Δεν υπάρχει ορισμός του ΓΧΒΧ που να έχει φέρνει περισσότερη παρηγοριά στην καρδιά ή που να ηχεί γλυκύτερα στα αυτιά των αγίων της Βίβλου, από αυτό το όνομα.
Όλοι γνωρίζουμε τον 23ο Ψαλμό. Το παρηγορητικό του μήνυμα είναι πολύ γνωστό ακόμα και μεταξύ των μη πιστών. Ο ξακουστός αυτός Ψαλμός γράφτηκε από τον Δαβίδ και το πιο φημισμένο κομμάτι του είναι το πρώτο εδάφιο: «Ο ΚΥΡΙΟΣ είναι ο ποιμένας μου. Τίποτε δε θα στερηθώ». Με άλλα λόγια ο Δαβίδ λέει: «Ο ΚΥΡΙΟΣ με καθοδηγεί και με τρέφει. Κι εξαιτίας αυτού, τίποτε δεν μου λείπει». Εδώ ο Δαβίδ μας δίνει μια ακόμα αντανάκλαση του χαρακτήρα και της φύσης του ΚΥΡΙΟΥ. Το πρώτο κομμάτι του εδαφίου στα εβραϊκά είναι «Γιαχβέ Ροΐ», δηλαδή «ο ΚΥΡΙΟΣ, ο ποιμένας μου».[1]
Ο Δαβίδ συνεχίζει να αναπτύσσει αυτήν την ιδέα του ΚΥΡΙΟΥ σαν ποιμένα, σ’ όλο τον υπόλοιπο Ψαλμό. Στο επόμενο εδάφιο γράφει: «Με έκανε να ξαπλώσω σε πράσινα βοσκοτόπια χλοερές, με οδήγησε δίπλα σε ήρεμα νερά». Καθώς διαβάζουμε το εδάφιο αυτό, φανταζόμαστε ένα κοπάδι από χνουδάτα, άσπρα πρόβατα, σκόρπια σ’ ένα ήρεμο, πράσινο τοπίο. Τα καλοταϊσμένα αυτά πλάσματα βόσκουν στο καταπράσινο λιβάδι που τα περιβάλλει. Μετά ξαπλώνουν στο πλούσιο γρασίδι και κοιμούνται γαλήνια. Από πάνω, ο ήλιος λάμπει δυνατά. Στη κοντινή βουνοπλαγιά, τα φύλλα των δένδρων κουνιούνται ήρεμα στο αεράκι. Και κάτω χαμηλά, ένα όμορφο δάσος καθρεφτίζεται στα κρύα και καθαρά νερά μιας λιμνούλας.
Η όλη σκηνή φαίνεται τόσο ευχάριστη, γαλήνια και ανέμελη. Ούτε ένα από αυτά τα πλάσματα νοιάζεται για κάτι. Γιατί; Ένας βοσκός, καθισμένος στο πλούσιο γρασίδι της βουνοπλαγιάς, κοιτάζει ό,τι συμβαίνει κάτω. Περνά τον καιρό του αναλογιζόμενος τις ευλογίες του Κυρίου. Πότε – πότε καρφώνει τα μάτια του στο ποίμνιό του για να βεβαιωθεί ότι όλα πάνε καλά. Ούτε μια φωνή ή αναστεναγμό δεν ακούει από το ήσυχο μαντρί του. Αντίθετα βλέπει κάτω ένα ευχαριστημένο ποίμνιο, με αναπαυμένα κι ικανοποιημένα πρόβατα, που απολαμβάνουν το γαλήνιο περιβάλλον τους.
Σας ρωτάω: «Τι δεν πάει καλά με την εικόνα αυτή;» Απλώς αυτό: Η ζωή δεν έχει καμιά σχέση με αυτήν την ειδυλλιακή εικόνα. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η ήρεμη εικόνα δεν είναι εκείνη που σκόπευε να παρουσιάσει ο Δαβίδ στον 23ο Ψαλμό. Η αλήθεια είναι ότι, ακόμα κι οι αγιότεροι απ’ τον λαό του Θεού είναι ένα ετερόκλητο πλήθος. Έχοντας αυτό κατά νου, θέλω να σας ζωγραφίσω μια άλλη εικόνα της στάνης, που ο Δαβίδ περιγράφει εδώ. Ναι, τα πρόβατα είναι ξαπλωμένα σε πράσινο γρασίδι δίπλα σε ήρεμα νερά. Αλλά κατά τον Ησαία, αυτό το ποίμνιο περιλαμβάνει αρνιά ασθενικά, αδύναμα κι ασταθή. Μερικά μόλις και με τα βίας μπορούν να βαδίσουν. Άλλα υποφέρουν πολύ. Μερικά εγκυμονούν. Κι άλλα πρέπει να φροντίσουν τα ανήσυχα μικρά τους.
Ο Ησαΐας γράφει: «Θα βοσκήσει το κοπάδι Του σαν βοσκός. Θα μαζέψει τα αρνιά με τον βραχίονά Του και θα τα βαστάξει στον κόλπο Του. Και θα οδηγεί αυτά που θηλάζουν» (40:10). Φυσικά εδώ μιλάει για τον Ιησού τον Μεσσία, το δικό μας Γιαχβέ Ροΐ. Ο Κύριος Ιησούς είναι ο ποιμένας μας. Ο Θεός αποδοκίμαζε τους λειτουργούς του Ισραήλ γιατί δεν φρόντιζαν τα πρόβατα που ήταν κάτω από τη φροντίδα τους. Αυτή η διακονία ήταν τόσο σημαντική στα μάτια του ΚΥΡΙΟΥ, που εκφράζει τη δυσαρέσκειά Του μέσω όλων των προφητών: «Δεν ενισχύσατε το ασθενικό και δεν γιατρέψατε αυτό που δεν είναι καλά και δεν κάνατε επίδεσμα στο συντριμμένο και δεν επαναφέρατε το πλανεμένο και δε ζητήσατε το χαμένο... Τα πρόβατά μου περιπλανιόνταν πάνω σε κάθε βουνό και πάνω σε κάθε ψηλό λόφο. Και πάνω σε όλο το πρόσωπο της γης, τα πρόβατά μου ήσαν διασκορπισμένα. Και δεν υπήρχε εκείνος που ερευνά ούτε εκείνος που αναζητάει» (Ιεζεκιήλ 34:4,6). «Ο λαός μου έγινε πρόβατα χαμένα... λησμόνησαν τις μάντρες τους» (Ιερεμίας 50:6). «Όλοι εμείς πλανηθήκαμε σαν πρόβατα» (Ησαΐας 53:6).
Παρατήρησε το τελευταίο εδάφιο. Για ποιον μιλάει εδώ ο Ησαΐας, όταν λέει ότι όλοι εμείς πλανηθήκαμε; Μιλάει για καθέναν που ανήκει στο μαντρί του ΚΥΡΙΟΥ. Κάθε πρόβατο στη στάνη του ΚΥΡΙΟΥ πλανήθηκε. Μερικά είναι μωρά που σκοντάφτουν και πέφτουν. Κατά καιρούς απορείς, αν θα περπατήσουν ποτέ σωστά. Άλλα αναγκάζονται να κουβαλήσουν τα μικρά τους, που δεν μπορούν να περπατήσουν μόνα τους. Άλλα είναι άρρωστα κι αδύναμα. Έχουν πιει μολυσμένο νερό απ’ το πηγάδι κάποιου ψευδοποιμένα. Άλλα βαδίζουν τριγύρω πληγωμένα. Μερικά είναι ανάπηρα, εξαιτίας κάποιου ποδιού που έχασαν από κάποιο λιοντάρι. Άλλα είναι ανάπηρα από κακές συνήθειες και πάθη. Και άλλα είναι τελείως γυμνά κι εκτεθειμένα. Και Αυτός ήρθε, όχι για να φροντίσει μόνον υγιή, δυνατά πρόβατα, αλλά κι όσα είναι άρρωστα, τσακισμένα και αδύναμα. Ο Ιησούς έπρεπε να τα βάλλει στον ώμο Του και να τα κουβαλήσει πίσω στο κοπάδι.
«Με ανέπαυσε…» (Ψαλμός 23:2)
Ας επιστρέψουμε στον Ψαλμό 23. Στα εβραϊκά η έκφραση είναι: «με ανάγκασε». Με άλλα λόγια, ο ποιμένας αναγκάζει τα πρόβατά του να αναπαυθούν, τα κάνει να ξαπλώσουν. Το κυριολεκτικό νόημα είναι: «Με διακόπτει, για να με κάνει να ξαπλώσω». Πολλοί στο ποίμνιο του Μεσσία σήμερα είναι έτοιμοι να ξαπλώσουν. Τα πρόβατα αυτά είναι άρρωστα, εξασθενημένα, κουρασμένα, λιποθυμούν απ’ την πείνα και το ξέρουν αυτό. Είναι λερωμένα από λάσπη, πληγωμένα, κτυπημένα κι αιμορραγούν. Είναι σε τόσο άσχημη κατάσταση που ο ίδιος ο ποιμένας πρέπει να τα συνεφέρει. Αφού τα φέρει πίσω, τους λέει να ξαπλώσουν κι αυτά ευχαρίστως συμμορφώνονται.
Όταν ο Δαβίδ γράφει: «Ανόρθωσε τη ψυχή μου» (εδ.3), μιλάει για γιατρειά και αποκατάσταση. Περιγράφει ένα κοπάδι από στραπατσαρισμένα πρόβατα γεμάτα μελανιές, που ξαπλώνουν στο γρασίδι. Όποτε είμαστε ασθενείς και κτυπημένοι, πληγωμένοι, γεμάτοι μελανιές, ο Ποιμένας μας, ο Ιησούς, μας μεταφέρει σ’ ένα μέρος όπου μπορούμε να γιατρευτούμε. Κι εκεί στη κοιλάδα της αγάπης Του, εργάζεται πάνω μας. Επιδένει το πληγωμένο, δυναμώνει το αδύναμο, δίνει ζωή στο άρρωστο, ανανεώνει το ασθενικό.
Μερικές φορές, όμως, δεν είναι εύκολο για τον Ποιμένα μας να μας κάνει «να αναπαυθούμε». Συχνά η σάρκα μας αντιστέκεται. Δεν θέλουμε να υποταχθούμε τελείως στον ΚΥΡΙΟ και να εξαρτηθούμε ολοκληρωτικά από το έλεος και την αγάπη Του. Αντί να στραφούμε σ’ Αυτόν με πίστη και να αναπαυθούμε στη δύναμή Του και τη χάρη Του, εμείς τρέχουμε σ’ ένα απομονωμένο μέρος για να γλύψουμε τις πληγές μας και να συνέρθουμε από μόνοι μας. Αλλά ο Δαβίδ στον Ψαλμό 23 μας περιγράφει έναν Ποιμένα που έρχεται σε μας, μένει ανάμεσά μας και μας κάνει να αναπαυθούμε, καθώς εξαρτιόμαστε από Αυτόν για θεραπεία και καθαρισμό.
Ο Γιαχβέ Ροΐ δεν είναι ένας καλοκάγαθος, παθητικός ποιμένας. Δεν είναι ένας μισθωτός, κάποιος που απλώς δίνει τροφή και οδηγία. Δεν μας δείχνει απλά τα πράσινα βοσκοτόπια και τις λιμνούλες με το νερό και λέει: «Αυτό είναι που χρειάζεστε. Πάτε και φάτε». Ούτε κλείνει τα μάτια Του στις ανάγκες μας. Δεν απομακρύνεται, όταν ακούει τις κραυγές μας για βοήθεια και μας βλέπει να έχουμε προβλήματα. Γνωρίζει κάθε πόνο που υποφέρουμε, κάθε δάκρυ που χύνουμε, κάθε πληγή που αισθανόμαστε. Γνωρίζει πότε είμαστε τόσο κουρασμένοι που δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε βήμα. Γνωρίζει πόσο μπορούμε να αντέξουμε. Και πιο πολύ γνωρίζει πώς μπορεί να μας σώσει και να μας φέρει σ’ έναν τόπο θεραπείας.
Ο Ποιμένας μας δεν θα μας αφήσει να φύγουμε κρυφά σ’ ένα μυστικό μέρος, όπου θα προσπαθήσουμε να γιατρέψουμε τις πληγές μας. Γνωρίζει ότι έτσι θα αιμορραγούμε μέχρι θανάτου. Γι’ αυτό έρχεται και μας πέρνει πίσω, σφίγγοντάς μας στην αγκαλιά Του κι οδηγώντας μας στη καταπράσινη κοιλάδα, όπου αναπαύεται το κοπάδι Του. Και όταν βρεθούμε εκεί, μας λέει: «Άσε κατά μέρος όλα τα σαρκικά σου όνειρα και σχέδια. Απλά, αναπαύσου τώρα στη χάρη μου. Κάντο με πίστη. Αυτός είναι ο καιρός για να ανορθωθείς».
Ο Δαβίδ ρωτάει σ’ ένα Ψαλμό: «Εσύ είσαι ο Θεός της δύναμής μου. Γιατί με απέβαλες; Γιατί περπατώ σκυθρωπός απ’ την κατάθλιψη του εχθρού;» (43: 2). Απορούσε γιατί αντιμετώπιζε τέτοια προβλήματα από τους εχθρούς του. Όμως, αναγνωρίζει πολύ καθαρά ποιο ήταν το πρόβλημά του: «Αυτή είναι μια κατάθλιψη από τον εχθρό». Πιστεύω ότι κάθε αληθινός ακόλουθος του Ιησού αντιμετωπίζει αυτή τη δοκιμασία. Ξέρουμε ότι ο Δαβίδ ήταν πράγματι ένας άνθρωπος του Θεού, που όμως δε μπορούσε να εξηγήσει την ξαφνική απόγνωση που πλημμύριζε τη ψυχή του. Επιπλέον, συνέβηκε σε μια εποχή που η ψυχή του πεινούσε βαθιά για τον ΚΥΡΙΟ. Ο Δαβίδ ήταν εξοικειωμένος με τη κατάθλιψη. Κατά καιρούς είχε πληγωθεί κι αρρωστήσει σωματικά, είχε συντριφτεί στο πνεύμα, είχε αποβληθεί απ’ τον θρόνο του Ισραήλ, είχε φύγει απ’ την Ιερουσαλήμ, είχε καταφύγει στους λόφους. Κι είχε διαφθαρεί από θλιβερές αμαρτίες και δυνατά πάθη. Κατά καιρούς αναγκάστηκε να περιπλανιέται στη χώρα, ξεφεύγοντας μέσα από κοιλάδες, ανεβαίνοντας βουνοπλαγιές και κρυβόμενος μέσα σε σπηλιές. Αλλά ο Δαβίδ είχε έναν Ποιμένα που τον φρόντιζε και τον αγαπούσε. Κάθε φορά που ήταν χτυπημένος και πληγωμένος, ο Γιαχβέ Ροΐ πήγαινε, τον σήκωνε και τον μετέφερε σ’ ένα ήσυχο μέρος γι’ ανάπαυση. Μετά τον ανάγκαζε να αναπαυθεί, για να ανορθωθεί η ψυχή του. Ο ΚΥΡΙΟΣ έπρεπε να το κάνει αυτό με τον Δαβίδ σ’ όλη του τη ζωή. Βλέπετε, ο Δαβίδ ήταν ένα από εκείνα τα πρόβατα, που ο ίδιος περιγράφει ότι αναπαύονται σε πράσινες βοσκές δίπλα σε ήρεμα νερά.
Τα πρόβατα του ΚΥΡΙΟΥ δε διαφέρουν και πολύ σήμερα. Συνέχεια, ο Ποιμένας μας έρχεται, μας πιάνει και μας πηγαίνει σ’ έναν τόπο ανάπαυσης. Μας αναγκάζει να ξαπλώσουμε για ένα διάστημα θεραπείας κι ανόρθωσης. Εμείς όμως, τόσο εύκολα φεύγουμε από την ανάπαυση του ΚΥΡΙΟΥ. Δεν κρατιόμαστε πάντα από την αλήθεια που μαθαίνουμε για τη χάρη και την ειρήνη Του. Και σύντομα περιπλανιόμαστε και ξεστρατίζουμε ξανά.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι η ανάπαυση του ΚΥΡΙΟΥ είναι σαν τη καθημερινή μας τροφή: Η αξία της διατηρείται μόνον αν συνεχίσουμε να γυρίζουμε στο τραπέζι. Το να μας ποιμαίνει ο Θεός είναι μια διαδικασία από την οποία θα περνάμε πολλές φορές στη διάρκεια του χριστιανικού μας βαδίσματος.
Ο ΓΧΒΧ, ο Ποιμένας του λαού Του
Ο ΚΥΡΙΟΣ είναι φοβερός και απροσπέλαστος στην αγιότητά Του (Έξοδος 33:20). Είναι μεγαλειώδης στην καθαρότητά Του κι ένδοξος σε μεγαλοπρέπεια, και οι οδοί και οι βουλές Του είναι ψηλότερες από τις δικές μας (Ησαΐας 55:8-9). Αλλά η θαυμαστή Του χάρη είναι τέτοια που καταδέχεται να είναι Ποιμένας στα θνητά κι αμαρτωλά δημιουργήματα, που Αυτός έχει λυτρώσει. Ο Ιακώβ λέει: «Ο Θεός που με ποίμανε από τη γέννησή μου μέχρι τούτη την ημέρα» (Γένεση 48:15). Ο Δαβίδ αναφωνεί: «Δώσε ακρόαση, εσύ που ποιμαίνεις τον Ισραήλ, εσύ που οδηγείς τον Ιωσήφ σαν κοπάδι» (Ψαλμοί 80:1 και 121).
Ό,τι είναι ο ποιμένας για τα πρόβατά του, είναι κι ο ΓΧΒΧ για τον λαό Του. Αν ανάμεσα σε ανθρώπους και πρόβατα μπορεί να υπάρχει μια τρυφερή και στενή κοινωνία, πόσο πιο πολύ μπορεί να συμβεί το ίδιο και ανάμεσα στον ΓΧΒΧ και στα πνεύματα, που Εκείνος δημιούργησε και λύτρωσε. Τι θαυμαστό, που ο ΚΥΡΙΟΣ προσφέρει τον Εαυτό Του για μια τέτοια σχέση: «Και θα κατοικώ ανάμεσα στους γιους Ισραήλ και θα είμαι ο Θεός τους» (Έξοδος 29:45). Εδώ το κατοικώ, σημαίνει την ένδοξη Παρουσία Του. Η λέξη αυτή δεν δηλώνει μια περαστική παρουσία, αλλά μια μόνιμη παρουσία, που ποτέ δεν φεύγει. Δηλαδή, η δόξα του Θεού δεν είναι ένα αποτύπωμα που γρήγορα εξαφανίζεται απ’ την καρδιά μας, αλλά είναι κάτι που ο Θεός το εντυπώνει μόνιμα στην ψυχή μας. Είναι η πολύ κοντινή κι αιώνια Παρουσία Του.
Ο ΚΥΡΙΟΣ, σαν Ποιμένας, προσφέρει στον λαό Του την τρυφερή και στενή σχέση της Παρουσίας Του. Αυτός μπορεί να γνωρίζεται τόσο τρυφερά και στενά, όσο ο άνθρωπος ποιμένας με τα πρόβατά του, του οποίου η τρυφερή και στενή κοινωνία είναι το πιο πολύτιμο προνόμιο για τα πρόβατα. Γι’ αυτό ο λαός του ΚΥΡΙΟΥ, σαν πρόβατά Του, πρέπει να καλλιεργούν και να απολαμβάνουν αυτά τα προνόμια, κάτι που γίνεται μόνον με σταθερή επικοινωνία κι εμμονή, μένοντας στην Παρουσία Του.
Ο Γιαχβέ Ροΐ δεν είναι μόνον Ποιμένας των πιστών Του, αλλά Ποιμένας του κάθε πιστού Του. Σαν Θεός τού καθενός ξεχωριστά, ήταν έντονα προσωπικός, εννοώντας με αυτό οι Ισραηλίτες, ότι Αυτός πρόσεχε τον καθένα τους. Καθένας μπορούσε να πει: «Εσύ γνωρίζεις το κάθισμά μου και την έγερσή μου. Καταλαβαίνεις τους λογισμούς μου από μακριά» (Ψαλμός 139:2). Ο Ψαλμός, γεμάτος από προσωπικές αντωνυμίες, είναι καρπός της προσωπικής εμπειρίας του ποιητή μ’ έναν προσωπικό Θεό, για τον Οποίο κάθε πρόβατό Του είναι πολύτιμο και πάνω του ελκύει την ιδιαίτερη προσοχή Του. Εφόσον οι εμπειρίες του Ψαλμωδού είναι κοινές, ο καθένας μας μπορεί να τις εφαρμόσει στον εαυτό του.
Η εικόνα εδώ είναι ένδοξη: Ο Ποιμένας μας προσφέρεται να έρθει σε μας μέσα στον πόνο και την πιεστική μας κατάσταση και να καθίσει δίπλα μας. Υπόσχεται να δέσει τις πληγές μας και να ενισχύσει τα κομμάτια του εαυτού μας που είναι άρρωστα και εξασθενημένα. Αυτή είναι η δόξα του Θεού: η μόνιμη, αιώνια Παρουσία του ΚΥΡΙΟΥ. Και συχνά τη βιώνουμε όταν είμαστε μέσα σε προβλήματα. Ο μεγάλος μας Ποιμένας, λέει: «Θέλω να σε ανορθώσω. Και θα το κάνω με την Παρουσία μου σε σένα, ακόμα και στην κοιλάδα της σκιάς του θανάτου. Η Παρουσία μου θα είναι μαζί σου μέσα από οτιδήποτε σου κάνει ο Διάβολος. Ακόμα κι αν προσπαθήσεις να φύγεις από μένα, Εγώ θα τρέξω πίσω σου. Και όταν σε πιάσω, θα σε πάρω στα χέρια μου και θα σε φέρω ξανά στην ανάπαυσή μου. Μετά θα επιδέσω τις πληγές σου και θα γιατρέψω όλες τις αρρώστιές σου».
Ο Γιαχβέ Ροΐ γνωρίζει τα πρόβατά Του
Η Γραφή μάς λέει τα εξής για τον έναν αληθινό Ποιμένα μας:
Ο Ιησούς λέει: «Εγώ είμαι ο ποιμένας ο καλός και γνωρίζω τα δικά μου και γνωρίζομαι από τα δικά μου» (Ιωάννης 10:11).[2] Ο Μεσσίας δηλώνει: «Τα δικά μου πρόβατα ακούν τη φωνή μου κι εγώ τα γνωρίζω και με ακολουθούν. Κι εγώ τους δίνω αιώνια ζωή και κανένας δεν θα τα αρπάξει απ’ το χέρι μου». (Ιωάννης 10:27-28). Με απλά λόγια, ο μεγάλος μας Ποιμένας γνωρίζει ποια είναι τα πρόβατά Του. Ο Δαβίδ ήταν εξοικειωμένος με αυτήν την πλευρά του χαρακτήρα του ΚΥΡΙΟΥ, επειδή την είχε βιώσει προσωπικά. Στους Ψαλμούς διαβάζουμε: «Αυτός γνωρίζει την πλάση μας…» (103:14), «ξέρει τα κρύφια της καρδιάς» (44:21), «Ο ΚΥΡΙΟΣ γνωρίζει τους συλλογισμούς των ανθρώπων...» (94:11). Στην πραγματικότητα ο Δαβίδ λέει: «Ο ΚΥΡΙΟΣ γνωρίζει το πώς είμαι, βαθιά μέσα μου». Καταλάβαινε ότι, ο Θεός γνώριζε ότι η καρδία του συχνά ξέκοβε απ’ τη θεϊκή του αγάπη κι ανάπαυση. Όμως, αν και το ήξερε, καταλάβαινε πλήρως ότι ο Ποιμένας του συνέχιζε να τον αγαπάει.
Σύμφωνα με την ομολογία του, ο Δαβίδ ήταν ένας άνθρωπος που οι ανομίες του συσσωρεύονταν τόσο ψηλά που ξεπερνούσαν το κεφάλι του. Καθώς αντίκριζε τον μακρύ κατάλογο των παραβάσεων του, ο Δαβίδ έλεγε ότι του είχε γίνει ένα αβάσταχτο φορτίο (Ψαλμός 38:4). Δήλωνε: «Δεν υπάρχει υγεία (ανάπαυση) στη σάρκα μου, εξαιτίας της οργής σου. Δεν υπάρχει ειρήνη στα κόκαλά μου, εξαιτίας της αμαρτίας μου» (εδ.3). Μήπως αυτά είναι λόγια υγιών, δυνατών κι υπάκουων προβάτων; Και συνεχίζει: «Βρώμισαν και σάπισαν οι πληγές μου, εξαιτίας της ανοησίας μου. Ταλαιπωρήθηκα, κυρτώθηκα υπερβολικά. Όλη τη μέρα περπατάω σκυθρωπός. Επειδή τα εντόσθιά μου γεμίζουν από φλόγωση και στη σάρκα μου δεν υπάρχει υγεία. Ασθένησα και κατακόπηκα υπερβολικά. Βρυχάζω από την αδημονία της καρδιάς μου. ΚΥΡΙΕ, μπροστά σου είναι ολόκληρη η επιθυμία μου κι ο στεναγμός δεν κρύβεται από σένα. Η καρδιά μου ταράζεται, η δύναμή μου μ’ εγκαταλείπει και το φως των ματιών μου κι αυτό δεν είναι μαζί μου» (εδ:5-10). Αυτή προφανώς ήταν η κραυγή ενός ταραγμένου ανθρώπου. Όπως ο Δαβίδ αναγνώριζε: «Τα πλημμελήματά μου δεν είναι κρυμμένα από σένα» (Ψαλμός 69:5).
Όμως ο Θεός δεν ήξερε μόνον όλες τις πονηρές σκέψεις του Δαβίδ, τους σαρκικούς του πόθους, τις ανόητες και πονηρές του τάσεις. Ο ΚΥΡΙΟΣ ήξερε και κάτι άλλο για τον Δαβίδ. Ήξερε ότι αυτός ο υπηρέτης είχε μια τρυφερή, συντριμμένη καρδιά. Το βλέπουμε, όταν ο Δαβίδ αρνήθηκε να κρύψει ή να δικαιολογήσει τις αμαρτίες του. Ο Θεός ήξερε ότι ο Δαβίδ πάντα θα ομολογούσε την ανομία του και θα μετάνιωνε για την αμαρτία του (Ψαλ.38:18). Σαν τον Δαβίδ, έχω καταλάβει ότι ο ΚΥΡΙΟΣ γνωρίζει όλα τα λάθη, τις αδυναμίες, τις αμφιβολίες και τις αποτυχίες μου. Όμως, έμαθα και κάτι άλλο για τον ΚΥΡΙΟ: Ότι βλέπει την καρδιά μου και γνωρίζει ότι, σαν τον Δαβίδ, δεν θέλω να Του κρύβω τις αμαρτίες μου. Θέλω να τις ομολογώ φανερά στον Ποιμένα μου. Πώς κατέληξα σ’ αυτό; Έμαθα ότι παρ’ όλες τις αμαρτίες και τις αποτυχίες μου, ο ΚΥΡΙΟΣ μου με αγαπάει.
Στον Ψαλμό 119, αφού εξυμνεί τον Λόγο του Θεού και την πιστότητά Του σε 175 εδάφια, καταλήγει με την παραδοχή: «Περιπλανήθηκα σαν χαμένο πρόβατο. Ζήτησε τον δούλο σου» (εδ.176). Στην ουσία λέει: «Σε παρακαλώ, ΚΥΡΙΕ, αναζήτησέ με, έτσι όπως ένας βοσκός αναζητά το χαμένο του πρόβατο. Παρ’ όλη τη βιβλική μου γνώση και τη μακρά ιστορία μου μαζί σου, κατά κάποιον τρόπο έχω απομακρυνθεί απ’ την αγάπη σου. Έχω χάσει την αίσθηση της ανάπαυσης που κάποτε είχα σε σένα. Όλα τα σχέδιά μου έχουν αποτύχει. Και τώρα κατανοώ ότι, είμαι τελείως αβοήθητος. Έλα σε μένα, Πατέρα. Αναζήτησέ με σ’ αυτό το τρομερό, ξερό τόπο. Δεν μπορώ να σε βγω από μόνος μου. Εσύ πρέπει να με βρεις. Ακόμα πιστεύω ότι ο Λόγος σου είναι αληθινός».
Ο Δαβίδ ήξερε ότι είχε απομακρυνθεί από την ανάπαυση του Θεού. Γι’ αυτό φωνάζει στον ΚΥΡΙΟ, εκλιπαρώντας Τον να αναζητήσει το χαμένο πρόβατό Του. Κι ο Ποιμένας ακολούθησε και πάλι τον Δαβίδ. Και καθώς ο Δαβίδ Τον άκουσε να φωνάζει το όνομά του, η καρδιά του παρηγορήθηκε. Κατάλαβε: «Ο Ποιμένας μου με ξέρει με το όνομά μου». Ο Δαβίδ οδηγήθηκε κάτω στο καταπράσινο βοσκοτόπι. Κι όταν έφτασε εκεί, ο Γιαχβέ Ιρέ του είπε: «Τώρα ξάπλωσε και ξεκούρασε τη κουρασμένη σου ψυχή. Μην ανησυχείς, Εγώ θα φροντίζω για όλα».
Ο Δαβίδ ομολόγησε για άλλη μια φορά:
· «Εγώ, όμως, έλπισα στο έλεός σου. Η καρδιά μου θα αγάλλεται στη σωτηρία σου. Θα ψάλλω στον ΚΥΡΙΟ, επειδή με αντάμειψε» (Ψαλμός 13:5-6).
· «Έκραξα με τη φωνή μου προς τον ΚΥΡΙΟ και με εισάκουσε απ’ το βουνό του το άγιο. Εγώ πλάγιασα και κοιμήθηκα. Σηκώθηκα, επειδή ο ΚΥΡΙΟΣ με υποστηρίζει. Δε θα φοβηθώ από μυριάδες λαού που αντιπαρατάσσονται εναντίον μου ολόγυρα» (Ψαλμός 3:4-6).
Είναι σημαντικό να σημειώσουμε εδώ ότι οι συνθήκες του Δαβίδ δεν είχαν αλλάξει. Στην πραγματικότητα, η Γραφή λέει ότι οι εχθροί του Δαβίδ είχαν πολλαπλασιαστεί (Ψαλμός 3:1). Αλλά ο Δαβίδ είχε αποκατασταθεί στην αγάπη του ΚΥΡΙΟΥ. Τώρα μπορούσε να λέει: «Του ΚΥΡΙΟΥ είναι η σωτηρία (απελευθέρωση)» (3:8). Στην ουσία ομολογούσε: «Όχι άλλα δικά μου σχέδια. Όχι άλλες άυπνες νύχτες, προσπαθώντας να λύσω τα πράγματα. Με λαχτάρα μπαίνω στην αγάπη του Ποιμένα μου. Καλωσορίζω την ανοιχτή αγκαλιά Του. Και θα ξαπλώσω στην ανάπαυσή Του. Θα κοιμηθώ ειρηνικά στη χωρίς όρους αγάπη Του προς εμένα».
Ο Ιησούς, ο Ποιμένας μας
Από όλα τα ονόματα του Θεού στη Βίβλο, κανένα δεν απεικονίζεται και δεν προσωποποιείται ωραιότερα στην Κ. Διαθήκη από το όνομα Γιαχβέ Ροϊ, στο πρόσωπο του ένδοξου Ποιμένα των προβάτων, του Μεσσία Ιησού. Μερικές απ’ τις ωραιότερες παραβολές και λόγια του Κυρίου απεικονίζουν τη σχέση ποιμένα και προβάτων, στο πρόσωπο του Κυρίου και των λυτρωμένων Του. Δεν υπάρχει πιο τρυφερή επικοινωνία, που να αναφέρεται στον Ιησού, απ’ αυτήν του ποιμένα, που αναζητάει το χαμένο πρόβατο. Σε καμιά άλλη απεικόνιση του Ιησού δεν νιώθουμε περισσότερο τη χάρη και την ωραιότητά Του, τη δύναμη και την πραότητά Του, από εκείνη την περικοπή του ποιμένα (Ιωάννης 10). Η τελευταία εντολή Του στον Πέτρο, προτού αναληφθεί, είναι να ποιμαίνει και να φυλάττει τα πρόβατα (Ιωάννης 21:15-17).
Ο Ιησούς λέει: «Εγώ είμαι ο ποιμένας ο καλός». Σίγουρα όσοι Τον άκουσαν δε μπορεί να έκαναν λάθος στο τι ήθελε να πει. Εκείνος ήταν ο ΓΧΒΧ, που θα ερχόταν σαν ο Παντοδύναμος και θα ποίμαινε το ποίμνιό Του σαν Ποιμένας και θα οδηγούσε τα θηλάζοντα: «Επειδή, έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός: Να, Εγώ, Εγώ θέλω και θα αναζητήσω τα πρόβατά μου και θα τα επισκεφτώ» (Ιεζεκιήλ 34:11). Τα πρόβατα που ο Ιεζεκιήλ περιγράφει εδώ προφανώς είχαν πλανηθεί. Ο ΚΥΡΙΟΣ, όμως, ακόμα τα ονομάζει πρόβατά Του. Και πρόθυμα τα αναζητά.
«Όπως ο ποιμένας επισκέπτεται το ποίμνιό του, κατά την ημέρα που βρίσκεται ανάμεσα στα διασκορπισμένα πρόβατά του, έτσι θα επισκεφθώ τα πρόβατά μου και θα τα ελευθερώσω απ’ όλους τους τόπους όπου ήσαν διασκορπισμένα, σε συννεφιασμένη και σκοτεινή ημέρα» (εδ.12). Εδώ ο Ιεζεκιήλ μιλάει για πρόβατα που έχουν περάσει μέσ’ από βαθιά και σκοτεινά μονοπάτια. Είναι η εμπειρία κάθε αφιερωμένου ακόλουθου του Ιησού. Όλοι μας έχουμε αντικρίσει σκοτεινές εποχές στο βάδισμά μας με τον Κύριο.
«Θα τα βοσκήσω σε αγαθή βοσκή και η μάντρα τους θα είναι πάνω στα ψηλά βουνά του Ισραήλ. Εκεί θ’ αναπαύονται σε καλή μάντρα και θα βόσκουν σε παχιά βοσκή, επάνω στα βουνά του Ισραήλ. Εγώ θα βοσκήσω τα πρόβατά μου κι εγώ θα τα αναπαύσω, λέει ο ΚΥΡΙΟΣ ο Θεός» (εδ.14-15). Βλέπουμε εδώ μια εικόνα που επαναλαμβάνεται και στον Ψαλμό 23. Για άλλη μια φορά, ο ΚΥΡΙΟΣ μας λέει ότι θα αναπαύσει τα πρόβατά Του.
«Θα αναζητήσω το χαμένο και θα επαναφέρω το πλανεμένο και θα επιδέσω το συντριμμένο και θα ενισχύσω το ασθενικό… Γι’ αυτό θα σώσω τα πρόβατά μου… Και θα βάλω πάνω σ’ αυτούς ποιμένα και θα τα ποιμαίνει, το δούλο μου τον Δαβίδ. Αυτός θα τα ποιμαίνει κι αυτός θα είναι ποιμένας τους» (εδ.16, 22-23). Για άλλη μια φορά, ο Θεός μιλάει καθαρά ότι θα βάλει έναν αληθινό ποιμένα που θα προσέχει το λαό Του. Φυσικά και αναφέρεται στον Μεσσία. Ο Ιησούς είναι ο καλός ποιμένας που υπόσχεται ότι θα ποιμαίνει το ποίμνιό Του. Η καρδιά του έλιωνε από ευσπλαχνία για έναν λαό, που ήταν σαν πρόβατα δίχως ποιμένα. Λυπόταν για τα διασκορπισμένα πρόβατα του οίκου Ισραήλ, των οποίων Αυτός ήταν ο Ποιμένας. Εκείνος τα διέσωσε και τα συνάθροισε (όπως και στο μέλλον), αλλά τα πρόβατα δεν ήθελαν. Αυτός είναι ο «μεγάλος ποιμένας των προβάτων» (Εβραίους 13:20). Ο Πέτρος μάς θυμίζει ότι, ήμασταν σαν πρόβατα που περιπλανιόμασταν, αλλά τώρα επιστρέψαμε στον Ποιμένα και Επίσκοπο των ψυχών μας (Α' Πέτρου 2:25).
Σαν Ποιμένας ο Ιησούς ετοίμασε την οδό κι αφού πρόσφερε τον Εαυτό Του θυσία για τις αμαρτίες μας, κάθισε για πάντα στα δεξιά του Θεού (Εβραίους 10:12) κι έτσι έχουμε το θάρρος να μπούμε μέσα στα Άγια, μέσω του αίματός Του, μέσα απ’ ένα νέο και ζωντανό δρόμο που καθιέρωσε σε μας (Εβραίους 10:19-20). Ο Κύριος Ιησούς είναι ο Γιαχβέ Ροΐ, που θα μας οδηγήσει και θα μας αναπαύσει τελικά «μπροστά στον θρόνο του Θεού» (Αποκάλυψη 7:15-17).
Στον Ψαλμό 22, ο καλός Ποιμένας, δίνει τη ζωή Του για τα πρόβατα (Ιωάννης 10:11), και κάνει ειρήνη με το αίμα Του. Στον Ψαλμό 23, ο μέγας Ποιμένας «που ανέβηκε από τους νεκρούς… διαμέσου του αίματος της αιώνιας διαθήκης» (Εβραίους 13:20), προφυλάγει και καθοδηγεί τα πρόβατά Του, που βρίσκονται στον κόσμο. Αυτό περιλαμβάνει όλους όσους έχουν λάβει ειρήνη από τον Γιαχβέ Σαλόμ. Στον Ψαλμό 24 ο Αρχιποιμένας παρουσιάζεται σαν Βασιλιάς που θα φανερωθεί με δόξα, για να δώσει στους πιστούς ποιμένες στεφάνια δόξας (Α' Πέτρου 5:2-4).
Το όνομα Γιαχβέ Ροΐ καλύπτει το έργο του ΚΥΡΙΟΥ στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον: Σαν αμαρτωλά, τα πρόβατα σώθηκαν δια του αίματος του ΚΥΡΙΟΥ, του Ποιμένα τους. Σαν αδύναμα, αγνοούμενα, και σε ανάγκη, τα πρόβατα τρέφονται, αναπαύονται, παρηγορούνται, οδηγούνται απ’ τον ΚΥΡΙΟ, τον Ποιμένα τους, που τα υπερασπίζεται και τα διαβεβαιώνει. Σαν δούλοι πρόκειται να ανταμειφθούν από τον ΚΥΡΙΟ, τον Ποιμένα τους.
Ο Γιαχβέ Ροΐ φροντίζει κάθε πρόβατο
Ο μεγάλος μας Ποιμένας αγαπάει κάθε πρόβατο που έχει ξεστρατίσει λόγω δοκιμασιών ή πληγών. Ποτέ δεν τολμάμε να κατηγορήσουμε τον Ποιμένα μας ότι μας εγκατέλειψε. Ακόμα βαδίζει δίπλα μας και μας προσέχει πάντα. Όποιος κι αν είναι ο αγώνας σου, έχεις αποφασίσει να μην απομακρυνθείς από τον ΚΥΡΙΟ. Όλοι γύρω σου προσπαθούν να δικαιολογήσουν τις αμαρτίες τους. Ψάχνουν για άλλοθι και δικαιολογίες. Αλλά εσύ αρνείσαι να παραδοθείς στα χέρια της αμαρτίας.
Όμως, σαν τον Δαβίδ, ανησυχείς και φτάνεις στο σημείο να νιώθεις αβοήθητος. Ο εχθρός σε γεμίζει με απόγνωση, φόβο και ψέματα. Ίσως να κάνεις σκέψεις αυτοκτονίας. Σε παροτρύνω, να μην ενδώσεις στην απελπισία. Δεν έχει σημασία ποιος είναι ο πειρασμός σου. Όλοι μας αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα τη αμαρτίας που κατοικεί μέσα μας. Κι όμως έχουμε έναν Ποιμένα που μας αγαπά κι ενδιαφέρεται για μας. Το χειρότερο πράγμα που μπορείς να κάνεις τη στιγμή αυτή είναι να μη στραφείς προς τον ΚΥΡΙΟ. Μη σταματήσεις να Τον ακολουθείς και να έχεις κοινωνία μαζί Του. Και μη τρέξεις στον κόσμο. Ο Ιησούς λέει σε όλους μας: «Ακολούθησέ με». Αν συνεχίσεις να Τον αναγνωρίζεις και να Τον ακολουθείς μέχρι πάνω στη βουνοπλαγιά, Αυτός θα σε οδηγήσει από την άλλη μεριά κάτω, στην καταπράσινη κοιλάδα της γιατρειάς και της ανόρθωσης.
Μείνε σε στάση μετάνοιας και αντιστάσου στην αμαρτία. Πίστευε ότι γρήγορα θα βρεθείς στην ανάπαυση που ο ΚΥΡΙΟΣ προμηθεύει. Ο Ποιμένας σου γνωρίζει τα πάντα για σένα, ακόμα και τα σκοτάδια σου κι όμως συνεχίζει να σε αγαπά. Γνωρίζει που είναι τα πράσινα βοσκοτόπια και θα σε οδηγήσει εκεί. Θα έρθει και θα σε φωνάξει με το όνομά σου. Και όταν απαντήσεις, θα σε διαβεβαιώσει: «Δεν χρειάζεται να θλίβεσαι. Εγώ είμαι στο πλευρό σου».
Μπορεί να είσαι ένας αφοσιωμένος πιστός που γνωρίζεις και έχεις βιώσει τα πιο βαθιά πράγματα του Θεού. Μπορεί να είσαι ένας βετεράνος του πνευματικού πολέμου. Μπορεί να έχεις διακονήσει σε άλλους με έναν δυναμικό τρόπο εν Κυρίω. Μπορεί να έχεις λάβει βαθιές αποκαλύψεις του Θεού που οι άλλοι δεν έχουν. Όμως, τη στιγμή αυτή η ψυχή σου περνά μέσα από μια βαθιά νύχτα που ποτέ δεν μπορούσες να φανταστείς. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τον τρομερό πόνο που αντιμετωπίζεις καθημερινά, την ατέλειωτη ψυχική οδύνη που υποφέρεις. Αλλά θέλω να ξέρεις ότι, ανεξάρτητα του τι περνάς, το Άγιο Πνεύμα θέλει να σου αποκαλύψει τον Γιαχβέ Ροΐ, τον ΚΥΡΙΟ, τον Ποιμένα σου. Έναν Ποιμένα που θέλει να χαράξει την αγάπη Του πάνω στην καρδιά σου. Και οτιδήποτε περνάς, σκοπό έχει να σε φέρει στην απερίγραπτη πεποίθηση ότι Αυτός σε αγαπάει.Ο Ιησούς μας διαβεβαιώνει: «Δεν θα σας αφήσω ποτέ, ούτε θα σας εγκαταλείψω». Κι ο ουράνιος Πατέρας μας, ο Γιαχβέ Ροΐ, ο Κύριος ο Ποιμένας μας, έχει αποκαλύψει τον Εαυτό Του σε μας στον Ψαλμό 23. Μας λέει: «Σε γνωρίζω με το όνομά σου και ξέρω τι περνάς. Έλα, ξάπλωσε στη χάρη μου και την αγάπη μου. Μη προσπαθείς να καταλάβεις τα πάντα. Δέξου μόνον την αγάπη μου για σένα. Κι αναπαύσου στην αγκαλιά μου. Ναι, είμαι ο ΚΥΡΙΟΣ των Δυνάμεων. Είμαι ο άγιος και μεγαλοπρεπής Θεός. Θέλω να ξέρεις όλες αυτές τις αποκαλύψεις για με Μένα. Αλλά την αποκάλυψη που θέλω να έχεις τη στιγμή αυτή είναι η αποκάλυψη του Γιαχβέ Ροΐ. Θέλω να με ξέρεις σαν τον Ποιμένα σου που σε αγαπά και σε φροντίζει. Και θέλω να αναπαυθείς με τη σιγουριά ότι θα σε κουβαλώ μέσα από τις δοκιμασίες, μέσα στην τρυφερότητα της αγάπης μου».
[1] α) Η λέξη Ροΐ προέρχεται απ’ το ρήμα Ραά, που σημαίνει «φροντίζω ή βόσκω» τα πρόβατα, όπως ένας ποιμένας το κοπάδι του (Γένεση 37:2, 47:3-4, Α' Σαμουήλ 17:15).
β) Η λέξη χρησιμοποιείται και μεταφορικά, για να φανερώσει τη σχέση μεταξύ του ηγεμόνα και του λαού (Β' Σαμουήλ 5:2, Ησαΐας 44:28), καθώς και τη σχέση ανάμεσα στον ιερέα ή τον προφήτη και στο λαό όπου ο ΓΧΒΧ υπόσχεται να τους δώσει ποιμένες σύμφωνα με την καρδιά Του, που θα τους ποιμάνουν με γνώση και σύνεση (Ιερεμίας 3:15). Ρητά ο ΓΧΒΧ καταδικάζει τους ψευδείς ποιμένες (Ιεζεκιήλ 34:2, 8, 10).
γ) Η λέξη χρησιμοποιείται μεταφορικά και σε σχέση με την αφροσύνη και τη κρίση (Παροιμίες 15:14, Ησαΐας 44:20, Ωσηέ 12:1).
[2] Ο Παύλος γράφει: «Ο Κύριος γνωρίζει αυτούς που είναι δικοί Του» (Β' Τιμοθέου 2:19).
Όλοι γνωρίζουμε τον 23ο Ψαλμό. Το παρηγορητικό του μήνυμα είναι πολύ γνωστό ακόμα και μεταξύ των μη πιστών. Ο ξακουστός αυτός Ψαλμός γράφτηκε από τον Δαβίδ και το πιο φημισμένο κομμάτι του είναι το πρώτο εδάφιο: «Ο ΚΥΡΙΟΣ είναι ο ποιμένας μου. Τίποτε δε θα στερηθώ». Με άλλα λόγια ο Δαβίδ λέει: «Ο ΚΥΡΙΟΣ με καθοδηγεί και με τρέφει. Κι εξαιτίας αυτού, τίποτε δεν μου λείπει». Εδώ ο Δαβίδ μας δίνει μια ακόμα αντανάκλαση του χαρακτήρα και της φύσης του ΚΥΡΙΟΥ. Το πρώτο κομμάτι του εδαφίου στα εβραϊκά είναι «Γιαχβέ Ροΐ», δηλαδή «ο ΚΥΡΙΟΣ, ο ποιμένας μου».[1]
Ο Δαβίδ συνεχίζει να αναπτύσσει αυτήν την ιδέα του ΚΥΡΙΟΥ σαν ποιμένα, σ’ όλο τον υπόλοιπο Ψαλμό. Στο επόμενο εδάφιο γράφει: «Με έκανε να ξαπλώσω σε πράσινα βοσκοτόπια χλοερές, με οδήγησε δίπλα σε ήρεμα νερά». Καθώς διαβάζουμε το εδάφιο αυτό, φανταζόμαστε ένα κοπάδι από χνουδάτα, άσπρα πρόβατα, σκόρπια σ’ ένα ήρεμο, πράσινο τοπίο. Τα καλοταϊσμένα αυτά πλάσματα βόσκουν στο καταπράσινο λιβάδι που τα περιβάλλει. Μετά ξαπλώνουν στο πλούσιο γρασίδι και κοιμούνται γαλήνια. Από πάνω, ο ήλιος λάμπει δυνατά. Στη κοντινή βουνοπλαγιά, τα φύλλα των δένδρων κουνιούνται ήρεμα στο αεράκι. Και κάτω χαμηλά, ένα όμορφο δάσος καθρεφτίζεται στα κρύα και καθαρά νερά μιας λιμνούλας.
Η όλη σκηνή φαίνεται τόσο ευχάριστη, γαλήνια και ανέμελη. Ούτε ένα από αυτά τα πλάσματα νοιάζεται για κάτι. Γιατί; Ένας βοσκός, καθισμένος στο πλούσιο γρασίδι της βουνοπλαγιάς, κοιτάζει ό,τι συμβαίνει κάτω. Περνά τον καιρό του αναλογιζόμενος τις ευλογίες του Κυρίου. Πότε – πότε καρφώνει τα μάτια του στο ποίμνιό του για να βεβαιωθεί ότι όλα πάνε καλά. Ούτε μια φωνή ή αναστεναγμό δεν ακούει από το ήσυχο μαντρί του. Αντίθετα βλέπει κάτω ένα ευχαριστημένο ποίμνιο, με αναπαυμένα κι ικανοποιημένα πρόβατα, που απολαμβάνουν το γαλήνιο περιβάλλον τους.
Σας ρωτάω: «Τι δεν πάει καλά με την εικόνα αυτή;» Απλώς αυτό: Η ζωή δεν έχει καμιά σχέση με αυτήν την ειδυλλιακή εικόνα. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η ήρεμη εικόνα δεν είναι εκείνη που σκόπευε να παρουσιάσει ο Δαβίδ στον 23ο Ψαλμό. Η αλήθεια είναι ότι, ακόμα κι οι αγιότεροι απ’ τον λαό του Θεού είναι ένα ετερόκλητο πλήθος. Έχοντας αυτό κατά νου, θέλω να σας ζωγραφίσω μια άλλη εικόνα της στάνης, που ο Δαβίδ περιγράφει εδώ. Ναι, τα πρόβατα είναι ξαπλωμένα σε πράσινο γρασίδι δίπλα σε ήρεμα νερά. Αλλά κατά τον Ησαία, αυτό το ποίμνιο περιλαμβάνει αρνιά ασθενικά, αδύναμα κι ασταθή. Μερικά μόλις και με τα βίας μπορούν να βαδίσουν. Άλλα υποφέρουν πολύ. Μερικά εγκυμονούν. Κι άλλα πρέπει να φροντίσουν τα ανήσυχα μικρά τους.
Ο Ησαΐας γράφει: «Θα βοσκήσει το κοπάδι Του σαν βοσκός. Θα μαζέψει τα αρνιά με τον βραχίονά Του και θα τα βαστάξει στον κόλπο Του. Και θα οδηγεί αυτά που θηλάζουν» (40:10). Φυσικά εδώ μιλάει για τον Ιησού τον Μεσσία, το δικό μας Γιαχβέ Ροΐ. Ο Κύριος Ιησούς είναι ο ποιμένας μας. Ο Θεός αποδοκίμαζε τους λειτουργούς του Ισραήλ γιατί δεν φρόντιζαν τα πρόβατα που ήταν κάτω από τη φροντίδα τους. Αυτή η διακονία ήταν τόσο σημαντική στα μάτια του ΚΥΡΙΟΥ, που εκφράζει τη δυσαρέσκειά Του μέσω όλων των προφητών: «Δεν ενισχύσατε το ασθενικό και δεν γιατρέψατε αυτό που δεν είναι καλά και δεν κάνατε επίδεσμα στο συντριμμένο και δεν επαναφέρατε το πλανεμένο και δε ζητήσατε το χαμένο... Τα πρόβατά μου περιπλανιόνταν πάνω σε κάθε βουνό και πάνω σε κάθε ψηλό λόφο. Και πάνω σε όλο το πρόσωπο της γης, τα πρόβατά μου ήσαν διασκορπισμένα. Και δεν υπήρχε εκείνος που ερευνά ούτε εκείνος που αναζητάει» (Ιεζεκιήλ 34:4,6). «Ο λαός μου έγινε πρόβατα χαμένα... λησμόνησαν τις μάντρες τους» (Ιερεμίας 50:6). «Όλοι εμείς πλανηθήκαμε σαν πρόβατα» (Ησαΐας 53:6).
Παρατήρησε το τελευταίο εδάφιο. Για ποιον μιλάει εδώ ο Ησαΐας, όταν λέει ότι όλοι εμείς πλανηθήκαμε; Μιλάει για καθέναν που ανήκει στο μαντρί του ΚΥΡΙΟΥ. Κάθε πρόβατο στη στάνη του ΚΥΡΙΟΥ πλανήθηκε. Μερικά είναι μωρά που σκοντάφτουν και πέφτουν. Κατά καιρούς απορείς, αν θα περπατήσουν ποτέ σωστά. Άλλα αναγκάζονται να κουβαλήσουν τα μικρά τους, που δεν μπορούν να περπατήσουν μόνα τους. Άλλα είναι άρρωστα κι αδύναμα. Έχουν πιει μολυσμένο νερό απ’ το πηγάδι κάποιου ψευδοποιμένα. Άλλα βαδίζουν τριγύρω πληγωμένα. Μερικά είναι ανάπηρα, εξαιτίας κάποιου ποδιού που έχασαν από κάποιο λιοντάρι. Άλλα είναι ανάπηρα από κακές συνήθειες και πάθη. Και άλλα είναι τελείως γυμνά κι εκτεθειμένα. Και Αυτός ήρθε, όχι για να φροντίσει μόνον υγιή, δυνατά πρόβατα, αλλά κι όσα είναι άρρωστα, τσακισμένα και αδύναμα. Ο Ιησούς έπρεπε να τα βάλλει στον ώμο Του και να τα κουβαλήσει πίσω στο κοπάδι.
«Με ανέπαυσε…» (Ψαλμός 23:2)
Ας επιστρέψουμε στον Ψαλμό 23. Στα εβραϊκά η έκφραση είναι: «με ανάγκασε». Με άλλα λόγια, ο ποιμένας αναγκάζει τα πρόβατά του να αναπαυθούν, τα κάνει να ξαπλώσουν. Το κυριολεκτικό νόημα είναι: «Με διακόπτει, για να με κάνει να ξαπλώσω». Πολλοί στο ποίμνιο του Μεσσία σήμερα είναι έτοιμοι να ξαπλώσουν. Τα πρόβατα αυτά είναι άρρωστα, εξασθενημένα, κουρασμένα, λιποθυμούν απ’ την πείνα και το ξέρουν αυτό. Είναι λερωμένα από λάσπη, πληγωμένα, κτυπημένα κι αιμορραγούν. Είναι σε τόσο άσχημη κατάσταση που ο ίδιος ο ποιμένας πρέπει να τα συνεφέρει. Αφού τα φέρει πίσω, τους λέει να ξαπλώσουν κι αυτά ευχαρίστως συμμορφώνονται.
Όταν ο Δαβίδ γράφει: «Ανόρθωσε τη ψυχή μου» (εδ.3), μιλάει για γιατρειά και αποκατάσταση. Περιγράφει ένα κοπάδι από στραπατσαρισμένα πρόβατα γεμάτα μελανιές, που ξαπλώνουν στο γρασίδι. Όποτε είμαστε ασθενείς και κτυπημένοι, πληγωμένοι, γεμάτοι μελανιές, ο Ποιμένας μας, ο Ιησούς, μας μεταφέρει σ’ ένα μέρος όπου μπορούμε να γιατρευτούμε. Κι εκεί στη κοιλάδα της αγάπης Του, εργάζεται πάνω μας. Επιδένει το πληγωμένο, δυναμώνει το αδύναμο, δίνει ζωή στο άρρωστο, ανανεώνει το ασθενικό.
Μερικές φορές, όμως, δεν είναι εύκολο για τον Ποιμένα μας να μας κάνει «να αναπαυθούμε». Συχνά η σάρκα μας αντιστέκεται. Δεν θέλουμε να υποταχθούμε τελείως στον ΚΥΡΙΟ και να εξαρτηθούμε ολοκληρωτικά από το έλεος και την αγάπη Του. Αντί να στραφούμε σ’ Αυτόν με πίστη και να αναπαυθούμε στη δύναμή Του και τη χάρη Του, εμείς τρέχουμε σ’ ένα απομονωμένο μέρος για να γλύψουμε τις πληγές μας και να συνέρθουμε από μόνοι μας. Αλλά ο Δαβίδ στον Ψαλμό 23 μας περιγράφει έναν Ποιμένα που έρχεται σε μας, μένει ανάμεσά μας και μας κάνει να αναπαυθούμε, καθώς εξαρτιόμαστε από Αυτόν για θεραπεία και καθαρισμό.
Ο Γιαχβέ Ροΐ δεν είναι ένας καλοκάγαθος, παθητικός ποιμένας. Δεν είναι ένας μισθωτός, κάποιος που απλώς δίνει τροφή και οδηγία. Δεν μας δείχνει απλά τα πράσινα βοσκοτόπια και τις λιμνούλες με το νερό και λέει: «Αυτό είναι που χρειάζεστε. Πάτε και φάτε». Ούτε κλείνει τα μάτια Του στις ανάγκες μας. Δεν απομακρύνεται, όταν ακούει τις κραυγές μας για βοήθεια και μας βλέπει να έχουμε προβλήματα. Γνωρίζει κάθε πόνο που υποφέρουμε, κάθε δάκρυ που χύνουμε, κάθε πληγή που αισθανόμαστε. Γνωρίζει πότε είμαστε τόσο κουρασμένοι που δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε βήμα. Γνωρίζει πόσο μπορούμε να αντέξουμε. Και πιο πολύ γνωρίζει πώς μπορεί να μας σώσει και να μας φέρει σ’ έναν τόπο θεραπείας.
Ο Ποιμένας μας δεν θα μας αφήσει να φύγουμε κρυφά σ’ ένα μυστικό μέρος, όπου θα προσπαθήσουμε να γιατρέψουμε τις πληγές μας. Γνωρίζει ότι έτσι θα αιμορραγούμε μέχρι θανάτου. Γι’ αυτό έρχεται και μας πέρνει πίσω, σφίγγοντάς μας στην αγκαλιά Του κι οδηγώντας μας στη καταπράσινη κοιλάδα, όπου αναπαύεται το κοπάδι Του. Και όταν βρεθούμε εκεί, μας λέει: «Άσε κατά μέρος όλα τα σαρκικά σου όνειρα και σχέδια. Απλά, αναπαύσου τώρα στη χάρη μου. Κάντο με πίστη. Αυτός είναι ο καιρός για να ανορθωθείς».
Ο Δαβίδ ρωτάει σ’ ένα Ψαλμό: «Εσύ είσαι ο Θεός της δύναμής μου. Γιατί με απέβαλες; Γιατί περπατώ σκυθρωπός απ’ την κατάθλιψη του εχθρού;» (43: 2). Απορούσε γιατί αντιμετώπιζε τέτοια προβλήματα από τους εχθρούς του. Όμως, αναγνωρίζει πολύ καθαρά ποιο ήταν το πρόβλημά του: «Αυτή είναι μια κατάθλιψη από τον εχθρό». Πιστεύω ότι κάθε αληθινός ακόλουθος του Ιησού αντιμετωπίζει αυτή τη δοκιμασία. Ξέρουμε ότι ο Δαβίδ ήταν πράγματι ένας άνθρωπος του Θεού, που όμως δε μπορούσε να εξηγήσει την ξαφνική απόγνωση που πλημμύριζε τη ψυχή του. Επιπλέον, συνέβηκε σε μια εποχή που η ψυχή του πεινούσε βαθιά για τον ΚΥΡΙΟ. Ο Δαβίδ ήταν εξοικειωμένος με τη κατάθλιψη. Κατά καιρούς είχε πληγωθεί κι αρρωστήσει σωματικά, είχε συντριφτεί στο πνεύμα, είχε αποβληθεί απ’ τον θρόνο του Ισραήλ, είχε φύγει απ’ την Ιερουσαλήμ, είχε καταφύγει στους λόφους. Κι είχε διαφθαρεί από θλιβερές αμαρτίες και δυνατά πάθη. Κατά καιρούς αναγκάστηκε να περιπλανιέται στη χώρα, ξεφεύγοντας μέσα από κοιλάδες, ανεβαίνοντας βουνοπλαγιές και κρυβόμενος μέσα σε σπηλιές. Αλλά ο Δαβίδ είχε έναν Ποιμένα που τον φρόντιζε και τον αγαπούσε. Κάθε φορά που ήταν χτυπημένος και πληγωμένος, ο Γιαχβέ Ροΐ πήγαινε, τον σήκωνε και τον μετέφερε σ’ ένα ήσυχο μέρος γι’ ανάπαυση. Μετά τον ανάγκαζε να αναπαυθεί, για να ανορθωθεί η ψυχή του. Ο ΚΥΡΙΟΣ έπρεπε να το κάνει αυτό με τον Δαβίδ σ’ όλη του τη ζωή. Βλέπετε, ο Δαβίδ ήταν ένα από εκείνα τα πρόβατα, που ο ίδιος περιγράφει ότι αναπαύονται σε πράσινες βοσκές δίπλα σε ήρεμα νερά.
Τα πρόβατα του ΚΥΡΙΟΥ δε διαφέρουν και πολύ σήμερα. Συνέχεια, ο Ποιμένας μας έρχεται, μας πιάνει και μας πηγαίνει σ’ έναν τόπο ανάπαυσης. Μας αναγκάζει να ξαπλώσουμε για ένα διάστημα θεραπείας κι ανόρθωσης. Εμείς όμως, τόσο εύκολα φεύγουμε από την ανάπαυση του ΚΥΡΙΟΥ. Δεν κρατιόμαστε πάντα από την αλήθεια που μαθαίνουμε για τη χάρη και την ειρήνη Του. Και σύντομα περιπλανιόμαστε και ξεστρατίζουμε ξανά.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι η ανάπαυση του ΚΥΡΙΟΥ είναι σαν τη καθημερινή μας τροφή: Η αξία της διατηρείται μόνον αν συνεχίσουμε να γυρίζουμε στο τραπέζι. Το να μας ποιμαίνει ο Θεός είναι μια διαδικασία από την οποία θα περνάμε πολλές φορές στη διάρκεια του χριστιανικού μας βαδίσματος.
Ο ΓΧΒΧ, ο Ποιμένας του λαού Του
Ο ΚΥΡΙΟΣ είναι φοβερός και απροσπέλαστος στην αγιότητά Του (Έξοδος 33:20). Είναι μεγαλειώδης στην καθαρότητά Του κι ένδοξος σε μεγαλοπρέπεια, και οι οδοί και οι βουλές Του είναι ψηλότερες από τις δικές μας (Ησαΐας 55:8-9). Αλλά η θαυμαστή Του χάρη είναι τέτοια που καταδέχεται να είναι Ποιμένας στα θνητά κι αμαρτωλά δημιουργήματα, που Αυτός έχει λυτρώσει. Ο Ιακώβ λέει: «Ο Θεός που με ποίμανε από τη γέννησή μου μέχρι τούτη την ημέρα» (Γένεση 48:15). Ο Δαβίδ αναφωνεί: «Δώσε ακρόαση, εσύ που ποιμαίνεις τον Ισραήλ, εσύ που οδηγείς τον Ιωσήφ σαν κοπάδι» (Ψαλμοί 80:1 και 121).
Ό,τι είναι ο ποιμένας για τα πρόβατά του, είναι κι ο ΓΧΒΧ για τον λαό Του. Αν ανάμεσα σε ανθρώπους και πρόβατα μπορεί να υπάρχει μια τρυφερή και στενή κοινωνία, πόσο πιο πολύ μπορεί να συμβεί το ίδιο και ανάμεσα στον ΓΧΒΧ και στα πνεύματα, που Εκείνος δημιούργησε και λύτρωσε. Τι θαυμαστό, που ο ΚΥΡΙΟΣ προσφέρει τον Εαυτό Του για μια τέτοια σχέση: «Και θα κατοικώ ανάμεσα στους γιους Ισραήλ και θα είμαι ο Θεός τους» (Έξοδος 29:45). Εδώ το κατοικώ, σημαίνει την ένδοξη Παρουσία Του. Η λέξη αυτή δεν δηλώνει μια περαστική παρουσία, αλλά μια μόνιμη παρουσία, που ποτέ δεν φεύγει. Δηλαδή, η δόξα του Θεού δεν είναι ένα αποτύπωμα που γρήγορα εξαφανίζεται απ’ την καρδιά μας, αλλά είναι κάτι που ο Θεός το εντυπώνει μόνιμα στην ψυχή μας. Είναι η πολύ κοντινή κι αιώνια Παρουσία Του.
Ο ΚΥΡΙΟΣ, σαν Ποιμένας, προσφέρει στον λαό Του την τρυφερή και στενή σχέση της Παρουσίας Του. Αυτός μπορεί να γνωρίζεται τόσο τρυφερά και στενά, όσο ο άνθρωπος ποιμένας με τα πρόβατά του, του οποίου η τρυφερή και στενή κοινωνία είναι το πιο πολύτιμο προνόμιο για τα πρόβατα. Γι’ αυτό ο λαός του ΚΥΡΙΟΥ, σαν πρόβατά Του, πρέπει να καλλιεργούν και να απολαμβάνουν αυτά τα προνόμια, κάτι που γίνεται μόνον με σταθερή επικοινωνία κι εμμονή, μένοντας στην Παρουσία Του.
Ο Γιαχβέ Ροΐ δεν είναι μόνον Ποιμένας των πιστών Του, αλλά Ποιμένας του κάθε πιστού Του. Σαν Θεός τού καθενός ξεχωριστά, ήταν έντονα προσωπικός, εννοώντας με αυτό οι Ισραηλίτες, ότι Αυτός πρόσεχε τον καθένα τους. Καθένας μπορούσε να πει: «Εσύ γνωρίζεις το κάθισμά μου και την έγερσή μου. Καταλαβαίνεις τους λογισμούς μου από μακριά» (Ψαλμός 139:2). Ο Ψαλμός, γεμάτος από προσωπικές αντωνυμίες, είναι καρπός της προσωπικής εμπειρίας του ποιητή μ’ έναν προσωπικό Θεό, για τον Οποίο κάθε πρόβατό Του είναι πολύτιμο και πάνω του ελκύει την ιδιαίτερη προσοχή Του. Εφόσον οι εμπειρίες του Ψαλμωδού είναι κοινές, ο καθένας μας μπορεί να τις εφαρμόσει στον εαυτό του.
Η εικόνα εδώ είναι ένδοξη: Ο Ποιμένας μας προσφέρεται να έρθει σε μας μέσα στον πόνο και την πιεστική μας κατάσταση και να καθίσει δίπλα μας. Υπόσχεται να δέσει τις πληγές μας και να ενισχύσει τα κομμάτια του εαυτού μας που είναι άρρωστα και εξασθενημένα. Αυτή είναι η δόξα του Θεού: η μόνιμη, αιώνια Παρουσία του ΚΥΡΙΟΥ. Και συχνά τη βιώνουμε όταν είμαστε μέσα σε προβλήματα. Ο μεγάλος μας Ποιμένας, λέει: «Θέλω να σε ανορθώσω. Και θα το κάνω με την Παρουσία μου σε σένα, ακόμα και στην κοιλάδα της σκιάς του θανάτου. Η Παρουσία μου θα είναι μαζί σου μέσα από οτιδήποτε σου κάνει ο Διάβολος. Ακόμα κι αν προσπαθήσεις να φύγεις από μένα, Εγώ θα τρέξω πίσω σου. Και όταν σε πιάσω, θα σε πάρω στα χέρια μου και θα σε φέρω ξανά στην ανάπαυσή μου. Μετά θα επιδέσω τις πληγές σου και θα γιατρέψω όλες τις αρρώστιές σου».
Ο Γιαχβέ Ροΐ γνωρίζει τα πρόβατά Του
Η Γραφή μάς λέει τα εξής για τον έναν αληθινό Ποιμένα μας:
Ο Ιησούς λέει: «Εγώ είμαι ο ποιμένας ο καλός και γνωρίζω τα δικά μου και γνωρίζομαι από τα δικά μου» (Ιωάννης 10:11).[2] Ο Μεσσίας δηλώνει: «Τα δικά μου πρόβατα ακούν τη φωνή μου κι εγώ τα γνωρίζω και με ακολουθούν. Κι εγώ τους δίνω αιώνια ζωή και κανένας δεν θα τα αρπάξει απ’ το χέρι μου». (Ιωάννης 10:27-28). Με απλά λόγια, ο μεγάλος μας Ποιμένας γνωρίζει ποια είναι τα πρόβατά Του. Ο Δαβίδ ήταν εξοικειωμένος με αυτήν την πλευρά του χαρακτήρα του ΚΥΡΙΟΥ, επειδή την είχε βιώσει προσωπικά. Στους Ψαλμούς διαβάζουμε: «Αυτός γνωρίζει την πλάση μας…» (103:14), «ξέρει τα κρύφια της καρδιάς» (44:21), «Ο ΚΥΡΙΟΣ γνωρίζει τους συλλογισμούς των ανθρώπων...» (94:11). Στην πραγματικότητα ο Δαβίδ λέει: «Ο ΚΥΡΙΟΣ γνωρίζει το πώς είμαι, βαθιά μέσα μου». Καταλάβαινε ότι, ο Θεός γνώριζε ότι η καρδία του συχνά ξέκοβε απ’ τη θεϊκή του αγάπη κι ανάπαυση. Όμως, αν και το ήξερε, καταλάβαινε πλήρως ότι ο Ποιμένας του συνέχιζε να τον αγαπάει.
Σύμφωνα με την ομολογία του, ο Δαβίδ ήταν ένας άνθρωπος που οι ανομίες του συσσωρεύονταν τόσο ψηλά που ξεπερνούσαν το κεφάλι του. Καθώς αντίκριζε τον μακρύ κατάλογο των παραβάσεων του, ο Δαβίδ έλεγε ότι του είχε γίνει ένα αβάσταχτο φορτίο (Ψαλμός 38:4). Δήλωνε: «Δεν υπάρχει υγεία (ανάπαυση) στη σάρκα μου, εξαιτίας της οργής σου. Δεν υπάρχει ειρήνη στα κόκαλά μου, εξαιτίας της αμαρτίας μου» (εδ.3). Μήπως αυτά είναι λόγια υγιών, δυνατών κι υπάκουων προβάτων; Και συνεχίζει: «Βρώμισαν και σάπισαν οι πληγές μου, εξαιτίας της ανοησίας μου. Ταλαιπωρήθηκα, κυρτώθηκα υπερβολικά. Όλη τη μέρα περπατάω σκυθρωπός. Επειδή τα εντόσθιά μου γεμίζουν από φλόγωση και στη σάρκα μου δεν υπάρχει υγεία. Ασθένησα και κατακόπηκα υπερβολικά. Βρυχάζω από την αδημονία της καρδιάς μου. ΚΥΡΙΕ, μπροστά σου είναι ολόκληρη η επιθυμία μου κι ο στεναγμός δεν κρύβεται από σένα. Η καρδιά μου ταράζεται, η δύναμή μου μ’ εγκαταλείπει και το φως των ματιών μου κι αυτό δεν είναι μαζί μου» (εδ:5-10). Αυτή προφανώς ήταν η κραυγή ενός ταραγμένου ανθρώπου. Όπως ο Δαβίδ αναγνώριζε: «Τα πλημμελήματά μου δεν είναι κρυμμένα από σένα» (Ψαλμός 69:5).
Όμως ο Θεός δεν ήξερε μόνον όλες τις πονηρές σκέψεις του Δαβίδ, τους σαρκικούς του πόθους, τις ανόητες και πονηρές του τάσεις. Ο ΚΥΡΙΟΣ ήξερε και κάτι άλλο για τον Δαβίδ. Ήξερε ότι αυτός ο υπηρέτης είχε μια τρυφερή, συντριμμένη καρδιά. Το βλέπουμε, όταν ο Δαβίδ αρνήθηκε να κρύψει ή να δικαιολογήσει τις αμαρτίες του. Ο Θεός ήξερε ότι ο Δαβίδ πάντα θα ομολογούσε την ανομία του και θα μετάνιωνε για την αμαρτία του (Ψαλ.38:18). Σαν τον Δαβίδ, έχω καταλάβει ότι ο ΚΥΡΙΟΣ γνωρίζει όλα τα λάθη, τις αδυναμίες, τις αμφιβολίες και τις αποτυχίες μου. Όμως, έμαθα και κάτι άλλο για τον ΚΥΡΙΟ: Ότι βλέπει την καρδιά μου και γνωρίζει ότι, σαν τον Δαβίδ, δεν θέλω να Του κρύβω τις αμαρτίες μου. Θέλω να τις ομολογώ φανερά στον Ποιμένα μου. Πώς κατέληξα σ’ αυτό; Έμαθα ότι παρ’ όλες τις αμαρτίες και τις αποτυχίες μου, ο ΚΥΡΙΟΣ μου με αγαπάει.
Στον Ψαλμό 119, αφού εξυμνεί τον Λόγο του Θεού και την πιστότητά Του σε 175 εδάφια, καταλήγει με την παραδοχή: «Περιπλανήθηκα σαν χαμένο πρόβατο. Ζήτησε τον δούλο σου» (εδ.176). Στην ουσία λέει: «Σε παρακαλώ, ΚΥΡΙΕ, αναζήτησέ με, έτσι όπως ένας βοσκός αναζητά το χαμένο του πρόβατο. Παρ’ όλη τη βιβλική μου γνώση και τη μακρά ιστορία μου μαζί σου, κατά κάποιον τρόπο έχω απομακρυνθεί απ’ την αγάπη σου. Έχω χάσει την αίσθηση της ανάπαυσης που κάποτε είχα σε σένα. Όλα τα σχέδιά μου έχουν αποτύχει. Και τώρα κατανοώ ότι, είμαι τελείως αβοήθητος. Έλα σε μένα, Πατέρα. Αναζήτησέ με σ’ αυτό το τρομερό, ξερό τόπο. Δεν μπορώ να σε βγω από μόνος μου. Εσύ πρέπει να με βρεις. Ακόμα πιστεύω ότι ο Λόγος σου είναι αληθινός».
Ο Δαβίδ ήξερε ότι είχε απομακρυνθεί από την ανάπαυση του Θεού. Γι’ αυτό φωνάζει στον ΚΥΡΙΟ, εκλιπαρώντας Τον να αναζητήσει το χαμένο πρόβατό Του. Κι ο Ποιμένας ακολούθησε και πάλι τον Δαβίδ. Και καθώς ο Δαβίδ Τον άκουσε να φωνάζει το όνομά του, η καρδιά του παρηγορήθηκε. Κατάλαβε: «Ο Ποιμένας μου με ξέρει με το όνομά μου». Ο Δαβίδ οδηγήθηκε κάτω στο καταπράσινο βοσκοτόπι. Κι όταν έφτασε εκεί, ο Γιαχβέ Ιρέ του είπε: «Τώρα ξάπλωσε και ξεκούρασε τη κουρασμένη σου ψυχή. Μην ανησυχείς, Εγώ θα φροντίζω για όλα».
Ο Δαβίδ ομολόγησε για άλλη μια φορά:
· «Εγώ, όμως, έλπισα στο έλεός σου. Η καρδιά μου θα αγάλλεται στη σωτηρία σου. Θα ψάλλω στον ΚΥΡΙΟ, επειδή με αντάμειψε» (Ψαλμός 13:5-6).
· «Έκραξα με τη φωνή μου προς τον ΚΥΡΙΟ και με εισάκουσε απ’ το βουνό του το άγιο. Εγώ πλάγιασα και κοιμήθηκα. Σηκώθηκα, επειδή ο ΚΥΡΙΟΣ με υποστηρίζει. Δε θα φοβηθώ από μυριάδες λαού που αντιπαρατάσσονται εναντίον μου ολόγυρα» (Ψαλμός 3:4-6).
Είναι σημαντικό να σημειώσουμε εδώ ότι οι συνθήκες του Δαβίδ δεν είχαν αλλάξει. Στην πραγματικότητα, η Γραφή λέει ότι οι εχθροί του Δαβίδ είχαν πολλαπλασιαστεί (Ψαλμός 3:1). Αλλά ο Δαβίδ είχε αποκατασταθεί στην αγάπη του ΚΥΡΙΟΥ. Τώρα μπορούσε να λέει: «Του ΚΥΡΙΟΥ είναι η σωτηρία (απελευθέρωση)» (3:8). Στην ουσία ομολογούσε: «Όχι άλλα δικά μου σχέδια. Όχι άλλες άυπνες νύχτες, προσπαθώντας να λύσω τα πράγματα. Με λαχτάρα μπαίνω στην αγάπη του Ποιμένα μου. Καλωσορίζω την ανοιχτή αγκαλιά Του. Και θα ξαπλώσω στην ανάπαυσή Του. Θα κοιμηθώ ειρηνικά στη χωρίς όρους αγάπη Του προς εμένα».
Ο Ιησούς, ο Ποιμένας μας
Από όλα τα ονόματα του Θεού στη Βίβλο, κανένα δεν απεικονίζεται και δεν προσωποποιείται ωραιότερα στην Κ. Διαθήκη από το όνομα Γιαχβέ Ροϊ, στο πρόσωπο του ένδοξου Ποιμένα των προβάτων, του Μεσσία Ιησού. Μερικές απ’ τις ωραιότερες παραβολές και λόγια του Κυρίου απεικονίζουν τη σχέση ποιμένα και προβάτων, στο πρόσωπο του Κυρίου και των λυτρωμένων Του. Δεν υπάρχει πιο τρυφερή επικοινωνία, που να αναφέρεται στον Ιησού, απ’ αυτήν του ποιμένα, που αναζητάει το χαμένο πρόβατο. Σε καμιά άλλη απεικόνιση του Ιησού δεν νιώθουμε περισσότερο τη χάρη και την ωραιότητά Του, τη δύναμη και την πραότητά Του, από εκείνη την περικοπή του ποιμένα (Ιωάννης 10). Η τελευταία εντολή Του στον Πέτρο, προτού αναληφθεί, είναι να ποιμαίνει και να φυλάττει τα πρόβατα (Ιωάννης 21:15-17).
Ο Ιησούς λέει: «Εγώ είμαι ο ποιμένας ο καλός». Σίγουρα όσοι Τον άκουσαν δε μπορεί να έκαναν λάθος στο τι ήθελε να πει. Εκείνος ήταν ο ΓΧΒΧ, που θα ερχόταν σαν ο Παντοδύναμος και θα ποίμαινε το ποίμνιό Του σαν Ποιμένας και θα οδηγούσε τα θηλάζοντα: «Επειδή, έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός: Να, Εγώ, Εγώ θέλω και θα αναζητήσω τα πρόβατά μου και θα τα επισκεφτώ» (Ιεζεκιήλ 34:11). Τα πρόβατα που ο Ιεζεκιήλ περιγράφει εδώ προφανώς είχαν πλανηθεί. Ο ΚΥΡΙΟΣ, όμως, ακόμα τα ονομάζει πρόβατά Του. Και πρόθυμα τα αναζητά.
«Όπως ο ποιμένας επισκέπτεται το ποίμνιό του, κατά την ημέρα που βρίσκεται ανάμεσα στα διασκορπισμένα πρόβατά του, έτσι θα επισκεφθώ τα πρόβατά μου και θα τα ελευθερώσω απ’ όλους τους τόπους όπου ήσαν διασκορπισμένα, σε συννεφιασμένη και σκοτεινή ημέρα» (εδ.12). Εδώ ο Ιεζεκιήλ μιλάει για πρόβατα που έχουν περάσει μέσ’ από βαθιά και σκοτεινά μονοπάτια. Είναι η εμπειρία κάθε αφιερωμένου ακόλουθου του Ιησού. Όλοι μας έχουμε αντικρίσει σκοτεινές εποχές στο βάδισμά μας με τον Κύριο.
«Θα τα βοσκήσω σε αγαθή βοσκή και η μάντρα τους θα είναι πάνω στα ψηλά βουνά του Ισραήλ. Εκεί θ’ αναπαύονται σε καλή μάντρα και θα βόσκουν σε παχιά βοσκή, επάνω στα βουνά του Ισραήλ. Εγώ θα βοσκήσω τα πρόβατά μου κι εγώ θα τα αναπαύσω, λέει ο ΚΥΡΙΟΣ ο Θεός» (εδ.14-15). Βλέπουμε εδώ μια εικόνα που επαναλαμβάνεται και στον Ψαλμό 23. Για άλλη μια φορά, ο ΚΥΡΙΟΣ μας λέει ότι θα αναπαύσει τα πρόβατά Του.
«Θα αναζητήσω το χαμένο και θα επαναφέρω το πλανεμένο και θα επιδέσω το συντριμμένο και θα ενισχύσω το ασθενικό… Γι’ αυτό θα σώσω τα πρόβατά μου… Και θα βάλω πάνω σ’ αυτούς ποιμένα και θα τα ποιμαίνει, το δούλο μου τον Δαβίδ. Αυτός θα τα ποιμαίνει κι αυτός θα είναι ποιμένας τους» (εδ.16, 22-23). Για άλλη μια φορά, ο Θεός μιλάει καθαρά ότι θα βάλει έναν αληθινό ποιμένα που θα προσέχει το λαό Του. Φυσικά και αναφέρεται στον Μεσσία. Ο Ιησούς είναι ο καλός ποιμένας που υπόσχεται ότι θα ποιμαίνει το ποίμνιό Του. Η καρδιά του έλιωνε από ευσπλαχνία για έναν λαό, που ήταν σαν πρόβατα δίχως ποιμένα. Λυπόταν για τα διασκορπισμένα πρόβατα του οίκου Ισραήλ, των οποίων Αυτός ήταν ο Ποιμένας. Εκείνος τα διέσωσε και τα συνάθροισε (όπως και στο μέλλον), αλλά τα πρόβατα δεν ήθελαν. Αυτός είναι ο «μεγάλος ποιμένας των προβάτων» (Εβραίους 13:20). Ο Πέτρος μάς θυμίζει ότι, ήμασταν σαν πρόβατα που περιπλανιόμασταν, αλλά τώρα επιστρέψαμε στον Ποιμένα και Επίσκοπο των ψυχών μας (Α' Πέτρου 2:25).
Σαν Ποιμένας ο Ιησούς ετοίμασε την οδό κι αφού πρόσφερε τον Εαυτό Του θυσία για τις αμαρτίες μας, κάθισε για πάντα στα δεξιά του Θεού (Εβραίους 10:12) κι έτσι έχουμε το θάρρος να μπούμε μέσα στα Άγια, μέσω του αίματός Του, μέσα απ’ ένα νέο και ζωντανό δρόμο που καθιέρωσε σε μας (Εβραίους 10:19-20). Ο Κύριος Ιησούς είναι ο Γιαχβέ Ροΐ, που θα μας οδηγήσει και θα μας αναπαύσει τελικά «μπροστά στον θρόνο του Θεού» (Αποκάλυψη 7:15-17).
Στον Ψαλμό 22, ο καλός Ποιμένας, δίνει τη ζωή Του για τα πρόβατα (Ιωάννης 10:11), και κάνει ειρήνη με το αίμα Του. Στον Ψαλμό 23, ο μέγας Ποιμένας «που ανέβηκε από τους νεκρούς… διαμέσου του αίματος της αιώνιας διαθήκης» (Εβραίους 13:20), προφυλάγει και καθοδηγεί τα πρόβατά Του, που βρίσκονται στον κόσμο. Αυτό περιλαμβάνει όλους όσους έχουν λάβει ειρήνη από τον Γιαχβέ Σαλόμ. Στον Ψαλμό 24 ο Αρχιποιμένας παρουσιάζεται σαν Βασιλιάς που θα φανερωθεί με δόξα, για να δώσει στους πιστούς ποιμένες στεφάνια δόξας (Α' Πέτρου 5:2-4).
Το όνομα Γιαχβέ Ροΐ καλύπτει το έργο του ΚΥΡΙΟΥ στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον: Σαν αμαρτωλά, τα πρόβατα σώθηκαν δια του αίματος του ΚΥΡΙΟΥ, του Ποιμένα τους. Σαν αδύναμα, αγνοούμενα, και σε ανάγκη, τα πρόβατα τρέφονται, αναπαύονται, παρηγορούνται, οδηγούνται απ’ τον ΚΥΡΙΟ, τον Ποιμένα τους, που τα υπερασπίζεται και τα διαβεβαιώνει. Σαν δούλοι πρόκειται να ανταμειφθούν από τον ΚΥΡΙΟ, τον Ποιμένα τους.
Ο Γιαχβέ Ροΐ φροντίζει κάθε πρόβατο
Ο μεγάλος μας Ποιμένας αγαπάει κάθε πρόβατο που έχει ξεστρατίσει λόγω δοκιμασιών ή πληγών. Ποτέ δεν τολμάμε να κατηγορήσουμε τον Ποιμένα μας ότι μας εγκατέλειψε. Ακόμα βαδίζει δίπλα μας και μας προσέχει πάντα. Όποιος κι αν είναι ο αγώνας σου, έχεις αποφασίσει να μην απομακρυνθείς από τον ΚΥΡΙΟ. Όλοι γύρω σου προσπαθούν να δικαιολογήσουν τις αμαρτίες τους. Ψάχνουν για άλλοθι και δικαιολογίες. Αλλά εσύ αρνείσαι να παραδοθείς στα χέρια της αμαρτίας.
Όμως, σαν τον Δαβίδ, ανησυχείς και φτάνεις στο σημείο να νιώθεις αβοήθητος. Ο εχθρός σε γεμίζει με απόγνωση, φόβο και ψέματα. Ίσως να κάνεις σκέψεις αυτοκτονίας. Σε παροτρύνω, να μην ενδώσεις στην απελπισία. Δεν έχει σημασία ποιος είναι ο πειρασμός σου. Όλοι μας αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα τη αμαρτίας που κατοικεί μέσα μας. Κι όμως έχουμε έναν Ποιμένα που μας αγαπά κι ενδιαφέρεται για μας. Το χειρότερο πράγμα που μπορείς να κάνεις τη στιγμή αυτή είναι να μη στραφείς προς τον ΚΥΡΙΟ. Μη σταματήσεις να Τον ακολουθείς και να έχεις κοινωνία μαζί Του. Και μη τρέξεις στον κόσμο. Ο Ιησούς λέει σε όλους μας: «Ακολούθησέ με». Αν συνεχίσεις να Τον αναγνωρίζεις και να Τον ακολουθείς μέχρι πάνω στη βουνοπλαγιά, Αυτός θα σε οδηγήσει από την άλλη μεριά κάτω, στην καταπράσινη κοιλάδα της γιατρειάς και της ανόρθωσης.
Μείνε σε στάση μετάνοιας και αντιστάσου στην αμαρτία. Πίστευε ότι γρήγορα θα βρεθείς στην ανάπαυση που ο ΚΥΡΙΟΣ προμηθεύει. Ο Ποιμένας σου γνωρίζει τα πάντα για σένα, ακόμα και τα σκοτάδια σου κι όμως συνεχίζει να σε αγαπά. Γνωρίζει που είναι τα πράσινα βοσκοτόπια και θα σε οδηγήσει εκεί. Θα έρθει και θα σε φωνάξει με το όνομά σου. Και όταν απαντήσεις, θα σε διαβεβαιώσει: «Δεν χρειάζεται να θλίβεσαι. Εγώ είμαι στο πλευρό σου».
Μπορεί να είσαι ένας αφοσιωμένος πιστός που γνωρίζεις και έχεις βιώσει τα πιο βαθιά πράγματα του Θεού. Μπορεί να είσαι ένας βετεράνος του πνευματικού πολέμου. Μπορεί να έχεις διακονήσει σε άλλους με έναν δυναμικό τρόπο εν Κυρίω. Μπορεί να έχεις λάβει βαθιές αποκαλύψεις του Θεού που οι άλλοι δεν έχουν. Όμως, τη στιγμή αυτή η ψυχή σου περνά μέσα από μια βαθιά νύχτα που ποτέ δεν μπορούσες να φανταστείς. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τον τρομερό πόνο που αντιμετωπίζεις καθημερινά, την ατέλειωτη ψυχική οδύνη που υποφέρεις. Αλλά θέλω να ξέρεις ότι, ανεξάρτητα του τι περνάς, το Άγιο Πνεύμα θέλει να σου αποκαλύψει τον Γιαχβέ Ροΐ, τον ΚΥΡΙΟ, τον Ποιμένα σου. Έναν Ποιμένα που θέλει να χαράξει την αγάπη Του πάνω στην καρδιά σου. Και οτιδήποτε περνάς, σκοπό έχει να σε φέρει στην απερίγραπτη πεποίθηση ότι Αυτός σε αγαπάει.Ο Ιησούς μας διαβεβαιώνει: «Δεν θα σας αφήσω ποτέ, ούτε θα σας εγκαταλείψω». Κι ο ουράνιος Πατέρας μας, ο Γιαχβέ Ροΐ, ο Κύριος ο Ποιμένας μας, έχει αποκαλύψει τον Εαυτό Του σε μας στον Ψαλμό 23. Μας λέει: «Σε γνωρίζω με το όνομά σου και ξέρω τι περνάς. Έλα, ξάπλωσε στη χάρη μου και την αγάπη μου. Μη προσπαθείς να καταλάβεις τα πάντα. Δέξου μόνον την αγάπη μου για σένα. Κι αναπαύσου στην αγκαλιά μου. Ναι, είμαι ο ΚΥΡΙΟΣ των Δυνάμεων. Είμαι ο άγιος και μεγαλοπρεπής Θεός. Θέλω να ξέρεις όλες αυτές τις αποκαλύψεις για με Μένα. Αλλά την αποκάλυψη που θέλω να έχεις τη στιγμή αυτή είναι η αποκάλυψη του Γιαχβέ Ροΐ. Θέλω να με ξέρεις σαν τον Ποιμένα σου που σε αγαπά και σε φροντίζει. Και θέλω να αναπαυθείς με τη σιγουριά ότι θα σε κουβαλώ μέσα από τις δοκιμασίες, μέσα στην τρυφερότητα της αγάπης μου».
[1] α) Η λέξη Ροΐ προέρχεται απ’ το ρήμα Ραά, που σημαίνει «φροντίζω ή βόσκω» τα πρόβατα, όπως ένας ποιμένας το κοπάδι του (Γένεση 37:2, 47:3-4, Α' Σαμουήλ 17:15).
β) Η λέξη χρησιμοποιείται και μεταφορικά, για να φανερώσει τη σχέση μεταξύ του ηγεμόνα και του λαού (Β' Σαμουήλ 5:2, Ησαΐας 44:28), καθώς και τη σχέση ανάμεσα στον ιερέα ή τον προφήτη και στο λαό όπου ο ΓΧΒΧ υπόσχεται να τους δώσει ποιμένες σύμφωνα με την καρδιά Του, που θα τους ποιμάνουν με γνώση και σύνεση (Ιερεμίας 3:15). Ρητά ο ΓΧΒΧ καταδικάζει τους ψευδείς ποιμένες (Ιεζεκιήλ 34:2, 8, 10).
γ) Η λέξη χρησιμοποιείται μεταφορικά και σε σχέση με την αφροσύνη και τη κρίση (Παροιμίες 15:14, Ησαΐας 44:20, Ωσηέ 12:1).
[2] Ο Παύλος γράφει: «Ο Κύριος γνωρίζει αυτούς που είναι δικοί Του» (Β' Τιμοθέου 2:19).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου