος το ξεχώρισε απ’ τις άλλες ημέρες. Έπρεπε να είναι μια ξεχωριστή ημέρα. Οι μεγάλες γιορτές και ημέρες νηστείας του Ισραήλ ήταν χρονικές περίοδοι που ξεχωρίζονταν και γιορτάζονταν με άγιες συνάξεις του λαού (Λευιτικό 23). Το Ιωβηλαίο έτος, που ήταν μετά από 7 Σάββατα των 7 ετών, την μεγάλη μέρα του Εξιλασμού, άρχιζε με δυνατά σαλπίσματα και ήταν πρότυπο μιας νέας αρχής λύτρωσης και ελευθερίας για όλους, έτσι όπως ήταν αγιασμένο ή ειδικά ξεχωρισμένο (Λευιτικό 25:10).
Το ρήμα «αγιάζω» εφαρμόζεται και σε χώρους, όπως στο στρατόπεδο του Ισραήλ, στο όρος Σιών, στην Ιερουσαλήμ, στο θυσιαστήριο, στη σκηνή του Μαρτυρίου, στο Ναό. Η λέξη μικτάς, που χρησιμοποιείται για τη Σκηνή του Μαρτυρίου και τον Ναό, σημαίνει «αγιαστήριο» και συγγενεύει πολύ με το όνομα του ΚΥΡΙΟΥ. Είναι τόπος ξεχωρισμένος για την ειδική παρουσία και λατρεία του ΓΧΒΧ που αγιάζει. Η ίδια η Αγία Γη είναι γη ξεχωρισμένη.
Η λέξη χρησιμοποιείται και για τον διαχωρισμό προσώπων. Έτσι ο Ιερεμίας ήταν ξεχωρισμένος στην υπηρεσία του Κυρίου, σαν προφήτης για τα έθνη: «Πριν σε μορφώσω στην κοιλιά, σε γνώρισα και πριν βγεις από τη μήτρα σε αγίασα. Σε κατέστησα προφήτη στα έθνη» (Ιερεμίας 1:5). Ο πρωτότοκος του Ισραήλ ξεχωριζόταν: «Καθιέρωσε σε μένα κάθε πρωτότοκο, που διανοίγει κάθε μήτρα ανάμεσα στους γιους Ισραήλ...» (Έξοδος 13:2). Στο μέτωπο του Αρχιερέα υπήρχε μια διαρκής ένδειξη του αγιασμού του στον ΓΧΒΧ: «Αγιασμός (κοντές) στον ΓΧΒΧ» (Έξοδος 28:36). Αλλά κι όλος ο λαός ήταν ξεχωρισμένοι στον ΚΥΡΙΟ: «Εσύ είσαι άγιος λαός στον ΚΥΡΙΟ τον Θεό σου. Ο ΚΥΡΙΟΣ ο Θεός σου σ’ έκλεξε για να είσαι σ’ αυτόν εκλεκτός λαός, απ’ όλους τους λαούς, που είναι επάνω στο πρόσωπο της γης» (Δευτερονόμιο 7:6).
Το καίριο χαρακτηριστικό σ’ όλα αυτά τα παραδείγματα για τη λέξη αυτή έχει σχέση με το Θεό: Η μέρα του Σαββάτου ήταν άγια, γιατί ο ΚΥΡΙΟΣ αναπαύτηκε τη μέρα αυτή. Η ημέρα ξεχωρίστηκε για τον λαό Ισραήλ σαν υπόσχεση ότι ο Θεός είχε αγιάσει το λαό αυτόν για τον Εαυτό Του: «Προσέχετε να τηρείτε τα Σάββατά μου. Επειδή, αυτό είναι σημάδι ανάμεσα σε μένα και σε σας, στις γενεές σας, για να γνωρίζετε ότι εγώ είμαι ο ΚΥΡΙΟΣ, που σας αγιάζω» (Έξοδος 31:13). Το όρος του ΚΥΡΙΟΥ έπρεπε να ονομαστεί άγιο, γιατί ο ΚΥΡΙΟΣ επρόκειτο να κατοικήσει εκεί (Ζαχαρίας 8:3). Ο ίδιος ο Ναός, είχε ονομαστεί έτσι, γιατί ήταν το κατοικητήριο του ΚΥΡΙΟΥ ανάμεσα στον λαό Του.
Η εφαρμογή της λέξης στον ΓΧΒΧ
Ως προς τον Εαυτό Του, ο Άγιος Θεός, ο ΓΧΒΧ, είναι ξεχωρισμένος από και πάνω απ’ όλα όσα είναι μέσα στο Σύμπαν: «Δεν υπάρχει άγιος όπως ο ΚΥΡΙΟΣ. Επειδή, δεν υπάρχει άλλος εκτός από σένα. Ούτε υπάρχει βράχος όπως ο Θεός μας» (Α' Σαμουήλ 2:2).[2] Το εδάφιο κλειδί του Λευιτικού που μας διδάσκει πώς μπορούμε να πλησιάζουμε έναν Άγιο Θεό και να περπατάμε στην πρακτική μας ζωή μ’ έναν τρόπο που να Τον ευαρεστεί, είναι: «Διότι εγώ ο ΓΧΒΧ, ο Θεός σας, είμαι άγιος» (Λευιτ.20:8).
Στο όραμα που άλλαξε τη ζωή του Ησαΐα, υπήρχε εκείνη η θαυμαστή περιγραφή του Γιαχβέ: «Κατά τον χρόνο που πέθανε ο βασιλιάς Οζίας, είδα τον Κύριο να κάθεται επάνω σ’ ένα θρόνο ψηλό και υπερυψωμένο και το κράσπεδό του γέμισε τον ναό. Από πάνω του στέκονταν Σεραφίμ, που το κάθε ένα είχε έξι φτερούγες. Με τις δυο σκέπαζε το πρόσωπό του και με τις άλλες δυο σκέπαζε τα πόδια του και με τις υπόλοιπες δυο πετούσε. Και το ένα έκραζε προς το άλλο κι έλεγε: Άγιος, άγιος, άγιος ο ΚΥΡΙΟΣ των δυνάμεων. Όλη η γη είναι πλήρης από τη δόξα του» (6:3). Στη παρουσία εκείνης της φοβερής αγιότητας, ακόμα και τα Σεραφείμ καλύπτουν το πρόσωπό τους. Από τότε, για τον Ησαΐα, ο ΓΧΒΧ είναι πάντοτε ο Άγιος Θεός του Ισραήλ, φράση πολύ χαρακτηριστική σ’ αυτόν και απαντάται περίπου 30 φορές.
Η αγιότητα του Θεού γίνεται ειδικά σαφής, σε αντίθεση με τις ειδωλολατρικές θεότητες, με την ακαθαρσία και τη διαφθορά της φύσης και της λατρείας τους. Οι ειδωλολατρικοί θεοί πρόσεχαν μόνο τον εαυτό τους κι ήταν συνεχώς απασχολημένοι με τις φιλονικίες τους. Άγρια κι ανείπωτα κακουργήματα γίνονταν κατά τη λατρεία τους. Αντίθεση αποτελεί η φοβερή, αλλά ωραία αγιότητα του ΓΧΒΧ, η κύρια ιδιότητα του χαρακτήρα του Οποίου είναι η φοβερή καθαρότητά Του. «Ποιος είναι όμοιός σου, ΚΥΡΙΕ, ανάμεσα στους Θεούς; Ποιος είναι όμοιός σου, ένδοξος σε αγιότητα, θαυμαστός σε ύμνους που ενεργεί τεράστια;» (Έξοδος 15:11). Ο ψαλμωδός διακηρύττει ότι το όνομά Του είναι άγιο και φοβερό (111:9) «Τα μάτια σου είναι καθαρότερα, από το να βλέπεις τα πονηρά και δεν μπορείς να βλέπεις επάνω στην ανομία», λέει ο Αββακούμ (1:13).
Η πρώτη αλήθεια που ο Ισραήλ έμαθε για τον Γιαχβέ ήταν ότι «ΚΥΡΙΟΣ ο Θεός μας είναι άγιος». Ο Νόμος κι οι συνθήκες που συνδέονται με τη παράδοση του Νόμου στο Σινά, σκόπευαν στο να χαράξουν μια ανεξίτηλη εντύπωση στον Ισραήλ για την αλήθεια της αγιότητας του ΓΧΒΧ. Είναι αυτή η αγιότητα για την οποία ο Μωυσής αποκαλύπτει ότι ο Θεός είναι Ζηλότυπος (Ελ Καννά) (אל קנּא) (Έξ.34:14), που σημαίνει ότι η αγιότητά Του είναι τόσο καθαρή, που δεν μπορεί να επιτρέψει τη λατρεία κάποιου άλλου στο λαό Του. Ο Θεός δηλώνει: «Εγώ θα αγιαστώ σ’ εκείνους που με πλησιάζουν και θα δοξαστώ μπροστά σε ολόκληρο τον λαό» (Λευιτικό 10:3). Ο λαός Του πρέπει να Τον αγιάζει μες στη καρδιά του (Ησαΐας 8:13) και να Τον λατρεύει στην ωραιότητα της αγιότητάς Του: «Αποδώστε στον ΚΥΡΙΟ τη δόξα του ονόματός του. Πάρτε προσφορές κι ελάτε μπροστά του. Προσκυνήστε τον ΚΥΡΙΟ μέσα στο μεγαλοπρεπές αγιαστήριό του» (Α' Χρονικών 16:29, Ψαλμός 29:2).
Η εφαρμογή στον λαό του Θεού
Τη δόξα και την ωραιότητά Του ο Θεός θέλει να τη μεταδίδει. Δεν είναι μάταιη η προσευχή: «Ας είναι η λαμπρότητα του Γιαχβέ του Θεού μας επάνω μας» (Ψαλμός 90:17). Είναι μια επιθυμία δοσμένη απ’ το Θεό και βρίσκει την απάντησή της στα λόγια του Πέτρου, ότι εμείς έχουμε γίνει «κοινωνοί θείας φύσης» (Β' Πέτρου 1:4). Ο Θεός θέλει, ο άνθρωπος, που Αυτός δημιούργησε κατά την εικόνα Του και τη διέφθειρε με την αμαρτία, να αποκατασταθεί σ’ εκείνη την εικόνα, που είναι «δικαιοσύνη κι οσιότητα της αλήθειας». Γι’ αυτό τον ντύνει με «το νέο άνθρωπο, που κτίστηκε κατά Θεόν» (Εφεσίους 4:24).
Ο Θεός, λοιπόν, θέλοντας τη λύτρωση του ανθρώπου, διάλεξε αρχικά ένα λαό, τους Ισραηλίτες, που τους ξεχώρισε, τους αγίασε γι’ αυτόν το σκοπό, λέγοντας στον Μωυσή: «Άγιοι να είστε, επειδή, άγιος είμαι εγώ, ο Κύριος ο Θεός σας» (Λευιτικό 19:2). Ένας άγιος Θεός απαιτεί αγιότητα από το λαό Του. Ένας Θεός ξεχωρισμένος από κάθε κακό, πολύ καθαρός στο να παρατηρεί το κακό, σ’ έντονη αντίθεση από κάθε κακό, απαιτεί ο λαός Του να είναι και αυτός ξεχωρισμένος από κάθε κακό, ξεχωρισμένος για το σκοπό που Αυτός τους εκλέγει. Γι’ αυτό ζητάει απ’ το λαό Του να μη λατρεύσει άλλους θεούς, αλλά Εκείνον, επειδή γίνεται σαν τους θεούς που λατρεύει.
Ο λαός έπρεπε επίσης να είναι ξεχωρισμένος, άγιος, απ’ όλους τους άλλους λαούς γύρω για να αποφύγει τη μόλυνση από τη διαφθορά. Ο Θεός ήθελε να τους δείξει ότι η μόλυνση του ανθρώπου προέρχεται απ’ το εσωτερικό της καρδιάς του κι ότι ακόμα και κάτω από τις καλύτερες συνθήκες του πεσμένου ανθρώπου, «η καρδιά είναι απατηλή περισσότερο από όλα, κι υπερβολικά διεφθαρμένη» (Ιερεμίας 17:9) κι ότι δεν υπάρχει ελπίδα για λύτρωση και αγιότητα έξω από τον Θεό.
Ο όρος «άγιος», «ξεχωρισμένος» σημαίνει λοιπόν συμμετοχή στη φύση και στο χαρακτήρα του ΓΧΒΧ. Έχει σημασία ότι η λέξη «άγιος», παρόλο που πρώτιστα σημαίνει «ξεχωρισμένος», σημαίνει και πνευματικές κι ηθικές ποιότητες. Το να είσαι ξεχωρισμένος από κάθε κακό και ασέβεια, δεν σημαίνει απλά να είσαι αρνητικός, αλλά να είσαι αγαθός (Λευιτικό 18:3-4). Η αγιότητα είναι θετική κι ενεργητική. Ο λαός του Θεού πρέπει να είναι άγιος στη πρακτική ζωή, όπως και στις θέσεις του. Το ένα δεν έχει νόημα χωρίς το άλλο.
Αυτός ο αγιασμός, ο αποχωρισμός του λαού Του είναι για τον Θεό μια πράξη, αλλά η πρακτική της αγιότητας στο λαό Του είναι η επίδραση αυτής της πράξης σ’ αυτούς. «Εγώ είμαι ο ΓΧΒΧ, που σας αγιάζω», αλλά προηγουμένως λέει: «Αγιαστείτε, λοιπόν και γίνεστε άγιοι» (Λευιτικό 7-8). Ο Θεός απαιτεί απ’ το λαό Του να είναι άγιοι, αλλά δεν τους εξαναγκάζει. Τους δίνει τη δύναμη να είναι άγιοι και τους χαρίζει κάθε κίνητρο για την αγιότητα. Μια αγιότητα που είναι προοδευτική και διαρκεί όσο ζει ο άνθρωπος.
Ο ΓΧΒΧ είναι ξεχωριστός και πάνω απ’ όλα τα δημιουργήματά Του, επειδή είναι άγιος. Αλλά, επειδή είναι Αυτός που αγιάζει τον λαό Του, γι’ αυτό τους ξεχωρίζει για τον Εαυτό Του και γίνεται έμφυτος στην καρδιά τους, καθώς κατοικεί μέσα τους και τους δυναμώνει με το Άγιο Πνεύμα να ζουν ευάρεστα σαν άγιοι ενώπιόν Του.[3]
Ο ΓΧΒΧ στην Π. Διαθήκη είναι ο Ιησούς στην Καινή
Μια μέρα, στη μέση ενός διαλόγου με μια ομάδα Ιουδαίων ηγετών ο Ιησούς έκανε μια καταπληκτική δήλωση: «Σας διαβεβαιώνω απόλυτα: Αν κάποιος φυλάξει τον λόγο Μου, δε θα δει θάνατο στον αιώνα» (Ιωάννης 8:51). Οι Ιουδαίοι έμειναν εμβρόντητοι. Τον κατηγόρησαν ότι έχει δαιμόνιο. Στο κάτω – κάτω ο Αβραάμ κι οι προφήτες είχαν πεθάνει. Πώς μπορούσε να λέει ότι αν κάποιος τηρούσε τα λόγια Του δε θα πέθαινε ποτέ (εδ.52); Περίμεναν απάντηση: «Μήπως είσαι μεγαλύτερος απ’ τον πατέρα μας τον Αβραάμ που πέθανε; Και οι προφήτες πέθαναν. Εσύ για ποιον κάνεις τον εαυτό σου;» (εδ. 53). Το συμπέρασμα σαφές: Ο Αβραάμ είχε πεθάνει εδώ και 2.000 σχεδόν χρόνια κι οι μεγάλοι προφήτες του Ισραήλ ήταν νεκροί εδώ κι αιώνες. Πώς τολμούσε λοιπόν ο Ιησούς να ισχυρίζεται ότι ήταν μεγαλύτερός τους; Η ένταση ανέβαινε. Μπορούσε να τη νοιώσει κανείς στον αέρα. Ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Ο Αβραάμ, ο πατέρας σας, είχε αγαλλίαση να δει τη δική Μου ημέρα. Κι είδε και χάρηκε» (εδ.56). Οι Ιουδαίοι ηγέτες τώρα έπιασαν τον Ιησού, Τον είχαν παγιδεύσει, ήταν σίγουροι, γι’ αυτό και συνεχίζουν την επίθεσή τους: «Ακόμα 50 χρόνια δεν έχεις κι είδες τον Αβραάμ;» (εδ.57). Κι ο Ιησούς απαντά: «Σας διαβεβαιώνω απόλυτα: Πριν γίνει ο Αβραάμ Εγώ Είμαι» (εδ.58). Δε μπορούσε να είχε γίνει λάθος. Ο Ιησούς ταύτιζε τον Εαυτό Του με τον ΓΧΒΧ της Π. Διαθήκης, τον μεγάλο Εγώ Είμαι, τον αυθύπαρκτο Θεό, την πηγή της ζωής, Αυτόν που πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει. Η ιουδαϊκή ηγεσία κατάλαβε αμέσως το Ποιος ισχυριζόταν ότι είναι, κάτι που στη σκέψη τους ήταν βλασφημία κι άξιο θανάτου (Ιωάννης 8:59). Ο Ιησούς δε μιλούσε για φυσικό, αλλά για τον πνευματικό θάνατο. Αυτός ήταν ο ΓΧΒΧ, η πηγή της ζωής, ο Άγιος που μισούσε την αμαρτία και την καταδίκαζε. Που αγαπούσε τον αμαρτωλό και μπορούσε να χορηγήσει τη λύτρωση. Αυτός, η πηγή της ζωής, θα πέθαινε για την αμαρτία του ανθρώπου, για να μη δει ο άνθρωπος ποτέ θάνατο.
α) Ο Χριστός είναι ο μονογενής Υιός του Θεού, «το απαύγασμα της δόξας κι ο χαρακτήρας της υπόστασής Του». Ο Χριστός αποκάλυψε ολοκληρωτικά τη δόξα και την ωραιότητα του Πατέρα. Έτσι ο Ιησούς ήταν τέλεια άγιος κι άμωμος στη ζωή Του (Εβραίους 4:15, 7:26). Έγινε αμαρτία για μας, αλλά ο Ίδιος δε γνώρισε αμαρτία (Β' Κορινθίους 5:21). Σαν Υιός και αποκάλυψη του Πατέρα ξεχώρισε τελείως τον Εαυτό Του για να κάνει το θέλημα του Πατέρα κι υπέταξε τον Εαυτό Του πλήρως γι’ αυτόν τον σκοπό. Αυτός έγινε ο αγιασμός μας: «Αλλά εσείς είστε από αυτόν εν Χριστώ Ιησού, που έγινε σε μας σοφία από τον Θεό και δικαιοσύνη και αγιασμός και απολύτρωση» (Α' Κορινθίους 1:30), «Με το οποίο θέλημα είμαστε αγιασμένοι διαμέσου της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού, που έγινε μια φορά για πάντα… Επειδή, με μια προσφορά τελειοποίησε για πάντα αυτούς που αγιάζονται» (Εβραίους 10:10,14).
β) Ό,τι ίσχυε για το Ισραήλ, που έπρεπε να είναι άγιο και ξεχωριστό έθνος, ισχύει για την Εκκλησία και ατομικά για κάθε πιστό. Ο Πέτρος δικηρύττει: «Αλλά, καθώς εκείνος, που σας κάλεσε είναι άγιος, έτσι και εσείς να γίνετε άγιοι σε κάθε διαγωγή. Επειδή είναι γραμμένο: Άγιοι να είστε, επειδή εγώ είμαι άγιος» (1:15-16), «Εσείς, όμως, είστε εκλεκτό γένος, βασίλειο ιεράτευμα, άγιο έθνος, λαός τον οποίο ο Θεός απέκτησε, για να εξαγγείλετε τις αρετές εκείνου, ο οποίος σας κάλεσε από το σκοτάδι στο θαυμαστό του φως» (2:9). Έχουμε εκλεγεί για μια τέτοια αγιότητα: «…Καθώς μάς έκλεξε διαμέσου αυτού πριν από τη δημιουργία του κόσμου, για να είμαστε άγιοι και χωρίς ψεγάδι μπροστά του με αγάπη…» (Εφεσίους 1:4). Όπως στην Π. Διαθήκη έτσι και στην Καινή είμαστε αγιασμένοι ή ξεχωρισμένοι εν Χριστώ «ο Οποίος μας έσωσε και μας κάλεσε με άγια κλήση» (Β' Τιμοθέου 1:9). Αυτός ο αγιασμός στη ζωή εκπληρώνεται μέσω του λόγου Του: «Αγίασέ τους μέσα στην αλήθειά σου. Ο λόγος ο δικός είναι αλήθεια… Και για χάρη τους εγώ αγιάζω τον εαυτό μου, για να είναι κι αυτοί αγιασμένοι μέσα στην αλήθεια» (Ιωάννης 17:17,19). Στον αγιασμό αυτόν Αυτός μάς ενισχύει με το Άγιο Πνεύμα. Αυτός είναι ο πρωτουργός αυτής της αγιότητάς μας. Κάνει τα σώματά μας ναούς της παρουσίας Του και παράγει τον καρπό του Πνεύματος. Στο σημείο αυτό θυμόμαστε ότι, όπως στην Π. Διαθήκη ο αγιασμός δεν ήταν μόνο σε σχέση με τη θέση μας εν ΚΥΡΙΩ, αλλά σε σχέση και με τη πρακτική ζωή, έτσι και στην Καινή. Γιατί κι ο Παύλος, αφού μιλάει για τον καρπό του Πνεύματος στον πιστό, συνεχίζει: «Αν ζούμε σύμφωνα με το Πνεύμα, ας περπατάμε και σύμφωνα με το Πνεύμα» (Γαλάτες 5: 25).
Επανειλημμένα προτρεπόμαστε προς τον αγιασμό της ζωής: «Σας παρακαλώ, λοιπόν, αδελφοί, χάρη των οικτηρμών του Θεού, παραστήστε τα σώματά σας ως θυσία ζωντανή, άγια, ευάρεστη στον Θεό, η οποία είναι η λιγική σας λατρεία. Και μη συμμορφώνεστε με τούτο τον αιώνα, αλλά μεταμορφώνεστε διαμέσου της ανακαίνισης του νου σας, ώστε να δοκιμάζετε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο» (Ρωμαίους 12:1-2). Αντιπαραβάλλοντας τη προηγούμενη ζωή τους ο Παύλος λέει στους Κορινθίους: «Και μερικοί υπήρξατε τέτοιοι. Αλλά λουστήκατε, αλλά αγιαστήκατε, αλλά δικαιωθήκατε, στο όνομα του Κυρίου Ιησού και με το Πνεύμα του Θεού μας» (Α' Κορινθίους 6:11, Εφεσίους 4:24). Η παιδεία του Κυρίου έχει αυτό το σκοπό, για να γίνουμε συμμέτοχοι της αγιότητάς Του (Εβραίους 12:10). Η Εκκλησία έχει το ένδοξο πεπρωμένο να παρουσιαστεί άξια και άμωμη στον Κύριό της: «Ο Χριστός αγάπησε την εκκλησία και παρέδωσε τον εαυτό του για χάρη της, για να την αγιάσει, αφού την καθάρισε με το λουτρό του νερού δια του λόγου, για να την παραστήσει στον εαυτό του εκκλησία ένδοξη, χωρίς να έχει κάποια κηλίδα ή ρυτίδα ή κάτι αυτού του είδους, αλλά για να είναι άγια και χωρίς ψεγάδι» (Εφεσίους 5:25-27). Θα είμαστε όμοιοι μ’ Αυτόν, όταν εμφανιστεί: «Και καθένας που έχει αυτή την ελπίδα…, αγνίζει τον εαυτό του, όπως εκείνος είναι αγνός» (Α' Ιωάννου 3:3). «Επειδή τούτο είναι το θέλημα του Θεού, ο αγιασμός σας» (Α' Θεσσαλονικείς 4:3).Και θα τελειώσουμε με την ευχή που ο Παύλος απεθύνει στους πιστούς της Θεσσαλονίκης: «Και ο Θεός της ειρήνης είθε να σας αγιάσει ολοκληρωτικά και να διατηρηθεί ολόκληρο το πνεύμα σας κι η ψυχή και το σώμα, άμεμπτα στην παρουσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού» (Α' Θεσσαλονικείς 5:23).
[1] «Αγίασον», σύμφωνα με τη μετάφραση των Ο'.
[2] Δες και τα χωρία: Δευτερονόμιο 4:35, Ησαΐας 44:6, 45:21.
[3] Κεντός Γισραέλ (קדוֹשׁ ישׂראל): «Ο Άγιος του Ισραήλ»: Ο αγαπημένος τίτλος του Ησαΐα (1:4), τον συναντάμε στον Ιερεμία και τους Ψαλμούς. Παρόμοιοι τίτλοι είναι: Αβίρ Γισραέλ :(אביר ישׂראל) Ο Ισχυρός του Ισραήλ (Ησαΐας 1:24), Νετσάχ Γισραέλ (נצח ישׂראל): Δόξα (νίκη) του Ισραήλ (Α' Σαμουήλ 15:29).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου