Το όνομα το συναντάμε σε μια προφητεία του Ιερεμία, που αναφέρεται στη μελλοντική μεταστροφή και αποκατάσταση του Ισραήλ. Με αυτό είναι το όνομα θα είναι γνωστός ο Μεσσίας, σ’ αντίθεση με τον τελευταίο βασιλιά του Ιούδα που ανάξια είχε το όνομα Σεδεκίας.[1] «Θα ανεγείρω στον Δαβίδ έναν δίκαιο βλαστό και βασιλιάς θα βασιλεύσει... και τούτο είναι το όνομά Του, με το οποίο θα ονομαστεί: ο ΚΥΡΙΟΣ η δικαιοσύνη μας» (23:5-6). Τη μέρα εκείνη, ο Ισραήλ θα Τον δεχτεί σαν Γιαχβέ Τσιντκενού, κάτι που αρνήθηκε στην Α' Έλευσή Του: «Επειδή, μη γνωρίζοντας τη δικαισύνη του Θεού, και ζητώντας να συστήσουν τη δική τους δικαιοσύνη, δεν υποτάχθηκαν στη δικαιοσύνη του Θεού» (Ρωμαίους 10:3). Μια εικόνα του γεγονότος ότι οι Ιουδαίοι θα πετάξουν τη δικαιοσύνη τους, για να ντυθούν τον Χριστό, τη δικαιοσύνη του Θεού, είναι η περίπτωση του Παύλου: «θεωρώ τα πάντα… σκύβαλα για να κερδίσω τον Χριστό και να βρεθώ σ’ αυτόν, μη έχοντας δική μου δικαιοσύνη, αυτή από τον νόμο, αλλά εκείνη διαμέσου της πίστης του Χριστού, τη δικαιοσύνη αυτή από τον Θεό διαμέσου της πίστης» (Φιλιππησίους 3:4-9).
Τι είναι δικαιοσύνη;
Οι περισσότεροι Χριστιανοί σήμερα έχουν μια κοινή αντίληψη για τη δικαιοσύνη. Θεωρούν ότι δίκαιος είναι αυτός που ενσωματώνει έναν συνδυασμό από τα εξής χαρακτηριστικά: τιμιότητα, ηθικότητα, ειλικρίνεια, συμπεριφορά καλή, αποφυγή κάθε κακού και των σαρκικών πειρασμών. Όλοι ξέρουμε πιστούς με αυτά τα χαρακτηριστικά κι ακόμα περισσότερα. Αγαπούν το Θεό και την Εκκλησία Του. Είναι πιστοί στο έργο του Κυρίου, σωστοί στην επαφή τους με άλλους πιστούς και καθόλου άδικοι. Είναι πιστοί στο γάμο τους, δεν πίνουν, δεν καπνίζουν, δε βλαστημούν, δε γλεντούν. Είναι σωστοί στη δουλειά τους και δεν κλέβουν την εφορία. Και δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να μολυνθεί με βρώμικα θεάματα. Είναι καλοί, ευγενικοί, διακριτικοί, γλυκομίλητοι. Ποτέ δεν κουτσομπολεύουν ούτε μιλούν άσχημα για άλλους. Λένε μόνο καλά πράγματα, ακόμα και για όσους τους καταφρονούν. Με άλλα λόγια, βαδίζουν το καλό μονοπάτι της πίστης με καθαρότητητα καρδιάς. Καθώς τους βλέπουμε, σκεφτόμαστε : «Έτσι είναι ο δίκαιος άνθρωπος».
Όμως, όταν σκεφτόμαστε για τη δικαιοσύνη με το τρόπο αυτό, υπάρχει ένα βασικό πρόβλημα. Επειδή, μπορεί κάποιος να έχει όλα αυτά τα προσόντα κι όμως να μην είναι τίποτε περισσότερο από ένας καλός άνθρωπος στα μάτια του Θεού. Στην πραγματικότητα, όλ’ αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί να είναι το αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς, για να ιδρύσει τη δική του δικαιοσύνη. Μπορούμε να φτάσουμε στο είδος αυτό της ηθικής, δίκαιης ζωής μέσα από μια άγρια πάλη με τη σάρκα μας. Μπορεί να αποφεύγουμε ό,τι είναι από τη σάρκα και το Διάβολο και να απέχουμε πολύ από τη δικαιοσύνη του Θεού.
Για παράδειγμα, συναντάμε πολλούς μη Χριστιανούς που είναι καλοί, πράοι κι ευγενικοί άνθρωποι. Κάνουν τα πάντα για να βοηθήσουν κάποιον. Όμως δεν είναι καθόλου δίκαιοι, σύμφωνα με το Θεό. Δυστυχώς το ίδιο ισχύει και για αρκετούς πιστούς. Είναι αφιερωμένοι άνθρωποι, προσεύχονται τακτικά, μελετούν συχνά τη Γραφή, προσφέρουν όλη τη ζωή τους για να διακονήσουν τους φτωχούς και όσους έχουν ανάγκη, αλλά δεν ξέρουν τι σημαίνει να είσαι δίκαιος, σύμφωνα με τα Βιβλικά πρότυπα.
Πολλοί πιστοί έχουν μια νομικίστικη άποψη περί δικαοσύνης. Αυτό σημαίνει να αγωνίζεσαι και να ιδρώνεις στη σάρκα, για να πετύχεις την αγιότητα. Ο Θεός θέλει να ανοίξει τα μάτια μας σ’ όλα όσα Αυτός είναι και θέλει να είναι στο λαό Του μέσ’ απ’ την Κ. Διαθήκη. Μερικοί πστεύουν ότι ο μόνος τρόπος για να είναι δίκαιοι, είναι το να νηστεύουν για 40 μέρες και νύχτες. Όμως, πολλοί λίγοι μπορούν ουσιαστικά να το πετύχουν. Ξέρω ότι, πολλοί έχουν αγωνιστεί χρόνια για να σπάσουν τη κυριαρχία της αμαρτίας στη ζωή τους. Ξέρω τι σημαίνει να θέλεις, πάνω από κάθε τι άλλο στη ζωή, να είσαι υπερνικητής.[2] Και ξέρω τι σημαίνει να αποτυγχάνεις παρ’ όλες σου τις προσπάθειες. Γνωρίζω τον αγώνα που κάνεις, για να καταρρίψεις ένα οχύρωμα, να μισείς μια συγκεκριμένη αμαρτία, που αρνείται να φύγει. Ξέρω την ενοχή, τα δάκρυα, την αυτολύπηση που νιώθεις, όποτε σε νικάει. Και γνωρίζω τον ατελείωτο κύκλο, το να εξομολογείσαι την αμαρτία σου, δίνοντας υποσχέσεις στο Θεό, το να αγωνίζεσαι να γίνεις καλύτερος, ιδρώνοντας ακόμα μια φορά για να πετύχεις τη δικαιοσύνη. Κι όταν τελικά νομίζεις ότι το κατόρθωσες, ότι νίκησες την αμαρτία σου και πέτυχες ένα μέτρο αγιότητας, πέφτεις ξανά στον πειρασμό που σου ραγίζει και πάλι την καρδιά. Κάθε φορά, τελειώνεις με προσευχή κλαίγοντας μπροστά στο Θεό. Με απελπισία ικετεύεις: «Κύριε, πώς μπορώ να φτάσω ένα σημείο στη ζωή μου, που να σ’ ευχαριστεί; Το μόνο που θέλω είναι να είμαι δίκαιος. Όλα τα προσπάθησα, όμως, κάθε φορά απέτυχα. Γιατί δεν μπορώ ποτέ να πετύχω τη δικαιοσύνη;»
Νομίζω ότι λίγοι άνθρωποι στην εκκλησία σήμερα, έχουν σωστή κατανόηση της δικαιοσύνης. Και όμως, η κατανόηση του Γιαχβέ Τσιντκενού είναι πολύ βασική για την επιβίωσή μας στις έσχατες αυτές μέρες. Πιστεύω ότι έρχεται μια αποστασία τόσο πλατιά, που ούτε καν φανταζόμαστε. Η κόλαση θα εξαπλώσει τα όριά της με ανείπωτα κακά. Ο κόσμος θα πολιορκηθεί με πειρασμούς κι ασέλγειες τόσο δυνατές και σαγηνευτικές, που πολλοί Χριστιανοί θα ενδώσουν. Μια τέτοια κατακλυσμιαία ηθική κατάρρευση, θα μας εξουθένωνε, αν μας την περιέγραφαν σήμερα. Αν η εκκλησία πρόκειται να επιβιώσει από την επερχόμενη καθίζηση, χρειαζόμαστε μια σωστή αποκάλυψη της δικαιοσύνης από τη μεριά του Θεού και θα πρέπει να γνωρίζουμε, πώς να τη λάβουμε. Γι’ αυτό πρέπει να συλλάβουμε την αποκάλυψη του Γιαχβέ Τσιντκενού και να καταλάβουμε τον ΚΥΡΙΟ τη δικαιοσύνη μας.
Η αιτία της προφητείας
Όταν ο Ιερεμίας είπε την προφητεία αυτή, το βασίλειο του Ιούδα κόντευε να πέσει. Πάνω από 100 χρόνια πριν, οι 10 φυλές του Βόρειου Βασιλείου είχαν διασπαρθεί κι αιχμαλωτιστεί. Στην περίοδο αυτή ο Θεός ήλπιζε ότι ο Ιούδας θα μάθαινε απ’ τα λάθη του Ισραήλ. Αλλά, ο λαός δε συνετίστηκε και συνέχισε να αμαρτάνει. Στην πραγματικότητα, ο Ιούδας κι η Ιερουσαλήμ έπεσαν σε χειρότερη αμαρτία απ’ αυτήν του Ισραήλ. Η Γραφή λέει ότι ο Ιούδας διεφθάρη τόσο, που ο Θεός τελικά δεν μπορούσε να τον υποφέρει. Η πληγή του ήταν αθεράπευτη: «ώστε θεραπεία δεν υπήρχε» (Β' Χρονικών 36:16).
Η διακονία του Ιερεμία ξεκίνησε στη διάρκεια της βασιλείας του ευσεβούς βασιλιά Ιωσία. Μέχρι τότε είχαν εμφανιστεί αγαθοί κι ασεβείς βασιλιάδες κι είχαν γίνει μεταρρυθμίσεις κι αντιμεταρρυθμίσεις. Υπήρχε μια λυπηρή αντανάκλαση όλων αυτών των μεταρρυθμίσεων στην ασταθή πνευματική κατάσταση του λαού και των ηγετών του, που αποκάλυψε μια πτωτική πνευματική κι ηθική τάση, που μόνο με δυστυχία μπορούσε να τελειώσει.
Ο Ιωσίας, που διαδέχτηκε τους ιδιαίτερα ασεβείς και σκληρούς Μανασσή κι Αμών, προσπάθησε να φέρει δικαιοσύνη επιβάλλοντας ηθική στο λαό. Αυτό το έκανε μέσα από κυβερνητικά διατάγματα κι ευρείες μεταρρυθμίσεις. Υπό την ηγεσία του έλαβε χώρα μεγάλη πνευματική αναζωπύρωση στον Ιούδα. Είδωλα έπεσαν, το κακό σβήστηκε κι οι συζητήσεις του λαού επικεντρώθηκαν στον Κύριο και το έργο Του. Όμως, η αναζωπύρωση αυτή ήταν μόνον εξωτερική, όχι μια γνήσια αναζωπύρωση της καρδιάς. Ήταν ρηχή, γεμάτη καλά έργα κι εμφάνιση, αλλά δε συνοδευόταν από πραγματική μετάνοια. Ο Ιούδας τηρούσε το Νόμο, αλλά όχι με καθαρή καρδιά. Αυτό φάνηκε αργότερα όταν ο Ιωσίας πέθανε στη μάχη. Οι μεταρρυθμίσεις του έλαβαν άδοξο τέλος, με τον πρόωρο θάνατό του. Τότε ήταν, που ο Ιούδας επέστρεψε σε χονδροειδή ανομία. Και μέσα σ’ ένα χρόνο, ο λαός παραδόθηκε σε τέτοια ειδωλολατρία, που το έθνος δεν είχε ξαναδεί. Οι διάδοχοί του κυριολεκτικά τα σάρωσαν όλα, πηγαίνοντας πνευματικά κι ηθικά απ’ το κακό στο χειρότερο. Ο Ιερεμίας είχε συντριφθεί από όσα έβλεπε να συμβαίνουν στον λαό του Θεού. Σύντομα η μοιχεία κι η ομοφυλοφιλία φούντωσαν. Ο προφήτης φώναζε: «Η γη είναι γεμάτη από μοιχούς, επειδή εξαιτίας του όρκου η γη πενθεί. Ξεράθηκαν οι βοσκές της ερήμου κι ο δρόμος τους έγινε πονηρός κι η δύναμή τους άδικη» (23:10).
Ακόμα οι ιερείς κι οι προφήτες του Ιούδα διαφθάρηκαν και με τη σειρά τους μόλυναν το Ναό με τη λατρεία κάθε ειδωλολατρικού μολύσματος: «Επειδή, κι ο προφήτης κι ο ιερέας μολύνθηκαν. Ναι, στον οίκο μου βρήκα τις ασέβειές τους, λέει ο Κύριος» (23:11). Οι ηγέτες αυτοί, που θα έπρεπε να προειδοποιήσουν το λαό για την κρίση του Θεού για τις αμαρτίες τους, και να υποδεικνύουν τη διαφορά μεταξύ άγιου και βέβηλου, οι ίδιοι ενθάρρυναν το λαό να αμαρτάνει. Ο Ιερεμίας άκουγε με δυσπιστία τους ψευδοπροφήτες να κήρυτταν ειρήνη κι ευημερία σε κακοποιούς, ενθαρρύνοντάς τους στον ξεπεσμό: «Λένε πάντοτε σ’ αυτούς που με καταφρονούν: ο Κύριος είπε: Ειρήνη θα είναι σε σας. Λένε σε καθέναν που περπατάει σύμφωνα με τις ορέξεις της καρδιάς του: Δεν θα έρθει επάνω σας κακό» (23:17). Η χώρα ήταν γεμάτη καταπίεση, βία και πολιτικές μηχανορραφίες. Η κατάσταση του Ιούδα έγινε τόσο τρομερή, που ο Θεός τούς παρομοίαζε με τα Σόδομα και τα Γόμορρα, δυο πόλεις που είχε εξαφανίσει απ’ το χάρτη (23:12-14). Στις προειδοποιήσεις του ΓΧΒΧ δεν δόθηκε προσοχή (Β' Χρονικών 36:16) κι όταν πέθανε ο Ιωσίας ήταν πολύ αργά (Β' Βασιλέων 23:26-27). Τελικά, ο Ιερεμίας προφήτευσε την αιχμαλωσία του και συμβούλευσε υποταγή στη Βαβυλώνα, το όργανο της κρίσης του ΚΥΡΙΟΥ κατά του Ιούδα. Όμως, αυτό δε σημαίνει τη ματαίωση του σκοπού και της υπόσχεσης του Θεού, ότι θα θεμελίωνε τη βασιλεία και τον θρόνο του Δαβίδ στον αιώνα (Β' Σαμουήλ 7:16-17). Ο ΓΧΒΧ έδωσε αυτήν την υπόσχεση και θα την τηρούσε.
Ο ΓΧΒΧ δίνει μια νέα αποκάλυψη του χαρακτήρα Του
Στο σημείο αυτό, ο Ιερεμίας λαμβάνει μια ουράνια αποκάλυψη για μια μελλοντική Ιερουσαλήμ. Σύμφωνα με τον προφήτη, αυτή την καινούργια άγια πόλη θα την κυβερνούσε ένας δίκαιος Βλαστός από το σπέρμα του Δαβίδ: «Να, έρχονται ημέρες, λέει ο ΚΥΡΙΟΣ και θα ανεγείρω στον Δαβίδ έναν δίκαιο βλαστό και βασιλιάς θα βασιλεύσει και θα ευημερήσει και θα εκτελέσει κρίση και δικαιοσύνη επάνω στη γη» (23:5). Ο Ιερεμίας προσθέτει ότι αυτός ο Βλαστός θα σώσει το λαό Του, θα του φέρει ειρήνη και ασφάλεια και θα ονομαστεί Γιαχβέ Τσιντκενού (Ο ΚΥΡΙΟΣ η δικαιοσύνη μας) (23:6). Και εν Αυτώ (33:6-26), ο Ιούδας και πάλι θα λυτρωνόταν, θα καθαριζόταν και θα γινόταν δίκαιος. Η φύση της βασιλείας του Βασιλιά θα ήταν πνευματική παρά πολιτική και το κύριο χαρακτηριστικό της θα ήταν η δικαιοσύνη, που δε θα οφειλόταν σ’ αυτούς, αλλά σ’ Εκείνον, ο Οποίος θα ήταν ο ΓΧΒΧ.
Το νόημα και η χρήση του όρου «τσεντέκ»
Η λέξη «τσιντκενού» προέρχεται απ’ την λέξη «τσεντέκ», δηλαδή δικαιοσύνη. Αρχικά σήμαινε άκαμπτος, αλύγιστος, ευθύς. Η λέξη σημαίνει τις δοσοληψίες του Θεού με τους ανθρώπους, σχετικά με δικαίωση και αθώωση.
α) Η λέξη «τσεντέκ» χρησιμοποιείται σαν πλήρες βάρος ή μέτρο προς τον Θεό με πνευματική έννοια. Ο Ισραήλ πήρε την εντολή να βαδίζει τους δρόμους της δικαιοσύνης και να προσφέρει θυσίες δικαιοσύνης, εμπιστευόμενος τον Θεό (Ψαλμός 4:5), που περιγράφονται σαν ένα συντριμμένο πνεύμα, σαν μια ταπεινή καρδιά (Ψαλμός 51:17), λόγω της αποτυχίας να ανταποκριθούμε σ’ ένα τέτοιο πλήρη κανόνα δικαιοσύνης.
β) Χρησιμοποιείται με την έννοια να αποδίδεις δικαιοσύνη και να κάνεις το ορθό. Οι κριτές και οι άρχοντες του Ισραήλ έπρεπε να κρίνουν τον λαό με δίκαιη κρίση (Δευτερονόμιο 16:8). Έπρεπε ειδικά να προειδοποιούν κατά της διαστρέβλωσης της δίκαιης κρίσης, αλλά αυτοί δικαίωναν τον παράνομο με δώρα (Ησαΐας 5:23, 10:1, 5:7).
γ) Εφαρμόζεται στις κοινωνικές υποχρεώσεις και τις σχέσεις των ανθρώπων (Λευιτικό 19:35-36, Δευτερονόμιο 25:15).
Η λέξη χρησιμοποιείται εκατοντάδες φορές στη Γραφή σαν «δίκαιο, δίκαιος, δικαιοσύνη, δικαιώνω, δηλώνω αθώος».
Ο Ησαΐας κι ο Γιαχβέ Τσιντκενού
Από την ίδια της τη φύση, η Βίβλος δείχνει την αποκάλυψη του Γιαχβέ Τσιντκενού. Βλέπετε, ο Νόμος απαιτούσε τέλεια υπακοή και στην πραγματικότητα ήταν σχεδιασμένος για να δείχνει στον άνθρωπο την αδυναμία της σάρκας του. Κάτω απ’ το Νόμο, ο άνθρωπος έπρεπε να αγωνίζεται μέχρι να φτάσει στο σημείο που να πεθάνει ως προς τη σάρκα του. Στο σημείο αυτό, το έργο του Νόμου είχε ολοκληρωθεί. Και η ανάγκη για τον Γιαχβέ Τσιντκενού γινόταν ξεκάθαρη. Ο Ησαΐας έλεγε για τον Γιαχβέ Τσιντκενού: «Βέβαια θα πουν για μένα: Στον Κύριο είναι η δικαιοσύνη κι η δύναμη. Σ’ αυτόν θα προσέλθουν και θα ντροπιαστούν όλοι εκείνοι που οργίζονται εναντίον του. Στον Κύριο θα δικαιωθεί και θα δοξαστεί ολόκληρο το σπέρμα του Ισραήλ» (45:24-25). Πώς έλαβε αυτήν την αποκάλυψη για τον Γιαχβέ Τσιντκενού; Μέσα από μια βαθιά, σκληρή προσωπική εμπειρία.
Στα πέντε πρώτα κεφάλαια του Ησαΐα, βλέπουμε τον προφήτη να κηρύττει πιστά και να βαδίζει στενά με τον Κύριο. Είμαι σίγουρος ότι αν είμασταν κάτω απ’ τη διακονία του, θα μπορούσαμε να καταλάβουμε τον νου του ίδιου του Θεού. Η ψυχή μας θα είχε τρωθεί απ’ τα μυτερά βέλη της πεποίθησης για την αμαρτωλότητά μας κι ο τρόπος της ζωής μας θα άλλαζε. Όλα δείχνουν ότι ο Ησαΐας έψαχνε τη δικαιοσύνη του Θεού μ’ όλη την καρδιά του.
Όμως ο ΚΥΡΙΟΣ τού έδωσε μια απίστευτη όραση που άλλαξε όλη την άποψή του περί δικαιοσύνης. Σ’ αυτήν τη ζωντανή αποκάλυψη, ο Ησαΐας είδε τον ΚΥΡΙΟ καθισμένο στο θρόνο Του, υπερυψωμένο πάνω από κάθε τι στον ουρανό. Η όραση ήταν τόσο τρομερή και γεμάτη απ’ την αγιότητα και τη δόξα του Θεού, που ακόμα και τα σεραφίμ, γύρω απ’ το θρόνο, έπρεπε να καλύψουν τα μάτια τους και να προσκυνήσουν με δέος. Και φώναζε το ένα προς το άλλο: «Άγιος, άγιος, άγιος ο ΚΥΡΙΟΣ των δυνάμεων» (6:3).
Η σκηνή ήταν τόσο φορτωμένη με την άγια παρουσία του Θεού, που έκανε τον Ησαΐα να πέσει στα γόνατά του, ακουμπώντας το πρόσωπό του στο πάτωμα, ανίκανος να δει οτιδήποτε άλλο, εκτός την αμαρτωλότητά του. Να θυμόμαστε ότι αυτός ήταν που έψαχνε τη δικαιοσύνη του Θεού και κήρυξε το Λόγο Του πιο πιστά από κάθε άλλον. Όμως, τώρα, αυτός ο αφιερωμένος προφήτης άρχισε να φωνάζει: «Ω, ταλαίπωρος εγώ! Επειδή χάθηκα» (6:5). Στα εβραϊκά η έκφραση σημαίνει: «Έχω αποτύχει, χάνομαι». Και τότε κάνει την απίστευτη δήλωση: «Είμαι άνθρωπος με ακάθαρτα χείλη». Πώς ήταν δυνατόν κάτι τέτοιο; Ο Ησαΐας προφήτευε, μετέφερε καθαρά λόγια απ’ τον ουρανό με δύναμη που έφερνε τη συναίσθηση της αμαρτωλότητας. Όμως, τώρα, ήταν τόσο τρομαγμένος απ’ ότι έβλεπε, που και τα ίδια του τα λόγια τα θεωρούσε ακάθαρτα.
Συλλαμβάνουμε τη σκηνή; Ο Ησαΐας, απ’ τους πιο άγιους υπηρέτες του ΚΥΡΙΟΥ, δήλωνε: «Δεν είμαι άγιος ούτε δίκαιος. Ποτέ δεν θα μπορέσω να το πετύχω. Έκανα το καλύτερο που μπορούσα κι όμως στο τέλος ανακάλυψα ότι είμαι ένα τίποτε. Μετά απ’ όλα τα κηρύγματά μου, όλη την αναζήτησή μου, είμαι τελείως χαμένος απ’ την τρομερή δικαιοσύνη του Κυρίου. Βλέπω καθαρά ότι μέσα μου δεν υπάρχει τίποτα καλό». Συνειδητοποίησε ότι δεν υπήρχε τρόπος να μπορέσει ποτέ να πετύχει αληθινή δικαιοσύνη από μόνος του. Ακόμα κι αν μπορούσε, δεν θα στεκόταν ποτέ στο φως της αγιότητας του Θεού. Πώς θα έμπαινε στην παρουσία του ΚΥΡΙΟΥ με ψηλά το κεφάλι; Ξεκαθάρισε ότι ποτέ δε θα γινόταν δεκτός μπροστά Του, εκτός αν ο ίδιος ο ΚΥΡΙΟΣ έπαιρνε τη πρωτοβουλία. Ο ΚΥΡΙΟΣ έπρεπε να έρθει σ’ αυτόν στην κατάσταση που βρισκόταν και να τον εξαγνίσει και να τον καθαρίσει.
Κι ο Θεός έκανε ακριβώς αυτό Διέταξε έναν άγγελο να πάρει μια λαβίδα και να πιάσει ένα καυτό κάρβουνο απ’ το θυσιαστήριο. Ύστερα το έβαλε πάνω στη γλώσσα του Ησαΐα, λέγοντας: «Να, αυτό άγγιξε τα χείλη σου κι η ανομία σου εξαλείφθηκε και η αμαρτία σου καθαρίστηκε» (6:7). Τι σημαίνει η σκηνή αυτή; Ότι ο Ησαΐας ήταν τώρα αποδεκτός. Είχε εξαγνιστεί και καθαριστεί και μπορούσε να σταθεί μπροστά στον ΚΥΡΙΟ. Μπορούσε να λατρεύει μαζί με τα σεραφίμ, ψάλλοντας: «Άγιος, άγιος, άγιος είναι ο ΚΥΡΙΟΣ».
Το μήνυμα εδώ του Θεού προς τον Ησαΐα και προς κάθε πιστό σήμερα είναι ξεκάθαρο: πετυχαίνουμε τη πραγματική δικαιοσύνη μόνο όταν απογοητευθούμε απ’ τον εαυτό μας και στραφούμε προς τον Γιαχβέ Τσιντκενού για να μας την προμηθεύσει. Η δικαίωση του προφήτη ήρθε με τα λόγια της ομολογίας του: «Ω, ταλαίπωρος εγώ! Επειδή, χάθηκα». Μιλάει για όλους εμάς, όταν λέει: «Με τη δική μου δύναμη είμαι αβοήθητος, ανίκανος. Ποτέ δε θα μπορέσω να γίνω δίκαιος. Αντίθετα, ο Κύριος με καθάρισε. Μ’ έκανε δίκαιο με το να βάλει ένα καυτό κάρβουνο πάνω στη γλώσσα μου. Εξαγνίστηκα με τις πράξεις Του, όχι τις δικές μου. Το μόνο που έκανα ήταν να Του πω ότι χωρίς Αυτόν είμαι ένας νεκρός άνθρωπος, χωρίς ελπίδα και ζωή».
Πρέπει να αφήσουμε τη δική μας δικαιοσύνη
Είδαμε ήδη τι ο Θεός αποκάλυψε στον Ησαΐα για το πώς ο άνθρωπος μπορεί να πετύχει την πραγματική δικαιοσύνη. Τώρα, στον Ιερεμία 23:6, ο Θεός δίνει ένα τελειωτικό χτύπημα σε κάθε αυτοδικαίωση στη μελλοντική βασιλεία του Χριστού. Διακηρύττει μέσα από τον Ιερεμία μια για πάντα: «Και στις ημέρες του, ο Ιούδας θα σωθεί κι ο Ισραήλ θα κατοικήσει με ασφάλεια. Και τούτο θα είναι το όνομά του, με το οποίο θα ονομαστεί: ο ΚΥΡΙΟΣ Η ΔΙΚΑΙΣΥΝΗ ΜΑΣ». Δηλαδή, λέει: «Έρχεται η ημέρα όταν θα στείλω τον δίκαιό μου σαν σωτήρα. Και θα τον γνωρίσουν σαν Γιαχβέ Τσιντκενού, ο ΚΥΡΙΟΣ η δικαιοσύνη μας». Τι στιγμή που ο Θεός αποκαλύπτει τον εαυτό Του σαν Γιαχβέ Τσιντκενού, διακηρύττει την τέλεια περιφρόνησή του για κάθε δικαιοσύνη, που η σάρκα προσπαθεί να πετύχει. Εκατοντάδες χρόνια πριν τον Μεσσία, ο Θεός δηλώνει ότι, το να προσπαθούμε να ιδρύσουμε τη δική μας δικαιοσύνη, είναι θανάσιμη αμαρτία: «Πάψτε να προσπαθείτε να γίνετε άγιοι με τη δική σας δύναμη και ικανότητα. Μόνον ο σωτήρας σας, ο ερχόμενος Μεσσίας, θα είναι η δικαιοσύνη σας».
Αν κι αυτή η γνώση μάς έχει αποκαλυφθεί στο Λόγο του Θεού ξεκάθαρα, εμείς συνεχίζουμε να μη θέλουμε να την αγκαλιάσουμε. Απλά δε θέλουμε να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει κάτι το καλό μέσα μας. Δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι στη σάρκα μας είμαστε αβοήθητοι, αναξιόπιστοι, επιρρεπείς στο να κάνουμε την πιο απαίσια αμαρτία. Μπορεί να βεβαιώνουμε τον κόσμο: «Η δικαιοσύνη μου είναι σαν βρώμικα ρούχα. Δεν μπορώ να κερδίσω ή να αξίζω την εύνοια του Θεού». Αλλά συχνά, συνεχίζουμε να αρνούμαστε να υποταχθούμε πλήρως στη δικαιοσύνη του ΚΥΡΙΟΥ. Έχουμε την τάση να ξαναγυρίζουμε στον παλιό μας αγώνα, προσπαθώντας να κόψουμε τις αμαρτίες, που μας πολιορκούν, με τις δικές μας προσπάθειες και τη δύναμη.
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δε θα μπορέσουμε να γνωρίσουμε την αληθινή δικαιοσύνη μέχρις ότου πάψουμε να ελπίζουμε ότι θα βρούμε κάτι καλό στον εαυτό μας, που να μπορούμε να το φέρουμε στον ΚΥΡΙΟ. Η δικαιοσύνη του ΚΥΡΙΟΥ είναι ένα δώρο, που πρέπει να μας αποδοθεί, να πιστωθεί σε μας. Το παίρνουμε χωρίς να το κερδίσουμε, χωρίς να το αξίζουμε. Στην πραγματικότητα, ο ΚΥΡΙΟΣ πρέπει να αρχίσει τη διαδικασία για να λάβουμε εμείς τη δικαιοσύνη Του. Αυτός πρέπει να έρθει σε μας, φέρνοντας φωτιά καθαρισμού απ’ το θυσιαστήριό Του για να μας εξαγνίσει και να μας θεωρήσει άγιους μπροστά Του, χώρια από κάθε δική μας αξία. Γινόμαστε υποψήφιοι για το δώρο της δικαιοσύνης μόνον όταν παραδεχτούμε με ειλικρίνεια: «Ω, ταλαίπωρος εγώ! Επειδή, χάθηκα. Κύριε, χωρίς εσένα, είμαι νεκρός».
Ο ΓΧΒΧ η πηγή της δικαιοσύνης
α) Ο ΓΧΒΧ είναι ο Ίδιος η τέλεια δικαιοσύνη ή ο μόνος δίκαιος (τσαντίκ). Σαν Ελ Τσαντίκ είναι ο δίκαιος Θεός, δεν υπάρχει κανείς άλλος, για να τον συγκρίνουμε μ’ Αυτόν: «...Θεός δίκαιος και Σωτήρας, εκτός από μένα, δεν υπάρχει» (Ησαΐας 45:21). Είναι ο Βράχος, που το έργο Του είναι τέλειο, κι όλες οι οδοί Του είναι δικαιοσύνη (Ψαλμός 11:7).[3]
Σε αντίθεση με την τέλεια δικαιοσύνη του ΓΧΒΧ, στις οδούς των ανθρώπων βρίσκεται η αδικία και το κακό (Ψαλμός 14:1-3, Ρωμαίους 3:12,23). Ο ΓΧΒΧ υπενθυμίζει στον Ισραήλ ότι τους δίνει τη γη για κατοχή τους, όχι από δική τους δικαιοσύνη. Αν και λαός αμαρτωλός και σκληροτράχηλος, τη δίνει μόνον, επειδή θέλει να εκπληρώσει την υπόσχεσή Του προς τους Πατέρες (Δευτερονόμιο 9:4-6). Αναγνωρίζοντας τη δικαιοσύνη του ΓΧΒΧ, οι άγιοι της Βίβλου αναγνώριζαν, συγχρόνως, την ενοχή τους (Δανιήλ 9:7-8). Η Βίβλος αναφέρει σαφώς, ότι μια δικαιοσύνη ευπρόσδεκτη απ’ τον Θεό είναι αδύνατον να επιτευχθεί απ’ τον άνθρωπο, που μέσα του ενυπάρχει η αμαρτία (Ιερεμίας 17:9, Ψαλμός 51:5). Κανείς δε μπορεί να πετύχει μια δικαιοσύνη ευπρόσδεκτη απ’ τον Θεό. Είναι αδύνατο για ένα πεσμένο δημιούργημα να ανυψωθεί στο επίπεδο μιας τέλειας υπακοής.
β) Ο ΓΧΒΧ όμως έχει προμηθεύσει μια τέτοια δικαιοσύνη για τον άνθρωπο (Ησαΐας 45:25, 50:8, 54:17). Μπορούσε, όμως, αυτή η δικαιοσύνη να εφαρμοστεί στους ανθρώπους; Στη Βίβλο ήταν κατανοητό, αφενός ότι την ποινή του θανάτου για την αμαρτία κάποιου, έπρεπε να την υποστεί κάποιος αθώος, αφετέρου ότι η αθωότητα ή η δικαιοσύνη του πάσχοντα θα μπορούσε να δικαιώσει αυτόν που διέπραξε την αμαρτία. Μόνον σε τέτοια βάση ο Θεός μπορούσε ν’ ανακηρύξει αθώο τον ένοχο και δίκαιο τον άδικο (Ιερεμίας 50:20). Στη Γραφή προφητεύεται ένας τέτοιος αθώος (Ησαΐας 53). Ποιος μπορούσε να είναι αυτός; Σίγουρα όχι ένας απλός άνθρωπος, γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος δίκαιος κι επειδή «κανένας δεν μπορεί ποτέ να εξαγοράσει αδελφό ούτε να δώσει στο Θεό λύτρο γι’ αυτόν» (Ψαλμός 49:7). Ο αντικαταστάτης μας είναι ο Γιαχβέ Τσιντκενού (Ζαχαρίας 3:8-10, Ιερεμίας 23:5).
Έτσι, η Γραφή αφαιρεί από τους Εβραίους κάθε ελπίδα που στηρίζεται στον εαυτό τους κι επικεντρώνει τις προσδοκίες τους στον ζωντανό Θεό. Ο λαός κατάλαβε ότι η ποινή για την αμαρτία δεν καθαρίζει τον αμαρτωλό. Η δικαιοσύνη του αθώου πάσχοντα πρέπει να λογαριαστεί στον αμαρτωλό, για να σταθεί μπροστά στον ΓΧΒΧ απαλλαγμένος, όχι μόνον από την ποινή, αλλά κι από την ενοχή της αμαρτίας (Γένεση 15:6, Ψαλμός 85:2, Ησαΐας 61:10).
Ο Αβραάμ και η αληθινή δικαιοσύνη
Ο Παύλος μάς δίνει κάποια εικόνα για το πώς ορίζει ο Θεός τη δικαιοσύνη. Σε καθένα από τα παρακάτω εδάφια, ο Παύλος λέει ότι ο Θεός πίστωσε τη δικαιοσύνη Του στον Αβραάμ: «Πίστεψε ο Αβραάμ στο Θεό και λογαριάστηκε σ’ αυτόν για δικαιοσύνη» (Ρωμαίους 4:3). «Η πίστη λογαριάστηκε στον Αβραάμ για δικαιοσύνη» (4:9). «Όπως ο Αβραάμ πίστεψε στον Θεό και του λογαριαστηκε σε δικαιοσύνη» (Γαλάτες 3:6). Καθένα απ’ αυτά τα εδάφια αναφέρεται σ’ ένα πράγμα που ο Αβραάμ έκανε για να πετύχει την πραγματική δικαιοσύνη: πίστεψε. Τελικά, ο Παύλος δίνει τον ορισμό του Κυρίου για τη δικαιοσύνη: «(ο Αβραάμ) ούτε δίστασε στην υπόσχεση του Θεού με την απιστία, αλλά ενδυναμώθηκε στην πίστη, δοξάζοντας το Θεό κι έχοντας την πεποίθηση ότι εκείνο που υποσχέθηκε, είναι δυνατός και να το εκτελέσει. Γι’ αυτό και λογαριάστηκε σ’ αυτόν για δικαιοσύνη» (Ρωμαίους 4:20-22). Η Γραφή δεν θα μπορούσε να κάνει το ζήτημα πιο σαφές: Δικαιοσύνη είναι το να πιστεύουμε τις υποσχέσεις του Θεού, με την πεποίθηση ότι Αυτός θα κρατήσει τον λόγο Του. Αντίθετα, απιστία είναι το να μη δεχόμαστε τις υποσχέσεις του, αμφιβάλλοντας ότι ο Θεός θα κάτι αυτό που υποσχέθηκε.
Ο Παύλος εξηγεί: «Σε όποιον, όμως, εργάζεται, ο μισθός δεν λογαριάζεται ως χάρη, αλλά ως χρέος. Σ’ αυτόν, όμως, που δεν εργάζεται, αλλά πιστεύει σ’ αυτόν που ανακηρύσσει δίκαιον τον ασεβή, η πίστη του λογαριάζεται για δικαιοσύνη» (Ρωμαίους 4:4-5). Ο ίδιος ο Ιησούς λύνει αυτό το ζήτημα, τού να πιστεύουμε στο Θεό για τη δικαιοσύνη μας: «Τούτο είναι το έργο του Θεού, να πιστέψετε σ’ αυτόν, τον οποίον εκείνος απέστειλε» (Ιωάννης 6:29).
Ίσως να αναρωτιέσαι: «Αλλά τι γίνεται με το ζήτημα της υπακοής; Δεν θα πρέπει να αρνηθούμε τον εαυτό μας και να απορρίψουμε τον κόσμο; Δεν έχουμε εντολή να αφήσουμε τις επιθυμίες της σάρκας; Και τι γίνεται με το να σηκώσουμε τον σταυρό μας; Δεν μας λέει η Βίβλος ότι πρέπει συνεχώς να παραδίνουμε τον εαυτό μας στον Κύριο, βαδίζοντας με αγνότητα και να ζούμε μια ζωή που να Τον ευχαριστεί;» Αυτό που λέω είναι ότι, κανένα από αυτά τα πράγματα δεν είναι δυνατά, αν δεν είμαστε πλήρως πεπεισμένοι ότι ο Θεός θα κρατήσει τις υποσχέσεις Του που απορρέουν από τη διαθήκη Του μαζί μας. Όλα συνοψίζονται στο να πιστεύουμε στον Λόγο Του. Το γεγονός είναι ότι η αποδοχή μας δεν εξαρτάται από κανένα απ’ αυτά. Είμαστε δεκτοί απ’ τον Θεό μόνον επειδή είμαστε εν Χριστώ. Βλέπετε, ο Θεός δέχεται μόνο ένα πρόσωπο, τον Ιησού κι εμείς γινόμαστε δεκτοί γιατί πιστεύουμε στο τελειωμένο έργο Του για μας πάνω στον Σταυρό. Μπορεί να διαβάζεις όλη τη Βίβλος σου μέσα σ’ ένα χρόνο με αίσθημα καθήκοντος, να προσεύχεσαι για ώρες καθημερινά, να παρακολουθείς κάθε συνάθροιση, να παλεύεις με την αμαρτία σου, να είσαι καλός και να κάνεις καλά πράγματα. Αλλά, «Χωρίς πίστη είναι αδύνατον να Τον ευαρεστήσεις» (Εβραίους 11:6).
Ο Αβραάμ φανέρωσε τη δικαιοσύνη που έρχεται από την πίστη, όταν υπάκουσε εκούσια στην εντολή του Θεού να θυσιάσει το γιο του, τον Ισαάκ. Ο Παύλος λέει για τον Πατριάρχη: «Πίστεψε στον Θεό, που ζωοποιεί τους νεκρούς και καλεί τα μη υπάρχοντα ωσάν να υπάρχουν» (Ρωμαίους 4:17). Ο Κύριος παρατηρούσε καθώς ο Αβραάμ σήκωνε το μαχαίρι για να σφάξει τον γιο του. Κι άκουσε την κραυγή της πίστης στην καρδιά του: «Κύριε, υποσχέθηκες ότι αυτός ο γιος θα είναι ο κληρονόμος μου. Εσύ είπες ότι ο Ισαάκ είναι το παιδί της υπόσχεσης, που θα γίνει πατέρας πολλών εθνών. Γι’ αυτό είμαι σίγουρος ότι μόλις σφάξω το αγόρι μου, εσύ θα το αναστήσεις απ’ τους νεκρούς. Ξέρω ότι ο Λόγος σου δε μπορεί να αποτύχει. Πιστεύω ότι μπορείς να εκπληρώσεις όλα όσα υποσχέθηκες». Και ο Θεός ανταποκρίθηκε λέγοντας: «Αυτή είναι η δικαιοσύνη που είναι από την πίστη κι όχι από τα έργα. Ο Αβραάμ είναι ο ορισμός μου για τον δίκαιο άνθρωπο».
Ο Κύριος ζητάει μόνο πίστη
Η μόνη απαίτηση που έχει ο Θεός από το λαό Του είναι: «Πιστέψτε το Λόγο Μου και τις υποσχέσεις Μου. Έχετε πίστη ότι θα κάνω το αδύνατο για σας». Μπορεί να το δεχτούμε αυτό σαν ένα δόγμα της πίστης μας και σαν σωστή θεολογία. Όμως, στη πράξη, πολλοί από μας ακόμα πιστεύουμε ότι ο Θεός περιμένει από μας κάτι περισσότερο από πίστη. Βαθιά μέσα μας, σκεφτόμαστε ότι δε δώσαμε ούτε θυσιάσαμε αρκετά. Νομίζουμε ότι ο Θεός περιμένει να είμαστε πιο επιμελείς, πιο πειθαρχημένοι, πιο πιστοί. Κάτι μέσα μας συνεχίζει να επιμένει: «Δε μπορώ να είμαι δίκαιος μπροστά στο Θεό χωρίς μεγαλύτερη προσπάθεια, μεγαλύτερο πόνο, μεγαλύτερο αγώνα». Έτσι η σάρκα μας μπαίνει στη μέση και προσπαθεί να βοηθήσει τον Θεό να μας κάνει δίκαιους. Όμως, το μόνο πράγμα που ο Θεός μάς ζητάει είναι απλά να Τον εμπιστευτούμε ότι, θα κάνει όσα έχει ήδη υποσχεθεί. Αυτό είναι ακριβώς το είδος της απιστίας που εμπόδισε τον Ισραήλ να μπει στη Γη της Επαγγελίας. Η αμαρτία των Ισραηλιτών ήταν η απιστία, η έλλειψη πίστης στο Λόγο του Θεού, ότι θα τους κάνει όσα είχε υποσχεθεί.
Η Γραφή δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι ο ΚΥΡΙΟΣ θεωρούσε τον Δαβίδ ότι ήταν δίκαιος. Όμως αν θα κρίναμε τη ζωή του, έτσι όπως κρίνουμε τη δική μας, δε θα τον θεωρούσαμε καθόλου δίκαιο. Διέπραξε μοιχεία, τη σκέπασε, σκότωσε τον άνδρα της γυναίκας με την οποία κοιμήθηκε, μετά είπε ψέματα για όλα αυτά. Σκέψου: Αν ο Δαβίδ ήταν ένας λειτουργός στις μέρες μας, ακόμα και η πιο φιλελεύθερη απόχρωση δεν θα δίσταζε να τον καθαιρέσει. Ντρόπιασε το όνομα του Θεού. Σήμερα, οι πράξεις του θα γέμιζαν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και θα προβάλλονταν στις τηλεοράσεις. Όμως, ο Δαβίδ είχε μια καρδιά μετάνοιας. Και πάνω απ’ όλα δε πίστευε στη δική του δικαιοσύνη, αλλά στον Γιαχβέ Τσιντκενού, τον ΚΥΡΙΟ τη δικαιοσύνη μας. Ο Δαβίδ φώναζε: «Κρίνε με, ΚΥΡΙΕ ο Θεός μου, σύμφωνα με τη δικαιοσύνη σου... Και η γλώσσα μου θα μελετάει τη δικαιοσύνη σου» (Ψαλμός 35:24,28).
Ο Θεός το μόνο που θέλει από μας είναι η πίστη μας, μια δυνατή πίστη στο Λόγο Του. Κι αυτό ίσως να είναι που λείπει απ’ άλλους όσους φαίνονται πιο πνευματικοί. Ίσως να βλέπεις κάποιον άλλον σαν πιο πνευματικό από σένα. Αλλά μπορεί στην ουσία να αγωνίζεται σκληρά για να διατηρήσει μια εικόνα δικαιοσύνης. Όμως, ο Θεός σε βλέπει και διακηρύττει: «Να ένας δίκαιος άνδρας ή γυναίκα». Επειδή έχεις παραδεχθεί ότι, δεν μπορείς να γίνεις δίκαιος. Κι έχεις πιστέψει ότι ο ΚΥΡΙΟΣ θα σου δώσει τη δικαιοσύνη Του.
Ο Ιησούς, ο δικός μας Τσιντκενού
Η αποκάλυψη κι η προσφορά αυτής της δικαιοσύνης του ΓΧΒΧ, που μόνον αυτή κάνει τους ανθρώπους ευπρόσδεκτους στο Θεό, εφαρμόζεται πλήρως στον Χριστό, τον δικό μας Τσιντκενού. Στο πρόσωπό, το χαρακτήρα και το έργο Του, σαν ο δίκαιος δούλος του ΓΧΒΧ που πάσχει, ήταν άξιος να γίνει Αντικαταστάτης για τον Ισραήλ και για μας, ώστε αληθινά να μπορεί να μας παρουσιάσει μπροστά στο Θεό. Εν Αυτώ είμαστε τακτοποιημένοι πραγματικά, ως προς το χρέος μας μπροστά στον Θεό.
α) Αυτός είναι ο Δίκαιος (Πράξεις 3:14, Εβραίους1:8-9).
β) Αυτός έγινε η δικαιοσύνη μας. Αυτό, που δεν μπορούσαμε να κάνουμε εμείς, το έκανε Αυτός για μας. Όντας ο Ίδιος ο Νομοθέτης, ο Νόμος δεν είχε απαίτηση απ’ Αυτόν. Επειδή ήταν τέλειος, υπάκουσε τέλεια στο Νόμο για μας και έγινε «δικαιοσύνη προς κάθε έναν που πιστεύει» (Ρωμαίους 10:4). Στο θάνατό Του για μας, σαν τέλεια και άξια θυσία, σήκωσε την ενοχή μας και πλήρωσε την ποινή μας (Α' Κορινθίους 1:30, Β' Κορινθίους 5:21, Α' Πέτρου 3:18).
γ) Σε μας, η δικαιοσύνη Του μας απονέμεται δωρεάν διαμέσου της πίστης. Το λάθος του Ισραήλ ήταν ότι ζητούσαν να συστήσουν τη δική τους δικαιοσύνη και δε δέχτηκαν τη δικαιοσύνη του Θεού (Ρωμαίους 10:3). Ο Παύλος γράφει: «Τώρα, όμως, χωρίς τον Νόμο φανερώθηκε η δικαιοσύνη του Θεού, έχοντας τη μαρτυρία του Νόμου και των προφητών. Δικαιοσύνη, όμως, του Θεού, διαμέσου της πίστης στον Ιησού Χριστό, προς όλους κι επάνω σ’ όλους εκείνους που πιστεύουν» (Ρωμαίους 3:21-22).[4] Στην ουσία ο Παύλος λέει: «Ζούμε κάτω από την αποκάλυψη της Κ. Διαθήκης, που είναι για μια δικαιοσύνη που έρχεται απ’ το Θεό κι όχι απ’ τον άνθρωπο. Ο Κύριος διάλεξε να την φανερώσει στους προφήτες της Π. Διαθήκης. Καθένας τους μαρτύρησε για μια μελλοντική, που δε θα ήταν απ’ το Νόμο. Είπαν ότι ένας Μεσσίας θα ερχόταν που θα την έδεινε στον άνθρωπο, αντί αυτός να προσπαθεί να την κερδίσει με τη δική του αξία. Οι προφήτες έβλεπαν τη μέρα του Χριστού».
δ) Το πρακτικό αποτέλεσμα της δωρεάν χορήγησης της δικαιοσύνης Του είναι να βαδίζουμε στο δρόμο της δικαιοσύνης, συμμορφούμενοι με το θέλημα Του. Να ντυθούμε το νέο άνθρωπο, που κτίστηκε σύμφωνα με τον Θεό, με δικαιοσύνη (Εφεσίους 4:24) και αφού ελευθερωθήκαμε από την αμαρτία, να γίνουμε δούλοι στη δικαιοσύνη (Ρωμαίους 6:18).
Πολλοί Χριστιανοί δεν πιστεύουν στον Γιαχβέ Τσιντκενού
Ο Παύλος γράφει: «Γι’ αυτό και λογαριάστηκε σ’ αυτόν (Αβραάμ) για δικαιοσύνη. Και δε γράφτηκε μονάχα γι’ αυτόν ότι λογαριάστηκε σ’ αυτόν, αλλά και για μας, στους οποίους πρόκειται να λογαριαστεί, αυτούς που πιστεύουν σ’ αυτόν, που ανέστησε από τους νεκρούς τον Ιησού, τον Κύριό μας» (Ρωμαίους 4:22-24). Μπορεί να ισχυρίζεσαι: «Το πιστεύω αυτό. Έχω πίστη στον Θεό, που ανέστησε τον Ιησού». Όμως, το ερώτημα είναι: «Πιστεύεις ότι ο Κύριος μπορεί να αναστήσει τον ταραγμένο γάμο σου; Ότι μπορεί να δώσει ζωή σ’ ένα πνευματικά νεκρό συγγενή; Ότι μπορεί να σε βγάλει απ’ το λάκκο μιας αμαρτωλής συνήθειας; Ότι μπορεί να σβήσει το παρελθόν σου και να αποκαταστήσει όλα τα χρόνια που το σαράκι σού έχει φάει; Πιστεύεις ότι ο Θεός μπορεί να πάρει την ανυπαρξία της κατάστασής σου και βγάλει κάτι απ’ αυτήν; Ότι μπορεί να πάρει ένα αγγείο αδύνατο, περιφρονημένο, και να το κάνει χρήσιμο στη βασιλεία Του, φέρνοντας αμηχανία σε άλλους που φαίνονται έξυπνοι και δυνατοί;»
Όταν όλα φαίνονται να είναι σε απελπιστική κατάσταση, όταν βρίσκεσαι σε μια ανυπόφορη κατάσταση, χωρίς εφόδια και χωρίς ελπίδα μπροστά σου, πιστεύεις ότι ο Θεός θα είναι ο δικός σου Γιαχβέ Ιρέ που βλέπει την ανάγκη σου; Ότι είναι πιστός στο να κρατήσει τις υποσχέσεις της διαθήκης που έχει κάνει μαζί σου κι ότι, ακόμα κι αν ένας από τους λόγους Του αποτύχει, οι ουρανοί θα λειώσουν και το σύμπαν θα καταρεύσει;
Πολλοί πιστοί σήμερα δεν έχουν υπομονή. Ίσως έχουν άφθονη πίστη, αλλά δεν έχουν την υπομονή να περιμένουν τον Θεό να εκπληρώσει τις υποσχέσεις Του. Ναι, η πίστη του Αβραάμ τον δικαίωσε μπροστά στον Θεό. Αλλά και ο Αβραάμ έπρεπε να μάθει την υπομονή. Χρειάστηκε να περιμένει μισόν αίωνα σχεδόν πριν ο Θεός εκπληρώσει τον Λόγο Του σ’ αυτόν. Φυσικά και δεν απέκτησε αυτήν την πίστη αμέσως. Θυμάστε κάποιες απ’ τις αμαρτωλές του πράξεις στα χρόνια της ξηρασίας, πριν έρθει η υπόσχεση του Θεού. Σ’ άλλο σημείο, συμφώνησε με τη σαρκική πρόταση της γυναίκας του, να του δώσει τον γιο της υπόσχεσης μέσ’ από μια δούλη. Αυτό, σίγουρα, δεν ήταν πράξη πίστης, αλλά μια παράκαμψη προς την πίστη, που προκλήθηκε από την ανυπομονησία της σάρκας. Τελικά ο Θεός τον έφερε στον τόπο της πίστης, όπου κληρονόμησε την υπόσχεση. Αυτό συνέβη μόνον, όταν ο Αβραάμ απέκτησε υπομονή.
Η μεγάλη μας ανάγκη για υπομονή επαναλαμβάνεται στην προς Εβραίους:
«Επειδή, ο Θεός, δίνοντας υπόσχεση στον Αβραάμ… και προσμένοντας με υπομονή, απήλαυσε την υπόσχεση» (6:13-15). «Για να μη γίνετε νωθροί, αλλά μιμητές αυτών που με πίστη και μακροθυμία κληρονομούν τις υποσχέσεις» (6:12). «Επειδή, έχετε ανάγκη από υπομονή, για να κάνετε το θέλημα του Θεού και να λάβετε την υπόσχεση» (10:36).
Ο Θεός μάς έχει δώσει πολλές υπέροχες υποσχέσεις: να σπάσει κάθε δεσμό της αμαρτίας, να μας ενδυναμώσει για να νικήσουμε όλη τη κυριαρχία της, να μας δώσει μια καινούργια καρδιά, να μας αγιάσει, να μας μεταμορφώσει στην ίδια εικόνα με το Χριστό. Ο Λόγος Του μάς λέει: «Σ’ αυτόν, όμως, που μπορεί να σας φυλάξει απταίστους και να σας στήσει μπροστά στη δόξα του, χωρίς ψεγάδι, με αγαλλίαση» (Ιούδ.24). Όμως, ο Θεός αυτά τα κάνει για μας στην ώρα Του, σύμφωνα με το θείο Του σχέδιο. Δεν έχει προθεσμίες που να Τον πιέζουν. Και αγνοεί όλες τις απαιτήσεις για μια στιγμιαία πανάκεια. Η αληθινή πίστη απ’ την μεριά μας απαιτεί να περιμένουμε με υπομονή τον ΚΥΡΙΟ. Η ανταπόκρισή μας σ’ Αυτόν θα πρέπει να είναι: «Κύριε, πιστεύω ότι είσαι πιστός στον Λόγο Σου. Και με τη δύναμη του Πνεύματός Σου μέσα μου, θα περιμένω με υπομονή μέχρις ότου πραγματοποιήσεις όλ’ αυτά στη ζωή μου. Αυτό που πρέπει να κάνω είναι να παραμείνω στην πίστη, περιμένοντας Εσένα».
Μπορεί να περάσουμε τρομερές δοκιμασίες και πειρασμούς. Και ίσως ακούσουμε τον Σατανά να μας ψιθυρίζει φοβερά ψέματα. Μερικές φορές, ίσως πέσουμε. Στην πραγματικότητα, ίσως και να απορούμε, για το αν ποτέ θα φτάσουμε στο τέρμα. Αλλά, καθώς περνάμε όλ’ αυτά, αν κρατιόμαστε απλά απ’ την πίστη με υπομονή, πιστεύοντας ότι ο Θεός εργάζεται, ότι κρατάει το Λόγο Του, ότι είναι ο Γιαχβέ Τσιντκενού, τότε Αυτός θα μας θεωρεί σαν δίκαιους. Έχει ορκιστεί με όρκο: «Δια πίστεως θα λάβεις την υπόσχεση».Ίσως, η σάρκα προσπαθήσει να σπεύσει και να βοηθήσει. Ίσως, μας πιέσει να γυρίσουμε στο σύστημα των έργων της Π. Διαθήκης, για να προσπαθήσουμε να εγκαταστήσουμε τη δική μας δικαιοσύνη. Αλλά πρέπει να μείνουμε σταθεροί στην πίστη, διακηρύττοντας: «Κύριε, μόνον Εσένα πιστεύω. Η σάρκα μου με τραβάει, αλλά πιστεύω ότι Εσύ θα με φέρεις πίσω στην πίστη. Είπες ότι είμαι η δικαιοσύνη του Θεού εν Χριστώ και πιστεύω ότι Εσύ θα το εκπληρώσεις μέσα μου. Υπηρετώ τον Γιαχβέ Τσιντκενού, τον ΚΥΡΙΟ τη δικαιοσύνη μου».
[1] Εβραϊκά τσιντκιγιάχου (צדקיּהוּ): «Ο Γιαχβέ είναι δικαιοσύνη».
[2] Δες Αποκάλυψη 2:7, 11, 26, 3:5, 12, 21, 21:7.
[3] Δες Δευτερονόμιο 32:4, Ψαλμοί 119:142,144, 89:14, 97:2.
[4] Δες και Ρωμαίους 3:26, 5:16-19, Φιλιππησίους 3:9.
Τι είναι δικαιοσύνη;
Οι περισσότεροι Χριστιανοί σήμερα έχουν μια κοινή αντίληψη για τη δικαιοσύνη. Θεωρούν ότι δίκαιος είναι αυτός που ενσωματώνει έναν συνδυασμό από τα εξής χαρακτηριστικά: τιμιότητα, ηθικότητα, ειλικρίνεια, συμπεριφορά καλή, αποφυγή κάθε κακού και των σαρκικών πειρασμών. Όλοι ξέρουμε πιστούς με αυτά τα χαρακτηριστικά κι ακόμα περισσότερα. Αγαπούν το Θεό και την Εκκλησία Του. Είναι πιστοί στο έργο του Κυρίου, σωστοί στην επαφή τους με άλλους πιστούς και καθόλου άδικοι. Είναι πιστοί στο γάμο τους, δεν πίνουν, δεν καπνίζουν, δε βλαστημούν, δε γλεντούν. Είναι σωστοί στη δουλειά τους και δεν κλέβουν την εφορία. Και δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να μολυνθεί με βρώμικα θεάματα. Είναι καλοί, ευγενικοί, διακριτικοί, γλυκομίλητοι. Ποτέ δεν κουτσομπολεύουν ούτε μιλούν άσχημα για άλλους. Λένε μόνο καλά πράγματα, ακόμα και για όσους τους καταφρονούν. Με άλλα λόγια, βαδίζουν το καλό μονοπάτι της πίστης με καθαρότητητα καρδιάς. Καθώς τους βλέπουμε, σκεφτόμαστε : «Έτσι είναι ο δίκαιος άνθρωπος».
Όμως, όταν σκεφτόμαστε για τη δικαιοσύνη με το τρόπο αυτό, υπάρχει ένα βασικό πρόβλημα. Επειδή, μπορεί κάποιος να έχει όλα αυτά τα προσόντα κι όμως να μην είναι τίποτε περισσότερο από ένας καλός άνθρωπος στα μάτια του Θεού. Στην πραγματικότητα, όλ’ αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί να είναι το αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς, για να ιδρύσει τη δική του δικαιοσύνη. Μπορούμε να φτάσουμε στο είδος αυτό της ηθικής, δίκαιης ζωής μέσα από μια άγρια πάλη με τη σάρκα μας. Μπορεί να αποφεύγουμε ό,τι είναι από τη σάρκα και το Διάβολο και να απέχουμε πολύ από τη δικαιοσύνη του Θεού.
Για παράδειγμα, συναντάμε πολλούς μη Χριστιανούς που είναι καλοί, πράοι κι ευγενικοί άνθρωποι. Κάνουν τα πάντα για να βοηθήσουν κάποιον. Όμως δεν είναι καθόλου δίκαιοι, σύμφωνα με το Θεό. Δυστυχώς το ίδιο ισχύει και για αρκετούς πιστούς. Είναι αφιερωμένοι άνθρωποι, προσεύχονται τακτικά, μελετούν συχνά τη Γραφή, προσφέρουν όλη τη ζωή τους για να διακονήσουν τους φτωχούς και όσους έχουν ανάγκη, αλλά δεν ξέρουν τι σημαίνει να είσαι δίκαιος, σύμφωνα με τα Βιβλικά πρότυπα.
Πολλοί πιστοί έχουν μια νομικίστικη άποψη περί δικαοσύνης. Αυτό σημαίνει να αγωνίζεσαι και να ιδρώνεις στη σάρκα, για να πετύχεις την αγιότητα. Ο Θεός θέλει να ανοίξει τα μάτια μας σ’ όλα όσα Αυτός είναι και θέλει να είναι στο λαό Του μέσ’ απ’ την Κ. Διαθήκη. Μερικοί πστεύουν ότι ο μόνος τρόπος για να είναι δίκαιοι, είναι το να νηστεύουν για 40 μέρες και νύχτες. Όμως, πολλοί λίγοι μπορούν ουσιαστικά να το πετύχουν. Ξέρω ότι, πολλοί έχουν αγωνιστεί χρόνια για να σπάσουν τη κυριαρχία της αμαρτίας στη ζωή τους. Ξέρω τι σημαίνει να θέλεις, πάνω από κάθε τι άλλο στη ζωή, να είσαι υπερνικητής.[2] Και ξέρω τι σημαίνει να αποτυγχάνεις παρ’ όλες σου τις προσπάθειες. Γνωρίζω τον αγώνα που κάνεις, για να καταρρίψεις ένα οχύρωμα, να μισείς μια συγκεκριμένη αμαρτία, που αρνείται να φύγει. Ξέρω την ενοχή, τα δάκρυα, την αυτολύπηση που νιώθεις, όποτε σε νικάει. Και γνωρίζω τον ατελείωτο κύκλο, το να εξομολογείσαι την αμαρτία σου, δίνοντας υποσχέσεις στο Θεό, το να αγωνίζεσαι να γίνεις καλύτερος, ιδρώνοντας ακόμα μια φορά για να πετύχεις τη δικαιοσύνη. Κι όταν τελικά νομίζεις ότι το κατόρθωσες, ότι νίκησες την αμαρτία σου και πέτυχες ένα μέτρο αγιότητας, πέφτεις ξανά στον πειρασμό που σου ραγίζει και πάλι την καρδιά. Κάθε φορά, τελειώνεις με προσευχή κλαίγοντας μπροστά στο Θεό. Με απελπισία ικετεύεις: «Κύριε, πώς μπορώ να φτάσω ένα σημείο στη ζωή μου, που να σ’ ευχαριστεί; Το μόνο που θέλω είναι να είμαι δίκαιος. Όλα τα προσπάθησα, όμως, κάθε φορά απέτυχα. Γιατί δεν μπορώ ποτέ να πετύχω τη δικαιοσύνη;»
Νομίζω ότι λίγοι άνθρωποι στην εκκλησία σήμερα, έχουν σωστή κατανόηση της δικαιοσύνης. Και όμως, η κατανόηση του Γιαχβέ Τσιντκενού είναι πολύ βασική για την επιβίωσή μας στις έσχατες αυτές μέρες. Πιστεύω ότι έρχεται μια αποστασία τόσο πλατιά, που ούτε καν φανταζόμαστε. Η κόλαση θα εξαπλώσει τα όριά της με ανείπωτα κακά. Ο κόσμος θα πολιορκηθεί με πειρασμούς κι ασέλγειες τόσο δυνατές και σαγηνευτικές, που πολλοί Χριστιανοί θα ενδώσουν. Μια τέτοια κατακλυσμιαία ηθική κατάρρευση, θα μας εξουθένωνε, αν μας την περιέγραφαν σήμερα. Αν η εκκλησία πρόκειται να επιβιώσει από την επερχόμενη καθίζηση, χρειαζόμαστε μια σωστή αποκάλυψη της δικαιοσύνης από τη μεριά του Θεού και θα πρέπει να γνωρίζουμε, πώς να τη λάβουμε. Γι’ αυτό πρέπει να συλλάβουμε την αποκάλυψη του Γιαχβέ Τσιντκενού και να καταλάβουμε τον ΚΥΡΙΟ τη δικαιοσύνη μας.
Η αιτία της προφητείας
Όταν ο Ιερεμίας είπε την προφητεία αυτή, το βασίλειο του Ιούδα κόντευε να πέσει. Πάνω από 100 χρόνια πριν, οι 10 φυλές του Βόρειου Βασιλείου είχαν διασπαρθεί κι αιχμαλωτιστεί. Στην περίοδο αυτή ο Θεός ήλπιζε ότι ο Ιούδας θα μάθαινε απ’ τα λάθη του Ισραήλ. Αλλά, ο λαός δε συνετίστηκε και συνέχισε να αμαρτάνει. Στην πραγματικότητα, ο Ιούδας κι η Ιερουσαλήμ έπεσαν σε χειρότερη αμαρτία απ’ αυτήν του Ισραήλ. Η Γραφή λέει ότι ο Ιούδας διεφθάρη τόσο, που ο Θεός τελικά δεν μπορούσε να τον υποφέρει. Η πληγή του ήταν αθεράπευτη: «ώστε θεραπεία δεν υπήρχε» (Β' Χρονικών 36:16).
Η διακονία του Ιερεμία ξεκίνησε στη διάρκεια της βασιλείας του ευσεβούς βασιλιά Ιωσία. Μέχρι τότε είχαν εμφανιστεί αγαθοί κι ασεβείς βασιλιάδες κι είχαν γίνει μεταρρυθμίσεις κι αντιμεταρρυθμίσεις. Υπήρχε μια λυπηρή αντανάκλαση όλων αυτών των μεταρρυθμίσεων στην ασταθή πνευματική κατάσταση του λαού και των ηγετών του, που αποκάλυψε μια πτωτική πνευματική κι ηθική τάση, που μόνο με δυστυχία μπορούσε να τελειώσει.
Ο Ιωσίας, που διαδέχτηκε τους ιδιαίτερα ασεβείς και σκληρούς Μανασσή κι Αμών, προσπάθησε να φέρει δικαιοσύνη επιβάλλοντας ηθική στο λαό. Αυτό το έκανε μέσα από κυβερνητικά διατάγματα κι ευρείες μεταρρυθμίσεις. Υπό την ηγεσία του έλαβε χώρα μεγάλη πνευματική αναζωπύρωση στον Ιούδα. Είδωλα έπεσαν, το κακό σβήστηκε κι οι συζητήσεις του λαού επικεντρώθηκαν στον Κύριο και το έργο Του. Όμως, η αναζωπύρωση αυτή ήταν μόνον εξωτερική, όχι μια γνήσια αναζωπύρωση της καρδιάς. Ήταν ρηχή, γεμάτη καλά έργα κι εμφάνιση, αλλά δε συνοδευόταν από πραγματική μετάνοια. Ο Ιούδας τηρούσε το Νόμο, αλλά όχι με καθαρή καρδιά. Αυτό φάνηκε αργότερα όταν ο Ιωσίας πέθανε στη μάχη. Οι μεταρρυθμίσεις του έλαβαν άδοξο τέλος, με τον πρόωρο θάνατό του. Τότε ήταν, που ο Ιούδας επέστρεψε σε χονδροειδή ανομία. Και μέσα σ’ ένα χρόνο, ο λαός παραδόθηκε σε τέτοια ειδωλολατρία, που το έθνος δεν είχε ξαναδεί. Οι διάδοχοί του κυριολεκτικά τα σάρωσαν όλα, πηγαίνοντας πνευματικά κι ηθικά απ’ το κακό στο χειρότερο. Ο Ιερεμίας είχε συντριφθεί από όσα έβλεπε να συμβαίνουν στον λαό του Θεού. Σύντομα η μοιχεία κι η ομοφυλοφιλία φούντωσαν. Ο προφήτης φώναζε: «Η γη είναι γεμάτη από μοιχούς, επειδή εξαιτίας του όρκου η γη πενθεί. Ξεράθηκαν οι βοσκές της ερήμου κι ο δρόμος τους έγινε πονηρός κι η δύναμή τους άδικη» (23:10).
Ακόμα οι ιερείς κι οι προφήτες του Ιούδα διαφθάρηκαν και με τη σειρά τους μόλυναν το Ναό με τη λατρεία κάθε ειδωλολατρικού μολύσματος: «Επειδή, κι ο προφήτης κι ο ιερέας μολύνθηκαν. Ναι, στον οίκο μου βρήκα τις ασέβειές τους, λέει ο Κύριος» (23:11). Οι ηγέτες αυτοί, που θα έπρεπε να προειδοποιήσουν το λαό για την κρίση του Θεού για τις αμαρτίες τους, και να υποδεικνύουν τη διαφορά μεταξύ άγιου και βέβηλου, οι ίδιοι ενθάρρυναν το λαό να αμαρτάνει. Ο Ιερεμίας άκουγε με δυσπιστία τους ψευδοπροφήτες να κήρυτταν ειρήνη κι ευημερία σε κακοποιούς, ενθαρρύνοντάς τους στον ξεπεσμό: «Λένε πάντοτε σ’ αυτούς που με καταφρονούν: ο Κύριος είπε: Ειρήνη θα είναι σε σας. Λένε σε καθέναν που περπατάει σύμφωνα με τις ορέξεις της καρδιάς του: Δεν θα έρθει επάνω σας κακό» (23:17). Η χώρα ήταν γεμάτη καταπίεση, βία και πολιτικές μηχανορραφίες. Η κατάσταση του Ιούδα έγινε τόσο τρομερή, που ο Θεός τούς παρομοίαζε με τα Σόδομα και τα Γόμορρα, δυο πόλεις που είχε εξαφανίσει απ’ το χάρτη (23:12-14). Στις προειδοποιήσεις του ΓΧΒΧ δεν δόθηκε προσοχή (Β' Χρονικών 36:16) κι όταν πέθανε ο Ιωσίας ήταν πολύ αργά (Β' Βασιλέων 23:26-27). Τελικά, ο Ιερεμίας προφήτευσε την αιχμαλωσία του και συμβούλευσε υποταγή στη Βαβυλώνα, το όργανο της κρίσης του ΚΥΡΙΟΥ κατά του Ιούδα. Όμως, αυτό δε σημαίνει τη ματαίωση του σκοπού και της υπόσχεσης του Θεού, ότι θα θεμελίωνε τη βασιλεία και τον θρόνο του Δαβίδ στον αιώνα (Β' Σαμουήλ 7:16-17). Ο ΓΧΒΧ έδωσε αυτήν την υπόσχεση και θα την τηρούσε.
Ο ΓΧΒΧ δίνει μια νέα αποκάλυψη του χαρακτήρα Του
Στο σημείο αυτό, ο Ιερεμίας λαμβάνει μια ουράνια αποκάλυψη για μια μελλοντική Ιερουσαλήμ. Σύμφωνα με τον προφήτη, αυτή την καινούργια άγια πόλη θα την κυβερνούσε ένας δίκαιος Βλαστός από το σπέρμα του Δαβίδ: «Να, έρχονται ημέρες, λέει ο ΚΥΡΙΟΣ και θα ανεγείρω στον Δαβίδ έναν δίκαιο βλαστό και βασιλιάς θα βασιλεύσει και θα ευημερήσει και θα εκτελέσει κρίση και δικαιοσύνη επάνω στη γη» (23:5). Ο Ιερεμίας προσθέτει ότι αυτός ο Βλαστός θα σώσει το λαό Του, θα του φέρει ειρήνη και ασφάλεια και θα ονομαστεί Γιαχβέ Τσιντκενού (Ο ΚΥΡΙΟΣ η δικαιοσύνη μας) (23:6). Και εν Αυτώ (33:6-26), ο Ιούδας και πάλι θα λυτρωνόταν, θα καθαριζόταν και θα γινόταν δίκαιος. Η φύση της βασιλείας του Βασιλιά θα ήταν πνευματική παρά πολιτική και το κύριο χαρακτηριστικό της θα ήταν η δικαιοσύνη, που δε θα οφειλόταν σ’ αυτούς, αλλά σ’ Εκείνον, ο Οποίος θα ήταν ο ΓΧΒΧ.
Το νόημα και η χρήση του όρου «τσεντέκ»
Η λέξη «τσιντκενού» προέρχεται απ’ την λέξη «τσεντέκ», δηλαδή δικαιοσύνη. Αρχικά σήμαινε άκαμπτος, αλύγιστος, ευθύς. Η λέξη σημαίνει τις δοσοληψίες του Θεού με τους ανθρώπους, σχετικά με δικαίωση και αθώωση.
α) Η λέξη «τσεντέκ» χρησιμοποιείται σαν πλήρες βάρος ή μέτρο προς τον Θεό με πνευματική έννοια. Ο Ισραήλ πήρε την εντολή να βαδίζει τους δρόμους της δικαιοσύνης και να προσφέρει θυσίες δικαιοσύνης, εμπιστευόμενος τον Θεό (Ψαλμός 4:5), που περιγράφονται σαν ένα συντριμμένο πνεύμα, σαν μια ταπεινή καρδιά (Ψαλμός 51:17), λόγω της αποτυχίας να ανταποκριθούμε σ’ ένα τέτοιο πλήρη κανόνα δικαιοσύνης.
β) Χρησιμοποιείται με την έννοια να αποδίδεις δικαιοσύνη και να κάνεις το ορθό. Οι κριτές και οι άρχοντες του Ισραήλ έπρεπε να κρίνουν τον λαό με δίκαιη κρίση (Δευτερονόμιο 16:8). Έπρεπε ειδικά να προειδοποιούν κατά της διαστρέβλωσης της δίκαιης κρίσης, αλλά αυτοί δικαίωναν τον παράνομο με δώρα (Ησαΐας 5:23, 10:1, 5:7).
γ) Εφαρμόζεται στις κοινωνικές υποχρεώσεις και τις σχέσεις των ανθρώπων (Λευιτικό 19:35-36, Δευτερονόμιο 25:15).
Η λέξη χρησιμοποιείται εκατοντάδες φορές στη Γραφή σαν «δίκαιο, δίκαιος, δικαιοσύνη, δικαιώνω, δηλώνω αθώος».
Ο Ησαΐας κι ο Γιαχβέ Τσιντκενού
Από την ίδια της τη φύση, η Βίβλος δείχνει την αποκάλυψη του Γιαχβέ Τσιντκενού. Βλέπετε, ο Νόμος απαιτούσε τέλεια υπακοή και στην πραγματικότητα ήταν σχεδιασμένος για να δείχνει στον άνθρωπο την αδυναμία της σάρκας του. Κάτω απ’ το Νόμο, ο άνθρωπος έπρεπε να αγωνίζεται μέχρι να φτάσει στο σημείο που να πεθάνει ως προς τη σάρκα του. Στο σημείο αυτό, το έργο του Νόμου είχε ολοκληρωθεί. Και η ανάγκη για τον Γιαχβέ Τσιντκενού γινόταν ξεκάθαρη. Ο Ησαΐας έλεγε για τον Γιαχβέ Τσιντκενού: «Βέβαια θα πουν για μένα: Στον Κύριο είναι η δικαιοσύνη κι η δύναμη. Σ’ αυτόν θα προσέλθουν και θα ντροπιαστούν όλοι εκείνοι που οργίζονται εναντίον του. Στον Κύριο θα δικαιωθεί και θα δοξαστεί ολόκληρο το σπέρμα του Ισραήλ» (45:24-25). Πώς έλαβε αυτήν την αποκάλυψη για τον Γιαχβέ Τσιντκενού; Μέσα από μια βαθιά, σκληρή προσωπική εμπειρία.
Στα πέντε πρώτα κεφάλαια του Ησαΐα, βλέπουμε τον προφήτη να κηρύττει πιστά και να βαδίζει στενά με τον Κύριο. Είμαι σίγουρος ότι αν είμασταν κάτω απ’ τη διακονία του, θα μπορούσαμε να καταλάβουμε τον νου του ίδιου του Θεού. Η ψυχή μας θα είχε τρωθεί απ’ τα μυτερά βέλη της πεποίθησης για την αμαρτωλότητά μας κι ο τρόπος της ζωής μας θα άλλαζε. Όλα δείχνουν ότι ο Ησαΐας έψαχνε τη δικαιοσύνη του Θεού μ’ όλη την καρδιά του.
Όμως ο ΚΥΡΙΟΣ τού έδωσε μια απίστευτη όραση που άλλαξε όλη την άποψή του περί δικαιοσύνης. Σ’ αυτήν τη ζωντανή αποκάλυψη, ο Ησαΐας είδε τον ΚΥΡΙΟ καθισμένο στο θρόνο Του, υπερυψωμένο πάνω από κάθε τι στον ουρανό. Η όραση ήταν τόσο τρομερή και γεμάτη απ’ την αγιότητα και τη δόξα του Θεού, που ακόμα και τα σεραφίμ, γύρω απ’ το θρόνο, έπρεπε να καλύψουν τα μάτια τους και να προσκυνήσουν με δέος. Και φώναζε το ένα προς το άλλο: «Άγιος, άγιος, άγιος ο ΚΥΡΙΟΣ των δυνάμεων» (6:3).
Η σκηνή ήταν τόσο φορτωμένη με την άγια παρουσία του Θεού, που έκανε τον Ησαΐα να πέσει στα γόνατά του, ακουμπώντας το πρόσωπό του στο πάτωμα, ανίκανος να δει οτιδήποτε άλλο, εκτός την αμαρτωλότητά του. Να θυμόμαστε ότι αυτός ήταν που έψαχνε τη δικαιοσύνη του Θεού και κήρυξε το Λόγο Του πιο πιστά από κάθε άλλον. Όμως, τώρα, αυτός ο αφιερωμένος προφήτης άρχισε να φωνάζει: «Ω, ταλαίπωρος εγώ! Επειδή χάθηκα» (6:5). Στα εβραϊκά η έκφραση σημαίνει: «Έχω αποτύχει, χάνομαι». Και τότε κάνει την απίστευτη δήλωση: «Είμαι άνθρωπος με ακάθαρτα χείλη». Πώς ήταν δυνατόν κάτι τέτοιο; Ο Ησαΐας προφήτευε, μετέφερε καθαρά λόγια απ’ τον ουρανό με δύναμη που έφερνε τη συναίσθηση της αμαρτωλότητας. Όμως, τώρα, ήταν τόσο τρομαγμένος απ’ ότι έβλεπε, που και τα ίδια του τα λόγια τα θεωρούσε ακάθαρτα.
Συλλαμβάνουμε τη σκηνή; Ο Ησαΐας, απ’ τους πιο άγιους υπηρέτες του ΚΥΡΙΟΥ, δήλωνε: «Δεν είμαι άγιος ούτε δίκαιος. Ποτέ δεν θα μπορέσω να το πετύχω. Έκανα το καλύτερο που μπορούσα κι όμως στο τέλος ανακάλυψα ότι είμαι ένα τίποτε. Μετά απ’ όλα τα κηρύγματά μου, όλη την αναζήτησή μου, είμαι τελείως χαμένος απ’ την τρομερή δικαιοσύνη του Κυρίου. Βλέπω καθαρά ότι μέσα μου δεν υπάρχει τίποτα καλό». Συνειδητοποίησε ότι δεν υπήρχε τρόπος να μπορέσει ποτέ να πετύχει αληθινή δικαιοσύνη από μόνος του. Ακόμα κι αν μπορούσε, δεν θα στεκόταν ποτέ στο φως της αγιότητας του Θεού. Πώς θα έμπαινε στην παρουσία του ΚΥΡΙΟΥ με ψηλά το κεφάλι; Ξεκαθάρισε ότι ποτέ δε θα γινόταν δεκτός μπροστά Του, εκτός αν ο ίδιος ο ΚΥΡΙΟΣ έπαιρνε τη πρωτοβουλία. Ο ΚΥΡΙΟΣ έπρεπε να έρθει σ’ αυτόν στην κατάσταση που βρισκόταν και να τον εξαγνίσει και να τον καθαρίσει.
Κι ο Θεός έκανε ακριβώς αυτό Διέταξε έναν άγγελο να πάρει μια λαβίδα και να πιάσει ένα καυτό κάρβουνο απ’ το θυσιαστήριο. Ύστερα το έβαλε πάνω στη γλώσσα του Ησαΐα, λέγοντας: «Να, αυτό άγγιξε τα χείλη σου κι η ανομία σου εξαλείφθηκε και η αμαρτία σου καθαρίστηκε» (6:7). Τι σημαίνει η σκηνή αυτή; Ότι ο Ησαΐας ήταν τώρα αποδεκτός. Είχε εξαγνιστεί και καθαριστεί και μπορούσε να σταθεί μπροστά στον ΚΥΡΙΟ. Μπορούσε να λατρεύει μαζί με τα σεραφίμ, ψάλλοντας: «Άγιος, άγιος, άγιος είναι ο ΚΥΡΙΟΣ».
Το μήνυμα εδώ του Θεού προς τον Ησαΐα και προς κάθε πιστό σήμερα είναι ξεκάθαρο: πετυχαίνουμε τη πραγματική δικαιοσύνη μόνο όταν απογοητευθούμε απ’ τον εαυτό μας και στραφούμε προς τον Γιαχβέ Τσιντκενού για να μας την προμηθεύσει. Η δικαίωση του προφήτη ήρθε με τα λόγια της ομολογίας του: «Ω, ταλαίπωρος εγώ! Επειδή, χάθηκα». Μιλάει για όλους εμάς, όταν λέει: «Με τη δική μου δύναμη είμαι αβοήθητος, ανίκανος. Ποτέ δε θα μπορέσω να γίνω δίκαιος. Αντίθετα, ο Κύριος με καθάρισε. Μ’ έκανε δίκαιο με το να βάλει ένα καυτό κάρβουνο πάνω στη γλώσσα μου. Εξαγνίστηκα με τις πράξεις Του, όχι τις δικές μου. Το μόνο που έκανα ήταν να Του πω ότι χωρίς Αυτόν είμαι ένας νεκρός άνθρωπος, χωρίς ελπίδα και ζωή».
Πρέπει να αφήσουμε τη δική μας δικαιοσύνη
Είδαμε ήδη τι ο Θεός αποκάλυψε στον Ησαΐα για το πώς ο άνθρωπος μπορεί να πετύχει την πραγματική δικαιοσύνη. Τώρα, στον Ιερεμία 23:6, ο Θεός δίνει ένα τελειωτικό χτύπημα σε κάθε αυτοδικαίωση στη μελλοντική βασιλεία του Χριστού. Διακηρύττει μέσα από τον Ιερεμία μια για πάντα: «Και στις ημέρες του, ο Ιούδας θα σωθεί κι ο Ισραήλ θα κατοικήσει με ασφάλεια. Και τούτο θα είναι το όνομά του, με το οποίο θα ονομαστεί: ο ΚΥΡΙΟΣ Η ΔΙΚΑΙΣΥΝΗ ΜΑΣ». Δηλαδή, λέει: «Έρχεται η ημέρα όταν θα στείλω τον δίκαιό μου σαν σωτήρα. Και θα τον γνωρίσουν σαν Γιαχβέ Τσιντκενού, ο ΚΥΡΙΟΣ η δικαιοσύνη μας». Τι στιγμή που ο Θεός αποκαλύπτει τον εαυτό Του σαν Γιαχβέ Τσιντκενού, διακηρύττει την τέλεια περιφρόνησή του για κάθε δικαιοσύνη, που η σάρκα προσπαθεί να πετύχει. Εκατοντάδες χρόνια πριν τον Μεσσία, ο Θεός δηλώνει ότι, το να προσπαθούμε να ιδρύσουμε τη δική μας δικαιοσύνη, είναι θανάσιμη αμαρτία: «Πάψτε να προσπαθείτε να γίνετε άγιοι με τη δική σας δύναμη και ικανότητα. Μόνον ο σωτήρας σας, ο ερχόμενος Μεσσίας, θα είναι η δικαιοσύνη σας».
Αν κι αυτή η γνώση μάς έχει αποκαλυφθεί στο Λόγο του Θεού ξεκάθαρα, εμείς συνεχίζουμε να μη θέλουμε να την αγκαλιάσουμε. Απλά δε θέλουμε να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει κάτι το καλό μέσα μας. Δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι στη σάρκα μας είμαστε αβοήθητοι, αναξιόπιστοι, επιρρεπείς στο να κάνουμε την πιο απαίσια αμαρτία. Μπορεί να βεβαιώνουμε τον κόσμο: «Η δικαιοσύνη μου είναι σαν βρώμικα ρούχα. Δεν μπορώ να κερδίσω ή να αξίζω την εύνοια του Θεού». Αλλά συχνά, συνεχίζουμε να αρνούμαστε να υποταχθούμε πλήρως στη δικαιοσύνη του ΚΥΡΙΟΥ. Έχουμε την τάση να ξαναγυρίζουμε στον παλιό μας αγώνα, προσπαθώντας να κόψουμε τις αμαρτίες, που μας πολιορκούν, με τις δικές μας προσπάθειες και τη δύναμη.
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δε θα μπορέσουμε να γνωρίσουμε την αληθινή δικαιοσύνη μέχρις ότου πάψουμε να ελπίζουμε ότι θα βρούμε κάτι καλό στον εαυτό μας, που να μπορούμε να το φέρουμε στον ΚΥΡΙΟ. Η δικαιοσύνη του ΚΥΡΙΟΥ είναι ένα δώρο, που πρέπει να μας αποδοθεί, να πιστωθεί σε μας. Το παίρνουμε χωρίς να το κερδίσουμε, χωρίς να το αξίζουμε. Στην πραγματικότητα, ο ΚΥΡΙΟΣ πρέπει να αρχίσει τη διαδικασία για να λάβουμε εμείς τη δικαιοσύνη Του. Αυτός πρέπει να έρθει σε μας, φέρνοντας φωτιά καθαρισμού απ’ το θυσιαστήριό Του για να μας εξαγνίσει και να μας θεωρήσει άγιους μπροστά Του, χώρια από κάθε δική μας αξία. Γινόμαστε υποψήφιοι για το δώρο της δικαιοσύνης μόνον όταν παραδεχτούμε με ειλικρίνεια: «Ω, ταλαίπωρος εγώ! Επειδή, χάθηκα. Κύριε, χωρίς εσένα, είμαι νεκρός».
Ο ΓΧΒΧ η πηγή της δικαιοσύνης
α) Ο ΓΧΒΧ είναι ο Ίδιος η τέλεια δικαιοσύνη ή ο μόνος δίκαιος (τσαντίκ). Σαν Ελ Τσαντίκ είναι ο δίκαιος Θεός, δεν υπάρχει κανείς άλλος, για να τον συγκρίνουμε μ’ Αυτόν: «...Θεός δίκαιος και Σωτήρας, εκτός από μένα, δεν υπάρχει» (Ησαΐας 45:21). Είναι ο Βράχος, που το έργο Του είναι τέλειο, κι όλες οι οδοί Του είναι δικαιοσύνη (Ψαλμός 11:7).[3]
Σε αντίθεση με την τέλεια δικαιοσύνη του ΓΧΒΧ, στις οδούς των ανθρώπων βρίσκεται η αδικία και το κακό (Ψαλμός 14:1-3, Ρωμαίους 3:12,23). Ο ΓΧΒΧ υπενθυμίζει στον Ισραήλ ότι τους δίνει τη γη για κατοχή τους, όχι από δική τους δικαιοσύνη. Αν και λαός αμαρτωλός και σκληροτράχηλος, τη δίνει μόνον, επειδή θέλει να εκπληρώσει την υπόσχεσή Του προς τους Πατέρες (Δευτερονόμιο 9:4-6). Αναγνωρίζοντας τη δικαιοσύνη του ΓΧΒΧ, οι άγιοι της Βίβλου αναγνώριζαν, συγχρόνως, την ενοχή τους (Δανιήλ 9:7-8). Η Βίβλος αναφέρει σαφώς, ότι μια δικαιοσύνη ευπρόσδεκτη απ’ τον Θεό είναι αδύνατον να επιτευχθεί απ’ τον άνθρωπο, που μέσα του ενυπάρχει η αμαρτία (Ιερεμίας 17:9, Ψαλμός 51:5). Κανείς δε μπορεί να πετύχει μια δικαιοσύνη ευπρόσδεκτη απ’ τον Θεό. Είναι αδύνατο για ένα πεσμένο δημιούργημα να ανυψωθεί στο επίπεδο μιας τέλειας υπακοής.
β) Ο ΓΧΒΧ όμως έχει προμηθεύσει μια τέτοια δικαιοσύνη για τον άνθρωπο (Ησαΐας 45:25, 50:8, 54:17). Μπορούσε, όμως, αυτή η δικαιοσύνη να εφαρμοστεί στους ανθρώπους; Στη Βίβλο ήταν κατανοητό, αφενός ότι την ποινή του θανάτου για την αμαρτία κάποιου, έπρεπε να την υποστεί κάποιος αθώος, αφετέρου ότι η αθωότητα ή η δικαιοσύνη του πάσχοντα θα μπορούσε να δικαιώσει αυτόν που διέπραξε την αμαρτία. Μόνον σε τέτοια βάση ο Θεός μπορούσε ν’ ανακηρύξει αθώο τον ένοχο και δίκαιο τον άδικο (Ιερεμίας 50:20). Στη Γραφή προφητεύεται ένας τέτοιος αθώος (Ησαΐας 53). Ποιος μπορούσε να είναι αυτός; Σίγουρα όχι ένας απλός άνθρωπος, γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος δίκαιος κι επειδή «κανένας δεν μπορεί ποτέ να εξαγοράσει αδελφό ούτε να δώσει στο Θεό λύτρο γι’ αυτόν» (Ψαλμός 49:7). Ο αντικαταστάτης μας είναι ο Γιαχβέ Τσιντκενού (Ζαχαρίας 3:8-10, Ιερεμίας 23:5).
Έτσι, η Γραφή αφαιρεί από τους Εβραίους κάθε ελπίδα που στηρίζεται στον εαυτό τους κι επικεντρώνει τις προσδοκίες τους στον ζωντανό Θεό. Ο λαός κατάλαβε ότι η ποινή για την αμαρτία δεν καθαρίζει τον αμαρτωλό. Η δικαιοσύνη του αθώου πάσχοντα πρέπει να λογαριαστεί στον αμαρτωλό, για να σταθεί μπροστά στον ΓΧΒΧ απαλλαγμένος, όχι μόνον από την ποινή, αλλά κι από την ενοχή της αμαρτίας (Γένεση 15:6, Ψαλμός 85:2, Ησαΐας 61:10).
Ο Αβραάμ και η αληθινή δικαιοσύνη
Ο Παύλος μάς δίνει κάποια εικόνα για το πώς ορίζει ο Θεός τη δικαιοσύνη. Σε καθένα από τα παρακάτω εδάφια, ο Παύλος λέει ότι ο Θεός πίστωσε τη δικαιοσύνη Του στον Αβραάμ: «Πίστεψε ο Αβραάμ στο Θεό και λογαριάστηκε σ’ αυτόν για δικαιοσύνη» (Ρωμαίους 4:3). «Η πίστη λογαριάστηκε στον Αβραάμ για δικαιοσύνη» (4:9). «Όπως ο Αβραάμ πίστεψε στον Θεό και του λογαριαστηκε σε δικαιοσύνη» (Γαλάτες 3:6). Καθένα απ’ αυτά τα εδάφια αναφέρεται σ’ ένα πράγμα που ο Αβραάμ έκανε για να πετύχει την πραγματική δικαιοσύνη: πίστεψε. Τελικά, ο Παύλος δίνει τον ορισμό του Κυρίου για τη δικαιοσύνη: «(ο Αβραάμ) ούτε δίστασε στην υπόσχεση του Θεού με την απιστία, αλλά ενδυναμώθηκε στην πίστη, δοξάζοντας το Θεό κι έχοντας την πεποίθηση ότι εκείνο που υποσχέθηκε, είναι δυνατός και να το εκτελέσει. Γι’ αυτό και λογαριάστηκε σ’ αυτόν για δικαιοσύνη» (Ρωμαίους 4:20-22). Η Γραφή δεν θα μπορούσε να κάνει το ζήτημα πιο σαφές: Δικαιοσύνη είναι το να πιστεύουμε τις υποσχέσεις του Θεού, με την πεποίθηση ότι Αυτός θα κρατήσει τον λόγο Του. Αντίθετα, απιστία είναι το να μη δεχόμαστε τις υποσχέσεις του, αμφιβάλλοντας ότι ο Θεός θα κάτι αυτό που υποσχέθηκε.
Ο Παύλος εξηγεί: «Σε όποιον, όμως, εργάζεται, ο μισθός δεν λογαριάζεται ως χάρη, αλλά ως χρέος. Σ’ αυτόν, όμως, που δεν εργάζεται, αλλά πιστεύει σ’ αυτόν που ανακηρύσσει δίκαιον τον ασεβή, η πίστη του λογαριάζεται για δικαιοσύνη» (Ρωμαίους 4:4-5). Ο ίδιος ο Ιησούς λύνει αυτό το ζήτημα, τού να πιστεύουμε στο Θεό για τη δικαιοσύνη μας: «Τούτο είναι το έργο του Θεού, να πιστέψετε σ’ αυτόν, τον οποίον εκείνος απέστειλε» (Ιωάννης 6:29).
Ίσως να αναρωτιέσαι: «Αλλά τι γίνεται με το ζήτημα της υπακοής; Δεν θα πρέπει να αρνηθούμε τον εαυτό μας και να απορρίψουμε τον κόσμο; Δεν έχουμε εντολή να αφήσουμε τις επιθυμίες της σάρκας; Και τι γίνεται με το να σηκώσουμε τον σταυρό μας; Δεν μας λέει η Βίβλος ότι πρέπει συνεχώς να παραδίνουμε τον εαυτό μας στον Κύριο, βαδίζοντας με αγνότητα και να ζούμε μια ζωή που να Τον ευχαριστεί;» Αυτό που λέω είναι ότι, κανένα από αυτά τα πράγματα δεν είναι δυνατά, αν δεν είμαστε πλήρως πεπεισμένοι ότι ο Θεός θα κρατήσει τις υποσχέσεις Του που απορρέουν από τη διαθήκη Του μαζί μας. Όλα συνοψίζονται στο να πιστεύουμε στον Λόγο Του. Το γεγονός είναι ότι η αποδοχή μας δεν εξαρτάται από κανένα απ’ αυτά. Είμαστε δεκτοί απ’ τον Θεό μόνον επειδή είμαστε εν Χριστώ. Βλέπετε, ο Θεός δέχεται μόνο ένα πρόσωπο, τον Ιησού κι εμείς γινόμαστε δεκτοί γιατί πιστεύουμε στο τελειωμένο έργο Του για μας πάνω στον Σταυρό. Μπορεί να διαβάζεις όλη τη Βίβλος σου μέσα σ’ ένα χρόνο με αίσθημα καθήκοντος, να προσεύχεσαι για ώρες καθημερινά, να παρακολουθείς κάθε συνάθροιση, να παλεύεις με την αμαρτία σου, να είσαι καλός και να κάνεις καλά πράγματα. Αλλά, «Χωρίς πίστη είναι αδύνατον να Τον ευαρεστήσεις» (Εβραίους 11:6).
Ο Αβραάμ φανέρωσε τη δικαιοσύνη που έρχεται από την πίστη, όταν υπάκουσε εκούσια στην εντολή του Θεού να θυσιάσει το γιο του, τον Ισαάκ. Ο Παύλος λέει για τον Πατριάρχη: «Πίστεψε στον Θεό, που ζωοποιεί τους νεκρούς και καλεί τα μη υπάρχοντα ωσάν να υπάρχουν» (Ρωμαίους 4:17). Ο Κύριος παρατηρούσε καθώς ο Αβραάμ σήκωνε το μαχαίρι για να σφάξει τον γιο του. Κι άκουσε την κραυγή της πίστης στην καρδιά του: «Κύριε, υποσχέθηκες ότι αυτός ο γιος θα είναι ο κληρονόμος μου. Εσύ είπες ότι ο Ισαάκ είναι το παιδί της υπόσχεσης, που θα γίνει πατέρας πολλών εθνών. Γι’ αυτό είμαι σίγουρος ότι μόλις σφάξω το αγόρι μου, εσύ θα το αναστήσεις απ’ τους νεκρούς. Ξέρω ότι ο Λόγος σου δε μπορεί να αποτύχει. Πιστεύω ότι μπορείς να εκπληρώσεις όλα όσα υποσχέθηκες». Και ο Θεός ανταποκρίθηκε λέγοντας: «Αυτή είναι η δικαιοσύνη που είναι από την πίστη κι όχι από τα έργα. Ο Αβραάμ είναι ο ορισμός μου για τον δίκαιο άνθρωπο».
Ο Κύριος ζητάει μόνο πίστη
Η μόνη απαίτηση που έχει ο Θεός από το λαό Του είναι: «Πιστέψτε το Λόγο Μου και τις υποσχέσεις Μου. Έχετε πίστη ότι θα κάνω το αδύνατο για σας». Μπορεί να το δεχτούμε αυτό σαν ένα δόγμα της πίστης μας και σαν σωστή θεολογία. Όμως, στη πράξη, πολλοί από μας ακόμα πιστεύουμε ότι ο Θεός περιμένει από μας κάτι περισσότερο από πίστη. Βαθιά μέσα μας, σκεφτόμαστε ότι δε δώσαμε ούτε θυσιάσαμε αρκετά. Νομίζουμε ότι ο Θεός περιμένει να είμαστε πιο επιμελείς, πιο πειθαρχημένοι, πιο πιστοί. Κάτι μέσα μας συνεχίζει να επιμένει: «Δε μπορώ να είμαι δίκαιος μπροστά στο Θεό χωρίς μεγαλύτερη προσπάθεια, μεγαλύτερο πόνο, μεγαλύτερο αγώνα». Έτσι η σάρκα μας μπαίνει στη μέση και προσπαθεί να βοηθήσει τον Θεό να μας κάνει δίκαιους. Όμως, το μόνο πράγμα που ο Θεός μάς ζητάει είναι απλά να Τον εμπιστευτούμε ότι, θα κάνει όσα έχει ήδη υποσχεθεί. Αυτό είναι ακριβώς το είδος της απιστίας που εμπόδισε τον Ισραήλ να μπει στη Γη της Επαγγελίας. Η αμαρτία των Ισραηλιτών ήταν η απιστία, η έλλειψη πίστης στο Λόγο του Θεού, ότι θα τους κάνει όσα είχε υποσχεθεί.
Η Γραφή δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι ο ΚΥΡΙΟΣ θεωρούσε τον Δαβίδ ότι ήταν δίκαιος. Όμως αν θα κρίναμε τη ζωή του, έτσι όπως κρίνουμε τη δική μας, δε θα τον θεωρούσαμε καθόλου δίκαιο. Διέπραξε μοιχεία, τη σκέπασε, σκότωσε τον άνδρα της γυναίκας με την οποία κοιμήθηκε, μετά είπε ψέματα για όλα αυτά. Σκέψου: Αν ο Δαβίδ ήταν ένας λειτουργός στις μέρες μας, ακόμα και η πιο φιλελεύθερη απόχρωση δεν θα δίσταζε να τον καθαιρέσει. Ντρόπιασε το όνομα του Θεού. Σήμερα, οι πράξεις του θα γέμιζαν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και θα προβάλλονταν στις τηλεοράσεις. Όμως, ο Δαβίδ είχε μια καρδιά μετάνοιας. Και πάνω απ’ όλα δε πίστευε στη δική του δικαιοσύνη, αλλά στον Γιαχβέ Τσιντκενού, τον ΚΥΡΙΟ τη δικαιοσύνη μας. Ο Δαβίδ φώναζε: «Κρίνε με, ΚΥΡΙΕ ο Θεός μου, σύμφωνα με τη δικαιοσύνη σου... Και η γλώσσα μου θα μελετάει τη δικαιοσύνη σου» (Ψαλμός 35:24,28).
Ο Θεός το μόνο που θέλει από μας είναι η πίστη μας, μια δυνατή πίστη στο Λόγο Του. Κι αυτό ίσως να είναι που λείπει απ’ άλλους όσους φαίνονται πιο πνευματικοί. Ίσως να βλέπεις κάποιον άλλον σαν πιο πνευματικό από σένα. Αλλά μπορεί στην ουσία να αγωνίζεται σκληρά για να διατηρήσει μια εικόνα δικαιοσύνης. Όμως, ο Θεός σε βλέπει και διακηρύττει: «Να ένας δίκαιος άνδρας ή γυναίκα». Επειδή έχεις παραδεχθεί ότι, δεν μπορείς να γίνεις δίκαιος. Κι έχεις πιστέψει ότι ο ΚΥΡΙΟΣ θα σου δώσει τη δικαιοσύνη Του.
Ο Ιησούς, ο δικός μας Τσιντκενού
Η αποκάλυψη κι η προσφορά αυτής της δικαιοσύνης του ΓΧΒΧ, που μόνον αυτή κάνει τους ανθρώπους ευπρόσδεκτους στο Θεό, εφαρμόζεται πλήρως στον Χριστό, τον δικό μας Τσιντκενού. Στο πρόσωπό, το χαρακτήρα και το έργο Του, σαν ο δίκαιος δούλος του ΓΧΒΧ που πάσχει, ήταν άξιος να γίνει Αντικαταστάτης για τον Ισραήλ και για μας, ώστε αληθινά να μπορεί να μας παρουσιάσει μπροστά στο Θεό. Εν Αυτώ είμαστε τακτοποιημένοι πραγματικά, ως προς το χρέος μας μπροστά στον Θεό.
α) Αυτός είναι ο Δίκαιος (Πράξεις 3:14, Εβραίους1:8-9).
β) Αυτός έγινε η δικαιοσύνη μας. Αυτό, που δεν μπορούσαμε να κάνουμε εμείς, το έκανε Αυτός για μας. Όντας ο Ίδιος ο Νομοθέτης, ο Νόμος δεν είχε απαίτηση απ’ Αυτόν. Επειδή ήταν τέλειος, υπάκουσε τέλεια στο Νόμο για μας και έγινε «δικαιοσύνη προς κάθε έναν που πιστεύει» (Ρωμαίους 10:4). Στο θάνατό Του για μας, σαν τέλεια και άξια θυσία, σήκωσε την ενοχή μας και πλήρωσε την ποινή μας (Α' Κορινθίους 1:30, Β' Κορινθίους 5:21, Α' Πέτρου 3:18).
γ) Σε μας, η δικαιοσύνη Του μας απονέμεται δωρεάν διαμέσου της πίστης. Το λάθος του Ισραήλ ήταν ότι ζητούσαν να συστήσουν τη δική τους δικαιοσύνη και δε δέχτηκαν τη δικαιοσύνη του Θεού (Ρωμαίους 10:3). Ο Παύλος γράφει: «Τώρα, όμως, χωρίς τον Νόμο φανερώθηκε η δικαιοσύνη του Θεού, έχοντας τη μαρτυρία του Νόμου και των προφητών. Δικαιοσύνη, όμως, του Θεού, διαμέσου της πίστης στον Ιησού Χριστό, προς όλους κι επάνω σ’ όλους εκείνους που πιστεύουν» (Ρωμαίους 3:21-22).[4] Στην ουσία ο Παύλος λέει: «Ζούμε κάτω από την αποκάλυψη της Κ. Διαθήκης, που είναι για μια δικαιοσύνη που έρχεται απ’ το Θεό κι όχι απ’ τον άνθρωπο. Ο Κύριος διάλεξε να την φανερώσει στους προφήτες της Π. Διαθήκης. Καθένας τους μαρτύρησε για μια μελλοντική, που δε θα ήταν απ’ το Νόμο. Είπαν ότι ένας Μεσσίας θα ερχόταν που θα την έδεινε στον άνθρωπο, αντί αυτός να προσπαθεί να την κερδίσει με τη δική του αξία. Οι προφήτες έβλεπαν τη μέρα του Χριστού».
δ) Το πρακτικό αποτέλεσμα της δωρεάν χορήγησης της δικαιοσύνης Του είναι να βαδίζουμε στο δρόμο της δικαιοσύνης, συμμορφούμενοι με το θέλημα Του. Να ντυθούμε το νέο άνθρωπο, που κτίστηκε σύμφωνα με τον Θεό, με δικαιοσύνη (Εφεσίους 4:24) και αφού ελευθερωθήκαμε από την αμαρτία, να γίνουμε δούλοι στη δικαιοσύνη (Ρωμαίους 6:18).
Πολλοί Χριστιανοί δεν πιστεύουν στον Γιαχβέ Τσιντκενού
Ο Παύλος γράφει: «Γι’ αυτό και λογαριάστηκε σ’ αυτόν (Αβραάμ) για δικαιοσύνη. Και δε γράφτηκε μονάχα γι’ αυτόν ότι λογαριάστηκε σ’ αυτόν, αλλά και για μας, στους οποίους πρόκειται να λογαριαστεί, αυτούς που πιστεύουν σ’ αυτόν, που ανέστησε από τους νεκρούς τον Ιησού, τον Κύριό μας» (Ρωμαίους 4:22-24). Μπορεί να ισχυρίζεσαι: «Το πιστεύω αυτό. Έχω πίστη στον Θεό, που ανέστησε τον Ιησού». Όμως, το ερώτημα είναι: «Πιστεύεις ότι ο Κύριος μπορεί να αναστήσει τον ταραγμένο γάμο σου; Ότι μπορεί να δώσει ζωή σ’ ένα πνευματικά νεκρό συγγενή; Ότι μπορεί να σε βγάλει απ’ το λάκκο μιας αμαρτωλής συνήθειας; Ότι μπορεί να σβήσει το παρελθόν σου και να αποκαταστήσει όλα τα χρόνια που το σαράκι σού έχει φάει; Πιστεύεις ότι ο Θεός μπορεί να πάρει την ανυπαρξία της κατάστασής σου και βγάλει κάτι απ’ αυτήν; Ότι μπορεί να πάρει ένα αγγείο αδύνατο, περιφρονημένο, και να το κάνει χρήσιμο στη βασιλεία Του, φέρνοντας αμηχανία σε άλλους που φαίνονται έξυπνοι και δυνατοί;»
Όταν όλα φαίνονται να είναι σε απελπιστική κατάσταση, όταν βρίσκεσαι σε μια ανυπόφορη κατάσταση, χωρίς εφόδια και χωρίς ελπίδα μπροστά σου, πιστεύεις ότι ο Θεός θα είναι ο δικός σου Γιαχβέ Ιρέ που βλέπει την ανάγκη σου; Ότι είναι πιστός στο να κρατήσει τις υποσχέσεις της διαθήκης που έχει κάνει μαζί σου κι ότι, ακόμα κι αν ένας από τους λόγους Του αποτύχει, οι ουρανοί θα λειώσουν και το σύμπαν θα καταρεύσει;
Πολλοί πιστοί σήμερα δεν έχουν υπομονή. Ίσως έχουν άφθονη πίστη, αλλά δεν έχουν την υπομονή να περιμένουν τον Θεό να εκπληρώσει τις υποσχέσεις Του. Ναι, η πίστη του Αβραάμ τον δικαίωσε μπροστά στον Θεό. Αλλά και ο Αβραάμ έπρεπε να μάθει την υπομονή. Χρειάστηκε να περιμένει μισόν αίωνα σχεδόν πριν ο Θεός εκπληρώσει τον Λόγο Του σ’ αυτόν. Φυσικά και δεν απέκτησε αυτήν την πίστη αμέσως. Θυμάστε κάποιες απ’ τις αμαρτωλές του πράξεις στα χρόνια της ξηρασίας, πριν έρθει η υπόσχεση του Θεού. Σ’ άλλο σημείο, συμφώνησε με τη σαρκική πρόταση της γυναίκας του, να του δώσει τον γιο της υπόσχεσης μέσ’ από μια δούλη. Αυτό, σίγουρα, δεν ήταν πράξη πίστης, αλλά μια παράκαμψη προς την πίστη, που προκλήθηκε από την ανυπομονησία της σάρκας. Τελικά ο Θεός τον έφερε στον τόπο της πίστης, όπου κληρονόμησε την υπόσχεση. Αυτό συνέβη μόνον, όταν ο Αβραάμ απέκτησε υπομονή.
Η μεγάλη μας ανάγκη για υπομονή επαναλαμβάνεται στην προς Εβραίους:
«Επειδή, ο Θεός, δίνοντας υπόσχεση στον Αβραάμ… και προσμένοντας με υπομονή, απήλαυσε την υπόσχεση» (6:13-15). «Για να μη γίνετε νωθροί, αλλά μιμητές αυτών που με πίστη και μακροθυμία κληρονομούν τις υποσχέσεις» (6:12). «Επειδή, έχετε ανάγκη από υπομονή, για να κάνετε το θέλημα του Θεού και να λάβετε την υπόσχεση» (10:36).
Ο Θεός μάς έχει δώσει πολλές υπέροχες υποσχέσεις: να σπάσει κάθε δεσμό της αμαρτίας, να μας ενδυναμώσει για να νικήσουμε όλη τη κυριαρχία της, να μας δώσει μια καινούργια καρδιά, να μας αγιάσει, να μας μεταμορφώσει στην ίδια εικόνα με το Χριστό. Ο Λόγος Του μάς λέει: «Σ’ αυτόν, όμως, που μπορεί να σας φυλάξει απταίστους και να σας στήσει μπροστά στη δόξα του, χωρίς ψεγάδι, με αγαλλίαση» (Ιούδ.24). Όμως, ο Θεός αυτά τα κάνει για μας στην ώρα Του, σύμφωνα με το θείο Του σχέδιο. Δεν έχει προθεσμίες που να Τον πιέζουν. Και αγνοεί όλες τις απαιτήσεις για μια στιγμιαία πανάκεια. Η αληθινή πίστη απ’ την μεριά μας απαιτεί να περιμένουμε με υπομονή τον ΚΥΡΙΟ. Η ανταπόκρισή μας σ’ Αυτόν θα πρέπει να είναι: «Κύριε, πιστεύω ότι είσαι πιστός στον Λόγο Σου. Και με τη δύναμη του Πνεύματός Σου μέσα μου, θα περιμένω με υπομονή μέχρις ότου πραγματοποιήσεις όλ’ αυτά στη ζωή μου. Αυτό που πρέπει να κάνω είναι να παραμείνω στην πίστη, περιμένοντας Εσένα».
Μπορεί να περάσουμε τρομερές δοκιμασίες και πειρασμούς. Και ίσως ακούσουμε τον Σατανά να μας ψιθυρίζει φοβερά ψέματα. Μερικές φορές, ίσως πέσουμε. Στην πραγματικότητα, ίσως και να απορούμε, για το αν ποτέ θα φτάσουμε στο τέρμα. Αλλά, καθώς περνάμε όλ’ αυτά, αν κρατιόμαστε απλά απ’ την πίστη με υπομονή, πιστεύοντας ότι ο Θεός εργάζεται, ότι κρατάει το Λόγο Του, ότι είναι ο Γιαχβέ Τσιντκενού, τότε Αυτός θα μας θεωρεί σαν δίκαιους. Έχει ορκιστεί με όρκο: «Δια πίστεως θα λάβεις την υπόσχεση».Ίσως, η σάρκα προσπαθήσει να σπεύσει και να βοηθήσει. Ίσως, μας πιέσει να γυρίσουμε στο σύστημα των έργων της Π. Διαθήκης, για να προσπαθήσουμε να εγκαταστήσουμε τη δική μας δικαιοσύνη. Αλλά πρέπει να μείνουμε σταθεροί στην πίστη, διακηρύττοντας: «Κύριε, μόνον Εσένα πιστεύω. Η σάρκα μου με τραβάει, αλλά πιστεύω ότι Εσύ θα με φέρεις πίσω στην πίστη. Είπες ότι είμαι η δικαιοσύνη του Θεού εν Χριστώ και πιστεύω ότι Εσύ θα το εκπληρώσεις μέσα μου. Υπηρετώ τον Γιαχβέ Τσιντκενού, τον ΚΥΡΙΟ τη δικαιοσύνη μου».
[1] Εβραϊκά τσιντκιγιάχου (צדקיּהוּ): «Ο Γιαχβέ είναι δικαιοσύνη».
[2] Δες Αποκάλυψη 2:7, 11, 26, 3:5, 12, 21, 21:7.
[3] Δες Δευτερονόμιο 32:4, Ψαλμοί 119:142,144, 89:14, 97:2.
[4] Δες και Ρωμαίους 3:26, 5:16-19, Φιλιππησίους 3:9.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου