Η ΠΙΟ «ΠΕΙΣΤΙΚΗ» ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Ιδιαίτερη θέση ανάμεσα στις διάφορες θεωρίες συνωμοσίας κατέχουν τα «Πρωτόκολλα» των Σοφών της Σιών. Πρόκειται για ένα σύγγραμμα 25 κεφαλαίων, το οποίο υποτίθεται ότι αποκαλύπτει τα πρακτικά ενός συνωμοτικού συνεδρίου των Σιωνιστών με στόχο την παγκόσμια κυριαρχία. Τα «Πρωτόκολλα» δημοσιεύτηκαν αρχικά στη Ρωσία το 1903, διαμορφώνοντας έκτοτε καθοριστικά τους διάφορους τύπους αντισημιτισμού. Παρά την επανειλημμένη απόδειξη της πλαστότητάς τους, εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να θεωρούνται από πολλούς ανά τον κόσμο «ντοκουμέντο της σιωνιστικής συνωμοσίας». Η ίδια η ανορθολογική φύση του κειμένου σχετίζεται με το είδος της προπαγάνδας που απευθύνεται σ’ ένα κοινό επιρρεπές προς τον φανατισμό και αδιάφορο για τα πραγματικά γεγονότα.
Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΩΝ
Η έναρξη του 20ου αιώνα βρήκε τη Ρωσία καθυστερημένη σε σχέση με τις εξελίξεις που είχε δρομολογήσει η νεωτερικότητα. Στο αυταρχικό πολιτικό σύστημα των τσάρων, κυριαρχούσε ακόμα η αριστοκρατία των γαιοκτημόνων και ο κλήρος. Οι όποιες προσπάθειες εκσυγχρονισμού της πολιτικής και της οικονομίας προσέκρουαν στη σθεναρή αντίσταση των συντηρητικών στοιχείων. Τον καταστροφικό για τη Ρωσία Ρωσοϊαπωνικό Πόλεμο του 1904-1905, τον ακολούθησε η αποτυχημένη επανάσταση του 1905. Οι περιορισμένες μεταρρυθμίσεις δεν μπόρεσαν να ανακόψουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια λόγω της διαλυμένης οικονομίας και της συμμετοχής της χώρας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918), με αποτέλσμα την Οκτωβριανή Επανάσταση (1917).
Την ίδια περίοδο, ο φόβος της ανατροπής της παλαιάς τάξης πραγμάτων συνέβαλε στην ανάδειξη μιας παρακρατικής άκρας δεξιάς. Η τρομοκρατία που ασκήθηκε, συνίστατο σε βίαιες ενέργειες και σε μια προπαγάνδα που εκμεταλλευόταν τη λαϊκή δεισιδαιμονία, με κεντρικό θέμα τις «δυνάμεις του σκότους» που επιχειρούσαν την ανατροπή της «θεϊκά νομιμοποιημένης» τάξης. Στις δυνάμεις αυτές περιλαμβάνονταν οι φιλελεύθεροι δημοκράτες, οι σοσιαλδημοκράτες, οι αναρχικοί, οι ελευθεροτέκτονες και οι μεινότητες, δηλαδή όλοι λίγο πολύ, εκτός των χριστιανών μοναρχικών. Η ομάδα που ξεχώριζε ήταν οι Εβραίοι, οι οποίοι καταδεικνύονταν ως επικεφαλής της συνωμοσίας, με αποτέλεσμα να υφίστανται τη μεγαλύτερη βία κατά τη διάρκεια των διαβόητων πογκρόμ. Οι προκηρύξεις των ακροδεξιών ομάδων που κυκλοφορούσαν σε διάφορα χωριά και πόλεις ήταν ενδεικτικές: «Οι προσπάθειες αντικατάστασης της αυτοκρατορίας του ελέω Θεού διορισμένου τσάρου με σύνταγμα και κοινοβούλιο εμπνέονται από αυτές τις βδέλλες τους Εβραίους, τους Αρμενίους και τους Πολωνούς. Φοβού τους Εβραίους! Όλο το κακό, όλες οι συμφορές της χώρας μας, προέρχονται από τους Εβραίους. Κάτω οι προδότες, κάτω το Σύνταγμα!».
Η σημαντικότερη παρακρατική οεγάνωση ήταν η «Ένωση του Ρωσικού Λαού», η οποία αργότερα έγινε ευρέως γνωστή ως «Μαύρη Εκατονταρχία». Η οργάνωση ανέθεσε σε κοινούς κακοποιούς τη διενέργεια δολοφονιών και πογκρόμ. Ο εμφανώς εγκληματικός της χαρακτήρας απέκλειε τα μέλη της από την «καλή κοινωνία». Ωστόσο, αυτό το γεγονός δεν εμπόδισε το κράτος και την Εκκλησία να την υποστηρίζουν σθεναρά. Σε αυτό το πλαίσιο, εμφανίστηκε το 1903 στην εφημερίδα «Znamia» ένα κείμενο με τον τίτλο «Πρόγραμμα της κατάκτησης του κόσμου από τους Εβραίους». Ο εκδότης της εφημερίδας, Π.Α. Κρουτσεβάν (P.A. Krouchevan), ήταν μέλος της «Μαύρης Εκατονταρχίας». Λίγους μήνες πριν την εμφάνιση του εν λόγω κειμένου, ο Κρουτσεβάν είχε λάβει μέρος στο αιματηρό πογκρόμ του Κισινιώφ. Το «Πρόγραμμα» εμφανίστηκε για να δικαιολογήσει τη σφαγή μέσω της απόδοσης της ευθύνης στους Εβραίους.
Το πλήρε κείμενο που αργότερα θα γιμόταν γνωστό ως «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών», εμφανίστηκε το 1905 με τον τίτλο: «Το μεγάλο μέσα στο μικρό, ο Αντίχριστος ως επικείμενο πολιτικό ενδεχόμενο». Ο εκδότης του, Σ.Α. Νίλους (S.A. Nilus), γόνος πλούσιας οικογένειας γαιοκτημόνων, είχε αρχικά υπάρξει «ελευθερόφρων», αλλά η αναπάντεχη χρεοκοπία του τον έστρεψε στην Ορθόδοξη πίστη. Ο Νίλους φέρεται να έλαβε τα «Πρωτόκολλα» από τον Π. Ρατσκόφσκυ (P. Rachkovsky), ηγετικό μέλος της «Μαύρης Εκατονταρχίας» και στέλεχος της μυστικής Αστυνομίας του τσαρικού καθεστώτος, της περίφημης Οχράνα. Άμεσος στόχος της έκδοσης του 1905 ήταν ο μεταρρυθμιστής υπουργός Οικονομικών Σ. Βίττε (S. Witte), τον οποίον επιχείρησε να παρουσιάσει ως εντεταλμένο των «Σιωνιστών» στην προσπάθεια ανατροπής του τσάρου Νικόλαου Β' για χάρη του «Βασιλιά του Ισραήλ». Ακολούθησαν επανεκδόσεις το 1911, το 1912 και το 1917. Η τελευταία αυτή έκδοση είχε τον μάλλον κωμικό τίτλο: «Είναι πολύ κοντά, προ των πυλών. Ο Αντίχριστος έρχεται και η ώρα της βασιλείας του Διαβόλου πάνω στη γη πλησιάζει».
Ο Νίλους παρουσίασε τα «Πρωτόκολλα» ως πρακτικά του πρώτου σιωνιστικού συνεδρίου, το οποίο είχε πραγματοποιηθεί το 1897 στη Βασιλεία υπό την προεδρία του Θεόδωρου Χερτσλ (T. Herzl). Εντούτοις, το αυθεντικό κείμενο των «Πρωτοκόλλων» είχε γραφτεί στα Γαλλικά, παρότι σε ένα δημόσιο συνέδριο με επίσημη γλώσσα τα Γερμανικά δεν υπήρχε ούτε ένας γαλλόφωνος σύνεδρος, ενώ ο Χερτσλ ήταν Αυστριακός. Συν τοις άλλοις, τα «Πρωτόκολλα» μοιάζουν με διάλεξη παρά με πρακτικά συνεδρίου.
Τα «Πρωτόκολλα» άρχισαν να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη από πολλούς. Σύμφωνα με τον αξιωματούχο της Οχράνα Κ.Ι. Γκλομπάτσεφ (Globachev), σε αυτούς συγκαταλεγόταν ακόμα και ο ίδιος ο τσάρος Νικόλαος Β'. Ο Γκλομπάτσεφ αναφέρει ένα σχετικό σχόλιο του τσάρου: «Τι βάθος σκέψης! - Τι προβλεπτικότητα - Τι ακρίβεια στην πραγματοποίηση του προγράμματος!». Ωστόσο, η ανόητη τσαρίνα Αλεξάνδρα είχε διαβάσει το έργο δίχως να του προσδώσει ιδιαίτερη σημασία. Ο ιστορικός Ν. Κον (N. Cohn) αποδίδει το έναυσμα της μεγάλης ανά τον κόσμο διάδοσης των «Πρωτοκόλλων» στην εκτέλεση της αυτοκρατορικής οικογένειας από τους Μπολσεβίκους. Στον τόπο της εκτέλεσης βρέθηκε, μεταξύ άλλων, ένα αντίγραφο των «Πρωτοκόλλων» του Νίλους, ενώ στο παράθυρο του δωματίου της κράτησης της τσαρικής οικογένειας, η τσαρίνα είχε σχεδιάσει μια σβάστικα. Επρόκειτο για το αγαπημένο σύμβολο της αυτοκράτειρας. Εντούτοις, η σβάστικα συμβόλιζε ήδη για πολλούς την καθαρότητα του γερμανικού αίματος και τον αγώνα των Αρίων εναντίον των Εβραίων, αρκετά πριν τη διατύπωση των ρατσιστικών θεωριών του Γκουίντο φον Λιστ (Guigo von List). Η σβάστικα της τσαρίνας ερμηνεύτηκε από τους θρησκόληπτους αντεπαναστάτες ως διαθήκη. Η διαθήκη αυτή διαμήνυε ότι η κυριαρχία του Αντιχρίστου είχε αρχίσει, ότι η επανάσταση αποτελούσε την υπέρτατη επίθεση των σατανικών δυνάμεων, ότι η εκτέλεση της αυτοκρατορικής οικογένειας πραγματοποιήθηκε επειδή η τελευταία αντιπροσώπευε τη θεία βούληση, καθώς και ότι οι δυνάμεις του σκότους ενσαρκώνονταν στους Εβραίους. Το γεγονός ότι αρκετοί μπολσεβίκοι ήταν Εβραίοι, τροφοδότησε περαιτέρω τον μύθο του «εβραιομπολσεβικισμού», έναν μύθο ο οποίος έμελλε να αποδειχθεί ισχυρότερος του αντίστοιχου «εβραιομασονικού». Τα «Πρωτόκολλα» χρησιμοποιήθηκαν ευρέως από τους Λευκούς Ρώσους κατά τη διάρκεια του Ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου. Μεταξύ του 1918 και του 1920, οι Εβραίοι είχαν περισσότερους από 100.000 νεκρούς.
ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ ΤΩΝ «ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΩΝ»
Η αποκάλυψη της πλαστότητας των «Πρωτοκόλλων» πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο του 1921, με μια σειρά άρθρων του Φ. Γκρέιβς (P. Graves) στους «Times» του Λονδίνου. Ο Γκρέιβς μνημονεύει μια συνάντησή του με έναν Ρώσο αριστοκράτη στην Κωνσταντινούπολη. Ο κύριος Χ (όπως αναφέρεται) του παρουσίασε ένα παλαιό βιβλίο με τη λέξη «Joli» (sic) τυπωμένη στη ράχη, το οποίο είχε αποτελέσεις την πρώτη ύλη για τη συγγραφή των «Πρωτοκόλλων». Οι «Διάλογοι της Γενεύης» ή «Διάλογοι του Μοντεσκιέ και του Μακιαβέλλι στην Κόλαση», του νομικού και σατιρικού συγγραφέα Μ. Ζολύ (M. Joly), αποτελούν μια συγκεκαλυμμένη επίθεση εναντίον του δεσποτισμού του Ναπολέοντα Γ' (1808-1873), με τη μορφή μιας σειράς 25 διαλόγων χωρισμένων σε τέσσερα μέρη. Ο διάλογος πραγματοποιείται ανάμεσα στα πνεύματα των Μοντεσκιέ (Montesquieu) και Μακιαβέλλι (Machiavelli). Ο συγγραφέας επισημαίνει ότι το βιβλίο περιέχει εδάφια που θα ταίριαζαν σε όλες τις κυβερνήσεις, «αλλά προσωποποιεί συγκεκριμένα ένα πολιτικό σύστημα το οποίο δεν έχει διαφοροποιηθεί στην εφαρμογή του, έστω για μια μοναδική ημέρα, από τη μοιραία και – αλοίμονο - από την προ πολλού παρελθούσα στιγμή κατά την οποία εγκαθιδρύθηκε!».
Τα ακόλουθα χωρία καταδεικνύουν την ομοιότητα των δύο κειμένων [1]:
1) «Διάλογοι της Γενεύης»
Μακιαβέλλι: «Ανάμεσα στο ανθρώπινο είδος το κακό ένστικτο είναι ισχυρότερο από το καλό. Ο άνθρωπος έλκεται πιο πολύ από το κακό από ό,τι από το καλό. Ο φόβος και η ισχύς έχουν μεγαλύτερη εξουσία επάνω του από ό,τι ηλογική... Κάθε άνθρωπος αποβλέπει στην κυριαρχία, ο καθένας θα γινόταν τύραννος αν μπορούσε, όλοι ή σχεδόν όλοι είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τα δικαιώματα των άλλων για τα δικά τους συμφέροντα».
1ο Πρωτόκολλο
«Προπαντός πρέπει να παρατηρήσει κανείς ότι οι άνθρωποι που έχουν κακά ένστικτα είναι περισσότεροι από αυτούς που έχουν καλά ένστικτα. Γι’ αυτόν τον λόγο εξασφαλίζει κανείς καλύτερα αποτελέσματα διοικώντας τους ναθρώπους με τη βία και τον τρόμο και όχι με ακαδημαϊκές συζητήσεις. Κάθε άνθρωπος αποβλέπει στην εξουσία, ο καθένας θα ήθελε να γίνει δικτάτορας αν μπορούσε, και για το σκοπό αυτό ελάχιστοι είναι αυτοί που δεν θα ήταν έτοιμοι να θυσιάσουν την ευημερία των άλλων για να εξασφαλίσουν τη δική τους».
2) «Διάλογοι της Γενεύης»
Μακιαβέλλι: «Τι συγκρατεί αυτά τα αρπακτικά κτήνη που λέγονται άνθρωποι από το να επιτίθονται το ένα στο άλλο; Η ωμή, ανεξέλεγκτη βία στα πρώτα στάδια της κοινωνικής ζωής κι έπειτα ο Νόμος, ο οποίος είναι επίσης βία ρυθμιζόμενη από τύπους. Έχεις συμβουλευτεί όλες τις ιστορικές πηγές, σε όλες τις περιπτώσεις που ενδεχομένως προηγείται το δίκαιο. Η πολιτική ελευθερία δεν είναι παρά μια σχετική ιδέα...».
1ο Πρωτόκολλο
«Τι συγκράτησε τα αρπακτικά που ονομάζονται άνθρωποι; Τι τους καθοδήγησε ως τώρα; Στο ξεκίνημα της κοινωνικής τάξης οι άνθρωποι υποτάχθηκαν στην κτηνώδη και τυφλή ισχύ, ενώ αργότερα στον Νόμο, που δεν είναι παρά η ίδια ισχύς μεταμφιεσμένη. Απ’ αυτό συμπεραίνω ότι, σύμφωνα με τον νόμο της φύσης, το δίκαιο είναι η δύναμη. Η πολιτική ελευθερία δεν αποτελεί γεγονός αλλά μια ιδέα».
3) «Διάλογοι της Γενεύης»
Μακιαβέλλι: «Αφού αιματοκύλησε την Ιταλία με αίμα, ο Σύλλας επανεμφανίζεται σαν απλός πολίτης εντός της Ρώμης: κανείς δεν τόλμησε να ακουμπήσει μια τρίχα από τα μαλλιά της κεφαλής του».
15ο Πρωτόκολλο
«Θυμηθείτε την εποχή που η Ιταλία ήταν πλημμυρισμένη στο αίμα, [η χώρα] αυτή δεν ακούμπησε ούτε μια τρίχα από το κεφάλι του Σύλλα και αυτός ήταν ο άνθρωπος που της έχυσε το αίμα».
4) «Διάλογοι της Γενεύης»
Μακιαβέλλι: «Σαν τον θεό Βισνού, τύπος μου θα έχει 100 βραχίονες, οι οποίοι θα δώσουν τα χέρια τους σε όλες τις διαφορετικές αποχρώσεις απόψεων ανά τη χώρα».
12ο Πρωτόκολλο
«Αυτές οι εφημερίδες, σαν τον Ινδό θεό Βισνού, θα ελέγχονται από εκατοντάδες χέρια, το καθένα από τα οποία θα αγουγκράζονται τον σφυγμό της κυμαινόμενης κοινής γνώμης».
5) «Διάλογοι της Γενεύης»
Μοντεσκιέ: «Τώρα κατανοώ τη φυσιογνωμία του θεού Βισνού, έχεις εκατό χέρια όπως το ινδικό είδωλο και κάθε ένα από τα δάκτυλά σου κινεί ένα νήμα».
17ο Πρωτόκολλο
«Η κυβέρνησή μας θα μοιάζει με τον ινδουιστικό θεό Βισνού. Το καθένα από τα 100 χέρια μας θα κρατάει ένα νήμα της κοινωνικής μηχανής του κράτους».
6) «Διάλογοι της Γενεύης»
Μακιαβέλλι: «Θα επεκτείνω τους φόρους των εφημερίδων έως τα βιβλία, ή μάλλον θα εισάγω έναν φόρο χαρτοσήμου στα βιβλία που έχουν λιγότερες σελίδες από έναν δεδομένο αριθμό».
12 Πρωτόκολλο
«Θα φορολογήσουμε [τις εκδόσεις βιβλίων] με τον ίδιο τρόπο που θα φορολογήσουμε και τις εκδόσεις του Τύπου, δηλαδή με φόρο χαρτοσήμου και παράβολα».
7) «Διάλογοι της Γενεύης»
Μακιαβέλλι: «Πρέπει να ξέρεις ότι η δημοσιογραφία είναι ένα είδος Ελευθεροτεκτονισμού».
12ο Πρωτόκολλο
«Υπάρχει ήδη στη γαλλική δημοσιογραφία ένα σύστημα μασονικής συνεννόησης μέσω συνθηματικών συμβόλων».
8) «Διάλογοι της Γενεύης»
Μακιαβέλλι: «(...) δίνοντας στον εαυτό τους αφέντες, στους οποίους συγχωρούν πράξεις για τις οποίες θα είχαν αποκεφαλίσει 20 συνταγματικούς μονάρχες».
3ο Πρωτόκολλο
«Στα χέρια των παρόντων δικτατόρων, πρωθυπουργών και υπουργών, ανέχονται καταχρήσεις εξουσίας, για τη μικρότερη των οποίων θα είχαν δολοφονήσει 20 βασιλείς».
Εκτός από τους «Διαλόγους», πρόπλασμα για τα «Πρωτόκολλα» αποτέλεσε επίσης ένα κεφάλαιο του μυθιστορήματος «Biarritz» (1868), του σερ Τζων Ρέτκλιφ (Sir John Retcliffe), ψευδώνυμο του Γερμανού Χ. Γκέτσε (H. Gödsche). Το κεφάλαιο αυτό είχε τίτλο «Στο εβραϊκό νεκροταφείο της Πράγας», και εκεί περιγράφεται μια μυστική συνάντηση Εβραίων σινωμοτών. Από τα υπόλοιπα «προδρομικά» έργα των «Πρωτοκόλλων», ξεχωρίζουν τα «Ο λόγος του ραβίνου» και η «Παγκόσμια κατάκτηση».
Ο άνθρωπος - κλειδί στην υπόθεση της συγγραφής των Πρωτοκόλλων υπήρξε ο Ρατσκόφσκι. Μια σύλληψη εξαιτίας της εμπλοκής του με αντικαθεστωτικά στοιχεία το 1879, τον ανάγκασε να ενταχθεί στην υπηρεσία της μυστικής Αστυνομίας. Το 1881, ο Ρατσκόφσκι προσχώρησε στην οργάνωση που αργότερα θα ονομαζόταν «Μαύρη Εκατονταρχία». Το 1884, ανέλαβε επικεφαλής των εξωτερικών επιχειρήσεων της Οχράνα, και εγακταστήθηκε στο Παρίσι. Ο Ρατσκόφσκι προωθούσε τα τσαρικά συμφέροντα με τη βία, την προβοκάτσια, την προπαγάνδα και την πλαστογραφία. Κεντρικό άξονα της προπαγάνδας του αποτελούσε η υπόδειξη των Εβραίων ως πηγής όλων των δεινών και ως απόκτυφης δύναμης που ήλεγχε παρασκηνιακά όλες τις προοδευτικές δυνάμεις. Σύμφωνα με τις πρόσφατες έρευνες του Ρώσου ιστορικού Μ. Λεπέκιν (Lepekhine), η πατρότητα των «Πρωτοκόλλων» ανήκει στον Μ.Β. Γκολοβίνσκυ (M.V. Golovinski). Επρόκειτο για προσωπικό φίλο του Ρατσκόφσκι και επίσης πράκτορα της Οχράνα, ο οποίος ευρισκόμενος στο Παρίσι, ανέλαβε έναντι αμοιβής να συγγράψει ένα κείμενο στα Γαλλικά βασιζόμενος σε παλαιότερα κείμενα. Τον Νοέμβριο του 1901, το κείμενο αυτό μεταφράστηκε στα Ρωσικά. Ο Γκολοβίνσκυ, τυχωδιώκτης όπως και ο Ρατσκόφσκι, μετά την επανάσταση συντάχθηκε με τους Μπολσεβίσκους.
Η ΔΙΑΔΟΣΗ ΤΩΝ «ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΩΝ» ΣΤΟΝ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟ
Το 1919 άρχισαν να κυκλοφορούν δακτυλογραφημένα αντίτυπα των «Πρωτοκόλλων» σε διάφορες γλώσσες μεταξύ των αντιπροσώπων της «Διάσκεψης για την Ειρήνη», όπως και μεταξύ κρατικών στελεχών και υπουργών στο Λονδίνο, το Παρίσι, τη Ρώμη και την Ουάσιγκτον. Η κίνηση αυτή αποσκοπούσε στην πρόκληση εξωτερικής παρέμβασης στον Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο. Κύριοι φορείς διάδοσης του πλαστογραφήματος υπήρξαν οι Π.Ν. Σαμπέλσκυ-Μπορκ (P.N. Shabelsky-Bork) και Φ.Β. Βίνμπεργκ (F.V. Vinberg). Ο τελευταίος ήρθε σε επαφή με τον πρώτο μεταφραστή των «Πρωτοκόλλων» στα Γερμανικά, τον Λ. Μίλλερ (L. Müller), συνταξιούχο στρατιωτικό και συντάκτη της συντηρητικής και αντισημιτικής έκδοσης «Auf Vorposten», ο οποίος χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο «Γκότφριντ τσουρ Μπεκ» (Gottfried zur Beck).
Τον Μάιο του 1920 οι Σαμπέλσκυ-Μπορκ και Βίνμπεργκ συνεργάστηκαν στο Βερολίνο για την ετήσια έκδοση «Luch Sveta», η οποία περιλάμβανε τα «Πρωτόκολλα». Η πρώτη γερμανική έκδοση των «Πρωτοκόλλων» πραγματοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 1920, με τίτλο, «Τα Μυστικά των Σοφών της Σιών» («Die Geheimnisse der Weisen von Zion»). Η πρωσική αριστοκρατία των γαιοκτημόνων, φοβούμενη την πολιτική τους εκτόπιση από τους ανερχόμενους κοινοβουλευτικούς θεσμούς, υποστήριξε τη διάδοση του πλαστογραφήματος.
Έως την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία το 1933, τα «Πρωτόκολλα» αριθμούσαν 33 εκδόσεις και σχεδόν 100.000 πωλήσεις. Ο θεωρητικός του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ (A. Rosenberg) εξέδωσε ένα τόμο με τίτλο «Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών και η παγκόσμια εβραϊκή πολιτική» («Die Protokolle der Weisen von Zion und die jüdische Weltpolitik»). Πλήθος Γερμανών καθηγητών, διδ υπαλλήλων λάμβαναν το πλαστογράφημα πολύ σοβαρά υπόψη. Ο ιστορικός Ν. Κον ισχυρίζεται ότι τα «Πρωτόκολλα» υποδαύλισαν δύο δολοφονίες το 1922: του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών Β. Ράτεναου (W. Rathenau) και του Β. Ναμπάκωφ (V. Nabakov), ο οποίος εκ παραδρομής φονεύθηκε στο Βερολίνο αντί του ηγέτη των «Συνταγματικών Δημοκρατών» και ιστορικού Π.Ν. Μιλιούκωφ (P.N. Milyukov).
Έπειτα από την άνοδο των Ναζί στην εξουσία το 1933, τα «Πρωτόκολλα» έπαιξαν πρωτεύοντα ρόλο στη ναζιστική προπαγάνδα. Με την πρώτη κίνηση κατά των Εβραίων, δηλαδή το υποχρεωτικό μποϊκοτάρισμα εβραϊκών καταστημάτων, ο Ιούλιος Στράιχερ (J. Streicher) επικαλέστηκε τα «Πρωτόκολλα» στην έκδοση «Völkischer Beobachter» [2]. Τα «Πρωτόκολλα» διαφημίστηκαν επίσημα και, σε αντίθεση με άλλα «ιερά» κείμενα του Γ' Ράιχ, αναγνωρίστηκαν ευρέως. Έφτασαν μάλιστα να αποτελέσουν επίσημο σύγγραμμα σχολικής εκπαίδευσης. Η σημασία των «Πρωτοκόλλων» για τους Ναζί φαίνεται επιπλέον από τα γραφόμενα του ίδιου του Χίτλερ στο βιβλίο του «Ο Αγών μου» (Mein Kampf): «Ο βαθμός στον οποίον ολόκληρη η ύπαρξη αυτού του λαού στηρίζεται σ’ ένα διαρκές ψέμα, καταδεικνύεται με απαράμιλλο τρόπο στα τόσο μισητά για τους Εβραίους ‘Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών’. ‘Πρόκειται για πλαστογράφημα’, διαλαλεί διαρκώς η [εφημερίδα] ‘Frankfurter Zeitung’ αναστενάζοντας, γεγονός που αποτελεί την καλύτερη απόδειξη της γνησιότητάς τους».
Το 1920 εμφανίστηκε στη Μεγάλη Βρετανία μια ανώνυμη μετάφραση του συγγράμματος από τον εκδοτικό οίκο «Eyre & Spottiswoode Ltd». Ακολούθησε μια μετάφραση από τον δημοσιογράφο Β. Μάρσντεν (V. Marsden), που συνδεόταν με ακροδεξιούς Ρώσους, η οποία και παραμένει έως σήμερα η κλασική αγγλική εκδοχή. Οι «Times» του Λονδίνου, η εφημερίδα που αργότερα θα αποκάλυπτε την απάτη, αρχικά είχε εξετάσει σοβαρά το ενδεχόμενο τα «Πρωτόκολλα» να είναι γνήσια. Εμτούτοις, στη Μ. Βρετανία ο φασισμός και ο αντισημιτισμός ουδέποτε έτυχαν ευρύτερης αποδοχής. Ακόμα και η «Βρετανική Ένωση Φασιστών» θεώρησε τα «Πρωτόκολλα» αναξιόπιστα ως εργαλείο προπαγάνδας.
Στις ΗΠΑ, τη διάδοση δακτυλογραφημένων αντιτύπων του πλαστογραφήματος ακολούθησε η σταδιακή δημοσίευσή τους στην εφημερίδα «Public Ledger» της Φιλαδέλφειας, το 1919. Η ιδιομορφία αυτής της έκδοσης, ήταν η αφαίρεση όλων των αναφορών σε Εβραίους και η απόδοση του σχεδίου συνωμοσίας σε Μπολσεβίκους. Τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησαν δύο πλήρεις εκδόσεις με τίτλους «Praemonitus Praemunitus» και «Τα Πρωτόκολλα και η παγκόσμια επανάσταση» («The Protocols and World Revolution»). Την ίδια εποχή, ο φιλοναζιστής βιομήχανος Χένρυ Φορντ (H. Ford), άρχισε τη δημοσίευση άρθρων στην εφημερίδα του «Dearborn Independent». Το σύνολο αυτών των άρθρων εκδόθηκε αργότερα ως σύγγραμμα με τίτλο «Ο διεθνής Εβραίος, το πλέον σημαντικό παγκόσμιο πρόβλημα» («The International Jew, The World's Foremost Problem»). Ο ίδιος είχε δηλώσει στις 17 Φεβρουαρίου 1921 στην εφημερίδα «New York World»: «Το μόνο πράγμα που θα πω για τα ‘Πρωτόκολλα’ είναι ότι είναι συμβατά με αυτά που συμβαίνουν. Είναι 16 ετών και έχουν υπάρξει συμβατά με την παγκόσμια κατάσταση έως την εποχή μας. Είναι συμβατά ακόμα και τώρα».
Στην Πολωνία, η πρώτη έκδοση του 1920 εξαντλήθηκε σ’ ένα χρόνο. Ακολούθησε μια νέα έκδοση με εισαγωγή και επίλογο της αντισημιτικής οργάνωσης «Rozwoj». Η προπαγάνδα των «Πρωτοκόλλων» υιοθετήθηκε ακόμα ακαι από την Καθολική Εκκλησία. Στη Γαλλία, η εβδομαδιαία έκδοση «L’ opinion» εξέδωσε το 1920 μια συντετμημένη έκδοση του πλαστογραφήματος. Σύντομα ακολούθησαν τρεις πλήρεις μεταφράσεις, στην καθημερινή εφημερίδα «La libre Parole», στην επιθεώρηση «La Vieille France» και στη σειρά τόμων «Le peril judeo-maconnique», Το 1921, ένας μοναρχικός αντισημίτης ονόματι Ρ. Λαμπελέν (R. Lambelin) μετέφρασε το κείμενο απευθείας από τα Ρωσικά. Η έκδοση αυτή επανεκδόθηκε επανειλημμένα, αποτελώντας μεταξύ άλλων το πρότυπο των περισσοτέρων ελληνικών εκδόσεων. Τέλος, τα «Πρωτόκολα» μεταφράστηκαν μεταξύ άλλων στα Σουηδικά, τα Δανέζικα, τα Νορβηγικά, τα Φιλανδικά, τα Ρουμανικά, Ουγγρικά, τα Λιθουανικά, τα Βουλγαρικά, τα Ιταλικά, τα Ιαπωνικά, τα Κινέζικα, τα Σέρβικα, τα Κροατικά, τα Αραβικά, τα Ισπανικά και τα Πορτογαλικά.
Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ «ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΩΝ»
Το κείμενο των «Πρωτοκόλλων» δεν μπορεί να θεωρηθεί αυθεντικό υπό το φως μιας απροκατάληπτης ανάλυσης. Κεντρική ιδέα του αποτελείη αναγωγή όλων των δεινών σ’ έναν υπέρτατο συνωμότη. Η ιστορία ολόκληρων χιλιετιών ερμηνεύεται απόλυτα ντετερμινιστικά, δημιουργώντας στους θρησκόληπτους μια μανιχαϊστική εικόνα ενός θεϊκά νομιμοποιημένου καθεστώτος που αντιστέκεται στους παντοδύναμους Εβραίους συνωμότες. Δεδομένης της απουσίας αστάθμητων παραγόντων στις ιστορικές εξελίξεις, οι προπαγανδιστές του κειμένου δύνανται να αυτονομιμοποιούνται σε απόλυτους γνώστες των τεκταινομένων, οι οποίοι, σαν φορείς μιας αποκάλυψης, αναλαμβάνουν να φωτίσουν τους πλανημένους.
Το απλοϊκό αυτό κείμενο ατυχώς χαρακτηρίζεται συχνά μακιαβελλικό, καθώς ο κυνισμός των «συνωμοτών» αγγίζει τα όρια του απόλυτου κακού. Η ιησουιτική ρήση «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», την οποία φέρονται να επικαλούνται οι συνωμότες (1ο πρωτόκολλο), ουσιαστικά αναιρείται, καθώς εξαιτίας των ιδιαζόντως ειδεχθών μέσων τα οποία μετέρχονται, ο όποιος αγαθός σκοπός καθίσταται αόρατος. Οι «Σοφοί της Σιών» επιδεικνύουν άκρατο μίσος για τους Χριστιανούς. Σε ορισμένα σημεία (π.χ. στο 3ο πρωτόκολλο) η ενσάρκωση του απόλυτου κακού φέρεται να αποκτά συνείδηση, κάνοντας λόγο για τη χριστιανική αριστοκρατία ως τη «μόνη άμυνα και θετή μητέρα του (λαού), άρρηκτα συνδεδεμένη με την ευημερία του». Το γεγονός αυτό ορίζει εξ αντιδιαστολής την αριστοκρατία ως το απόλυτο κακό.
Οι θεωρίες των Νίτσε, Δαρβίνου και Μαρξ ισοπεδώνονται μέσω της υποτιθέμενης χρήσης τους ως προπαγάνδα για την αποδυνάμωση του χριστιανικού κατεστημένου χάριν του σχεδίου (2ο πρωτόκολλο), τη στιγμή κατά την οποία μια στοιχειώδης μελέτη των έργων τους καταδεικνύει μια επιβαλλόμενη από τα «Πρωτόκολλα» παρά φύσιν υποταγή του ιδιοφυούς στο απλοϊκό. Ο Σιωνισμός εδώ, από ιστορικό κίνημα εβραϊκού εθνικισμού με στόχο τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, μεταβάλλεται σε μια παγκόσμια συνωμοσία για την έλευση του Αντιχρίστου. Αντίστοιχα, λοιπόν, το σύγγραμμα «Εβραϊκό Κράτος» του Θεόδωρου Χερτσλ επίσης υποτάσσεται στην απλοϊκότητα των «Πρωτοκόλλων». Το σύνθημα της Γαλλικής Επανάστασης «Ελευθερία - Ισότητα - Αδελφοσύνη» (σχολιάζεται στο 9ο πρωτόκολλο), εντασσόμενο στο ευρύτερο πλαίσιο μιας παρασκηνιακά ελεγχόμενης ιστορίας, απονευρώνεται πολιτικά, καθιστάμενο απλά ένα ουτοπικό ιδεώδες κενό περιεχομένου.
Το μόνιμα «ισχυρό» επιχείρημα των υποστηρικτών των «Πρωτοκόλλων» είναι η «προφητική» τους δύναμη. Υπ’ αυτήν την έννοια, η αναφορά σε επίθεση των συνωμοτών στον υπόγειο σιδηρόδρομο (9ο πρωτόκολλο), «εκπληρώθηκε» σχεδόν έναν αιώνα μετά τη συγγραφή τους, με την επίθεση της σέκτας «Aum Shinrikyo» στο Τόκυο. Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης ή της Γιουγκοσλαβίας, παρά τη γένεση πληθώρας νέων κρατών, δύνται κάλλιστα να θεωρηθεί μέρος του «σχεδίου παγκόσμιας διακυβέρνησης», άσχετα αν, συν τοις άλλοις, το διεθνές σύστημα είναι πλέον ιδιαίτερα ασθενές (αν όχι ουσιαστικά ανύπαρκτο), ιδίως μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Στο 3ο πρωτόκολλο οι συνωμότες διατείνονται ότι κατέχουν όλο τον χρυσό, ενώ στο 20ο χαρακτηρίζουν τον κανόνα του χρυσού «καταστροφικό» [3]. Ισοπεδώνοντας την οικονομική επιστήμη, τα «Πρωτόκολλα» επιτρέπουν την αναγωγή των μακροχρόνιων διακυμάνσεων των τιμών του χρυσού, καθώς και των νομισματικών πολιτικών, σε απόλυτα παρασκηνιακές διαδικασίες.
Τα «Πρωτόκολλα» δεν παύουν ποτέ να είναι «επίκαιρα». Η συνωμοσία δύναται να εξελίσσεται αενάως, δίχως οφειλή κατάληξης στο τέλος της «παγκόσμιας σιωνιστικής κυβέρνησης». Οιοδήποτε γεγονός δύναται μέσω ad hoc υποθέσεων να θεωρείται «μέρος του σχεδίου». Οι διάφορες χιλιαστικές προφητείες συχνά διαπράττουν το σφάλμα σαφούς προσδιορισμού του «πληρώματος του χρόνου», ενός προσδιορισμού ο οποίος εν συνεχεία χρήζει αναθεώρησης. Όταν μια πρόβλεψη δεν προσδιορίζεται σαφώς χρονικά, απλώς καθίσταται μεταφυσική. Στην περίπτωση των «Πρωτοκόλλων», το τέλος αποτελεί μια ανεστραμμένη ουτοπία.
Κλείνοντας, πρέπει να αναφερθεί ότι τα «Πρωτόκολλα» εξακολουθούν να διατηρούν παγκοσμίως προπαδανδιστική ισχύ. Πολλοί είδαν τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 ως κομβικό γεγονός για την ολοκλήρωση της συνωμοσίας. Χαρακτηριστικός ήταν ο μύθος των Εβραίων εργαζομένων στους Δίδυμους Πύργους, οι οποίοι υποτίθεται ότι γνώριζαν εκ των προτέρων την ημέρα των επιθέσων και δεν εμφανίστηκαν στην εργασία τους. Το αξιοσημείωτο είναι ότι ο εντεινόμενος αντισημιτισμός καλύπτει την επίσης εντεινόμενη, μη αντισημιτική, κριτική της πολιτικής του Ισραήλ και των ΗΠΑ. Η «πολιτική ορθότητα» του δυτικού κόσμου δεν επιτρέπει αμφιβολίες για την πλαστότητα των «Πρωτοκόλλων». Συνεπώς, η επίκληση του πλαστογραφήματος από δεδομένες ομάδες Παλαιστινίων και Μουσουλμάνων εν γένει, προσδίδει ένα ισχυρό προπαγανδιστικό όπλο στους Ισραηλινούς και τους συμμάχους τους. Ο μανιχαϊσμός των «Πρωτοκόλλων» εδώ αντιστρέφεται: «Εβραίοι - θύματα» από τη μια, και «αντισημίτες Μουσουλμάνοι» από την άλλη.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Τα «Πρωτόκολλα» αποτέλεσαν ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά εργαλεία προγάνδας των αντιδραστικών δυνάμεων κατά τον 20ο αιώνα. Ο αντισημιτισμός τους, ενώ έχει καθαρά χριστιανικό χαρακτήρα, υπερέβη αυτόν, δυνάμενον να εξυπηρετήσει εν συνεχεία κύκλους που δεν απέβλεπαν στην υπεράσπιση κάποιου χριστιανικού κατεστημένου, με κορυφαίο παράδειγμα τους οπαδούς της «Αρίας φυλής». Η αποκάλυψη της πλαστότητας του συγγράμματος δεν μπόρεσε να ανακόψει την ισχύ του. Η μέθοδος προπαγάνδας των «Πρωτοκόλλων» ενδεχομένως φαίνεται αφελής στον σκεπτόμενο άναγνώστη, καταδεικνύοντας απλά το μίσος των εμπνευστών τους προς τους Εβραίους. Εντούτοις, τα «Πρωτόκολλα» απευθύνονται πρώτιστα σε δεισιδαίμονες και αμόρφωτους ανθρώπους, μεταξύ των οποίων και πέτυχαν τον σκοπό τους. Η αποδοχή της προπαγάνδας ακόμη και από μορφωμένους, αυξάνει περαιτέρω τον βαθμό επιτυχίας τους. Η διορατικότητα των εμπνευστών ενός απλοϊκού κειμένου, σαφώς και δεν κρίνεται από τις υποτιθέμενες προφητείες του, αλλά από μια τεχνική εκμετάλλευσης των ανθρώπινων πόθων, η οποία λειτουργεί επιτυχώς ακόμα και σήμερα.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] Σημειώνεται ότι, όπου κρίθηκε απαραίτητο, η μετάφραση έγινε κατά λέξη εις βάρος της γλωσσικής επιμέλειας, για να μη συγκαλυφθούν οι διαφορετικές διατυπώσεις του ίδιου νοήματος στους «Διαλόγους» και τα «Πρωτόκολλα».
[2] Δηλαδή «Λαϊκός Παρατηρητής». Επρόκειτο για την επίσημη εφημερίδα του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος.
[3] Υπενθυμίζεται ότι το 1944 στο Μπρέτον Γουντς (Bretton Woods) στον Καναδά, υιοθετήθηκε ο κανόνας του χρυσού, έως τη σταδιακή εγκατάλειψή του από το 1971 και μετά.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
(1) Norman CohnQ Warrant for Genocide, the Myth of the Jewish World conspiracy and the Protocols of the elders of the Zion, εκδόσεις , Λονδίνο 2001.
(2) Pierre Andre Taguieff: Ο Μύθος των «Σοφών της Σιών», Εκδόσεις Πόλις, Αθήνα 2006.
(3) Roger Lambelin: Τα πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, Εκδόσεις Μπίμπης, χ.χ.
(4) Adolf Hitler: Mein Kampf, Verlag Franz Eher Nachf, G.m.b.H, Μόναχο 1943.
(5) Bernard LewisQ Semites and Anti-semitew, an inquiry into conflict and prejudice, W.W. Norton & Company, Ν. Υόρκη-Λονδίνο 1999.
(6) http://emperor.vwh.net/antisem/graves.pdf (άρθρα του Γκρέιβς).
(7) http://www.radioislam.org/protocols/indexen.htm (το αγγλικό κείμενο των «Πρωτοκόλλων»).
(8) Marc Levin, «The Protocols» (ταινία).
Ιδιαίτερη θέση ανάμεσα στις διάφορες θεωρίες συνωμοσίας κατέχουν τα «Πρωτόκολλα» των Σοφών της Σιών. Πρόκειται για ένα σύγγραμμα 25 κεφαλαίων, το οποίο υποτίθεται ότι αποκαλύπτει τα πρακτικά ενός συνωμοτικού συνεδρίου των Σιωνιστών με στόχο την παγκόσμια κυριαρχία. Τα «Πρωτόκολλα» δημοσιεύτηκαν αρχικά στη Ρωσία το 1903, διαμορφώνοντας έκτοτε καθοριστικά τους διάφορους τύπους αντισημιτισμού. Παρά την επανειλημμένη απόδειξη της πλαστότητάς τους, εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να θεωρούνται από πολλούς ανά τον κόσμο «ντοκουμέντο της σιωνιστικής συνωμοσίας». Η ίδια η ανορθολογική φύση του κειμένου σχετίζεται με το είδος της προπαγάνδας που απευθύνεται σ’ ένα κοινό επιρρεπές προς τον φανατισμό και αδιάφορο για τα πραγματικά γεγονότα.
Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΩΝ
Η έναρξη του 20ου αιώνα βρήκε τη Ρωσία καθυστερημένη σε σχέση με τις εξελίξεις που είχε δρομολογήσει η νεωτερικότητα. Στο αυταρχικό πολιτικό σύστημα των τσάρων, κυριαρχούσε ακόμα η αριστοκρατία των γαιοκτημόνων και ο κλήρος. Οι όποιες προσπάθειες εκσυγχρονισμού της πολιτικής και της οικονομίας προσέκρουαν στη σθεναρή αντίσταση των συντηρητικών στοιχείων. Τον καταστροφικό για τη Ρωσία Ρωσοϊαπωνικό Πόλεμο του 1904-1905, τον ακολούθησε η αποτυχημένη επανάσταση του 1905. Οι περιορισμένες μεταρρυθμίσεις δεν μπόρεσαν να ανακόψουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια λόγω της διαλυμένης οικονομίας και της συμμετοχής της χώρας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918), με αποτέλσμα την Οκτωβριανή Επανάσταση (1917).
Την ίδια περίοδο, ο φόβος της ανατροπής της παλαιάς τάξης πραγμάτων συνέβαλε στην ανάδειξη μιας παρακρατικής άκρας δεξιάς. Η τρομοκρατία που ασκήθηκε, συνίστατο σε βίαιες ενέργειες και σε μια προπαγάνδα που εκμεταλλευόταν τη λαϊκή δεισιδαιμονία, με κεντρικό θέμα τις «δυνάμεις του σκότους» που επιχειρούσαν την ανατροπή της «θεϊκά νομιμοποιημένης» τάξης. Στις δυνάμεις αυτές περιλαμβάνονταν οι φιλελεύθεροι δημοκράτες, οι σοσιαλδημοκράτες, οι αναρχικοί, οι ελευθεροτέκτονες και οι μεινότητες, δηλαδή όλοι λίγο πολύ, εκτός των χριστιανών μοναρχικών. Η ομάδα που ξεχώριζε ήταν οι Εβραίοι, οι οποίοι καταδεικνύονταν ως επικεφαλής της συνωμοσίας, με αποτέλεσμα να υφίστανται τη μεγαλύτερη βία κατά τη διάρκεια των διαβόητων πογκρόμ. Οι προκηρύξεις των ακροδεξιών ομάδων που κυκλοφορούσαν σε διάφορα χωριά και πόλεις ήταν ενδεικτικές: «Οι προσπάθειες αντικατάστασης της αυτοκρατορίας του ελέω Θεού διορισμένου τσάρου με σύνταγμα και κοινοβούλιο εμπνέονται από αυτές τις βδέλλες τους Εβραίους, τους Αρμενίους και τους Πολωνούς. Φοβού τους Εβραίους! Όλο το κακό, όλες οι συμφορές της χώρας μας, προέρχονται από τους Εβραίους. Κάτω οι προδότες, κάτω το Σύνταγμα!».
Η σημαντικότερη παρακρατική οεγάνωση ήταν η «Ένωση του Ρωσικού Λαού», η οποία αργότερα έγινε ευρέως γνωστή ως «Μαύρη Εκατονταρχία». Η οργάνωση ανέθεσε σε κοινούς κακοποιούς τη διενέργεια δολοφονιών και πογκρόμ. Ο εμφανώς εγκληματικός της χαρακτήρας απέκλειε τα μέλη της από την «καλή κοινωνία». Ωστόσο, αυτό το γεγονός δεν εμπόδισε το κράτος και την Εκκλησία να την υποστηρίζουν σθεναρά. Σε αυτό το πλαίσιο, εμφανίστηκε το 1903 στην εφημερίδα «Znamia» ένα κείμενο με τον τίτλο «Πρόγραμμα της κατάκτησης του κόσμου από τους Εβραίους». Ο εκδότης της εφημερίδας, Π.Α. Κρουτσεβάν (P.A. Krouchevan), ήταν μέλος της «Μαύρης Εκατονταρχίας». Λίγους μήνες πριν την εμφάνιση του εν λόγω κειμένου, ο Κρουτσεβάν είχε λάβει μέρος στο αιματηρό πογκρόμ του Κισινιώφ. Το «Πρόγραμμα» εμφανίστηκε για να δικαιολογήσει τη σφαγή μέσω της απόδοσης της ευθύνης στους Εβραίους.
Το πλήρε κείμενο που αργότερα θα γιμόταν γνωστό ως «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών», εμφανίστηκε το 1905 με τον τίτλο: «Το μεγάλο μέσα στο μικρό, ο Αντίχριστος ως επικείμενο πολιτικό ενδεχόμενο». Ο εκδότης του, Σ.Α. Νίλους (S.A. Nilus), γόνος πλούσιας οικογένειας γαιοκτημόνων, είχε αρχικά υπάρξει «ελευθερόφρων», αλλά η αναπάντεχη χρεοκοπία του τον έστρεψε στην Ορθόδοξη πίστη. Ο Νίλους φέρεται να έλαβε τα «Πρωτόκολλα» από τον Π. Ρατσκόφσκυ (P. Rachkovsky), ηγετικό μέλος της «Μαύρης Εκατονταρχίας» και στέλεχος της μυστικής Αστυνομίας του τσαρικού καθεστώτος, της περίφημης Οχράνα. Άμεσος στόχος της έκδοσης του 1905 ήταν ο μεταρρυθμιστής υπουργός Οικονομικών Σ. Βίττε (S. Witte), τον οποίον επιχείρησε να παρουσιάσει ως εντεταλμένο των «Σιωνιστών» στην προσπάθεια ανατροπής του τσάρου Νικόλαου Β' για χάρη του «Βασιλιά του Ισραήλ». Ακολούθησαν επανεκδόσεις το 1911, το 1912 και το 1917. Η τελευταία αυτή έκδοση είχε τον μάλλον κωμικό τίτλο: «Είναι πολύ κοντά, προ των πυλών. Ο Αντίχριστος έρχεται και η ώρα της βασιλείας του Διαβόλου πάνω στη γη πλησιάζει».
Ο Νίλους παρουσίασε τα «Πρωτόκολλα» ως πρακτικά του πρώτου σιωνιστικού συνεδρίου, το οποίο είχε πραγματοποιηθεί το 1897 στη Βασιλεία υπό την προεδρία του Θεόδωρου Χερτσλ (T. Herzl). Εντούτοις, το αυθεντικό κείμενο των «Πρωτοκόλλων» είχε γραφτεί στα Γαλλικά, παρότι σε ένα δημόσιο συνέδριο με επίσημη γλώσσα τα Γερμανικά δεν υπήρχε ούτε ένας γαλλόφωνος σύνεδρος, ενώ ο Χερτσλ ήταν Αυστριακός. Συν τοις άλλοις, τα «Πρωτόκολλα» μοιάζουν με διάλεξη παρά με πρακτικά συνεδρίου.
Τα «Πρωτόκολλα» άρχισαν να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη από πολλούς. Σύμφωνα με τον αξιωματούχο της Οχράνα Κ.Ι. Γκλομπάτσεφ (Globachev), σε αυτούς συγκαταλεγόταν ακόμα και ο ίδιος ο τσάρος Νικόλαος Β'. Ο Γκλομπάτσεφ αναφέρει ένα σχετικό σχόλιο του τσάρου: «Τι βάθος σκέψης! - Τι προβλεπτικότητα - Τι ακρίβεια στην πραγματοποίηση του προγράμματος!». Ωστόσο, η ανόητη τσαρίνα Αλεξάνδρα είχε διαβάσει το έργο δίχως να του προσδώσει ιδιαίτερη σημασία. Ο ιστορικός Ν. Κον (N. Cohn) αποδίδει το έναυσμα της μεγάλης ανά τον κόσμο διάδοσης των «Πρωτοκόλλων» στην εκτέλεση της αυτοκρατορικής οικογένειας από τους Μπολσεβίκους. Στον τόπο της εκτέλεσης βρέθηκε, μεταξύ άλλων, ένα αντίγραφο των «Πρωτοκόλλων» του Νίλους, ενώ στο παράθυρο του δωματίου της κράτησης της τσαρικής οικογένειας, η τσαρίνα είχε σχεδιάσει μια σβάστικα. Επρόκειτο για το αγαπημένο σύμβολο της αυτοκράτειρας. Εντούτοις, η σβάστικα συμβόλιζε ήδη για πολλούς την καθαρότητα του γερμανικού αίματος και τον αγώνα των Αρίων εναντίον των Εβραίων, αρκετά πριν τη διατύπωση των ρατσιστικών θεωριών του Γκουίντο φον Λιστ (Guigo von List). Η σβάστικα της τσαρίνας ερμηνεύτηκε από τους θρησκόληπτους αντεπαναστάτες ως διαθήκη. Η διαθήκη αυτή διαμήνυε ότι η κυριαρχία του Αντιχρίστου είχε αρχίσει, ότι η επανάσταση αποτελούσε την υπέρτατη επίθεση των σατανικών δυνάμεων, ότι η εκτέλεση της αυτοκρατορικής οικογένειας πραγματοποιήθηκε επειδή η τελευταία αντιπροσώπευε τη θεία βούληση, καθώς και ότι οι δυνάμεις του σκότους ενσαρκώνονταν στους Εβραίους. Το γεγονός ότι αρκετοί μπολσεβίκοι ήταν Εβραίοι, τροφοδότησε περαιτέρω τον μύθο του «εβραιομπολσεβικισμού», έναν μύθο ο οποίος έμελλε να αποδειχθεί ισχυρότερος του αντίστοιχου «εβραιομασονικού». Τα «Πρωτόκολλα» χρησιμοποιήθηκαν ευρέως από τους Λευκούς Ρώσους κατά τη διάρκεια του Ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου. Μεταξύ του 1918 και του 1920, οι Εβραίοι είχαν περισσότερους από 100.000 νεκρούς.
ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ ΤΩΝ «ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΩΝ»
Η αποκάλυψη της πλαστότητας των «Πρωτοκόλλων» πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο του 1921, με μια σειρά άρθρων του Φ. Γκρέιβς (P. Graves) στους «Times» του Λονδίνου. Ο Γκρέιβς μνημονεύει μια συνάντησή του με έναν Ρώσο αριστοκράτη στην Κωνσταντινούπολη. Ο κύριος Χ (όπως αναφέρεται) του παρουσίασε ένα παλαιό βιβλίο με τη λέξη «Joli» (sic) τυπωμένη στη ράχη, το οποίο είχε αποτελέσεις την πρώτη ύλη για τη συγγραφή των «Πρωτοκόλλων». Οι «Διάλογοι της Γενεύης» ή «Διάλογοι του Μοντεσκιέ και του Μακιαβέλλι στην Κόλαση», του νομικού και σατιρικού συγγραφέα Μ. Ζολύ (M. Joly), αποτελούν μια συγκεκαλυμμένη επίθεση εναντίον του δεσποτισμού του Ναπολέοντα Γ' (1808-1873), με τη μορφή μιας σειράς 25 διαλόγων χωρισμένων σε τέσσερα μέρη. Ο διάλογος πραγματοποιείται ανάμεσα στα πνεύματα των Μοντεσκιέ (Montesquieu) και Μακιαβέλλι (Machiavelli). Ο συγγραφέας επισημαίνει ότι το βιβλίο περιέχει εδάφια που θα ταίριαζαν σε όλες τις κυβερνήσεις, «αλλά προσωποποιεί συγκεκριμένα ένα πολιτικό σύστημα το οποίο δεν έχει διαφοροποιηθεί στην εφαρμογή του, έστω για μια μοναδική ημέρα, από τη μοιραία και – αλοίμονο - από την προ πολλού παρελθούσα στιγμή κατά την οποία εγκαθιδρύθηκε!».
Τα ακόλουθα χωρία καταδεικνύουν την ομοιότητα των δύο κειμένων [1]:
1) «Διάλογοι της Γενεύης»
Μακιαβέλλι: «Ανάμεσα στο ανθρώπινο είδος το κακό ένστικτο είναι ισχυρότερο από το καλό. Ο άνθρωπος έλκεται πιο πολύ από το κακό από ό,τι από το καλό. Ο φόβος και η ισχύς έχουν μεγαλύτερη εξουσία επάνω του από ό,τι ηλογική... Κάθε άνθρωπος αποβλέπει στην κυριαρχία, ο καθένας θα γινόταν τύραννος αν μπορούσε, όλοι ή σχεδόν όλοι είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τα δικαιώματα των άλλων για τα δικά τους συμφέροντα».
1ο Πρωτόκολλο
«Προπαντός πρέπει να παρατηρήσει κανείς ότι οι άνθρωποι που έχουν κακά ένστικτα είναι περισσότεροι από αυτούς που έχουν καλά ένστικτα. Γι’ αυτόν τον λόγο εξασφαλίζει κανείς καλύτερα αποτελέσματα διοικώντας τους ναθρώπους με τη βία και τον τρόμο και όχι με ακαδημαϊκές συζητήσεις. Κάθε άνθρωπος αποβλέπει στην εξουσία, ο καθένας θα ήθελε να γίνει δικτάτορας αν μπορούσε, και για το σκοπό αυτό ελάχιστοι είναι αυτοί που δεν θα ήταν έτοιμοι να θυσιάσουν την ευημερία των άλλων για να εξασφαλίσουν τη δική τους».
2) «Διάλογοι της Γενεύης»
Μακιαβέλλι: «Τι συγκρατεί αυτά τα αρπακτικά κτήνη που λέγονται άνθρωποι από το να επιτίθονται το ένα στο άλλο; Η ωμή, ανεξέλεγκτη βία στα πρώτα στάδια της κοινωνικής ζωής κι έπειτα ο Νόμος, ο οποίος είναι επίσης βία ρυθμιζόμενη από τύπους. Έχεις συμβουλευτεί όλες τις ιστορικές πηγές, σε όλες τις περιπτώσεις που ενδεχομένως προηγείται το δίκαιο. Η πολιτική ελευθερία δεν είναι παρά μια σχετική ιδέα...».
1ο Πρωτόκολλο
«Τι συγκράτησε τα αρπακτικά που ονομάζονται άνθρωποι; Τι τους καθοδήγησε ως τώρα; Στο ξεκίνημα της κοινωνικής τάξης οι άνθρωποι υποτάχθηκαν στην κτηνώδη και τυφλή ισχύ, ενώ αργότερα στον Νόμο, που δεν είναι παρά η ίδια ισχύς μεταμφιεσμένη. Απ’ αυτό συμπεραίνω ότι, σύμφωνα με τον νόμο της φύσης, το δίκαιο είναι η δύναμη. Η πολιτική ελευθερία δεν αποτελεί γεγονός αλλά μια ιδέα».
3) «Διάλογοι της Γενεύης»
Μακιαβέλλι: «Αφού αιματοκύλησε την Ιταλία με αίμα, ο Σύλλας επανεμφανίζεται σαν απλός πολίτης εντός της Ρώμης: κανείς δεν τόλμησε να ακουμπήσει μια τρίχα από τα μαλλιά της κεφαλής του».
15ο Πρωτόκολλο
«Θυμηθείτε την εποχή που η Ιταλία ήταν πλημμυρισμένη στο αίμα, [η χώρα] αυτή δεν ακούμπησε ούτε μια τρίχα από το κεφάλι του Σύλλα και αυτός ήταν ο άνθρωπος που της έχυσε το αίμα».
4) «Διάλογοι της Γενεύης»
Μακιαβέλλι: «Σαν τον θεό Βισνού, τύπος μου θα έχει 100 βραχίονες, οι οποίοι θα δώσουν τα χέρια τους σε όλες τις διαφορετικές αποχρώσεις απόψεων ανά τη χώρα».
12ο Πρωτόκολλο
«Αυτές οι εφημερίδες, σαν τον Ινδό θεό Βισνού, θα ελέγχονται από εκατοντάδες χέρια, το καθένα από τα οποία θα αγουγκράζονται τον σφυγμό της κυμαινόμενης κοινής γνώμης».
5) «Διάλογοι της Γενεύης»
Μοντεσκιέ: «Τώρα κατανοώ τη φυσιογνωμία του θεού Βισνού, έχεις εκατό χέρια όπως το ινδικό είδωλο και κάθε ένα από τα δάκτυλά σου κινεί ένα νήμα».
17ο Πρωτόκολλο
«Η κυβέρνησή μας θα μοιάζει με τον ινδουιστικό θεό Βισνού. Το καθένα από τα 100 χέρια μας θα κρατάει ένα νήμα της κοινωνικής μηχανής του κράτους».
6) «Διάλογοι της Γενεύης»
Μακιαβέλλι: «Θα επεκτείνω τους φόρους των εφημερίδων έως τα βιβλία, ή μάλλον θα εισάγω έναν φόρο χαρτοσήμου στα βιβλία που έχουν λιγότερες σελίδες από έναν δεδομένο αριθμό».
12 Πρωτόκολλο
«Θα φορολογήσουμε [τις εκδόσεις βιβλίων] με τον ίδιο τρόπο που θα φορολογήσουμε και τις εκδόσεις του Τύπου, δηλαδή με φόρο χαρτοσήμου και παράβολα».
7) «Διάλογοι της Γενεύης»
Μακιαβέλλι: «Πρέπει να ξέρεις ότι η δημοσιογραφία είναι ένα είδος Ελευθεροτεκτονισμού».
12ο Πρωτόκολλο
«Υπάρχει ήδη στη γαλλική δημοσιογραφία ένα σύστημα μασονικής συνεννόησης μέσω συνθηματικών συμβόλων».
8) «Διάλογοι της Γενεύης»
Μακιαβέλλι: «(...) δίνοντας στον εαυτό τους αφέντες, στους οποίους συγχωρούν πράξεις για τις οποίες θα είχαν αποκεφαλίσει 20 συνταγματικούς μονάρχες».
3ο Πρωτόκολλο
«Στα χέρια των παρόντων δικτατόρων, πρωθυπουργών και υπουργών, ανέχονται καταχρήσεις εξουσίας, για τη μικρότερη των οποίων θα είχαν δολοφονήσει 20 βασιλείς».
Εκτός από τους «Διαλόγους», πρόπλασμα για τα «Πρωτόκολλα» αποτέλεσε επίσης ένα κεφάλαιο του μυθιστορήματος «Biarritz» (1868), του σερ Τζων Ρέτκλιφ (Sir John Retcliffe), ψευδώνυμο του Γερμανού Χ. Γκέτσε (H. Gödsche). Το κεφάλαιο αυτό είχε τίτλο «Στο εβραϊκό νεκροταφείο της Πράγας», και εκεί περιγράφεται μια μυστική συνάντηση Εβραίων σινωμοτών. Από τα υπόλοιπα «προδρομικά» έργα των «Πρωτοκόλλων», ξεχωρίζουν τα «Ο λόγος του ραβίνου» και η «Παγκόσμια κατάκτηση».
Ο άνθρωπος - κλειδί στην υπόθεση της συγγραφής των Πρωτοκόλλων υπήρξε ο Ρατσκόφσκι. Μια σύλληψη εξαιτίας της εμπλοκής του με αντικαθεστωτικά στοιχεία το 1879, τον ανάγκασε να ενταχθεί στην υπηρεσία της μυστικής Αστυνομίας. Το 1881, ο Ρατσκόφσκι προσχώρησε στην οργάνωση που αργότερα θα ονομαζόταν «Μαύρη Εκατονταρχία». Το 1884, ανέλαβε επικεφαλής των εξωτερικών επιχειρήσεων της Οχράνα, και εγακταστήθηκε στο Παρίσι. Ο Ρατσκόφσκι προωθούσε τα τσαρικά συμφέροντα με τη βία, την προβοκάτσια, την προπαγάνδα και την πλαστογραφία. Κεντρικό άξονα της προπαγάνδας του αποτελούσε η υπόδειξη των Εβραίων ως πηγής όλων των δεινών και ως απόκτυφης δύναμης που ήλεγχε παρασκηνιακά όλες τις προοδευτικές δυνάμεις. Σύμφωνα με τις πρόσφατες έρευνες του Ρώσου ιστορικού Μ. Λεπέκιν (Lepekhine), η πατρότητα των «Πρωτοκόλλων» ανήκει στον Μ.Β. Γκολοβίνσκυ (M.V. Golovinski). Επρόκειτο για προσωπικό φίλο του Ρατσκόφσκι και επίσης πράκτορα της Οχράνα, ο οποίος ευρισκόμενος στο Παρίσι, ανέλαβε έναντι αμοιβής να συγγράψει ένα κείμενο στα Γαλλικά βασιζόμενος σε παλαιότερα κείμενα. Τον Νοέμβριο του 1901, το κείμενο αυτό μεταφράστηκε στα Ρωσικά. Ο Γκολοβίνσκυ, τυχωδιώκτης όπως και ο Ρατσκόφσκι, μετά την επανάσταση συντάχθηκε με τους Μπολσεβίσκους.
Η ΔΙΑΔΟΣΗ ΤΩΝ «ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΩΝ» ΣΤΟΝ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟ
Το 1919 άρχισαν να κυκλοφορούν δακτυλογραφημένα αντίτυπα των «Πρωτοκόλλων» σε διάφορες γλώσσες μεταξύ των αντιπροσώπων της «Διάσκεψης για την Ειρήνη», όπως και μεταξύ κρατικών στελεχών και υπουργών στο Λονδίνο, το Παρίσι, τη Ρώμη και την Ουάσιγκτον. Η κίνηση αυτή αποσκοπούσε στην πρόκληση εξωτερικής παρέμβασης στον Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο. Κύριοι φορείς διάδοσης του πλαστογραφήματος υπήρξαν οι Π.Ν. Σαμπέλσκυ-Μπορκ (P.N. Shabelsky-Bork) και Φ.Β. Βίνμπεργκ (F.V. Vinberg). Ο τελευταίος ήρθε σε επαφή με τον πρώτο μεταφραστή των «Πρωτοκόλλων» στα Γερμανικά, τον Λ. Μίλλερ (L. Müller), συνταξιούχο στρατιωτικό και συντάκτη της συντηρητικής και αντισημιτικής έκδοσης «Auf Vorposten», ο οποίος χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο «Γκότφριντ τσουρ Μπεκ» (Gottfried zur Beck).
Τον Μάιο του 1920 οι Σαμπέλσκυ-Μπορκ και Βίνμπεργκ συνεργάστηκαν στο Βερολίνο για την ετήσια έκδοση «Luch Sveta», η οποία περιλάμβανε τα «Πρωτόκολλα». Η πρώτη γερμανική έκδοση των «Πρωτοκόλλων» πραγματοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 1920, με τίτλο, «Τα Μυστικά των Σοφών της Σιών» («Die Geheimnisse der Weisen von Zion»). Η πρωσική αριστοκρατία των γαιοκτημόνων, φοβούμενη την πολιτική τους εκτόπιση από τους ανερχόμενους κοινοβουλευτικούς θεσμούς, υποστήριξε τη διάδοση του πλαστογραφήματος.
Έως την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία το 1933, τα «Πρωτόκολλα» αριθμούσαν 33 εκδόσεις και σχεδόν 100.000 πωλήσεις. Ο θεωρητικός του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ (A. Rosenberg) εξέδωσε ένα τόμο με τίτλο «Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών και η παγκόσμια εβραϊκή πολιτική» («Die Protokolle der Weisen von Zion und die jüdische Weltpolitik»). Πλήθος Γερμανών καθηγητών, διδ υπαλλήλων λάμβαναν το πλαστογράφημα πολύ σοβαρά υπόψη. Ο ιστορικός Ν. Κον ισχυρίζεται ότι τα «Πρωτόκολλα» υποδαύλισαν δύο δολοφονίες το 1922: του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών Β. Ράτεναου (W. Rathenau) και του Β. Ναμπάκωφ (V. Nabakov), ο οποίος εκ παραδρομής φονεύθηκε στο Βερολίνο αντί του ηγέτη των «Συνταγματικών Δημοκρατών» και ιστορικού Π.Ν. Μιλιούκωφ (P.N. Milyukov).
Έπειτα από την άνοδο των Ναζί στην εξουσία το 1933, τα «Πρωτόκολλα» έπαιξαν πρωτεύοντα ρόλο στη ναζιστική προπαγάνδα. Με την πρώτη κίνηση κατά των Εβραίων, δηλαδή το υποχρεωτικό μποϊκοτάρισμα εβραϊκών καταστημάτων, ο Ιούλιος Στράιχερ (J. Streicher) επικαλέστηκε τα «Πρωτόκολλα» στην έκδοση «Völkischer Beobachter» [2]. Τα «Πρωτόκολλα» διαφημίστηκαν επίσημα και, σε αντίθεση με άλλα «ιερά» κείμενα του Γ' Ράιχ, αναγνωρίστηκαν ευρέως. Έφτασαν μάλιστα να αποτελέσουν επίσημο σύγγραμμα σχολικής εκπαίδευσης. Η σημασία των «Πρωτοκόλλων» για τους Ναζί φαίνεται επιπλέον από τα γραφόμενα του ίδιου του Χίτλερ στο βιβλίο του «Ο Αγών μου» (Mein Kampf): «Ο βαθμός στον οποίον ολόκληρη η ύπαρξη αυτού του λαού στηρίζεται σ’ ένα διαρκές ψέμα, καταδεικνύεται με απαράμιλλο τρόπο στα τόσο μισητά για τους Εβραίους ‘Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών’. ‘Πρόκειται για πλαστογράφημα’, διαλαλεί διαρκώς η [εφημερίδα] ‘Frankfurter Zeitung’ αναστενάζοντας, γεγονός που αποτελεί την καλύτερη απόδειξη της γνησιότητάς τους».
Το 1920 εμφανίστηκε στη Μεγάλη Βρετανία μια ανώνυμη μετάφραση του συγγράμματος από τον εκδοτικό οίκο «Eyre & Spottiswoode Ltd». Ακολούθησε μια μετάφραση από τον δημοσιογράφο Β. Μάρσντεν (V. Marsden), που συνδεόταν με ακροδεξιούς Ρώσους, η οποία και παραμένει έως σήμερα η κλασική αγγλική εκδοχή. Οι «Times» του Λονδίνου, η εφημερίδα που αργότερα θα αποκάλυπτε την απάτη, αρχικά είχε εξετάσει σοβαρά το ενδεχόμενο τα «Πρωτόκολλα» να είναι γνήσια. Εμτούτοις, στη Μ. Βρετανία ο φασισμός και ο αντισημιτισμός ουδέποτε έτυχαν ευρύτερης αποδοχής. Ακόμα και η «Βρετανική Ένωση Φασιστών» θεώρησε τα «Πρωτόκολλα» αναξιόπιστα ως εργαλείο προπαγάνδας.
Στις ΗΠΑ, τη διάδοση δακτυλογραφημένων αντιτύπων του πλαστογραφήματος ακολούθησε η σταδιακή δημοσίευσή τους στην εφημερίδα «Public Ledger» της Φιλαδέλφειας, το 1919. Η ιδιομορφία αυτής της έκδοσης, ήταν η αφαίρεση όλων των αναφορών σε Εβραίους και η απόδοση του σχεδίου συνωμοσίας σε Μπολσεβίκους. Τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησαν δύο πλήρεις εκδόσεις με τίτλους «Praemonitus Praemunitus» και «Τα Πρωτόκολλα και η παγκόσμια επανάσταση» («The Protocols and World Revolution»). Την ίδια εποχή, ο φιλοναζιστής βιομήχανος Χένρυ Φορντ (H. Ford), άρχισε τη δημοσίευση άρθρων στην εφημερίδα του «Dearborn Independent». Το σύνολο αυτών των άρθρων εκδόθηκε αργότερα ως σύγγραμμα με τίτλο «Ο διεθνής Εβραίος, το πλέον σημαντικό παγκόσμιο πρόβλημα» («The International Jew, The World's Foremost Problem»). Ο ίδιος είχε δηλώσει στις 17 Φεβρουαρίου 1921 στην εφημερίδα «New York World»: «Το μόνο πράγμα που θα πω για τα ‘Πρωτόκολλα’ είναι ότι είναι συμβατά με αυτά που συμβαίνουν. Είναι 16 ετών και έχουν υπάρξει συμβατά με την παγκόσμια κατάσταση έως την εποχή μας. Είναι συμβατά ακόμα και τώρα».
Στην Πολωνία, η πρώτη έκδοση του 1920 εξαντλήθηκε σ’ ένα χρόνο. Ακολούθησε μια νέα έκδοση με εισαγωγή και επίλογο της αντισημιτικής οργάνωσης «Rozwoj». Η προπαγάνδα των «Πρωτοκόλλων» υιοθετήθηκε ακόμα ακαι από την Καθολική Εκκλησία. Στη Γαλλία, η εβδομαδιαία έκδοση «L’ opinion» εξέδωσε το 1920 μια συντετμημένη έκδοση του πλαστογραφήματος. Σύντομα ακολούθησαν τρεις πλήρεις μεταφράσεις, στην καθημερινή εφημερίδα «La libre Parole», στην επιθεώρηση «La Vieille France» και στη σειρά τόμων «Le peril judeo-maconnique», Το 1921, ένας μοναρχικός αντισημίτης ονόματι Ρ. Λαμπελέν (R. Lambelin) μετέφρασε το κείμενο απευθείας από τα Ρωσικά. Η έκδοση αυτή επανεκδόθηκε επανειλημμένα, αποτελώντας μεταξύ άλλων το πρότυπο των περισσοτέρων ελληνικών εκδόσεων. Τέλος, τα «Πρωτόκολα» μεταφράστηκαν μεταξύ άλλων στα Σουηδικά, τα Δανέζικα, τα Νορβηγικά, τα Φιλανδικά, τα Ρουμανικά, Ουγγρικά, τα Λιθουανικά, τα Βουλγαρικά, τα Ιταλικά, τα Ιαπωνικά, τα Κινέζικα, τα Σέρβικα, τα Κροατικά, τα Αραβικά, τα Ισπανικά και τα Πορτογαλικά.
Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ «ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΩΝ»
Το κείμενο των «Πρωτοκόλλων» δεν μπορεί να θεωρηθεί αυθεντικό υπό το φως μιας απροκατάληπτης ανάλυσης. Κεντρική ιδέα του αποτελείη αναγωγή όλων των δεινών σ’ έναν υπέρτατο συνωμότη. Η ιστορία ολόκληρων χιλιετιών ερμηνεύεται απόλυτα ντετερμινιστικά, δημιουργώντας στους θρησκόληπτους μια μανιχαϊστική εικόνα ενός θεϊκά νομιμοποιημένου καθεστώτος που αντιστέκεται στους παντοδύναμους Εβραίους συνωμότες. Δεδομένης της απουσίας αστάθμητων παραγόντων στις ιστορικές εξελίξεις, οι προπαγανδιστές του κειμένου δύνανται να αυτονομιμοποιούνται σε απόλυτους γνώστες των τεκταινομένων, οι οποίοι, σαν φορείς μιας αποκάλυψης, αναλαμβάνουν να φωτίσουν τους πλανημένους.
Το απλοϊκό αυτό κείμενο ατυχώς χαρακτηρίζεται συχνά μακιαβελλικό, καθώς ο κυνισμός των «συνωμοτών» αγγίζει τα όρια του απόλυτου κακού. Η ιησουιτική ρήση «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», την οποία φέρονται να επικαλούνται οι συνωμότες (1ο πρωτόκολλο), ουσιαστικά αναιρείται, καθώς εξαιτίας των ιδιαζόντως ειδεχθών μέσων τα οποία μετέρχονται, ο όποιος αγαθός σκοπός καθίσταται αόρατος. Οι «Σοφοί της Σιών» επιδεικνύουν άκρατο μίσος για τους Χριστιανούς. Σε ορισμένα σημεία (π.χ. στο 3ο πρωτόκολλο) η ενσάρκωση του απόλυτου κακού φέρεται να αποκτά συνείδηση, κάνοντας λόγο για τη χριστιανική αριστοκρατία ως τη «μόνη άμυνα και θετή μητέρα του (λαού), άρρηκτα συνδεδεμένη με την ευημερία του». Το γεγονός αυτό ορίζει εξ αντιδιαστολής την αριστοκρατία ως το απόλυτο κακό.
Οι θεωρίες των Νίτσε, Δαρβίνου και Μαρξ ισοπεδώνονται μέσω της υποτιθέμενης χρήσης τους ως προπαγάνδα για την αποδυνάμωση του χριστιανικού κατεστημένου χάριν του σχεδίου (2ο πρωτόκολλο), τη στιγμή κατά την οποία μια στοιχειώδης μελέτη των έργων τους καταδεικνύει μια επιβαλλόμενη από τα «Πρωτόκολλα» παρά φύσιν υποταγή του ιδιοφυούς στο απλοϊκό. Ο Σιωνισμός εδώ, από ιστορικό κίνημα εβραϊκού εθνικισμού με στόχο τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, μεταβάλλεται σε μια παγκόσμια συνωμοσία για την έλευση του Αντιχρίστου. Αντίστοιχα, λοιπόν, το σύγγραμμα «Εβραϊκό Κράτος» του Θεόδωρου Χερτσλ επίσης υποτάσσεται στην απλοϊκότητα των «Πρωτοκόλλων». Το σύνθημα της Γαλλικής Επανάστασης «Ελευθερία - Ισότητα - Αδελφοσύνη» (σχολιάζεται στο 9ο πρωτόκολλο), εντασσόμενο στο ευρύτερο πλαίσιο μιας παρασκηνιακά ελεγχόμενης ιστορίας, απονευρώνεται πολιτικά, καθιστάμενο απλά ένα ουτοπικό ιδεώδες κενό περιεχομένου.
Το μόνιμα «ισχυρό» επιχείρημα των υποστηρικτών των «Πρωτοκόλλων» είναι η «προφητική» τους δύναμη. Υπ’ αυτήν την έννοια, η αναφορά σε επίθεση των συνωμοτών στον υπόγειο σιδηρόδρομο (9ο πρωτόκολλο), «εκπληρώθηκε» σχεδόν έναν αιώνα μετά τη συγγραφή τους, με την επίθεση της σέκτας «Aum Shinrikyo» στο Τόκυο. Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης ή της Γιουγκοσλαβίας, παρά τη γένεση πληθώρας νέων κρατών, δύνται κάλλιστα να θεωρηθεί μέρος του «σχεδίου παγκόσμιας διακυβέρνησης», άσχετα αν, συν τοις άλλοις, το διεθνές σύστημα είναι πλέον ιδιαίτερα ασθενές (αν όχι ουσιαστικά ανύπαρκτο), ιδίως μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Στο 3ο πρωτόκολλο οι συνωμότες διατείνονται ότι κατέχουν όλο τον χρυσό, ενώ στο 20ο χαρακτηρίζουν τον κανόνα του χρυσού «καταστροφικό» [3]. Ισοπεδώνοντας την οικονομική επιστήμη, τα «Πρωτόκολλα» επιτρέπουν την αναγωγή των μακροχρόνιων διακυμάνσεων των τιμών του χρυσού, καθώς και των νομισματικών πολιτικών, σε απόλυτα παρασκηνιακές διαδικασίες.
Τα «Πρωτόκολλα» δεν παύουν ποτέ να είναι «επίκαιρα». Η συνωμοσία δύναται να εξελίσσεται αενάως, δίχως οφειλή κατάληξης στο τέλος της «παγκόσμιας σιωνιστικής κυβέρνησης». Οιοδήποτε γεγονός δύναται μέσω ad hoc υποθέσεων να θεωρείται «μέρος του σχεδίου». Οι διάφορες χιλιαστικές προφητείες συχνά διαπράττουν το σφάλμα σαφούς προσδιορισμού του «πληρώματος του χρόνου», ενός προσδιορισμού ο οποίος εν συνεχεία χρήζει αναθεώρησης. Όταν μια πρόβλεψη δεν προσδιορίζεται σαφώς χρονικά, απλώς καθίσταται μεταφυσική. Στην περίπτωση των «Πρωτοκόλλων», το τέλος αποτελεί μια ανεστραμμένη ουτοπία.
Κλείνοντας, πρέπει να αναφερθεί ότι τα «Πρωτόκολλα» εξακολουθούν να διατηρούν παγκοσμίως προπαδανδιστική ισχύ. Πολλοί είδαν τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 ως κομβικό γεγονός για την ολοκλήρωση της συνωμοσίας. Χαρακτηριστικός ήταν ο μύθος των Εβραίων εργαζομένων στους Δίδυμους Πύργους, οι οποίοι υποτίθεται ότι γνώριζαν εκ των προτέρων την ημέρα των επιθέσων και δεν εμφανίστηκαν στην εργασία τους. Το αξιοσημείωτο είναι ότι ο εντεινόμενος αντισημιτισμός καλύπτει την επίσης εντεινόμενη, μη αντισημιτική, κριτική της πολιτικής του Ισραήλ και των ΗΠΑ. Η «πολιτική ορθότητα» του δυτικού κόσμου δεν επιτρέπει αμφιβολίες για την πλαστότητα των «Πρωτοκόλλων». Συνεπώς, η επίκληση του πλαστογραφήματος από δεδομένες ομάδες Παλαιστινίων και Μουσουλμάνων εν γένει, προσδίδει ένα ισχυρό προπαγανδιστικό όπλο στους Ισραηλινούς και τους συμμάχους τους. Ο μανιχαϊσμός των «Πρωτοκόλλων» εδώ αντιστρέφεται: «Εβραίοι - θύματα» από τη μια, και «αντισημίτες Μουσουλμάνοι» από την άλλη.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Τα «Πρωτόκολλα» αποτέλεσαν ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά εργαλεία προγάνδας των αντιδραστικών δυνάμεων κατά τον 20ο αιώνα. Ο αντισημιτισμός τους, ενώ έχει καθαρά χριστιανικό χαρακτήρα, υπερέβη αυτόν, δυνάμενον να εξυπηρετήσει εν συνεχεία κύκλους που δεν απέβλεπαν στην υπεράσπιση κάποιου χριστιανικού κατεστημένου, με κορυφαίο παράδειγμα τους οπαδούς της «Αρίας φυλής». Η αποκάλυψη της πλαστότητας του συγγράμματος δεν μπόρεσε να ανακόψει την ισχύ του. Η μέθοδος προπαγάνδας των «Πρωτοκόλλων» ενδεχομένως φαίνεται αφελής στον σκεπτόμενο άναγνώστη, καταδεικνύοντας απλά το μίσος των εμπνευστών τους προς τους Εβραίους. Εντούτοις, τα «Πρωτόκολλα» απευθύνονται πρώτιστα σε δεισιδαίμονες και αμόρφωτους ανθρώπους, μεταξύ των οποίων και πέτυχαν τον σκοπό τους. Η αποδοχή της προπαγάνδας ακόμη και από μορφωμένους, αυξάνει περαιτέρω τον βαθμό επιτυχίας τους. Η διορατικότητα των εμπνευστών ενός απλοϊκού κειμένου, σαφώς και δεν κρίνεται από τις υποτιθέμενες προφητείες του, αλλά από μια τεχνική εκμετάλλευσης των ανθρώπινων πόθων, η οποία λειτουργεί επιτυχώς ακόμα και σήμερα.
του Αλέξανδρου Κυβέλου
(Από το περιοδικό «Ιστορικά Θέματα»)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] Σημειώνεται ότι, όπου κρίθηκε απαραίτητο, η μετάφραση έγινε κατά λέξη εις βάρος της γλωσσικής επιμέλειας, για να μη συγκαλυφθούν οι διαφορετικές διατυπώσεις του ίδιου νοήματος στους «Διαλόγους» και τα «Πρωτόκολλα».
[2] Δηλαδή «Λαϊκός Παρατηρητής». Επρόκειτο για την επίσημη εφημερίδα του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος.
[3] Υπενθυμίζεται ότι το 1944 στο Μπρέτον Γουντς (Bretton Woods) στον Καναδά, υιοθετήθηκε ο κανόνας του χρυσού, έως τη σταδιακή εγκατάλειψή του από το 1971 και μετά.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
(1) Norman CohnQ Warrant for Genocide, the Myth of the Jewish World conspiracy and the Protocols of the elders of the Zion, εκδόσεις , Λονδίνο 2001.
(2) Pierre Andre Taguieff: Ο Μύθος των «Σοφών της Σιών», Εκδόσεις Πόλις, Αθήνα 2006.
(3) Roger Lambelin: Τα πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, Εκδόσεις Μπίμπης, χ.χ.
(4) Adolf Hitler: Mein Kampf, Verlag Franz Eher Nachf, G.m.b.H, Μόναχο 1943.
(5) Bernard LewisQ Semites and Anti-semitew, an inquiry into conflict and prejudice, W.W. Norton & Company, Ν. Υόρκη-Λονδίνο 1999.
(6) http://emperor.vwh.net/antisem/graves.pdf (άρθρα του Γκρέιβς).
(7) http://www.radioislam.org/protocols/indexen.htm (το αγγλικό κείμενο των «Πρωτοκόλλων»).
(8) Marc Levin, «The Protocols» (ταινία).
1 σχόλιο:
Τεράστια ζητήματα εδώ. Είμαι πολύ ικανοποιημένος to peer το άρθρο σας. Ευχαριστώ πολύ και είμαι κοιτάζοντας μπροστά για να σας αγγίξει. Θα έχετε την καλοσύνη πτώση μου ένα e-mail;
Δημοσίευση σχολίου