Το να γνωρίζουμε και να πιστεύουμε στον χαρακτήρα του Θεού, όπως αποκαλύπτεται στα ονόματά Του, μάς δίνει μεγάλη προστασία κατά της επίθεσης του εχθρού. Ο Θεός δηλώνει μέσω του Ωσηέ, κάτι πολύ σημαντικό: «Ο λαός μου αφανίστηκε από έλλειψη γνώσης» (4:6). Ο Θεός μάς λέει ότι, το να έχουμε μια βαθιά γνώση της φύσης και του χαρακτήρα Του, όπως αποκαλύπτεται μέσα απ’ τα ονόματά Του, είναι μια δυνατή ασπίδα απέναντι στα ψέματα του Σατανά. Αυτό μας φέρνει σε ένα άλλο όνομα του Θεού.
Να σας υπενθυμίσω ότι, ο Θεός αποκάλυπτε ένα χαρακτηριστικό της φύσης Του σε κάποιον, κάθε φορά που αυτός αντιμετώπιζε μια κατάσταση κρίσης. Η αποκάλυψη ερχόταν πάντα όταν ο δούλος του Θεού χρειαζόταν μια φρέσκια όραση του Κυρίου. Ο Θεός φανέρωνε μια ιδιαίτερη άποψη της φύσης Του, για να ενσταλάξει στο δούλο Του την πίστη που ήταν αναγκαία για να ολοκληρώσει τον αιώνιο σκοπό Του. Η αποκάλυψη του νέου ονόματος του Κυρίου δόθηκε σ’ έναν τέτοιον άνδρα που βρισκόταν σε κρίση, τον Γεδεών. Καθώς θα μελετήσουμε την περικοπή αυτή πλήρως, θα δούμε ότι, αυτή η αποκάλυψη στον Γεδεών τού άλλαξε τη ζωή και του μέλλον του.
Μετά την κατάκτηση της γης, ο λαός θα μπορούσε να είχε μπει στην ανάπαυσή Του, τύπος εκείνης της ανάπαυσης που αναφέρεται στην επιστολή προς Εβραίους (κεφ.4) και για την οποία αναφέρθηκε ο Μωυσής στην έρημο (Δευτερνόμιο 12:9-10). Λόγω, όμως, της παρακοής του, απέτυχε να την κερδίσει. Τίποτε δεν είναι πιο χαρακτηριστικό στους Κριτές απ’ αυτήν τη χαώδη ανησυχία. Επανειλημμένα, μετά από απελευθέρωση από σκλαβιά και δυστυχία, διαβάζουμε ότι η γη αναπαύτηκε για λίγο χρονικό διάστημα. Ποτέ η ανασφάλεια κι ο φόβος δεν ήταν μεγαλύτερος, απ’ όσο τις μέρες του Γεδεών. Στο μεγάλο Του έλεος, ο ΚΥΡΙΟΣ έστειλε μια προειδοποίηση στο Ισραήλ. Απ’ το πουθενά, ένας άγγελος εμφανίζεται στον λαό του Θεού στη Βοκίμ, δίνοντάς του μια επίπληξη που προκαλεί δέος: «Κι άγγελος του ΚΥΡΙΟΥ ανέβηκε από τα Γάλγαλα στη Βοκίμ και είπε: Σας ανέβασα από την Αίγυπτο και σας έφερα στη γη που ορκίστηκα στους πατέρες σας και είπα: Δεν θα αθετήσω τη διαθήκη μου σε σας στον αιώνα. Κι εσείς δεν θα κάνετε συνθήκη με τους κατοίκους αυτού του τόπου. Θα καταστρέψετε τα θυσιαστήρια τους. Δεν υπακούσατε όμως στη φωνή μου. Γιατί το πράξατε αυτό; Γι’ αυτό κι εγώ είπα: Δεν θα τους διώξω από μπροστά σας, αλλά θα είναι αντίπαλοί σας, κι οι θεοί τους θα είναι σε σας παγίδα» (Κριτές 2:1-3).
Ήταν μια αυστηρή προειδοποίηση προς ένα έθνος που είχε συμβιβαστεί. Με άλλα λόγια έλεγε: «Σας έβγαλα από τη σκλαβιά της αμαρτίας. Σας ελευθέρωσα από κάθε τι που σας έδενε. Μετά, στην αγάπη μου για σας, σας έφερα σ’ έναν τόπο ελέους και ευλογίας. Και τι σας ζήτησα σε αντάλλαγμα; Να αποχωριστείτε από τα πράγματα του κόσμου. Σας είπα να μη μπλεχτείτε με τις ηδονές του, να αφήσετε ότιδήποτε έχει σχέση με την ειδωλολατρία του. Έπρεπε να ελευθερωθείτε τελείως από οτιδήποτε θα σας έκλεβε τη δύναμη για να αντιμετωπίσετε τον εχθρό σας. Μετά σας έδωσα μια υπόσχεση. Είπα ότι αν με υπακούατε στο ζήτημα αυτό, θα σας προμήθευα μ’ όλη τη δύναμη που χρειαζόσασταν για να παραμείνετε ελεύθεροι. Θα έστελνα το Πνεύμα Μου για να σας δυναμώνει. Και με τη δύναμή Του, θα μπορούσατε να κατατροπώνετε κάθε εμπόδιο στη ζωή σας. Εδώ και χρόνια σας προειδοποιούσα με αγάπη να αφήσετε τις ηδονές σας. Έστειλα τον ένα μετά τον άλλον μηνυτές για να σας υπενθυμίσουν ότι δεν μπορείτε να συνυπάρχετε με την αμαρτία σας ή να επιτρέπετε οποιονδήποτε συμβιβασμό. Σεις, όμως, επιμένετε να προσκολλιέστε στα είδωλά σας. Γιατί συνεχίζετε να με παρακούτε; Πώς μπορώ να μη βλέπω τον κίνδυνο στον οποίον βρίσκεστε; Πώς μπορείτε να χαϊδεύετε τα είδωλά σας, όταν το μόνο που έκαναν ήταν να μεγαλώνουν την απληστία, τις ηδονές και τον υλισμό σας; Νομίζατε ότι μπορούσατε να συγκρατήστε τις ηδονές σας και να τις χαλιναγωγήσετε. Τώρα, όμως, αυτές σας οδήγησαν κατευθείαν στα χέρια του εχθρού».
Όταν οι Ισραηλίτες άκουσαν αυτά τα λόγια επίπληξης, ήρθαν σε συναίσθηση της αμαρτίας τους και έκλαψαν. Η Βίβλος μάς λέει: «Και καθώς ο άγγελος του ΚΥΡΙΟΥ είπε αυτά τα λόγια σ’ όλους του γιους Ισραήλ, ο λαός ύψωσε τηφωνή του κι έκλαψε. Κι αποκάλεσαν το όνομα εκείνου του τόπου Βοκίμ και θυσίασαν εκεί στον ΚΥΡΙΟ» (Κριτές 2:4-5). Το όνομα Βοκίμ σημαίνει «κλαυθμοί» κι εννοεί ένα μέρος όπου έκλαψαν και θρήνησαν.
Πιστεύω ότι τα κλάματα των Ισραηλιτών ήταν πραγματικά. Ο λαός ένιωσε άσχημα με την αμαρτία του και εξέφρασε ανοιχτά την αγωνία του. Όμως, δυστυχώς, η συναίσθηση τους για την αμαρτία διήρκησε λίγο. Η Γραφή μάς λέει ότι δεν εγκατέλειψαν τα είδωλά τους. Μπορεί να έκλαψαν, αλλά κανείς τους δεν έφερε τα είδωλά του στο θυσιαστήριο για να καταστραφούν. Νόμιζαν ότι μπορούσαν να συνεχίσουν να λατρεύουν τον ΚΥΡΙΟ, ενώ θα ήταν προσκολλημένοι στα αισχρά τους είδωλα.
Αυτό ήταν το μήνυμα που έδωσε ο Μαλαχίας σ’ ένα έθνος, όπου οι άνδρες του ήταν μοιχοί: «Κάνετε ακόμα και τούτο: σκεπάζετε το θυσιαστήριο του ΚΥΡΙΟΥ με δάκρυα, με κλάμα και με στεναγμούς, γι’ αυτό δεν αποβλέπει (ο Θεός) πλέον στην προσφορά σας» (2:13). Ο Μαλαχίας στην ουσία έλεγε: «Έρχεστε στο θυσιαστήριο και χύνετε μεγάλα δάκρυα, έτοιμοι να προσφέρετε μια μεγάλη θυσία. Αλλά ο Θεός βλέπει ότι συνεχίζετε να απατάτε τις γυναίκες σας. Εξωτερικά, μετανοείτε και κλαίτε. Μέσα σας όμως, συνεχίζετε την απιστία σας. Αρνείστε να εγκαταλείψετε την εξω-συζυγική σας σχέση».
Ο Γεδεών και ΓΧΒΧ Σαλόμ
Είχαν περάσει πάνω από 200 χρόνια αφότου ο ΓΧΒΧ είχε αποκαλυφτεί στο λαό Του, σαν Γιαχβέ Μεκαντές. Ο Ιησούς του Ναυή είχε πεθάνει, εδώ και χρόνια. Η χώρα είχε κατακτηθεί και είχε διαιρεθεί μεταξύ των φυλών, αλλά δεν είχε επιτευχθεί εθνική ενότητα, όλο αυτό το διάστημα. Δεν υπήρχε κεντρική κύβερνηση ή λατρεία. Ήταν μια χρονική περίοδος, κατά την οποία «κάθε ένας έκανε το αρεστό στα μάτια του» (Κριτές 21:25), δικαιολογώντας έτσι την αμαρτία του και την κακή συμπεριφορά του.
Ο Ισραήλ άρχισε να ξεχνάει τον ΓΧΒΧ τον Θεό του και να στρέφεται στους θεούς των γύρω λαών. Μια νέα γενιά εμφανίστηκε, που ξέχασε Αυτόν, που σαν Γιαχβέ Ιρέ είχε λυτρώσει το λαό από τη σκλαβιά της Αιγύπτου και τους είχε φέρει στην ελευθερία. Δεν πρόσεχαν πια Αυτόν, που σαν Γιαχβέ Ραφά είχε θεραπεύσει τις αρρώστιες τους. Υπέφεραν ήττες, γιατί γύρισαν την πλάτη τους σ’ Αυτόν, που σαν Γιαχβέ Μεκαντές τους αγίαζε για την υπηρεσία Του και διαφθάρηκαν με τα είδωλα. Έχασαν την καθαρότητά τους, την ειρήνη τους, την ευημερία τους και την ελευθερία τους.
Διαβάζουμε: «Και εγκατέλειψαν τον ΚΥΡΙΟ τον Θεό των πατέρων τους ...και πήγαν πίσω απ’ άλλους θεούς ...και παρόργισαν τον ΚΥΡΙΟ ...και τους παρέδωσε στο χέρι των λεηλατητών, και τους λεηλάτησαν. Και τους πούλησαν στο χέρι των εχθρών τους, ολόγυρα, ώστε δε μπόρεσαν πλέον να σταθούν μπροστά στους εχθρούς τους ...και το χέρι του ΚΥΡΙΟΥ ήταν εναντίον τους για κακό ...και ήρθαν σε μεγάλη αμηχανία» (Κριτές 2:12-15).
Χωρίς αίσθηση της αποστολής τους και χωρίς πνευματική ενόραση, ο λαός έπεφτε γρήγορα σε αποστασία, που έφερνε τιμωρία κι αθλιότητα. Ο ΓΧΒΧ τους παίδευε για να τους ξαναφέρει στη πνευματική τους κλήση. Η μετάνοια έφερνε απελευθέρωση με την οδηγία των Κριτών που σήκωνε ο Θεός. Κάθε βαρύτερη αποστασία προκαλούσε ακόμα βαρύτερη παιδεία, που δεν τους στερούσε μόνον τους καρπούς της γης τους, αλλά τους οδηγούσε στη σκλαβιά. Χωρίς υπακοή στον ΓΧΒΧ δεν είχαν δικαιώματα στη γη τους. Φύτευαν και καλλιεργούσαν, αλλά δε θέριζαν τον καρπό. Ο εχθρός, που τους είχε πλήρως υποτάξει πνευματικά, τώρα τους υπέτασσε και με φυσικό τρόπο σαρώνοντας τη χώρα. Ο Ισραήλ θέριζε ό,τι ακριβώς είχε σπείρει και τώρα σερνόταν σε σπηλιές και όρη.
Ξανά και ξανά, επαναλαμβανόταν η ίδια ιστορία. Ο Ισραήλ υποσχόταν πάντα ότι θα μετανοούσε, αλλά τα λόγια του δεν είχαν ουσία. Ποτέ δεν μπόρεσαν να νικήσουν ολοκληρωτικά τους εχθρούς τους ή να απολαύσουν μια διαρκή νίκη. Για φαντάσου το πόσοι άνθρωποι χάθηκαν στη διάρκεια αυτών των περιόδων αμαρτίας κι οπισθοχώρισης. Αν είχαν αγκαλιάσει το λόγο του Θεού όταν τον άκουγαν, θα είχαν τη δύναμη να αντισταθούν στις επιθέσεις των εχθρών τους. Αντίθετα ποτέ δεν άφησαν το κήρυγμα και τη διδασκαλία, που άκουγαν, να πάει πιο κάτω από την επιφάνεια. Ποτέ δεν άφησαν τον πραγματικό φόβο του ΚΥΡΙΟΥ να ριζώσει στη καρδιά τους. Και πάντα κατέληγαν να γίνονται βορά των εχθρών τους.
Ήταν μια χρονική περίοδος εναλλασσόμενης δυστυχίας κι ευημερίας, αμαρτίας και μετάνοιας, σκλαβιάς κι απελευθέρωσης. Ο λαός αμάρτανε φοβερά κι έπεφτε πολύ χαμηλά. Στην έσχατη ανάγκη, θυμόντουσαν τον ΓΧΒΧ και στρέφονταν σ’ Αυτόν. Αυτός τους άκουγε και σήκωνε κάθε φορά έναν απελευθερωτή. Κι αφού λάτρευαν τον ΓΧΒΧ, μετά το θάνατο του κριτή, ο λαός αμάρτανε ξανά. Κι η διαδικασία αυτή επαναλαμβανόταν αναλλοίωτη.
Ο ΚΥΡΙΟΣ μισεί και κατακρίνει την αμαρτία (Κριτές 6:1-5)
Ο Ισραήλ αμάρτησε στην παρουσία του ΚΥΡΙΟΥ και Εκείνος τους παρέδωσε στα χέρια των Μαδιανιτών. Κάθε χρόνο, την εποχή του θερισμού, οι εχθροί αυτοί εισέβαλαν στο Ισραήλ. Γνώριζαν ακριβώς πότε ωρίμαζαν τα χωράφια και τα αμπέλια και πότε γεννούσαν τα κοπάδια. Και για 7 ολόκληρα χρόνια μετανάστευαν στα σύνορα του Ισραήλ με τις καμήλες τους, στρατοπαίδευαν στις παρυφές και περίμεναν. Μετά, την σωστή χρονική στιγμή, έπεφταν στον Ισραήλ σαν ακρίδες. Ορμούσαν στα χωράφια τους, παίρνοντας οτιδήποτε έβλεπαν, φρούτα, σοδειές, ζώα. Σάρωναν κυριολεκτικά τη συγκομιδή, αφήνοντας εξαθλιωμένο το λαό του Θεού.
Ο ΚΥΡΙΟΣ αγαπάει και σώζει τον αμαρτωλό (Κριτές 6:6-18)
Οι Ισραηλίτες δε μπορούσαν να καταλάβουν γιατί βασανίζονταν τόσο πολύ κάθε χρόνο. Πώς μπορούσε να αφήνει ο Θεός τους εχθρούς να τους λεηλατούν; Στο κάτω – κάτω, είχαν απολαύσει 40 χρόνια ευημερίας, όταν κριτής ήταν η Δεβόρα. Γιατί δε μπορούσαν τώρα να αντισταθούν στους Μαδιανίτες και να ματαιώσουν τις επιθέσεις τους; Τι ήταν αυτό που τους είχε φέρει σ’ αυτή την επαίσχυντη κατάσταση; Δεν ήταν ο Θεός στο πλευρό τους; Και αν ήταν, τότε γιατί έπρεπε να ζούν σε συνεχή φόβο και φτώχεια;
Οι Ισραηλίτες ήταν εμβρόντητοι με όλα αυτά. Για χρόνια έπρεπε να ζουν σε σπηλιές για προστασία. Εκεί προσεύχονταν φωνάζοντας στον Θεό: «Κύριε, δε σε έχουμε εγκαταλείψει. Βλέπεις να σ’ επικαλούμαστε κάθε μέρα με κλάματα. Σε παρακαλούμε πες μας γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί πρέπει να υποφέρουμε τόσα προβλήματα από τους εχθρούς μας; Γιατί δε χαιρόμαστε πια την ειρήνη σου, όπως τότε με τη Δεβόρα; Γιατί δεν σε βλέπουμε να ενεργείς για χάρη μας;»
Ας σημειώσουμε εδώ ότι, όλα τα προβλήματα που έρχονται στους πιστούς, δεν είναι αποτέλεσμα αμαρτίας. Ο Ψαλμωδός γράφει: «Πολλές οι θλίψεις του δίκαιου» (Ψαλμός 34:19). Δες όμως το άλλο μισό του εδαφίου: «Αλλ’ απ’ όλες αυτές ο ΚΥΡΙΟΣ θα τον ελευθερώσει». Σύμφωνα με το Λόγο του Θεού, ο ΚΥΡΙΟΣ στην ώρα Του, ελευθερώνει τους δίκαιους δούλους Του απ’ όλες τις θλίψεις τους. Δεν χρειάζεται να ζουν σε μια διαρκή κατάσταση θλίψης. Απολαμβάνουν ειρήνη τους καιρούς της δοκιμασίας. Ίσως να περνούν εποχές θλίψεις, αλλά ο ΚΥΡΙΟΣ είναι πάντα παρών για να τους καθησυχάζει και να τους ελευθερώνει.
Όμως, δεν επρόκειτο για κάτι τέτοιο εδώ. Γιατί ο λαός έπρεπε να υποφέρει; Εξαιτίας της συνεχιζόμενης ειδωλολατρίας τους. Προσεύχονταν στο Θεό με κλάματα, αλλά μόλις τέλειωναν τη προσευχή τους, έβγαιναν κρυφά και γονάτιζαν μπροστά στους βωμούς του Βαάλ. Είναι γεγονός, ότι όλ’ αυτά τα 7 χρόνια επιδρομών απ’ τους Μαδιανίτες, ο πατέρας του Γεδεών, ο Ιωάς, είχε ένα βωμό του Βαάλ στην αυλή του. Γιατί το έκανε αυτό; Επειδή, όπως όλοι οι Ισραηλίτες, ζήλευε την ευημερία των Μαδιανιτών. Σκέφτονταν: «Οι εχθροί μας ευημερούν. Παίρνουν τα φρούτα και τις σοδειές μας. Ο θεός τους τούς δίνει τα πάντα, ενώ εμείς λιμοκτονούμε. Πρέπει να έχουν έναν δυνατό θεό. Προφανώς δε μπορούμε να τον προσβάλλουμε». Έτσι έγιναν υποκριτές, διπρόσωποι λατρευτές. Με τα χείλη τους υπηρετούσαν τον ΓΧΒΧ, ενώ έδιναν φόρο τιμής σ’ έναν άλλο θεό.
Η παρουσία του ΓΧΒΧ είναι ειρήνη
Έτσι έχει η κατάσταση, όταν ο Θεός στέλνει ένα προφήτη για να φανερώσει την αμαρτία του λαού. Ήθελε να τους δείξει γιατί θλίβονταν και φτώχαιναν (Κριτές 6:7-10). Αμέσως μετά εμφανίζεται ο άγγελος του ΚΥΡΙΟΥ. Η Γραφή μάς ξεκαθαρίζει ότι αυτός ήταν ο ίδιος ο ΚΥΡΙΟΣ. Συχνά στην Π. Διαθήκη, ο Χριστός καλείται «ο άγγελος του Γιαχβέ»: «Κι ήρθε ένας άγγελος του ΚΥΡΙΟΥ... και ο άγγελος του ΚΥΡΙΟΥ φάνηκε σ’ αυτόν» (6:11-12). Παρακάτω, βλέπουμε αυτή την αγγελική φιγούρα να αναφέρεται σαν ΚΥΡΙΟΣ.
Η οικογένεια του Γεδεών ήταν απ’ τις φτωχότερες του Ισραήλ. Ζούσαν από μερικές χούφτες στάρι που ο Γεδεών έφερνε σπίτι από έναν κρυφό λινό. Ο Γεδεών προσπαθούσε να συμπληρώσει τα προς το ζην καθαρίζοντας κάθε απομεινάρι σταριού που έβρισκε. Όταν ο άγγελος του ΓΧΒΧ φανερώθηκε, είπε: «Ο ΓΧΒΧ είναι μαζί σου, ισχυρέ σε δύναμη» (6:12). Από πρώτη άποψη, τα λόγια αυτά μας προκαλούν αμηχανία. Ο Θεός μιλούσε σ’ ένα νεαρό άνδρα, που, όπως και κάθε Ισραηλίτης, δεν είχε κάνει τίποτε για 7 χρόνια. Πράγματι, όλ’ αυτά τα χρόνια που οι Μαδιανίτες επιτίθονταν στον Ισραήλ, ο Γεδεών δεν είχε δείξει ούτε ίχνος πολεμικής ανδρείας. Δεν είχε καν διαμαρτυρηθεί για το βωμό του Βαάλ που είχε ο πατέρας του. Όπως όλοι, έτσι κι ο Γεδεών ζούσε σε φόβο και δεσμά. Ο Ισραήλ δεν γνώριζε ειρήνη, γιατί από καιρό δεν γνώριζε την παρουσία του Θεού. Γι’ αυτό και ο Γεδεών ρωτάει: «Ω! κύριέ μου, αν ο ΚΥΡΙΟΣ είναι μαζί μας, γιατί μας βρήκαν όλα αυτά;» Ο ΓΧΒΧ δεν ήταν με τον Ισραήλ (Β' Χρονικών 15:2).
Τώρα όμως ο ΚΥΡΙΟΣ έρχεται με υπόσχεση για απελευθέρωση και του λέει: «Πήγαινε με τη δύναμή σου αυτή και θα σώσεις τον Ισραήλ απ’ το χέρι του Μαδιάμ. Δεν σε απέστειλα εγώ;» (Κριτές 6:14). Ήταν απάντηση στην κραυγή του λαού. Αλλά για ποια δύναμη μιλάει εδώ ο ΚΥΡΙΟΣ; Πού διαβάζουμε σ’ αυτήν την ιστορία για κάποια έκχυση δύναμης στον Γεδεών; Μήπως έγινε κάτι υπερφυσικό στη διάρκεια αυτής της συνομιλίας, έτσι ώστε η αμφιβολία κι ο φόβος του Γεδεών να μεταμορφωθούν σε δύναμη;
Σαφώς κάτι συνέβη στον Γεδεών στη σκηνή αυτή. Η Γραφή υποδηλώνει ότι υπήρξε μια σαφής μεταβίβαση δύναμης σ’ αυτόν, μια έγχυση δύναμης από το Άγιο Πνεύμα. Βρίσκουμε μια νύξη αυτής της έγχυσης στο εδάφιο 14 που αρχίζει: «Ο ΚΥΡΙΟΣ κοίταξε σ’ αυτόν...» Εδώ το ρήμα «κοίταξε» στα εβραϊκά είναι το ίδιο που χρησιμοποιείται στη Γένεση, όταν ο Ιακώβ πάλευε με τον ΚΥΡΙΟ: «Και ο Ιακώβ αποκάλεσε το όνομα εκείνου του τόπου Φανουήλ: Επειδή, είδα το Θεό πρόσωπο με πρόσωπο και φυλάχθηκε η ζωή μου» (32: 30). Στην ουσία έλεγε: «Ο Θεός με κοίταξε απευθείας στο πρόσωπο».
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα αυτής της κατά πρόσωπο συνάντησης του Ιακώβ με τον ΚΥΡΙΟ; Η Γραφή μας λέει: «Επειδή, αγωνίστηκες με τον Θεό και με τους ανθρώπους και υπερίσχυσες» (Γένεση 32:28). Προφανώς, όταν ο ΚΥΡΙΟΣ κοίταξε τον Ιακώβ στα μάτια, έλαβε χώρα μια μεταβίβαση δύναμης. Με την πράξη αυτή του ΚΥΡΙΟΥ, ο Ιακώβ έλαβε μια έκχυση υπερφυσικής δύναμης που τον προετοίμασε για να αντιμετωπίσει κάθε εχθρό. Ο Παύλος περιγράφει αυτή την υπερφυσική μεταβίβαση με όρους της Κ. Διαθήκης, όταν λέει: «Όλοι εμείς, βλέποντας σαν μέσα σε κάτοπτρο τη δόξα του Κυρίου, με ξεσκεπασμένο πρόσωπο, μεταμορφωνόμαστε στην ίδια εικόνα, από δόξα σε δόξα» (Β' Κορινθίους 3:18). Εδώ, λοιπόν, βλέπουμε τον Γεδεών να έχει μια άμεση επικοινωνία με τον ΚΥΡΙΟ, μέσα απ’ αυτήν την κατά πρόσωπο συνάντηση.
Ίσως αναρωτηθούμε: «Πώς έγινε αυτό; Δεν λέει η Γραφή ότι είναι αδύνατο για κάθε άνθρωπο να δει τον Θεό και να ζήσει;» Πολύ σωστά. Ο Ιωάννης γράφει: «Κανένας δεν είδε ποτέ το Θεό» (Α' Ιωάννου 4:12). Κι ο Παύλος συμφωνεί: «Ο μακάριος και μόνος Δεσπότης, ο Βασιλιάς των βασιλέων και ο Κύριος των κυρίων, …κατοικεί σε απρόσιτο φως, τον οποίον κανένας από τους ανθρώπους δεν είδε ούτε μπορεί να δει» (Α' Τιμόθεου 6:15-16). Ο Ιωάννης τροποποιεί τη δήλωσή του ως εξής: «Κανένας δεν είδε ποτέ τον Θεό. Ο μονογενής Υιός, που είναι στην αγκαλιά του Πατέρα, εκείνος τον φανέρωσε» (1:18). Δηλαδή λέει: «Ο Ιησούς φανέρωσε τον Πατέρα σε μας. Βλέπουμε την ουσία του Πατέρα, όταν κοιτάζουμε τον Χριστό, τον Υιό». Αλλού γράφει: «Ο Λόγος έγινε σάρκα και κατοίκησε ανάμεσά μας (και είδαμε τη δόξα του, δόξα ως μονογενούς από τον Πατέρα), γεμάτος χάρη και αλήθεια» (1: 14). Ο Ιωάννης προσθέτει ότι, πολύ πριν τη γέννηση του Ιησού, ο Χριστός «ήταν μέσα στον κόσμο και ο κόσμος έγινε διαμέσου αυτού και ο κόσμος δεν τον γνώρισε» (1:10).
Η Γραφή το ξεκαθαρίζει: μέσα στους αιώνες, οι άνθρωποι ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο με τον ΚΥΡΙΟ κι άλλαξαν μέσα από την εμπειρία αυτή. Απ’ τον Ιακώβ στη Φανουήλ, μέχρι τον Μωυσή πάνω στο όρος, και απ’ τον Δανιήλ μέχρι τις ημέρες μας, άνδρες και γυναίκες γέμισαν με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, απλά βλέποντας το πρόσωπο του ΚΥΡΙΟΥ. Κι εδώ στους Κριτές, καθώς ο Γεδεών ήρθε σε μια κατά πρόσωπο επαφή με τον ΚΥΡΙΟ, γέμισε με μια μεταμορφωτική δύναμη, που θα έφερνε στον Ισραήλ απελευθέρωση.
«Επειδή, δεν κληρονόμησαν τη γη με τη ρομφαία τους, και δεν τους έσωσε ο βραχίονάς τους. Αλλά το δεξί σου χέρι κι ο βραχίονάς σου και το φως του προσώπο σου, επειδή ευαρεστήθηκες σ’ αυτούς» (Ψαλμός 44:3). Ο Ισραήλ δεν είχε κληρονομήσει τη γη της επαγγελίας μέσω της δύναμής τους ή της ικανότητάς τους. Όλα τα είχαν λάβει μέσα απ’ την κατά πρόσωπο συνάντησή τους με τον ΚΥΡΙΟ. Κάθε ευλογία είχε έρθει σ’ αυτούς, όχι δια δυνάμεως ούτε δια ισχύος, αλλά δια της δόξας του προσώπου του ΚΥΡΙΟΥ.
Ο ΚΥΡΙΟΣ σώζει τον αμαρτωλό με θυσία (Κριτ.6:19-24)
Αυτή η υπερφυσική μεταβίβαση δύναμης μεταμόρφωσε ολοκληρωτικά τον Γεδεών. Εν ριπή οφθαλμού, μεταμορφώθηκε από ένα δειλό, σ’ έναν ισχυρό πολεμιστή. Όμως, ακόμα δεν είχε καταλάβει ότι μιλούσε με τον ΚΥΡΙΟ. Και μάλιστα ζήτησε απ’ τον ξένο να του δώσει ένα σημάδι, που να αποδεικνύει ότι ήταν από τον ΚΥΡΙΟ: «Αν, λοιπόν, βρήκα χάρη στα μάτια σου, δείξε μου ένα σημάδι ότι είσαι εσύ αυτός που μιλάει μαζί μου» (6:17). Δηλαδή έλεγε: «Αν πράγματι σε έστειλε ο Θεός, τότε κάνε κάτι που να με πείσει, ότι είσαι πράγματι αυτός που λες ότι είσαι».
Επίσης προσπάθησε να κάνει ένα είδος συμφωνίας με τον ΚΥΡΙΟ λέγοντας: «Μη φύγεις από εδώ, παρακαλώ, μέχρις ότου γυρίσω σε σένα και φέρω έξω την προσφορά μου και τη βάλω μπροστά σου» (6:18). Αυτό που κάνει, εδώ, είναι ανεξιχνίαστο. Στην ουσία βάζει το Θεό σε αναμονή, Τον κάνει να περιμένει. Και ο ΚΥΡΙΟΣ απαντάει με χάρη, λέγοντας: «Θα περιμένω μέχρις ότου επιστρέψεις» (6:18).
Μετ’ από λίγο, ο Γεδεών επιστρέφει με το φαγητό, ένα κατσικάκι, άζυμα και ζωμό κρέατος. Αλλά, πριν βάλει το γεύμα στο τραπέζι, ο ΚΥΡΙΟΣ του λέει να το βάλει πάνω σε μια πέτρα. Μετά λέει του ζητάει να χύσει το ζωμό από πάνω. Ο Γεδεών κάνει όπως του είπε κι ο ΚΥΡΙΟΣ αμέσως σηκώνει το ραβδί κι αγγίζει το φαγητό. Ξαφνικά φωτιά βγαίνει από την πέτρα και κατατρώει το γεύμα. Κι ο ΚΥΡΙΟΣ εξαφανίζεται με την ίδια ταχύτητα που εμφανίστηκε.
Μόλις ο Γεδεών κατάλαβε, ποιος ήταν ο επισκέπτης του, φοβήθηκε, έμεινε εμβρόντητος. Η Βίβλος λέει: «Κι ο Γεδεών βλέποντας ότι ήταν άγγελος του ΚΥΡΙΟΥ, είπε: Αλλοίμονο, Κύριε Θεέ! Επειδή, είδα τον άγγελο του ΚΥΡΙΟΥ πρόσωπο με πρόσωπο» (6:22). Φοβήθηκε, γιατί κατάλαβε αυτό, που λέει ο Λόγος του Θεού: «Άνθρωπος δε θα με δει και θα ζήσει» (Έξοδος 33:20). Ξαφνικά, συνειδητοποιήσε την αμαρτωλότητά του μπροστά στην θεία Παρουσία: «Ω, όχι! Αυτός που μόλις είδα ήταν ο Θεός, ο Παντοδύναμος. Και μιλούσα μαζί Του ανέμελα όλη την ώρα. Τον αντιμετώπιζα σαν να ήταν θνητός, όπως εγώ, και όχι σαν τον άγιο, Παντοδύναμο Θεό. Τον έβαλα σε δοκιμασία, Τον κατηγόρησα ότι εγκατέλειψε το λαό Του». Την ανέμελη αυτή στάση απέναντι στον Παντοδύναμο Θεό βλέπουμε σήμερα και σε πολλές Εκκλησίες. Αυτή η εικόνα που έχουμε για τον Θεό είναι κι ο λόγος που η ανεκτικότητα είναι τόσο διαδεδομένη στην Εκκλησία σήμερα. Οι Χριστιανοί έχουν χάσει την όραση ενός άγιου Θεού. Γι΄αυτό δεν έχουν το κίνητρο για να εγκαταλείψουν τις συνήθειές τους. Και καταλήγουν στη συνύπαρξη με την αμαρτία, χαϊδεύοντας τα πάθη τους. Αυτό οδηγεί στη τραγική κατάληξη που περιγράφεται στους Κριτές: «Κάθε ένας έκανε το αρεστό στα μάτιά του».
Όταν η αληθινή ταυτότητα του ΚΥΡΙΟΥ έγινε γνωστή στον Γεδεών, τα μάτια του ανοίχθηκαν στην αλήθεια. Και ξαφνικά γέμισε με τον φόβο του ΚΥΡΙΟΥ. Σκέφτηκε: «Είναι αλήθεια, οι αμαρτίες μας και η ανυπακοή μας έφεραν όλη αυτή τη θλίψη πάνω μας. Ο ΚΥΡΙΟΣ ποτέ δεν μας άφησε, όπως τον κατηγορήσαμε. Αντίθετα, εμείς Τον αγνοήσαμε και εγκαταλείψαμε τους δρόμους Του. Τον πήραμε σαν κάτι δεδομένο, Τον κάναμε σαν να είναι ένας απλός θνητός σαν κι εμάς. Γι’ αυτό γίναμε εύκολη λεία στους εχθρούς μας. Ξέρω ότι ο Άγιος ΚΥΡΙΟΣ μας χτυπάει ολόκληρα έθνη που δείχνουν ανυπακοή στο Λόγο Του. Πώς μπορώ τώρα να μην υπακούσω την κλήση Του να επιτεθώ στον στρατό του Βαάλ; Ο ΚΥΡΙΟΣ εννοεί αυτό που λέει. Και αν δηλώνει ότι έχω τη δύναμη, τότε Τον πιστέψω. Είπε επίσης ότι θα πάει μαζί μου και ξέρω ότι οι υποσχέσεις Του εκπληρώνονται».
Ο Γεδεών δεν είχε την ειρήνη για να προχωρήσει, μέχρι που κατάλαβε ότι μιλούσε μ’ έναν άγιο και δίκαιο Θεό. Η αποκάλυψη του Γιαχβέ Σαλόμ (ο ΚΥΡΙΟΣ, η ειρήνη μας) του δόθηκε, αφού είχε φωνάξει: «Αλλοίμονο, ΚΥΡΙΕ Θεέ!» Δηλαδή ομολογούσε: «ΚΥΡΙΕ, λυπάμαι, συγγνώμη, μετανοώ που δεν σε αναγνώρισα ότι είσαι ο παντοδύναμος Θεός». Τη στιγμή ακριβώς, που ο Γεδεών αναγνώρισε και έδειξε σεβασμό στον Θεό με τον οποίον μιλούσε, ο ΚΥΡΙΟΣ αποκαλύφθηκε σαν ο Γιαχβέ Σαλόμ. Στο επόμενο εδάφιο διαβάζουμε: «Και ο ΚΥΡΙΟΣ του είπε: Ειρήνη σε σένα, μη φοβάσαι, δεν θα πεθάνεις» (6:23). Ο Θεός έλεγε στο Γεδεών: «Εγώ είμαι ο Γιαχβέ Σαλόμ, ο Κύριος, η ειρήνη σου». Ήταν η πιο καταπληκτική αποκάλυψη, που έγινε σ’ όλη αυτήν τη χαώδη, πολεμική και ανήσυχη περίοδο στην ιστορία του Ισραήλ. Ήταν αναγκαία για να σταματήσει ο λαός την άσχημη πορεία του. Στο σημείο αυτό η Γραφή αναφέρει: «Και ο Γεδεών οικοδόμησε εκεί θυσιαστήριο και το ονόμασε Γιαχβέ – Σαλόμ» (6:24).
Η εμπειρία της παρουσίας του αγγέλου του ΓΧΒΧ δίδαξε τον Γεδεών ότι ο ΓΧΒΧ που αγιάζει τον λαό Του κι απαιτεί αγιασμό και καθαρότητα ζωής απ’ τη μεριά τους, θα τους ενδυναμώσει να εκπληρώσουν τις απαιτήσεις Του, αν Του παραχωρήσουν τον εαυτούς τους. Ο άνθρωπος, έχοντας συνείδηση της αμαρτωλότητάς του, συστέλλεται μπροστά στην αγιότητα του Θεού και αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί μόνος του να είναι αυτό που ένας άγιος Θεός απαιτεί, αλλά ο Θεός μάς διαβεβαιώνει και μιλάει για ειρήνη στην καρδιά μας, λέγοντας: «Εγώ είμαι ο ΚΥΡΙΟΣ που σας αγιάζει και σας κάνω ικανούς να ζείτε στην Παρουσία Μου και σε κοινωνία μαζί Μου». Αυτό εξασφαλίζεται στο όνομα Γιαχβέ Σαλόμ. Υπάρχει τέλεια ειρήνη σ’ όσους γνωρίζουν τον ΚΥΡΙΟ, σαν Γιαχβέ Μεκαντές, τον ΓΧΒΧ που αγιάζει κι είναι άγιοι, ξεχωρισμένοι σ’ Αυτόν (Ησαΐας 26:2-4).
Ο Γεδεών τώρα πίστεψε ότι, αν και η οικογένειά του ήταν ταπεινή, με τον ΓΧΒΧ ένας μπορούσε να διώκει χίλιους και δυο μπορούσαν να τρέψουν σε φυγή μύριους. Το θυσιαστήριο που έφτιαξε δεν ήταν για θυσία, αλλά μνημείο και μαρτυρία για το γεγονός, ότι ο ΓΧΒΧ δεν θέλει την καταστροφή, αλλά την ειρήνη εκείνων, που ο Ίδιος έχει ήδη σώσει και τους έχει ξεχωρίσει για την υπηρεσία Του. Σ’ αυτήν την υπηρεσία των δικών Του, Εκείνος επισωρεύει κάθε τι που χρειάζεται και θεραπεύει κάθε ανάγκη.
Το νόημα και η χρήση της λέξης «Σαλόμ»
Θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες για τις πολλές έννοιες αυτής της πολύ γνωστής εβραϊκής λέξης σαλόμ. Αρκεί να πω ότι είναι απ’ τις πιο σημαντικές εκφράσεις στην εβραϊκή γλώσσα. Στη Βίβλο πολύ συχνά, σωστά αποδίδεται σαν «ειρήνη» 170 περίπου φορές. «Σαλόμ» ήταν ο κοινότυπος χαιρετισμός στη Βίβλο, όπως και σήμερα, αλλά και σε άλλες χώρες, εκτός του Ισραήλ. Μέχρι σήμερα, η λέξη είναι πολύ αγαπητή στην καρδιά των περισσοτέρων Εβραίων. Ακόμα και σαν Χριστιανοί ίσως ακούσατε να χρησιμοποιείται ο θερμός χαιρετισμός, «Σαλόμ». Και μάθατε ότι αυτή η έκφραση έχει κάποια σχέση με το να έχουμε ειρήνη.
Σαν ουσιαστικό, η λέξη σαλόμ σημαίνει: πληρότητα, υγεία, ευημερία. Υποδηλώνει ότι είμαι πλήρης, σε αρμονία με το Θεό και τον άνθρωπο, έχοντας υγιείς σχέσεις. Υποδηλώνει επίσης ότι βρίσκομαι σε κατάσταση ανάπαυσης, έχω ειρήνη κι εσωτερικά κι εξωτερικά, και πνευματικά και συναισθηματικά. Εν συντομία, η λέξη σαλόμ φανερώνει πληρότητα σε μια ζωή ή ένα έργο. Εκφράζει την πιο βαθιά επιθυμία κι ανάγκη της καρδιάς του ατόμου. Αντιπροσωπεύει το μεγαλύτερο μέτρο της ευχαρίστησης και της ικανοποίησης της ζωής. Και σαν ρήμα σημαίνει: «είμαι πλήρης, ολοκληρωμένος ή κάνω ειρήνη».
Για τον Σολομώντα η Γραφή λέει, ότι επί της βασιλείας του «κατοικούσε ο Ιούδας κι ο Ισραήλ σε ασφάλεια (δηλαδή με εμπιστοσύνη και ειρήνη) καθένας κάτω απ’ την άμπελό του και τη συκιά του» (Α' Βασιλέων 4:25). Αυτό θα είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της βασιλείας του Μεσσία, του Οποίου ο Σολομών ήταν τύπος, ότι «στις ημέρες Του, ο Ιούδας θα σωθεί κι ο Ισραήλ θα κατοικήσει με ασφάλεια (σαλόμ)» (Ιερεμίας 23:6). Ένα απ’ τα ονόματα του Μεσσία θα είναι «Άρχοντας Ειρήνης» (Ησαΐας 9:6), και η Ιερουσαλήμ, η πόλη του Μεσσία, σημαίνει «πόλη ειρήνης» ή «απόκτηση ειρήνης».
Η λέξη αυτή χρησιμοποιείτο στη φράση «προσφορά ειρήνης». Η προσφορά ειρήνης ή θυσία ειρηνική ήταν μια απ’ τις αιματηρές θυσίες. Σ’ αυτήν χυνόταν αίμα, που σήμαινε τον εξιλασμό, πάνω στον οποίον βασίζονταν η συμφιλίωση κι η ειρήνη (Λευιτικό 3:6-7, 11-21). Στην ειρηνική προσφορά συμβολίζεται η αποκατάσταση της κοινωνίας μεταξύ Θεού κι ανθρώπου, που είχε διακοπεί λόγω της αμαρτίας. Τώρα, η αιτία εξιλεωνόταν με το χυμένο αίμα. Κι αποδεικνύεται απ’ το γεγονός ότι και ο Θεός κι ο ιερέας και οι Ισραηλίτες έπαιρναν τμήμα από την προσφορά αυτή.
Οι διάφορες εκδοχές του νοήματος, που περιέχονται στη λέξη Σαλόμ, δείχνουν ότι κάθε ευλογία επανέρχεται στον άνθρωπο, που αποκαθιστά την ειρήνη του με το Θεό, μια ειρήνη που χάθηκε με την πτώση του ανθρώπου.
Ο Γιαχβέ είναι η πηγή της ειρήνηςα) Στο ίδιο το πρόσωπο του ΓΧΒΧ υπάρχει τέλεια ειρήνη, γιατί ο Ίδιος είναι η πηγή της ειρήνης. Μπορεί να λυπάται για την αμαρτία και τη διαφθορά του κόσμου και να μην αδιαφορεί στις θλίψεις και στις ανάγκες των ανθρώπων κι ιδίως του λαού Του, όμως τίποτε από αυτά δεν ταράζουν την ειρήνη Του, τίποτα δεν μπορεί να καταστρέψει ή να αποσταθεροποιήσει την τέλεια ισορροπία της φύσης Του. Δεν θα μπορούσε να μας δίνει μια ειρήνη που «υπερέχει κάθε νου» (Φιλιππησίους 4:7), αν ο Ίδιος δεν ήταν τέλειος και η ασφαλής ειρήνη. Αυτή η αλήθεια είναι η ελπίδα μας κι η ασφάλειά μας.
β) Αλλά Αυτός είναι και η πηγή της ειρήνης στη στάση Του και στη διάθεσή Του σε μας: «Επειδή, εγώ γνωρίζω τις βουλές που βουλεύομαι για σας, λέει ο ΚΥΡΙΟΣ, βουλές ειρήνης κι όχι κακού, για να σας δώσω το προσδοκώμενο τέλος» (Ιερεμίας 29:11). «Είθε να άκουγες τα προστάγματά μου! Τότε, η ειρήνη σου θα ήταν σαν ποταμός, και η δικαιοσύνη σου σαν κύματα θάλασσας» (Ησαΐας 48:18).
Ο Ιησούς, η πληρότητα και η τελειότητα της ειρήνης
Το όνομα Γιαχβέ Σαλόμ βρίσκει την πιο πλήρη έκφραση και πραγμάτωσή του στην Κ. Διαθήκη. Συχνά εφαρμόζεται στον Θεό, που αποκαλείται «ο Θεός της ειρήνης»: «Κι ο Θεός της ειρήνης είθε να είναι μαζί μ’ όλους σας» (Ρωμαίους 15:33), «Κι ο ίδιος ο Θεός της ειρήνης είθε να σας αγιάσει ολοκληρωτικά...» (Α' Θεσσαλονικείς 5:23), «Και ο Θεός της ειρήνης... είθε να σας κάνει τέλειους σε κάθε αγαθό έργο, για να εκτελείτε το θέλημα του» (Εβραίους 13:20).
Έμμεσα το όνομα εφαρμόζεται και στον Κύριο Ιησού. Ο Ιησούς, ο Ίδιος, είναι η τέλεια ειρήνη. Αυτός μιλάει για την «ειρήνη Του»: «Ειρήνη αφήνω σε σας, ειρήνη τη δική μου δίνω σε σας. Όχι όπως δίνει ο κόσμος, σας δίνω εγώ. Ας μη ταράζεται η καρδιά σας ούτε να δειλιάζει» (Ιωάννης 14:27). Έφερε μέσα Του εκείνη την τέλεια ανάπαυση του πνεύματος που μόνον στον Θεό ανήκει και με την οποία μπορούσε να λέει: «Ελάτε σε Μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι και Εγώ θα σας αναπαύσω. Σηκώστε επάνω σας τον ζυγό Μου και μάθετε από Μένα. Επειδή, είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά. Και θα βρείτε ανάπαυση μέσα στις ψυχές σας» (Ματθαίος 11:28-29).
Ο Ιησούς είναι ο Άρχοντας της ειρήνης που προφητεύτηκε στους προφήτες (Ησαΐας 9:6). Πριν τη γέννησή Του ο Ζαχαρίας είπε: «Από σπλάχνα ελέους του Θεού μας, με τα οποία μας επισκέφτηκε, ανατολή από ψηλά, για να φωτίσει εκείνους που κάθονται σε σκοτάδι και σε σκιά θανάτου, ώστε να κατευθύνει τα πόδια μας σε δρόμο ειρήνης» (Λουκάς 1:78-79), ενώ στη γέννησή Του πλήθος αγγέλων έψαλλαν: «Δόξα στον Θεό εν υψίστοις, και επάνω στη γη ειρήνη, σε ανθρώπους ευδοκίας» (Λουκάς 2:14). Κι ο Ιησούς ο Ίδιος, κήρυξε «ευαγγέλιο ειρήνης» (Πράξεις 10:36, Εφεσίους 2:17).
Ο άνθρωπος είναι σε έχθρα με τον Θεό λόγω της αμαρτίας (Ρωμαίους 8:7). Αλλά δια του αίματος του σταυρού (Κολοσσαείς 1:20) ο Χριστός μάς έφερε ειρήνη (Ρωμαίους 5:10), συμφιλιώνοντάς μας μέσω του θανάτου Του με τον Θεό (Β' Κορινθίους 5:19). Δια πίστεως σ’ Αυτόν έχουμε ειρήνη με τον Θεό (Ρωμαίους 5:1). Πράγματι, Αυτός είναι «η ειρήνη μας» (Εφεσίους 2:14).
Το μέτρο της συνεχούς εμπιστοσύνης μας σ’ Αυτόν, είναι το μέτρο της ειρήνης μας εν Αυτώ (Φιλιππησίους 4:6-7, Κολοσσαείς 3:15, Ρωμαίους 8:5). Δια του Ιησού έχουμε ειρήνη με το Θεό. Αυτός είναι για μας η ειρήνη του Θεού. Δεν υπάρχει ελπίδα για ειρήνη χωρίς Αυτόν, για άτομα κι έθνη. Πρώτα η δικαιοσύνη, μετά η ειρήνη (Ησαΐας 32:17). Η μόνη δικαιοσύνη που είναι ευπρόσδεκτη στο Θεό, είναι η δικαιοσύνη του Ιησού Χριστού και δικαιωμένοι είναι αυτοί, στους οποίους ο Θεός την απονέμει μέσω της πίστης σ’ Αυτόν. Εκείνοι που δεν είναι έτσι δίκαιοι, δεν γνωρίζουν την οδό της ειρήνης (Ρωμαίους 3:11,17). Για την ειρήνη, η Κ. Διαθήκη λέει, ότι δίνεται από τον Θεό Πατέρα και από τον Κύριο Ιησού Χριστού. Αποκτάται μόνο δια της συμφιλίωσης με τον Θεό δια του αίματος του Χριστού, που είναι ο Γιαχβέ Σαλόμ στην Κ. Διαθήκη.
Η ειρήνη του Θεού, είναι δώρο του Κυρίου
Η σαλόμ δεν μπορεί να κερδηθεί. Ούτε δίνεται σε όποιον ισχυρίζεται ότι είναι Χριστιανός. Πάρα πολλοί στην εκκλησία σήμερα δεν έχουν σαλόμ. Σαν τον Ισραήλ, πολλοί πιστοί έχουν ζήσει πολύ μικρές περιόδους ειρήνης ανάμεσα στις μακρές περιόδους των θλίψεών τους. Συχνά αναφέρουν τα λόγια του Κυρίου: «Ειρήνη αφήνω σε σας, ειρήνη τη δική μου δίνω σε σας. Ας μη ταράζεται η καρδιά σας ούτε να δειλιάζει» (Ιωάννης 14:27). «Αυτός δε, ο Κύριος της ειρήνης είθε να σας δώσει ειρήνη μέσα σε κάθε τι, με κάθε τρόπο» (Β' Θεσσαλονικείς 3:16). Όμως, όπως δείχνουν οι Κριτές, είναι αδύνατο να λάβουμε τη σαλόμ του ΚΥΡΙΟΥ μέχρις ότου συμπεριφερθούμε στον ΚΥΡΙΟ σύμφωνα με τις διάφορες ιδιότητές Του.
Πώς αλλιώς μπορούμε να τιμήσουμε τον ΚΥΡΙΟ σαν τον Παντοδύναμο Θεό, εκτός αν επικοινωνήσουμε μαζί Του έτσι όπως πράγματι είναι; Ξέρουμε ότι είναι πανταχού παρών, πάνσοφος και παντοδύναμος. Επιπλέον, είναι ελεήμων, γεμάτος καλοσύνη, υπομονετικός, μακρόθυμος, σπλαχνικός, γεμάτος αγάπη και χάρη. Ο ΚΥΡΙΟΣ είναι όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα. Ο Θεός είναι επίσης άγιος, δίκαιος, αυστηρός, αγαθός, αμετάβλητος, μισεί την αμαρτία, δεν είναι προσωπολήπτης.
Πολλοί πιστοί σήμερα δεν έχουν αποκάλυψη του Παντοδύναμου Θεού με τον Οποίον πρέπει να έχουν κοινωνία. Τέτοιοι πιστοί έχουν απορρίψει το Θεό των Πράξεων που φόνευσε 2 μέλη μιας πλήρους Πνεύματος εκκλησίας, επειδή είπαν ψέματα στο Άγιο Πνεύμα. Έχουν αγνοήσει τον Θεό που αρνείται να συγχωρήσει αυτούς που δεν συγχωρούν άλλους. Και δεν πιστεύουν στον Θεό που δηλώνει ότι θα κρίνει χωρίς έλεος όλους όσους αρνούνται να δείξουν έλεος στους αδελφούς τους. Είναι ένας Θεός, λέει ο Παύλος, που η οργή Του «αποκαλύπτεται απ’ τον ουρανό πάνω σε κάθε ασέβεια κι αδικία ανθρώπων, που κατακρατούν την αλήθεια με μέσα αδικίας» (Ρωμαίους 1:18).
Πώς τολμούν και συνεχίζουν να αμαρτάνουν εκούσια και ανέμελα στην παρουσία του Θεού; Πώς τολμούν να κάθονται στη συνάθροιση ψάλλοντας, εμφανιζόμενοι ότι είναι δίκαιοι, όταν παράλληλα κουτσομπολεύουν, συκοφαντούν τους αδελφούς και τις αδελφές τους και κάνοντας χοντρές αμαρτίες; Πώς τολμούν και συνεχίζουν να ζουν διπλή ζωή, αντί να φοβούνται την οργή και τη παιδεία του Θεού; Πώς τολμούν να ζητούν δικαίωση για όλες τις πονηρές πράξεις τους; Αν ήξεραν μόνον με ποιον έχουν κοινωνία, θα φώναζαν, όπως και ο Γεδεών: «Αλλοίμονο, ΚΥΡΙΕ μου και Θεέ μου. Αλλοίμονό μου, αμαρτάνω μπροστά στον άγιο, δίκαιο Κριτή των πάντων».
Ποτέ δεν θα λάβουμε τη σαλόμ του Κυρίου μέχρις ότου καταλάβουμε: «Αυτός είναι ο Παντοδύναμος Θεός με τον Οποίον σχετίζομαι, ο δημιουργός και συντηρητής του σύμπαντος. Πώς μπορώ να συνεχίζω να Τον θεωρώ σαν κάτι το δεδομένο; Γιατί ακόμα δοκιμάζω τη χάρη Του, ζώντας με αυτήν την ασέλγεια σαν να μην ακούει και να μη βλέπει τις κρυφές μου πράξεις; Γιατί δεν μπορώ να δω ότι, όλα αυτά τα κάνω μπροστά σ’ ένα δίκαιο κριτή που εννοεί ό,τι λέει σχετικά με την αγιότητα; ΚΥΡΙΕ, θλίβομαι για την αμαρτία μου. Καταλαβαίνω ότι προσπάθησα να σε υπηρετήσω ενώ ακόμα δεν είχα αποχωριστεί το είδωλό μου. Σε αντιμετώπισα σαν να ήσουν κάποιος αδύναμος, όπως εγώ. Κι αμφέβαλλα γι’ αυτά που λες στο Λόγο Σου. Αμφισβήτησα την αγάπη Σου και την οδηγία σου. Σε παρακαλώ, Πατέρα, συγχώρεσέ με. Άνοιξε τα μάτια μου, κι αποκάλυψέ μου τη θεότητά Σου».
Αν μας συγκλονίζει ο Λόγος του Θεού κι είμαστε έτοιμοι να υπακούσουμε σ’ ό,τι λέει, τότε θα λάβουμε την αποκάλυψη του Γιαχβέ Σαλόμ. Θα έρθει σε μας προσωπικά σαν «ο ΚΥΡΙΟΣ, η ειρήνη μας» γεμίζοντας το πνεύμα μας με υπερφυσική δύναμη απέναντι σε κάθε εχθρό. Δεν μπορούμε να κερδίσουμε αυτού του είδους την ειρήνη. Είναι δώρο από τον Θεό. Ούτε να την αυξήσουμε μπορούμε. Έρχεται σε μας μόνον όταν αναγνωρίζουμε και τιμούμε Αυτόν με τον Οποίον σχετίζεσαι: τον Παντοδύναμο, άγιο και δίκαιο Θεό.
Όταν ο Γεδεών έλαβε την αποκάλυψη του Γιαχβέ Σαλόμ, πρέπει να παρηγορήθηκε με τη σκέψη: «Είναι πράγματι Θεός παντοδύναμος, άγιος και δίκαιος. Όμως, δεν ήρθε σε μένα με έλεος; Δεν με πλησίασε με αγάπη; Ναι, είναι άγιος, αλλά αυτός ο άγιος Θεός έκανε το πρώτο βήμα. Πήρε την πρωτοβουλία κι ήρθε στην αμφιβολία μου, την τεμπελιά μου και την ανυπακοή μου. Φυσικά και είχε κάθε δικαίωμα να με πετάξει σαν κάτι άχρηστο. Αλλά αντί γι’ αυτό, μου πρόσφερε δύναμη και σαφή κατεύθυνση. Ο ΚΥΡΙΟΣ ήρθε για να με ελευθερώσει, όχι να με καταδικάσει».
Γι’ αυτό είναι ο σταυρός. Ο Ιησούς ήρθε σε μας, στην αμαρτία μας κι αυτό ώφειλε να φέρει ελπίδα, χαρά και ειρήνη στην καρδιά μας. Είχε κάθε δικαίωμα να μας πετάξει σαν κάτι το άχρηστο. Αλλά αντί γι’ αυτό, ήρθε σε μας μιλώντας για απελευθέρωση, ενδυνάμωση, θάρρος και ανδρεία.
Μη ξεγελιόμαστε. Ο ΚΥΡΙΟΣ δε διάλεξε τον Γεδεών, γιατί είδε κάτι σπουδαίο σ’ αυτόν. Αλλά, αποκάλυψε τον Γιαχβέ Σαλόμ στο Γεδεών σαν δώρο. Και σήμερα ο ΚΥΡΙΟΣ κάνει την ίδια προσφορά σε μας. Μας λέει, όπως και στον Γεδεών: «Θα σε αποστείλω για να πολεμήσεις κατά του εχθρού σου. Αλλά μη ανησυχείς. Θα σε στείλω με την ειρήνη μου να γεμίζει την καρδιά σου».
Η ανταπόκρισή μας θα πρέπει να είναι σαν του Γεδεών: «Ο ΚΥΡΙΟΣ λέει ότι είμαι άτομο με θάρρος και ανδρεία. Και γνωρίζω ότι είναι ένας άγιος Θεός που δεν μπορεί να πει ψέματα. Συνεπώς ανεξάρτητα με το πώς αισθάνομαι, ανεξάρτητα με το πόσο αποθαρρυμένος μπορεί να είμαι με τις παλιές μου αμαρτίες, θα πιστέψω ό,τι μου είπε ο ΚΥΡΙΟΣ μου. Με διέταξε να πάω και θα πάω». Τώρα μπορείς να προχωρήσεις με τον Γιαχβέ Σαλόμ, τον ΚΥΡΙΟ, την ειρήνη σου, γιατί σου την έχει δώσει.Τελειώνοντας, θα ήθελα να κλείσω με την ευλογία: «Ο ΚΥΡΙΟΣ να σε ευλογήσει και να σε φυλάξει! Ο ΚΥΡΙΟΣ να επιλάμψει το πρόσωπό του επάνω σου και να σε ελεήσει! Ο ΚΥΡΙΟΣ να υψώσει το πρόσωπό του επάνω σου και να σου δώσει ειρήνη!» (Αριθμοί 6:24-26).
Να σας υπενθυμίσω ότι, ο Θεός αποκάλυπτε ένα χαρακτηριστικό της φύσης Του σε κάποιον, κάθε φορά που αυτός αντιμετώπιζε μια κατάσταση κρίσης. Η αποκάλυψη ερχόταν πάντα όταν ο δούλος του Θεού χρειαζόταν μια φρέσκια όραση του Κυρίου. Ο Θεός φανέρωνε μια ιδιαίτερη άποψη της φύσης Του, για να ενσταλάξει στο δούλο Του την πίστη που ήταν αναγκαία για να ολοκληρώσει τον αιώνιο σκοπό Του. Η αποκάλυψη του νέου ονόματος του Κυρίου δόθηκε σ’ έναν τέτοιον άνδρα που βρισκόταν σε κρίση, τον Γεδεών. Καθώς θα μελετήσουμε την περικοπή αυτή πλήρως, θα δούμε ότι, αυτή η αποκάλυψη στον Γεδεών τού άλλαξε τη ζωή και του μέλλον του.
Μετά την κατάκτηση της γης, ο λαός θα μπορούσε να είχε μπει στην ανάπαυσή Του, τύπος εκείνης της ανάπαυσης που αναφέρεται στην επιστολή προς Εβραίους (κεφ.4) και για την οποία αναφέρθηκε ο Μωυσής στην έρημο (Δευτερνόμιο 12:9-10). Λόγω, όμως, της παρακοής του, απέτυχε να την κερδίσει. Τίποτε δεν είναι πιο χαρακτηριστικό στους Κριτές απ’ αυτήν τη χαώδη ανησυχία. Επανειλημμένα, μετά από απελευθέρωση από σκλαβιά και δυστυχία, διαβάζουμε ότι η γη αναπαύτηκε για λίγο χρονικό διάστημα. Ποτέ η ανασφάλεια κι ο φόβος δεν ήταν μεγαλύτερος, απ’ όσο τις μέρες του Γεδεών. Στο μεγάλο Του έλεος, ο ΚΥΡΙΟΣ έστειλε μια προειδοποίηση στο Ισραήλ. Απ’ το πουθενά, ένας άγγελος εμφανίζεται στον λαό του Θεού στη Βοκίμ, δίνοντάς του μια επίπληξη που προκαλεί δέος: «Κι άγγελος του ΚΥΡΙΟΥ ανέβηκε από τα Γάλγαλα στη Βοκίμ και είπε: Σας ανέβασα από την Αίγυπτο και σας έφερα στη γη που ορκίστηκα στους πατέρες σας και είπα: Δεν θα αθετήσω τη διαθήκη μου σε σας στον αιώνα. Κι εσείς δεν θα κάνετε συνθήκη με τους κατοίκους αυτού του τόπου. Θα καταστρέψετε τα θυσιαστήρια τους. Δεν υπακούσατε όμως στη φωνή μου. Γιατί το πράξατε αυτό; Γι’ αυτό κι εγώ είπα: Δεν θα τους διώξω από μπροστά σας, αλλά θα είναι αντίπαλοί σας, κι οι θεοί τους θα είναι σε σας παγίδα» (Κριτές 2:1-3).
Ήταν μια αυστηρή προειδοποίηση προς ένα έθνος που είχε συμβιβαστεί. Με άλλα λόγια έλεγε: «Σας έβγαλα από τη σκλαβιά της αμαρτίας. Σας ελευθέρωσα από κάθε τι που σας έδενε. Μετά, στην αγάπη μου για σας, σας έφερα σ’ έναν τόπο ελέους και ευλογίας. Και τι σας ζήτησα σε αντάλλαγμα; Να αποχωριστείτε από τα πράγματα του κόσμου. Σας είπα να μη μπλεχτείτε με τις ηδονές του, να αφήσετε ότιδήποτε έχει σχέση με την ειδωλολατρία του. Έπρεπε να ελευθερωθείτε τελείως από οτιδήποτε θα σας έκλεβε τη δύναμη για να αντιμετωπίσετε τον εχθρό σας. Μετά σας έδωσα μια υπόσχεση. Είπα ότι αν με υπακούατε στο ζήτημα αυτό, θα σας προμήθευα μ’ όλη τη δύναμη που χρειαζόσασταν για να παραμείνετε ελεύθεροι. Θα έστελνα το Πνεύμα Μου για να σας δυναμώνει. Και με τη δύναμή Του, θα μπορούσατε να κατατροπώνετε κάθε εμπόδιο στη ζωή σας. Εδώ και χρόνια σας προειδοποιούσα με αγάπη να αφήσετε τις ηδονές σας. Έστειλα τον ένα μετά τον άλλον μηνυτές για να σας υπενθυμίσουν ότι δεν μπορείτε να συνυπάρχετε με την αμαρτία σας ή να επιτρέπετε οποιονδήποτε συμβιβασμό. Σεις, όμως, επιμένετε να προσκολλιέστε στα είδωλά σας. Γιατί συνεχίζετε να με παρακούτε; Πώς μπορώ να μη βλέπω τον κίνδυνο στον οποίον βρίσκεστε; Πώς μπορείτε να χαϊδεύετε τα είδωλά σας, όταν το μόνο που έκαναν ήταν να μεγαλώνουν την απληστία, τις ηδονές και τον υλισμό σας; Νομίζατε ότι μπορούσατε να συγκρατήστε τις ηδονές σας και να τις χαλιναγωγήσετε. Τώρα, όμως, αυτές σας οδήγησαν κατευθείαν στα χέρια του εχθρού».
Όταν οι Ισραηλίτες άκουσαν αυτά τα λόγια επίπληξης, ήρθαν σε συναίσθηση της αμαρτίας τους και έκλαψαν. Η Βίβλος μάς λέει: «Και καθώς ο άγγελος του ΚΥΡΙΟΥ είπε αυτά τα λόγια σ’ όλους του γιους Ισραήλ, ο λαός ύψωσε τηφωνή του κι έκλαψε. Κι αποκάλεσαν το όνομα εκείνου του τόπου Βοκίμ και θυσίασαν εκεί στον ΚΥΡΙΟ» (Κριτές 2:4-5). Το όνομα Βοκίμ σημαίνει «κλαυθμοί» κι εννοεί ένα μέρος όπου έκλαψαν και θρήνησαν.
Πιστεύω ότι τα κλάματα των Ισραηλιτών ήταν πραγματικά. Ο λαός ένιωσε άσχημα με την αμαρτία του και εξέφρασε ανοιχτά την αγωνία του. Όμως, δυστυχώς, η συναίσθηση τους για την αμαρτία διήρκησε λίγο. Η Γραφή μάς λέει ότι δεν εγκατέλειψαν τα είδωλά τους. Μπορεί να έκλαψαν, αλλά κανείς τους δεν έφερε τα είδωλά του στο θυσιαστήριο για να καταστραφούν. Νόμιζαν ότι μπορούσαν να συνεχίσουν να λατρεύουν τον ΚΥΡΙΟ, ενώ θα ήταν προσκολλημένοι στα αισχρά τους είδωλα.
Αυτό ήταν το μήνυμα που έδωσε ο Μαλαχίας σ’ ένα έθνος, όπου οι άνδρες του ήταν μοιχοί: «Κάνετε ακόμα και τούτο: σκεπάζετε το θυσιαστήριο του ΚΥΡΙΟΥ με δάκρυα, με κλάμα και με στεναγμούς, γι’ αυτό δεν αποβλέπει (ο Θεός) πλέον στην προσφορά σας» (2:13). Ο Μαλαχίας στην ουσία έλεγε: «Έρχεστε στο θυσιαστήριο και χύνετε μεγάλα δάκρυα, έτοιμοι να προσφέρετε μια μεγάλη θυσία. Αλλά ο Θεός βλέπει ότι συνεχίζετε να απατάτε τις γυναίκες σας. Εξωτερικά, μετανοείτε και κλαίτε. Μέσα σας όμως, συνεχίζετε την απιστία σας. Αρνείστε να εγκαταλείψετε την εξω-συζυγική σας σχέση».
Ο Γεδεών και ΓΧΒΧ Σαλόμ
Είχαν περάσει πάνω από 200 χρόνια αφότου ο ΓΧΒΧ είχε αποκαλυφτεί στο λαό Του, σαν Γιαχβέ Μεκαντές. Ο Ιησούς του Ναυή είχε πεθάνει, εδώ και χρόνια. Η χώρα είχε κατακτηθεί και είχε διαιρεθεί μεταξύ των φυλών, αλλά δεν είχε επιτευχθεί εθνική ενότητα, όλο αυτό το διάστημα. Δεν υπήρχε κεντρική κύβερνηση ή λατρεία. Ήταν μια χρονική περίοδος, κατά την οποία «κάθε ένας έκανε το αρεστό στα μάτια του» (Κριτές 21:25), δικαιολογώντας έτσι την αμαρτία του και την κακή συμπεριφορά του.
Ο Ισραήλ άρχισε να ξεχνάει τον ΓΧΒΧ τον Θεό του και να στρέφεται στους θεούς των γύρω λαών. Μια νέα γενιά εμφανίστηκε, που ξέχασε Αυτόν, που σαν Γιαχβέ Ιρέ είχε λυτρώσει το λαό από τη σκλαβιά της Αιγύπτου και τους είχε φέρει στην ελευθερία. Δεν πρόσεχαν πια Αυτόν, που σαν Γιαχβέ Ραφά είχε θεραπεύσει τις αρρώστιες τους. Υπέφεραν ήττες, γιατί γύρισαν την πλάτη τους σ’ Αυτόν, που σαν Γιαχβέ Μεκαντές τους αγίαζε για την υπηρεσία Του και διαφθάρηκαν με τα είδωλα. Έχασαν την καθαρότητά τους, την ειρήνη τους, την ευημερία τους και την ελευθερία τους.
Διαβάζουμε: «Και εγκατέλειψαν τον ΚΥΡΙΟ τον Θεό των πατέρων τους ...και πήγαν πίσω απ’ άλλους θεούς ...και παρόργισαν τον ΚΥΡΙΟ ...και τους παρέδωσε στο χέρι των λεηλατητών, και τους λεηλάτησαν. Και τους πούλησαν στο χέρι των εχθρών τους, ολόγυρα, ώστε δε μπόρεσαν πλέον να σταθούν μπροστά στους εχθρούς τους ...και το χέρι του ΚΥΡΙΟΥ ήταν εναντίον τους για κακό ...και ήρθαν σε μεγάλη αμηχανία» (Κριτές 2:12-15).
Χωρίς αίσθηση της αποστολής τους και χωρίς πνευματική ενόραση, ο λαός έπεφτε γρήγορα σε αποστασία, που έφερνε τιμωρία κι αθλιότητα. Ο ΓΧΒΧ τους παίδευε για να τους ξαναφέρει στη πνευματική τους κλήση. Η μετάνοια έφερνε απελευθέρωση με την οδηγία των Κριτών που σήκωνε ο Θεός. Κάθε βαρύτερη αποστασία προκαλούσε ακόμα βαρύτερη παιδεία, που δεν τους στερούσε μόνον τους καρπούς της γης τους, αλλά τους οδηγούσε στη σκλαβιά. Χωρίς υπακοή στον ΓΧΒΧ δεν είχαν δικαιώματα στη γη τους. Φύτευαν και καλλιεργούσαν, αλλά δε θέριζαν τον καρπό. Ο εχθρός, που τους είχε πλήρως υποτάξει πνευματικά, τώρα τους υπέτασσε και με φυσικό τρόπο σαρώνοντας τη χώρα. Ο Ισραήλ θέριζε ό,τι ακριβώς είχε σπείρει και τώρα σερνόταν σε σπηλιές και όρη.
Ξανά και ξανά, επαναλαμβανόταν η ίδια ιστορία. Ο Ισραήλ υποσχόταν πάντα ότι θα μετανοούσε, αλλά τα λόγια του δεν είχαν ουσία. Ποτέ δεν μπόρεσαν να νικήσουν ολοκληρωτικά τους εχθρούς τους ή να απολαύσουν μια διαρκή νίκη. Για φαντάσου το πόσοι άνθρωποι χάθηκαν στη διάρκεια αυτών των περιόδων αμαρτίας κι οπισθοχώρισης. Αν είχαν αγκαλιάσει το λόγο του Θεού όταν τον άκουγαν, θα είχαν τη δύναμη να αντισταθούν στις επιθέσεις των εχθρών τους. Αντίθετα ποτέ δεν άφησαν το κήρυγμα και τη διδασκαλία, που άκουγαν, να πάει πιο κάτω από την επιφάνεια. Ποτέ δεν άφησαν τον πραγματικό φόβο του ΚΥΡΙΟΥ να ριζώσει στη καρδιά τους. Και πάντα κατέληγαν να γίνονται βορά των εχθρών τους.
Ήταν μια χρονική περίοδος εναλλασσόμενης δυστυχίας κι ευημερίας, αμαρτίας και μετάνοιας, σκλαβιάς κι απελευθέρωσης. Ο λαός αμάρτανε φοβερά κι έπεφτε πολύ χαμηλά. Στην έσχατη ανάγκη, θυμόντουσαν τον ΓΧΒΧ και στρέφονταν σ’ Αυτόν. Αυτός τους άκουγε και σήκωνε κάθε φορά έναν απελευθερωτή. Κι αφού λάτρευαν τον ΓΧΒΧ, μετά το θάνατο του κριτή, ο λαός αμάρτανε ξανά. Κι η διαδικασία αυτή επαναλαμβανόταν αναλλοίωτη.
Ο ΚΥΡΙΟΣ μισεί και κατακρίνει την αμαρτία (Κριτές 6:1-5)
Ο Ισραήλ αμάρτησε στην παρουσία του ΚΥΡΙΟΥ και Εκείνος τους παρέδωσε στα χέρια των Μαδιανιτών. Κάθε χρόνο, την εποχή του θερισμού, οι εχθροί αυτοί εισέβαλαν στο Ισραήλ. Γνώριζαν ακριβώς πότε ωρίμαζαν τα χωράφια και τα αμπέλια και πότε γεννούσαν τα κοπάδια. Και για 7 ολόκληρα χρόνια μετανάστευαν στα σύνορα του Ισραήλ με τις καμήλες τους, στρατοπαίδευαν στις παρυφές και περίμεναν. Μετά, την σωστή χρονική στιγμή, έπεφταν στον Ισραήλ σαν ακρίδες. Ορμούσαν στα χωράφια τους, παίρνοντας οτιδήποτε έβλεπαν, φρούτα, σοδειές, ζώα. Σάρωναν κυριολεκτικά τη συγκομιδή, αφήνοντας εξαθλιωμένο το λαό του Θεού.
Ο ΚΥΡΙΟΣ αγαπάει και σώζει τον αμαρτωλό (Κριτές 6:6-18)
Οι Ισραηλίτες δε μπορούσαν να καταλάβουν γιατί βασανίζονταν τόσο πολύ κάθε χρόνο. Πώς μπορούσε να αφήνει ο Θεός τους εχθρούς να τους λεηλατούν; Στο κάτω – κάτω, είχαν απολαύσει 40 χρόνια ευημερίας, όταν κριτής ήταν η Δεβόρα. Γιατί δε μπορούσαν τώρα να αντισταθούν στους Μαδιανίτες και να ματαιώσουν τις επιθέσεις τους; Τι ήταν αυτό που τους είχε φέρει σ’ αυτή την επαίσχυντη κατάσταση; Δεν ήταν ο Θεός στο πλευρό τους; Και αν ήταν, τότε γιατί έπρεπε να ζούν σε συνεχή φόβο και φτώχεια;
Οι Ισραηλίτες ήταν εμβρόντητοι με όλα αυτά. Για χρόνια έπρεπε να ζουν σε σπηλιές για προστασία. Εκεί προσεύχονταν φωνάζοντας στον Θεό: «Κύριε, δε σε έχουμε εγκαταλείψει. Βλέπεις να σ’ επικαλούμαστε κάθε μέρα με κλάματα. Σε παρακαλούμε πες μας γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί πρέπει να υποφέρουμε τόσα προβλήματα από τους εχθρούς μας; Γιατί δε χαιρόμαστε πια την ειρήνη σου, όπως τότε με τη Δεβόρα; Γιατί δεν σε βλέπουμε να ενεργείς για χάρη μας;»
Ας σημειώσουμε εδώ ότι, όλα τα προβλήματα που έρχονται στους πιστούς, δεν είναι αποτέλεσμα αμαρτίας. Ο Ψαλμωδός γράφει: «Πολλές οι θλίψεις του δίκαιου» (Ψαλμός 34:19). Δες όμως το άλλο μισό του εδαφίου: «Αλλ’ απ’ όλες αυτές ο ΚΥΡΙΟΣ θα τον ελευθερώσει». Σύμφωνα με το Λόγο του Θεού, ο ΚΥΡΙΟΣ στην ώρα Του, ελευθερώνει τους δίκαιους δούλους Του απ’ όλες τις θλίψεις τους. Δεν χρειάζεται να ζουν σε μια διαρκή κατάσταση θλίψης. Απολαμβάνουν ειρήνη τους καιρούς της δοκιμασίας. Ίσως να περνούν εποχές θλίψεις, αλλά ο ΚΥΡΙΟΣ είναι πάντα παρών για να τους καθησυχάζει και να τους ελευθερώνει.
Όμως, δεν επρόκειτο για κάτι τέτοιο εδώ. Γιατί ο λαός έπρεπε να υποφέρει; Εξαιτίας της συνεχιζόμενης ειδωλολατρίας τους. Προσεύχονταν στο Θεό με κλάματα, αλλά μόλις τέλειωναν τη προσευχή τους, έβγαιναν κρυφά και γονάτιζαν μπροστά στους βωμούς του Βαάλ. Είναι γεγονός, ότι όλ’ αυτά τα 7 χρόνια επιδρομών απ’ τους Μαδιανίτες, ο πατέρας του Γεδεών, ο Ιωάς, είχε ένα βωμό του Βαάλ στην αυλή του. Γιατί το έκανε αυτό; Επειδή, όπως όλοι οι Ισραηλίτες, ζήλευε την ευημερία των Μαδιανιτών. Σκέφτονταν: «Οι εχθροί μας ευημερούν. Παίρνουν τα φρούτα και τις σοδειές μας. Ο θεός τους τούς δίνει τα πάντα, ενώ εμείς λιμοκτονούμε. Πρέπει να έχουν έναν δυνατό θεό. Προφανώς δε μπορούμε να τον προσβάλλουμε». Έτσι έγιναν υποκριτές, διπρόσωποι λατρευτές. Με τα χείλη τους υπηρετούσαν τον ΓΧΒΧ, ενώ έδιναν φόρο τιμής σ’ έναν άλλο θεό.
Η παρουσία του ΓΧΒΧ είναι ειρήνη
Έτσι έχει η κατάσταση, όταν ο Θεός στέλνει ένα προφήτη για να φανερώσει την αμαρτία του λαού. Ήθελε να τους δείξει γιατί θλίβονταν και φτώχαιναν (Κριτές 6:7-10). Αμέσως μετά εμφανίζεται ο άγγελος του ΚΥΡΙΟΥ. Η Γραφή μάς ξεκαθαρίζει ότι αυτός ήταν ο ίδιος ο ΚΥΡΙΟΣ. Συχνά στην Π. Διαθήκη, ο Χριστός καλείται «ο άγγελος του Γιαχβέ»: «Κι ήρθε ένας άγγελος του ΚΥΡΙΟΥ... και ο άγγελος του ΚΥΡΙΟΥ φάνηκε σ’ αυτόν» (6:11-12). Παρακάτω, βλέπουμε αυτή την αγγελική φιγούρα να αναφέρεται σαν ΚΥΡΙΟΣ.
Η οικογένεια του Γεδεών ήταν απ’ τις φτωχότερες του Ισραήλ. Ζούσαν από μερικές χούφτες στάρι που ο Γεδεών έφερνε σπίτι από έναν κρυφό λινό. Ο Γεδεών προσπαθούσε να συμπληρώσει τα προς το ζην καθαρίζοντας κάθε απομεινάρι σταριού που έβρισκε. Όταν ο άγγελος του ΓΧΒΧ φανερώθηκε, είπε: «Ο ΓΧΒΧ είναι μαζί σου, ισχυρέ σε δύναμη» (6:12). Από πρώτη άποψη, τα λόγια αυτά μας προκαλούν αμηχανία. Ο Θεός μιλούσε σ’ ένα νεαρό άνδρα, που, όπως και κάθε Ισραηλίτης, δεν είχε κάνει τίποτε για 7 χρόνια. Πράγματι, όλ’ αυτά τα χρόνια που οι Μαδιανίτες επιτίθονταν στον Ισραήλ, ο Γεδεών δεν είχε δείξει ούτε ίχνος πολεμικής ανδρείας. Δεν είχε καν διαμαρτυρηθεί για το βωμό του Βαάλ που είχε ο πατέρας του. Όπως όλοι, έτσι κι ο Γεδεών ζούσε σε φόβο και δεσμά. Ο Ισραήλ δεν γνώριζε ειρήνη, γιατί από καιρό δεν γνώριζε την παρουσία του Θεού. Γι’ αυτό και ο Γεδεών ρωτάει: «Ω! κύριέ μου, αν ο ΚΥΡΙΟΣ είναι μαζί μας, γιατί μας βρήκαν όλα αυτά;» Ο ΓΧΒΧ δεν ήταν με τον Ισραήλ (Β' Χρονικών 15:2).
Τώρα όμως ο ΚΥΡΙΟΣ έρχεται με υπόσχεση για απελευθέρωση και του λέει: «Πήγαινε με τη δύναμή σου αυτή και θα σώσεις τον Ισραήλ απ’ το χέρι του Μαδιάμ. Δεν σε απέστειλα εγώ;» (Κριτές 6:14). Ήταν απάντηση στην κραυγή του λαού. Αλλά για ποια δύναμη μιλάει εδώ ο ΚΥΡΙΟΣ; Πού διαβάζουμε σ’ αυτήν την ιστορία για κάποια έκχυση δύναμης στον Γεδεών; Μήπως έγινε κάτι υπερφυσικό στη διάρκεια αυτής της συνομιλίας, έτσι ώστε η αμφιβολία κι ο φόβος του Γεδεών να μεταμορφωθούν σε δύναμη;
Σαφώς κάτι συνέβη στον Γεδεών στη σκηνή αυτή. Η Γραφή υποδηλώνει ότι υπήρξε μια σαφής μεταβίβαση δύναμης σ’ αυτόν, μια έγχυση δύναμης από το Άγιο Πνεύμα. Βρίσκουμε μια νύξη αυτής της έγχυσης στο εδάφιο 14 που αρχίζει: «Ο ΚΥΡΙΟΣ κοίταξε σ’ αυτόν...» Εδώ το ρήμα «κοίταξε» στα εβραϊκά είναι το ίδιο που χρησιμοποιείται στη Γένεση, όταν ο Ιακώβ πάλευε με τον ΚΥΡΙΟ: «Και ο Ιακώβ αποκάλεσε το όνομα εκείνου του τόπου Φανουήλ: Επειδή, είδα το Θεό πρόσωπο με πρόσωπο και φυλάχθηκε η ζωή μου» (32: 30). Στην ουσία έλεγε: «Ο Θεός με κοίταξε απευθείας στο πρόσωπο».
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα αυτής της κατά πρόσωπο συνάντησης του Ιακώβ με τον ΚΥΡΙΟ; Η Γραφή μας λέει: «Επειδή, αγωνίστηκες με τον Θεό και με τους ανθρώπους και υπερίσχυσες» (Γένεση 32:28). Προφανώς, όταν ο ΚΥΡΙΟΣ κοίταξε τον Ιακώβ στα μάτια, έλαβε χώρα μια μεταβίβαση δύναμης. Με την πράξη αυτή του ΚΥΡΙΟΥ, ο Ιακώβ έλαβε μια έκχυση υπερφυσικής δύναμης που τον προετοίμασε για να αντιμετωπίσει κάθε εχθρό. Ο Παύλος περιγράφει αυτή την υπερφυσική μεταβίβαση με όρους της Κ. Διαθήκης, όταν λέει: «Όλοι εμείς, βλέποντας σαν μέσα σε κάτοπτρο τη δόξα του Κυρίου, με ξεσκεπασμένο πρόσωπο, μεταμορφωνόμαστε στην ίδια εικόνα, από δόξα σε δόξα» (Β' Κορινθίους 3:18). Εδώ, λοιπόν, βλέπουμε τον Γεδεών να έχει μια άμεση επικοινωνία με τον ΚΥΡΙΟ, μέσα απ’ αυτήν την κατά πρόσωπο συνάντηση.
Ίσως αναρωτηθούμε: «Πώς έγινε αυτό; Δεν λέει η Γραφή ότι είναι αδύνατο για κάθε άνθρωπο να δει τον Θεό και να ζήσει;» Πολύ σωστά. Ο Ιωάννης γράφει: «Κανένας δεν είδε ποτέ το Θεό» (Α' Ιωάννου 4:12). Κι ο Παύλος συμφωνεί: «Ο μακάριος και μόνος Δεσπότης, ο Βασιλιάς των βασιλέων και ο Κύριος των κυρίων, …κατοικεί σε απρόσιτο φως, τον οποίον κανένας από τους ανθρώπους δεν είδε ούτε μπορεί να δει» (Α' Τιμόθεου 6:15-16). Ο Ιωάννης τροποποιεί τη δήλωσή του ως εξής: «Κανένας δεν είδε ποτέ τον Θεό. Ο μονογενής Υιός, που είναι στην αγκαλιά του Πατέρα, εκείνος τον φανέρωσε» (1:18). Δηλαδή λέει: «Ο Ιησούς φανέρωσε τον Πατέρα σε μας. Βλέπουμε την ουσία του Πατέρα, όταν κοιτάζουμε τον Χριστό, τον Υιό». Αλλού γράφει: «Ο Λόγος έγινε σάρκα και κατοίκησε ανάμεσά μας (και είδαμε τη δόξα του, δόξα ως μονογενούς από τον Πατέρα), γεμάτος χάρη και αλήθεια» (1: 14). Ο Ιωάννης προσθέτει ότι, πολύ πριν τη γέννηση του Ιησού, ο Χριστός «ήταν μέσα στον κόσμο και ο κόσμος έγινε διαμέσου αυτού και ο κόσμος δεν τον γνώρισε» (1:10).
Η Γραφή το ξεκαθαρίζει: μέσα στους αιώνες, οι άνθρωποι ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο με τον ΚΥΡΙΟ κι άλλαξαν μέσα από την εμπειρία αυτή. Απ’ τον Ιακώβ στη Φανουήλ, μέχρι τον Μωυσή πάνω στο όρος, και απ’ τον Δανιήλ μέχρι τις ημέρες μας, άνδρες και γυναίκες γέμισαν με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, απλά βλέποντας το πρόσωπο του ΚΥΡΙΟΥ. Κι εδώ στους Κριτές, καθώς ο Γεδεών ήρθε σε μια κατά πρόσωπο επαφή με τον ΚΥΡΙΟ, γέμισε με μια μεταμορφωτική δύναμη, που θα έφερνε στον Ισραήλ απελευθέρωση.
«Επειδή, δεν κληρονόμησαν τη γη με τη ρομφαία τους, και δεν τους έσωσε ο βραχίονάς τους. Αλλά το δεξί σου χέρι κι ο βραχίονάς σου και το φως του προσώπο σου, επειδή ευαρεστήθηκες σ’ αυτούς» (Ψαλμός 44:3). Ο Ισραήλ δεν είχε κληρονομήσει τη γη της επαγγελίας μέσω της δύναμής τους ή της ικανότητάς τους. Όλα τα είχαν λάβει μέσα απ’ την κατά πρόσωπο συνάντησή τους με τον ΚΥΡΙΟ. Κάθε ευλογία είχε έρθει σ’ αυτούς, όχι δια δυνάμεως ούτε δια ισχύος, αλλά δια της δόξας του προσώπου του ΚΥΡΙΟΥ.
Ο ΚΥΡΙΟΣ σώζει τον αμαρτωλό με θυσία (Κριτ.6:19-24)
Αυτή η υπερφυσική μεταβίβαση δύναμης μεταμόρφωσε ολοκληρωτικά τον Γεδεών. Εν ριπή οφθαλμού, μεταμορφώθηκε από ένα δειλό, σ’ έναν ισχυρό πολεμιστή. Όμως, ακόμα δεν είχε καταλάβει ότι μιλούσε με τον ΚΥΡΙΟ. Και μάλιστα ζήτησε απ’ τον ξένο να του δώσει ένα σημάδι, που να αποδεικνύει ότι ήταν από τον ΚΥΡΙΟ: «Αν, λοιπόν, βρήκα χάρη στα μάτια σου, δείξε μου ένα σημάδι ότι είσαι εσύ αυτός που μιλάει μαζί μου» (6:17). Δηλαδή έλεγε: «Αν πράγματι σε έστειλε ο Θεός, τότε κάνε κάτι που να με πείσει, ότι είσαι πράγματι αυτός που λες ότι είσαι».
Επίσης προσπάθησε να κάνει ένα είδος συμφωνίας με τον ΚΥΡΙΟ λέγοντας: «Μη φύγεις από εδώ, παρακαλώ, μέχρις ότου γυρίσω σε σένα και φέρω έξω την προσφορά μου και τη βάλω μπροστά σου» (6:18). Αυτό που κάνει, εδώ, είναι ανεξιχνίαστο. Στην ουσία βάζει το Θεό σε αναμονή, Τον κάνει να περιμένει. Και ο ΚΥΡΙΟΣ απαντάει με χάρη, λέγοντας: «Θα περιμένω μέχρις ότου επιστρέψεις» (6:18).
Μετ’ από λίγο, ο Γεδεών επιστρέφει με το φαγητό, ένα κατσικάκι, άζυμα και ζωμό κρέατος. Αλλά, πριν βάλει το γεύμα στο τραπέζι, ο ΚΥΡΙΟΣ του λέει να το βάλει πάνω σε μια πέτρα. Μετά λέει του ζητάει να χύσει το ζωμό από πάνω. Ο Γεδεών κάνει όπως του είπε κι ο ΚΥΡΙΟΣ αμέσως σηκώνει το ραβδί κι αγγίζει το φαγητό. Ξαφνικά φωτιά βγαίνει από την πέτρα και κατατρώει το γεύμα. Κι ο ΚΥΡΙΟΣ εξαφανίζεται με την ίδια ταχύτητα που εμφανίστηκε.
Μόλις ο Γεδεών κατάλαβε, ποιος ήταν ο επισκέπτης του, φοβήθηκε, έμεινε εμβρόντητος. Η Βίβλος λέει: «Κι ο Γεδεών βλέποντας ότι ήταν άγγελος του ΚΥΡΙΟΥ, είπε: Αλλοίμονο, Κύριε Θεέ! Επειδή, είδα τον άγγελο του ΚΥΡΙΟΥ πρόσωπο με πρόσωπο» (6:22). Φοβήθηκε, γιατί κατάλαβε αυτό, που λέει ο Λόγος του Θεού: «Άνθρωπος δε θα με δει και θα ζήσει» (Έξοδος 33:20). Ξαφνικά, συνειδητοποιήσε την αμαρτωλότητά του μπροστά στην θεία Παρουσία: «Ω, όχι! Αυτός που μόλις είδα ήταν ο Θεός, ο Παντοδύναμος. Και μιλούσα μαζί Του ανέμελα όλη την ώρα. Τον αντιμετώπιζα σαν να ήταν θνητός, όπως εγώ, και όχι σαν τον άγιο, Παντοδύναμο Θεό. Τον έβαλα σε δοκιμασία, Τον κατηγόρησα ότι εγκατέλειψε το λαό Του». Την ανέμελη αυτή στάση απέναντι στον Παντοδύναμο Θεό βλέπουμε σήμερα και σε πολλές Εκκλησίες. Αυτή η εικόνα που έχουμε για τον Θεό είναι κι ο λόγος που η ανεκτικότητα είναι τόσο διαδεδομένη στην Εκκλησία σήμερα. Οι Χριστιανοί έχουν χάσει την όραση ενός άγιου Θεού. Γι΄αυτό δεν έχουν το κίνητρο για να εγκαταλείψουν τις συνήθειές τους. Και καταλήγουν στη συνύπαρξη με την αμαρτία, χαϊδεύοντας τα πάθη τους. Αυτό οδηγεί στη τραγική κατάληξη που περιγράφεται στους Κριτές: «Κάθε ένας έκανε το αρεστό στα μάτιά του».
Όταν η αληθινή ταυτότητα του ΚΥΡΙΟΥ έγινε γνωστή στον Γεδεών, τα μάτια του ανοίχθηκαν στην αλήθεια. Και ξαφνικά γέμισε με τον φόβο του ΚΥΡΙΟΥ. Σκέφτηκε: «Είναι αλήθεια, οι αμαρτίες μας και η ανυπακοή μας έφεραν όλη αυτή τη θλίψη πάνω μας. Ο ΚΥΡΙΟΣ ποτέ δεν μας άφησε, όπως τον κατηγορήσαμε. Αντίθετα, εμείς Τον αγνοήσαμε και εγκαταλείψαμε τους δρόμους Του. Τον πήραμε σαν κάτι δεδομένο, Τον κάναμε σαν να είναι ένας απλός θνητός σαν κι εμάς. Γι’ αυτό γίναμε εύκολη λεία στους εχθρούς μας. Ξέρω ότι ο Άγιος ΚΥΡΙΟΣ μας χτυπάει ολόκληρα έθνη που δείχνουν ανυπακοή στο Λόγο Του. Πώς μπορώ τώρα να μην υπακούσω την κλήση Του να επιτεθώ στον στρατό του Βαάλ; Ο ΚΥΡΙΟΣ εννοεί αυτό που λέει. Και αν δηλώνει ότι έχω τη δύναμη, τότε Τον πιστέψω. Είπε επίσης ότι θα πάει μαζί μου και ξέρω ότι οι υποσχέσεις Του εκπληρώνονται».
Ο Γεδεών δεν είχε την ειρήνη για να προχωρήσει, μέχρι που κατάλαβε ότι μιλούσε μ’ έναν άγιο και δίκαιο Θεό. Η αποκάλυψη του Γιαχβέ Σαλόμ (ο ΚΥΡΙΟΣ, η ειρήνη μας) του δόθηκε, αφού είχε φωνάξει: «Αλλοίμονο, ΚΥΡΙΕ Θεέ!» Δηλαδή ομολογούσε: «ΚΥΡΙΕ, λυπάμαι, συγγνώμη, μετανοώ που δεν σε αναγνώρισα ότι είσαι ο παντοδύναμος Θεός». Τη στιγμή ακριβώς, που ο Γεδεών αναγνώρισε και έδειξε σεβασμό στον Θεό με τον οποίον μιλούσε, ο ΚΥΡΙΟΣ αποκαλύφθηκε σαν ο Γιαχβέ Σαλόμ. Στο επόμενο εδάφιο διαβάζουμε: «Και ο ΚΥΡΙΟΣ του είπε: Ειρήνη σε σένα, μη φοβάσαι, δεν θα πεθάνεις» (6:23). Ο Θεός έλεγε στο Γεδεών: «Εγώ είμαι ο Γιαχβέ Σαλόμ, ο Κύριος, η ειρήνη σου». Ήταν η πιο καταπληκτική αποκάλυψη, που έγινε σ’ όλη αυτήν τη χαώδη, πολεμική και ανήσυχη περίοδο στην ιστορία του Ισραήλ. Ήταν αναγκαία για να σταματήσει ο λαός την άσχημη πορεία του. Στο σημείο αυτό η Γραφή αναφέρει: «Και ο Γεδεών οικοδόμησε εκεί θυσιαστήριο και το ονόμασε Γιαχβέ – Σαλόμ» (6:24).
Η εμπειρία της παρουσίας του αγγέλου του ΓΧΒΧ δίδαξε τον Γεδεών ότι ο ΓΧΒΧ που αγιάζει τον λαό Του κι απαιτεί αγιασμό και καθαρότητα ζωής απ’ τη μεριά τους, θα τους ενδυναμώσει να εκπληρώσουν τις απαιτήσεις Του, αν Του παραχωρήσουν τον εαυτούς τους. Ο άνθρωπος, έχοντας συνείδηση της αμαρτωλότητάς του, συστέλλεται μπροστά στην αγιότητα του Θεού και αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί μόνος του να είναι αυτό που ένας άγιος Θεός απαιτεί, αλλά ο Θεός μάς διαβεβαιώνει και μιλάει για ειρήνη στην καρδιά μας, λέγοντας: «Εγώ είμαι ο ΚΥΡΙΟΣ που σας αγιάζει και σας κάνω ικανούς να ζείτε στην Παρουσία Μου και σε κοινωνία μαζί Μου». Αυτό εξασφαλίζεται στο όνομα Γιαχβέ Σαλόμ. Υπάρχει τέλεια ειρήνη σ’ όσους γνωρίζουν τον ΚΥΡΙΟ, σαν Γιαχβέ Μεκαντές, τον ΓΧΒΧ που αγιάζει κι είναι άγιοι, ξεχωρισμένοι σ’ Αυτόν (Ησαΐας 26:2-4).
Ο Γεδεών τώρα πίστεψε ότι, αν και η οικογένειά του ήταν ταπεινή, με τον ΓΧΒΧ ένας μπορούσε να διώκει χίλιους και δυο μπορούσαν να τρέψουν σε φυγή μύριους. Το θυσιαστήριο που έφτιαξε δεν ήταν για θυσία, αλλά μνημείο και μαρτυρία για το γεγονός, ότι ο ΓΧΒΧ δεν θέλει την καταστροφή, αλλά την ειρήνη εκείνων, που ο Ίδιος έχει ήδη σώσει και τους έχει ξεχωρίσει για την υπηρεσία Του. Σ’ αυτήν την υπηρεσία των δικών Του, Εκείνος επισωρεύει κάθε τι που χρειάζεται και θεραπεύει κάθε ανάγκη.
Το νόημα και η χρήση της λέξης «Σαλόμ»
Θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες για τις πολλές έννοιες αυτής της πολύ γνωστής εβραϊκής λέξης σαλόμ. Αρκεί να πω ότι είναι απ’ τις πιο σημαντικές εκφράσεις στην εβραϊκή γλώσσα. Στη Βίβλο πολύ συχνά, σωστά αποδίδεται σαν «ειρήνη» 170 περίπου φορές. «Σαλόμ» ήταν ο κοινότυπος χαιρετισμός στη Βίβλο, όπως και σήμερα, αλλά και σε άλλες χώρες, εκτός του Ισραήλ. Μέχρι σήμερα, η λέξη είναι πολύ αγαπητή στην καρδιά των περισσοτέρων Εβραίων. Ακόμα και σαν Χριστιανοί ίσως ακούσατε να χρησιμοποιείται ο θερμός χαιρετισμός, «Σαλόμ». Και μάθατε ότι αυτή η έκφραση έχει κάποια σχέση με το να έχουμε ειρήνη.Σαν ουσιαστικό, η λέξη σαλόμ σημαίνει: πληρότητα, υγεία, ευημερία. Υποδηλώνει ότι είμαι πλήρης, σε αρμονία με το Θεό και τον άνθρωπο, έχοντας υγιείς σχέσεις. Υποδηλώνει επίσης ότι βρίσκομαι σε κατάσταση ανάπαυσης, έχω ειρήνη κι εσωτερικά κι εξωτερικά, και πνευματικά και συναισθηματικά. Εν συντομία, η λέξη σαλόμ φανερώνει πληρότητα σε μια ζωή ή ένα έργο. Εκφράζει την πιο βαθιά επιθυμία κι ανάγκη της καρδιάς του ατόμου. Αντιπροσωπεύει το μεγαλύτερο μέτρο της ευχαρίστησης και της ικανοποίησης της ζωής. Και σαν ρήμα σημαίνει: «είμαι πλήρης, ολοκληρωμένος ή κάνω ειρήνη».
Για τον Σολομώντα η Γραφή λέει, ότι επί της βασιλείας του «κατοικούσε ο Ιούδας κι ο Ισραήλ σε ασφάλεια (δηλαδή με εμπιστοσύνη και ειρήνη) καθένας κάτω απ’ την άμπελό του και τη συκιά του» (Α' Βασιλέων 4:25). Αυτό θα είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της βασιλείας του Μεσσία, του Οποίου ο Σολομών ήταν τύπος, ότι «στις ημέρες Του, ο Ιούδας θα σωθεί κι ο Ισραήλ θα κατοικήσει με ασφάλεια (σαλόμ)» (Ιερεμίας 23:6). Ένα απ’ τα ονόματα του Μεσσία θα είναι «Άρχοντας Ειρήνης» (Ησαΐας 9:6), και η Ιερουσαλήμ, η πόλη του Μεσσία, σημαίνει «πόλη ειρήνης» ή «απόκτηση ειρήνης».
Η λέξη αυτή χρησιμοποιείτο στη φράση «προσφορά ειρήνης». Η προσφορά ειρήνης ή θυσία ειρηνική ήταν μια απ’ τις αιματηρές θυσίες. Σ’ αυτήν χυνόταν αίμα, που σήμαινε τον εξιλασμό, πάνω στον οποίον βασίζονταν η συμφιλίωση κι η ειρήνη (Λευιτικό 3:6-7, 11-21). Στην ειρηνική προσφορά συμβολίζεται η αποκατάσταση της κοινωνίας μεταξύ Θεού κι ανθρώπου, που είχε διακοπεί λόγω της αμαρτίας. Τώρα, η αιτία εξιλεωνόταν με το χυμένο αίμα. Κι αποδεικνύεται απ’ το γεγονός ότι και ο Θεός κι ο ιερέας και οι Ισραηλίτες έπαιρναν τμήμα από την προσφορά αυτή.
Οι διάφορες εκδοχές του νοήματος, που περιέχονται στη λέξη Σαλόμ, δείχνουν ότι κάθε ευλογία επανέρχεται στον άνθρωπο, που αποκαθιστά την ειρήνη του με το Θεό, μια ειρήνη που χάθηκε με την πτώση του ανθρώπου.
Ο Γιαχβέ είναι η πηγή της ειρήνηςα) Στο ίδιο το πρόσωπο του ΓΧΒΧ υπάρχει τέλεια ειρήνη, γιατί ο Ίδιος είναι η πηγή της ειρήνης. Μπορεί να λυπάται για την αμαρτία και τη διαφθορά του κόσμου και να μην αδιαφορεί στις θλίψεις και στις ανάγκες των ανθρώπων κι ιδίως του λαού Του, όμως τίποτε από αυτά δεν ταράζουν την ειρήνη Του, τίποτα δεν μπορεί να καταστρέψει ή να αποσταθεροποιήσει την τέλεια ισορροπία της φύσης Του. Δεν θα μπορούσε να μας δίνει μια ειρήνη που «υπερέχει κάθε νου» (Φιλιππησίους 4:7), αν ο Ίδιος δεν ήταν τέλειος και η ασφαλής ειρήνη. Αυτή η αλήθεια είναι η ελπίδα μας κι η ασφάλειά μας.
β) Αλλά Αυτός είναι και η πηγή της ειρήνης στη στάση Του και στη διάθεσή Του σε μας: «Επειδή, εγώ γνωρίζω τις βουλές που βουλεύομαι για σας, λέει ο ΚΥΡΙΟΣ, βουλές ειρήνης κι όχι κακού, για να σας δώσω το προσδοκώμενο τέλος» (Ιερεμίας 29:11). «Είθε να άκουγες τα προστάγματά μου! Τότε, η ειρήνη σου θα ήταν σαν ποταμός, και η δικαιοσύνη σου σαν κύματα θάλασσας» (Ησαΐας 48:18).
Ο Ιησούς, η πληρότητα και η τελειότητα της ειρήνης
Το όνομα Γιαχβέ Σαλόμ βρίσκει την πιο πλήρη έκφραση και πραγμάτωσή του στην Κ. Διαθήκη. Συχνά εφαρμόζεται στον Θεό, που αποκαλείται «ο Θεός της ειρήνης»: «Κι ο Θεός της ειρήνης είθε να είναι μαζί μ’ όλους σας» (Ρωμαίους 15:33), «Κι ο ίδιος ο Θεός της ειρήνης είθε να σας αγιάσει ολοκληρωτικά...» (Α' Θεσσαλονικείς 5:23), «Και ο Θεός της ειρήνης... είθε να σας κάνει τέλειους σε κάθε αγαθό έργο, για να εκτελείτε το θέλημα του» (Εβραίους 13:20).
Έμμεσα το όνομα εφαρμόζεται και στον Κύριο Ιησού. Ο Ιησούς, ο Ίδιος, είναι η τέλεια ειρήνη. Αυτός μιλάει για την «ειρήνη Του»: «Ειρήνη αφήνω σε σας, ειρήνη τη δική μου δίνω σε σας. Όχι όπως δίνει ο κόσμος, σας δίνω εγώ. Ας μη ταράζεται η καρδιά σας ούτε να δειλιάζει» (Ιωάννης 14:27). Έφερε μέσα Του εκείνη την τέλεια ανάπαυση του πνεύματος που μόνον στον Θεό ανήκει και με την οποία μπορούσε να λέει: «Ελάτε σε Μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι και Εγώ θα σας αναπαύσω. Σηκώστε επάνω σας τον ζυγό Μου και μάθετε από Μένα. Επειδή, είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά. Και θα βρείτε ανάπαυση μέσα στις ψυχές σας» (Ματθαίος 11:28-29).
Ο Ιησούς είναι ο Άρχοντας της ειρήνης που προφητεύτηκε στους προφήτες (Ησαΐας 9:6). Πριν τη γέννησή Του ο Ζαχαρίας είπε: «Από σπλάχνα ελέους του Θεού μας, με τα οποία μας επισκέφτηκε, ανατολή από ψηλά, για να φωτίσει εκείνους που κάθονται σε σκοτάδι και σε σκιά θανάτου, ώστε να κατευθύνει τα πόδια μας σε δρόμο ειρήνης» (Λουκάς 1:78-79), ενώ στη γέννησή Του πλήθος αγγέλων έψαλλαν: «Δόξα στον Θεό εν υψίστοις, και επάνω στη γη ειρήνη, σε ανθρώπους ευδοκίας» (Λουκάς 2:14). Κι ο Ιησούς ο Ίδιος, κήρυξε «ευαγγέλιο ειρήνης» (Πράξεις 10:36, Εφεσίους 2:17).
Ο άνθρωπος είναι σε έχθρα με τον Θεό λόγω της αμαρτίας (Ρωμαίους 8:7). Αλλά δια του αίματος του σταυρού (Κολοσσαείς 1:20) ο Χριστός μάς έφερε ειρήνη (Ρωμαίους 5:10), συμφιλιώνοντάς μας μέσω του θανάτου Του με τον Θεό (Β' Κορινθίους 5:19). Δια πίστεως σ’ Αυτόν έχουμε ειρήνη με τον Θεό (Ρωμαίους 5:1). Πράγματι, Αυτός είναι «η ειρήνη μας» (Εφεσίους 2:14).
Το μέτρο της συνεχούς εμπιστοσύνης μας σ’ Αυτόν, είναι το μέτρο της ειρήνης μας εν Αυτώ (Φιλιππησίους 4:6-7, Κολοσσαείς 3:15, Ρωμαίους 8:5). Δια του Ιησού έχουμε ειρήνη με το Θεό. Αυτός είναι για μας η ειρήνη του Θεού. Δεν υπάρχει ελπίδα για ειρήνη χωρίς Αυτόν, για άτομα κι έθνη. Πρώτα η δικαιοσύνη, μετά η ειρήνη (Ησαΐας 32:17). Η μόνη δικαιοσύνη που είναι ευπρόσδεκτη στο Θεό, είναι η δικαιοσύνη του Ιησού Χριστού και δικαιωμένοι είναι αυτοί, στους οποίους ο Θεός την απονέμει μέσω της πίστης σ’ Αυτόν. Εκείνοι που δεν είναι έτσι δίκαιοι, δεν γνωρίζουν την οδό της ειρήνης (Ρωμαίους 3:11,17). Για την ειρήνη, η Κ. Διαθήκη λέει, ότι δίνεται από τον Θεό Πατέρα και από τον Κύριο Ιησού Χριστού. Αποκτάται μόνο δια της συμφιλίωσης με τον Θεό δια του αίματος του Χριστού, που είναι ο Γιαχβέ Σαλόμ στην Κ. Διαθήκη.
Η ειρήνη του Θεού, είναι δώρο του Κυρίου
Η σαλόμ δεν μπορεί να κερδηθεί. Ούτε δίνεται σε όποιον ισχυρίζεται ότι είναι Χριστιανός. Πάρα πολλοί στην εκκλησία σήμερα δεν έχουν σαλόμ. Σαν τον Ισραήλ, πολλοί πιστοί έχουν ζήσει πολύ μικρές περιόδους ειρήνης ανάμεσα στις μακρές περιόδους των θλίψεών τους. Συχνά αναφέρουν τα λόγια του Κυρίου: «Ειρήνη αφήνω σε σας, ειρήνη τη δική μου δίνω σε σας. Ας μη ταράζεται η καρδιά σας ούτε να δειλιάζει» (Ιωάννης 14:27). «Αυτός δε, ο Κύριος της ειρήνης είθε να σας δώσει ειρήνη μέσα σε κάθε τι, με κάθε τρόπο» (Β' Θεσσαλονικείς 3:16). Όμως, όπως δείχνουν οι Κριτές, είναι αδύνατο να λάβουμε τη σαλόμ του ΚΥΡΙΟΥ μέχρις ότου συμπεριφερθούμε στον ΚΥΡΙΟ σύμφωνα με τις διάφορες ιδιότητές Του.
Πώς αλλιώς μπορούμε να τιμήσουμε τον ΚΥΡΙΟ σαν τον Παντοδύναμο Θεό, εκτός αν επικοινωνήσουμε μαζί Του έτσι όπως πράγματι είναι; Ξέρουμε ότι είναι πανταχού παρών, πάνσοφος και παντοδύναμος. Επιπλέον, είναι ελεήμων, γεμάτος καλοσύνη, υπομονετικός, μακρόθυμος, σπλαχνικός, γεμάτος αγάπη και χάρη. Ο ΚΥΡΙΟΣ είναι όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα. Ο Θεός είναι επίσης άγιος, δίκαιος, αυστηρός, αγαθός, αμετάβλητος, μισεί την αμαρτία, δεν είναι προσωπολήπτης.
Πολλοί πιστοί σήμερα δεν έχουν αποκάλυψη του Παντοδύναμου Θεού με τον Οποίον πρέπει να έχουν κοινωνία. Τέτοιοι πιστοί έχουν απορρίψει το Θεό των Πράξεων που φόνευσε 2 μέλη μιας πλήρους Πνεύματος εκκλησίας, επειδή είπαν ψέματα στο Άγιο Πνεύμα. Έχουν αγνοήσει τον Θεό που αρνείται να συγχωρήσει αυτούς που δεν συγχωρούν άλλους. Και δεν πιστεύουν στον Θεό που δηλώνει ότι θα κρίνει χωρίς έλεος όλους όσους αρνούνται να δείξουν έλεος στους αδελφούς τους. Είναι ένας Θεός, λέει ο Παύλος, που η οργή Του «αποκαλύπτεται απ’ τον ουρανό πάνω σε κάθε ασέβεια κι αδικία ανθρώπων, που κατακρατούν την αλήθεια με μέσα αδικίας» (Ρωμαίους 1:18).
Πώς τολμούν και συνεχίζουν να αμαρτάνουν εκούσια και ανέμελα στην παρουσία του Θεού; Πώς τολμούν να κάθονται στη συνάθροιση ψάλλοντας, εμφανιζόμενοι ότι είναι δίκαιοι, όταν παράλληλα κουτσομπολεύουν, συκοφαντούν τους αδελφούς και τις αδελφές τους και κάνοντας χοντρές αμαρτίες; Πώς τολμούν και συνεχίζουν να ζουν διπλή ζωή, αντί να φοβούνται την οργή και τη παιδεία του Θεού; Πώς τολμούν να ζητούν δικαίωση για όλες τις πονηρές πράξεις τους; Αν ήξεραν μόνον με ποιον έχουν κοινωνία, θα φώναζαν, όπως και ο Γεδεών: «Αλλοίμονο, ΚΥΡΙΕ μου και Θεέ μου. Αλλοίμονό μου, αμαρτάνω μπροστά στον άγιο, δίκαιο Κριτή των πάντων».
Ποτέ δεν θα λάβουμε τη σαλόμ του Κυρίου μέχρις ότου καταλάβουμε: «Αυτός είναι ο Παντοδύναμος Θεός με τον Οποίον σχετίζομαι, ο δημιουργός και συντηρητής του σύμπαντος. Πώς μπορώ να συνεχίζω να Τον θεωρώ σαν κάτι το δεδομένο; Γιατί ακόμα δοκιμάζω τη χάρη Του, ζώντας με αυτήν την ασέλγεια σαν να μην ακούει και να μη βλέπει τις κρυφές μου πράξεις; Γιατί δεν μπορώ να δω ότι, όλα αυτά τα κάνω μπροστά σ’ ένα δίκαιο κριτή που εννοεί ό,τι λέει σχετικά με την αγιότητα; ΚΥΡΙΕ, θλίβομαι για την αμαρτία μου. Καταλαβαίνω ότι προσπάθησα να σε υπηρετήσω ενώ ακόμα δεν είχα αποχωριστεί το είδωλό μου. Σε αντιμετώπισα σαν να ήσουν κάποιος αδύναμος, όπως εγώ. Κι αμφέβαλλα γι’ αυτά που λες στο Λόγο Σου. Αμφισβήτησα την αγάπη Σου και την οδηγία σου. Σε παρακαλώ, Πατέρα, συγχώρεσέ με. Άνοιξε τα μάτια μου, κι αποκάλυψέ μου τη θεότητά Σου».
Αν μας συγκλονίζει ο Λόγος του Θεού κι είμαστε έτοιμοι να υπακούσουμε σ’ ό,τι λέει, τότε θα λάβουμε την αποκάλυψη του Γιαχβέ Σαλόμ. Θα έρθει σε μας προσωπικά σαν «ο ΚΥΡΙΟΣ, η ειρήνη μας» γεμίζοντας το πνεύμα μας με υπερφυσική δύναμη απέναντι σε κάθε εχθρό. Δεν μπορούμε να κερδίσουμε αυτού του είδους την ειρήνη. Είναι δώρο από τον Θεό. Ούτε να την αυξήσουμε μπορούμε. Έρχεται σε μας μόνον όταν αναγνωρίζουμε και τιμούμε Αυτόν με τον Οποίον σχετίζεσαι: τον Παντοδύναμο, άγιο και δίκαιο Θεό.
Όταν ο Γεδεών έλαβε την αποκάλυψη του Γιαχβέ Σαλόμ, πρέπει να παρηγορήθηκε με τη σκέψη: «Είναι πράγματι Θεός παντοδύναμος, άγιος και δίκαιος. Όμως, δεν ήρθε σε μένα με έλεος; Δεν με πλησίασε με αγάπη; Ναι, είναι άγιος, αλλά αυτός ο άγιος Θεός έκανε το πρώτο βήμα. Πήρε την πρωτοβουλία κι ήρθε στην αμφιβολία μου, την τεμπελιά μου και την ανυπακοή μου. Φυσικά και είχε κάθε δικαίωμα να με πετάξει σαν κάτι άχρηστο. Αλλά αντί γι’ αυτό, μου πρόσφερε δύναμη και σαφή κατεύθυνση. Ο ΚΥΡΙΟΣ ήρθε για να με ελευθερώσει, όχι να με καταδικάσει».
Γι’ αυτό είναι ο σταυρός. Ο Ιησούς ήρθε σε μας, στην αμαρτία μας κι αυτό ώφειλε να φέρει ελπίδα, χαρά και ειρήνη στην καρδιά μας. Είχε κάθε δικαίωμα να μας πετάξει σαν κάτι το άχρηστο. Αλλά αντί γι’ αυτό, ήρθε σε μας μιλώντας για απελευθέρωση, ενδυνάμωση, θάρρος και ανδρεία.
Μη ξεγελιόμαστε. Ο ΚΥΡΙΟΣ δε διάλεξε τον Γεδεών, γιατί είδε κάτι σπουδαίο σ’ αυτόν. Αλλά, αποκάλυψε τον Γιαχβέ Σαλόμ στο Γεδεών σαν δώρο. Και σήμερα ο ΚΥΡΙΟΣ κάνει την ίδια προσφορά σε μας. Μας λέει, όπως και στον Γεδεών: «Θα σε αποστείλω για να πολεμήσεις κατά του εχθρού σου. Αλλά μη ανησυχείς. Θα σε στείλω με την ειρήνη μου να γεμίζει την καρδιά σου».
Η ανταπόκρισή μας θα πρέπει να είναι σαν του Γεδεών: «Ο ΚΥΡΙΟΣ λέει ότι είμαι άτομο με θάρρος και ανδρεία. Και γνωρίζω ότι είναι ένας άγιος Θεός που δεν μπορεί να πει ψέματα. Συνεπώς ανεξάρτητα με το πώς αισθάνομαι, ανεξάρτητα με το πόσο αποθαρρυμένος μπορεί να είμαι με τις παλιές μου αμαρτίες, θα πιστέψω ό,τι μου είπε ο ΚΥΡΙΟΣ μου. Με διέταξε να πάω και θα πάω». Τώρα μπορείς να προχωρήσεις με τον Γιαχβέ Σαλόμ, τον ΚΥΡΙΟ, την ειρήνη σου, γιατί σου την έχει δώσει.Τελειώνοντας, θα ήθελα να κλείσω με την ευλογία: «Ο ΚΥΡΙΟΣ να σε ευλογήσει και να σε φυλάξει! Ο ΚΥΡΙΟΣ να επιλάμψει το πρόσωπό του επάνω σου και να σε ελεήσει! Ο ΚΥΡΙΟΣ να υψώσει το πρόσωπό του επάνω σου και να σου δώσει ειρήνη!» (Αριθμοί 6:24-26).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου