Αυτό είναι ένα καίριο ερώτημα που απεθύνεται προς στην εκκλησία του 21ου αιώνα.[1] Συμβαίνει συχνά, όταν προκύπτει το θέμα «Εβραίοι και Ισραήλ», πολλοί να νιώθουν κάποια δυσφορία. Διαφορετικές απόψεις ή πλήρης αδιαφορία, δηκτικά σχόλια ή και λογομαχία, είναι ένα σύνηθες επακόλουθο, και ακόμα η αίσθηση ότι τελικά δεν ξέρει κανείς όσα νόμιζε ή θα έπρεπε να γνωρίζει σχετικά με το θέμα αυτό. Πάνω απ’ όλα όμως νιώθει κανείς ότι αγγίζει ένα θέμα πόνου, ένα σημείο ενοχής, μιας ενοχής που αφορά το λαό του, την οικογένειά του, τον ίδιο προσωπικά. Και βρίσκεται ο καθένας μπροστά σε μια εκλογή, καθώς στέκεται μπροστά στον αιώνιο Θεό, μπροστά στα ασύλληπτα σχέδιά Του.
Πολλοί προσπαθούν με πρόχειρες απαντήσεις κι απόψεις να ξεφύγουν από αυτό το αδιέξοδο, να μην αναγκαστούν να σκεφτούν βαθύτερα. Πάνω σ’ αυτό, εμείς οι Χριστιανοί κινδυνεύουμε να γίνουμε εύλογα σαν τους φίλους του Ιώβ: Τα λόγια τους ήταν σωστά (βρίσκουμε κι εμείς περικοπές από τη Γραφή), κι όμως στα μάτια του Θεού ήταν άδικοι. Το καλύτερο είναι να πάψουμε με τα δικά μας λόγια και να ακούσουμε τι ο Θεός λέει.
Η 9η Νοεμβρίου,[2] σαν ημέρα ανάμνησης του φοβερού ξεσπάσματος του διωγμού κατά των Εβραίων το βράδυ εκείνο του 1938, χάνει όλο και περισσότερο το νόημά της, καθώς χρονικά απομακρυνόμαστε από εκείνα τα γεγονότα. Μετά από 70 χρόνια μπορεί ήδη πολλοί να αναρωτιούνται: «Πόσο ακόμα θα πρέπει αυτό να συνεχιστεί;» Όσο καλό κι αν προσφέρει κάθε μνημείο, κάθε αναμνηστική πλάκα, κάθε λόγος που εκφωνείται και κάθε προσπάθεια για να μην εξαλειφθούν από τη μνήμη μας αυτά που δεν πρέπει να ξεχαστούν, ποτέ δε θα τα καταφέρουν να είναι επαρκή. Κι αυτό γιατί η θύμηση δε φτάνει ως τη ρίζα.
Ο καθένας ξέρει ότι για να απαλλαγεί από τα αγριόχορτα πρέπει να τα βγάλει από τη ρίζα. Ένα επιφανειακό καθάρισμα δε διαρκεί πολύ. Η ρίζα του αντισημιτισμού θα πετάξει καινούργιους βλαστούς, παρ’ όλες τις καλύτερες προθέσεις μας. Ήδη σε παγκόσμια κλίμακα αυτή η ρίζα απλώνεται κι αυξάνεται, ακόμα και στην πατρίδα μας. Γι’ αυτό ας προσπαθήσουμε αυτή την ώρα να φτάσουμε στη ρίζα. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να γυρίσουμε πίσω, στο παρελθόν.
Από τις πρώτες σελίδες της Κ. Διαθήκης συναντάμε συχνά την ερώτηση: «Πού είναι ο γεννηθείς βασιλιάς των Ιουδαίων;» (Ματθαίος 2:2). Με την ερώτηση αυτή, μας δίνεται από την αρχή η ταυτότητα του Ιησού. Πρόκειται για ένα βασιλιά και για ένα συγκεκριμένο λαό του. Η πρώτη αυτή ερώτηση, σχετικά με τον Βασιλιά, απαντήθηκε με τη φονική εντολή εναντίον Του. Και για να είναι σίγουρος ο Ηρώδης, ότι αυτός ο Βασιλιάς θα έφευγε οπωσδήποτε από τη μέση, έσφαξε τα παιδιά του λαού του Βασιλιά, στον τόπο που γεννήθηκε.
Η στάση αυτή απέναντι στο Βασιλιά των βασιλέων και Κύριο των κυρίων παραμένει η ίδια μέχρι σήμερα. Για να χτυπήσουν το Βασιλιά Ιησού και να Τον βγάλουν από τη μέση, στρέφονται ενάντια στο λαό Του. Το παράλογο μίσος ενάντια στο λαό αυτό, πηγάζει από το μίσος ενάντια στον μεγαλύτερο και ισχυρότερο, Εκείνον που Τον βλέπουν, όπως τον είδε ο Ηρώδης, να απειλεί τη δική τους αυτονομία και εξουσία. Είναι το μίσος ενάντια στον Θεό.
Μετά από 30 χρόνια, όπου έζησε σε ταπεινή αφάνεια, ο Ιησούς άρχισε να κηρύττει δημόσια και να ενεργεί θαύματα για 3 χρόνια. Το έργο Του ολοκληρώθηκε με το πάθος του σταυρού. Όλη η διαδικασία της δίκης Του κορυφώθηκε με την αποφασιστική ερώτηση: «Συ είσαι ο βασιλιάς των Ιουδαίων;» (Ματθαίος 27:11). Λίγο αργότερα, οι στρατιώτες που Τον χλεύαζαν, Τον έστεψαν με αγκάθια, Τον έφτυναν, Τον χτυπούσαν και Τον προσκυνούσαν κοροϊδευτικά: «Χαίρε, ο βασιλιάς των Ιουδαίων» (Ματθαίος 27:29). Και επάνω στο σταυρό Του τοποθέτησαν μια επιγραφή με την αιτία της καταδίκης Του: «ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ, Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ» (Ματθαίος 27:37). Και δεν την έγραψαν μόνο στα εβραϊκά, αλλά και στα λατινικά και στα ελληνικά, για να πάρει η καταδίκη αυτού του Βασιλιά και του λαού Του μια παγκόσμια μορφή.
Από τη γέννηση μέχρι το θάνατό Του, ο Ιησούς δεν ξεχωρίστηκε από το λαό Του. Κάθε καταδίκη και απόρριψη του Ιησού πλήττει ταυτόχρονα και το λαό Του, και κάθε διωγμός και απόρριψη του λαού Του, πλήττει τον Ιησού. Κι εμείς, που για όλη την αιωνιότητα οφείλουμε στον Βασιλιά των Ιουδαίων τη σωτηρία μας, βάλαμε στόχο από πολύ νωρίς να Τον χωρίσουμε από το λαό Του. Διαλέξαμε για τον εαυτό μας τη χάρη και τις ευλογίες Του, και θεωρήσαμε φυσικό το να μείνουν για το λαό Του η κρίση και η κατάρα.
Για 2.000 χρόνια χριστιανικής ιστορίας, αφήσαμε για το λαό αυτόν, τον πρωτότοκο του Θεού (Έξοδος 4:22), τον μεγαλύτερο αδελφό μας, την τελευταία θέση στη χριστιανική μας αξιολόγηση. Στη μεγάλη κρίση των εθνών, που περιγράφεται στον Ματθαίο (κεφάλαιο 25), το κριτήριο είναι η στάση μας απέναντι σ’ αυτόν τον περιφρονημένο, ελάχιστο αδελφό του Ιησού. Δε θα αξιολογηθούμε σύμφωνα με την κοινωνική μας δραστηριότητα, αλλά για το πώς σταθήκαμε απέναντι σ’ αυτούς, που ο Κύριός μας λογαριάζει πρώτους κι εμείς τους είχαμε για τελευταίους.
Ο Κύριος ταυτίζεται απόλυτα μ’ αυτούς τους ελάχιστους, λέγοντας πως ό,τι κάναμε σ’ αυτούς το κάναμε σ’ Εκείνον κι ό,τι δεν κάναμε γι’ αυτούς, δεν το κάναμε ούτε γι’ Αυτόν (Ματθαίος 25:31-46). Κατόπιν ακολουθεί μια «επιλογή», μια διαδικασία, που σ’ εμάς τους Γερμανούς έχει πολλά να πει. Γιατί εδώ στη χώρα μας, ο λαός του Θεού αντιμετωπίστηκε σαν ό,τι πιο περιφρονημένο, ό,τι πιο κατώτερο μπορούσε να θεωρηθεί. Κι αυτό εκφράστηκε με κάθε είδους ταπεινώσεις, εξευτελισμό και βαρβαρότητα, από το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο βαθμό.
Πρόσφατα, μια Εβραία μάς διηγιόταν αναμνήσεις από την παιδική της ηλικία. Σαν μικρή μαθήτρια στο σχολείο, αγαπούσε ιδιαίτερα το μάθημα των Θρησκευτικών. Όταν μοίραζαν τους ρόλους για τη χριστουγεννιάτικη γιορτή, ζήτησε με λαχτάρα να γίνει αυτή η Μαρία στη φάτνη. «Αυτό ούτε να το σκέφτεσαι», της απάντησαν, «εσύ είσαι Εβραία!» Τότε ζήτησε να την κάνουν αγγελάκι ή έστω ένα βοσκόπουλο, αλλά για τίποτα απολύτως δεν την έκριναν άξια. Σε σύγκριση με άλλες ιστορίες, το γεγονός αυτό μοιάζει πολύ ασήμαντο, ωστόσο εκφράζει τόσο καθαρά τη χριστιανική μας υπεροψία και τύφλωση.
Μπορεί να πει κανείς, και δικαιολογημένα, ότι σήμερα κάτι τέτοιο δε συμβαίνει πια, και μάλιστα τώρα που πρόσφατα ψηφίστηκε κι ο νόμος της ίσης μεταχείρισης για όλους. Τώρα την ανεκτικότητα την έχουμε κάνει σημαία μας, έστω κι αν κάτω από αυτή τη σημαία ξεπουλάμε ταχύτατα τις χριστιανικές μας αξίες. Κι όμως, όποιος παρακολουθεί από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και μπαίνει στον κόπο να σκεφτεί και να εξετάσει πώς έχουν τα πράγματα, διαπιστώνει ότι και σήμερα το ίδιο συμβαίνει, ότι ακόμα ισχύουν δύο μέτρα και δυο σταθμά. Την υποσυνείδητη επίδραση που έχει αυτού του είδους η πληροφόρηση, δύσκολα μπορεί κανείς να την ελέγξει και να την αποβάλλει. Δουλεύει συστηματικά, ναι, και στις συνειδήσεις των Χριστιανών.
Δε θέλουμε μ’ αυτό να εξιδανικεύσουμε τον εβραϊκό λαό, που δεν είναι ούτε καλύτερος ούτε χειρότερος από μας κι όλους τους άλλους λαούς. Ακριβώς γι’ αυτό οι πληροφορίες και οι εξιστορήσεις της Γραφής είναι ξεκάθαρες και απόλυτα αντικειμενικές. Και οι Εβραίοι χρειάζονται σωτηρία, όπως και όλοι εμείς. Εδώ θέλουμε μόνο να τονίσουμε το ψεύτικο και απατηλό μέτρημα και στάθμιση με δυο μέτρα και δυο σταθμά, στο οποίο έχουμε τόσο κι εμείς συνηθίσει.
Συνειδητά ή ασυνείδητα ξεγλιστράμε πολύ εύκολα στην παλιά χαρακτηριστική υπεροψία, με άλλες τώρα δικαιολογίες. Έχει μείνει, θαρρείς, στο αίμα μας το να πιστεύουμε ότι εμείς, οι Χριστιανοί, η εκκλησία, είμαστε ο εκλεκτός λαός της Κ. Διαθήκης στη θέση του παλιού και ξεπεσμένου Ισραήλ, παίρνοντας έτσι το δικαίωμα να τον οριοθετούμε και να τον επαναφέρουμε στην τάξη. Θα έπρεπε όμως να ξέρουμε ότι και η Κ. Διαθήκη, που σφραγίστηκε με το αίμα του Μεσσία, είναι μια διαθήκη που έγινε αρχικά με τους Ιουδαίους και μετά με τους Εθνικούς. Μετά την Πεντηκοστή μπήκαν στη χάρη του Θεού και τα έθνη. Ωστόσο, παραμείναμε αρκετά τυφλοί για να καταδικάζουμε και να πληγώνουμε βαθιά το λαό της Διαθήκης, πληγώνοντας μαζί του και τον Ιησού. Για αιώνες, συνεχίζουμε τη διαδικασία του πάθους Του. Θέλουμε τον Βασιλιά, όχι όμως και το λαό Του.
Ο μόνος αξιόλογος προσανατολισμός στην ταραγμένη εποχή μας είναι η Αγία Γραφή. Για πολλούς αυτό ηχεί σαν παλαιομοδίτικος φανατισμός. Αυτή την κατηγορία θα την αφήσουμε στην άκρη. Ο εχθρός του Θεού, ο πατέρας του ψεύδους (Ιωάννης 8:44) και άρχοντας τούτου του κόσμου (Ιωάννης 12:31), όπως τον ονόμασε ο Ιησούς, έχει μεγάλο ενδιαφέρον στο να προωθεί μια επιλεκτική χρήση της Γραφής, κρατώντας κλειστά τα μάτια των ανθρώπων στα πιο σημαντικά σημεία. Αυτό είναι κάτι που μπορούμε να το καταλάβουμε. Γνωρίζει, ότι αν καταφέρει να μας κρατήσει σε μια τέτοιου είδους Γραφική γνώση, θα μπορεί να εμποδίζει την εκπλήρωση των σχεδίων του Θεού.
Το θαυμαστό σωτηριακό σχέδιο του Θεού για τον Ισραήλ και την εκκλησία, έτσι όπως το περιγράφει ο απόστολος Παύλος στην επιστολή προς Ρωμαίους (κεφάλαια 9-11), αγνοείται από πολλούς ή διαβάζεται από Χριστιανούς που έχουν κλειστά τα μάτια τους. Πόσο πραγματικά χρειάζεται να μάθουμε να λέμε: «Έλα Άγιο Πνεύμα, Συ, το Πνεύμα της Αλήθειας που μας οδηγείς σε κάθε αλήθεια, άνοιξε τα μάτια μας για να μπορούμε πράγματι να καταλάβουμε τη Γραφή!».
Αν και πολλές προφητείες της Γραφής ταιριάζουν σε διάφορες περιπτώσεις, και αρκετές από αυτές εκπληρώνονται όχι μόνο σ’ ένα, αλλά σε περισσότερα επίπεδα, την ώρα αυτή ας αφήσουμε μερικές από αυτές να ενεργήσουν στο πνεύμα μας, ώστε να πάρουμε το ουσιαστικό μήνυμά τους.
Θυμόμαστε το βράδυ της 9ης Νοεμβρίου 1938:
«Οι εχθροί σου βρυχώνται στη μέση των συναγωγών σου. Έβαλαν σημαίες τις δικές τους σημαίες... Σαν κάποιον που, σηκώνοντας τσεκούρι, κτυπάει επάνω σε πυκνά δέντρα, έτσι, τώρα, αυτοί σύντριψαν με μιας, με τσεκούρια και σφυριά, τα πελεκητά του έργα. Κατέκαψαν με φωτιά το αγιαστήριό σου μέχρι το έδαφος, βεβήλωσαν το κατοικητήριο του ονόματός σου. Είπαν στην καρδιά τους: Ας τους εξολοθρεύσουμε μαζί. Κατέκαψαν όλες τις συναγωγές του Θεού στη γη» (Ψαλμός 74:4-8).
Ας θυμηθούμε και τι έγινε το 1948:
«Γι’ αυτό, να, έρχονται ημέρες, λέει ο Κύριος, και δεν θα πουν πια: Ζει ο Κύριος που ανέβασε τους γιους Ισραήλ από τη γη της Αιγύπτου. Αλλά: Ζει ο Κύριος, που ανέβασε τους γιους Ισραήλ από τη γη του βορρά, και από όλους τους τόπους, όπου τους είχε διώξει. Και θα τους επαναφέρω πάλι στη γη τους, που είχα δώσει στους πατέρες τους» (Ιερεμίας 16:14-15).
Και όποιος έχει παρακολουθήσει και μελετήσει, απ’ όλες τις πλευρές, το τι συνέβη εκείνη την ιστορική μέρα της ανακήρυξης του κράτους του Ισραήλ, δεν μπορεί παρά να θαυμάσει και να πει κι αυτός:
«Ποιος άκουσε τέτοιο πράγμα; Ποιος είδε τέτοια; Θα γεννούσε η γη μέσα σε μια μέρα; Ή, ένα έθνος θα γεννιόταν μονομιάς; Αλλά η Σιών μόλις κοιλοπόνεσε, γέννησε τα παιδιά της» (Ησαΐας 66:8).
Τα παρακάτω εδάφια μάς φέρνουν στη σημερινή κατάσταση. Όπως ακούμε από τα Μέσα Ενημέρωσης, τώρα ένα σύνολο κρατών στη Μέση Ανατολή, όχι μόνον ένα έθνος, όπως πριν, σχεδιάζουν την πλήρη εξόντωση του Ισραήλ. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν ξέρει τίποτε γι’ αυτό:
«...αυτοί που σε μισούν σήκωσαν ψηλά το κεφάλι. Πήραν κακή βουλή ενάντια στο λαό σου, και συμβουλεύτηκαν ενάντια στους εκλεκτούς σου. Είπαν: Ελάτε, κι ας τους εξολοθρεύσουμε από το να είναι έθνος και το όνομα του Ισραήλ ας μην αναφέρεται πια» (Ψαλμός 83:2-4).
Ακολουθεί μια απαρίθμηση λαών που μας είναι όλοι γνωστοί, αν αντικαταστήσουμε τα αρχαία ονόματά τους με τα σημερινά. Όλα αυτά πραγματοποιούνται και εξελίσσονται μπροστά στα μάτια μας. Και εφόσον ο Λόγος του Θεού είναι αληθινός κι εκπληρώνεται, θα έρθει και η ώρα που ο Κύριος θα λογαριαστεί με όλα τα έθνη. Γιατί Αυτός, που δε φείστηκε τα φυσικά κλαδιά (Ρωμαίους 11:21), δε θα φειστεί ούτε τα άγρια κλαδιά που μπολιάστηκαν στον κορμό του Ισραήλ.
«...Έτσι λέει ο Κύριος των δυνάμεων: Είμαι ζηλότυπος για την Ιερουσαλήμ και για τη Σιών με μεγάλη ζηλοτυπία και είμαι υπερβολικά οργισμένος ενάντια στα έθνη που ζουν αμέριμνα. Επειδή, ενώ εγώ οργίστηκα λίγο, αυτά βοήθησαν επιπρόσθετα το κακό» (Ζαχαρίας 1:14-15).
«...και κατά τον καιρό εκείνο, όταν επιστρέψω τους αιχμαλώτους του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ, θα συγκεντρώσω όλα τα έθνη και θα τα κατεβάσω στην κοιλάδα του Ιωσαφάτ, και θα κριθώ μαζί τους εκεί υπέρ του λαού μου και της κληρονομιάς μου, του Ισραήλ, που τον διέσπειραν ανάμεσα στα έθνη και διαμοιράστηκαν τη γη μου» (Ιωήλ 3:1-2).
Υπάρχει ένα μοναδικό γεωγραφικό σημείο πάνω στη γη, με το οποίο ο Θεός έχει δεσμευτεί. Ο Μεσσίας θα ξανάρθει στην Ιερουσαλήμ και τα πόδια Του θα πατήσουν πάνω στο Όρος των Ελαιών (Ζαχαρίας 14:4). Στην ουράνια πόλη του Θεού είναι γραμμένα τα ονόματα των 12 φυλών του Ισραήλ πάνω στους πυλώνες της (Αποκάλυψη 12:14). Και ο ίδιος ο Ιησούς είπε ότι η σωτηρία είναι από τους Ιουδαίους (Ιωάννης 4:22), γιατί κατά σάρκα ήταν Ιουδαίος, από τη φυλή του Ιούδα, και από την οικογένεια του Δαβίδ.
Για 12 ολόκληρα χρόνια ο λαός μας ζητωκραύγαζε «Heil Hitler» εξυψώνοντας για σωτήρα[3] ένα φονιά των Εβραίων, παρόλο που όλοι γνωρίζουμε και ομολογούμε ότι σε κανένα άλλο όνομα δεν υπάρχει σωτηρία παρά μόνο στον Ιησού τον Μεσσία (Πράξεις 4:12). Τι ήταν αυτό που κάναμε!... Όσοι από μας απόψε δεν είναι παραδοσιακά συνηθισμένοι να υψώνουν τα χέρια στην προσευχή τους και δυσκολεύονται να κάνουν κάτι τέτοιο, ίσως βοηθηθούν αν αναλογιστούν όλο εκείνο το πλήθος των εκατομμυρίων χεριών που υψώνονταν στο χαιρετισμό του Hitler. Πόσο καλύτερα ταιριάζει, να υψώνονται κάπου-κάπου τα χέρια μας σε δοξολογία και εξύψωση Εκείνου, στον οποίον πραγματικά χρωστάμε τη σωτηρία μας! Είμαι απόλυτα σίγουρη, ότι αν κι έχουν περάσει τόσα πολλά χρόνια από εκείνα τα γεγονότα, ο Θεός ακόμα περιμένει τη μετάνοια πολλών Χριστιανών στη Γερμανία.
Είναι επώδυνο και μας προκαλεί ντροπή, το ότι η έρευνα στο παρελθόν μας αυτό γίνεται από πρωτοβουλίες που δεν προέρχονται από τον εκκλησιαστικό χώρο. Κανονικά θα έπρεπε να συνέβαινε το αντίθετο. Γιατί επάνω στους Χριστιανούς το παρελθόν αυτό βαραίνει περισσότερο και πιο υπεύθυνα, απ’ ό,τι στον υπόλοιπο λαό μας. Αναρωτιόσαστε το γιατί; Επειδή με βάση την Αγία Γραφή μπορούσαμε να γνωρίζουμε καλύτερα από κάθε άλλον τι ακριβώς συνέβαινε. Εδώ ισχύει η περικοπή: «...σε όποιον δόθηκε πολύ, πολύ θα του ζητηθεί από αυτόν...» (Λουκάς 12:48). Ο Ιησούς επιπλέον διαβεβαιώνει ότι αυτός που γνωρίζει πολλά, αν η θέση του στη ζωή δεν είναι ανάλογη των γνώσεών του, θα δαρθεί περισσότερο από αυτόν που δε γνωρίζει τι κάνει.
Στις 27 Ιανουαρίου του 2006, ο Dr Ernst Kramer, ένας από αυτούς που επέζησαν από το Ολοκαύτωμα, σε μια ομιλία που έκανε μπροστά στο γερμανικό Κοινοβούλιο, διατύπωσε ένα θλιβερό συμπέρασμα που έβγαλε μέσα απ’ όλα τα φοβερά γεγονότα, που είχε ζήσει στο Γ’ Ράιχ: «Εκείνο που τότε με κατέπληξε και με πόνεσε πάνω από όλα, ήταν η συνεχής σιωπή της χριστιανικής εκκλησίας».
Αυτή η σιωπή έχει την εξήγησή της. Αρκεί να θυμηθούμε ότι τότε, με τη συμμετοχή πολλών εκκλησιών, τυπώθηκε στη Γερμανία μια (νέα) Κ. Διαθήκη για το λαό, χωρίς κανένα στοιχείο-λέξη, που να έχει σχέση ή ρίζα με τις λέξεις Ιουδαίος, Εβραίος, Ισραήλ, κλπ., καθώς και ανάλογο Υμνολόγιο και Κατήχηση. Με αυτό έγινε προσπάθεια να χωρίσουν τον Βασιλιά των Ιουδαίων και θεολογικό-επιστημονικά από το λαό Του. Μόλις στα τελευταία χρόνια μπορέσαμε να μάθουμε περισσότερες λεπτομέρειες για το έργο του «Ινστιτούτου Εξάλειψης της Εβραϊκής Επιρροής στη Γερμανική Εκκλησία», που είχε την έδρα της στο Eisenach.
Και σήμερα βρισκόμαστε ξανά σε μια παρόμοια τάση παρέκκλισης. Αν θέλουμε να εμποδίσουμε μια επανάληψη αυτών που έγιναν στο παρελθόν, δεν πρέπει πια να χωρίζουμε τον Βασιλιά από το λαό Του. Ωστόσο, η δύναμη του χαρακτήρα μας δεν επαρκεί για τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις. Είναι πολύ πιθανόν ότι σαν 2η και 3η γενιά θα αποτύχουμε, όπως οι γονείς μας και οι παππούδες μας, αν δε γνωρίσουμε και δεν αγαπήσουμε Εκείνον, από τον Οποίον και μόνον μπορούμε να περιμένουμε βοήθεια. Όποιος όμως νομίζει ότι χωρίς Αυτόν, χωρίς προσευχή, χωρίς αλλαγή και διόρθωση πορείας, μπορεί να τα βγάλει πέρα, διατρέχει κίνδυνο να βρεθεί μπροστά σε μια πολύ σκληρή πραγματικότητα.
Πού μπορούμε να συναντήσουμε τον Βασιλιά των Ιουδαίων; Πού αλλού, παρά στο λαό Του. Στο λαό Του, που βρίσκεται ανάμεσα σε πόλεμο, σε τρομοκρατία και καταστροφές, ανάμεσα σε αδικία και αμαρτία, στο κέντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος, στο επίκεντρο του μίσους, της δυσφήμισης και της περιφρόνησης, εκεί θα βρούμε τον Βασιλιά. Το διογκούμενο παγκόσμιο μίσος ενάντια στο Θεό, θα αρχίσει να στρέφεται όλο και πιο έντονα σε όσους έχουν μια ζωντανή σχέση μαζί Του και μένουν πιστοί σ’ Αυτόν και στο Λόγο Του. Έτσι το μίσος, στην τελευταία αυτή φάση της ανθρώπινης ιστορίας, θα χτυπήσει μαζί Ιουδαίους και Χριστιανούς. Ας δώσουμε σήμερα στον Κύριο και Βασιλιά μας Ιησού την ανταπόκριση της αγάπης μας, λέγοντάς Του αυτά τα λόγια:
Μετάφραση:
Δ. Καπελούζου
Η αγάπη προς τον Ισραήλ
μπορεί μόνο τότε να είναι γνήσια,
αν πηγάζει από την καρδιά του Θεού,
από την αγάπη, με την οποία
Αυτός αγάπησε το λαό Του -
και από τη βαθιά μετάνοια
για την τεράστια ενοχή μας.
Άλλος δρόμος,
για να υπηρετήσει κανείς τον Ισραήλ,
δεν υπάρχει...
Μόνο μια τέτοια αγάπη μπορεί
να μας οδηγήσει σε εγγύτητα
και αμοιβαία ευλογία,
και τότε τα μάτια του Ισραήλ
θα ανοίξουν για να γνωρίσουν Εκείνον
που είναι η αγάπη -
τον Κύριό μας τον Ιησού Χριστό.
M. Basilea Schlink
[1] Ομιλία της αδελφής Joela, από την αδελφότητα των «Αδελφών της Μαρίας», στο συνέδριο με τίτλο «Εκκλησία - Ισραήλ» στις 9 Νοεμβρίου του 2006, στο Βερολίνο.
[2] Την 9η Νοεμβρίου 1938, που έμεινε γνωστή ως η «Νύχτα των Κρυστάλλων» από τα πολλά τζάμια που έσπασαν, δόθηκε το σύνθημα στο Βερολίνο να λεηλατηθούν Συναγωγές, σπίτια και μαγαζιά Εβραίων. Η νύχτα αυτή σηματοδότησε την επίσημη έναρξη του διωγμού κατά των Εβραίων από τις Ναζιστικές λαϊκές ομάδες.
[3] Στα γερμανικά, «Heil» θα πει «σωτηρία».
Πολλοί προσπαθούν με πρόχειρες απαντήσεις κι απόψεις να ξεφύγουν από αυτό το αδιέξοδο, να μην αναγκαστούν να σκεφτούν βαθύτερα. Πάνω σ’ αυτό, εμείς οι Χριστιανοί κινδυνεύουμε να γίνουμε εύλογα σαν τους φίλους του Ιώβ: Τα λόγια τους ήταν σωστά (βρίσκουμε κι εμείς περικοπές από τη Γραφή), κι όμως στα μάτια του Θεού ήταν άδικοι. Το καλύτερο είναι να πάψουμε με τα δικά μας λόγια και να ακούσουμε τι ο Θεός λέει.
Η 9η Νοεμβρίου,[2] σαν ημέρα ανάμνησης του φοβερού ξεσπάσματος του διωγμού κατά των Εβραίων το βράδυ εκείνο του 1938, χάνει όλο και περισσότερο το νόημά της, καθώς χρονικά απομακρυνόμαστε από εκείνα τα γεγονότα. Μετά από 70 χρόνια μπορεί ήδη πολλοί να αναρωτιούνται: «Πόσο ακόμα θα πρέπει αυτό να συνεχιστεί;» Όσο καλό κι αν προσφέρει κάθε μνημείο, κάθε αναμνηστική πλάκα, κάθε λόγος που εκφωνείται και κάθε προσπάθεια για να μην εξαλειφθούν από τη μνήμη μας αυτά που δεν πρέπει να ξεχαστούν, ποτέ δε θα τα καταφέρουν να είναι επαρκή. Κι αυτό γιατί η θύμηση δε φτάνει ως τη ρίζα.
Ο καθένας ξέρει ότι για να απαλλαγεί από τα αγριόχορτα πρέπει να τα βγάλει από τη ρίζα. Ένα επιφανειακό καθάρισμα δε διαρκεί πολύ. Η ρίζα του αντισημιτισμού θα πετάξει καινούργιους βλαστούς, παρ’ όλες τις καλύτερες προθέσεις μας. Ήδη σε παγκόσμια κλίμακα αυτή η ρίζα απλώνεται κι αυξάνεται, ακόμα και στην πατρίδα μας. Γι’ αυτό ας προσπαθήσουμε αυτή την ώρα να φτάσουμε στη ρίζα. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να γυρίσουμε πίσω, στο παρελθόν.
Από τις πρώτες σελίδες της Κ. Διαθήκης συναντάμε συχνά την ερώτηση: «Πού είναι ο γεννηθείς βασιλιάς των Ιουδαίων;» (Ματθαίος 2:2). Με την ερώτηση αυτή, μας δίνεται από την αρχή η ταυτότητα του Ιησού. Πρόκειται για ένα βασιλιά και για ένα συγκεκριμένο λαό του. Η πρώτη αυτή ερώτηση, σχετικά με τον Βασιλιά, απαντήθηκε με τη φονική εντολή εναντίον Του. Και για να είναι σίγουρος ο Ηρώδης, ότι αυτός ο Βασιλιάς θα έφευγε οπωσδήποτε από τη μέση, έσφαξε τα παιδιά του λαού του Βασιλιά, στον τόπο που γεννήθηκε.
Η στάση αυτή απέναντι στο Βασιλιά των βασιλέων και Κύριο των κυρίων παραμένει η ίδια μέχρι σήμερα. Για να χτυπήσουν το Βασιλιά Ιησού και να Τον βγάλουν από τη μέση, στρέφονται ενάντια στο λαό Του. Το παράλογο μίσος ενάντια στο λαό αυτό, πηγάζει από το μίσος ενάντια στον μεγαλύτερο και ισχυρότερο, Εκείνον που Τον βλέπουν, όπως τον είδε ο Ηρώδης, να απειλεί τη δική τους αυτονομία και εξουσία. Είναι το μίσος ενάντια στον Θεό.
Μετά από 30 χρόνια, όπου έζησε σε ταπεινή αφάνεια, ο Ιησούς άρχισε να κηρύττει δημόσια και να ενεργεί θαύματα για 3 χρόνια. Το έργο Του ολοκληρώθηκε με το πάθος του σταυρού. Όλη η διαδικασία της δίκης Του κορυφώθηκε με την αποφασιστική ερώτηση: «Συ είσαι ο βασιλιάς των Ιουδαίων;» (Ματθαίος 27:11). Λίγο αργότερα, οι στρατιώτες που Τον χλεύαζαν, Τον έστεψαν με αγκάθια, Τον έφτυναν, Τον χτυπούσαν και Τον προσκυνούσαν κοροϊδευτικά: «Χαίρε, ο βασιλιάς των Ιουδαίων» (Ματθαίος 27:29). Και επάνω στο σταυρό Του τοποθέτησαν μια επιγραφή με την αιτία της καταδίκης Του: «ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ, Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ» (Ματθαίος 27:37). Και δεν την έγραψαν μόνο στα εβραϊκά, αλλά και στα λατινικά και στα ελληνικά, για να πάρει η καταδίκη αυτού του Βασιλιά και του λαού Του μια παγκόσμια μορφή.
Από τη γέννηση μέχρι το θάνατό Του, ο Ιησούς δεν ξεχωρίστηκε από το λαό Του. Κάθε καταδίκη και απόρριψη του Ιησού πλήττει ταυτόχρονα και το λαό Του, και κάθε διωγμός και απόρριψη του λαού Του, πλήττει τον Ιησού. Κι εμείς, που για όλη την αιωνιότητα οφείλουμε στον Βασιλιά των Ιουδαίων τη σωτηρία μας, βάλαμε στόχο από πολύ νωρίς να Τον χωρίσουμε από το λαό Του. Διαλέξαμε για τον εαυτό μας τη χάρη και τις ευλογίες Του, και θεωρήσαμε φυσικό το να μείνουν για το λαό Του η κρίση και η κατάρα.
Για 2.000 χρόνια χριστιανικής ιστορίας, αφήσαμε για το λαό αυτόν, τον πρωτότοκο του Θεού (Έξοδος 4:22), τον μεγαλύτερο αδελφό μας, την τελευταία θέση στη χριστιανική μας αξιολόγηση. Στη μεγάλη κρίση των εθνών, που περιγράφεται στον Ματθαίο (κεφάλαιο 25), το κριτήριο είναι η στάση μας απέναντι σ’ αυτόν τον περιφρονημένο, ελάχιστο αδελφό του Ιησού. Δε θα αξιολογηθούμε σύμφωνα με την κοινωνική μας δραστηριότητα, αλλά για το πώς σταθήκαμε απέναντι σ’ αυτούς, που ο Κύριός μας λογαριάζει πρώτους κι εμείς τους είχαμε για τελευταίους.
Ο Κύριος ταυτίζεται απόλυτα μ’ αυτούς τους ελάχιστους, λέγοντας πως ό,τι κάναμε σ’ αυτούς το κάναμε σ’ Εκείνον κι ό,τι δεν κάναμε γι’ αυτούς, δεν το κάναμε ούτε γι’ Αυτόν (Ματθαίος 25:31-46). Κατόπιν ακολουθεί μια «επιλογή», μια διαδικασία, που σ’ εμάς τους Γερμανούς έχει πολλά να πει. Γιατί εδώ στη χώρα μας, ο λαός του Θεού αντιμετωπίστηκε σαν ό,τι πιο περιφρονημένο, ό,τι πιο κατώτερο μπορούσε να θεωρηθεί. Κι αυτό εκφράστηκε με κάθε είδους ταπεινώσεις, εξευτελισμό και βαρβαρότητα, από το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο βαθμό.
Πρόσφατα, μια Εβραία μάς διηγιόταν αναμνήσεις από την παιδική της ηλικία. Σαν μικρή μαθήτρια στο σχολείο, αγαπούσε ιδιαίτερα το μάθημα των Θρησκευτικών. Όταν μοίραζαν τους ρόλους για τη χριστουγεννιάτικη γιορτή, ζήτησε με λαχτάρα να γίνει αυτή η Μαρία στη φάτνη. «Αυτό ούτε να το σκέφτεσαι», της απάντησαν, «εσύ είσαι Εβραία!» Τότε ζήτησε να την κάνουν αγγελάκι ή έστω ένα βοσκόπουλο, αλλά για τίποτα απολύτως δεν την έκριναν άξια. Σε σύγκριση με άλλες ιστορίες, το γεγονός αυτό μοιάζει πολύ ασήμαντο, ωστόσο εκφράζει τόσο καθαρά τη χριστιανική μας υπεροψία και τύφλωση.
Μπορεί να πει κανείς, και δικαιολογημένα, ότι σήμερα κάτι τέτοιο δε συμβαίνει πια, και μάλιστα τώρα που πρόσφατα ψηφίστηκε κι ο νόμος της ίσης μεταχείρισης για όλους. Τώρα την ανεκτικότητα την έχουμε κάνει σημαία μας, έστω κι αν κάτω από αυτή τη σημαία ξεπουλάμε ταχύτατα τις χριστιανικές μας αξίες. Κι όμως, όποιος παρακολουθεί από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και μπαίνει στον κόπο να σκεφτεί και να εξετάσει πώς έχουν τα πράγματα, διαπιστώνει ότι και σήμερα το ίδιο συμβαίνει, ότι ακόμα ισχύουν δύο μέτρα και δυο σταθμά. Την υποσυνείδητη επίδραση που έχει αυτού του είδους η πληροφόρηση, δύσκολα μπορεί κανείς να την ελέγξει και να την αποβάλλει. Δουλεύει συστηματικά, ναι, και στις συνειδήσεις των Χριστιανών.
Δε θέλουμε μ’ αυτό να εξιδανικεύσουμε τον εβραϊκό λαό, που δεν είναι ούτε καλύτερος ούτε χειρότερος από μας κι όλους τους άλλους λαούς. Ακριβώς γι’ αυτό οι πληροφορίες και οι εξιστορήσεις της Γραφής είναι ξεκάθαρες και απόλυτα αντικειμενικές. Και οι Εβραίοι χρειάζονται σωτηρία, όπως και όλοι εμείς. Εδώ θέλουμε μόνο να τονίσουμε το ψεύτικο και απατηλό μέτρημα και στάθμιση με δυο μέτρα και δυο σταθμά, στο οποίο έχουμε τόσο κι εμείς συνηθίσει.
Συνειδητά ή ασυνείδητα ξεγλιστράμε πολύ εύκολα στην παλιά χαρακτηριστική υπεροψία, με άλλες τώρα δικαιολογίες. Έχει μείνει, θαρρείς, στο αίμα μας το να πιστεύουμε ότι εμείς, οι Χριστιανοί, η εκκλησία, είμαστε ο εκλεκτός λαός της Κ. Διαθήκης στη θέση του παλιού και ξεπεσμένου Ισραήλ, παίρνοντας έτσι το δικαίωμα να τον οριοθετούμε και να τον επαναφέρουμε στην τάξη. Θα έπρεπε όμως να ξέρουμε ότι και η Κ. Διαθήκη, που σφραγίστηκε με το αίμα του Μεσσία, είναι μια διαθήκη που έγινε αρχικά με τους Ιουδαίους και μετά με τους Εθνικούς. Μετά την Πεντηκοστή μπήκαν στη χάρη του Θεού και τα έθνη. Ωστόσο, παραμείναμε αρκετά τυφλοί για να καταδικάζουμε και να πληγώνουμε βαθιά το λαό της Διαθήκης, πληγώνοντας μαζί του και τον Ιησού. Για αιώνες, συνεχίζουμε τη διαδικασία του πάθους Του. Θέλουμε τον Βασιλιά, όχι όμως και το λαό Του.
Ο μόνος αξιόλογος προσανατολισμός στην ταραγμένη εποχή μας είναι η Αγία Γραφή. Για πολλούς αυτό ηχεί σαν παλαιομοδίτικος φανατισμός. Αυτή την κατηγορία θα την αφήσουμε στην άκρη. Ο εχθρός του Θεού, ο πατέρας του ψεύδους (Ιωάννης 8:44) και άρχοντας τούτου του κόσμου (Ιωάννης 12:31), όπως τον ονόμασε ο Ιησούς, έχει μεγάλο ενδιαφέρον στο να προωθεί μια επιλεκτική χρήση της Γραφής, κρατώντας κλειστά τα μάτια των ανθρώπων στα πιο σημαντικά σημεία. Αυτό είναι κάτι που μπορούμε να το καταλάβουμε. Γνωρίζει, ότι αν καταφέρει να μας κρατήσει σε μια τέτοιου είδους Γραφική γνώση, θα μπορεί να εμποδίζει την εκπλήρωση των σχεδίων του Θεού.
Το θαυμαστό σωτηριακό σχέδιο του Θεού για τον Ισραήλ και την εκκλησία, έτσι όπως το περιγράφει ο απόστολος Παύλος στην επιστολή προς Ρωμαίους (κεφάλαια 9-11), αγνοείται από πολλούς ή διαβάζεται από Χριστιανούς που έχουν κλειστά τα μάτια τους. Πόσο πραγματικά χρειάζεται να μάθουμε να λέμε: «Έλα Άγιο Πνεύμα, Συ, το Πνεύμα της Αλήθειας που μας οδηγείς σε κάθε αλήθεια, άνοιξε τα μάτια μας για να μπορούμε πράγματι να καταλάβουμε τη Γραφή!».
Αν και πολλές προφητείες της Γραφής ταιριάζουν σε διάφορες περιπτώσεις, και αρκετές από αυτές εκπληρώνονται όχι μόνο σ’ ένα, αλλά σε περισσότερα επίπεδα, την ώρα αυτή ας αφήσουμε μερικές από αυτές να ενεργήσουν στο πνεύμα μας, ώστε να πάρουμε το ουσιαστικό μήνυμά τους.
Θυμόμαστε το βράδυ της 9ης Νοεμβρίου 1938:
«Οι εχθροί σου βρυχώνται στη μέση των συναγωγών σου. Έβαλαν σημαίες τις δικές τους σημαίες... Σαν κάποιον που, σηκώνοντας τσεκούρι, κτυπάει επάνω σε πυκνά δέντρα, έτσι, τώρα, αυτοί σύντριψαν με μιας, με τσεκούρια και σφυριά, τα πελεκητά του έργα. Κατέκαψαν με φωτιά το αγιαστήριό σου μέχρι το έδαφος, βεβήλωσαν το κατοικητήριο του ονόματός σου. Είπαν στην καρδιά τους: Ας τους εξολοθρεύσουμε μαζί. Κατέκαψαν όλες τις συναγωγές του Θεού στη γη» (Ψαλμός 74:4-8).
Ας θυμηθούμε και τι έγινε το 1948:
«Γι’ αυτό, να, έρχονται ημέρες, λέει ο Κύριος, και δεν θα πουν πια: Ζει ο Κύριος που ανέβασε τους γιους Ισραήλ από τη γη της Αιγύπτου. Αλλά: Ζει ο Κύριος, που ανέβασε τους γιους Ισραήλ από τη γη του βορρά, και από όλους τους τόπους, όπου τους είχε διώξει. Και θα τους επαναφέρω πάλι στη γη τους, που είχα δώσει στους πατέρες τους» (Ιερεμίας 16:14-15).
Και όποιος έχει παρακολουθήσει και μελετήσει, απ’ όλες τις πλευρές, το τι συνέβη εκείνη την ιστορική μέρα της ανακήρυξης του κράτους του Ισραήλ, δεν μπορεί παρά να θαυμάσει και να πει κι αυτός:
«Ποιος άκουσε τέτοιο πράγμα; Ποιος είδε τέτοια; Θα γεννούσε η γη μέσα σε μια μέρα; Ή, ένα έθνος θα γεννιόταν μονομιάς; Αλλά η Σιών μόλις κοιλοπόνεσε, γέννησε τα παιδιά της» (Ησαΐας 66:8).
Τα παρακάτω εδάφια μάς φέρνουν στη σημερινή κατάσταση. Όπως ακούμε από τα Μέσα Ενημέρωσης, τώρα ένα σύνολο κρατών στη Μέση Ανατολή, όχι μόνον ένα έθνος, όπως πριν, σχεδιάζουν την πλήρη εξόντωση του Ισραήλ. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν ξέρει τίποτε γι’ αυτό:
«...αυτοί που σε μισούν σήκωσαν ψηλά το κεφάλι. Πήραν κακή βουλή ενάντια στο λαό σου, και συμβουλεύτηκαν ενάντια στους εκλεκτούς σου. Είπαν: Ελάτε, κι ας τους εξολοθρεύσουμε από το να είναι έθνος και το όνομα του Ισραήλ ας μην αναφέρεται πια» (Ψαλμός 83:2-4).
Ακολουθεί μια απαρίθμηση λαών που μας είναι όλοι γνωστοί, αν αντικαταστήσουμε τα αρχαία ονόματά τους με τα σημερινά. Όλα αυτά πραγματοποιούνται και εξελίσσονται μπροστά στα μάτια μας. Και εφόσον ο Λόγος του Θεού είναι αληθινός κι εκπληρώνεται, θα έρθει και η ώρα που ο Κύριος θα λογαριαστεί με όλα τα έθνη. Γιατί Αυτός, που δε φείστηκε τα φυσικά κλαδιά (Ρωμαίους 11:21), δε θα φειστεί ούτε τα άγρια κλαδιά που μπολιάστηκαν στον κορμό του Ισραήλ.
«...Έτσι λέει ο Κύριος των δυνάμεων: Είμαι ζηλότυπος για την Ιερουσαλήμ και για τη Σιών με μεγάλη ζηλοτυπία και είμαι υπερβολικά οργισμένος ενάντια στα έθνη που ζουν αμέριμνα. Επειδή, ενώ εγώ οργίστηκα λίγο, αυτά βοήθησαν επιπρόσθετα το κακό» (Ζαχαρίας 1:14-15).
«...και κατά τον καιρό εκείνο, όταν επιστρέψω τους αιχμαλώτους του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ, θα συγκεντρώσω όλα τα έθνη και θα τα κατεβάσω στην κοιλάδα του Ιωσαφάτ, και θα κριθώ μαζί τους εκεί υπέρ του λαού μου και της κληρονομιάς μου, του Ισραήλ, που τον διέσπειραν ανάμεσα στα έθνη και διαμοιράστηκαν τη γη μου» (Ιωήλ 3:1-2).
Υπάρχει ένα μοναδικό γεωγραφικό σημείο πάνω στη γη, με το οποίο ο Θεός έχει δεσμευτεί. Ο Μεσσίας θα ξανάρθει στην Ιερουσαλήμ και τα πόδια Του θα πατήσουν πάνω στο Όρος των Ελαιών (Ζαχαρίας 14:4). Στην ουράνια πόλη του Θεού είναι γραμμένα τα ονόματα των 12 φυλών του Ισραήλ πάνω στους πυλώνες της (Αποκάλυψη 12:14). Και ο ίδιος ο Ιησούς είπε ότι η σωτηρία είναι από τους Ιουδαίους (Ιωάννης 4:22), γιατί κατά σάρκα ήταν Ιουδαίος, από τη φυλή του Ιούδα, και από την οικογένεια του Δαβίδ.
Για 12 ολόκληρα χρόνια ο λαός μας ζητωκραύγαζε «Heil Hitler» εξυψώνοντας για σωτήρα[3] ένα φονιά των Εβραίων, παρόλο που όλοι γνωρίζουμε και ομολογούμε ότι σε κανένα άλλο όνομα δεν υπάρχει σωτηρία παρά μόνο στον Ιησού τον Μεσσία (Πράξεις 4:12). Τι ήταν αυτό που κάναμε!... Όσοι από μας απόψε δεν είναι παραδοσιακά συνηθισμένοι να υψώνουν τα χέρια στην προσευχή τους και δυσκολεύονται να κάνουν κάτι τέτοιο, ίσως βοηθηθούν αν αναλογιστούν όλο εκείνο το πλήθος των εκατομμυρίων χεριών που υψώνονταν στο χαιρετισμό του Hitler. Πόσο καλύτερα ταιριάζει, να υψώνονται κάπου-κάπου τα χέρια μας σε δοξολογία και εξύψωση Εκείνου, στον οποίον πραγματικά χρωστάμε τη σωτηρία μας! Είμαι απόλυτα σίγουρη, ότι αν κι έχουν περάσει τόσα πολλά χρόνια από εκείνα τα γεγονότα, ο Θεός ακόμα περιμένει τη μετάνοια πολλών Χριστιανών στη Γερμανία.
Είναι επώδυνο και μας προκαλεί ντροπή, το ότι η έρευνα στο παρελθόν μας αυτό γίνεται από πρωτοβουλίες που δεν προέρχονται από τον εκκλησιαστικό χώρο. Κανονικά θα έπρεπε να συνέβαινε το αντίθετο. Γιατί επάνω στους Χριστιανούς το παρελθόν αυτό βαραίνει περισσότερο και πιο υπεύθυνα, απ’ ό,τι στον υπόλοιπο λαό μας. Αναρωτιόσαστε το γιατί; Επειδή με βάση την Αγία Γραφή μπορούσαμε να γνωρίζουμε καλύτερα από κάθε άλλον τι ακριβώς συνέβαινε. Εδώ ισχύει η περικοπή: «...σε όποιον δόθηκε πολύ, πολύ θα του ζητηθεί από αυτόν...» (Λουκάς 12:48). Ο Ιησούς επιπλέον διαβεβαιώνει ότι αυτός που γνωρίζει πολλά, αν η θέση του στη ζωή δεν είναι ανάλογη των γνώσεών του, θα δαρθεί περισσότερο από αυτόν που δε γνωρίζει τι κάνει.
Στις 27 Ιανουαρίου του 2006, ο Dr Ernst Kramer, ένας από αυτούς που επέζησαν από το Ολοκαύτωμα, σε μια ομιλία που έκανε μπροστά στο γερμανικό Κοινοβούλιο, διατύπωσε ένα θλιβερό συμπέρασμα που έβγαλε μέσα απ’ όλα τα φοβερά γεγονότα, που είχε ζήσει στο Γ’ Ράιχ: «Εκείνο που τότε με κατέπληξε και με πόνεσε πάνω από όλα, ήταν η συνεχής σιωπή της χριστιανικής εκκλησίας».
Αυτή η σιωπή έχει την εξήγησή της. Αρκεί να θυμηθούμε ότι τότε, με τη συμμετοχή πολλών εκκλησιών, τυπώθηκε στη Γερμανία μια (νέα) Κ. Διαθήκη για το λαό, χωρίς κανένα στοιχείο-λέξη, που να έχει σχέση ή ρίζα με τις λέξεις Ιουδαίος, Εβραίος, Ισραήλ, κλπ., καθώς και ανάλογο Υμνολόγιο και Κατήχηση. Με αυτό έγινε προσπάθεια να χωρίσουν τον Βασιλιά των Ιουδαίων και θεολογικό-επιστημονικά από το λαό Του. Μόλις στα τελευταία χρόνια μπορέσαμε να μάθουμε περισσότερες λεπτομέρειες για το έργο του «Ινστιτούτου Εξάλειψης της Εβραϊκής Επιρροής στη Γερμανική Εκκλησία», που είχε την έδρα της στο Eisenach.
Και σήμερα βρισκόμαστε ξανά σε μια παρόμοια τάση παρέκκλισης. Αν θέλουμε να εμποδίσουμε μια επανάληψη αυτών που έγιναν στο παρελθόν, δεν πρέπει πια να χωρίζουμε τον Βασιλιά από το λαό Του. Ωστόσο, η δύναμη του χαρακτήρα μας δεν επαρκεί για τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις. Είναι πολύ πιθανόν ότι σαν 2η και 3η γενιά θα αποτύχουμε, όπως οι γονείς μας και οι παππούδες μας, αν δε γνωρίσουμε και δεν αγαπήσουμε Εκείνον, από τον Οποίον και μόνον μπορούμε να περιμένουμε βοήθεια. Όποιος όμως νομίζει ότι χωρίς Αυτόν, χωρίς προσευχή, χωρίς αλλαγή και διόρθωση πορείας, μπορεί να τα βγάλει πέρα, διατρέχει κίνδυνο να βρεθεί μπροστά σε μια πολύ σκληρή πραγματικότητα.
Πού μπορούμε να συναντήσουμε τον Βασιλιά των Ιουδαίων; Πού αλλού, παρά στο λαό Του. Στο λαό Του, που βρίσκεται ανάμεσα σε πόλεμο, σε τρομοκρατία και καταστροφές, ανάμεσα σε αδικία και αμαρτία, στο κέντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος, στο επίκεντρο του μίσους, της δυσφήμισης και της περιφρόνησης, εκεί θα βρούμε τον Βασιλιά. Το διογκούμενο παγκόσμιο μίσος ενάντια στο Θεό, θα αρχίσει να στρέφεται όλο και πιο έντονα σε όσους έχουν μια ζωντανή σχέση μαζί Του και μένουν πιστοί σ’ Αυτόν και στο Λόγο Του. Έτσι το μίσος, στην τελευταία αυτή φάση της ανθρώπινης ιστορίας, θα χτυπήσει μαζί Ιουδαίους και Χριστιανούς. Ας δώσουμε σήμερα στον Κύριο και Βασιλιά μας Ιησού την ανταπόκριση της αγάπης μας, λέγοντάς Του αυτά τα λόγια:
Ο λαός Σου είναι λαός μου! (Ρουθ 1:16)
Μετάφραση:
Δ. Καπελούζου
Η αγάπη προς τον Ισραήλ
μπορεί μόνο τότε να είναι γνήσια,
αν πηγάζει από την καρδιά του Θεού,
από την αγάπη, με την οποία
Αυτός αγάπησε το λαό Του -
και από τη βαθιά μετάνοια
για την τεράστια ενοχή μας.
Άλλος δρόμος,
για να υπηρετήσει κανείς τον Ισραήλ,
δεν υπάρχει...
Μόνο μια τέτοια αγάπη μπορεί
να μας οδηγήσει σε εγγύτητα
και αμοιβαία ευλογία,
και τότε τα μάτια του Ισραήλ
θα ανοίξουν για να γνωρίσουν Εκείνον
που είναι η αγάπη -
τον Κύριό μας τον Ιησού Χριστό.
M. Basilea Schlink
[1] Ομιλία της αδελφής Joela, από την αδελφότητα των «Αδελφών της Μαρίας», στο συνέδριο με τίτλο «Εκκλησία - Ισραήλ» στις 9 Νοεμβρίου του 2006, στο Βερολίνο.
[2] Την 9η Νοεμβρίου 1938, που έμεινε γνωστή ως η «Νύχτα των Κρυστάλλων» από τα πολλά τζάμια που έσπασαν, δόθηκε το σύνθημα στο Βερολίνο να λεηλατηθούν Συναγωγές, σπίτια και μαγαζιά Εβραίων. Η νύχτα αυτή σηματοδότησε την επίσημη έναρξη του διωγμού κατά των Εβραίων από τις Ναζιστικές λαϊκές ομάδες.
[3] Στα γερμανικά, «Heil» θα πει «σωτηρία».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου