8/7/11

Η Ορθόδοξη Εκκλησία και το Ισραήλ

Ο σκοπός της διδασκαλίας αυτής είναι να βοηθήσει να αφυπνίσει τον Ορθόδοξο αναγνώστη στο να αντιληφθεί την προφητική σπουδαιότητα της παλινόρθωσης του Ισραήλ ως κυρίαρχου έθνους τον Μάιο του 1948. Δυστυχώς, η Ορθόδοξη Εκκλησία, ακολουθώντας το παράδειγμα της Καθολικής Εκκλησίας και πολλών Εκκλησιών της Μεταρρύθμισης, απέρριψε την επανασύσταση του Ισραήλ και τη θεώρησε απλά σαν ένα ιστορικό ατύχημα. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της «θεολογίας της Αντικατάστασης», που θεωρεί ότι η Εκκλησία των Εθνικών είναι ο Νέος Ισραήλ, εφόσον αυτή δήθεν αντικατέστησε τον Παλαιό Ισραήλ. Θεωρεί ότι ο Θεός τέλειωσε με τους Εβραίους.

ΤΑ ΔΥΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Γνωρίζεις, αγαπητέ αναγνώστη, ότι οι Εβραίοι και οι Έλληνες έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: ότι και οι δυο τους είναι προβληματικά παιδιά του Θεού;

Αυτό είναι τελείως παράξενο, αν αναλογιστείς ότι και οι Εβραίοι και οι Έλληνες έχουν ευνοηθεί από τον Θεό. Και οι δυο ήταν ιδιαίτερα προικισμένοι από τον Θεό. Και οι δυο λαοί ήταν προικισμένοι με ξεχωριστά προσόντα διακονίας για να εκπληρώσουν το λυτρωτικό σχέδιο που έχει ο Θεός για όλα τα έθνη της γης.

Οι Εβραίοι έλαβαν τον Νόμο του Θεού σε μια ιδιαίτερη σχέση διαθήκης, για να προετοιμαστούν για τον ερχομό του Μεσσία. Οι Έλληνες, από την άλλη μεριά, εξοπλίστηκαν με μια γλώσσα και μια φιλοσοφία που ήταν πιο ταιριαστή στο να εκφράσει την έσχατη, μεταφυσική πραγματικότητα. Η Καινή Διαθήκη γράφηκε στη γλώσσα τους. Τα ελληνικά ήταν η γλώσσα της Αρχέγονης Εκκλησίας. Οι Έλληνες Χριστιανοί της εποχής εκείνης έπαιξαν έναν σημαντικό ρόλο στην καθιέρωση του Συμβόλου της Πίστης της Παγκόσμιας Εκκλησίας στις Οικουμενικές Συνόδους.

«Η φιλοσοφία δόθηκε στους Έλληνες άμεσα και βασικά μέχρις ότου ο Κύριος καλέσει τους Έλληνες», διδάσκει ο Κλήμης Αλεξανδρείας (2ος αιώνας), «επειδή αυτή ήταν ο παιδαγωγός για να φέρει τον νου των Ελλήνων, όπως ο Νόμος τους Εβραίους, στον Χριστό. Η φιλοσοφία, συνεπώς, ήταν μια προετοιμασία, που προετοίμαζε τον δρόμο γι’ αυτόν που είναι τέλειος εν Χριστώ» (Στρώματα 1, 5).

Όμως, οι Έλληνες ακολούθησαν τα παράδειγμα των Εβραίων στην εθνική τους ανταρσία και αποστασία. Οι Εβραίοι άρχισαν με τη χάρη (εν Αβραάμ) εξαιτίας της κυρίαρχης εκλογής του Ισραήλ από τον Θεό, αλλά κατέληξαν στη σκλαβιά του Νόμου. Οι Έλληνες, επίσης, άρχισαν με τη χάρη, με τις υποσχέσεις του Ευαγγελίου, με μια σχέση διαθήκης στο αίμα του Αμνού του Θεού. Αλλά, σαν τους Εβραίους, και αυτοί τελικά έπεσαν στη σκλαβιά του θρησκευτικού νομικισμού, σε νεκρούς τύπους και στην αυτοδικαίωση.

Εμείς οι Έλληνες (και όλοι οι Ορθόδοξοι Έλληνες μέσω πνευματικής κληρονομιάς) είμαστε αδικαιολόγητοι μπροστά στον Θεό. Έχουμε την εβραϊκή εμπειρία της ανταρσίας και της θεϊκής κρίσης, για να μας διδάξουν για τις παγίδες του στείρου τυπικισμού και φαρισαϊσμού.

Αλλοίμονο όμως! Φαίνεται ότι δεν μάθαμε τίποτα από το μάθημα του αρχαίου Ισραήλ. Αντίθετα, ακολουθήσαμε τα βήματά τους. Αντιγράψαμε το δυσοίωνο παράδειγμά τους. Δεν μπόρεσαν να αναγνωρίσουν τον Μεσσία, όταν Αυτός ήρθε. Οι Έλληνες και οι περισσότεροι Ορθόδοξοι σήμερα είναι ανίκανοι να αναγνωρίσουν το Άγιο Πνεύμα, καθώς εκδηλώνεται με την τωρινή παγκόσμια έκχυση Του στους έσχατους καιρούς, προετοιμάζοντας για την ένδοξη εμφάνιση του Κυρίου Ιησού Χριστού. Οι Εβραίοι αντιστάθηκαν στον Γιο του Θεού. Οι Έλληνες, αλλά και άλλοι Ορθόδοξοι, αντιστέκονται στο Πνεύμα του Θεού.

Πολύ συχνά, μέσα στα 40 χρόνια της ανανεωτικής διακονίας που με κατέφαγε, ένιωσα ότι ένας αριθμός σκληροπυρηνικών νομικιστών Ορθοδόξων ήθελαν να με λιθοβολήσουν, έτσι όπως ο άγιος Στέφανος βρήκε το στεφάνι του μαρτυρίου. Θα μπορούσα δικαιολογημένα να απευθύνω τα λόγια του προς του σύγχρονούς μου αντιπάλους: «Σκληροτράχηλοι και απερίτμητοι στην καρδιά και στα αυτιά, εσείς όλοι πάντοτε αντιτάσσεστε ενάντια στο Άγιο Πνεύμα, όπως οι πατέρες σας, έτσι κι εσείς. Ποιον από τους προφήτες δεν έθεσαν υπό διωγμό οι πατέρες σας;» (Πράξεις 7:51 κ.ε.).

ΤΥΦΛΩΣΕ ΑΡΑΓΕ Ο ΣΑΤΑΝΑΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;
Παρόλο που εμείς οι Ορθόδοξοι ακολουθήσαμε την οδό του αρχαίου Ισραήλ, αποδειχθήκαμε περιβόητα αντισημίτες ανά τους αιώνες, και οι Έλληνες και οι Σλάβοι. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η αποτυχία μας στο να δούμε την παλινόρθωση του Ισραήλ το 1948 σαν ένα «σημάδι των καιρών». Αυτό είναι απόδειξη γενικά της έλλειψης ενδιαφέροντός μας για τα εσχατολογικά ζητήματα. Γίναμε αδιάφοροι για τα προφητικά και αποκαλυπτικά θέματα.

Οι Έλληνες έχουν κάθε λόγο να είναι αιώνια ευγνώμονες προς τους Εβραίους. Αν δεν ήταν αυτός ο Εβραίος, ο Σαούλ από την Ταρσό, πολύ πιθανόν ακόμα να προσεύχονταν στα είδωλα.

Πιστεύω ότι αυτή η διδασκαλία θα σε διακονήσει. Ο Θεός με έχει καλέσει για να σημάνω συναγερμό. Η εποχή της χάριτος και του ελέους φτάνει στο τέλος. Ο αιώνας, κατά τον οποίον ο Ιησούς κυβερνά σαν ο Αμνός, φτάνει στο τέλος. Ο Ιησούς θα εμφανιστεί σαν το Λιοντάρι από τη φυλή του Ιούδα (Αποκάλυψη 5:5). Ο Θεός είναι έτοιμος να εκχύσει τις φιάλες της οργής Του πάνω στον ανυπότακτο οίκο Του και γενικά πάνω σ’ αυτήν την αμαρτωλή και μοιχαλίδα γενιά.

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ
«Γίνε ζηλωτής και μετανόησε» (Αποκάλυψη 3:19) είναι το μήνυμα που ο Κύριος θέλει να ακούσει ο κόσμος σ’ αυτήν την έσχατη ώρα.

Είναι άμεση ανάγκη να μεταδώσουμε το μήνυμα του Θεού. Όλα τα σημάδια των καιρών συγκλίνουν στο να δηλώνουν ότι ο Ιησούς έρχεται σύντομα και εμείς πρέπει να προειδοποιήσουμε τους ομόθρησκούς μας Ορθόδοξους Χριστιανούς. Κάνω έκκληση στους συναδέλφους μου ιερείς και στην εκκλησιαστική ιεραρχία να κηρύξουν αυτό που αποτελεί τον πυρήνα της Ορθοδοξίας: μετάνοια και επιστροφή στον ζωντανό Χριστό προετοιμαζόμενοι για την ένδοξη εμφάνιση του Χριστού. Ο θρησκευτικός επαγγελματισμός πρέπει να υποχωρήσει μπροστά στον προφητικό και ευαγγελικό ενθουσιασμό.

Αν δεν αναγνωρίσουμε την αποκατάσταση του Ισραήλ, ως το «μεγαλύτερο σημείο» του Θεού στους έσχατους καιρούς, τότε εμείς οι Ορθόδοξοι είμαστε προορισμένοι για θεία κρίση την ώρα της Μεγάλης Θλίψης, που έχει προφητευθεί. Ο Σατανάς προσπαθεί να τυφλώσει την Ορθόδοξη Εκκλησία και να την κάνει να νιώθει σαν να είναι απλά μια ακόμα μέρα. Έχει φτάσει η εποχή όπου χρειάζεται να καταλάβουμε ότι ζούμε σε μέρες προφητικής εκπλήρωσης. Ο Θεός ανοικοδομεί τη Σιών. Μαζεύει ξανά τον λαό της διαθήκης Του στην Ιερουσαλήμ.

Αυτοί που αρνούνται να αναγνωρίσουν την κυρίαρχη επέμβαση του Θεού στην ανασυγκρότηση του Ισραήλ ως έθνους, θα υποστούν κρίση. Ο Θεός στήνει το σκηνικό για την επιστροφή του Γιου Του, του Κυρίου Ιησού Χριστού, και για την παγκόσμια βασιλεία Του, όταν Αυτός ενθρονιστεί στην Ιερουσαλήμ. Αλλά ο αιώνας της βασιλείας είναι ήδη εδώ.

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΩΝΙΑ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;
Υπάρχει ακόμα χρόνος για να εγκαταλείψουμε την ιστορική μας αυταπάτη ότι η αιώνια πόλη είναι η αυτοκρατορική Ρώμη ή η Νέα Ρώμη (η Κωνσταντινούπολη). Τα μάτια μας πρέπει να στραφούν προς την Ιερουσαλήμ, που ειδικά τώρα έχει αποκατασταθεί. Η κατοχή της αγίας πόλης από τους Ισραηλινούς, το 1967, είναι ένα αξιοσημείωτο σημάδι των καιρών.

Για πολύ καιρό εμείς οι Ορθόδοξοι στρέψαμε τα βλέμματά μας προς τη λάθος πόλη. Το γεγονός ότι το Πατριαρχείο της Ιερουσαλήμ υποβιβάστηκε στην τέταρτη θέση, ως προς την αρχαιότητα, σε σχέση με τα τέσσερα αρχαία Πατριαρχεία, μετά την Κωνσταντινούπολη, την Αλεξάνδρεια και την Αντιόχεια, κάνει δραματική την τραγική εξαπάτηση στην οποία ο Ρωμαϊκός ιμπεριαλισμός (συμπεριλαμβανομένου και του Βυζαντινού) βύθισε την Αρχέγονη Εκκλησία. Και η Παλαιά και η Νέα Ρώμη αντικατέστησαν την μητέρα Εκκλησία της Ιερουσαλήμ.

Η πραγματική πόλη του Θεού δεν είναι η Ρώμη (Παλαιά ή Νέα). Η Ιερουσαλήμ είναι η αγαπημένη πόλη του Θεού πάνω στον πλανήτη Γη. Ο Ψαλμωδός Δαβίδ φωνάξει: «Μέγας είναι ο ΚΥΡΙΟΣ και άξιος αίνεσης σε υπερβολικό βαθμό στην πόλη του Θεού μας, στο βουνό της αγιότητάς του» (Ψαλμός 48:1).

Και η Παλαιά και η Νέα Ρώμη έχουν σφετεριστεί τον τίτλο της «Αιώνιας Πόλης». «Καθώς ακούσαμε, έτσι και είδαμε στην πόλη του ΚΥΡΙΟΥ των δυνάμεων, στην πόλη του Θεού μας. Ο Θεός θα τη θεμελιώσει για πάντα» (Ψαλμός 48:8).

Εκτός από αυτήν την κραυγαλέα περιφρόνηση προς τη διδασκαλία της Βίβλου, που αντικαθιστά την Ιερουσαλήμ, «την πόλη του Θεού μας», με την αυτοκρατορική πόλη, και το άγιο όρος της Σιών έχει αντικατασταθεί στην Ελλάδα από το όρος Άθως. Οι μοναχοί που κατοικούν σ’ αυτήν τη χερσόνησο στη βόρεια Ελλάδα, που θεωρείται το πιο ιερό και υπερβολικά σεβάσμιο αγιαστήριο σε όλο τον Ορθόδοξο κόσμο, θα σχίζουν τα ρούχα τους από ιερή αγανάκτηση, καθώς διαβάζουν αυτές τις δηλώσεις μου.

Είναι καιρός να απελευθερωθούμε από θρησκευτικές ψευδαισθήσεις, όσο και αν με το χρόνο πήραν αξία. Η Σιών είναι το άγιο όρος του Θεού! Μπορούμε να βρούμε αναρίθμητες αναφορές στην Παλαιά Διαθήκη που αναφέρουν τη Σιών ως την επιλεγμένη τοποθεσία για τη μόνιμη κατοικία του Θεού. Αλλά και το βιβλίο της Αποκάλυψης στην Καινή Διαθήκη έχει πολλά να μας πει για την Ιερουσαλήμ όπου ο Ιησούς, όταν επιστρέψει με δόξα, θα ενθρονιστεί. Αργότερα, η άνω Ιερουσαλήμ θα κατέβει από τον ουρανό και θα τοποθετηθεί πάνω από την κάτω Ιερουσαλήμ.

Προφανώς, η Καινή Διαθήκη διακηρύττει την εκπλήρωση της προφητείας της Παλαιάς Διαθήκης σχετικά με την αποκατάσταση του Ισραήλ, της Σιών και της Ιερουσαλήμ. Πράγματι, ζούμε τώρα στον αιώνα της εκπλήρωσης. Ο Θεός έχει έναν λόγο προειδοποίησης γι’ αυτούς που αρνούνται να δεχθούν την κυρίαρχη βουλή Του και το πρόγραμμά Του για τα τέλη των καιρών. Θα πει σ’ αυτούς που επιμένουν στη «Θεολογία της Αντικατάστασης»: «Στο εξής δεν θα κομπάζεις ενάντια στο βουνό μου το άγιο» (Σοφονίας 3:11).
του Αρχιμανδρίτη Ευσέβιου Α. Στεφάνου, Th.D.
Αδελφότης του Αγ. Συμεών του νέου Θεολόγου
Miramar Beach, Florida

4/7/11

Χριστιανικός Σιωνισμός

«Κατά την ημέρα εκείνη, ο κλάδος του Κυρίου θα είναι ωραίος και ένδοξος, και ο καρπός της γης εξαίρετος και ευφρόσυνος σ’ εκείνους που θα έχουν διασωθεί από τον Ισραήλ» (Ησαΐας 4:2).

Τόσο οι Εβραίοι όσο και οι Χριστιανοί έχουν συχνά αναρωτηθεί σχετικά με την πραγματική υπόσταση του Χριστιανικού Σιωνισμού. Βασίζεται άραγε στο λόγο του Θεού; Στην ιστορία; Πρόκειται για ένα σύγχρονο πολιτικό κίνημα, όπως αρκετοί υποστηρίζουν; Ποιοι είναι αυτοί οι Χριστιανοί Σιωνιστές και τι ακριβώς πρεσβεύουν;

Οι Χριστιανοί Σιωνιστές είναι Χριστιανοί που πιστεύουν στη Βίβλο και έχουν θέσει ως έναν από τους κύριους στόχους της ζωής τους τη μελέτη των Γραφών, ώστε να μπορέσουν να ερμηνεύσουν το θέλημα του Θεού για το Ισραήλ και το σχέδιό του για το κράτος αυτό, στους αιώνες των αιώνων. Μπορεί να είναι Ορθόδοξοι, Διαμαρτυρόμενοι, Καθολικοί ή να ανήκουν σε οποιοδήποτε άλλο χριστιανικό δόγμα. Δεν αισθάνονται την ανάγκη να απολογηθούν επειδή αναφέρονται στο λόγο του Θεού σχετικά με το Ισραήλ ή την Ιερουσαλήμ, αφού πιστεύουν ότι το θεϊκό σχέδιο είναι ούτως ή άλλως μυστήριο και ανεξήγητο για τους ανθρώπους.

Οι συγκεκριμένοι Χριστιανοί Σιωνιστές δεν πιστεύουν ότι οι ομόθρησκοί τους μπορεί να αντιμετωπίζουν τα ηθικά πρότυπα με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Αντίθετα μάλιστα, μέσα στην αγάπη τους για την αλήθεια, φρονούν ότι πρέπει να υπακούουν στο λόγο του Θεού και να φροντίσουν να κυριαρχήσει σε όλες τις πτυχές της ζωής τους, συμπεριλαμβανομένης και της πεποίθησής τους για όσα το θεϊκό σχέδιο επαγγέλλεται αναφορικά με το κράτος του Ισραήλ και τον εβραϊκό λαό.

Ο Χριστιανικός Σιωνισμός βασίζεται στον αλάνθαστο και αμετάβλητο Λόγο του Θεού. Έχει δεσμευθεί στην αποδοχή και την ανάληψη ενεργούς δράσης στο ίδιο το έργο του Θεού - την προφητική και θεϊκά αναγγελθείσα επιστροφή στη Σιών των φυσικών απογόνων του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ.

Ο Χριστιανικός Σιωνισμός σημαίνει συμπαράταξη με το Ισραήλ και την άνευ όρων υποστήριξή του οποτεδήποτε εκδηλώνεται αντισημιτισμός, διατυπώνονται ιστορικές ανακρίβειες ή αποφάσεις που επηρεάζουν αρνητικά το Ισραήλ και τον εβραϊκό λαό. Συχνά, αυτό σημαίνει έναν μοναχικό αγώνα ενάντια στις διαστρεβλωμένες αλήθειες της προπαγάνδας και στην παραπλανημένη κοινή γνώμη.

Ο Χριστιανικός Σιωνισμός αποτελεί μια απάντηση στην αποκατάσταση του Ισραήλ από όλους όσοι έχουν, μέσω του Θεού, ενώσει τις καρδιές τους με τον εβραϊκό λαό και έχουν υποστεί μια «περιτομή καρδιάς». Στην προς Ρωμαίους Επιστολή του (2:28-29), ο απόστολος Παύλος λέει: «Επειδή, Ιουδαίος δεν είναι αυτός που είναι κατά το φανερό μέρος Ιουδαίος, ούτε περιτομή αυτή που είναι κατά το φανερό μέρος, αυτή που γίνεται στη σάρκα. Αλλά Ιουδαίος είναι αυτός που είναι κατά το κρυφό μέρος Ιουδαίος και περιτομή αυτή της καρδιάς, κατά το πνεύμα, όχι κατά το γράμμα, για το οποίο ο έπαινος είναι όχι από ανθρώπους, αλλά από τον Θεό».

Η Βίβλος λέει ότι στο τέλος του χρόνου, θα υπάρξουν μη Εβραίοι από όλα τα έθνη του κόσμου, που θα ταυτιστούν με τον εβραϊκό λαό και θα έρθουν μαζί του στη Σιών. Ακόμα, λέει, ότι ο Θεός θα δώσει εντολή στους μη Εβραίους να πάρουν τους Εβραίους στους ώμους τους και να τους φέρουν πίσω στη γη των προγόνων τους.

Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των Χριστιανών Σιωνιστών είναι ότι δεν πιστεύουν απλώς ότι υπάρχει μέλλον για το λαό Ισραήλ, αλλά είναι πρόθυμοι να γίνουν οι ίδιοι όργανα στο έργο του Θεού, για να δουν αυτό το μέλλον να πραγματοποιείται.

Οι Χριστιανοί Σιωνιστές αναζητούν κάθε δυνατό κανάλι επικοινωνίας για να διακηρύξουν το λόγο του Θεού, ο οποίος έδωσε τη Γη της Χαναάν ως κληρονομιά στο λαό του Ισραήλ για πάντα. Ο Θεός έδωσε αυτή την υπόσχεση στον Αβραάμ πριν από 4.000 χρόνια (Γένεση 13:14-18).

Η υπόσχεση αυτή επαναλήφθηκε πολλές φορές, με την επισήμανση ότι η απώλεια του τόπου διαμονής, εξαιτίας των εξεγέρσεων και της ανυπακοής του λαού αυτού, δε θα σήμαινε και την απώλεια ιδιοκτησίας επί της γης (Δευτερονόμιο 30:1-6). Ο Θεός, ο οποίος εξόρισε τον εβραϊκό λαό σε δύο στιγμές της Ιστορίας - το 586 π.Χ. και το 70 μ.Χ. - επανέλαβε την υπόσχεσή του να φέρει πίσω ξανά τον λαό αυτόν στη γη του (Ιερεμίας 31:10 και Ησαΐας 11:11). Η συγκέντρωση του Ισραήλ θα είναι μόνιμη (Αμώς 9:16).

Για τους Χριστιανούς Σιωνιστές, η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ και η αποκατάστασή του στα αρχαία πατρογονικά του εδάφη, το 1948, αποτελεί απόδειξη ότι υπάρχει ελπίδα και σωτηρία για τον κόσμο. Το Ισραήλ αποτελεί μαρτυρία για την αφοσίωση του Θεού, ότι δηλαδή τηρεί το λόγο Του, όπως έχει ανέκαθεν αποδειχθεί από την ιστορία. Το να υποστηρίζει κανείς το Ισραήλ (Γένεση 12:3), να του παρέχει ανακούφιση από τα δεινά (Ησαΐας 40:1-2) και να προσεύχεται για την ειρήνη στη χώρα αυτή (Ψαλμός 122:6) σημαίνει, στην ουσία, να συνεργάζεται αρμονικά με τον Θεό.

Οι Χριστιανοί Σιωνιστές πιστεύουν στο όραμα των προφητών του Ισραήλ, ότι, δηλαδή, δεν πρόκειται να υπάρξει πραγματική ειρήνη μεταξύ των εθνών, ούτε διαρκής παγκόσμια τάξη, ότι δεν θα υπάρξει τέλος στη διαφθορά της φύσης του ανθρώπου, παρά μόνο αν αποκατασταθεί οριστικά ο εβραϊκός λαός στη γη και στο Θεό του. Τότε, το Ισραήλ υπό τη βασιλεία του Μεσσία του θα καταστεί ποταμός ευλογίας για όλα τα έθνη, ένα φως για τον κόσμο.

Οι Χριστιανοί Σιωνιστές αναγνωρίζουν με λύπη τους τον ενεργό ρόλο που έχουν διαδραματίσει πολλοί «Χριστιανοί», στους διωγμούς κατά των Εβραίων, ανά τους αιώνες. Αυτό γίνεται ακόμα πιο θλιβερό, αν αναλογιστεί κανείς ότι όλα όσα αγαπούν περισσότερο σ’ αυτόν τον κόσμο ως Χριστιανοί, έχουν προέρθει από τους Εβραίους: η Αγία Γραφή και ο Ιησούς.

Οι Χριστιανοί Σιωνιστές επιθυμούν να υπενθυμίσουν εκ νέου την πλήρη διδασκαλία του αποστόλου Παύλου προς τους Ρωμαίους (κεφ. 9-11). Η αγνόηση ζωτικής σημασίας αποσπασμάτων οδήγησε σε λανθασμένα δόγματα και μια θεολογική διδασκαλία «αντικατάστασης», που στρέφεται εναντίον της Βίβλου. Αυτή η τελευταία, αποστερεί από το εβραϊκό έθνος κάθε εθνικό μέλλον και υποστηρίζει ότι η Εκκλησία έχει αντικαταστήσει το Ισραήλ και έχει κληρονομήσει από αυτό όλες τις ευλογίες. Στην προς Ρωμαίους Επιστολή του, ο Παύλος αντικρούει αυτήν την εσφαλμένη θέση και κηρύσσει ακριβώς το αντίθετο.

Υπάρχουν σαφείς δεσμοί ανάμεσα στον αντισημιτισμό και την Εκκλησία στο πέρασμα του χρόνου και η θεολογική άποψη της «αντικατάστασης» έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην υπονόμευση ενός από τα μεγαλύτερα θαύματα του Θεού στις μέρες μας, την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ και την επιστροφή των Εβραίων στα πατρογονικά τους εδάφη.

Η ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΣΙΩΝΙΣΤΩΝ ΜΕ ΤΗ ΣΙΩΝ
Υπάρχουν ορισμένα ζητήματα σχετικά με την εβραϊκή ιστορική εμπειρία, τα οποία προβληματίζουν τους Χριστιανούς περισσότερο από την ίδια την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ και τη σημασία που έχει αυτί για τους Εβραίους. Δεν υπάρχει παρόμοια περίπτωση στη χριστιανική εμπειρία, κατά την οποία να ταυτίζεται σε τέτοιο βαθμό η χώρα και ο λαός της, η θρησκεία και η πολιτική. Καθ’ όλη την ιστορία της εβραϊκής παράδοσης, η Σιών υπήρξε αναπόσπαστο τμήμα της εβραϊκής συνείδησης, όπως εκδηλώνεται στο απαραβίαστο συμβόλαιο ανάμεσα στο Θεό και τον λαό Του, το Ισραήλ.

Η γεωπολιτική διάσταση του Εβραϊσμού υπήρξε πάντα ανασταλτικός παράγων για τον Χριστιανισμό. Η άρνηση των Χριστιανών να εκτιμήσουν τον κεντρικό ρόλο που κατείχε ανέκαθεν η συγκεκριμένη χώρα για τον εβραϊκό λαό, αποκαλύπτει την αδιάλλακτη θέση ορισμένων Χριστιανών να επιμένουν να ορίζουν τον Ιουδαϊσμό με τη λογική του Χριστιανισμού αντί να συμφιλιωθούν με τον ίδιο τον Ιουδαϊσμό και την ιδιαιτερότητά του. Οι Χριστιανοί Σιωνιστές πιστεύουν στις ιστορικές καταβολές του Σιωνισμού, πολύ δε περισσότερο ότι το δικαίωμα για απόκτηση της Γης της Επαγγελίας, όπως απορρέει από τη Βίβλο, είναι σύμφωνο με τα ιστορικά γεγονότα. Το εβραϊκό έθνος κατοίκησε τη χώρα αυτή επί πολλούς αιώνες, πολύ πριν εγκατασταθούν εκεί οι Άραβες. Είχε οικοδομήσει ένα αναπτυγμένο, ανεξάρτητο κράτος, κατά τη διασπορά δε του εβραϊκού λαού η χώρα παρέμεινε έρημη, ακαλλιέργητη και σχεδόν ακατοίκητη.

Μετά την πτώση των Ασμοναίων, η χώρα κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους, τους Βυζαντινούς, τους Σταυροφόρους, τους Άραβες, τους Μαμελούκους, τους Τούρκους και τελικά τους Βρετανούς. Ωστόσο, δεν υπήρξε ποτέ εκεί ένα ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος, ενώ το εβραϊκό κράτος αποτελεί ένα πανάρχαιο, ιστορικό γεγονός. Η Ιερουσαλήμ δεν υπήρξε ποτέ αραβική πρωτεύουσα, υπήρξε όμως (όπως είναι και σήμερα) η πρωτεύουσα του Ισραήλ, από το 1.000 π.Χ. Η εβραϊκή ζωή και ο πολιτισμός γεννήθηκαν στο Ισραήλ και έδωσαν μοναδικά δώρα σε ολόκληρο τον κόσμο. Στην Παλαιστίνη, συγκεκριμένα, δεν υπήρξε ποτέ αραβικός πολιτισμός.

Οι Χριστιανοί Σιωνιστές πιστεύουν ότι το Ισραήλ πρέπει να υπάρχει και αυτή είναι ακριβώς η άποψη που υποστηρίχθηκε από τον Θεόδωρο Χερτσλ. Όπως, όμως, τόνισε ο πατέρας του σύγχρονου Σιωνισμού και οι συνεχιστές του (μαζί με τους Χριστιανούς φίλους τους Γουίλιαμ Χέτσλερ, Γουίλιαμ Μπλάκστοουν και άλλους) δεν θα μπορούσε να υπάρξει εβραϊκό κράτος παρά μόνο στη Γη του Ισραήλ, την ίδια τη Σιών.

Πολλοί άλλοι Χριστιανοί Σιωνιστές υποστήριξαν την ίδια άποψη και ανέλαβαν ενεργό ρόλο στην αποκατάσταση του Σιωνισμού. Ακόμα, συστήθηκαν στην Παλαιστίνη διάφορες οργανώσεις με καθαρά σιωνιστική αποστολή: η Χριστιανική Πρεσβεία της Ιερουσαλήμ, οι Χριστιανοί Φίλοι του Ισραήλ και οι Γέφυρες για την Ειρήνη, αποτελούν τρία μόνο παραδείγματα.

Η Σιών είναι η κορυφή ενός λόφου, στην καρδιά της Ιουδαίας, στην καρδιά της Ιερουσαλήμ, όπου ο Κύριος επέλεξε στοργικά να τοποθετήσει το όνομά Του.

Εδώ είναι που ο Κύριος υποσχέθηκε ότι θα επιστρέψει ο Λυτρωτής του κόσμου, και θα έρθει άδοντας στη Σιών όπου θα φέρει την αιώνια χαρά.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΣΙΩΝΙΣΜΟΥ
Οι Χριστιανοί Σιωνιστές πρέπει να αντιμετωπίζουν συνεχώς τον αντισημιτισμό αλλά και όλους όσοι καταφέρονται κατά του Ισραήλ, σε κάθε ευκαιρία και να ανασκευάζουν τις διαστρεβλωμένες αλήθειες, την ψευδή πληροφόρηση και τις άδικες κατηγορίες κατά του7 Ισραήλ. Συγκεντρώνουν για το σκοπό αυτό χρήματα για να φέρουν τους «Ολίμ» (τους νέους μετανάστες) στη Γη του Ισραήλ και μιλούν υπέρ του Ισραήλ σε όλες τις χώρες που κατοικούν. Επίσης, ενθαρρύνουν τους συνανθρώπους τους να επισκεφτούν το Ισραήλ, ως τουρίστες. Υποστηρίζουν το Ισραήλ με συστηματικές προσευχές.

Οργανώνουν συνέδρια και διασκέψεις για να ενημερώσουν τον κόσμο. Εκδίδουν έντυπα. Προσεγγίζουν τους ηγέτες των χωρών τους για να θέσουν υπόψη του ζητήματα που αφορούν το Ισραήλ. Έχουν οργανώσει ένα δίκτυο ανθρώπων, τους οποίους φέρνουν σε επαφή με το Ισραήλ και τους Ισραηλινούς με στόχο να συναφθούν μεταξύ τους επιχειρηματικές σχέσεις καθώς και οικονομικοί, πνευματικοί, εκπαιδευτικοί και πολιτικοί δεσμοί.

Ο Θεός ανακοίνωσε μέσω των προφητών Του, για να μάθουν όλα τα έθνη ότι θα συγκέντρωνε ξανά τον λαό Του Ισραήλ για τους σκοπούς του έργου Του.

Αυτή η συγκέντρωση έχει πολιτικές συνέπειες και προκαλεί πολλές θετικές και αρνητικές αντιδράσεις. Οι αντισιωνιστές, οι οποίοι αντιτίθενται σ’ αυτήν τη συγκέντρωση και την ύπαρξη του Ισραήλ ως έθνους, είναι σαν να αντιτίθενται στον ίδιο τον Θεό. Δεν υπάρχει «τρίτη» λύση.

Οι Εβραίοι είτε θα επιστρέψουν στην πατρίδα τους είτε όχι.

Οι άνθρωποι είτε επιλέγουν να ακολουθήσουν το σχέδιο του Θεού, όπως αυτό ξεδιπλώνεται στην πορεία της ιστορίας είτε όχι.

Οι Χριστιανοί Σιωνιστές είναι αποφασισμένοι να δουν το μέλλον του Ισραήλ, όπως αυτό επαγγέλλεται από τις Γραφές, να γίνεται πραγματικότητα.
από το περιοδικό «Ισραηλινά Νέα»

Αντισημιτισμός στην Ορθόδοξη Εκκλησία

Ο Σεβασμιότατος Κορινθίας κ. Παντελεήμων (Καρανικόλας) είναι συγγραφέας ενός μικρού βιβλίου που φέρει τον τίτλο «Χριστιανοί και Εβραίοι». Δεν πρόκειται διόλου για μια θεολογική ή ιστορική συνεξέταση των δύο θρησκειών, πρόκειται απλώς, το λέω εξ αρχής, για άθλιο αντισημιτισμό. [1] Το βιβλιαράκι αυτό πρωτοκυκλοφόρησε το 1980 (εκδ. Πνοή) και το 1996 έκανε την 5η έκδοσή του. Επειδή μάλιστα ο προς φωτισμόν ελληνόφωνος πληθυσμός είναι λίγος, το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1984 και σε αγγλική μετάφραση. Ποιος να το φανταζόταν πως εξάγουμε αντισημιτισμό;

Δεν χρειάζεται εκτενή παραθέματα ή σύνθετα επιχειρήματα για να θεμελιωθεί η μομφή που προσάπτω στον σεβασμιότατο - υπάρχει βέβαια και το ενδεχόμενο, διόλου σπάνιο για επίσκοπο της Ορθόδοξης ελληνικής Εκκλησίας, το αντιεβραϊκό μίσος να μη συνιστά διόλου γι’ αυτόν μομφή, αλλά υψηλό έπαινο. Τα όσα λίγα ακολουθούν νομίζω πως αρκούν για του λόγου το αληθές - εξ όνυχος τον λέοντα. Οι Εβραίοι, αιώνιοι εχθροί των Χριστιανών, βροέβησαν, ισχυρίζεται ο κ. Παντελεήμων, στην «ίδρυση: α) της μασωνίας, β) του μαρξισμού και γ) του χιλιασμού, για να κτυπήσουν έμμεσα τον χριστιανισμό» (σελ. 8). [2] Αναλυτικότερα, «με τους μασώνους θέλησαν, αρχικά βέβαια, να διαβρώσουν τις ανώτερες τα΄παξεις, με τους μαρξιστές τις εργατικές πολιτικόφρονες και αδικούμενες τάξεις, και με τους χιλιαστές και με άλλες ιουδαΐζουσες αιρέσεις θέλησαν να διαβρώσουν τις τάξεις των θρησκευόμενων» (σελ. 9). Οι Εβραίοι δεν μισούν μόνο τους Χριστιανούς, μισούν επιπλέον και τους Έλληνες. «Είναι φυσικοί (υπογραμμίζω εγώ) εχθροί του ελληνισμού, γιατί ο ελληνισμός εδράζεται στην ορθή τοποθέτηση του νου, στην ορθολογική διανόηση, στην ορθή τοποθέτηση του ανθρώπου στην πραγματική του διάσταση, ενώ ο εβραϊσμός τον οδηγεί σε απίθανα και ουτοπιστικά όνειρα υλικής υφής, γιατί ο ελληνισμός είναι, γενικά, το θεμέλιο του σημερινού ευρωπαϊκοδυτικού πολιτισμού, που με την καλλιέργεια που έδωσε και δίνει, εμποδίζει την πολιτισμένη ανθρωπότητα από το να γίνεται εύστοχη βορά των εβραϊκών παγκόσμιων επιδιώξεων» (σελ. 10). Το μίσος των Εβραίων κατά των Χριστιανών και των Ελλήνων είναι αιώνιο, άσβεστο και κυρίως έμπρακτο. «Οι πρώτοι διωγμοί των Χριστιανών και οι συκοφαντίες εναντίον τους, σε όλο τον τότε ελληνορωμαϊκό κόσμο, υπαγορεύονταν και διενεργούνταν από τους Εβραίους (υπογραμμίζει ο συγγραφέας)» (σελ. 27). Ακόμα και μέσα στα πλαίσια της χριστιανικής βυζαντινής αυτοκρατορίας, οι Εβραίοι καταδίωκαν και έβλαπταν τους Χριστιανούς! (σελ. 27). Φαντάζεστε τώρα τι θα έκαναν μέσα στα πλαίσια της οθωμανικής αυτοκρατορίας: «έπαιρναν μέρος στους βασανισμούς των Χριστιανών από τους Τούρκους, αποτελείωναν τους Χριστιανούς νεομάρτυρες και εθνομάρτυρες και προέβαιναν σε εξευτελισμούς, γενικά των νεκρών σωμάτων τους» (σελ. 27). Όταν έρθει η στιγμή να κάνει λόγο ο κ. Παντελεήμων για το σημερινό κράτος του Ισραήλ, τότε ο αντισημιτισμός του (υπό το ένδυμα δήθεν του αντισιωνισμού, όπως γίνεται κατά κανόνα), φτάνει στην κορύφωσή του. Άλλωστε το μόνο μίσος που υπάρχει είναι το μίσος για ανθρώπους με σάρκα και οστά που ζουν δίπλα μας και όχι για φαντάσματα του περελθόντος. Μισεί κανείς σημερινός Έλληνας τους Μήδους για την εκστρατεία τους εναντίον των ελληνικών πόλεων τον 5ο αιώνα π.Χ. ή μισεί κανείς Χριστιανός τους σημερινούς Ιταλούς για τους διωγμούς που έκαναν οι Ρωμαίοι πρόγονοί τους εναντίον των Χριστιανών; Η πηγή της αναδρομικής ιστορικής εχθρότητας του κ. Παντελεήμονος εναντίον των Εβραίων δεν είναι άλλη από το μίσος του για τους σημερινούς Εβραίους, επειδή δεν του έκαναν τη χάρη να εξαφανιστούν εντελώς από προσώπου γης ή να πάψουν να είναι αυτό που είναι. Με δυο λόγια, γιατί δεν αξίζει τον κόπο να μακρηγορούμε περισσότερο, «το τεχνητό και παρέμβλητο κράτος του Ισραήλ» (σελ. 39), το γενοκτονικό (!) αυτό κράτος (σελ. 39) είναι, κατά τη γνώμη του σεβασμιοτάτου, μια απειλή για ολόκληρη την ανθρωπότητα (σελ.46).

Ο ίδιος μητροπολίτης, συνεπής στις απόψεις του, εξαπολύει το 1996 εγκύκλιο [3] προς το πλήρωμα της μητροπόλεως Κορίνθου για να το προφυλάξει από τους κινδύνους που διατρέχει λόγω επαπειλούμενων εβραϊκών επενδύσεων στον τόπο του: «Σ’ αυτή την πόλη θέλουν να επικυριαρχήσουν [οι Εβραίοι] μέσω των οικονομικών τους επενδύσεων». Απευθύνεται κυρίως στους αρμόδιους «που λόγω της θέσεώς τους πιθανότατα να υποχρεωθούν να λάβουν αποφάσεις και να υπογράψουν σχετικές συμβάσεις με Εβραίους επιχειρηματίες». Αγωνιά ο κ. Παντελεήμων: «Πόσοι Εβραίοι θα ζουν στον κορινθιακό χώρο; Γιατί αν αύριο θα είναι πολλοί, θα δημιουργηθούν μειονότητες και δικαιωματικά θα δούμε στην Κόρινθο ακόμα και συναγωγές (υπογραμμίζω εγώ)». Όλα αυτά τα υποχθόνια σχέδια των Εβραίων εναντίον του ελληνισμού και του χριστιανισμού ο σεβασμιότατος τα ξέρει καλά και με απόλυτη βεβαιότητα, αφού «τον αξίωσε ο Θεός να καταλάβει από πολύ καιρό τους μύχιους σκοπούς των Εβραίων».

Όλα όσα γράψαμε μέχρι εδώ δεν έχουν τίποτε, δυστυχώς, που να ξενίζει κάποιον που γνωρίζει τα εκκλησιαστικά πράγματα της Ελλάδας. Ο αντισημιτισμός των επισκόπων, ιερέων, μοναχών και μοναζουσών της Ορθόδοξης (και όχι μόνο ελλαδικής) Εκκλησίας είναι κάτι σαν φυσικό φαινόμενο και οι αφορμές για να τον καταγγείλεις το πολλές και καθημερινές που τελικά αποθαρρύνεσαι - τι να πιάσεις και τι να αφήσεις; Η αφορμή για να γράψω τούτο το σημείωμα [4] δεν είναι το βιβλίο του κ. Παντελεήμονος, αλλά η εγκωμιαστική κριτική που έγραψε γι’ αυτό ο κ. Παναγιώτης Σιμωτάς και δημοσίευσε το περιοδικό «Θεολογία». [5]

Ο κ. Σιμωτάς είναι καθηγητής της Ερμηνείας της Παλαιάς Διαθήκης στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και συγγραφέας χρήσιμων φιλολογικών μελετών για το κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης και η «Θεολογία» είναι το επίσημο «επιστημονικόν περιοδικόν εκδιδόμενον υπό της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος». Νομίζω πως σ’ αυτήν την περίτωση η σιωπή την οποία προκαλεί το αίσθημα της αποθάρρυνσης - πώς να αναμετρηθείς με τόσα αιωνόβια ψεύδη, ιδίως όταν αυτά προβάλλονται ως αυταπόδεικτες αλήθειες - πρέπει να λύνεται και να λέγονται δυο λόγια, έστω για την τιμή του πνεύματος. Ο κ. Σιμωτάς λοιπόν, αφού συνηγορήσει σε όλα όσα λέει ο κ. Παντελεήμων, θεωρεί συμπερασματικά ότι ο σεβασμιώτατος είναι «αντικειμενικός και δίκαιος και εκφράζει ενταύθα απλώς αλλά ευθαρσώς τον φλογερό πατριωτισμό του. Οφείλει τις δε να συγχαρεί αυτόν δια την τόσο γενναίαν εκ μέρους του υπεράσπιση του ορθόδοξου χριστιανικού θρησκεύματος και του ελληνικού έθνους από τον ελλοχεύοντα κίνδυνο αναβιώσεως, ενδεχομένως, αντιχριστιανικών και ανθελληνικών κινημάτων». Και εύχεται εν κατακλείδι: «Είθε το προσφάτως επανεκδοθέν βιβλίον του Αγίου Κορίνθου να δώσει αφορμήν εις τους αρμοδίους και σοφούς και θα γίνουν, ασφαλώς, σοφώτεροι ούτοι (Παρ. 9:9)». Από τη βιβλιοκρισία του κ. Σιμωτά μαθαίνω και τούτο το εκπληκτικό που αγνοούσα: ο κ. Παντελεήμων είναι επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών (της Θεολογικής Σχολής, υποθέτω), του έχει απονεμηθεί δηλαδή η ανώτερη ακαδημαϊκή τιμή!

Ο κ. Παντελεήμων λοιπόν, αντί να ελέγχεται από τα αρμόδια εκκλησιαστικά όργανα και του επιβάλλονται οι νόμιμες κυρώσεις (αλλά ποιος να ελέγξει ποιον), αντί να καταγγέλλονται και να καταδικάζονται τα αντισημιτικά κηρύγματά του, αναγορεύεται επίτιμος διδάκτωρ και τα γραφόμενά του επαινούνται, εγκωμιάζονται και άρα επικυρώνονται από των στηλών της «Θεολογίας» και μάλιστα δια της γραφίδος πανεπιστημιακού καθηγητή. [6] Βέβαια και ο κ. Πανελεήμων και ο κ. Σιμωτάς δηλώνουν ότι δεν είναι αντισημήτες. Χαιρώ πολύ. Αυτό ακριβώς κάνουν όλοι οι αντισημίτες. Ξέρετε πολλούς που να δηλώνουν εγγράφως το αντίθετο; Ο αντισημιτισμός δεν είναι υπόθεση δηλώσεων, αλλά λόγων και έργων. Είναι γνωστό ότι δεν έχει βρεθεί ούτε ένα επίσημο έγγραφο που να διατάζει τη θανάτωση Εβραίων, το οποίο να φέρει την υπογραφή του Χίτλερ. Σημαίνει αυτό ότι δεν αποφάσισε, δεν διέταξε και δεν οργάνωσε την εξόντωσή τους;

Χρειάζονται οι αναγνώστες της «Σύναξης» να προσκομίσω επιχειρήματα για να στηρίξω την άποψη ότι είναι απαράδεκτο από κάθε άποψη, επιστημονική, ηθική, πολιτική, χριστιανική να δημοσιεύει η «Θεολογία» αντισημιτικά κείμενα ή, κάτι που δεν έχει καμιά διαφορά, να τα επιδοκιμάζει; Είναι δυνατόν ένα χριστιανικό έντυπο να εγκρίνει και να επικυρώνει τη γενοκτονία; Γιατί αυτό ακριβώς σημαίνει αντισημιτισμός: γενοκτονία και μάλιστα στην πιο ακραία και απόλυτη μορφή, να εκοντώνεις δηλαδή τον άλλο, μόνο και μόνο επειδή διέπραξε το ανήκουστο έγκλημα να γεννηθεί. Η γενοκτονία δεν είναι μια θεωρητική και ενδεχόμενη απόληξη του αντισημιτισμού, είναι τόσο πραγματική όσο και τα 6.000.000 νεκροί Εβραίοι του Ολοκαυτώματος. Διευκρίνιση: Η «Θεολογία» μπορεί και πρέπει να δημοσιεύει κείμενα κριτικής και πολεμικής εναντίον της ιουδαϊκής και κάθε άλλης θρησκείας, γιατί οι ιδέες και πολύ περισσότερο οι θρησκείες μάχονται μεταξύ τους, δεν συνυπάρχουν ειρηνικά μέσα στη γενική αδιαφορία. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.

Αν η βιβλιοκριτική του κ. Σιμωτά στάθηκε η αφορμή, όπως είπαμε, γι’ αυτό το σημείωμα, ο λόγος όμως για τον οποίον τελικά γράφτηκε δεν είναι βέβαια η καταγγελία του κ. Σιμωτά ή της «Θεολογίας», αλλά η διατύπωση του αιτήματος να συζητήσουμε επιτέλους ανοιχτά για τον αντισημιτισμό της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Ένα κοινό σημείο του βιβλίου του κ. Παντελεήμονος και της βιβλιοκριτικής του κ. Σιμωτά είναι η άποψη πως η Ορθόδοξη Εκκλησία (και η ελληνική κοινωνία γενικότερα) δεν είχε ποτέ και δεν έχει και σήμερα καμιά εχθρότητα προς τους Εβραίους αλλά, απεναντίας, τους περιέθαλψε και τους προστάτεψε όταν κινδύνευαν από τους διώκτες τους, που ήταν πάντοτε ξένοι και σε καμιά περίπτωση Ορθόδοξοι Έλληνες, αντίθετα από ό,τι έκανε η Καθολική Εκκλησία και οι δυτικές κοινωνίες γενικότερα. Πρόκειται για ένα εκτυφλωτικό ψέμα: το μίσος κατά των Εβραίων είναι αδιάψευστα αποτυπωμένο σε αμέτρητα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας, σε λειτουργικά κείμενα, σε λαϊκές θρησκευτικές δοξασίες και έθιμα και διαποτίζει ακόμα την ψυχή και τη συνείδηση των θρησκευόμενων Ελλήνων (και των υπολοίπων γενικότερα, αλλά εδώ θέλω να κάνω λόγο μόνο για την Εκκλησία και τους ανθρώπυος της). Πότε επιτέλους θα συζητήσουμε ανοιχτά όλες τις όψεις του εκκλησιαστικού μας βίου, χωρίς αυτοδικαιωτική διάθεση; Πότε επιτέλους θα σταματήσει αυτή η θριαμβολογική αυτοεξύμνηση των Ορθοδόξων Χριστιανών; Πότε θα αναλάβουμε τα σκοτεινά σημεία του παρελθόντος και του παρόντος μας; Πότε θα σκεφτούμε και θα συζητήσουμε πάνω σ’ αυτά για να τα φωτίσουμε και να τα κατονοήσουμε; Χωρίς σκέψη και ανοικτή δημόσια συζήτηση, το μέλλον της εκκλησθαστικής ζωής στον τόπο μας θα είναι τα κούφια λόγια της ρητορείας του κυριακάτικου άμβωνα, ο θρησκευτικός πρωτογονισμός, ο φανατικός ζηλωτισμός ή, στην καλύτερη περίπτωση, ένα πνεύμα αγιωτικής ευλάβειας. Και, για να συνεννοηθούμε σχετικά με το πώς εννοώ αυτή τη συζήτηση, ως προς το βάθος στο οποίο πρέπει να φτάσει και την τόλμη με την οποία πρέπει να γίνει, παραθέτω ένα κείμενο από τις «Διδαχές» του αγίου Κοσμά του Αιτωλού:

«Καθώς γεννηθή το οβριόπουλο, αντίς να το μανθάνουν να προσκυνάη τον Θεόν οι Εβραίοι, παρακινούμνοι από τον Διάβολον, ευθύς οπού γεννηθή το μαθαίνουν να βλασφημάη, να παραδίνη και να αναθεματίζη τον Χριστόν μας και την Παναγίαν μας και εξοδιάζουν πενήντα εκατό πουγγιά να εύρουν κανένα χριστιανόπουλο, να το σφάξουν και να πάρουν τα αίμα του και μετ’ εκείνο να κοινωνούν. Ο Διάβολος θέλει να πίνωμεν των παιδιών και όχι ο Θεός. Ο Χριστός μας παραγγέλλει να ευχώμεσθεν όλον τον κόσμον. Ο Εβραίος, όσον και αν είναι φίλος σου, πήγαινε και καλημέρισέ τον και βάλε το αυτί σου εις το στόμα του, αφογκράσου να ακούσης τι σε λέγει. Εσύ τον εύχεσαι και τον χαιρετάς και εκείνος σε καταράται και σου λέγει ‘να καή η μέρα σου’, διατί η καλή ημέρα είναι του Θεού και δεν θέλει να την λέγη ο Εβραίος.

Τήραξε εις το πρόσωπον έναν Εβραίον όταν γελά να ίδης: τα δόντια του ασπρίζουνε, το πρόσωπον είναι ωσάν πανί αφωρισμένο, διατί έχει την κατάρα από τον Θεόν και δεν γελά η καρδία του, έχει τον Διάβολον μέσα του οπού δεν τον αφήνει. Κοίταξε και έναν Χριστιανόν εις το πρόσωπον, ας είναι και αμαρτγωλός, λάμπει το πρόσωπόν του, χύνει η χάρις του Παναγίου Πνεύματος, διατί ο Θεός δεν τον αφήνει από το χέρι του. Σφάζει ο Εβραίος ένα πρόβατον και τα μισά τα εμπροστινά ποδάρια τα κρατεί δια λόγου του και τα πισινά τα μουτζώνει και τα κάνει κουρμπάνι εις τον Διάβολον και εκείνα τα πουλεί εις τους Χριστιανούς δια να τους μαγαρίση. Θέλει να σε φιλεύση ο Εβραίος κρασί ή ρακί; Αδύνατον είναι να σου το δώση ανίσως και δεν το μαγαρίση πρώτον. Αν δεν προφθάση να το κατουρήσημ θε να πτύση μέσα. Όταν αποθαίνη κανένας Εβραίος, τον βάνουν μέσα εις εάν σκαφίδιον μεγάλο και τον πλένουν με ρακί και του βγάνουν όλην την βρώμα και εκείνην την ρακήν την φτιάνουν με μυριστικά και τότε την πουλούνε εις τους Χριστιανούς φθηνότερη δια να τους μαγαρίζουν. Οψάρια πουλούνε εις την πόλιν οι Εβραίοι και ανοίγουν το στόμα του οψαρίου και κατουρούνε μέσα και τότε το πουλούνε εις τους Χριστιανούς». [7]

Ο Κοσμάς ο Αιτωλός είναι άγιος, το λέω και το εννοώ, το παραπάνω κείμενο όμως είναι ή δεν είναι κείμενο μίσους κατά των Εβραίων; Υπάρχει κανείς από τους αναγνώστες της «Σύναξης» που να το προσυπογράφει; Ρωτάω και αναρωτιέμαι. Θα συζητήσουμε;
του Σταύρου Ζουμπουλάκη

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] Συντακτική παρατήρηση: το επίθετο «άθλιος», όταν προσδιορίζει το ουσιαστικό «αντισημιτισμός» κείται πλεοναστικώς.
[2] Όλες οι παραπομπές γίνονται στη 2η έκδοση του βιβλίου, 1980.
[3] Αρ. πρωτ. 427/19.2.96, βλέπε εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος», 12.4.1996.
[4] Ο αρχικός τίτλος του άρθρου αυτού ήταν: «Υπάρχει τελικά ή δεν υπάρχει αντισημιτισμός στην Ορθόδοξη Εκκλησία; Ας το συζητήσουμε».
[5] τ. 68, τχ. 3, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 1997, 608-611.
[6] Για να απαλύνω λίγο την αντισημιτική μοναξιά που ενδέχεται να νιώθει ο κ. Σιμωτάς, θα θυμίσω εδώ ότι ο αντισημιτισμός δεν είναι διόλου σπάνιο φαινόμενο στις τάξεις των χριστιανών βιβλιστών. Παράδειγμα ο κορυφαίος Γάλλος βιβλιστής, διευθυντής της γαλλικής βιβλικής και αρχαιολογικής Σχολής της Ιερουσαλήμ, μακαρίτης π. Ρολάν ντε Βο (Roland de Vaux).
[7] Ιωάννου Β. Μενούνου, «Κοσμά του Αιτωλού, Διδαχές», Αθήνα (εκδ. Τήνος) χ.χ., 242-243.

3/7/11

Χριστιανοί για τον λαό Ισραήλ

ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΑΟ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
«Επειδή, δεν θέλω να αγνοείτε αδελφοί, αυτό το μυστήριο (για να μη υψηλοφρονείτε), ότι στον Ισραήλ έγινε τύφλωση κατά ένα μέρος, μέχρις ότου εισέλθει το πλήρωμα των εθνών και έτσι ολόκληρος ο Ισραήλ θα σωθεί, όπως είναι γραμμένο: ‘Από τη Σιών θα έρθει ο Λυτρωτής και θα αποδιώξει τις ασέβειες από τον Ιακώβ. Και αυτή είναι από μένα η διαθήκη σ’ αυτούς’, όταν αφαιρέσω τις αμαρτίες τους. Σύμφωνα μεν με το ευαγγέλιο είναι εχθροί για σας, σύμφωνα όμως με την εκλογή είναι αγαπητοί για τους πατέρες. Επειδή, τα χαρίσματα και η πρόσκληση του Θεού δεν επιδέχονται μεταμέλεια» (Ρωμαίους 11:25-29).

Η διακονία «Χριστιανοί για τον λαό Ισραήλ (Christians for Israel - Greece)» είναι μια διαδογματική κίνηση που αντιλαμβάνεται την επιστροφή του λαού Ισράηλ ως εκπλήρωση των βιβλικών προφητειών και ως «σημείο των έσχατων καιρών», το οποίο μας προσανατολίζει και επισείει την προσοχή μας στην αναμενόμενη δεύτερη παρουσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Ως Χριστιανοί στη γενιά μας πιστεύουμε και γινόμαστε μάρτυρες της πιστότητας του Θεού στη διαθήκη Του και στην υπόσχεσή Του για την επιστροφή του λαού Ισραήλ στη βιβλική γη:

«Μη φοβάσαι, επιδή, εγώ είμαι μαζί σου. Από την ανατολή θα φέρω το σπέρμα σου και από τη δύση θα σε συνάξω. Θα πω στον βορρά: Δώσε, και προς τον νότο: Μη εμποδίσεις. Φέρε τους γιους μου από μακριά και τις θυγατέρες μου από τα άκρα της γης...» (Ησαΐας 43:5-7).

Ως Χριστιανοί κατανοούμε, με βάση τον Λόγο του Θεού, ότι είμαστε μπολιασμένοι στη ρίζα:

«Αλλά αν μερικά από τα κλαδιά αποκόπηκαν, εσύ μάλιστα, ενώ ήσουν αγριελιά, μπολιάστηκες ανάμεσα σ’ αυτά και έγινες ενεργά συμμέτοχη με τη ρίζα και με το πάχος του ήμερου ελιόδεντρου, μη καυχάσαι σε βάρος των κλάδων. Αν, όμως, καυχάσαι σε βάρος τους, εσύ δεν βαστάζεις τη ρίζα, αλλά η ρίζα βαστάζει εσένα» (Ρωμαίους 11:17-18).

Ως Χριστιανοί είμαστε μπολιασμένοι στη ρίζα μέσω της χάρης της Νέας Διαθήκης:

«Να, έρχονται ημέρες, λέει ο Κύριος, και θα κάνω στον οίκο Ισραήλ και στον οίκο Ιούδα μια νέα διαθήκη, όχι σύμφωνα με τη διαθήκη που έκανα στους πατέρες τους, κατά την ημέρα που τους έπιασα από το χέρι για να τους βγάλω από την Αίγυπτο, επειδή, αυτοί παράβηκαν τη διαθήκη μου, κι εγώ τους αποστράφηκα, λέει ο Κύριος. Αλλά αυτή θα είναι η διαθήκη που θα κάνω στον οίκο Ισραήλ: Ύστερα από τις ημέρες εκείνες, λέει ο Κύριος, θα βάλω τον νόμο μου στα ενδόμυχά τους και θα τον γράψω στις καρδιές τους και θα είμαι Θεός τους και αυτοί θα είναι λαός μου» (Ιερεμίας 31:31-33).

Ως Χριστιανοί κατανοούμε ότι όλες οι διαθήκες του Θεού έγιναν με τον λαό Ισραήλ (Ρωμαίους 9:4) και ότι ο Θεός δεν απέρριψε τον λαό Του, τον Ισραήλ (Ρωμαίους 11:1), αλλά συνεχίζει να έχει σχέση μαζί τους, βάσει των υποσχέσεων της διαθήκης. Ο οραματισμός μας, η ελπίδα μας και η προσευχή μας για την Εκκλησία του Χριστού είναι να κατανοήσει το μυστήριο του Ισραήλ (Ρωμαίους 11:25) και μαζί με την κατανόηση, την προσευχή και την έμπρακτη αγάπη του Κυρίου, να γίνει ευλογία μεταξύ των Χριστιανών και του λαού Ισραήλ, προσβλέποντας στη σωτηρία, στη λύτρωση και την ανάπαυσή του.

Ως Χριστιανοί βλέπουμε ήδη τους πρώτους καρπούς, τα «πρωτογεννήματα» αυτής της μεγάλης πνευματικής συγκομιδής που ο Κύριος προείπε μέσω των προφητών:

«Κι επάνω στον οίκο του Δαβίδ κι επάνω στους κατοίκους της Ιερουσαλήμ θα εκχύσω πνεύμα χάρης και ικεσιών και θα επιβλέψουν σε μένα, τον οποίον εξεκέντησαν» (Ζαχαρίας 12:10).

Τα τελευταία 10 χρόνια, οι Εβραίοι που δεχονται τον Γιεσούα (Ιησού) ως Μεσσία και Λυτρωτή (Μεσσιανικοί) έχουν εκατονταπλασιαστεί, όπως και οι μεσσιανικές συναγωγές στο Ισραήλ και ανα τον κόσμο.

Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ
Η αποστολή της διαδογματικής αυτής κίνησης είναι να φέρει βιβλική κατανόηση στην Εκκλησία και στα έθνη σχετικά με τους σκοπούς του Θεού και να προωθήσει την ανακούφιση του λαού Ισραήλ μέσω προσευχής και έργων αγάπης.

Ο ΟΡΑΜΑΤΙΣΜΟΣ
Ο οραματισμός της διαδογματικής αυτής κίνησης είναι να υπάρχουν ομάδες Χριστιανών στις κοινωνίες όπου ζούμε, για να ευλογηθεί το έθνος, ο λαός Ισραήλ, η Εκκλησία και οι Εβραίοι στη διασπορά.

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ
Η στρατηγική της διαδογματικής αυτής κίνησης είναι να καταρτίσει τους Χριστιανούς στα έθνη, μέσω μιας μεγάλης επιλογής εκπαιδευτικών προγραμμάτων και μέσων για να κατανοήσουν τους σκοπούς του Θεού για το λαό Ισραήλ και το εβραϊκό έθνος, έτσι ώστε ο Θεός να τους χρησιμοποιήσει ως μέσο επικοινωνίας και κατανόησης ανάμεσα στην Εκκλησία του Χριστού, τον λαό Ισραήλ και τα έθνη.

Διευθύνσεις:
Χριστιανοί για τον λαό Ισραήλ
Τ.Θ. 10476
54110 Θεσσαλονίκη
Ελλάδα
e-mail: Greece@c4israel.org
site: http://www.c4israel.org/

1/7/11

Ακραίος αντισημιτισμός, άκρα σιωπή

Ο μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, στις 20 Δεκεμβρίου 2010, σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή («Κοινωνία ώρα Mega»), είπε μεταξύ πολλών άλλων, επί λέξει και τα εξής:

«Ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν όργανο του παγκόσμιου σιωνισμού και χρηματοδοτήθηκε από την περίφημη οικογένεια Ρότσιλντ, με μοναδικό σκοπό να πείσει τους Εβραίους να φύγουν από τις καλές περιοχές της Ευρώπης και να κατεβούν στο Ισραήλ για να συστήσουν τη νέα αυτοκρατορία».

Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αν ο πρόεδρος, για παράδειγμα, μιας ορεινής κοινότητας 30 κατοίκων είχε ξεστομίσει τέτοια κουβέντα, θα είχε πάει σπίτι του (σε ορισμένες μάλιστα και στη φυλακή). Ο μητροπολίτης Πειραιώς όμως όχι μόνο δεν πήγε σπίτι του, ούτε πουθενά αλλού, αλλά αντίθετα πήγαν σ’ αυτόν την ημέρα των Θεοφανείων (6.1.2011), κατά την τελετή του αγιασμού στο λιμάνι του Πειραιά, ένας υπουργός της κυβέρνησης (Γ. Διαμαντίδης), δύο αρχηγοί κομμάτων (Α. Σαμαράς, Γ. Καρατζαφέρης), ο δήμαρχος Πειραιά (Β. Μιχαλολιάκος), βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑΟΣ και άλλοι πολιτικοί και στρατιωτικοί παράγοντες. Ήταν επίσης εκεί και τέλεσε τον αγιασμό ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος, ο οποίος προηγουμένως είχε χαροστατήσει στη λειτουργία, στον μητροπολιτικό ναό της Αγίας Τριάδος.

Μα κανείς από όλους αυτούς, αναρωτιέμαι αφελώς - το ξέρω -, δεν είχε την ηθική και πολιτική ευαισθησία να σκεφτεί ότι τέτοιες φρικώδεις δηλώσεις πρέπει να αποδοκιμάζονται; Και αν δεν είχαν τον τρόπο ή το κουράγιο να το κάνουν ρητά, ήταν τόσο δύσκολο να εκφράσουν αυτήν την αποδοκιμασία με την απουσία τους από τούτη την εθιμοτυπία; Γιατί, να μη μου πει κανείς ότι πήγαν εκεί για να λατρέψουν τον Θεό. Αν αυτό πραγματικά ήθελαν, θα μπορούσαν να το κάνουν σε εκατοντάδες άλλους ναούς του Λεκανοπεδίου, χωρίς μάλιστα να διαταράσσεται η προσευχή τους από τις τηλεοπτικές κάμερες.

Υπήρξαν βέβαια και αντιδράσεις σε όσα είπε ο μητροπολίτης Πειραιώς, αυτή τη φορά μάλιστα περισσότερες και εντονότερες από άλλοτε. Πέραν του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου και άλλων εβραϊκών οργανώσεων και φορέων, ελληνικών και διεθνών, ξεχωρίζουμε τις δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου, της προέδρου της νεοσύστατης Δημοκρατικής Συμμαχίας Ντόρας Μπακογιάννη (σε αρκετά έντονο ύφος) και της Αρχιεπισκοπής Αμερικής. Δεν αποδοκίμασαν όμως τις φρικαλέες «απόψεις» εκείνοι που πρωτίστως έπρεπε να το πράξουν: οι επίσκοποι, οι ιερείς, οι μοναχοί, οι θεολόγοι, τα μέλη των ενοριών της Εκκλησίας της Ελλάδος. Λέω πρωτίστως αυτοί, διότι ο αντισημιτισμός συνιστά τεράστια πνευματική απειλή κατά του Χριστιανισμού, αφού αλλοιώνει με τον πιο βάναυσο τρόπο την ευαγγελική διδασκαλία.

Ας θυμίσω ότι πριν από δύο χρόνια (2009), τέτοια ακριβώς εποχή, η Καθολική Εκκλησία συγκλονιζόταν από την υπόθεση του ζηλωτή (λεφεβριστή) επισκόπου Νέλσον Ουίλλιαμσον (Nelson Williamson). Ο Ουίλλιαμσον ήταν ένας από τους 4 που χειροτόνησε αυτοβούλως επισκόπους ο ζηλωτής Μαρσέλ Λεφέβρ (Marcel Lefevre) το 1988, γεγονός που προκάλεσε αυτομάτως την απόφαση του πάπα Ιωάννη-Παύλου Β' να τους κηρύξει όλους σχισματικούς, απόφαση την οποία ήρε, τον Ιανουάριο 2009, ο νυν πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ'. Ο ζηλωτής αυτός επίσκοπος λοιπόν με δηλώσεις του στα μέσα μαζικής ενημέρωσης αρνιόταν ότι υπήρχαν θάλαμοι αερίων στα ναζιστικά στρατόπεδα και ουσιαστικά αρνιόταν και το ίδιο το γεγονός του Ολοκαυτώματος. Καθολικοί επίσκοποι, ιερείς, ιεολόγοι και πιστοί ξεσηκώθηκαν με σφοδρότητα εναντίον του, επειδή ακριβώς έχουν συνείδηση ότι η άρνηση των θαλάμων αερίων και του Ολοκαυτώματος δεν είναι ιστορική άποψη, είναι βαρύ ηθικό ατόπημα. Η αντίδραση που ξεσηκώθηκε ήταν τέτοια, ώστε οδηγήθηκαν να τον αποδοκιμάσουν και οι ίδιοι οι δικοί του, δηλαδή η Αδελφότητα του Αγίου Πίου Ι' (ιδρύθηκε από τον Λεφέβρ το 1970). Δεν είχε τόπο να σταθεί. Ο υπουργός Εσωτερικών της Αργεντινής τον ειδοποιεί να εγκαταλείψει τη χώρα, όπου βρισκόταν, ενώ ο Βενέδικτος ΙΣΤ', που δεν γνώριζε τις δηλώσεις του πριν από την άρση της excommunicatio, δηλώνει ότι αυτή δεν συνεπάγεται αυτόματα την πλήρη κοινωνία με την Καθολική Εκκλησία, η οποία προϋποθέτει την αποδοχή της Β' Βατικανής.

Αυτά στην Καθολική Εκκλησία. Στην Ορθόδοξη, ένας επίσκοπος δηλώνει ότι ο Χίτλερ ήταν όργανο των σιωνιστών και σκόπευε απλώς να πείσει τους Εβραίους να πάνε στην Παλαιστίνη και να ιδρύσουν κράτος και τα μέλη της Εκκλησίας δεν αντιδρούν, δεν ιδρώνει το αυτί τους. Οι συνήθως εύλαλοι επίσκοποι, που κάθε τρεις και λίγο κάνουν δηλώσεις επί παντός και άλλων τινών, τώρα δεν έχουν να πουν απολύτως τίποτε! Το γεγονός αυτό είναι σοβαρότερο από τις δηλώσεις του όποιου Σεραφείμ.

Είναι ακριβώς η στιγμή να προλάβω και να συζητήσω μια φιλική αντίρρηση. Έχω και άλλες φορές ακούσει και θα ακούσω και τώρα καλούς φίλους να μου λένε: «τι κάθεσαι και ασχολείσαι με όλους αυτούς τους ανεκδιήγητους τύπους;». Τους καταλαβαίνω και ομολογώ ότι είναι μια σκέψη που τριβελίζει και το δικό μου μυαλό κάθε φορά που πιάνω να γράψω για τέτοια ζητήματα. Πράγματι, πώς να πάρεις στα σοβαρά έναν άνθρωπο που στέλνει επιστολή στη βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας (23.2.2010) και της ζητάει να αφαιρέσει τον τίτλο ευγενείας sir από τον τραγουδιστή Έλτον Τζον για κάποιες ανόητες δηλώσεις του! Μπορεί όντως, άνθρωποι άλλων επιστημονικών ειδικοτήτων να είναι αρμοδιότεροι, από ό,τι εγώ, να μιλήσουν για τον Πειραιώς Σεραφείμ και κάθε άλλον Σεραφείμ της Εκκλησίας της Ελλάδος. Σύμφωνοι. Ο άνθρωπος αυτός όμως είναι μητροπολίτης μιας από τις μεγαλύτερες μητροπόλεις της χώρας, με δεκάδες ενορίες, ιερείς, κατηχητικά σχολεία, ραδιοφωνικό σταθμό και άλλα πολλά. Θέλω δηλαδή να πω ότι όσο και αν η θλιβερή περίπτωσή του δεν έχει πραγματικά ενδιαφέρον, έχουν από την άλλη τα γενικότερα ζητήματα που ανακινεί, δηλαδή ότι:

α) Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι στην Ελλάδα ο χώρος όπου κατεξοχήν ανθεί και διακινείται ο αντισημιτισμός. Υπάρχει εκπρόσωπος άλλου θεσμού στη χώρα μας (κοινοβουλευτικό κόμμα, Δικαιοσύνη, Πανεπιστήμιο, κλπ.) που θα τολμούσε να πει δημόσια ότι ο Χίτρλε υπήρξε όργανο του σιωνισμού;

β) Ο αντισημιτικός λόγος, τόσο ο απροκάλυπτος όσο και ο συγκεκαλυμμένος, πίσω δήθεν από τον αντισιωνισμό, έχει στη χώρα μας μεγάλο ακροατήριο, εντός και εκτός της Εκκλησίας.

γ) Οι ιερείς, θεολόγοι και οι πιστοί των ενοριών της Ορθόδοξης Εκκλησίας, είναι βουβά πρόσωπα, άφωνα. Έχουν διαπαιδαγωγηθεί να σωπαίνουν. Έχω πικρή επίγνωση αυτής της πραγματικότητας. Είναι όμως ακόμη πικρότερη η διαπίστωση ότι μένουν κυρίως βουβοί εκείνοι που κατεξοχήν θα έπρεπε να μιλάνε και να παρεμβαίνουν, ο μικρός δηλαδή αριθμός των χριστιανών που σκέφτονται, αφήνοντας έτσι ελεύθερο το πεδίο στους φονταμενταλιστές και τους φανατικούς να αφρίζουν.

Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει επιτέλους να κατανοήσουν, όπως το κατανόησαν με οδύνη οι Καθολικοί και οι Προτεστάντες, ότι ο αντισημιτισμός είναι συνηγορία υπέρ του εγκλήματος, άλλα ριζικά αντιχριστιανικός. Στην ιστορία του μίσους και του διωγμού των Εβραίων, οι ιστορικές ευθύνες των χριστιανικών Εκκλησιών είναι ασφαλώς κολοσσιαίες, σήμερα όμως, μετά κυρίως το Ολοκαύτωμα, οι Χριστιανοί τουλάχιστον της Δύσης, έχουν συνειδητοποιήσει πόσο απειλεί την ίδια την πίστη και τη διδασκαλία τους ο αντισημιτισμός. Και όπως έλεγε ο Ζακ Μαριταίν, ένας από τους πάμπολλους σύγχρονους χριστιανούς στοχαστές και θεολόγους, που τον πολέμησαν εν ονόματι ακριβώς της χριστιανικής αλήθειας:

«Ο αντισημιτισμός εμφανίζεται ως φαινόμενο καθολογικό που αποκαλύπτει μια αλλοίωση της χριστιανικής συνείδησης όταν γίνεται ανίκανη να αναλάβει τις δικές της ευθύνες μέσα στην ιστορία και να μείνει υπαρξιακά πιστή στις υψηλές απαιτήσεις της χριστιανικής αλήθειας...
Δεν είναι ωστόσο ασήμαντο για έναν Χριστιανό να μισεί ή να περιφρονεί ή να θέλει να αντιμετωπίζει απαξιωτικά τη φυλή από την οποία προέρχονται ο Μεσσίας του και η άμωμη Μητέρα Του. Γι’ αυτό ο πικρός ζήλος του αντισημιτισμού γυρίζει πάντοτε στο τέλος σε πικρό ζήλο κατά του ίδιου του Χριστιανισμού». [1]

Κατά τον Μαριταίν, ο Χριστιανός που είναι αντισημίτης ενεργεί κατά το πνεύμα του κόσμου και όχι κατά το πνεύμα του Χριστιανισμού. Ας προσθέσω, προσυπογράφοντας, ότι γι’ αυτόν τον σπουδαίο Χριστιανό στοχαστή και άνθρωπο θερμής πίστης, όποιος πιστεύει στα περί παγκόσμιας εβραϊκής συνωμοσίας, τελετουργικών φόνων και τα συναφή, δεν μπορεί να έχει ταυτόχρονα την αξίωση να θεωρείται ευφυής άνθρωπος, οι πεποιθήσεις αυτές είναι ισχυρή απόδειξη βλακείας (stultitia).

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
Α) Είχε γραφτεί αυτό το κείμενο, όταν στις 3.1.2011 συνήλθε η Διαρκής Ιερά Σύνοδος (ΔΙΣ), η οποία συζήτησε, μεταξύ άλλων, και το θέμα των δηλώσεων του Σεραφείμ. Το συζήτησε θέλοντας και μη (και περισσότερο μη, παρά θέλοντας), λόγω των διεθνών αντιδράσεων που προκλήθηκαν και αποφάνθηκε:

«Μετά από επιστολή, η οποία εστάλη στην Ιερά Σύνοδο από το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος, η Διαρκής Ιερά Σύνοδο; Αποφάσισε να αποστείλει απαντητικό έγγραφο, στο οποίο αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι:

1. Η Ορθόδοξη Εκκλησία καταδικάζει κάθε μορφή φυλετισμού και διακρίσεως σε βάρος οιουδήποτε ανθρώπου επι τη βάσει φυλετικών, πολιτισμικών, θρησκευτικών ή άλλων διαφορών.


2. Ειδικότερα η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος, εξεδήλωσε πάντοτε τα φιλάδελδα αισθήματά της για τους Έλληνες που ακολουθούν την Εβραϊκή Θρησκεία.


3. Τέλος, η Εκκλησία μας, κατά τα γεγονότα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου εμπράκτως πρωτοστάτησε και εκινδύνευσε με αυτοθυσία, για να προστατεύσει τους εν Ελλάδι διαβιούντες Εβραίους από τη ναζιστική επιβουλή.


4. Στην Αγιωτάτη Εκκλησία της Ελλάδος, έκαστος Επίσκοπος διατηρεί την αυτονομία εκφράσεως των απόψεών του, των οποίων φέρει την ευθύνη και την απόδειξη».

Κουτοπονηριές! Λες και το θέμα ήταν να καταδικαστεί γενικά ο φυλετισμός. Δεν τολμάνε καν να γράψουν τη λέξη αντισημιτισμός (στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί). Μα, όλοι κατά του ρατσισμού δηλώνουν και πρώτοι-πρώτοι οι ίδιοι οι ρατσιστές. Όχι, κύριοι συνοδικοί, το θέμα δεν ήταν να καταδικαστεί άλλη μια φορά ο φυλετισμός, αλλά να καταδικαστεί ο μητροπολίτης Πειραιώς για τις φρικτές αντισημιτικές δηλώσεις του. Είχατε μάλιστα εκ του νόμου τη δυνατότητα να τον καλέσετε να δώσει εξηγήσεις και, αν κρίνατε, να προχωρήσει περαιτέρω ο πειθαρχικός έλεγχος. Και τι σημαίνει ότι κάθε επίσκοπος «διατηρεί την αυτονομία εκφράσεως των απόψεών του»; Ποιων απόψεων; Κάθε είδους; Ακόμα και εκείνων που είναι ευθέως αντιχριστιανικές; Δεν είναι υποχρεωμένος ο επίσκοπος να εκφράζει τη διδασκαλία του Ευαγγελίου;

Β) Τόσο πολύ συγκλονίστηκε ο Σεραφείμ από την απόφαση της ΔΙΣ (σημειωτέον ότι ο ίδιος είναι μέλος της και θα ψήφισε, υποθέτω, την απόφασή της), που ευθύς μετά δήλωσε ότι: «Η Ελλάς έβγαζε ήρωες, έβγαζε και νενέκους». Κατατάσσει προφανώς τον εαυτό του στους πρώτους. Ας του θυμίσει κάποιος ότι η τελευταία φορά που ακούσαμε να γίνεται λόγος για νενέκους ήταν από τον Αλέξανδρο Γιωτόπουλο της 17Ν, κατά τη στιγμή της σύλληψής του.

Γ) Ο συγκλονισμός του Σεραφείμ από την απόφαση της ΔΙΣ φάνηκε καθαρότερα 4 μέρες αργότερα, 7 Ιανουαρίου 2011, όταν, στρεφόμενος κατά του Ισλάμ αυτή τη φορά, πρότεινε ούτε λίγο ούτε πολύ την απαγόρευσή του στη χώρα μας:

«Ο Μουσουλμανισμός αποτελεί καταστροφική λατρεία, μη συμβατή με τις προβλέψεις του ισχύοντος εν Ελλάδι Συντάγματος, όπου εν άρθρω 13 καθιερούται η ελευθερία της θρησκευτικής συνειδήσεως, αλλά σε θρησκευτικές παραδοχές που δεν αντίκεινται στη δημόσια τάξη και τα χρηστά ήθη».

Δ) Διάβασα στον ηλεκτρονικό Τύπο ότι αναπτύχθηκε κύμα συμπαράστασης προς τον Σεραφείμ. Δεν ξέρω αν πρόκειται πράγματι για κύμα, διάβασα πάντως μια δήλωση συμπαράστασης από τον μητροπολίτη Γλυφάδας Παύλο:

«... Η στεντόρεια και αταλάντευτη φωνή του μας συγκινεί και μας ενδυναμώνει γιατί είναι φωνή αλήθειας, θάρρους και αγωνιστικότητας, γιατί είναι φωνή Ορθόδοξης μαρτυρίας, που εδράζεται στο Ιερό Ευαγγέλιο, τους Ιερούς Κανόνες και την ανόθευτη παράδοση της Εκκλησίας. Συμπροσευχόμενοι, παρακαλούμε τον πανοικτίρμονα Θεό να τον ενδυναμώνει και να τον κρατά υγιή, ώστε να στηρίζει τον πιστό λαό του Θεού, να ξυπνά συνειδήσεις και να καθοδηγεί τις ψυχές των Χριστιανών στη μόνη Αλήθεια, που είναι το πρόσωπο του Χριστού μας».

Δηλαδή, το ότι ο Χίτλερ άλλο δεν έκανε από το να πείθει τους Εβραίους να κάνουν δικό τους κράτος και το ότι πρέπει να απαγορευτεί η λειτουργία της ισλαμικής θρησκείας στην Ελλάδα, είναι, κατά τον μητροπολίτη Γλυφάδας, φωνή αλήθειας που στηρίζεται στο Ευαγγέλιο, αφυπνίζει συνειδήσεις και οδηγεί τις ψυχές στον Χριστό. Αίσχος!
του Σταύρου Ζουμπουλάκη
(από το περιοδικό «Νέα Εστία»)

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ:
[1] Jacques Maritain, L’ impossible antisémitisme, précédé de «Jacques Maritain et les Juifs» par Pierre-Vidal Naquet, Desclée de Brouwer, Παρίσι 2003, σ. 127. Το παράθεμα είναι από την περίφημη διάλεξή του «Les Juifs parmi les nations» (Παρίσι, 5 Φεβρουαρίου 1938).

Τα «Πρωτόκολλα» των Σοφών της Σιών

Η ΠΙΟ «ΠΕΙΣΤΙΚΗ» ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Ιδιαίτερη θέση ανάμεσα στις διάφορες θεωρίες συνωμοσίας κατέχουν τα «Πρωτόκολλα» των Σοφών της Σιών. Πρόκειται για ένα σύγγραμμα 25 κεφαλαίων, το οποίο υποτίθεται ότι αποκαλύπτει τα πρακτικά ενός συνωμοτικού συνεδρίου των Σιωνιστών με στόχο την παγκόσμια κυριαρχία. Τα «Πρωτόκολλα» δημοσιεύτηκαν αρχικά στη Ρωσία το 1903, διαμορφώνοντας έκτοτε καθοριστικά τους διάφορους τύπους αντισημιτισμού. Παρά την επανειλημμένη απόδειξη της πλαστότητάς τους, εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να θεωρούνται από πολλούς ανά τον κόσμο «ντοκουμέντο της σιωνιστικής συνωμοσίας». Η ίδια η ανορθολογική φύση του κειμένου σχετίζεται με το είδος της προπαγάνδας που απευθύνεται σ’ ένα κοινό επιρρεπές προς τον φανατισμό και αδιάφορο για τα πραγματικά γεγονότα.

Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΩΝ
Η έναρξη του 20ου αιώνα βρήκε τη Ρωσία καθυστερημένη σε σχέση με τις εξελίξεις που είχε δρομολογήσει η νεωτερικότητα. Στο αυταρχικό πολιτικό σύστημα των τσάρων, κυριαρχούσε ακόμα η αριστοκρατία των γαιοκτημόνων και ο κλήρος. Οι όποιες προσπάθειες εκσυγχρονισμού της πολιτικής και της οικονομίας προσέκρουαν στη σθεναρή αντίσταση των συντηρητικών στοιχείων. Τον καταστροφικό για τη Ρωσία Ρωσοϊαπωνικό Πόλεμο του 1904-1905, τον ακολούθησε η αποτυχημένη επανάσταση του 1905. Οι περιορισμένες μεταρρυθμίσεις δεν μπόρεσαν να ανακόψουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια λόγω της διαλυμένης οικονομίας και της συμμετοχής της χώρας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918), με αποτέλσμα την Οκτωβριανή Επανάσταση (1917).

Την ίδια περίοδο, ο φόβος της ανατροπής της παλαιάς τάξης πραγμάτων συνέβαλε στην ανάδειξη μιας παρακρατικής άκρας δεξιάς. Η τρομοκρατία που ασκήθηκε, συνίστατο σε βίαιες ενέργειες και σε μια προπαγάνδα που εκμεταλλευόταν τη λαϊκή δεισιδαιμονία, με κεντρικό θέμα τις «δυνάμεις του σκότους» που επιχειρούσαν την ανατροπή της «θεϊκά νομιμοποιημένης» τάξης. Στις δυνάμεις αυτές περιλαμβάνονταν οι φιλελεύθεροι δημοκράτες, οι σοσιαλδημοκράτες, οι αναρχικοί, οι ελευθεροτέκτονες και οι μεινότητες, δηλαδή όλοι λίγο πολύ, εκτός των χριστιανών μοναρχικών. Η ομάδα που ξεχώριζε ήταν οι Εβραίοι, οι οποίοι καταδεικνύονταν ως επικεφαλής της συνωμοσίας, με αποτέλεσμα να υφίστανται τη μεγαλύτερη βία κατά τη διάρκεια των διαβόητων πογκρόμ. Οι προκηρύξεις των ακροδεξιών ομάδων που κυκλοφορούσαν σε διάφορα χωριά και πόλεις ήταν ενδεικτικές: «Οι προσπάθειες αντικατάστασης της αυτοκρατορίας του ελέω Θεού διορισμένου τσάρου με σύνταγμα και κοινοβούλιο εμπνέονται από αυτές τις βδέλλες τους Εβραίους, τους Αρμενίους και τους Πολωνούς. Φοβού τους Εβραίους! Όλο το κακό, όλες οι συμφορές της χώρας μας, προέρχονται από τους Εβραίους. Κάτω οι προδότες, κάτω το Σύνταγμα!».

Η σημαντικότερη παρακρατική οεγάνωση ήταν η «Ένωση του Ρωσικού Λαού», η οποία αργότερα έγινε ευρέως γνωστή ως «Μαύρη Εκατονταρχία». Η οργάνωση ανέθεσε σε κοινούς κακοποιούς τη διενέργεια δολοφονιών και πογκρόμ. Ο εμφανώς εγκληματικός της χαρακτήρας απέκλειε τα μέλη της από την «καλή κοινωνία». Ωστόσο, αυτό το γεγονός δεν εμπόδισε το κράτος και την Εκκλησία να την υποστηρίζουν σθεναρά. Σε αυτό το πλαίσιο, εμφανίστηκε το 1903 στην εφημερίδα «Znamia» ένα κείμενο με τον τίτλο «Πρόγραμμα της κατάκτησης του κόσμου από τους Εβραίους». Ο εκδότης της εφημερίδας, Π.Α. Κρουτσεβάν (P.A. Krouchevan), ήταν μέλος της «Μαύρης Εκατονταρχίας». Λίγους μήνες πριν την εμφάνιση του εν λόγω κειμένου, ο Κρουτσεβάν είχε λάβει μέρος στο αιματηρό πογκρόμ του Κισινιώφ. Το «Πρόγραμμα» εμφανίστηκε για να δικαιολογήσει τη σφαγή μέσω της απόδοσης της ευθύνης στους Εβραίους.

Το πλήρε κείμενο που αργότερα θα γιμόταν γνωστό ως «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών», εμφανίστηκε το 1905 με τον τίτλο: «Το μεγάλο μέσα στο μικρό, ο Αντίχριστος ως επικείμενο πολιτικό ενδεχόμενο». Ο εκδότης του, Σ.Α. Νίλους (S.A. Nilus), γόνος πλούσιας οικογένειας γαιοκτημόνων, είχε αρχικά υπάρξει «ελευθερόφρων», αλλά η αναπάντεχη χρεοκοπία του τον έστρεψε στην Ορθόδοξη πίστη. Ο Νίλους φέρεται να έλαβε τα «Πρωτόκολλα» από τον Π. Ρατσκόφσκυ (P. Rachkovsky), ηγετικό μέλος της «Μαύρης Εκατονταρχίας» και στέλεχος της μυστικής Αστυνομίας του τσαρικού καθεστώτος, της περίφημης Οχράνα. Άμεσος στόχος της έκδοσης του 1905 ήταν ο μεταρρυθμιστής υπουργός Οικονομικών Σ. Βίττε (S. Witte), τον οποίον επιχείρησε να παρουσιάσει ως εντεταλμένο των «Σιωνιστών» στην προσπάθεια ανατροπής του τσάρου Νικόλαου Β' για χάρη του «Βασιλιά του Ισραήλ». Ακολούθησαν επανεκδόσεις το 1911, το 1912 και το 1917. Η τελευταία αυτή έκδοση είχε τον μάλλον κωμικό τίτλο: «Είναι πολύ κοντά, προ των πυλών. Ο Αντίχριστος έρχεται και η ώρα της βασιλείας του Διαβόλου πάνω στη γη πλησιάζει».

Ο Νίλους παρουσίασε τα «Πρωτόκολλα» ως πρακτικά του πρώτου σιωνιστικού συνεδρίου, το οποίο είχε πραγματοποιηθεί το 1897 στη Βασιλεία υπό την προεδρία του Θεόδωρου Χερτσλ (T. Herzl). Εντούτοις, το αυθεντικό κείμενο των «Πρωτοκόλλων» είχε γραφτεί στα Γαλλικά, παρότι σε ένα δημόσιο συνέδριο με επίσημη γλώσσα τα Γερμανικά δεν υπήρχε ούτε ένας γαλλόφωνος σύνεδρος, ενώ ο Χερτσλ ήταν Αυστριακός. Συν τοις άλλοις, τα «Πρωτόκολλα» μοιάζουν με διάλεξη παρά με πρακτικά συνεδρίου.

Τα «Πρωτόκολλα» άρχισαν να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη από πολλούς. Σύμφωνα με τον αξιωματούχο της Οχράνα Κ.Ι. Γκλομπάτσεφ (Globachev), σε αυτούς συγκαταλεγόταν ακόμα και ο ίδιος ο τσάρος Νικόλαος Β'. Ο Γκλομπάτσεφ αναφέρει ένα σχετικό σχόλιο του τσάρου: «Τι βάθος σκέψης! - Τι προβλεπτικότητα - Τι ακρίβεια στην πραγματοποίηση του προγράμματος!». Ωστόσο, η ανόητη τσαρίνα Αλεξάνδρα είχε διαβάσει το έργο δίχως να του προσδώσει ιδιαίτερη σημασία. Ο ιστορικός Ν. Κον (N. Cohn) αποδίδει το έναυσμα της μεγάλης ανά τον κόσμο διάδοσης των «Πρωτοκόλλων» στην εκτέλεση της αυτοκρατορικής οικογένειας από τους Μπολσεβίκους. Στον τόπο της εκτέλεσης βρέθηκε, μεταξύ άλλων, ένα αντίγραφο των «Πρωτοκόλλων» του Νίλους, ενώ στο παράθυρο του δωματίου της κράτησης της τσαρικής οικογένειας, η τσαρίνα είχε σχεδιάσει μια σβάστικα. Επρόκειτο για το αγαπημένο σύμβολο της αυτοκράτειρας. Εντούτοις, η σβάστικα συμβόλιζε ήδη για πολλούς την καθαρότητα του γερμανικού αίματος και τον αγώνα των Αρίων εναντίον των Εβραίων, αρκετά πριν τη διατύπωση των ρατσιστικών θεωριών του Γκουίντο φον Λιστ (Guigo von List). Η σβάστικα της τσαρίνας ερμηνεύτηκε από τους θρησκόληπτους αντεπαναστάτες ως διαθήκη. Η διαθήκη αυτή διαμήνυε ότι η κυριαρχία του Αντιχρίστου είχε αρχίσει, ότι η επανάσταση αποτελούσε την υπέρτατη επίθεση των σατανικών δυνάμεων, ότι η εκτέλεση της αυτοκρατορικής οικογένειας πραγματοποιήθηκε επειδή η τελευταία αντιπροσώπευε τη θεία βούληση, καθώς και ότι οι δυνάμεις του σκότους ενσαρκώνονταν στους Εβραίους. Το γεγονός ότι αρκετοί μπολσεβίκοι ήταν Εβραίοι, τροφοδότησε περαιτέρω τον μύθο του «εβραιομπολσεβικισμού», έναν μύθο ο οποίος έμελλε να αποδειχθεί ισχυρότερος του αντίστοιχου «εβραιομασονικού». Τα «Πρωτόκολλα» χρησιμοποιήθηκαν ευρέως από τους Λευκούς Ρώσους κατά τη διάρκεια του Ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου. Μεταξύ του 1918 και του 1920, οι Εβραίοι είχαν περισσότερους από 100.000 νεκρούς.

ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ ΤΩΝ «ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΩΝ»
Η αποκάλυψη της πλαστότητας των «Πρωτοκόλλων» πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο του 1921, με μια σειρά άρθρων του Φ. Γκρέιβς (P. Graves) στους «Times» του Λονδίνου. Ο Γκρέιβς μνημονεύει μια συνάντησή του με έναν Ρώσο αριστοκράτη στην Κωνσταντινούπολη. Ο κύριος Χ (όπως αναφέρεται) του παρουσίασε ένα παλαιό βιβλίο με τη λέξη «Joli» (sic) τυπωμένη στη ράχη, το οποίο είχε αποτελέσεις την πρώτη ύλη για τη συγγραφή των «Πρωτοκόλλων». Οι «Διάλογοι της Γενεύης» ή «Διάλογοι του Μοντεσκιέ και του Μακιαβέλλι στην Κόλαση», του νομικού και σατιρικού συγγραφέα Μ. Ζολύ (M. Joly), αποτελούν μια συγκεκαλυμμένη επίθεση εναντίον του δεσποτισμού του Ναπολέοντα Γ' (1808-1873), με τη μορφή μιας σειράς 25 διαλόγων χωρισμένων σε τέσσερα μέρη. Ο διάλογος πραγματοποιείται ανάμεσα στα πνεύματα των Μοντεσκιέ (Montesquieu) και Μακιαβέλλι (Machiavelli). Ο συγγραφέας επισημαίνει ότι το βιβλίο περιέχει εδάφια που θα ταίριαζαν σε όλες τις κυβερνήσεις, «αλλά προσωποποιεί συγκεκριμένα ένα πολιτικό σύστημα το οποίο δεν έχει διαφοροποιηθεί στην εφαρμογή του, έστω για μια μοναδική ημέρα, από τη μοιραία και – αλοίμονο - από την προ πολλού παρελθούσα στιγμή κατά την οποία εγκαθιδρύθηκε!».

Τα ακόλουθα χωρία καταδεικνύουν την ομοιότητα των δύο κειμένων [1]:

1) «Διάλογοι της Γενεύης»
Μακιαβέλλι: «Ανάμεσα στο ανθρώπινο είδος το κακό ένστικτο είναι ισχυρότερο από το καλό. Ο άνθρωπος έλκεται πιο πολύ από το κακό από ό,τι από το καλό. Ο φόβος και η ισχύς έχουν μεγαλύτερη εξουσία επάνω του από ό,τι ηλογική... Κάθε άνθρωπος αποβλέπει στην κυριαρχία, ο καθένας θα γινόταν τύραννος αν μπορούσε, όλοι ή σχεδόν όλοι είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τα δικαιώματα των άλλων για τα δικά τους συμφέροντα».

1ο Πρωτόκολλο
«Προπαντός πρέπει να παρατηρήσει κανείς ότι οι άνθρωποι που έχουν κακά ένστικτα είναι περισσότεροι από αυτούς που έχουν καλά ένστικτα. Γι’ αυτόν τον λόγο εξασφαλίζει κανείς καλύτερα αποτελέσματα διοικώντας τους ναθρώπους με τη βία και τον τρόμο και όχι με ακαδημαϊκές συζητήσεις. Κάθε άνθρωπος αποβλέπει στην εξουσία, ο καθένας θα ήθελε να γίνει δικτάτορας αν μπορούσε, και για το σκοπό αυτό ελάχιστοι είναι αυτοί που δεν θα ήταν έτοιμοι να θυσιάσουν την ευημερία των άλλων για να εξασφαλίσουν τη δική τους».

2) «Διάλογοι της Γενεύης»
Μακιαβέλλι: «Τι συγκρατεί αυτά τα αρπακτικά κτήνη που λέγονται άνθρωποι από το να επιτίθονται το ένα στο άλλο; Η ωμή, ανεξέλεγκτη βία στα πρώτα στάδια της κοινωνικής ζωής κι έπειτα ο Νόμος, ο οποίος είναι επίσης βία ρυθμιζόμενη από τύπους. Έχεις συμβουλευτεί όλες τις ιστορικές πηγές, σε όλες τις περιπτώσεις που ενδεχομένως προηγείται το δίκαιο. Η πολιτική ελευθερία δεν είναι παρά μια σχετική ιδέα...».

1ο Πρωτόκολλο
«Τι συγκράτησε τα αρπακτικά που ονομάζονται άνθρωποι; Τι τους καθοδήγησε ως τώρα; Στο ξεκίνημα της κοινωνικής τάξης οι άνθρωποι υποτάχθηκαν στην κτηνώδη και τυφλή ισχύ, ενώ αργότερα στον Νόμο, που δεν είναι παρά η ίδια ισχύς μεταμφιεσμένη. Απ’ αυτό συμπεραίνω ότι, σύμφωνα με τον νόμο της φύσης, το δίκαιο είναι η δύναμη. Η πολιτική ελευθερία δεν αποτελεί γεγονός αλλά μια ιδέα».

3) «Διάλογοι της Γενεύης»
Μακιαβέλλι: «Αφού αιματοκύλησε την Ιταλία με αίμα, ο Σύλλας επανεμφανίζεται σαν απλός πολίτης εντός της Ρώμης: κανείς δεν τόλμησε να ακουμπήσει μια τρίχα από τα μαλλιά της κεφαλής του».

15ο Πρωτόκολλο
«Θυμηθείτε την εποχή που η Ιταλία ήταν πλημμυρισμένη στο αίμα, [η χώρα] αυτή δεν ακούμπησε ούτε μια τρίχα από το κεφάλι του Σύλλα και αυτός ήταν ο άνθρωπος που της έχυσε το αίμα».

4) «Διάλογοι της Γενεύης»
Μακιαβέλλι: «Σαν τον θεό Βισνού, τύπος μου θα έχει 100 βραχίονες, οι οποίοι θα δώσουν τα χέρια τους σε όλες τις διαφορετικές αποχρώσεις απόψεων ανά τη χώρα».

12ο Πρωτόκολλο
«Αυτές οι εφημερίδες, σαν τον Ινδό θεό Βισνού, θα ελέγχονται από εκατοντάδες χέρια, το καθένα από τα οποία θα αγουγκράζονται τον σφυγμό της κυμαινόμενης κοινής γνώμης».

5) «Διάλογοι της Γενεύης»
Μοντεσκιέ: «Τώρα κατανοώ τη φυσιογνωμία του θεού Βισνού, έχεις εκατό χέρια όπως το ινδικό είδωλο και κάθε ένα από τα δάκτυλά σου κινεί ένα νήμα».

17ο Πρωτόκολλο
«Η κυβέρνησή μας θα μοιάζει με τον ινδουιστικό θεό Βισνού. Το καθένα από τα 100 χέρια μας θα κρατάει ένα νήμα της κοινωνικής μηχανής του κράτους».

6) «Διάλογοι της Γενεύης»
Μακιαβέλλι: «Θα επεκτείνω τους φόρους των εφημερίδων έως τα βιβλία, ή μάλλον θα εισάγω έναν φόρο χαρτοσήμου στα βιβλία που έχουν λιγότερες σελίδες από έναν δεδομένο αριθμό».

12 Πρωτόκολλο
«Θα φορολογήσουμε [τις εκδόσεις βιβλίων] με τον ίδιο τρόπο που θα φορολογήσουμε και τις εκδόσεις του Τύπου, δηλαδή με φόρο χαρτοσήμου και παράβολα».

7) «Διάλογοι της Γενεύης»
Μακιαβέλλι: «Πρέπει να ξέρεις ότι η δημοσιογραφία είναι ένα είδος Ελευθεροτεκτονισμού».

12ο Πρωτόκολλο
«Υπάρχει ήδη στη γαλλική δημοσιογραφία ένα σύστημα μασονικής συνεννόησης μέσω συνθηματικών συμβόλων».

8) «Διάλογοι της Γενεύης»
Μακιαβέλλι: «(...) δίνοντας στον εαυτό τους αφέντες, στους οποίους συγχωρούν πράξεις για τις οποίες θα είχαν αποκεφαλίσει 20 συνταγματικούς μονάρχες».

3ο Πρωτόκολλο
«Στα χέρια των παρόντων δικτατόρων, πρωθυπουργών και υπουργών, ανέχονται καταχρήσεις εξουσίας, για τη μικρότερη των οποίων θα είχαν δολοφονήσει 20 βασιλείς».

Εκτός από τους «Διαλόγους», πρόπλασμα για τα «Πρωτόκολλα» αποτέλεσε επίσης ένα κεφάλαιο του μυθιστορήματος «Biarritz» (1868), του σερ Τζων Ρέτκλιφ (Sir John Retcliffe), ψευδώνυμο του Γερμανού Χ. Γκέτσε (H. Gödsche). Το κεφάλαιο αυτό είχε τίτλο «Στο εβραϊκό νεκροταφείο της Πράγας», και εκεί περιγράφεται μια μυστική συνάντηση Εβραίων σινωμοτών. Από τα υπόλοιπα «προδρομικά» έργα των «Πρωτοκόλλων», ξεχωρίζουν τα «Ο λόγος του ραβίνου» και η «Παγκόσμια κατάκτηση».

Ο άνθρωπος - κλειδί στην υπόθεση της συγγραφής των Πρωτοκόλλων υπήρξε ο Ρατσκόφσκι. Μια σύλληψη εξαιτίας της εμπλοκής του με αντικαθεστωτικά στοιχεία το 1879, τον ανάγκασε να ενταχθεί στην υπηρεσία της μυστικής Αστυνομίας. Το 1881, ο Ρατσκόφσκι προσχώρησε στην οργάνωση που αργότερα θα ονομαζόταν «Μαύρη Εκατονταρχία». Το 1884, ανέλαβε επικεφαλής των εξωτερικών επιχειρήσεων της Οχράνα, και εγακταστήθηκε στο Παρίσι. Ο Ρατσκόφσκι προωθούσε τα τσαρικά συμφέροντα με τη βία, την προβοκάτσια, την προπαγάνδα και την πλαστογραφία. Κεντρικό άξονα της προπαγάνδας του αποτελούσε η υπόδειξη των Εβραίων ως πηγής όλων των δεινών και ως απόκτυφης δύναμης που ήλεγχε παρασκηνιακά όλες τις προοδευτικές δυνάμεις. Σύμφωνα με τις πρόσφατες έρευνες του Ρώσου ιστορικού Μ. Λεπέκιν (Lepekhine), η πατρότητα των «Πρωτοκόλλων» ανήκει στον Μ.Β. Γκολοβίνσκυ (M.V. Golovinski). Επρόκειτο για προσωπικό φίλο του Ρατσκόφσκι και επίσης πράκτορα της Οχράνα, ο οποίος ευρισκόμενος στο Παρίσι, ανέλαβε έναντι αμοιβής να συγγράψει ένα κείμενο στα Γαλλικά βασιζόμενος σε παλαιότερα κείμενα. Τον Νοέμβριο του 1901, το κείμενο αυτό μεταφράστηκε στα Ρωσικά. Ο Γκολοβίνσκυ, τυχωδιώκτης όπως και ο Ρατσκόφσκι, μετά την επανάσταση συντάχθηκε με τους Μπολσεβίσκους.

Η ΔΙΑΔΟΣΗ ΤΩΝ «ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΩΝ» ΣΤΟΝ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟ
Το 1919 άρχισαν να κυκλοφορούν δακτυλογραφημένα αντίτυπα των «Πρωτοκόλλων» σε διάφορες γλώσσες μεταξύ των αντιπροσώπων της «Διάσκεψης για την Ειρήνη», όπως και μεταξύ κρατικών στελεχών και υπουργών στο Λονδίνο, το Παρίσι, τη Ρώμη και την Ουάσιγκτον. Η κίνηση αυτή αποσκοπούσε στην πρόκληση εξωτερικής παρέμβασης στον Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο. Κύριοι φορείς διάδοσης του πλαστογραφήματος υπήρξαν οι Π.Ν. Σαμπέλσκυ-Μπορκ (P.N. Shabelsky-Bork) και Φ.Β. Βίνμπεργκ (F.V. Vinberg). Ο τελευταίος ήρθε σε επαφή με τον πρώτο μεταφραστή των «Πρωτοκόλλων» στα Γερμανικά, τον Λ. Μίλλερ (L. Müller), συνταξιούχο στρατιωτικό και συντάκτη της συντηρητικής και αντισημιτικής έκδοσης «Auf Vorposten», ο οποίος χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο «Γκότφριντ τσουρ Μπεκ» (Gottfried zur Beck).

Τον Μάιο του 1920 οι Σαμπέλσκυ-Μπορκ και Βίνμπεργκ συνεργάστηκαν στο Βερολίνο για την ετήσια έκδοση «Luch Sveta», η οποία περιλάμβανε τα «Πρωτόκολλα». Η πρώτη γερμανική έκδοση των «Πρωτοκόλλων» πραγματοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 1920, με τίτλο, «Τα Μυστικά των Σοφών της Σιών» («Die Geheimnisse der Weisen von Zion»). Η πρωσική αριστοκρατία των γαιοκτημόνων, φοβούμενη την πολιτική τους εκτόπιση από τους ανερχόμενους κοινοβουλευτικούς θεσμούς, υποστήριξε τη διάδοση του πλαστογραφήματος.

Έως την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία το 1933, τα «Πρωτόκολλα» αριθμούσαν 33 εκδόσεις και σχεδόν 100.000 πωλήσεις. Ο θεωρητικός του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ (A. Rosenberg) εξέδωσε ένα τόμο με τίτλο «Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών και η παγκόσμια εβραϊκή πολιτική» («Die Protokolle der Weisen von Zion und die jüdische Weltpolitik»). Πλήθος Γερμανών καθηγητών, διδ υπαλλήλων λάμβαναν το πλαστογράφημα πολύ σοβαρά υπόψη. Ο ιστορικός Ν. Κον ισχυρίζεται ότι τα «Πρωτόκολλα» υποδαύλισαν δύο δολοφονίες το 1922: του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών Β. Ράτεναου (W. Rathenau) και του Β. Ναμπάκωφ (V. Nabakov), ο οποίος εκ παραδρομής φονεύθηκε στο Βερολίνο αντί του ηγέτη των «Συνταγματικών Δημοκρατών» και ιστορικού Π.Ν. Μιλιούκωφ (P.N. Milyukov).

Έπειτα από την άνοδο των Ναζί στην εξουσία το 1933, τα «Πρωτόκολλα» έπαιξαν πρωτεύοντα ρόλο στη ναζιστική προπαγάνδα. Με την πρώτη κίνηση κατά των Εβραίων, δηλαδή το υποχρεωτικό μποϊκοτάρισμα εβραϊκών καταστημάτων, ο Ιούλιος Στράιχερ (J. Streicher) επικαλέστηκε τα «Πρωτόκολλα» στην έκδοση «Völkischer Beobachter» [2]. Τα «Πρωτόκολλα» διαφημίστηκαν επίσημα και, σε αντίθεση με άλλα «ιερά» κείμενα του Γ' Ράιχ, αναγνωρίστηκαν ευρέως. Έφτασαν μάλιστα να αποτελέσουν επίσημο σύγγραμμα σχολικής εκπαίδευσης. Η σημασία των «Πρωτοκόλλων» για τους Ναζί φαίνεται επιπλέον από τα γραφόμενα του ίδιου του Χίτλερ στο βιβλίο του «Ο Αγών μου» (Mein Kampf): «Ο βαθμός στον οποίον ολόκληρη η ύπαρξη αυτού του λαού στηρίζεται σ’ ένα διαρκές ψέμα, καταδεικνύεται με απαράμιλλο τρόπο στα τόσο μισητά για τους Εβραίους ‘Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών’. ‘Πρόκειται για πλαστογράφημα’, διαλαλεί διαρκώς η [εφημερίδα] ‘Frankfurter Zeitung’ αναστενάζοντας, γεγονός που αποτελεί την καλύτερη απόδειξη της γνησιότητάς τους».

Το 1920 εμφανίστηκε στη Μεγάλη Βρετανία μια ανώνυμη μετάφραση του συγγράμματος από τον εκδοτικό οίκο «Eyre & Spottiswoode Ltd». Ακολούθησε μια μετάφραση από τον δημοσιογράφο Β. Μάρσντεν (V. Marsden), που συνδεόταν με ακροδεξιούς Ρώσους, η οποία και παραμένει έως σήμερα η κλασική αγγλική εκδοχή. Οι «Times» του Λονδίνου, η εφημερίδα που αργότερα θα αποκάλυπτε την απάτη, αρχικά είχε εξετάσει σοβαρά το ενδεχόμενο τα «Πρωτόκολλα» να είναι γνήσια. Εμτούτοις, στη Μ. Βρετανία ο φασισμός και ο αντισημιτισμός ουδέποτε έτυχαν ευρύτερης αποδοχής. Ακόμα και η «Βρετανική Ένωση Φασιστών» θεώρησε τα «Πρωτόκολλα» αναξιόπιστα ως εργαλείο προπαγάνδας.

Στις ΗΠΑ, τη διάδοση δακτυλογραφημένων αντιτύπων του πλαστογραφήματος ακολούθησε η σταδιακή δημοσίευσή τους στην εφημερίδα «Public Ledger» της Φιλαδέλφειας, το 1919. Η ιδιομορφία αυτής της έκδοσης, ήταν η αφαίρεση όλων των αναφορών σε Εβραίους και η απόδοση του σχεδίου συνωμοσίας σε Μπολσεβίκους. Τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησαν δύο πλήρεις εκδόσεις με τίτλους «Praemonitus Praemunitus» και «Τα Πρωτόκολλα και η παγκόσμια επανάσταση» («The Protocols and World Revolution»). Την ίδια εποχή, ο φιλοναζιστής βιομήχανος Χένρυ Φορντ (H. Ford), άρχισε τη δημοσίευση άρθρων στην εφημερίδα του «Dearborn Independent». Το σύνολο αυτών των άρθρων εκδόθηκε αργότερα ως σύγγραμμα με τίτλο «Ο διεθνής Εβραίος, το πλέον σημαντικό παγκόσμιο πρόβλημα» («The International Jew, The World's Foremost Problem»). Ο ίδιος είχε δηλώσει στις 17 Φεβρουαρίου 1921 στην εφημερίδα «New York World»: «Το μόνο πράγμα που θα πω για τα ‘Πρωτόκολλα’ είναι ότι είναι συμβατά με αυτά που συμβαίνουν. Είναι 16 ετών και έχουν υπάρξει συμβατά με την παγκόσμια κατάσταση έως την εποχή μας. Είναι συμβατά ακόμα και τώρα».

Στην Πολωνία, η πρώτη έκδοση του 1920 εξαντλήθηκε σ’ ένα χρόνο. Ακολούθησε μια νέα έκδοση με εισαγωγή και επίλογο της αντισημιτικής οργάνωσης «Rozwoj». Η προπαγάνδα των «Πρωτοκόλλων» υιοθετήθηκε ακόμα ακαι από την Καθολική Εκκλησία. Στη Γαλλία, η εβδομαδιαία έκδοση «L’ opinion» εξέδωσε το 1920 μια συντετμημένη έκδοση του πλαστογραφήματος. Σύντομα ακολούθησαν τρεις πλήρεις μεταφράσεις, στην καθημερινή εφημερίδα «La libre Parole», στην επιθεώρηση «La Vieille France» και στη σειρά τόμων «Le peril judeo-maconnique», Το 1921, ένας μοναρχικός αντισημίτης ονόματι Ρ. Λαμπελέν (R. Lambelin) μετέφρασε το κείμενο απευθείας από τα Ρωσικά. Η έκδοση αυτή επανεκδόθηκε επανειλημμένα, αποτελώντας μεταξύ άλλων το πρότυπο των περισσοτέρων ελληνικών εκδόσεων. Τέλος, τα «Πρωτόκολα» μεταφράστηκαν μεταξύ άλλων στα Σουηδικά, τα Δανέζικα, τα Νορβηγικά, τα Φιλανδικά, τα Ρουμανικά, Ουγγρικά, τα Λιθουανικά, τα Βουλγαρικά, τα Ιταλικά, τα Ιαπωνικά, τα Κινέζικα, τα Σέρβικα, τα Κροατικά, τα Αραβικά, τα Ισπανικά και τα Πορτογαλικά.

Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ «ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΩΝ»
Το κείμενο των «Πρωτοκόλλων» δεν μπορεί να θεωρηθεί αυθεντικό υπό το φως μιας απροκατάληπτης ανάλυσης. Κεντρική ιδέα του αποτελείη αναγωγή όλων των δεινών σ’ έναν υπέρτατο συνωμότη. Η ιστορία ολόκληρων χιλιετιών ερμηνεύεται απόλυτα ντετερμινιστικά, δημιουργώντας στους θρησκόληπτους μια μανιχαϊστική εικόνα ενός θεϊκά νομιμοποιημένου καθεστώτος που αντιστέκεται στους παντοδύναμους Εβραίους συνωμότες. Δεδομένης της απουσίας αστάθμητων παραγόντων στις ιστορικές εξελίξεις, οι προπαγανδιστές του κειμένου δύνανται να αυτονομιμοποιούνται σε απόλυτους γνώστες των τεκταινομένων, οι οποίοι, σαν φορείς μιας αποκάλυψης, αναλαμβάνουν να φωτίσουν τους πλανημένους.

Το απλοϊκό αυτό κείμενο ατυχώς χαρακτηρίζεται συχνά μακιαβελλικό, καθώς ο κυνισμός των «συνωμοτών» αγγίζει τα όρια του απόλυτου κακού. Η ιησουιτική ρήση «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», την οποία φέρονται να επικαλούνται οι συνωμότες (1ο πρωτόκολλο), ουσιαστικά αναιρείται, καθώς εξαιτίας των ιδιαζόντως ειδεχθών μέσων τα οποία μετέρχονται, ο όποιος αγαθός σκοπός καθίσταται αόρατος. Οι «Σοφοί της Σιών» επιδεικνύουν άκρατο μίσος για τους Χριστιανούς. Σε ορισμένα σημεία (π.χ. στο 3ο πρωτόκολλο) η ενσάρκωση του απόλυτου κακού φέρεται να αποκτά συνείδηση, κάνοντας λόγο για τη χριστιανική αριστοκρατία ως τη «μόνη άμυνα και θετή μητέρα του (λαού), άρρηκτα συνδεδεμένη με την ευημερία του». Το γεγονός αυτό ορίζει εξ αντιδιαστολής την αριστοκρατία ως το απόλυτο κακό.

Οι θεωρίες των Νίτσε, Δαρβίνου και Μαρξ ισοπεδώνονται μέσω της υποτιθέμενης χρήσης τους ως προπαγάνδα για την αποδυνάμωση του χριστιανικού κατεστημένου χάριν του σχεδίου (2ο πρωτόκολλο), τη στιγμή κατά την οποία μια στοιχειώδης μελέτη των έργων τους καταδεικνύει μια επιβαλλόμενη από τα «Πρωτόκολλα» παρά φύσιν υποταγή του ιδιοφυούς στο απλοϊκό. Ο Σιωνισμός εδώ, από ιστορικό κίνημα εβραϊκού εθνικισμού με στόχο τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, μεταβάλλεται σε μια παγκόσμια συνωμοσία για την έλευση του Αντιχρίστου. Αντίστοιχα, λοιπόν, το σύγγραμμα «Εβραϊκό Κράτος» του Θεόδωρου Χερτσλ επίσης υποτάσσεται στην απλοϊκότητα των «Πρωτοκόλλων». Το σύνθημα της Γαλλικής Επανάστασης «Ελευθερία - Ισότητα - Αδελφοσύνη» (σχολιάζεται στο 9ο πρωτόκολλο), εντασσόμενο στο ευρύτερο πλαίσιο μιας παρασκηνιακά ελεγχόμενης ιστορίας, απονευρώνεται πολιτικά, καθιστάμενο απλά ένα ουτοπικό ιδεώδες κενό περιεχομένου.

Το μόνιμα «ισχυρό» επιχείρημα των υποστηρικτών των «Πρωτοκόλλων» είναι η «προφητική» τους δύναμη. Υπ’ αυτήν την έννοια, η αναφορά σε επίθεση των συνωμοτών στον υπόγειο σιδηρόδρομο (9ο πρωτόκολλο), «εκπληρώθηκε» σχεδόν έναν αιώνα μετά τη συγγραφή τους, με την επίθεση της σέκτας «Aum Shinrikyo» στο Τόκυο. Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης ή της Γιουγκοσλαβίας, παρά τη γένεση πληθώρας νέων κρατών, δύνται κάλλιστα να θεωρηθεί μέρος του «σχεδίου παγκόσμιας διακυβέρνησης», άσχετα αν, συν τοις άλλοις, το διεθνές σύστημα είναι πλέον ιδιαίτερα ασθενές (αν όχι ουσιαστικά ανύπαρκτο), ιδίως μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Στο 3ο πρωτόκολλο οι συνωμότες διατείνονται ότι κατέχουν όλο τον χρυσό, ενώ στο 20ο χαρακτηρίζουν τον κανόνα του χρυσού «καταστροφικό» [3]. Ισοπεδώνοντας την οικονομική επιστήμη, τα «Πρωτόκολλα» επιτρέπουν την αναγωγή των μακροχρόνιων διακυμάνσεων των τιμών του χρυσού, καθώς και των νομισματικών πολιτικών, σε απόλυτα παρασκηνιακές διαδικασίες.

Τα «Πρωτόκολλα» δεν παύουν ποτέ να είναι «επίκαιρα». Η συνωμοσία δύναται να εξελίσσεται αενάως, δίχως οφειλή κατάληξης στο τέλος της «παγκόσμιας σιωνιστικής κυβέρνησης». Οιοδήποτε γεγονός δύναται μέσω ad hoc υποθέσεων να θεωρείται «μέρος του σχεδίου». Οι διάφορες χιλιαστικές προφητείες συχνά διαπράττουν το σφάλμα σαφούς προσδιορισμού του «πληρώματος του χρόνου», ενός προσδιορισμού ο οποίος εν συνεχεία χρήζει αναθεώρησης. Όταν μια πρόβλεψη δεν προσδιορίζεται σαφώς χρονικά, απλώς καθίσταται μεταφυσική. Στην περίπτωση των «Πρωτοκόλλων», το τέλος αποτελεί μια ανεστραμμένη ουτοπία.

Κλείνοντας, πρέπει να αναφερθεί ότι τα «Πρωτόκολλα» εξακολουθούν να διατηρούν παγκοσμίως προπαδανδιστική ισχύ. Πολλοί είδαν τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 ως κομβικό γεγονός για την ολοκλήρωση της συνωμοσίας. Χαρακτηριστικός ήταν ο μύθος των Εβραίων εργαζομένων στους Δίδυμους Πύργους, οι οποίοι υποτίθεται ότι γνώριζαν εκ των προτέρων την ημέρα των επιθέσων και δεν εμφανίστηκαν στην εργασία τους. Το αξιοσημείωτο είναι ότι ο εντεινόμενος αντισημιτισμός καλύπτει την επίσης εντεινόμενη, μη αντισημιτική, κριτική της πολιτικής του Ισραήλ και των ΗΠΑ. Η «πολιτική ορθότητα» του δυτικού κόσμου δεν επιτρέπει αμφιβολίες για την πλαστότητα των «Πρωτοκόλλων». Συνεπώς, η επίκληση του πλαστογραφήματος από δεδομένες ομάδες Παλαιστινίων και Μουσουλμάνων εν γένει, προσδίδει ένα ισχυρό προπαγανδιστικό όπλο στους Ισραηλινούς και τους συμμάχους τους. Ο μανιχαϊσμός των «Πρωτοκόλλων» εδώ αντιστρέφεται: «Εβραίοι - θύματα» από τη μια, και «αντισημίτες Μουσουλμάνοι» από την άλλη.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Τα «Πρωτόκολλα» αποτέλεσαν ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά εργαλεία προγάνδας των αντιδραστικών δυνάμεων κατά τον 20ο αιώνα. Ο αντισημιτισμός τους, ενώ έχει καθαρά χριστιανικό χαρακτήρα, υπερέβη αυτόν, δυνάμενον να εξυπηρετήσει εν συνεχεία κύκλους που δεν απέβλεπαν στην υπεράσπιση κάποιου χριστιανικού κατεστημένου, με κορυφαίο παράδειγμα τους οπαδούς της «Αρίας φυλής». Η αποκάλυψη της πλαστότητας του συγγράμματος δεν μπόρεσε να ανακόψει την ισχύ του. Η μέθοδος προπαγάνδας των «Πρωτοκόλλων» ενδεχομένως φαίνεται αφελής στον σκεπτόμενο άναγνώστη, καταδεικνύοντας απλά το μίσος των εμπνευστών τους προς τους Εβραίους. Εντούτοις, τα «Πρωτόκολλα» απευθύνονται πρώτιστα σε δεισιδαίμονες και αμόρφωτους ανθρώπους, μεταξύ των οποίων και πέτυχαν τον σκοπό τους. Η αποδοχή της προπαγάνδας ακόμη και από μορφωμένους, αυξάνει περαιτέρω τον βαθμό επιτυχίας τους. Η διορατικότητα των εμπνευστών ενός απλοϊκού κειμένου, σαφώς και δεν κρίνεται από τις υποτιθέμενες προφητείες του, αλλά από μια τεχνική εκμετάλλευσης των ανθρώπινων πόθων, η οποία λειτουργεί επιτυχώς ακόμα και σήμερα.
του Αλέξανδρου Κυβέλου
(Από το περιοδικό «Ιστορικά Θέματα»)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] Σημειώνεται ότι, όπου κρίθηκε απαραίτητο, η μετάφραση έγινε κατά λέξη εις βάρος της γλωσσικής επιμέλειας, για να μη συγκαλυφθούν οι διαφορετικές διατυπώσεις του ίδιου νοήματος στους «Διαλόγους» και τα «Πρωτόκολλα».
[2] Δηλαδή «Λαϊκός Παρατηρητής». Επρόκειτο για την επίσημη εφημερίδα του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος.
[3] Υπενθυμίζεται ότι το 1944 στο Μπρέτον Γουντς (Bretton Woods) στον Καναδά, υιοθετήθηκε ο κανόνας του χρυσού, έως τη σταδιακή εγκατάλειψή του από το 1971 και μετά.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
(1) Norman CohnQ Warrant for Genocide, the Myth of the Jewish World conspiracy and the Protocols of the elders of the Zion, εκδόσεις , Λονδίνο 2001.
(2) Pierre Andre Taguieff: Ο Μύθος των «Σοφών της Σιών», Εκδόσεις Πόλις, Αθήνα 2006.
(3) Roger Lambelin: Τα πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, Εκδόσεις Μπίμπης, χ.χ.
(4) Adolf Hitler: Mein Kampf, Verlag Franz Eher Nachf, G.m.b.H, Μόναχο 1943.
(5) Bernard LewisQ Semites and Anti-semitew, an inquiry into conflict and prejudice, W.W. Norton & Company, Ν. Υόρκη-Λονδίνο 1999.
(6) http://emperor.vwh.net/antisem/graves.pdf (άρθρα του Γκρέιβς).
(7) http://www.radioislam.org/protocols/indexen.htm (το αγγλικό κείμενο των «Πρωτοκόλλων»).
(8) Marc Levin, «The Protocols» (ταινία).