8/12/12

Παλαιστινιακό κράτος

Για τον Abbas, το μόνο σημαντικό ιστορικό γεγονός είναι η «σοβαρή αδικία» που προκλήθηκε από τους Εβραίους σε βάρος των Παλαιστίνιων.

Το 1948 ο Γενικός Γραμματέας του Αραβικού Συνδέσμου Azzam Pasha διατύπωσε την αραβική συνταγή για μακροπρόθεσμη επιτυχία δηλώνοντας ότι: «Έχουμε ένα μυστικό όπλο που μπορούμε να εκμεταλλευτούμε καλύτερα από τα όπλα και τα πολυβόλα, κι αυτό είναι ο χρόνος. Όσο δεν κάνουμε ειρήνη με τους Σιωνιστές, τόσο ο πόλεμος δεν τελειώνει, και όσο ο πόλεμος δεν τελειώνει, δεν υπάρχει ούτε νικητής ούτε ηττημένος. Μόλις αναγνωρίσουμε την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ, θ’ αναγνωρίσουμε με την πράξη μας αυτή ότι κατακτηθήκαμε».

Απ’ όλους τους Άραβες, οι Άραβες-Παλαιστίνιοι αγκάλιασαν το μήνυμα του Azzam Pasha και συνεχίζουν να το ακολουθούν ευλαβικά μέχρι σήμερα. Η παλαιστινιακή στρατηγική είναι η εξάντληση του Ισραήλ. Δεν είναι τυχαίο ότι η κατάθεση του αιτήματος του Mahmoud Abbas στον ΟΗΕ για αναβάθμιση του καθεστώτος της Παλαιστινιακής Αρχής σε κράτος-παρατηρητή έχει οριστεί για τις 29 Νοεμβρίου του 2012. Κατά ειρωνικό τρόπο, αυτό θα συμβεί την ίδια ημερομηνία που είχε ψηφιστεί η διχοτόμηση της Παλαιστίνης πριν από 65 χρόνια. Η διχοτόμηση είχε απορριφθεί κατηγορηματικά από τους Παλαιστίνιους και τους Άραβες εξαδέλφους τους.

Αν οι Άραβες είχαν αποδεχτεί τη διχοτόμηση το 1947 δεν θα συζητάγαμε σήμερα τα ίδια αυτά θέματα. Θα υπήρχε ένα Αραβικό-Παλαιστινιακό κράτος και κανένα πρόβλημα προσφύγων. Ήταν στις 29 Νοεμβρίου του 1947 που το Ψήφισμα 181 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ εισηγήθηκε τη δημιουργία δύο ξεχωριστών κρατών, ενός εβραϊκού κι ενός αραβικού. Μια πιο προσεκτική ματιά στην τελική συγκομιδή ψήφων της Γενικής Συνέλευσης του 1947 υπογραμμίζει την ίδια τακτική αρνητισμού: 33 χώρες ψήφισαν υπέρ της διχοτόμησης, 13 κατά και 10 απείχαν. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι χώρες που απέρριψαν τη συνύπαρξη και μπλόκαραν την αραβο-παλαιστινιακή κρατική υπόσταση προέρχονταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία από τον Αραβικό/Μουσουλμανικό κόσμο: το Αφγανιστάν, η Αίγυπτος, το Ιράν, το Ιράκ, ο Λίβανος, το Πακιστάν, η Σαουδική Αραβία, η Συρία, η Τουρκία και η Υεμένη.

Σήμερα ο Abbas ενεργεί με την πεποίθηση ότι ο κόσμος έχει μια βραχυπρόθεσμη μνήμη κι ότι αυτή η ιστορία δεν έχει σημασία, ότι το μόνο σημαντικό γεγονός από το παρελθόν είναι η «μεγάλη αδικία» που προκάλεσαν οι Εβραίοι στον παλαιστινιακό λαό. Αυτό υποτίθεται ότι αρκεί προκειμένου ο ΟΗΕ να στηρίξει και πάλι τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους.

Στην πορεία, ο Abbas εργάζεται επιμελώς για να πείσει τη διεθνή κοινότητα και την παλαιστινιακή κοινωνία ότι είναι ο σωτήρας της παλαιστινιακής υπόθεσης. Έγραψε πρόσφατα στον Πρόεδρο των ΗΠΑ Barack Obama διαβεβαιώνοντάς τον ότι οι Παλαιστίνιοι είναι δεσμευμένοι σε μια λύση δύο κρατών με το Ισραήλ. Δήλωση που έκανε ο πολιτικός σύμβουλος του Abbas, Nimer Hammad, τόνιζε ότι η πρόταση για κρατική υπόσταση «θα σταθεροποιήσει το δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού στη γη του που τελεί υπό κατοχή και δεν αποτελεί αμφισβητούμενο έδαφος» ενώ δεν θ’ απομονώσει το κράτος του Ισραήλ.

Ενώ οι Παλαιστίνιοι εκπρόσωποι χρησιμοποιούν ήπια δύναμη (soft power) για να πλασάρουν την παλαιστινιακή θυματοποίηση μέσω των στολίσκων και των κοινωνικών μέσων ενημέρωσης δεν λέγονται και πολλά για το παλαιστινιακό έθνος-κράτος ή την ουσιαστική οικοδόμησή του. Σε αντίθεση, το σιωνιστικό κίνημα εργάστηκε σκληρά για την οικοδόμηση ενός κράτους από τη δεκαετία του 1880 οπότε το πρώτο κύμα Ρώσο-Εβραίων μεταναστών κινήθηκε προς την Παλαιστίνη για ν’ ανοικοδομήσει την αρχαία Γη της Επαγγελίας μέχρι το 1948.

Πολλοί Άραβες της Παλαιστίνης είχαν φιλικές σχέσεις με τους πρώτους Εβραίους έποικους και δεν ασχολήθηκαν με την οικοδόμηση ενός κράτους έως ότου δημιουργήθηκε το εβραϊκό. Η εξέλιξη αυτή (προϊόν δεκαετιών σκληρής δουλειάς) χρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια ως βάση για τον ισχυρισμό ότι οι Εβραίοι δημιούργησαν ένα κράτος όχι ως μια εβραϊκή πατρίδα, αλλά ως μέσο για ν’ αδειάσουν την Παλαιστίνη από τους Άραβες της. Αυτή η κοσμοθεωρία του μηδενικού αθροίσματος (zero-sum) ισχυροποιήθηκε από την αραβική αφήγηση ότι οι Σιωνιστές είδαν τη Γη του Ισραήλ ως «γη χωρίς κάποιον λαό».

Ο εκλιπών Παλαιστίνιος καθηγητής Αγγλικής λογοτεχνίας, Edward Said, προχώρησε ένα βήμα παραπέρα και συντόμευσε τη φράση κάνοντάς τη μια «γη χωρίς ανθρώπους» υπονοώντας ότι οι Σιωνιστές ουσιαστικά θεώρησαν ότι δεν υπήρχαν άνθρωποι στην Οθωμανική Παλαιστίνη. Πάντως, οι μετριοπαθείς Σιωνιστές προσπάθησαν αρχικά να συνεργαστούν με τον αραβικό πληθυσμό και στη συνέχεια ευνόησαν την ιδέα ενός αραβικού κράτους δίπλα στο Ισραήλ. Οι Παλαιστίνιοι και οι αραβικές χώρες απέρριψαν εντελώς το ενδεχόμενο αυτό στις 29 Νοεμβρίου του 1947 και μετά.

Από τότε η παλαιστινιακή ταυτότητα έχει ριζώσει σε τρεις ιδέες. Η μία είναι ότι η αντίσταση στο Ισραήλ είναι διαρκής και ιερή. Η άλλη είναι ότι οι Παλαιστίνιοι είναι, ατομικά και συλλογικά, πρόσφυγες κι έγιναν έτσι εξαιτίας του Ισραήλ. Η τρίτη είναι ότι ο κόσμος, ειδικά τα Ηνωμένα Έθνη και οι Δυτικές χώρες, πρέπει να υποστηρίξουν αυτούς τους πρόσφυγες έως ότου μπορέσουν να επιστρέψουν σε μια μελλοντική Παλαιστίνη και σε σπίτια εκεί που τώρα βρίσκεται το Ισραήλ. Η οικοδόμηση κράτους δεν περιλαμβάνεται σ’ αυτό.

Ενώ ένα λειτουργικό παλαιστινιακό κράτος παραμένει επιθυμητό, το γεγονός ότι η παλαιστινιακή ηγεσία έχει αρνηθεί να διαπραγματευτεί απευθείας με το Ισραήλ και χρησιμοποιεί όργανα όπως ο ΟΗΕ για να προσυπογράψουν ένα «εικονικό» κράτος χωρίς βιώσιμη υποδομή είναι ενδεικτικό. Ο παλαιστινιακός στόχος είναι τελικά ένα δικό τους κράτος ή απλά η εξαφάνιση του Ισραήλ, που θ’ ακολουθηθεί από τι; Η επιμονή σ’ ένα παλαιστινιακό κράτος πρέπει να συμβαδίζει με την ανάκαμψη του ουσιαστικά ανύπαρκτου παλαιστινιακού πολιτικού συστήματος και των θεσμών που θα το υποστηρίξουν. Σε αντίθετη περίπτωση, οι πιθανότητες επιτυχίας είναι από ισχνές έως μηδαμινές.

του Asaf Romirowsky
Επίκουρος καθηγητής στο Middle East Forum και το Ίδρυμα για την Υπεράσπιση των Δημοκρατιών (Foundation for Defence of Democracies).

Οι θυσίες δεν φέρνουν την ειρήνη

Το Ισραήλ δεν μπορεί να εναποθέσει την ασφάλειά του στα χέρια όσων αδυνατούν να μάθουν από την ιστορία.

Υπάρχουν πάρα πολλές φωνές που συνεχίζουν να υπονοούν ότι η ειρήνη στην Αραβο-Ισραηλινή διένεξη θα έρθει μόνο αν το Ισραήλ παραχωρήσει περισσότερα εδάφη κι επιτρέψει τον σχηματισμό ενός Παλαιστινιακού κράτους. Σημειωτέον ότι το Ισραήλ έχει καταστήσει σαφή την προθυμία του να κάνει αυτή την τεράστια θυσία. Ωστόσο, η ιστορία έχει αποδείξει ότι, όταν το Ισραήλ κάνει θυσίες, βγαίνει χαμένο. Η διαπίστωση αυτή στηρίζεται στα ακόλουθα παραδείγματα:

Η Διακήρυξη του Balfour το 1917 προέβλεπε 43.000 τετραγωνικά μίλια γης στη Μέση Ανατολή για τον Εβραϊκό λαό στη βιβλική του πατρίδα. Ωστόσο, λίγο αργότερα, το 1922, περίπου το 76% αυτής της γης δόθηκε στον Βασιλιά Abdullah για τον σχηματισμό της Υπεριορδανίας (σημερινή Ιορδανία). Έτσι, χωρίς ποτέ να προλάβουν να χαρούν γι’ αυτό που θα γινόταν δικό τους, οι Εβραίοι είδαν το μεγαλύτερο μέρος του να εξαφανίζεται.

Το 1947, ο ΟΗΕ ψήφισε τη διχοτόμηση του υπόλοιπου 24% της γης σε δύο ξεχωριστά κράτη, ένα Αραβικό κι ένα Εβραϊκό (γνωστή και ως η πρώτη λύση των δύο κρατών). Αυτό απέσπασε ένα επιπλέον 50% της απομείνασας γης, κάτι που σήμαινε ότι οι Εβραίοι θα λάμβαναν μόλις το 12% της αρχικής «γης της επαγγελίας» ενώ οι Άραβες το συντριπτικό 88% αυτού που προοριζόταν για τους Εβραίους. Παρόλ’ αυτά, οι Εβραίοι έκαναν τη θυσία και συμφώνησαν με τη συγκεκριμένη διευθέτηση. Ποια ήταν η Αραβική αντίδραση; Απόρριψη του Ψηφίσματος του ΟΗΕ κι ένας πόλεμος που επιχείρησε να καταστρέψει το μικρό Εβραϊκό κράτος αμέσως μετά τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του το 1948.

Οι Εβραίοι έκαναν άλλη μια θυσία μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967 όταν, για να προωθήσει την ειρήνη με τους Μουσουλμάνους, ο Moshe Dayan έδωσε τον έλεγχο του Όρους του Ναού στη Μουσουλμανική Wafq. Ως εκ τούτου, οι Μουσουλμάνοι απολαμβάνουν πλήρη ελευθερία πρόσβασης και λατρείας ενώ η Εβραϊκή πρόσβαση είναι εξαιρετικά περιορισμένη και η προσευχή τους εκεί απαγορεύεται. Πώς αντέδρασαν οι Άραβες; Μ’ έναν καταιγισμό ψεμάτων για ανυπαρξία οποιασδήποτε Εβραϊκής σύνδεσης με την Ιερουσαλήμ. Οι Μουσουλμάνοι συνεχίζουν εξάλλου ν’ απαιτούν τον πλήρη έλεγχο ολόκληρης της Παλιάς Πόλης και διεκδικούν την «Ανατολική» Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του υποτιθέμενου κράτους τους.

Το 1993, ο Yitzhak Rabin έκανε μία ακόμα θυσία με την υπογραφή των Συμφωνιών του Όσλο οι οποίες παραχώρησαν στους Άραβες μεγάλα τμήματα της Ιουδαίας και της Σαμάρειας. Ποια ήταν η Αραβική αντίδραση; Δεκάδες τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον Ισραηλινών αμάχων που προέρχονταν απ’ αυτές τις περιοχές. Μετά από αρκετά χρόνια κι επανειλημμένες Ισραηλινές εκκλήσεις για πάταξη των τρομοκρατικών επιθέσεων από τους Άραβες, το Ισραήλ δεν είχε τελικά άλλη επιλογή από το να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να ξεκινήσει την ανέγερση ενός φράκτη ασφαλείας.

Το 2000 ξεκίνησε η κατασκευή του φράκτη ασφαλείας για την προστασία των αθώων Ισραηλινών πολιτών από τις δολοφονικές επιθέσεις. Ποια ήταν η Αραβική αντίδραση; Η δραματική αύξηση του αριθμού των τρομοκρατικών επιθέσεων οι οποίες είχαν κατά μέσο όρο 23 Ισραηλινούς νεκρούς κάθε χρόνο (συνολικά 67) τα τρία χρόνια πριν από την κατασκευή του φράκτη κι έφτασαν να μετρούν κατά μέσο όρο 288 θανάτους ετησίως (συνολικά 865) κατά τα επόμενα τρία χρόνια που διήρκεσε η ανέγερση του φράκτη.

Το 2005, ο Πρωθυπουργός Ariel Sharon έκανε μία από τις πιο δύσκολες θυσίες που έκανε ποτέ Ισραηλινός ηγέτης επιλέγοντας να ξεριζώσει σχεδόν 8.000 Εβραίους που είχαν κάνει τη Λωρίδα της Γάζας σπίτι τους για 38 χρόνια. Αυτή η κίνηση έστρεψε Εβραίους εναντίον Εβραίων και προκάλεσε τέτοια εσωτερική αναταραχή που απείλησε να πλήξει ανεπανόρθωτα την καρδιά του μικρού Εβραϊκού κράτους. Υποσχέσεις αποζημίωσης και στέγασης δόθηκαν σε όλους τους Εβραίους που εκδιώχθηκαν από τη Γάζα αλλά, ακόμη και σήμερα, επτά χρόνια μετά, ένα μεγάλο ποσοστό από εκείνους που απομακρύνθηκαν βίαια από τις εστίες τους δεν έχει ακόμη εγκατασταθεί σε μόνιμες κατοικίες.

Παρά την τραυματική θυσία που έκανε το Ισραήλ αφήνοντας τη Γάζα, ποια ήταν η ανταμοιβή που έλαβε από τους Άραβες; Χιλιάδες επιθέσεις με ρουκέτες κατά των πόλεων του νότιου Ισραήλ από τη Hamas η οποία πήρε τον έλεγχο της Λωρίδας της Γάζας μετά τις εκλογές του 2006. Τα μέλη της έχουν επανειλημμένα ορκιστεί να μην αποδεχθούν ποτέ την ύπαρξη του Ισραήλ και, σύμφωνα με το καταστατικό τους, λένε ότι «αυτό (το Ισραήλ) θα συνεχίσει να υφίσταται μέχρι να το εξαφανίσει το Ισλάμ». Οι επιθέσεις με ρουκέτες ήταν τόσες που το Ισραήλ αναγκάστηκε τελικά να εισβάλει στη Γάζα από τον Δεκέμβριο του 2008 ως τον Ιανουάριο του 2009 και να εξουδετερώσει πολλά από τα σημεία εκτόξευσης των ρουκετών (Επιχείρηση Συμπαγές Μολύβι). Σήμερα, οι επιθέσεις με ρουκέτες συνεχίζονται καθιστώντας σαφές ότι ο στόχος της καταστροφής του Ισραήλ παραμένει αμετάβλητος.

Όσον αφορά στη σημερινή ενδεχόμενη «θυσία» - την παραχώρηση γης για ένα Παλαιστινιακό κράτος - θα ήθελα να υπενθυμίσω στους υποστηρικτές της τα παρακάτω - ο Mahmoud Abbas έχει καταγραφεί να δηλώνει ότι δεν θα δεχθεί ποτέ ένα Εβραϊκό κράτος του Ισραήλ. Περίπου 300.000 Εβραίοι ζουν στην Ιουδαία και τη Σαμάρεια. Αν η ίδια η καρδιά του Ισραήλ δοθεί στους Άραβες για κράτος, ο Abbas έχει πει ότι «δεν θα υπάρξει χώρος ούτε για έναν Εβραίο». Αυτό παρά το γεγονός ότι πάνω από ένα εκατομμύριο Άραβες ζουν στο Ισραήλ αποτελώντας το 20% του πληθυσμού του. Έχει, επίσης, αναφέρει ότι θεωρεί το 100% του Ισραήλ ως «κατεχόμενη Παλαιστίνη».

Μόλις πρόσφατα ο Abbas προέβη σε κάποια συμφιλιωτικά σχόλια κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξής του στην Ισραηλινή τηλεόραση αλλά, πριν πάρετε στα σοβαρά τις παρατηρήσεις του, να έχετε κατά νου ότι τόσο ο ίδιος όσο και ο προκάτοχός του Yasser Arafat έχουν μακρά προϊστορία σε δηλώσεις για το Δυτικό κοινό που καταλήγουν, ωστόσο, ν’ απορρίπτονται όταν μιλούν Αραβικά στα δικά τους ακροατήρια. Έτσι, τα σχόλιά του δεν μπορούν να θεωρηθούν ειλικρινή. Οι πράξεις και όχι τα λόγια θ’ αποδείξουν την ειλικρίνεια του.

Η ιστορία έχει αποδείξει ότι οι «ανταμοιβές» που έχουν λάβει οι Εβραίοι για τις προηγούμενες θυσίες τους ζημίωσαν το Ισραήλ και δεν οδήγησαν σε ειρήνη.

Υπάρχει ένα παλιό ρητό που λέει «αν με ξεγελάσεις μια φορά, η ντροπή είναι δική σου, αν με ξεγελάσεις δύο φορές, η ντροπή είναι δική μου». Το Ισραήλ έχει ξεγελαστεί πολύ συχνά και δεν μπορούμε να εναποθέσουμε την ασφάλειά του στα χέρια όσων αδυνατούν να μάθουν από την ιστορία.

Του Dan Calic
Συγγραφέας, ιστορικός και αναλυτής.

Οι επιχειρήσεις στη Γάζα και ο αντισημιτισμός του ΔΟΛ



Αντισημιτικός ΔΟΛος
Νέο ρεκόρ αντισημιτισμού από τον ΔΟΛ στη δημοσιογραφική κάλυψη των αντιτρομοκρατικών επιχειρήσεων στη Γάζα. Στο «ΒΗΜΑ» της 18/11 διαβάζουμε: «Οι ρουκέτες πέφτουν βροχή ανάμεσα στους Ισραηλινούς και τη Χαμάς σκοτώνοντας αμάχους μετά [η έμφαση δική μου] τη δολοφονία του στρατιωτικού διοικητή της Χαμάς Τζαμπαρί την Τετάρτη [14-11] στη Γάζα».

Όλοι τους ίδιοι είναι!
Αυτά που «ξέχασε» να μας πει η δημοσιογράφος ήταν ότι οι ρουκέτες των Παλαιστίνιων τής επισήμως αναγνωρισμένης (από Ε.Ε. και Αμερική, δηλαδή από σύσσωμο τον Δυτικό κόσμο) ως τρομοκρατικής οργάνωσης Χαμάς στοχεύουν αμάχους Ισραηλινούς, ενώ τα πυρά του Ισραήλ στοχεύουν μόνο τρομοκράτες, και όχι αμάχους Παλαιστίνιους. Είναι άλλωστε ενδεικτικό των προθέσεων του Ισραήλ να μη βλάψει αμάχους, το ότι πριν από την έναρξη των αντιτρομοκρατικών επιχειρήσεων έριξε φυλλάδια στο έδαφος της Γάζας, προειδοποιώντας τους κατοίκους να μην πλησιάζουν τις περιοχές που η Χαμάς χρησιμοποιεί ως αρχηγεία, αποθήκες ή ως πλατφόρμες εκτόξευσης ρουκετών.

Πάλι το Ισραήλ θα φταίει!
Ξέχασε επίσης η δημοσιογράφος να μας πει ότι οι ρουκέτες έπεφταν βροχή ακόμη και πριν από την εξουδετέρωση του αρχηγού των τρομοκρατικών επιχειρήσεων της Χαμάς: μέχρι τις 13/11, μία ημέρα πριν αρχίσει η ισραηλινή επιχείρηση Pillar of Defense (Στύλος της Ειρήνης), είχαν πέσει στο έδαφος του Ισραήλ πάνω από 120 ρουκέτες σε διάστημα μιας εβδομάδας, τρομοκρατώντας το 1 εκατομμύριο αμάχους του Νοτίου Ισραήλ. Και βέβαια, ας μην ξεχνάμε ότι την τελευταία δεκαετία οι τρομοκράτες Παλαιστίνιοι έχουν εκτοξεύσει περίπου 13.000 ρουκέτες εναντίον αμάχων Ισραηλινών (και οι Ισραηλινοί έχουν περίπου 15-30’’ από τη στιγμή που θα ηχήσει συναγερμός για να τρέξουν στο πλησιέστερο καταφύγιο). Άρα, λοιπόν, η αναφορά του «ΒΗΜΑΤΟΣ» στο ότι οι ρουκέτες πέφτουν βροχή μετά τη δολοφονία του αρχιτρομοκράτη Τζαμπαρί είναι ψέμα, ένα ψέμα τού ΔΟΛ με στόχο τη δημιουργία της εντύπωσης ότι το Ισραήλ ευθύνεται για την κλιμάκωση της έντασης - τα συνηθίζουν κάτι τέτοια εις βάρος του Ισραήλ στον ΔΟΛ.

Εβραϊκό δωράκι και τρομοκρατική αχαριστία
Τώρα, πάλι, το ότι δεν υπάρχει κάποιος λόγος για τον οποίο το Ισραήλ θα ήθελε να δημιουργήσει ένταση, φαίνεται πως είναι κάτι που δεν απασχολεί τον ΔΟΛ. Είναι χαρακτηριστικό ότι από το 2005 το Ισραήλ αποχώρησε μονομερώς από τη Γάζα (Gaza disengagement), δωρίζοντάς τη στους Παλαιστίνιους. Και μάλιστα το Ισραήλ ξερίζωσε και 8 χιλιάδες Εβραίους της Γάζας από τα σπίτια τους και τους εγκατέστησε στο κυρίως Iσραήλ, προκειμένου ακριβώς να αποφεύγονται οι εντάσεις με τους Παλαιστίνιους της Γάζας. Το «ευχαριστώ» των Παλαιστίνιων για αυτή τη γενναιόδωρη προσφορά ήταν το να μετατρέψουν τη Γάζα σε άντρο τρομοκρατίας, από το οποίο καθημερινά εκτοξεύονταν αυτές οι 13.000 ρουκέτες εναντίον αμάχων Ισραηλινών στις οποίες αναφέρθηκα.

Η ρίζα του τρομοκρατικού κακού
Τελικά, δηλαδή, οι Παλαιστίνιοι είναι αυτοί που επιδιώκουν την ένταση, αφού δεν μπορούν να καταπιούν το γεγονός ότι οι Εβραίοι, τους οποίους οι μουσουλμάνοι ανέκαθεν αντιμετώπιζαν ως δεύτερης κατηγορίας πολίτες προτού αποκτήσει το Ισραήλ το κράτος του, τώρα πλέον ζουν δίπλα-δίπλα με τους Παλαιστίνιους ως ισότιμοι. Και πώς να το καταπιεί αυτό η μουσουλμανική θρησκευτική περηφάνια;

Τζαμπαρί: τζάμπα μάγκας που σκοτώνει παιδάκια
Και κάτι σχετικό με τον τρομοκράτη Τζαμπαρί, τον αρχηγό της τρομοκρατικής Χαμάς, που το Ισραήλ κατόρθωσε να εξοντώσει: το 1998 συμμετείχε σε τρομοκρατική επίθεση εναντίον ισραηλινού σχολικού λεωφορείου στη Γάζα, κατά την οποία σκοτώθηκαν δύο Εβραιάκια και πολλά άλλα τραυματίστηκαν.

Είναι αδύναμοι οι τρομοκράτες, λυπηθείτε τους!
Στην προσπάθειά του να δημιουργήσει συμπάθεια για τους Παλαιστίνιους τρομοκράτες, το «ΒΗΜΑ» παραθέτει και την παρακάτω «πληροφορία»: «Οι μεν Παλαιστίνιοι εκτοξεύουν αυτοσχέδιους πυραύλους -κατασκευασμένους από σωλήνες, καλώδια και άλλα οικοδομικά υλικά- οι οποίοι έχουν μικρή εμβέλεια και δεν φτάνουν παραπέρα από το γειτονικό Νότιο Ισραήλ, οι δε Ισραηλινοί απαντούν με πυραύλους υψηλής τεχνολογίας».

Μακράς εμβέλειας πύραυλοι και μικρής εμβέλειας δημοσιογραφία του «ΒΗΜΑΤΟΣ»
Θέλει δηλαδή το «ΒΗΜΑ» να μας κάνει να λυπηθούμε τους κακόμοιρους Παλαιστίνιους τρομοκράτες, που παλεύουν με πενιχρά μέσα απέναντι στο πάνοπλο Ισραήλ. Τώρα βέβαια, και τόσο μικρή να ήταν η εμβέλεια των πυραύλων της Χαμάς, το 1.000.000 του πληθυσμού του Νότιου Ισραήλ που βρίσκεται εντός της εμβέλειάς των είναι αρκετό για να καταλάβει κανείς ότι το πραγματικό δράμα το βιώνουν οι Ισραηλινοί και όχι οι Παλαιστίνιοι. Τυχαίνει όμως το «ΒΗΜΑ» να σφάλλει και στην ποιότητα των πληροφοριών του: η Χαμάς εκτόξευσε και πυραύλους Fajr ιρανικής προέλευσης, που έχουν βεληνεκές 78 χιλιόμετρα περίπου, και χτύπησε και το Τελ Αβίβ, κάτι που σημαίνει ότι πλέον στην ακτίνα δράσης του οπλισμού της Χαμάς περιλαμβάνονται 3.500.000 άμαχοι Ισραηλινοί.

Υψηλή τεχνολογία (του Ισραήλ) και χαμηλό επίπεδο ηθικής (του ΔΟΛ)
Η υψηλή τεχνολογία των πυραύλων του Ισραήλ, την οποία η δημοσιογράφος χρησιμοποιεί για να ψέξει ηθικά το Ισραήλ, στην πραγματικότητα σώζει παλαιστινιακές ζωές αμάχων, αφού επιτρέπει χειρουργικά χτυπήματα, με το μίνιμουμ σε απώλειες ζωών παρακείμενων στον στόχο των πυραύλων.  Αν ήθελε, το Ισραήλ θα μπορούσε να βομβαρδίσει ολόκληρη τη Γάζα και να την ισοπεδώσει μέσα σε 5-6 ώρες, και να ησυχάσει μια και καλή με την τρομοκρατία. Προσπαθεί όμως να προστατέψει, στο μέτρο του δυνατού, τους αμάχους Παλαιστίνιους. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα, στον ΔΟΛ θέλουν να εμφανίζουν το Ισραήλ ως έναν πάνοπλο κακιασμένο γίγαντα, ακόμη και αν τους διαψεύδουν τα γεγονότα.

Επ’ αυτοφώρω
Όχι βέβαια ότι εξαρτάται από το Ισραήλ πόσοι άμαχοι Παλαιστίνιοι θα σκοτωθούν: η Χαμάς έχει αποδειχθεί ότι χρησιμοποιεί αμάχους Παλαιστίνιους ως ανθρώπινες ασπίδες. Μέχρι και η προκατειλημμένη σε βάρος του Ισραήλ έρευνα του ΟΗΕ (Goldstone Report) για τις αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις του Ισραήλ το 2008 (επιχείρηση Cast Lead) κατηγόρησε τη Χαμάς γι’ αυτόν (μεταξύ άλλων) τον λόγο. Επίσης, βίντεο που έδωσε στη δημοσιότητα ο ισραηλινός στρατός δείχνει κουκουλοφόρους τρομοκράτες τής Χαμάς εκείνη την περίοδο να τραβούν με το ζόρι ένα Παλαιστινιάκι προκειμένου να το τοποθετήσουν σ’ ένα γκρουπ αμάχων που στέκονται δίπλα σε επιχειρησιακό κτίριο των τρομοκρατών.

Ηθικά διλήμματα και ανήθικοι δολοπλόκοι
Η τακτική αυτή αποσκοπεί στο να θέσει τον ισραηλινό στρατό μπροστά σ’ ένα ηθικό δίλημμα: να καταστρέψουν το κτίριο απ’ όπου εκτοξεύει η Χαμάς τις ρουκέτες (ή το κτίριο που κρύβει τον οπλισμό της) ρισκάροντας τη ζωή αμάχων Παλαιστίνιων, ή να μην το καταστρέψει θέτοντας έτσι σε κίνδυνο τη ζωή αμάχων Ισραηλινών αφού οι επιχειρησιακές δυνατότητες της Χαμάς θα παραμείνουν αλώβητες; Η Χαμάς μόνο κέρδος έχει από αυτή την αλητεία: είτε θα γλιτώσουν τα όπλα  και οι τρομοκράτες της από το ισραηλινό χτύπημα, είτε θα υπάρξουν απώλειες αμάχων Παλαιστίνιων, οπότε η Χαμάς θα μπορεί να βγει στα κανάλια και να χύσει κροκοδείλια δάκρυα για τους νεκρούς Παλαιστίνιους πολίτες, τους οποίους η ίδια η Χαμάς συνειδητά έβαλε στη γραμμή του πυρός – κάτι που, σύμφωνα με τη διεθνή νομοθεσία, συνιστά έγκλημα πολέμου.

Μπράβο, Παλαιστίνιοι, κι εις ανώτερα
Και ας μη φανταστεί κανείς ότι η Χαμάς κρατά κρυφή αυτή την πρακτική. Αντιθέτως, επαίρεται δημοσίως για τη χρήση πολιτών ως ασπίδων: το 2008 το στέλεχος της Χαμάς και μέλος του Παλαιστινιακού Νομοθετικού Συμβουλίου Fathi Hammad δήλωσε: «Για τους πολίτες της Παλαιστίνης ο θάνατος έχει γίνει μία ενασχόληση στην οποία διαπρέπουν οι γυναίκες, αλλά και όλοι οι άνθρωποι σε αυτή τη γη. Οι ηλικιωμένοι διαπρέπουν, οι τζιχαντιστές [δηλ. οι τρομοκράτες] διαπρέπουν, και τα παιδιά διαπρέπουν. Συνεπώς δημιουργούν μια ανθρώπινη ασπίδα [η έμφαση δική μου] από γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους εναντίον της σιωνιστικής βομβαρδιστικής μηχανής».

ΜΜΕ: Μέσα Μαζικής Επίθεσης (αντι-εβραϊκής)
Πρόθυμος συνεργός της Χαμάς σε αυτή την ηθική αλητεία είναι τα ειδησεογραφικά πρακτορεία και τα κανάλια, τα οποία έχουν μία διάθεση να πάρουν το μέρος των Παλαιστίνιων, επειδή πάντα μια ιστορία πουλάει καλύτερα αν θέτει αντιμέτωπους τον Δαβίδ και τον Γολιάθ, δηλαδή έναν ισχυρό απέναντι σ’ έναν ανίσχυρο. Και βοηθά πολύ τους δημοσιογράφους το να υπάρχουν θύματα που να επιβεβαιώνουν αυτή την ανισορροπία δυνάμεων - χώρια που το αίμα πουλάει κι από μόνο του. Αν προσθέσουμε και τον αντισημιτισμό που διακατέχει ένα τεράστιο μέρος της παγκόσμιας κοινής γνώμης, τότε έχουμε  τον λόγο για τον οποίο οι δημοσιογράφοι δέχονται τοις μετρητοίς όποια πληροφορία  κι αν τους ξεφουρνίζει η Χαμάς. Έτσι, αντί να υπάρχει η οποιαδήποτε δημοσιογραφική αναφορά στο ατόπημα τής Χαμάς να θέτει αμάχους σε κίνδυνο (με την τακτική τής χρήσης των ανθρώπινων ασπίδων), τα ΜΜΕ παρουσιάζουν εικόνες νεκρών Παλαιστίνιων με υπονοούμενα (ή και ευθείες κατηγορίες) για ισραηλινή αναλγησία.

Αυτοσχέδιες ρουκέτες και αυτοσχέδιες ειδήσεις
Ακόμη, βέβαια, και αν το Ισραήλ δεν έχει σκοτώσει άθελά του αμάχους, και τα κανάλια αλλά και η Χαμάς πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους, να σπιλώσουν δηλαδή το Ισραήλ. Οπότε εφευρίσκουν θύματα. Η Χαμάς, στις 14/12, την ημέρα δηλαδή του θανάτου του αρχιτρομοκράτη Τζαμπαρί, και αμέσως μετά από μία αεροπορική επιδρομή του Ισραήλ εναντίων τρομοκρατών, μη μπορώντας να βρει αρκετούς τραυματίες για να δείξει στα κανάλια, επιστράτευσε έναν Παλαιστίνιο και τον έβαλε να παίξει τον ρόλο του τραυματία που μεταφέρεται με φορείο στο ασθενοφόρο. Το BBC, παρ’ ότι γνωρίζει αυτή τη συνήθη τακτική της Χαμάς, έπαιξε το αντίστοιχο βίντεο στις ειδήσεις του (όπως και το CNN). Μόνο που ξεχάστηκαν, και δεν έκοψαν εκείνο το τμήμα του βίντεο όπου ο δήθεν τραυματίας, 30’’ αφότου τον είδαμε να μεταφέρεται ουρλιάζοντας στο ασθενοφόρο, εμφανίζεται όρθιος και υγιέστατος ανάμεσα σε άλλους Παλαιστίνιους κοντά στο ασθενοφόρο!!!

Pallywood, όπως λέμε Hollywood: η συστηματική ψευδοειδησεογραφία made in Palestine
Αυτή η κοροϊδία της Χαμάς απέναντι στο κοινό των ΜΜΕ είναι πασίγνωστη και πολλαπλώς τεκμηριωμένη και γι’ αυτό έχει δημιουργηθεί και ο όρος «Pallywood», μια σύμπτυξη του «Hollywood» και του «Palestinians», για να αναφερθεί στην παραγωγή ψευδών ειδήσεων και εικόνων. Όσες φωτογραφίες βλέπετε σε εφημερίδες με θύματα Παλαιστίνιων, κατά πάσα πιθανότητα είναι στημένες: είτε τα φερόμενα θύματα δεν είναι νεκρά ή τραυματισμένα, είτε πρόκειται για ανακυκλωμένες φωτογραφίες με πραγματικά θύματα, αλλά από παλαιότερα περιστατικά, άσχετα με το συγκεκριμένο συμβάν που καλύπτουν τα ΜΜΕ.

Ένα ακόμη λιθαράκι για την εξόντωση του Ισραήλ
Και επειδή το Pallywood δεν αρκεί για να καταδικαστεί το Ισραήλ στην κοινή γνώμη, είπε κι ο ΔΟΛ να βάλει κι αυτός ένα λιθαράκι στο οικοδόμημα του μίσους κατά του Ισραήλ, με το να παρουσιάσει επιλεκτικά μια είδηση που θα δημιουργούσε συμπάθεια για τους Παλαιστίνιους και έχθρα προς το Ισραήλ. Στις 16/10 διαβάσαμε στα «ΝΕΑ»: «Περισσότερους από 320 στόχους  βομβάρδισε χτες το Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας, ένα εικοσιτετράωρο αφού ξεκίνησε τη νέα του επιχείρηση με ‘χειρουργική’ [προσέξτε τα εισαγωγικά, ψεύδεται δηλαδή το Ισραήλ όταν μιλά για χειρουργικά χτυπήματα που δεν βλάπτουν αμάχους] επίθεση εναντίον του διοικητή της στρατιωτικής πτέρυγας της Χαμάς [καμία αναφορά στο τρομοκρατικό status της Χαμάς]. Οι Παλαιστίνιοι νεκροί έφτασαν τους 16, ανάμεσά τους 7 μαχητές [όχι τρομοκράτες, προς Θεού, μαχητές είναι], 5 παιδιά, μία έγκυος σε δίδυμα και μια δασκάλα σε σχολείο του ΟΗΕ».

Αν είναι Εβραία, θα είναι ολίγον έγκυος
Η κατά λάθος χτυπημένη Παλαιστίνια εγκυμονούσα σίγουρα θα έπληξε αρκετά την εικόνα του Ισραήλ, για καλό και για κακό όμως εκεί στον ΔΟΛ αποφάσισαν να μην αναφερθούν καθόλου στο ότι ήταν έγκυος και μία Εβραία που δολοφονήθηκε από ρουκέτα της Χαμάς την ίδια ημέρα, 15/11 - κι αυτό, παρά το γεγονός ότι αναφέρθηκαν στα 3 ισραηλινά θύματα, που σημαίνει ότι το γνώριζαν.

Οι Ισραηλινοί ΔΕΝ είναι άνθρωποι
Τα «ΝΕΑ», στο ίδιο ρεπορτάζ, αναφέρθηκαν στους Ισραηλινούς αμάχους, που η Χαμάς σκότωσε με πρόθεση, χωρίς καμία αναφορά στο φύλο ή στο επάγγελμά τους, όπως έκαναν για τους Παλαιστίνιους. Πρόκειται για συνηθισμένη τακτική όλων των αντισημιτικών ΜΜΕ, να παρουσιάζουν δηλαδή τα ισραηλινά θύματα όσο το δυνατόν πιο απρόσωπα, μη τυχόν και ξυπνήσει η συμπάθεια του κοινού προς τους Ισραηλινούς. Αντίθετα, οι Παλαιστίνιοι νεκροί χρωματίζονται με όσο το δυνατόν περισσότερες προσωπικές και ανθρώπινες λεπτομέρειες, ώστε να μπορέσει ο αναγνώστης να ταυτιστεί μαζί τους.

ΝΕΑνική επιπολαιότητα ή αντισημιτισμός;
Μπορούν άραγε να μας απαντήσουν από τον ΔΟΛ γιατί ήταν τόσο προκατειλημμένα εις βάρος του Ισραήλ τα ρεπορτάζ τους;

Διονύσης Μητρόπουλος (Dionissismitropoulos38@gmail.com Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε. )