Λίγες εβδομάδες είχαν περάσει, αφότου ο Ισραήλ άφησε τη Μερρά, τον τόπο με τα πικρά νερά κι έφτασε στη Ραφιδίν. Εδώ δεν υπήρχε καθόλου νερό (Έξοδος 17:1). «Κι ο λαός δίψασε εκεί για νερό» (εδ.3). Η πείνα είναι δύσκολη, αλλά η δίψα είναι ανυπόφορη. Τα παράπονα και οι προσβολές τους κατά του Μωυσή ήταν μια αποδοκιμασία του ΓΧΒΧ για τον Οποίον αμφέβαλλαν (εδ.2-3). Λησμόνησαν τη θαυμαστή διάβαση της Ερυθράς Θάλασσας και πώς πνίγηκαν τα στρατεύματα του Φαραώ. Ξέχασαν τη θεραπεία των πικρών νερών και το μάννα απ’ τον Ουρανό. Αμφισβήτησαν την αγαθότητα του Θεού, αλλά και την παρουσία Του. Ο λαός είπε: «Είναι ο ΚΥΡΙΟΣ ανάμεσά μας ή όχι;» (εδ.7). Κι εκεί ο ΓΧΒΧ, από την πέτρα στο όρος Χωρήβ, έκανε να βγουν νερά για να ξεδιψάσει ο λαός (εδ.4-6). Είναι εκείνη η πέτρα, για την οποία ο Παύλος μάς λέει ότι ήταν ο Χριστός (Α' Κορινθίους 10:4).
Μετά, ήρθε η εμπειρία που έγινε η αιτία για να αποκαλύψει ο ΓΧΒΧ τον Εαυτό Του προς τον λαό, σαν Γιαχβέ Νισσί (εδ.8-15). Ο Ισραήλ διαπίστωσε, ότι υπήρχαν και χειρότεροι εχθροί από την πείνα και τη δίψα. Την πορεία τους θα εμπόδιζαν αδυσώπητοι εχθροί. Επειδή «τότε ήρθε ο Αμαλήκ και πολέμησε με τον Ισραήλ στη Ραφιδίν» (εδ.8).
Οι Αμαληκίτες
Ήταν απόγονοι του Αμαλήκ, εγγονού του Ησαύ, του δίδυμου αδελφού του Ιακώβ (Γένεση 36:12). Ξέρουμε τον Ησαύ σαν τον άνθρωπο που περιφρόνησε τα άγια πράγματα του Θεού, πουλώντας τα πρωτοτόκια του για ένα πιάτο σούπας (Γένεση 25:34). Η Βίβλος λέει ότι ο Θεός περιφρόνησε τον Ησαύ εξαιτίας της ανομίας του: «Μίσησα τον Ησαύ και έκανα τα βουνά του ερήμωση και την κληρονομιά του κατοικίες ερήμου[1]... Αυτοί θα κτίσουν, αλλά Εγώ θα καταστρέψω και θα ονομαστούν: Όριο ανομίας κι: Ο λαός ενάντια στον οποίον ο Κύριος αγανάκτησε για πάντα» (Μαλαχίας 1:3-4). Ήταν λοιπόν άμεσοι απόγονοι του Ισαάκ που έγιναν όμως εχθροί του Ισραήλ, μια σταθερή απειλή στη πνευματική κι εθνική του ζωή. Ήταν πολυάριθμος και δυνατός λαός. Tην εποχή του Μωυσή, έμεναν με τα κοπάδια τους κοντά στη Ραφιδίν. Γεμάτοι υποψίες και ζήλια, μνησικακούσαν για την παρουσία του Ισραήλ στην έρημο κι αποφάσισαν να εμποδίσουν το πέρασμά τους.
Τους βλέπουμε ξανά στο βιβλίο των Αριθμών: Ο Θεός αρνείται να οδηγήσει το λαό Ισραήλ στη γη της επαγγελίας λόγω της απιστίας τους και τους διατάζει να γυρίσουν στην έρημο, λέγοντας: «Δεν θα έρθω μαζί σας. Θα φέρω τα παιδιά σας στη γη της επαγγελίας, αλλά εσείς δε θα μπείτε. Θα γυρίσετε στην έρημο, όπου θα ζήσετε άλλα 39 χρόνια». Μετά η Γραφή λέει: «Κι οι Αμαληκίτες κι οι Χαναναίοι, που κατοικούσαν στο βουνό εκείνο, κατέβηκαν και τους χτύπησαν και τους κατεδίωξαν» (14:45). Χρόνια αργότερα, ο Μωυσής καλεί τον Ισραήλ να τους εξαλείψει (Δευτερονόμιο 25:17-19).
Ακούμε ξανά γι’ αυτούς 400 χρόνια αργότερα, όταν ο Σαμουήλ ήρθε στον βασιλιά Σαούλ με εντολή από τον ΓΧΒΧ, να καταστρέψει ολοσχερώς τους Αμαληκίτες μ’ όλα τα υπάρχοντά τους, έτσι που ούτε ίχνος απ’ αυτούς ή τα υπάρχοντά τους να μη μείνει: «Πήγαινε τώρα και πάταξε τον Αμαλήκ, και εξολόθρευσε κάθε τι που έχει, και μη τους λυπηθείς. Αλλά, θανάτωσε και άνδρα και γυναίκα, και παιδί και βρέφος που θηλάζει, και βόδι και πρόβατο και καμήλα και γαϊδούρι» (Α' Σαμουήλ 15:3). Ο Σαούλ κέρδισε τη μάχη εναντίον του Αμαλήκ, αλλά αρνήθηκε να υπακούσει την εντολή του ΚΥΡΙΟΥ. Δεν σκότωσε τον βασιλιά Αγάγ και κράτησε τα καλύτερα λάφυρα από τη μάχη. Όταν ο Σαμουήλ είδε τι έκανε ο Σαούλ, λυπήθηκε υπερβολικά. Ο προφήτης πήρε την υπόθεση στα στα χέρια του και σκότωσε ο ίδιος τον βασιλιά Αγάγ. Παρ’ όλα αυτά, ένα υπόλοιπο του Αμαλήκ θα επιζούσε και θα εμφανιζόταν και πάλι. Η άρνηση του Σαούλ να τους καταστρέψει, οδήγησε στην απόρριψη και στον θάνατό του (εδ.26-28): Θανάσιμα πληγωμένος στη μάχη στο όρος Γελβουέ, ο Σαούλ γρήγορα γύρεψε από ένα νέο ξένο άνδρα να δώσει τέλος στη ζωή του, επειδή γνώριζε ότι δεν θα ζούσε και δεν ήθελε να πέσει στα χέρια των εχθρών (Β' Σαμουήλ 1:1-16). Αλλά η τραγική ειρωνεία ήταν, πως αυτός ο νεαρός άνδρας ήταν Αμαληκίτης.
Αργότερα, το Α' Σαμουήλ (κεφ.30) περιγράφει μια επίθεση του Αμαλήκ. Ενώ ο Δαβίδ και οι άνδρες του βρίσκονταν σε μάχη, οι Αμαληκίτες εισέβαλαν στην πόλη Σικλάγ, όπου κατοικούσαν. Οι επιδρομείς κατέκαψαν την πόλη, πήραν τα υπάρχοντα και απήγαγαν τις οικογένειές τους. Όταν ο Δαβίδ κι οι άνδρες του επέστρεψαν κι είδαν τι έγινε, καταδίωξαν τους Αμαληκίτες και τους πρόφτασαν. Κέρδισαν τη μάχη, ξαναπήραν τις οικογένειές του κι όλα όσα τους είχαν κλέψει. Αλλά και πάλι, 400 νεαροί Αμαληκίτες διέφυγαν.
Χρόνια αργότερα στη διάρκεια της βασιλείας του Εζεκία, η εντολή του Θεού τελικά εκτελέστηκε. Η Βίβλος λέει ότι οι γιοι του Συμεών πολέμησαν τον Αμαλήκ: «και πάταξαν το υπόλοιπο των Αμαληκιτών, που είχε διασωθεί» (Α' Χρονικών 4:43), εκπληρώνοντας έτσι κυριολεκτικά την προφητεία του Μωυσή. Σαν έθνος, ο Αμαλήκ είχε καταστραφεί. Αυτός πρέπει να είναι και ο λόγος που ο Εζεκίας ευνοήθηκε τόσο απ’ τον ΓΧΒΧ. Μόνο ένα ασήμαντο υπόλοιπο έμεινε.
Όμως, το πνεύμα, που κατείχε τους Αμαληκίτες, συνέχισε να βασανίζει τον λαό του Θεού. Παρ’ όλο που από τον Αμαλήκ επέζησαν λίγοι απόγονοι, το πνεύμα του Αμαλήκ εξαπλώθηκε σ’ όλο τον κόσμο. Το βλέπουμε να εκδηλώνεται, χίλια χρόνια μετά τον Μωυσή, όταν ο Αμάν, ένας διαβολικός άνθρωπος, σχεδίασε να εξαφανίσει ολοκληρωτικά όλους τους Ιουδαίους στην Περσία (Εσθήρ 3:8-15). Ο Αμάν ήταν Αμαληκίτης, μακρινός απόγονος κάποιου Αμαληκίτη βασιλιά ονόματι Αγάγ.[2] Η Γραφή τον ονομάζει: «εχθρό των Ιουδαίων» (3:10). Χρησιμοποιώντας περίπλοκα τεχνάσματα, παρέσυρε τον Πέρση βασιλιά να υπογράψει τη διαταγή θανάτωσης των Ιουδαίων. Η Γραφή λέει: «Οι επιστολές στάλθηκαν διαμέσου ταχυδρόμων σ’ όλες τις επαρχίες του βασιλιά, για να αφανίσουν, να φονεύσουν και να εξολοθρεύσουν όλους τους Ιουδαίους, νέους και γέροντες, νήπια και γυναίκες, σε μια μέρα» (3:13). Αλλά ο Θεός είχε το δικό Του όργανο, για να καταστρέψει τα σχέδια του Σατανά. Σηκώνει ένα άτομο απ’ τη γενιά εκείνη, μια νεαρή γυναίκα, ονόματι Εσθήρ, για να πραγματοποιήσει τον αιώνιο σκοπό Του. Η Εσθήρ ήταν ανηψιά του Μαραδοχαίου, του Εβραίου που δε προσκύνησε τον Αμάν. Αυτή η ευσεβής γυναίκα έδωσε έντολή σε κάθε Εβραίο στη χώρα να νηστέψει και να προσευχηθεί για 3 μέρες. Γνωρίζετε την υπόλοιπη ιστορία: Ο ΚΥΡΙΟΣ έκανε την Εσθήρ να βρει χάρη από το βασιλιά και το διαβολικό σχέδιο του Αμάν αποκαλύφθηκε. Κανείς Εβραίος δεν σκοτώθηκε κι ο Αμάν κρεμάστηκε στην ίδια κρεμάλα που είχε ετοιμάσει για τον Μαραδοχαίο.
Ο θρίαμβος
Τώρα ας επιστρέψουμε στη Ραφιδίν και στη μάχη ανάμεσα στον Ισραήλ και τους Αμαληκίτες. Ο Αμαλήκ ήταν το πρώτο έθνος που κήρυξε πόλεμο κατά του Ισραήλ. Γι’ αυτό και ήταν το πρώτο έθνος, κατά του οποίου, ο ΚΥΡΙΟΣ κήρυξε πόλεμο. Οι πρώτες επιθέσεις του Αμαλήκ κατά του Ισραήλ ήταν ένα είδος ανταρτοπολέμου της ερήμου. Πλευροκοπούσαν τους Ισραηλίτες στα αδύνατα σημεία τους με γρήγορες κι ύπουλες επιθέσεις. Για παράδειγμα, έστελναν στρατιώτες να επιτεθούν στα μετόπισθεν του Ισραήλ, ενώ οδοιπορούσαν. Εκεί σκότωναν αθόρυβα τους ηλικιωμένους κι αδύναμους, που δεν μπορούσαν να βαδίζουν μαζί με τους άλλους.
Τελικά ο Μωυσής με ηρεμία δίνει εντολή στον Ιησού του Ναυή να διαλέξει άνδρες και να πάει να πολεμήσει (εδ.10). Ο Ιησούς συγκέντρωσε γρήγορα έναν ικανοποιητικό στρατό από ανθρώπους, που δεν είχαν καμιά εμπειρία πολέμου. Ήταν βοσκοί κι οικοδόμοι, όχι στρατιώτες. Στην πραγματικότητα, ήταν ένας όχλος χωρίς όπλα, χωρίς ασπίδες, χωρίς άμαξες, χωρίς γνώση της περιοχής, χωρίς εκπαίδευση, που παρατάχθηκε απέναντι σ’ έναν καλά οπλισμένο και έμπειρο εχθρό. Σίγουρα, οι πιθανότητες ήταν σε βάρος τους. Κι ας μη ξαχνάμε ότι λίγο πριν, οι ίδιοι αυτοί άνδρες ήταν έτοιμοι να λιθοβολήσουν τον Μωυσή γιατί είχαν ξεμείνει από νερό. Τον κατηγορούσαν ότι τους έβγαλε από την Αίγυπτο, για να σκοτώσει αυτούς και τις οικογένειές τους. Μετά κατηγόρησαν τον Θεό ότι τους εγκατέλειψε, λέγοντας: «Είναι ο ΚΥΡΙΟΣ ανάμεσά μας ή όχι;» (εδ.7). Πώς μπορούσαν να πάνε στη μάχη για τον Κυρίο, αν δεν πίστευαν ότι ο Θεός είναι μαζί τους; Αυτό το στράτευμα αποτελείτο από γογγυστές, άπιστους, δυστυχείς παραπονιάρηδες. Συνεχώς ταλαντεύονταν μεταξύ της αδύναμης πίστης και της αποπνικτικής απιστίας. Ο Θεός θα μπορούσε να καταστρέψει αυτούς τους αχάριστους, ή να τους εγκαταλείψει. Θα μπορούσε να σηκώσει έναν άλλον, πιο πιστό λαό. Όμως, τίποτε απ’ αυτά δεν έκανε. Αντίθετα, τους δέχεται σαν στρατό Του.
Σήμερα, δεν είμαστε καλύτεροι απ’ τους Ισραηλίτες. Γογγύζουμε και παραπονιόμαστε. Μπορεί να δούμε τον Θεό να κάνει για μας το ένα θαύμα μετά το άλλο, ικανοποιώντας τις ανάγκες μας και ευλογώντας τη ζωή μας. Αλλά όταν έρχεται μια κρίση, πανικοβαλλόμαστε, φωνάζοντας: «Πού είναι ο Θεός; Γιατί επιτρέπει να περνώ μέσα απ’ αυτό;» Μπορεί να μιλάμε συχνά για την αυξανόμενη πίστη μας, μπορεί να ψάλλουμε δοξολογίες στον Θεό μέσα στην Εκκλησία, μπορεί να σηκώνουμε τα χέρια μας στη λατρεία. Αλλά όταν ο εχθρός έρχεται εναντίον μας, απελπιζόμαστε και φωνάζουμε: «Κύριε, αυτό είναι πολύ για μένα, δεν το αντέχω». Τι θαυμάσια χάρη που ο Θεός χρησιμοποιεί τέτοιους αδύναμους, ανάξιους ανθρώπους για στρατό Του. Και πόσο ακόμα μεγαλύτερο θαύμα είναι, που μας κάνει υπερνικητές.
Είναι παράξενο, αλλά φαίνεται ότι δεν υπήρξε φόβος ή σύγχυση στον Ισραήλ στην κρίση αυτή. Δεν γίνεται καμιά νύξη για κάτι τέτοιο. Δυο παράγοντες πρέπει να έπαιξαν ρόλο γι’ αυτήν την ηρεμία στον λαό του Θεού:
Ο πρώτος είναι ο Ιησούς του Ναυή, που ο Μωυσής διάλεξε να οδηγήσει τον λαό στον πόλεμο. Άνδρας άκαμπτος, με αδάμαστο κουράγιο, ικανός αρχηγός και στρατιώτης. Ήταν ηγέτης της φυλής του Εφραΐμ (Αριθμοί 13:8). Αρχικά το όνομά του ήταν Αυσής, δηλαδή: «αυτός που θα δώσει σωτηρία ή απελευθέρωση». Παρακάτω διαβάζουμε ότι ο Μωυσής άλλαξε το όνομά του σε Γιεχοσούα («ο ΓΧΒΧ είναι σωτηρία») (Αριθμοί 13:16). Μπορούσε να εμπνεύσει πεποίθηση και κουράγιο. Ξέρουμε ότι ήταν άνθρωπος πίστης, γιατί αυτός κι ο Χάλεβ, ήταν οι μόνοι απ’ τους 12 κατασκόπους, που πήγαν να κατασκοπεύσουν κι έφεραν ενθαρρυντικά νέα για τη Γη της Επαγγελίας.
Ο δεύτερος παράγοντας ήταν φυσικά ο ίδιος ο Μωυσής. Όσο ο Ιησούς κι οι άνδρες του μάχονταν με τους Αμαλικήτες, ο Μωυσής με τον Ααρών και τον Ωρ ανέβηκαν σ’ έναν λόφο που δέσποζε του πεδίου της μάχης. Ο Μωυσής στάθηκε έχοντας θέα της μάχης που γινόταν κάτω στη πεδιάδα, κρατώντας το ραβδί του Θεού στο χέρι του. «Και όταν ο Μωυσής ύψωνε το χέρι του, ο Ισραήλ νικούσε. Κι όταν κατέβαζε το χέρι του, ο Αμαλήκ νικούσε» (εδ.11). Το σήκωμα των χεριών του Μωυσή, πάνω στο λόφο, έχει γίνει γενικά αποδεκτό ότι, αντιπροσωπεύει μεσιτεία και προσευχή. Ο Μωυσής μεσίτευε στον Θεό για την πραγμάτωση του σκοπού του Θεού και τη νίκη του λαού Του. Όσο σήκωνε τα χέρια του μεσίτευε κι όσο μεσίτευε, η μάχη έγερνε προς τη μεριά του Ισραήλ. Αλλά, υπήρχε εδώ κάτι πολύ πιο σπουδαίο: το ραβδί που δόθηκε απ’ τον Θεό, με το οποίο ο Μωυσής φέρνει αποτελέσματα. Είναι αυτό το ραβδί, σαν το λάβαρο του Θεού, που έφερε τη νίκη.
«Και ο Ιησούς κατέστρεψε τον Αμαλήκ και το λαό του με μάχαιρα» (εδ.13). Τελικά, ο Ισραήλ κατανίκησε τον Αμαλήκ. Φυσικά, στο σημείο αυτό, η νίκη του Ισραήλ επί του Αμαλήκ δεν ήταν πλήρης. Μερικοί απ’ τους Αμαληκίτες διέφυγαν για να ανασυνταχθούν και να επιτεθούν ξανά στον Ισραήλ.
Ο Μωυσής χτίζει ένα θυσιαστήριο
Μετά τη νίκη «ο Μωυσής οικοδόμησε εκεί ένα θυσιαστήριο και αποκάλεσε το όνομά του Γιαχβέ Νισσί (ο ΚΥΡΙΟΣ η σημαία μου)» (εδ.15) λέγοντας στο λαό: «Κερδίσαμε τη μάχη αυτή σήμερα. Και δε μπορούμε να ξεχάσουμε ότι νικήσαμε γιατί υπηρετήσαμε τον Γιαχβέ Νισσί, τον ΚΥΡΙΟ, τη σημαία μας. Η νίκη αυτή δεν είχε καμιά σχέση με τη δύναμη ή την ικανότητά μας. Δεν κάναμε τίποτα για να κερδίσουμε την εύνοια του ΚΥΡΙΟΥ σήμερα. Ο Θεός ο Ίδιος είναι η σημαία μας και η νίκη μας είναι έργο δικό Του».
Την παλιά εποχή, η σημαία, το λάβαρο, δεν ήταν όπως αυτήν που χρησιμοποιούμε σήμερα. Ήταν ένα γυμνό κοντάρι μ’ ένα φωτεινό στολίδι που έλαμπε στον ήλιο. Την έπαιρναν συχνά στη μάχη και την χρησιμοποιούσαν σαν σημείο συσπείρωσης και ανασύνταξης, για τα στρατεύματα που συγκρούονταν με τον εχθρό. Ήταν και σημάδι απελευθέρωσης, σωτηρίας. Μ’ αυτή τη χρήση της λέξης (γυμνό κοντάρι), υψώθηκε το χάλκινο φίδι στην έρημο. Είναι η λέξη που χρησιμοποίησε ο Δαβίδ, λέγοντας, «Ύψωσε επάνω μας το φως του προσώπου Σου, ΚΥΡΙΕ» (Ψαλμός 4:6). Έτσι, ο Ιησούς, το ραβδί του Ελοχίμ, που είχε ο Μωυσής στα χέρια του, σαν το λάβαρο του Θεού και το φως του προσώπου Του σ’ αυτούς, αποτελούσε τη νίκη του λαού Ισραήλ.
Ποια ήταν λοιπόν, η σημασία της νίκης απέναντι στους Αμαληκίτες, όταν τα χέρια του Μωυσή υψώνονταν; Ήταν ότι τα στρατεύματα του Ισραήλ μόνον απ’ τον Θεό εξαρτήθηκαν και σ’ Εκείνον ανήκει η νίκη. Ότι μόνον κάτω απ’ τη δική Του υψωμένη σημαία, η νίκη είναι πάντα εξασφαλισμένη. Ο Θεός, μέσα απ’ τη μάχη αυτή, ήθελε να δείξει στο λαό Του ότι, αν εμπιστεύονταν τη δική Του σημαία (που αντιπροσώπευε το υψωμένο ραβδί), θα τους οδηγούσε σε νίκη. Δεν είναι ζήτημα λοιπόν αν υπάρχει, πότε και που μπορεί να υπάρχει υπεροχή (Λευιτικό 26:8). Το ραβδί ήταν το σύμβολο και η υπόσχεση της παρουσίας Του, της δύναμής Του, και των ενεργειών Του.
Ο Ισραήλ το παράδειγμά μας
Η εμπειρία του Ισραήλ από τη μάχη είναι ανάλογη με το δικό μας πνευματικό αγώνα. Ο Αμαλήκ αντιπροσωπεύει τη σάρκα που εναντιώνεται στο θέλημα του Γιαχβέ, και τον κόσμο, που «είναι στην κυριαρχία του πονηρού» (Α' Ιωάννου 5:19). Τα χαρακτηριστικά του γνωρίσματα είναι: η επιθυμία της σάρκας, η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου (Α' Ιωάννου 2:16).
Ο Αμαλήκ ήταν ο πρώτος εχθρός που εμφανίστηκε σ’ έναν λαό, που μόλις είχε λυτρωθεί και βαπτιστεί στη νεφέλη και τη θάλασσα. Συμμετείχαν στην πνευματική τροφή που αντιπροσώπευε το μάννα κι ήπιαν απ’ την πνευματική πέτρα που ήταν ο Χριστός και αντιπροσώπευαν τα νερά από την πέτρα του Χωρήβ. Ο νέος πιστός με μιας βρίσκει τον παλαιό άνθρωπο της σάρκας να τον αντικρίζει, σε μια εναντίωση απέναντι στο νέο πνευματικό άνθρωπο που είναι μέσα του. Η μάχη στη Ραφιδίν συμβολίζει τη μάχη που αναφέρει η επιστολή προς Γαλάτες: «Η σάρκα επιθυμεί ενάντια στο πνεύμα και το πνεύμα ενάντια στη σάρκα. Αυτά, μάλιστα, αντιμάχονται το ένα προς το άλλο» (5:17). Ο Παύλος γράφει (Ρωμαίους 7:18) ότι, στη σάρκα δεν κατοικεί αγαθό κι αυτό το θεωρεί σαν ένα νόμο μέσα στα μέλη του που αντιμαχόταν το νόμο του νου του κι επιδίωκε να τον αιχμαλωτίσει στο νόμο της αμαρτίας, που υπήρχε στα μέλη του (Ρωμαίους 7:23). Αυτή η σάρκα κι οι επιθυμίες της πρέπει να σταυρώνεται στο λυτρωμένο του Χριστού (Γαλάτες 5:16, 24).
Η σφαίρα της σύγκρουσης είναι ευρύτερη
Δυο εδάφια στην περικοπή αυτή τραβούν την προσοχή μας. Και τα δυο βρίσκονται στο τέλος της περικοπής: «Ο ΚΥΡΙΟΣ είπε στον Μωυσή… Εγώ θα εξαλείψω εξάπαντος τη μνήμη του Αμαλήκ κάτω από τον ουρανό… Επειδή[3] υψώθηκε χέρι ενάντια στον θρόνο του ΚΥΡΙΟΥ, πόλεμος του ΚΥΡΙΟΥ θα είναι προς τον Αμαλήκ από γενεά σε γενεά» (17:14,16). Ο ΚΥΡΙΟΣ διακήρυττε διαρκή πόλεμο σ’ ένα συγκεκριμένο έθνος. Η ερώτησή είναι, τι υπήρχε εκεί σχετικά μ’ αυτούς τους ανθρώπους, που έκανε τον ΚΥΡΙΟ του σύμπαντος να δηλώσει: «Θα έχω πόλεμο εναντίον σου από γενιά σε γενιά. Θα σε εξαλείψω ολοκληρωτικά, έτσι που η ανάμνησή σου να σβηστεί για πάντα»; Η διακήρυξη αυτή μάς λέει κάτι πολύ σημαντικό, σχετικά με τη μάχη στη Ραφιδίν. Προφανώς η διαμάχη δεν ήταν απλά μια τοπική μάχη στο φυσικό κόσμο. Περιλάμβανε περισσότερα απ’ τον Μωυσή να στέκεται με τα χέρια υψωμένα, ενώ ο Ιησούς οδηγούσε τα στρατεύματα του Ισραήλ στη μάχη. Πράγματι, ο πόλεμος του Ισραήλ με τον Αμαλήκ θα μαινόταν για αιώνες.
Ξέρουμε ότι ο ΚΥΡΙΟΣ μας είναι πάντα γεμάτος χάρη κι έλεος. Η Γραφή μάς λέει ότι είναι ο ίδιος χθες, σήμερα και στους αιώνες, ότι η φύση Του και ο χαρακτήρας Του δεν αλλάζουν. Ο ΚΥΡΙΟΣ ήταν τόσο ελεήμων στη Παλαιά, όσο και στην Κ. Διαθήκη. Ο ΚΥΡΙΟΣ μας είναι και πάντα ήταν Θεός αγάπης και ελέους. Όμως, εδώ, δηλώνει σαφώς: «Η αγανάκτησή Μου θα καίει κατ’ αυτού του έθνους για πάντα». Τι άκριβώς συμβαίνει εδώ;
Πιστεύω ότι, ο ΚΥΡΙΟΣ αναφέρεται στον Σατανά και τις σατανικές του δυνάμεις. Ο Αμαλήκ αντιπροσωπεύει το διάβολο, τον εχθρό του ΚΥΡΙΟΥ, που «το χέρι του υψώθηκε ενάντια στο θρόνο του Θεού». Και μέχρι την επίγεια ζωή του Ιησού, ο Σατανάς «ύψωνε το χέρι του ενάντια στο θρόνο του Θεού», κάνοντας ό,τι μπορούσε για να εξαλείψει το λαό του Θεού, το σπέρμα που θα έφερνε τον υποσχεθέντα Μεσσία.
Ο Σατανάς ήξερε ότι ο Θεός είχε υποσχεθεί ένα σπέρμα. Ήταν στον κήπο της Εδέμ κι άκουγε, καθώς ο Θεός έλεγε στον Αδάμ ότι ένα σπέρμα θα έρθει για να συντρίψει το κεφάλι του φιδιού. Ο διαβόλος ήταν παρών και στο όρος Μωριά, όταν ο Γιαχβέ Ιρέ προμήθευε τον τράγο για θυσία, σε αντικατάσταση του Ισαάκ. Ήξερε ότι αυτό το ζώο αντιπροσώπευε τον Μεσσία, τον αμνό της θυσίας. Κι ήταν πλήρως ενημερωμένος για το τι εννοούσε ο Θεός, όταν είπε στον Άβραμ ότι όλη η ανθρωπότητα θα ευλογείτο από το σπέρμα του. Γι’ αυτό και κήρυξε πόλεμο ενάντια στο θρόνο του ΚΥΡΙΟΥ. Ήταν αποφασισμένος να διαξάγει πόλεμο ενάντια στους αιώνιους σκοπούς του ΚΥΡΙΟΥ, σχετικά μ’ αυτόν τον ερχόμενο Μεσσία. Ποιος άλλος, εκτός απ’ τον ίδιο το Σατανά, μπορούσε να διεγείρει τον Φαραώ; Έβγαλε διάταγμα, κάθε αρσενικό παιδί Εβραίων να το ρίχνουν στο ποτάμι και να πνίγεται. Προφανώς, τον Φαραώ καθοδηγούσε ένα δαιμονικό πνεύμα, που ήταν αποφασισμένο να σκοτώσει το υποσχεθέν σπέρμα.
Η Γραφή δηλώνει ότι, αυτός ο πόλεμος, που κήρυξε ο ΚΥΡΙΟΣ ενάντια στον Αμαλήκ, είναι μια αιώνια διαμάχη. Κι εδώ (Έξοδος 17), ο εχθρός ήταν έτοιμος να εμπλακεί σε μια ακόμα επίθεση. Είδε τον Ισραήλ να προχωράει προς τη Χαναάν, τη γη της επαγγελίας, όπου ο Θεός θα τον εγκαθιστούσε. Ο διάβολος ήξερε τις προφητείες σχετικά με τη γη. Ήταν πλήρως ενήμερος ότι, αυτός ο γεωγραφικός τόπος θα ήταν το μέρος της ανάπαυσης, από όπου θα προερχόταν το σπέρμα. Ήξερε ότι απ’ τον Ισραήλ θα αναδυόταν μια κληρονομική γραμμή, μια μητέρα, μετά μια γιαγιά, μετά μια προγιαγιά και ούτω καθ’ εξής, μέχρις ότου τελικά μια απόγονος, ένα κορίτσι, θα γεννούσε τον Μεσσία. Κι είχε αποφασίσει να κάνει ό,τι μπορούσε για να σταματήσει αυτή την προφητεία να πραγματοποιηθεί.
Ένας πνευματικός πόλεμος
Πιστεύω ότι η διαμάχη με τον Αμαλήκ αντιπροσωπεύει έναν πνευματικό πόλεμο που εξακολουθεί να διεξάγεται και σήμερα. Η μάχη του Σατανά συνεχίζεται ενάντια στο σπέρμα του Θεού, την Εκκλησία του Ιησού Χριστού. Οι πιστοί βρίσκονται σε πνευματική μάχη με το Σατανά και τις δυνάμεις του. Ο πόλεμος αυτός περιλαμβάνει κάθε πιστό. Ο Πέτρος μάς λέει: «Ο αντίδικός σας ο διάβολος περιτριγυρίζει, σαν ωρυόμενο λιοντάρι, ζητώντας ποιον να καταπιεί» (Α' Πέτρου 5:8). Ο Σατανάς έχει βγει να καταστρέψει όλους όσους θα κληρονομήσουν αιώνια ζωή, μέσω της υπόσχεσης του Μεσσία. Γι’ αυτό έχει στρέψει τα όπλα του σε καθέναν που ονομάζεται Χριστιανός. Ο Παύλος γράφει: «Όλ’ αυτά έγιναν παραδείγματα σ’ εκείνους και γράφτηκαν για τη νουθεσία μας, στους οποίους έφτασαν τα τέλη των αιώνων» (Α' Κορινθίους 10:11). Δηλαδή λέει: «Όλ’ αυτά, οι πόλεμοι και οι διαμάχες, συνέβηκαν στον Ισραήλ για δική μας διδασκαλία. Κι η Γραφή τις έχει καταγράψει για να μας προειδοποιήσει σχετικά με τις πνευματικές μάχες που αντιμετωπίζουμε. Μαθαίνουμε σπουδαίες αλήθειες της Κ. Διαθήκης σχετικά με το Χριστό, όταν μελετάμε τις διάφορες όψεις της φύσης του ΚΥΡΙΟΥ στην Π. Διαθήκη».
Το πρωταρχικό μάθημα για μας εδώ είναι ότι είμαστε μπλεγμένοι στην ίδια, πνευματική μάχη, που συνεχίζεται και σήμερα. Ο Παύλος γράφει: «Η πάλη μας δεν είναι ενάντια σε αίμαι και σάρκα, αλλά ενάντια στις αρχές, ενάντια στις εξουσίες, ενάντια στους κοσμοκράτορες του σκότους τούτου, ενάντια στα πνεύματα της πονηρίας στα επουράνια» (Εφεσίους 6:12). Ο Αμαλήκ θα λέγαμε ότι αντιπροσωπεύει τις βασιλείες αυτού του κόσμου και τους άρχοντές του, που συγκεντρώθηκαν ενάντια στον ΚΥΡΙΟ κι ενάντια στο Χριστό Του (Ψαλμός 2:2). Υπάρχει ένας σφετεριστής πάνω σ’ αυτούς τους θρόνους, ο Διάβολος. Και ο Αμαλήκ αντιπροσωπεύει την έχθρα και τις επιθέσεις τους ενάντια στους λυτρωμένους του ΓΧΒΧ. είναι τύπος της εχθρότητας του Διαβόλου απέναντι στο Χριστό και το σώμα Του στη γη. Αντιπροσωπεύει τη βασιλεία του σκότους ενάντια στη βασιλεία του φωτός, το κακό ενάντια στο αγαθό, το ψέμα ενάντια στην αλήθεια. Η σύγκρουση είναι ουσιαστικά πνευματική. Επειδή οι πύλες της Κόλασης επιτίθενται κατά της Εκκλησίας (Εφεσίους 6:12). Ο λόγος που ο Θεός κήρυξε πόλεμο στον Αμαλήκ είναι: «Επειδή το χέρι του είναι ενάντια στο θρόνο του ΚΥΡΙΟΥ». Αυτός ο πόλεμος συνεχίζεται, γιατί ο Σατανάς ποτέ δεν σταμάτησε τις προσπάθειές του για να ματαιώσει τους αιώνιους σκοπούς του Θεού. Αλλά, ο ΚΥΡΙΟΣ είναι το λάβαρό μας, η σημαία μας, ο τόπος της συσπείρωσής μας, σ’ αυτόν τον πνευματικό πόλεμο.
Η συμμετοχή μας στον πόλεμο αυτόν
Υπάρχει μια καταπληκτική αντίθεση μεταξύ της εμπειρίας της Ερυθράς Θάλασσας κι αυτής στη Ραφιδίν. Στην πρώτη, ο Ισραήλ τρόμαξε στη θέα του στρατού του Φαραώ, που ερχόταν εναντίον τους. Ο δρόμος διαφυγής είχε αποκλειστεί. Έλαβαν εντολή να μη κάνουν τίποτε. Απλά «να σταθούν και να δουν τη σωτηρία του Γιαχβέ» (Έξοδος 14:13), γιατί στο έργο της σωτηρίας ο μόνος παράγοντας είναι ο Θεός. Ο Θεός ενεργούσε μια λύτρωση κατά χάρη μέσω της πίστης μόνον κι όχι μέσω των έργων. Δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε για να εξασφαλίσουν αυτή τη σωτηρία. Αλλά όταν ελευθερώθηκαν και μπήκαν σε μια νέα ζωή, εκεί παρουσιάστηκε μια μάχη που έπρεπε να διεξαχθεί. Έπρεπε να αγωνιστούν τον καλό αγώνα της πίστης, που είναι εμπειρία κάθε σοβαρού πιστού.
Δεν σωθήκαμε με τα έργα, αλλά για έργα (Εφεσίους 2:10) και για μια σοβαρή μάχη. Στη Ραφιδίν, ένας λυτρωμένος λαός πρέπει να αγωνιστεί τον καλό αγώνα της πίστης (Β' Τιμοθέου 4:7). Διαβάζουμε: «να αγωνίζεστε για την πίστη, η οποία μια φορά για πάντα παραδόθηκε στους αγίους» (Ιούδας 3). Πρέπει να είμαστε καλοί στρατιώτες του Ιησού Χριστού και να αντέχουμε τη σκληρότητα της μάχης για να αρέσουμε σ’ Αυτόν που μας στρατολόγησε (Β' Τιμοθέου 2:3-4). Πρέπει να ντυθούμε την πανοπλία του Θεού, έτοιμοι για επίθεση ή για άμυνα (Εφεσίους 6:11-17).
Δεν μπορούμε να διεξάγουμε αυτόν τον πόλεμο μόνο με τη δύναμή μας. Ο Ισραήλ νίκησε τον Αμαλήκ σαν απάντηση στο σήκωμα των χεριών του Μωυσή σε μεσιτεία. Όταν τα χέρια του κουράζονταν, το ραβδί του Θεού χαμήλωνε, ο εχθρός υπερτερούσε και ο Ισραήλ υποχωρούσε. Το ραβδί ήταν το σύμβολο κι η υπόσχεση της παρουσίας και της δύναμης του Θεού. Η νίκη έρχεται σαν αποτέλεσμα της θείας βοήθειας, όχι από τη δική μας δύναμη. Ο λαός έπρεπε να μάθει ότι οι πονηρές δυνάμεις του κόσμου είναι ισχυρές κι αδυσώπητες για τον αβοήθητο άνθρωπο. Ο λαός ήταν δυνατός μόνο «διαμέσου των χεριών του δυνατού του Ιακώβ» (Γένεση 49:24). Ο Μωυσής έμαθε, ότι στην παρουσία του Θεού υπάρχει νίκη. Τόσο στο έργο, όσο και στη μάχη στη διάρκεια της χριστιανικής μας ζωής, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε χωρίς Αυτόν που είναι όχι μόνον ο ΓΧΒΧ της εβραϊκής Βίβλου, αλλά κι ο Ιησούς της Κ. Διαθήκης (Ιωάννης 15:5). Πρέπει «να ενδυναμώνουμε στον Κύριο, και στην κυριαρχική εξουσία της δύναμής Του» (Εφεσίους 6:10).
Ο Ιησούς είναι ο Γιαχβέ Νισσί
Ο Γιαχβέ Νισσί είναι «ο Κύριος Ιησούς, η σημαία μας». Ο Ησαΐας λέει: «Και κατά την ημέρα εκείνη προς τη ρίζα του Ιεσσαί, η οποία θα στέκεται σημαία των λαών, σ’ αυτόν θα προστρέξουν τα έθνη και η ανάπαυσή του θα είναι δόξα» (11:10). Φυσικά κι η ρίζα του Ιεσσαί, είναι ο Ιησούς, που λέγεται και «γιος του Δαβίδ». Μόνον ο Ιησούς μας δίνει τη νίκη επί του Αμαλήκ, καθώς επίσης ανάπαυση και ειρήνη.
Όταν ο Μωυσής έχτισε το θυσιαστήριο, συνέδεσε την αποκάλυψη του ονόματος Γιαχβέ Νισσί με κάθε επόμενη γενιά: «Ο Μωυσής οικοδόμησε εκεί ένα θυσιαστήριο και αποκάλεσε το όνομά του Γιαχβέ Νισσί. Και είπε: Επειδή ο ΚΥΡΙΟΣ ορκίστηκε ότι ο ΚΥΡΙΟΣ θα έχει πόλεμο με τον Αμαλήκ από γενεά σε γενεά» (εδ.15-16). Από την περικοπή αυτήν είναι προφανές: Πρώτον, η αποκάλυψη του ονόματος Γιαχβέ Νισσί σχετίζεται με τον πνευματικό πόλεμο που ο Θεός κήρυξε κατά του Αμαλίκ. Δεύτερον, αυτός ο πόλεμος θα συνεχιζόταν από γενιά σε γενιά. Τώρα ο Ησαΐας διακηρύττει τον Γιαχβέ Νισσί (τον ΚΥΡΙΟ τη σημαία μας) σε μια καινούργια γενιά. Κι αναφέρεται σαφώς στον ερχομό του Χριστού (11:1-2), που γίνεται σημαία για τους λυτρωμένους Του. Είναι ο Χριστός που «γεννήθηκε από το σπέρμα του Δαβίδ κατά τη σάρκα» (Ρωμαίους 1:3). Αυτός είναι η σημαία μας, το λάβαρο της λύτρωσής μας. Απ’ τον Αβραάμ και πέρα, όλοι οι δούλοι και οι προφήτες του ΚΥΡΙΟΥ στη Βίβλο είχαν κάποιο μέτρο αποκάλυψης, για την έλευση του Χριστού. Στην πραγματικότητα, ο Γιαχβέ Νισσί, ο ΚΥΡΙΟΣ η σημαία μας, διακηρύττεται σε όλη την Αγία Γραφή. Ο Αβραάμ, ο Μωυσής κι ο Ησαΐας κοίταζαν μπροστά, προς τον ερχομό Του, λέγοντας: «Αυτός είναι εκείνος που θα είναι η σημαία μας». Κι ο Παύλος κοίταζε πίσω, προς Αυτόν, λέγοντας: «Τα πάντα στην Π. Διαθήκη είναι για τον Ιησού. Κάθε μάχη, κάθε πόλεμος για τον οποίο διαβάζουμε εκεί, μάς δίνει μια ακόμα αποκάλυψη του ποιος Αυτός είναι».
Η νίκη είναι εξασφαλισμένη
Το σήκωμα των χεριών του Μωυσή, αντιπροσωπεύει τις προσευχές και ικεσίες του Χριστού, του Αρχιερέα μας. Η ραβδί του ΓΧΒΧ, που κρατούσε στα υψωμένα του χέρια ο Μωυσής, έφερε τη νίκη στον λαό. Η νίκη είναι πάντα εξασφαλισμένη για μας, στη μάχη μας ενάντια στον διάβολο και στις δυνάμεις του, όταν η σημαία Του είναι επάνω μας. Το ραβδί στα χέρια του Μωυσή ήταν μόνο ένα σύμβολο. Ονόμασε το θυσιαστήριο, που έφτιαξε: «Γιαχβέ Νισσί», «ο ΚΥΡΙΟΣ είναι η σημαία μου». Ξέρουμε ότι ο Μωυσής ύψωσε ένα χάλκινο φίδι στην έρημο, ώστε όσοι δαγκώνονταν από φίδια να το βλέπουν και να ζουν.[4] Το ραβδί αντιπροσωπεύει τον σταυρό του Χριστού. Ο Ιησούς είπε στον Νικόδημο: «Όπως ο Μωυσής ύψωσε το φίδι μέσα στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί ο Υιός του ανθρώπου» (Ιωάννης 3:14). Ο σταυρός του Χριστού είναι το λάβαρό μας, η σημαία της δύναμης του Θεού στη λύτρωσή μας. Ο Χριστός είναι το λάβαρό και στον πνευματικό πόλεμο, γιατί έχει νικήσει πριν από μας (Ιωάννης 16:33). Πίστη σ’ Αυτόν, σημαίνει σίγουρη νίκη (Α' Ιωάννου 5:4). Η πίστη μας στηρίζεται σ’ Εκείνον, που είναι «πιο πάνω από κάθε αρχή κι εξουσία και δύναμη και κυριότητα και κάθε όνομα που ονομάζεται» (Εφεσίους 1:19-22). Εν Χριστώ, μπορούμε να πολεμάμε με επιτυχία τις αρχές και τις δυνάμεις του κακού (Ρωμαίους 8:31,37). Με τον Ιησού, τη σημαία μας, μπορούμε να προχωράμε νικηφόρα και να λέμε: «Χάρη στον Θεό, που μας δίνει τη νίκη διαμέσου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού» (Α' Κορινθίους 15:57) και «μας κάνει πάντοτε να θριαμβεύουμε διαμέσου του Χριστού» (Β' Κορινθίους 2:14).
Και κάτι ακόμα βλέπουμε, στην προσπάθεια του Ααρών και του Ωρ να βοηθήσουν τον Μωυσή: «Πήραν μια πέτρα, την έβαλαν από κάτω του και κάθησε επάνω σ’ αυτήν» (εδ.12). Είναι προφανές, ότι όταν ο Μωυσής κάθησε, η μάχη έγειρε σαφώς προς τη μεριά του Ισραήλ. Η προς Εβραίους λέει, σχετικά με τον Χριστό: «Αφού διαμέσου του εαυτού του έκανε καθαρισμό των αμαρτιών μας, κάθησε στα δεξιά της μεγαλοσύνης στα υψηλά» (1:3). «Αλλ’ αυτός, αφού πρόσφερε μια θυσία υπέρ των αμαρτιών, κάθησε για πάντα στα δεξιά του Θεού, προσμένοντας στο εξής μέχρις ότου οι εχθροί του να μπουν ως υποπόδιο των ποδιών του» (10:12-13).
Ο Μωυσής και η γενιά μας
Κατά τη γνώμη μου, ο Μωυσής εξακολουθεί και μιλάει στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού σήμερα: «Ο Γιαχβέ Νισσί μάς απελευθέρωσε από τη δαιμονική δύναμη του Αμαλήκ. Όσο το πνεύμα του Αμαλήκ συνεχίζει να μαίνεται ενάντια στο λαό του Θεού, ο Γιαχβέ Νισσί συνεχίζει να είναι η σημαία μας. Αυτός θα μάς καλύπτει μέσα από κάθε μελλοντική γενιά, μέχρι την εσχατιά του χρόνου. Συνεπώς, πρέπει πάντα να κοιτάμε προς τον Γιαχβέ Νισσί. Το μυστικό μας για τη νίκη, η αποκάλυψη σε μας της φύσης του ΚΥΡΙΟΥ μας».
Ίσως αναρωτιέσαι: «Δεν τέλειωσε ο Ιησούς τη μάχη, με τη νίκη Του πάνω στον σταυρό; Δεν ήταν η νίκη Του πλήρης κι ολοκληρωτική; Στο κάτω - κάτω, αναστήθηκε σπάζοντας τα δεσμά του θανάτου. Και όταν αναλήφθηκε στον ουρανό, βρέθηκε σε τέτοια απόσταση, που ο διάβολος δεν μπορεί να Τον φτάσει. Η νίκη ήταν, είναι και θα είναι για πάντα του Χριστού. Αυτό δε σημαίνει ότι η μάχη θα έπρεπε να έχει τελειώσει;»
Η νίκη του Ιησού πάνω στον σταυρό ήταν πλήρης και ολοκληρωτική, όσον αφορά την κεφαλή. Αλλά εμείς, το σώμα Του, συνεχίζουμε να βρισκόμαστε σε μάχη. Βλέπετε, ενώ ο Ιησούς κάθεται νικητής σαν κεφαλή στον ουρανό στα δεξιά του Πατέρα κι ο διάβολος δε μπορεί να Τον φτάσει, εμείς παραμένουμε εδώ πάνω στη γη. Κι η Κ. Διαθήκη σαφώς λέει ότι αντιμετωπίζουμε ένα λιοντάρι που βρυχάται και ζητάει να μας καταπιεί. Και πρέπει να πολεμάμε καθημερινά με τις αρχές και τις εξουσίες του σκότους. Γι’ αυτό πρέπει να πάρουμε τα πνευματικά μας όπλα, φορώντας την πανοπλία του Θεού και να πολεμάμε τον καλό αγώνα της πίστης ενάντια στον εχθρό, που είναι ακόμα ζωντανός κι εργάζεται στη γη. Και η νίκη που ο Ιησούς κέρδισε θα είναι δική μας, καθώς αντιστεκόμαστε στον διάβολο με πίστη.
Βρισκόμαστε στη μέση ενός πολέμου κι όταν υιοθετήσουμε αυτή τη βιβλική άποψη του πολέμου, η προοπτική μας για όλα θα αλλάξει. Πρέπει να καταλάβουμε ότι, ο διάβολος δεν είναι έξαλλος μαζί μας προσωπικά. Στο κάτω - κάτω, η μάχη του δεν είναι με μας. Το χέρι του υψώθηκε ενάντια στο θρόνο του Θεού. Άρα, όταν ο διάβολος έρχεται εναντίον μας σαν πλημμύρα, δε προσπαθεί απλά να μας κάνει να γίνουμε κλέφτες, ψεύτες ή αλκοολικοί. Το κάνει μάλλον για ένα και μοναδικό λόγο: Γιατί είμαστε σπέρμα του Χριστού κι είναι αυτό το άγιο σπέρμα που κυνηγάει. Ο Σατανάς πολεμάει ακόμα κατά του Χριστού. Κι αφού καταλαβαίνει πως έχασε τη μάχη κατά του Ιησού, τώρα επιτίθεται ενάντια στο σπέρμα Του. Ο Σατανάς προσδοκά να νικήσει κατά του θρόνου του Θεού, με το να εξαλήψει το σπέρμα του Χριστού από τη γη. Ο διάβολος πιστεύει ότι αν μπορέσει να καταστρέψει κάθε πιστό, τότε μπορεί να νικήσει. Γι’ αυτό μας πειράζει στη σάρκα, γιατί είμαστε κάτω από τη σημαία του Χριστού. Η μάχη όμως αυτή δεν είναι δική μας. Είναι μια μάχη ανάμεσα στον διάβολο και στο θρόνο του Θεού.
Ο Σατανάς έχει μια απλή στρατηγική εναντίον μας στη μάχη αυτή: θέλει να μας πείσει να απελπιστούμε από τον Ιησού. Προσπαθεί να μας τρομοκρατήσει, να μας κάνει να εξασθενήσουμε στην πίστη μας, για να δυσπιστούμε με το Χριστό και να Τον εγκαταλείψουμε. Θέλει να μας κάνει να φύγουμε απ’ τη μάχη, να αφήσουμε το στρατό του Κυρίου και να πάψουμε να είμαστε οι αντιπρόσωποί Του στη γη. Ο εχθρός σχεδιάζει να καταστρέψει το σπέρμα, αφανίζοντας τον στρατό του Χριστού, έναν στρατιώτη κάθε φορά.
Ο βασικός του σκοπός είναι να μας απελπίσει, να επικεντρωθούμε στο πόσο τρομερή είναι η αμαρτία μας, να μας πείσει ότι είμαστε ανίκανοι να αντισταθούμε στον πειρασμό, να μας πείσει ότι ο Θεός μάς έχει αφήσει μόνους, ώστε να μην εκτιμούμε πια τη νίκη του Χριστού πάνω στο σταυρό. Γι’ αυτό ο Θεός λέει: «Άκου, Ισραήλ. Εσείς πλησιάζετε σήμερα σε μάχη ενάντια στους εχθρούς σας. Ας μη δειλιάσει η καρδιά σας, μη φοβηθείτε ούτε να τρομάξετε ούτε να εκπλαγείτε από το πρόσωπό τους. Επειδή, ο ΚΥΡΙΟΣ ο Θεός σας είναι αυτός που προπορεύεται μαζί σας, για να πολεμήσει για σας ενάντια στους εχθρούς σας, για να σας σώσει» (Δευτερονόμιο 20:3-4).
Ο Χριστός είναι η σημαία μου
Εξαιτίας της αποκάλυψης του ονόματος Γιαχβέ Νισσί, μπορούμε να διακηρύξουμε τα εξής: «Είμαι προστατευμένος από τον σταυρό και το αίμα που χύθηκε εκεί. Είμαι προστατευμένος από τη μεσιτεία που κάνει ο Κύριός μου για μένα στα δεξιά του Πατέρα. Εξάλειψε όλες μου τις αμαρτίες, τις εκμηδένισε και τις απομάκρυνε από τη ζωή μου τελείως. Εχω την υπόσχεση του ραντισμού του αίματός Του πάνω σε κάθε μελοντική αμαρτία. Το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να έρθω στο ξύλο, να μετανοήσω και να κοιτάξω στο Χριστό και στη νίκη Του πάνω στον σταυρό. Έχω την πλήρη συγχώρεσή Του. Και όσο πιστεύω στη δύναμη του αίματός Του, ενδυναμώνομαι από το Πνεύμα Του. Ο Χριστός είναι ο Γιαχβέ Νισσί, ο μεσίτης μου».
Ο προφήτης που βλέπουμε να στέκεται πάνω στο λόφο με τα χέρια του σηκωμένα, είναι ο αναστημένος μας Χριστός. Κι η σημαία Του πάνω μας είναι μεσιτεία. Τώρα, στέκεται στον θρόνο του Θεού, υπερασπίζοντας την υπόθεσή μας. Η Γραφή λέει: «Εκείνος, όμως, επειδή μένει στον αιώνα, έχει αμετάθετη την ιεροσύνη. Γι’ αυτό, μπορεί και να σώζει ολοκληρωτικά αυτούς που προσέρχονται στο Θεό διαμέσου αυτού, ζώντας πάντοτε για να μεσιτεύει για χάρη τους» (Εβραίους 7:24-25).
Μήπως είναι η ψυχή μας γεμάτη ενοχές και νιώθει καταδικασμένη; Ας ακούσουμε το Λόγο του Κυρίου: «Ποιος θα είναι εκείνος που κατακρίνει; Ο Χριστός είναι αυτός που πέθανε, επιπλέον δε κι αναστήθηκε, ο οποίος κι είναι στα δεξιά του Θεού, ο οποίος και μεσιτεύει για μας. Ποιος θα μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού;» (Ρωμαίους 8:34-35).
Το όνομα Γιαχβέ Νισσί σημαίνει δυο πράγματα στη ζωή μου:
1. Τον σταυρό. Είναι κάτι που ο Ιησούς έκανε ήδη για μένα. Σ’ όλες μου τις τωρινές μάχες, μπορώ να προσβλέπω στη νίκη Του πάνω στο σταυρό. Έχει προνοήσει για να ραντίζει συνεχώς το αίμα Του πάνω μου, ακυρώνοντας όλες μου τις τωρινές αμαρτίες, όποτε μετανοώ και Τον επικαλούμαι.
2. Μεσιτεία. Είναι κάτι που ο Ιησούς κάνει για μένα τώρα. Η σημαία μου κάθεται στα δεξιά του Πατέρα, ενεργώντας σαν Αρχιερέας μου και μεσίτης μου. Όταν κάθησε εκεί, το έκανε για να προσεύχεται για μένα. Και εμπιστεύομαι πλήρως στη δύναμη και την αποτελεσματικότητα των προσευχών Του για μένα.
Δεν έχει σημασία ποια είναι η πνευματική σου μάχη, γιατί βρίσκεται στα χέρια του Κυρίου. Και πρέπει να βάλεις τη μάχη αυτή κάτω από το αίμα Του. Ύστερά υπενθύμησε στον εαυτό σου και στον διάβολο ότι, ο Γιαχβέ Νισσί προσεύχεται για σένα. Ο Ιησούς μάς είπε ότι προσευχήθηκε για τους μαθητές Του κι αυτές οι προσευχές τούς φύλαξαν, ενώ ήταν εδώ στη γη: «Εγώ γι’ αυτούς παρακαλώ... τους οποίους μου έδωσες... διαφύλαξα εκείνους που μου έδωσες και κανένας απ’ αυτούς δεν χάθηκε, παρά μονάχα ο γιος της απωλείας...» (Ιωάννης 17:9,12). Αν η προσευχή του Κυρίου μας υπερίσχυε ενώ ήταν εδώ στη γη, πόσο πολύ περισσότερο αποτελεσματικές θα είναι οι προσευχές Του για μας, τώρα που βρίσκεται στη δόξα; Μας έχει ήδη διαβεβαιώσει: «Κανένα από τα παιδιά Μου δεν θα χαθεί».Ποιος μπορεί να σε καταδικάσει; Ποιος εχθρός μπορεί να σε χωρίσει από την αγάπη του Χριστού; Δεν υπάρχει κανείς. Είσαι νικητής, επειδή ο Γιαχβέ Νισσί προσεύχεται για σένα. Αυτός προσεύχεται για σένα για να μπεις στην πραγματικότητα της δύναμής Του, που είναι πάνω από την εξουσία της αμαρτίας. Υποσχέθηκε ότι θα εκχέει σε σένα τη δύναμη του Πνεύματός Του, για να ζεις μια νικηφόρα ζωή.
[1] Ή «…και την κληρονομιά του έρημη για τους δράκους της ερήμου».
[2] Όλοι οι Αμαληκίτες βασιλιάδες έπαιρναν το όνομα Αγάγ, που αντιπροσώπευε ένα αξίωμα, όπως ο τίτλος Φαραώ αντιπροσώπευε το ηγετικό αξίωμα στην Αίγυπτο.
[3] Ή «Επειδή ο Κύριος ορκίστηκε ότι ο Κύριος θα έχει πόλεμο με τον Αμαλήκ από γενεά σε γενεά».
[4] Εδώ, η λέξη για το κοντάρι, όπου κρέμασε το χάλκινι φίδι, είναι η λέξη «σημαία, λάβαρο».
Μετά, ήρθε η εμπειρία που έγινε η αιτία για να αποκαλύψει ο ΓΧΒΧ τον Εαυτό Του προς τον λαό, σαν Γιαχβέ Νισσί (εδ.8-15). Ο Ισραήλ διαπίστωσε, ότι υπήρχαν και χειρότεροι εχθροί από την πείνα και τη δίψα. Την πορεία τους θα εμπόδιζαν αδυσώπητοι εχθροί. Επειδή «τότε ήρθε ο Αμαλήκ και πολέμησε με τον Ισραήλ στη Ραφιδίν» (εδ.8).
Οι Αμαληκίτες
Ήταν απόγονοι του Αμαλήκ, εγγονού του Ησαύ, του δίδυμου αδελφού του Ιακώβ (Γένεση 36:12). Ξέρουμε τον Ησαύ σαν τον άνθρωπο που περιφρόνησε τα άγια πράγματα του Θεού, πουλώντας τα πρωτοτόκια του για ένα πιάτο σούπας (Γένεση 25:34). Η Βίβλος λέει ότι ο Θεός περιφρόνησε τον Ησαύ εξαιτίας της ανομίας του: «Μίσησα τον Ησαύ και έκανα τα βουνά του ερήμωση και την κληρονομιά του κατοικίες ερήμου[1]... Αυτοί θα κτίσουν, αλλά Εγώ θα καταστρέψω και θα ονομαστούν: Όριο ανομίας κι: Ο λαός ενάντια στον οποίον ο Κύριος αγανάκτησε για πάντα» (Μαλαχίας 1:3-4). Ήταν λοιπόν άμεσοι απόγονοι του Ισαάκ που έγιναν όμως εχθροί του Ισραήλ, μια σταθερή απειλή στη πνευματική κι εθνική του ζωή. Ήταν πολυάριθμος και δυνατός λαός. Tην εποχή του Μωυσή, έμεναν με τα κοπάδια τους κοντά στη Ραφιδίν. Γεμάτοι υποψίες και ζήλια, μνησικακούσαν για την παρουσία του Ισραήλ στην έρημο κι αποφάσισαν να εμποδίσουν το πέρασμά τους.
Τους βλέπουμε ξανά στο βιβλίο των Αριθμών: Ο Θεός αρνείται να οδηγήσει το λαό Ισραήλ στη γη της επαγγελίας λόγω της απιστίας τους και τους διατάζει να γυρίσουν στην έρημο, λέγοντας: «Δεν θα έρθω μαζί σας. Θα φέρω τα παιδιά σας στη γη της επαγγελίας, αλλά εσείς δε θα μπείτε. Θα γυρίσετε στην έρημο, όπου θα ζήσετε άλλα 39 χρόνια». Μετά η Γραφή λέει: «Κι οι Αμαληκίτες κι οι Χαναναίοι, που κατοικούσαν στο βουνό εκείνο, κατέβηκαν και τους χτύπησαν και τους κατεδίωξαν» (14:45). Χρόνια αργότερα, ο Μωυσής καλεί τον Ισραήλ να τους εξαλείψει (Δευτερονόμιο 25:17-19).
Ακούμε ξανά γι’ αυτούς 400 χρόνια αργότερα, όταν ο Σαμουήλ ήρθε στον βασιλιά Σαούλ με εντολή από τον ΓΧΒΧ, να καταστρέψει ολοσχερώς τους Αμαληκίτες μ’ όλα τα υπάρχοντά τους, έτσι που ούτε ίχνος απ’ αυτούς ή τα υπάρχοντά τους να μη μείνει: «Πήγαινε τώρα και πάταξε τον Αμαλήκ, και εξολόθρευσε κάθε τι που έχει, και μη τους λυπηθείς. Αλλά, θανάτωσε και άνδρα και γυναίκα, και παιδί και βρέφος που θηλάζει, και βόδι και πρόβατο και καμήλα και γαϊδούρι» (Α' Σαμουήλ 15:3). Ο Σαούλ κέρδισε τη μάχη εναντίον του Αμαλήκ, αλλά αρνήθηκε να υπακούσει την εντολή του ΚΥΡΙΟΥ. Δεν σκότωσε τον βασιλιά Αγάγ και κράτησε τα καλύτερα λάφυρα από τη μάχη. Όταν ο Σαμουήλ είδε τι έκανε ο Σαούλ, λυπήθηκε υπερβολικά. Ο προφήτης πήρε την υπόθεση στα στα χέρια του και σκότωσε ο ίδιος τον βασιλιά Αγάγ. Παρ’ όλα αυτά, ένα υπόλοιπο του Αμαλήκ θα επιζούσε και θα εμφανιζόταν και πάλι. Η άρνηση του Σαούλ να τους καταστρέψει, οδήγησε στην απόρριψη και στον θάνατό του (εδ.26-28): Θανάσιμα πληγωμένος στη μάχη στο όρος Γελβουέ, ο Σαούλ γρήγορα γύρεψε από ένα νέο ξένο άνδρα να δώσει τέλος στη ζωή του, επειδή γνώριζε ότι δεν θα ζούσε και δεν ήθελε να πέσει στα χέρια των εχθρών (Β' Σαμουήλ 1:1-16). Αλλά η τραγική ειρωνεία ήταν, πως αυτός ο νεαρός άνδρας ήταν Αμαληκίτης.
Αργότερα, το Α' Σαμουήλ (κεφ.30) περιγράφει μια επίθεση του Αμαλήκ. Ενώ ο Δαβίδ και οι άνδρες του βρίσκονταν σε μάχη, οι Αμαληκίτες εισέβαλαν στην πόλη Σικλάγ, όπου κατοικούσαν. Οι επιδρομείς κατέκαψαν την πόλη, πήραν τα υπάρχοντα και απήγαγαν τις οικογένειές τους. Όταν ο Δαβίδ κι οι άνδρες του επέστρεψαν κι είδαν τι έγινε, καταδίωξαν τους Αμαληκίτες και τους πρόφτασαν. Κέρδισαν τη μάχη, ξαναπήραν τις οικογένειές του κι όλα όσα τους είχαν κλέψει. Αλλά και πάλι, 400 νεαροί Αμαληκίτες διέφυγαν.
Χρόνια αργότερα στη διάρκεια της βασιλείας του Εζεκία, η εντολή του Θεού τελικά εκτελέστηκε. Η Βίβλος λέει ότι οι γιοι του Συμεών πολέμησαν τον Αμαλήκ: «και πάταξαν το υπόλοιπο των Αμαληκιτών, που είχε διασωθεί» (Α' Χρονικών 4:43), εκπληρώνοντας έτσι κυριολεκτικά την προφητεία του Μωυσή. Σαν έθνος, ο Αμαλήκ είχε καταστραφεί. Αυτός πρέπει να είναι και ο λόγος που ο Εζεκίας ευνοήθηκε τόσο απ’ τον ΓΧΒΧ. Μόνο ένα ασήμαντο υπόλοιπο έμεινε.
Όμως, το πνεύμα, που κατείχε τους Αμαληκίτες, συνέχισε να βασανίζει τον λαό του Θεού. Παρ’ όλο που από τον Αμαλήκ επέζησαν λίγοι απόγονοι, το πνεύμα του Αμαλήκ εξαπλώθηκε σ’ όλο τον κόσμο. Το βλέπουμε να εκδηλώνεται, χίλια χρόνια μετά τον Μωυσή, όταν ο Αμάν, ένας διαβολικός άνθρωπος, σχεδίασε να εξαφανίσει ολοκληρωτικά όλους τους Ιουδαίους στην Περσία (Εσθήρ 3:8-15). Ο Αμάν ήταν Αμαληκίτης, μακρινός απόγονος κάποιου Αμαληκίτη βασιλιά ονόματι Αγάγ.[2] Η Γραφή τον ονομάζει: «εχθρό των Ιουδαίων» (3:10). Χρησιμοποιώντας περίπλοκα τεχνάσματα, παρέσυρε τον Πέρση βασιλιά να υπογράψει τη διαταγή θανάτωσης των Ιουδαίων. Η Γραφή λέει: «Οι επιστολές στάλθηκαν διαμέσου ταχυδρόμων σ’ όλες τις επαρχίες του βασιλιά, για να αφανίσουν, να φονεύσουν και να εξολοθρεύσουν όλους τους Ιουδαίους, νέους και γέροντες, νήπια και γυναίκες, σε μια μέρα» (3:13). Αλλά ο Θεός είχε το δικό Του όργανο, για να καταστρέψει τα σχέδια του Σατανά. Σηκώνει ένα άτομο απ’ τη γενιά εκείνη, μια νεαρή γυναίκα, ονόματι Εσθήρ, για να πραγματοποιήσει τον αιώνιο σκοπό Του. Η Εσθήρ ήταν ανηψιά του Μαραδοχαίου, του Εβραίου που δε προσκύνησε τον Αμάν. Αυτή η ευσεβής γυναίκα έδωσε έντολή σε κάθε Εβραίο στη χώρα να νηστέψει και να προσευχηθεί για 3 μέρες. Γνωρίζετε την υπόλοιπη ιστορία: Ο ΚΥΡΙΟΣ έκανε την Εσθήρ να βρει χάρη από το βασιλιά και το διαβολικό σχέδιο του Αμάν αποκαλύφθηκε. Κανείς Εβραίος δεν σκοτώθηκε κι ο Αμάν κρεμάστηκε στην ίδια κρεμάλα που είχε ετοιμάσει για τον Μαραδοχαίο.
Ο θρίαμβος
Τώρα ας επιστρέψουμε στη Ραφιδίν και στη μάχη ανάμεσα στον Ισραήλ και τους Αμαληκίτες. Ο Αμαλήκ ήταν το πρώτο έθνος που κήρυξε πόλεμο κατά του Ισραήλ. Γι’ αυτό και ήταν το πρώτο έθνος, κατά του οποίου, ο ΚΥΡΙΟΣ κήρυξε πόλεμο. Οι πρώτες επιθέσεις του Αμαλήκ κατά του Ισραήλ ήταν ένα είδος ανταρτοπολέμου της ερήμου. Πλευροκοπούσαν τους Ισραηλίτες στα αδύνατα σημεία τους με γρήγορες κι ύπουλες επιθέσεις. Για παράδειγμα, έστελναν στρατιώτες να επιτεθούν στα μετόπισθεν του Ισραήλ, ενώ οδοιπορούσαν. Εκεί σκότωναν αθόρυβα τους ηλικιωμένους κι αδύναμους, που δεν μπορούσαν να βαδίζουν μαζί με τους άλλους.
Τελικά ο Μωυσής με ηρεμία δίνει εντολή στον Ιησού του Ναυή να διαλέξει άνδρες και να πάει να πολεμήσει (εδ.10). Ο Ιησούς συγκέντρωσε γρήγορα έναν ικανοποιητικό στρατό από ανθρώπους, που δεν είχαν καμιά εμπειρία πολέμου. Ήταν βοσκοί κι οικοδόμοι, όχι στρατιώτες. Στην πραγματικότητα, ήταν ένας όχλος χωρίς όπλα, χωρίς ασπίδες, χωρίς άμαξες, χωρίς γνώση της περιοχής, χωρίς εκπαίδευση, που παρατάχθηκε απέναντι σ’ έναν καλά οπλισμένο και έμπειρο εχθρό. Σίγουρα, οι πιθανότητες ήταν σε βάρος τους. Κι ας μη ξαχνάμε ότι λίγο πριν, οι ίδιοι αυτοί άνδρες ήταν έτοιμοι να λιθοβολήσουν τον Μωυσή γιατί είχαν ξεμείνει από νερό. Τον κατηγορούσαν ότι τους έβγαλε από την Αίγυπτο, για να σκοτώσει αυτούς και τις οικογένειές τους. Μετά κατηγόρησαν τον Θεό ότι τους εγκατέλειψε, λέγοντας: «Είναι ο ΚΥΡΙΟΣ ανάμεσά μας ή όχι;» (εδ.7). Πώς μπορούσαν να πάνε στη μάχη για τον Κυρίο, αν δεν πίστευαν ότι ο Θεός είναι μαζί τους; Αυτό το στράτευμα αποτελείτο από γογγυστές, άπιστους, δυστυχείς παραπονιάρηδες. Συνεχώς ταλαντεύονταν μεταξύ της αδύναμης πίστης και της αποπνικτικής απιστίας. Ο Θεός θα μπορούσε να καταστρέψει αυτούς τους αχάριστους, ή να τους εγκαταλείψει. Θα μπορούσε να σηκώσει έναν άλλον, πιο πιστό λαό. Όμως, τίποτε απ’ αυτά δεν έκανε. Αντίθετα, τους δέχεται σαν στρατό Του.
Σήμερα, δεν είμαστε καλύτεροι απ’ τους Ισραηλίτες. Γογγύζουμε και παραπονιόμαστε. Μπορεί να δούμε τον Θεό να κάνει για μας το ένα θαύμα μετά το άλλο, ικανοποιώντας τις ανάγκες μας και ευλογώντας τη ζωή μας. Αλλά όταν έρχεται μια κρίση, πανικοβαλλόμαστε, φωνάζοντας: «Πού είναι ο Θεός; Γιατί επιτρέπει να περνώ μέσα απ’ αυτό;» Μπορεί να μιλάμε συχνά για την αυξανόμενη πίστη μας, μπορεί να ψάλλουμε δοξολογίες στον Θεό μέσα στην Εκκλησία, μπορεί να σηκώνουμε τα χέρια μας στη λατρεία. Αλλά όταν ο εχθρός έρχεται εναντίον μας, απελπιζόμαστε και φωνάζουμε: «Κύριε, αυτό είναι πολύ για μένα, δεν το αντέχω». Τι θαυμάσια χάρη που ο Θεός χρησιμοποιεί τέτοιους αδύναμους, ανάξιους ανθρώπους για στρατό Του. Και πόσο ακόμα μεγαλύτερο θαύμα είναι, που μας κάνει υπερνικητές.
Είναι παράξενο, αλλά φαίνεται ότι δεν υπήρξε φόβος ή σύγχυση στον Ισραήλ στην κρίση αυτή. Δεν γίνεται καμιά νύξη για κάτι τέτοιο. Δυο παράγοντες πρέπει να έπαιξαν ρόλο γι’ αυτήν την ηρεμία στον λαό του Θεού:
Ο πρώτος είναι ο Ιησούς του Ναυή, που ο Μωυσής διάλεξε να οδηγήσει τον λαό στον πόλεμο. Άνδρας άκαμπτος, με αδάμαστο κουράγιο, ικανός αρχηγός και στρατιώτης. Ήταν ηγέτης της φυλής του Εφραΐμ (Αριθμοί 13:8). Αρχικά το όνομά του ήταν Αυσής, δηλαδή: «αυτός που θα δώσει σωτηρία ή απελευθέρωση». Παρακάτω διαβάζουμε ότι ο Μωυσής άλλαξε το όνομά του σε Γιεχοσούα («ο ΓΧΒΧ είναι σωτηρία») (Αριθμοί 13:16). Μπορούσε να εμπνεύσει πεποίθηση και κουράγιο. Ξέρουμε ότι ήταν άνθρωπος πίστης, γιατί αυτός κι ο Χάλεβ, ήταν οι μόνοι απ’ τους 12 κατασκόπους, που πήγαν να κατασκοπεύσουν κι έφεραν ενθαρρυντικά νέα για τη Γη της Επαγγελίας.
Ο δεύτερος παράγοντας ήταν φυσικά ο ίδιος ο Μωυσής. Όσο ο Ιησούς κι οι άνδρες του μάχονταν με τους Αμαλικήτες, ο Μωυσής με τον Ααρών και τον Ωρ ανέβηκαν σ’ έναν λόφο που δέσποζε του πεδίου της μάχης. Ο Μωυσής στάθηκε έχοντας θέα της μάχης που γινόταν κάτω στη πεδιάδα, κρατώντας το ραβδί του Θεού στο χέρι του. «Και όταν ο Μωυσής ύψωνε το χέρι του, ο Ισραήλ νικούσε. Κι όταν κατέβαζε το χέρι του, ο Αμαλήκ νικούσε» (εδ.11). Το σήκωμα των χεριών του Μωυσή, πάνω στο λόφο, έχει γίνει γενικά αποδεκτό ότι, αντιπροσωπεύει μεσιτεία και προσευχή. Ο Μωυσής μεσίτευε στον Θεό για την πραγμάτωση του σκοπού του Θεού και τη νίκη του λαού Του. Όσο σήκωνε τα χέρια του μεσίτευε κι όσο μεσίτευε, η μάχη έγερνε προς τη μεριά του Ισραήλ. Αλλά, υπήρχε εδώ κάτι πολύ πιο σπουδαίο: το ραβδί που δόθηκε απ’ τον Θεό, με το οποίο ο Μωυσής φέρνει αποτελέσματα. Είναι αυτό το ραβδί, σαν το λάβαρο του Θεού, που έφερε τη νίκη.
«Και ο Ιησούς κατέστρεψε τον Αμαλήκ και το λαό του με μάχαιρα» (εδ.13). Τελικά, ο Ισραήλ κατανίκησε τον Αμαλήκ. Φυσικά, στο σημείο αυτό, η νίκη του Ισραήλ επί του Αμαλήκ δεν ήταν πλήρης. Μερικοί απ’ τους Αμαληκίτες διέφυγαν για να ανασυνταχθούν και να επιτεθούν ξανά στον Ισραήλ.
Ο Μωυσής χτίζει ένα θυσιαστήριο
Μετά τη νίκη «ο Μωυσής οικοδόμησε εκεί ένα θυσιαστήριο και αποκάλεσε το όνομά του Γιαχβέ Νισσί (ο ΚΥΡΙΟΣ η σημαία μου)» (εδ.15) λέγοντας στο λαό: «Κερδίσαμε τη μάχη αυτή σήμερα. Και δε μπορούμε να ξεχάσουμε ότι νικήσαμε γιατί υπηρετήσαμε τον Γιαχβέ Νισσί, τον ΚΥΡΙΟ, τη σημαία μας. Η νίκη αυτή δεν είχε καμιά σχέση με τη δύναμη ή την ικανότητά μας. Δεν κάναμε τίποτα για να κερδίσουμε την εύνοια του ΚΥΡΙΟΥ σήμερα. Ο Θεός ο Ίδιος είναι η σημαία μας και η νίκη μας είναι έργο δικό Του».
Την παλιά εποχή, η σημαία, το λάβαρο, δεν ήταν όπως αυτήν που χρησιμοποιούμε σήμερα. Ήταν ένα γυμνό κοντάρι μ’ ένα φωτεινό στολίδι που έλαμπε στον ήλιο. Την έπαιρναν συχνά στη μάχη και την χρησιμοποιούσαν σαν σημείο συσπείρωσης και ανασύνταξης, για τα στρατεύματα που συγκρούονταν με τον εχθρό. Ήταν και σημάδι απελευθέρωσης, σωτηρίας. Μ’ αυτή τη χρήση της λέξης (γυμνό κοντάρι), υψώθηκε το χάλκινο φίδι στην έρημο. Είναι η λέξη που χρησιμοποίησε ο Δαβίδ, λέγοντας, «Ύψωσε επάνω μας το φως του προσώπου Σου, ΚΥΡΙΕ» (Ψαλμός 4:6). Έτσι, ο Ιησούς, το ραβδί του Ελοχίμ, που είχε ο Μωυσής στα χέρια του, σαν το λάβαρο του Θεού και το φως του προσώπου Του σ’ αυτούς, αποτελούσε τη νίκη του λαού Ισραήλ.
Ποια ήταν λοιπόν, η σημασία της νίκης απέναντι στους Αμαληκίτες, όταν τα χέρια του Μωυσή υψώνονταν; Ήταν ότι τα στρατεύματα του Ισραήλ μόνον απ’ τον Θεό εξαρτήθηκαν και σ’ Εκείνον ανήκει η νίκη. Ότι μόνον κάτω απ’ τη δική Του υψωμένη σημαία, η νίκη είναι πάντα εξασφαλισμένη. Ο Θεός, μέσα απ’ τη μάχη αυτή, ήθελε να δείξει στο λαό Του ότι, αν εμπιστεύονταν τη δική Του σημαία (που αντιπροσώπευε το υψωμένο ραβδί), θα τους οδηγούσε σε νίκη. Δεν είναι ζήτημα λοιπόν αν υπάρχει, πότε και που μπορεί να υπάρχει υπεροχή (Λευιτικό 26:8). Το ραβδί ήταν το σύμβολο και η υπόσχεση της παρουσίας Του, της δύναμής Του, και των ενεργειών Του.
Ο Ισραήλ το παράδειγμά μας
Η εμπειρία του Ισραήλ από τη μάχη είναι ανάλογη με το δικό μας πνευματικό αγώνα. Ο Αμαλήκ αντιπροσωπεύει τη σάρκα που εναντιώνεται στο θέλημα του Γιαχβέ, και τον κόσμο, που «είναι στην κυριαρχία του πονηρού» (Α' Ιωάννου 5:19). Τα χαρακτηριστικά του γνωρίσματα είναι: η επιθυμία της σάρκας, η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου (Α' Ιωάννου 2:16).
Ο Αμαλήκ ήταν ο πρώτος εχθρός που εμφανίστηκε σ’ έναν λαό, που μόλις είχε λυτρωθεί και βαπτιστεί στη νεφέλη και τη θάλασσα. Συμμετείχαν στην πνευματική τροφή που αντιπροσώπευε το μάννα κι ήπιαν απ’ την πνευματική πέτρα που ήταν ο Χριστός και αντιπροσώπευαν τα νερά από την πέτρα του Χωρήβ. Ο νέος πιστός με μιας βρίσκει τον παλαιό άνθρωπο της σάρκας να τον αντικρίζει, σε μια εναντίωση απέναντι στο νέο πνευματικό άνθρωπο που είναι μέσα του. Η μάχη στη Ραφιδίν συμβολίζει τη μάχη που αναφέρει η επιστολή προς Γαλάτες: «Η σάρκα επιθυμεί ενάντια στο πνεύμα και το πνεύμα ενάντια στη σάρκα. Αυτά, μάλιστα, αντιμάχονται το ένα προς το άλλο» (5:17). Ο Παύλος γράφει (Ρωμαίους 7:18) ότι, στη σάρκα δεν κατοικεί αγαθό κι αυτό το θεωρεί σαν ένα νόμο μέσα στα μέλη του που αντιμαχόταν το νόμο του νου του κι επιδίωκε να τον αιχμαλωτίσει στο νόμο της αμαρτίας, που υπήρχε στα μέλη του (Ρωμαίους 7:23). Αυτή η σάρκα κι οι επιθυμίες της πρέπει να σταυρώνεται στο λυτρωμένο του Χριστού (Γαλάτες 5:16, 24).
Η σφαίρα της σύγκρουσης είναι ευρύτερη
Δυο εδάφια στην περικοπή αυτή τραβούν την προσοχή μας. Και τα δυο βρίσκονται στο τέλος της περικοπής: «Ο ΚΥΡΙΟΣ είπε στον Μωυσή… Εγώ θα εξαλείψω εξάπαντος τη μνήμη του Αμαλήκ κάτω από τον ουρανό… Επειδή[3] υψώθηκε χέρι ενάντια στον θρόνο του ΚΥΡΙΟΥ, πόλεμος του ΚΥΡΙΟΥ θα είναι προς τον Αμαλήκ από γενεά σε γενεά» (17:14,16). Ο ΚΥΡΙΟΣ διακήρυττε διαρκή πόλεμο σ’ ένα συγκεκριμένο έθνος. Η ερώτησή είναι, τι υπήρχε εκεί σχετικά μ’ αυτούς τους ανθρώπους, που έκανε τον ΚΥΡΙΟ του σύμπαντος να δηλώσει: «Θα έχω πόλεμο εναντίον σου από γενιά σε γενιά. Θα σε εξαλείψω ολοκληρωτικά, έτσι που η ανάμνησή σου να σβηστεί για πάντα»; Η διακήρυξη αυτή μάς λέει κάτι πολύ σημαντικό, σχετικά με τη μάχη στη Ραφιδίν. Προφανώς η διαμάχη δεν ήταν απλά μια τοπική μάχη στο φυσικό κόσμο. Περιλάμβανε περισσότερα απ’ τον Μωυσή να στέκεται με τα χέρια υψωμένα, ενώ ο Ιησούς οδηγούσε τα στρατεύματα του Ισραήλ στη μάχη. Πράγματι, ο πόλεμος του Ισραήλ με τον Αμαλήκ θα μαινόταν για αιώνες.
Ξέρουμε ότι ο ΚΥΡΙΟΣ μας είναι πάντα γεμάτος χάρη κι έλεος. Η Γραφή μάς λέει ότι είναι ο ίδιος χθες, σήμερα και στους αιώνες, ότι η φύση Του και ο χαρακτήρας Του δεν αλλάζουν. Ο ΚΥΡΙΟΣ ήταν τόσο ελεήμων στη Παλαιά, όσο και στην Κ. Διαθήκη. Ο ΚΥΡΙΟΣ μας είναι και πάντα ήταν Θεός αγάπης και ελέους. Όμως, εδώ, δηλώνει σαφώς: «Η αγανάκτησή Μου θα καίει κατ’ αυτού του έθνους για πάντα». Τι άκριβώς συμβαίνει εδώ;
Πιστεύω ότι, ο ΚΥΡΙΟΣ αναφέρεται στον Σατανά και τις σατανικές του δυνάμεις. Ο Αμαλήκ αντιπροσωπεύει το διάβολο, τον εχθρό του ΚΥΡΙΟΥ, που «το χέρι του υψώθηκε ενάντια στο θρόνο του Θεού». Και μέχρι την επίγεια ζωή του Ιησού, ο Σατανάς «ύψωνε το χέρι του ενάντια στο θρόνο του Θεού», κάνοντας ό,τι μπορούσε για να εξαλείψει το λαό του Θεού, το σπέρμα που θα έφερνε τον υποσχεθέντα Μεσσία.
Ο Σατανάς ήξερε ότι ο Θεός είχε υποσχεθεί ένα σπέρμα. Ήταν στον κήπο της Εδέμ κι άκουγε, καθώς ο Θεός έλεγε στον Αδάμ ότι ένα σπέρμα θα έρθει για να συντρίψει το κεφάλι του φιδιού. Ο διαβόλος ήταν παρών και στο όρος Μωριά, όταν ο Γιαχβέ Ιρέ προμήθευε τον τράγο για θυσία, σε αντικατάσταση του Ισαάκ. Ήξερε ότι αυτό το ζώο αντιπροσώπευε τον Μεσσία, τον αμνό της θυσίας. Κι ήταν πλήρως ενημερωμένος για το τι εννοούσε ο Θεός, όταν είπε στον Άβραμ ότι όλη η ανθρωπότητα θα ευλογείτο από το σπέρμα του. Γι’ αυτό και κήρυξε πόλεμο ενάντια στο θρόνο του ΚΥΡΙΟΥ. Ήταν αποφασισμένος να διαξάγει πόλεμο ενάντια στους αιώνιους σκοπούς του ΚΥΡΙΟΥ, σχετικά μ’ αυτόν τον ερχόμενο Μεσσία. Ποιος άλλος, εκτός απ’ τον ίδιο το Σατανά, μπορούσε να διεγείρει τον Φαραώ; Έβγαλε διάταγμα, κάθε αρσενικό παιδί Εβραίων να το ρίχνουν στο ποτάμι και να πνίγεται. Προφανώς, τον Φαραώ καθοδηγούσε ένα δαιμονικό πνεύμα, που ήταν αποφασισμένο να σκοτώσει το υποσχεθέν σπέρμα.
Η Γραφή δηλώνει ότι, αυτός ο πόλεμος, που κήρυξε ο ΚΥΡΙΟΣ ενάντια στον Αμαλήκ, είναι μια αιώνια διαμάχη. Κι εδώ (Έξοδος 17), ο εχθρός ήταν έτοιμος να εμπλακεί σε μια ακόμα επίθεση. Είδε τον Ισραήλ να προχωράει προς τη Χαναάν, τη γη της επαγγελίας, όπου ο Θεός θα τον εγκαθιστούσε. Ο διάβολος ήξερε τις προφητείες σχετικά με τη γη. Ήταν πλήρως ενήμερος ότι, αυτός ο γεωγραφικός τόπος θα ήταν το μέρος της ανάπαυσης, από όπου θα προερχόταν το σπέρμα. Ήξερε ότι απ’ τον Ισραήλ θα αναδυόταν μια κληρονομική γραμμή, μια μητέρα, μετά μια γιαγιά, μετά μια προγιαγιά και ούτω καθ’ εξής, μέχρις ότου τελικά μια απόγονος, ένα κορίτσι, θα γεννούσε τον Μεσσία. Κι είχε αποφασίσει να κάνει ό,τι μπορούσε για να σταματήσει αυτή την προφητεία να πραγματοποιηθεί.
Ένας πνευματικός πόλεμος
Πιστεύω ότι η διαμάχη με τον Αμαλήκ αντιπροσωπεύει έναν πνευματικό πόλεμο που εξακολουθεί να διεξάγεται και σήμερα. Η μάχη του Σατανά συνεχίζεται ενάντια στο σπέρμα του Θεού, την Εκκλησία του Ιησού Χριστού. Οι πιστοί βρίσκονται σε πνευματική μάχη με το Σατανά και τις δυνάμεις του. Ο πόλεμος αυτός περιλαμβάνει κάθε πιστό. Ο Πέτρος μάς λέει: «Ο αντίδικός σας ο διάβολος περιτριγυρίζει, σαν ωρυόμενο λιοντάρι, ζητώντας ποιον να καταπιεί» (Α' Πέτρου 5:8). Ο Σατανάς έχει βγει να καταστρέψει όλους όσους θα κληρονομήσουν αιώνια ζωή, μέσω της υπόσχεσης του Μεσσία. Γι’ αυτό έχει στρέψει τα όπλα του σε καθέναν που ονομάζεται Χριστιανός. Ο Παύλος γράφει: «Όλ’ αυτά έγιναν παραδείγματα σ’ εκείνους και γράφτηκαν για τη νουθεσία μας, στους οποίους έφτασαν τα τέλη των αιώνων» (Α' Κορινθίους 10:11). Δηλαδή λέει: «Όλ’ αυτά, οι πόλεμοι και οι διαμάχες, συνέβηκαν στον Ισραήλ για δική μας διδασκαλία. Κι η Γραφή τις έχει καταγράψει για να μας προειδοποιήσει σχετικά με τις πνευματικές μάχες που αντιμετωπίζουμε. Μαθαίνουμε σπουδαίες αλήθειες της Κ. Διαθήκης σχετικά με το Χριστό, όταν μελετάμε τις διάφορες όψεις της φύσης του ΚΥΡΙΟΥ στην Π. Διαθήκη».
Το πρωταρχικό μάθημα για μας εδώ είναι ότι είμαστε μπλεγμένοι στην ίδια, πνευματική μάχη, που συνεχίζεται και σήμερα. Ο Παύλος γράφει: «Η πάλη μας δεν είναι ενάντια σε αίμαι και σάρκα, αλλά ενάντια στις αρχές, ενάντια στις εξουσίες, ενάντια στους κοσμοκράτορες του σκότους τούτου, ενάντια στα πνεύματα της πονηρίας στα επουράνια» (Εφεσίους 6:12). Ο Αμαλήκ θα λέγαμε ότι αντιπροσωπεύει τις βασιλείες αυτού του κόσμου και τους άρχοντές του, που συγκεντρώθηκαν ενάντια στον ΚΥΡΙΟ κι ενάντια στο Χριστό Του (Ψαλμός 2:2). Υπάρχει ένας σφετεριστής πάνω σ’ αυτούς τους θρόνους, ο Διάβολος. Και ο Αμαλήκ αντιπροσωπεύει την έχθρα και τις επιθέσεις τους ενάντια στους λυτρωμένους του ΓΧΒΧ. είναι τύπος της εχθρότητας του Διαβόλου απέναντι στο Χριστό και το σώμα Του στη γη. Αντιπροσωπεύει τη βασιλεία του σκότους ενάντια στη βασιλεία του φωτός, το κακό ενάντια στο αγαθό, το ψέμα ενάντια στην αλήθεια. Η σύγκρουση είναι ουσιαστικά πνευματική. Επειδή οι πύλες της Κόλασης επιτίθενται κατά της Εκκλησίας (Εφεσίους 6:12). Ο λόγος που ο Θεός κήρυξε πόλεμο στον Αμαλήκ είναι: «Επειδή το χέρι του είναι ενάντια στο θρόνο του ΚΥΡΙΟΥ». Αυτός ο πόλεμος συνεχίζεται, γιατί ο Σατανάς ποτέ δεν σταμάτησε τις προσπάθειές του για να ματαιώσει τους αιώνιους σκοπούς του Θεού. Αλλά, ο ΚΥΡΙΟΣ είναι το λάβαρό μας, η σημαία μας, ο τόπος της συσπείρωσής μας, σ’ αυτόν τον πνευματικό πόλεμο.
Η συμμετοχή μας στον πόλεμο αυτόν
Υπάρχει μια καταπληκτική αντίθεση μεταξύ της εμπειρίας της Ερυθράς Θάλασσας κι αυτής στη Ραφιδίν. Στην πρώτη, ο Ισραήλ τρόμαξε στη θέα του στρατού του Φαραώ, που ερχόταν εναντίον τους. Ο δρόμος διαφυγής είχε αποκλειστεί. Έλαβαν εντολή να μη κάνουν τίποτε. Απλά «να σταθούν και να δουν τη σωτηρία του Γιαχβέ» (Έξοδος 14:13), γιατί στο έργο της σωτηρίας ο μόνος παράγοντας είναι ο Θεός. Ο Θεός ενεργούσε μια λύτρωση κατά χάρη μέσω της πίστης μόνον κι όχι μέσω των έργων. Δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε για να εξασφαλίσουν αυτή τη σωτηρία. Αλλά όταν ελευθερώθηκαν και μπήκαν σε μια νέα ζωή, εκεί παρουσιάστηκε μια μάχη που έπρεπε να διεξαχθεί. Έπρεπε να αγωνιστούν τον καλό αγώνα της πίστης, που είναι εμπειρία κάθε σοβαρού πιστού.
Δεν σωθήκαμε με τα έργα, αλλά για έργα (Εφεσίους 2:10) και για μια σοβαρή μάχη. Στη Ραφιδίν, ένας λυτρωμένος λαός πρέπει να αγωνιστεί τον καλό αγώνα της πίστης (Β' Τιμοθέου 4:7). Διαβάζουμε: «να αγωνίζεστε για την πίστη, η οποία μια φορά για πάντα παραδόθηκε στους αγίους» (Ιούδας 3). Πρέπει να είμαστε καλοί στρατιώτες του Ιησού Χριστού και να αντέχουμε τη σκληρότητα της μάχης για να αρέσουμε σ’ Αυτόν που μας στρατολόγησε (Β' Τιμοθέου 2:3-4). Πρέπει να ντυθούμε την πανοπλία του Θεού, έτοιμοι για επίθεση ή για άμυνα (Εφεσίους 6:11-17).
Δεν μπορούμε να διεξάγουμε αυτόν τον πόλεμο μόνο με τη δύναμή μας. Ο Ισραήλ νίκησε τον Αμαλήκ σαν απάντηση στο σήκωμα των χεριών του Μωυσή σε μεσιτεία. Όταν τα χέρια του κουράζονταν, το ραβδί του Θεού χαμήλωνε, ο εχθρός υπερτερούσε και ο Ισραήλ υποχωρούσε. Το ραβδί ήταν το σύμβολο κι η υπόσχεση της παρουσίας και της δύναμης του Θεού. Η νίκη έρχεται σαν αποτέλεσμα της θείας βοήθειας, όχι από τη δική μας δύναμη. Ο λαός έπρεπε να μάθει ότι οι πονηρές δυνάμεις του κόσμου είναι ισχυρές κι αδυσώπητες για τον αβοήθητο άνθρωπο. Ο λαός ήταν δυνατός μόνο «διαμέσου των χεριών του δυνατού του Ιακώβ» (Γένεση 49:24). Ο Μωυσής έμαθε, ότι στην παρουσία του Θεού υπάρχει νίκη. Τόσο στο έργο, όσο και στη μάχη στη διάρκεια της χριστιανικής μας ζωής, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε χωρίς Αυτόν που είναι όχι μόνον ο ΓΧΒΧ της εβραϊκής Βίβλου, αλλά κι ο Ιησούς της Κ. Διαθήκης (Ιωάννης 15:5). Πρέπει «να ενδυναμώνουμε στον Κύριο, και στην κυριαρχική εξουσία της δύναμής Του» (Εφεσίους 6:10).
Ο Ιησούς είναι ο Γιαχβέ Νισσί
Ο Γιαχβέ Νισσί είναι «ο Κύριος Ιησούς, η σημαία μας». Ο Ησαΐας λέει: «Και κατά την ημέρα εκείνη προς τη ρίζα του Ιεσσαί, η οποία θα στέκεται σημαία των λαών, σ’ αυτόν θα προστρέξουν τα έθνη και η ανάπαυσή του θα είναι δόξα» (11:10). Φυσικά κι η ρίζα του Ιεσσαί, είναι ο Ιησούς, που λέγεται και «γιος του Δαβίδ». Μόνον ο Ιησούς μας δίνει τη νίκη επί του Αμαλήκ, καθώς επίσης ανάπαυση και ειρήνη.
Όταν ο Μωυσής έχτισε το θυσιαστήριο, συνέδεσε την αποκάλυψη του ονόματος Γιαχβέ Νισσί με κάθε επόμενη γενιά: «Ο Μωυσής οικοδόμησε εκεί ένα θυσιαστήριο και αποκάλεσε το όνομά του Γιαχβέ Νισσί. Και είπε: Επειδή ο ΚΥΡΙΟΣ ορκίστηκε ότι ο ΚΥΡΙΟΣ θα έχει πόλεμο με τον Αμαλήκ από γενεά σε γενεά» (εδ.15-16). Από την περικοπή αυτήν είναι προφανές: Πρώτον, η αποκάλυψη του ονόματος Γιαχβέ Νισσί σχετίζεται με τον πνευματικό πόλεμο που ο Θεός κήρυξε κατά του Αμαλίκ. Δεύτερον, αυτός ο πόλεμος θα συνεχιζόταν από γενιά σε γενιά. Τώρα ο Ησαΐας διακηρύττει τον Γιαχβέ Νισσί (τον ΚΥΡΙΟ τη σημαία μας) σε μια καινούργια γενιά. Κι αναφέρεται σαφώς στον ερχομό του Χριστού (11:1-2), που γίνεται σημαία για τους λυτρωμένους Του. Είναι ο Χριστός που «γεννήθηκε από το σπέρμα του Δαβίδ κατά τη σάρκα» (Ρωμαίους 1:3). Αυτός είναι η σημαία μας, το λάβαρο της λύτρωσής μας. Απ’ τον Αβραάμ και πέρα, όλοι οι δούλοι και οι προφήτες του ΚΥΡΙΟΥ στη Βίβλο είχαν κάποιο μέτρο αποκάλυψης, για την έλευση του Χριστού. Στην πραγματικότητα, ο Γιαχβέ Νισσί, ο ΚΥΡΙΟΣ η σημαία μας, διακηρύττεται σε όλη την Αγία Γραφή. Ο Αβραάμ, ο Μωυσής κι ο Ησαΐας κοίταζαν μπροστά, προς τον ερχομό Του, λέγοντας: «Αυτός είναι εκείνος που θα είναι η σημαία μας». Κι ο Παύλος κοίταζε πίσω, προς Αυτόν, λέγοντας: «Τα πάντα στην Π. Διαθήκη είναι για τον Ιησού. Κάθε μάχη, κάθε πόλεμος για τον οποίο διαβάζουμε εκεί, μάς δίνει μια ακόμα αποκάλυψη του ποιος Αυτός είναι».
Η νίκη είναι εξασφαλισμένη
Το σήκωμα των χεριών του Μωυσή, αντιπροσωπεύει τις προσευχές και ικεσίες του Χριστού, του Αρχιερέα μας. Η ραβδί του ΓΧΒΧ, που κρατούσε στα υψωμένα του χέρια ο Μωυσής, έφερε τη νίκη στον λαό. Η νίκη είναι πάντα εξασφαλισμένη για μας, στη μάχη μας ενάντια στον διάβολο και στις δυνάμεις του, όταν η σημαία Του είναι επάνω μας. Το ραβδί στα χέρια του Μωυσή ήταν μόνο ένα σύμβολο. Ονόμασε το θυσιαστήριο, που έφτιαξε: «Γιαχβέ Νισσί», «ο ΚΥΡΙΟΣ είναι η σημαία μου». Ξέρουμε ότι ο Μωυσής ύψωσε ένα χάλκινο φίδι στην έρημο, ώστε όσοι δαγκώνονταν από φίδια να το βλέπουν και να ζουν.[4] Το ραβδί αντιπροσωπεύει τον σταυρό του Χριστού. Ο Ιησούς είπε στον Νικόδημο: «Όπως ο Μωυσής ύψωσε το φίδι μέσα στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί ο Υιός του ανθρώπου» (Ιωάννης 3:14). Ο σταυρός του Χριστού είναι το λάβαρό μας, η σημαία της δύναμης του Θεού στη λύτρωσή μας. Ο Χριστός είναι το λάβαρό και στον πνευματικό πόλεμο, γιατί έχει νικήσει πριν από μας (Ιωάννης 16:33). Πίστη σ’ Αυτόν, σημαίνει σίγουρη νίκη (Α' Ιωάννου 5:4). Η πίστη μας στηρίζεται σ’ Εκείνον, που είναι «πιο πάνω από κάθε αρχή κι εξουσία και δύναμη και κυριότητα και κάθε όνομα που ονομάζεται» (Εφεσίους 1:19-22). Εν Χριστώ, μπορούμε να πολεμάμε με επιτυχία τις αρχές και τις δυνάμεις του κακού (Ρωμαίους 8:31,37). Με τον Ιησού, τη σημαία μας, μπορούμε να προχωράμε νικηφόρα και να λέμε: «Χάρη στον Θεό, που μας δίνει τη νίκη διαμέσου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού» (Α' Κορινθίους 15:57) και «μας κάνει πάντοτε να θριαμβεύουμε διαμέσου του Χριστού» (Β' Κορινθίους 2:14).
Και κάτι ακόμα βλέπουμε, στην προσπάθεια του Ααρών και του Ωρ να βοηθήσουν τον Μωυσή: «Πήραν μια πέτρα, την έβαλαν από κάτω του και κάθησε επάνω σ’ αυτήν» (εδ.12). Είναι προφανές, ότι όταν ο Μωυσής κάθησε, η μάχη έγειρε σαφώς προς τη μεριά του Ισραήλ. Η προς Εβραίους λέει, σχετικά με τον Χριστό: «Αφού διαμέσου του εαυτού του έκανε καθαρισμό των αμαρτιών μας, κάθησε στα δεξιά της μεγαλοσύνης στα υψηλά» (1:3). «Αλλ’ αυτός, αφού πρόσφερε μια θυσία υπέρ των αμαρτιών, κάθησε για πάντα στα δεξιά του Θεού, προσμένοντας στο εξής μέχρις ότου οι εχθροί του να μπουν ως υποπόδιο των ποδιών του» (10:12-13).
Ο Μωυσής και η γενιά μας
Κατά τη γνώμη μου, ο Μωυσής εξακολουθεί και μιλάει στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού σήμερα: «Ο Γιαχβέ Νισσί μάς απελευθέρωσε από τη δαιμονική δύναμη του Αμαλήκ. Όσο το πνεύμα του Αμαλήκ συνεχίζει να μαίνεται ενάντια στο λαό του Θεού, ο Γιαχβέ Νισσί συνεχίζει να είναι η σημαία μας. Αυτός θα μάς καλύπτει μέσα από κάθε μελλοντική γενιά, μέχρι την εσχατιά του χρόνου. Συνεπώς, πρέπει πάντα να κοιτάμε προς τον Γιαχβέ Νισσί. Το μυστικό μας για τη νίκη, η αποκάλυψη σε μας της φύσης του ΚΥΡΙΟΥ μας».
Ίσως αναρωτιέσαι: «Δεν τέλειωσε ο Ιησούς τη μάχη, με τη νίκη Του πάνω στον σταυρό; Δεν ήταν η νίκη Του πλήρης κι ολοκληρωτική; Στο κάτω - κάτω, αναστήθηκε σπάζοντας τα δεσμά του θανάτου. Και όταν αναλήφθηκε στον ουρανό, βρέθηκε σε τέτοια απόσταση, που ο διάβολος δεν μπορεί να Τον φτάσει. Η νίκη ήταν, είναι και θα είναι για πάντα του Χριστού. Αυτό δε σημαίνει ότι η μάχη θα έπρεπε να έχει τελειώσει;»
Η νίκη του Ιησού πάνω στον σταυρό ήταν πλήρης και ολοκληρωτική, όσον αφορά την κεφαλή. Αλλά εμείς, το σώμα Του, συνεχίζουμε να βρισκόμαστε σε μάχη. Βλέπετε, ενώ ο Ιησούς κάθεται νικητής σαν κεφαλή στον ουρανό στα δεξιά του Πατέρα κι ο διάβολος δε μπορεί να Τον φτάσει, εμείς παραμένουμε εδώ πάνω στη γη. Κι η Κ. Διαθήκη σαφώς λέει ότι αντιμετωπίζουμε ένα λιοντάρι που βρυχάται και ζητάει να μας καταπιεί. Και πρέπει να πολεμάμε καθημερινά με τις αρχές και τις εξουσίες του σκότους. Γι’ αυτό πρέπει να πάρουμε τα πνευματικά μας όπλα, φορώντας την πανοπλία του Θεού και να πολεμάμε τον καλό αγώνα της πίστης ενάντια στον εχθρό, που είναι ακόμα ζωντανός κι εργάζεται στη γη. Και η νίκη που ο Ιησούς κέρδισε θα είναι δική μας, καθώς αντιστεκόμαστε στον διάβολο με πίστη.
Βρισκόμαστε στη μέση ενός πολέμου κι όταν υιοθετήσουμε αυτή τη βιβλική άποψη του πολέμου, η προοπτική μας για όλα θα αλλάξει. Πρέπει να καταλάβουμε ότι, ο διάβολος δεν είναι έξαλλος μαζί μας προσωπικά. Στο κάτω - κάτω, η μάχη του δεν είναι με μας. Το χέρι του υψώθηκε ενάντια στο θρόνο του Θεού. Άρα, όταν ο διάβολος έρχεται εναντίον μας σαν πλημμύρα, δε προσπαθεί απλά να μας κάνει να γίνουμε κλέφτες, ψεύτες ή αλκοολικοί. Το κάνει μάλλον για ένα και μοναδικό λόγο: Γιατί είμαστε σπέρμα του Χριστού κι είναι αυτό το άγιο σπέρμα που κυνηγάει. Ο Σατανάς πολεμάει ακόμα κατά του Χριστού. Κι αφού καταλαβαίνει πως έχασε τη μάχη κατά του Ιησού, τώρα επιτίθεται ενάντια στο σπέρμα Του. Ο Σατανάς προσδοκά να νικήσει κατά του θρόνου του Θεού, με το να εξαλήψει το σπέρμα του Χριστού από τη γη. Ο διάβολος πιστεύει ότι αν μπορέσει να καταστρέψει κάθε πιστό, τότε μπορεί να νικήσει. Γι’ αυτό μας πειράζει στη σάρκα, γιατί είμαστε κάτω από τη σημαία του Χριστού. Η μάχη όμως αυτή δεν είναι δική μας. Είναι μια μάχη ανάμεσα στον διάβολο και στο θρόνο του Θεού.
Ο Σατανάς έχει μια απλή στρατηγική εναντίον μας στη μάχη αυτή: θέλει να μας πείσει να απελπιστούμε από τον Ιησού. Προσπαθεί να μας τρομοκρατήσει, να μας κάνει να εξασθενήσουμε στην πίστη μας, για να δυσπιστούμε με το Χριστό και να Τον εγκαταλείψουμε. Θέλει να μας κάνει να φύγουμε απ’ τη μάχη, να αφήσουμε το στρατό του Κυρίου και να πάψουμε να είμαστε οι αντιπρόσωποί Του στη γη. Ο εχθρός σχεδιάζει να καταστρέψει το σπέρμα, αφανίζοντας τον στρατό του Χριστού, έναν στρατιώτη κάθε φορά.
Ο βασικός του σκοπός είναι να μας απελπίσει, να επικεντρωθούμε στο πόσο τρομερή είναι η αμαρτία μας, να μας πείσει ότι είμαστε ανίκανοι να αντισταθούμε στον πειρασμό, να μας πείσει ότι ο Θεός μάς έχει αφήσει μόνους, ώστε να μην εκτιμούμε πια τη νίκη του Χριστού πάνω στο σταυρό. Γι’ αυτό ο Θεός λέει: «Άκου, Ισραήλ. Εσείς πλησιάζετε σήμερα σε μάχη ενάντια στους εχθρούς σας. Ας μη δειλιάσει η καρδιά σας, μη φοβηθείτε ούτε να τρομάξετε ούτε να εκπλαγείτε από το πρόσωπό τους. Επειδή, ο ΚΥΡΙΟΣ ο Θεός σας είναι αυτός που προπορεύεται μαζί σας, για να πολεμήσει για σας ενάντια στους εχθρούς σας, για να σας σώσει» (Δευτερονόμιο 20:3-4).
Ο Χριστός είναι η σημαία μου
Εξαιτίας της αποκάλυψης του ονόματος Γιαχβέ Νισσί, μπορούμε να διακηρύξουμε τα εξής: «Είμαι προστατευμένος από τον σταυρό και το αίμα που χύθηκε εκεί. Είμαι προστατευμένος από τη μεσιτεία που κάνει ο Κύριός μου για μένα στα δεξιά του Πατέρα. Εξάλειψε όλες μου τις αμαρτίες, τις εκμηδένισε και τις απομάκρυνε από τη ζωή μου τελείως. Εχω την υπόσχεση του ραντισμού του αίματός Του πάνω σε κάθε μελοντική αμαρτία. Το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να έρθω στο ξύλο, να μετανοήσω και να κοιτάξω στο Χριστό και στη νίκη Του πάνω στον σταυρό. Έχω την πλήρη συγχώρεσή Του. Και όσο πιστεύω στη δύναμη του αίματός Του, ενδυναμώνομαι από το Πνεύμα Του. Ο Χριστός είναι ο Γιαχβέ Νισσί, ο μεσίτης μου».
Ο προφήτης που βλέπουμε να στέκεται πάνω στο λόφο με τα χέρια του σηκωμένα, είναι ο αναστημένος μας Χριστός. Κι η σημαία Του πάνω μας είναι μεσιτεία. Τώρα, στέκεται στον θρόνο του Θεού, υπερασπίζοντας την υπόθεσή μας. Η Γραφή λέει: «Εκείνος, όμως, επειδή μένει στον αιώνα, έχει αμετάθετη την ιεροσύνη. Γι’ αυτό, μπορεί και να σώζει ολοκληρωτικά αυτούς που προσέρχονται στο Θεό διαμέσου αυτού, ζώντας πάντοτε για να μεσιτεύει για χάρη τους» (Εβραίους 7:24-25).
Μήπως είναι η ψυχή μας γεμάτη ενοχές και νιώθει καταδικασμένη; Ας ακούσουμε το Λόγο του Κυρίου: «Ποιος θα είναι εκείνος που κατακρίνει; Ο Χριστός είναι αυτός που πέθανε, επιπλέον δε κι αναστήθηκε, ο οποίος κι είναι στα δεξιά του Θεού, ο οποίος και μεσιτεύει για μας. Ποιος θα μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού;» (Ρωμαίους 8:34-35).
Το όνομα Γιαχβέ Νισσί σημαίνει δυο πράγματα στη ζωή μου:
1. Τον σταυρό. Είναι κάτι που ο Ιησούς έκανε ήδη για μένα. Σ’ όλες μου τις τωρινές μάχες, μπορώ να προσβλέπω στη νίκη Του πάνω στο σταυρό. Έχει προνοήσει για να ραντίζει συνεχώς το αίμα Του πάνω μου, ακυρώνοντας όλες μου τις τωρινές αμαρτίες, όποτε μετανοώ και Τον επικαλούμαι.
2. Μεσιτεία. Είναι κάτι που ο Ιησούς κάνει για μένα τώρα. Η σημαία μου κάθεται στα δεξιά του Πατέρα, ενεργώντας σαν Αρχιερέας μου και μεσίτης μου. Όταν κάθησε εκεί, το έκανε για να προσεύχεται για μένα. Και εμπιστεύομαι πλήρως στη δύναμη και την αποτελεσματικότητα των προσευχών Του για μένα.
Δεν έχει σημασία ποια είναι η πνευματική σου μάχη, γιατί βρίσκεται στα χέρια του Κυρίου. Και πρέπει να βάλεις τη μάχη αυτή κάτω από το αίμα Του. Ύστερά υπενθύμησε στον εαυτό σου και στον διάβολο ότι, ο Γιαχβέ Νισσί προσεύχεται για σένα. Ο Ιησούς μάς είπε ότι προσευχήθηκε για τους μαθητές Του κι αυτές οι προσευχές τούς φύλαξαν, ενώ ήταν εδώ στη γη: «Εγώ γι’ αυτούς παρακαλώ... τους οποίους μου έδωσες... διαφύλαξα εκείνους που μου έδωσες και κανένας απ’ αυτούς δεν χάθηκε, παρά μονάχα ο γιος της απωλείας...» (Ιωάννης 17:9,12). Αν η προσευχή του Κυρίου μας υπερίσχυε ενώ ήταν εδώ στη γη, πόσο πολύ περισσότερο αποτελεσματικές θα είναι οι προσευχές Του για μας, τώρα που βρίσκεται στη δόξα; Μας έχει ήδη διαβεβαιώσει: «Κανένα από τα παιδιά Μου δεν θα χαθεί».Ποιος μπορεί να σε καταδικάσει; Ποιος εχθρός μπορεί να σε χωρίσει από την αγάπη του Χριστού; Δεν υπάρχει κανείς. Είσαι νικητής, επειδή ο Γιαχβέ Νισσί προσεύχεται για σένα. Αυτός προσεύχεται για σένα για να μπεις στην πραγματικότητα της δύναμής Του, που είναι πάνω από την εξουσία της αμαρτίας. Υποσχέθηκε ότι θα εκχέει σε σένα τη δύναμη του Πνεύματός Του, για να ζεις μια νικηφόρα ζωή.
[1] Ή «…και την κληρονομιά του έρημη για τους δράκους της ερήμου».
[2] Όλοι οι Αμαληκίτες βασιλιάδες έπαιρναν το όνομα Αγάγ, που αντιπροσώπευε ένα αξίωμα, όπως ο τίτλος Φαραώ αντιπροσώπευε το ηγετικό αξίωμα στην Αίγυπτο.
[3] Ή «Επειδή ο Κύριος ορκίστηκε ότι ο Κύριος θα έχει πόλεμο με τον Αμαλήκ από γενεά σε γενεά».
[4] Εδώ, η λέξη για το κοντάρι, όπου κρέμασε το χάλκινι φίδι, είναι η λέξη «σημαία, λάβαρο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου