Εισαγωγή
Η εβραϊκή γιορτή της Χανουκά (Εγκαίνια) δεν συγκαταλέγεται στις Βιβλικές γιορτές, που θέσπισε ο ίδιος ο Θεός, και οι οποίες είχαν απολυτρωτικό χαρακτήρα, και γι’ αυτό αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι της Βίβλου. Παρ’ όλα αυτά, η Χανουκά έχει κι αυτή μια ξεχωριστή σημασία που αγγίζει ολόκληρο τον κόσμο, και, μάλιστα, εμάς, ιδιαίτερα, μας αφορά όχι μόνο ως Χριστιανούς, αλλά και ως Έλληνες.
Η Χανουκά αποτελεί την ανάμνηση του καθαρισμού και της νέας καθιέρωσης του Ναού (τα Εγκαίνιά του) μετά την αποτίναξη από τον Εβραϊκό λαό του συριακού ζυγού. Αυτό έγινε με την επανάσταση των Μακκαβαίων, που ξεκίνησε το 167 π.Χ. και ολοκληρώθηκε τρία χρόνια αργότερα. Η Χανουκά γιορτάζεται για 8 ημέρες, που πέφτουν μέσα στο Δεκέμβρη, και στη διάρκεια της γιορτής γίνεται η ανάμνηση δύο θαυμάτων: Το πρώτο είναι η απελευθέρωση του λαού, που ενώ ήταν πρακτικά άοπλος και υπό την ηγεσία μιας ιερατικής οικογένειας και όχι εκπαιδευμένοι στρατιωτικοί, κατόρθωσε να νικήσει ένα ισχυρό βασίλειο. Το δεύτερο είναι το θαύμα της Λυχνίας. Σύμφωνα με την εβραϊκή παράδοση, όταν καθαρίστηκε ο Ναός, βρέθηκε εκεί ένα μικρό δοχείο με λάδι που αρκούσε για να ανάψει η επτάφωτη λυχνία του Ναού μόνο για μια ημέρα, αλλά τελικά έγινε το θαύμα και η λυχνία έμεινε αναμμένη για 8 ημέρες, όσο ακριβώς χρειαζόταν για να ετοιμαστεί τελετουργικά το νέο λάδι. Αυτό το γεγονός ενθάρρυνε τον ταλαιπωρημένο λαό, γιατί το είδαν ως επιβεβαίωση ότι η παρουσία του Θεού συνέχιζε να είναι ανάμεσά τους και ότι το φως του Εβραϊκού λαού συνέχιζε να φέγγει.
Εδώ, είναι σημαντικό να διευκρινίσουμε ότι ο όρος «αντίχριστος» δεν είναι όνομα, αλλά χαρακτηρισμός που αναφέρεται στο ρόλο αυτού του ανθρώπου μέσα στην ανθρώπινη ιστορία. Όπως είναι γνωστό, «Χριστός» είναι η ελληνική μετάφραση του εβραϊκού όρου «Μεσσίας», που σημαίνει «χρισμένος». Συνεπώς, «αντίχριστος» είναι αυτός που «αντιτίθεται στον Μεσσία», τον χρισμένο του Θεού, ή αυτός που προσπαθεί να πάρει τη θέση Του, να θελήσει να λατρευτεί «αντί του Μεσσία».
Αλλά, με ποιον τρόπο αντιτάχθηκε ο Αντίοχος Δ' στον Μεσσία ή αποπειράθηκε να πάρει τη θέση Του, σε μια περίοδο που και για τους Εβραίους, αλλά και για τους Χριστιανούς, ο Μεσσίας δεν είχε φανεί ακόμη;
Το πρόσωπο του Μεσσία και η έλευσή Του αποτελούν θα λέγαμε την καρδιά της Βίβλου. Είναι το «νήμα» που ενώνει όλα τα βιβλία της και όλα τα γεγονότα που καταγράφονται ή προφητεύονται σ’ αυτά.
Σύμφωνα με την υπόσχεση του Θεού στον Αδάμ και την Εύα, ο Μεσσίας θα ήταν το «σπέρμα της γυναίκας» που θα ερχόταν «για να συντρίψει το κεφάλι του φιδιού» και να ελευθερώσει τους ανθρώπους από την καταδυνάστευση του διαβόλου και του θανάτου. Μετά την υπόσχεση, η Βίβλος με επιμέλεια καταγράφει τη γενιά όσων από τους απογόνους των πρωτόπλαστων προσέβλεπαν στην εκπλήρωσή της. Αυτοί οι δίκαιοι άνθρωποι, με την υπακοή τους στον Θεό, με τις προσευχές, αλλά και με τις θυσίες που προσέφεραν διατηρούσαν το σύνδεσμο της ανθρωπότητας με τον Δημιουργό της. Ώσπου, πριν από 4.000 χρόνια, ο Θεός έκανε διαθήκη με έναν τέτοιο δίκαιο άνθρωπο, τον Αβραάμ, για να δημιουργήσει από τη γενιά του έναν λαό, του οποίου ολόκληρη η υπόσταση θα προσδιοριζόταν από την προσδοκία για τον Μεσσία. Έναν λαό που θα ήταν υπεύθυνος να κρατήσει ζωντανό τον σύνδεσμο της ανθρωπότητας με τον Θεό και να διατηρήσει την ελπίδα της απολύτρωσης του ανθρώπινου γένους, μέχρι να έλθει ο Μεσσίας. Ένα έθνος ανθρώπων που θα λάτρευαν τον αληθινό Θεό και θα προσέφεραν θυσίες εξιλασμού όχι μόνο για τους ιδίους, αλλά και για όλα τα υπόλοιπα έθνη.
Κι αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο Εβραϊκός λαός υποστήριξε με πολλές θυσίες αυτή τη διαθήκη και έφερε σε πέρας το έργο που του ανατέθηκε από τον Θεό. Ναι, υπήρξαν περίοδοι που κάποιοι αποστάτησαν και παρασύρθηκαν στην ειδωλολατρία, αλλά όμως, η διαθήκη του Θεού με τους ανθρώπους διατηρήθηκε ως τις μέρες μας και αυτό, κατά ένα μεγάλο μέρος, είναι αποτέλεσμα των θυσιών του Εβραϊκού λαού, και αποτελεί λόγο για να τους είμαστε απέραντα ευγνώμονες. Οι Ναζί τούς χλεύαζαν και τους περιφρονούσαν για την «παθητικότητα» με την οποία βάδιζαν προς το θάνατο, αλλά εγώ νομίζω πως αυτή η φαινομενική παθητικότητα δεν ήταν δείγμα ότι τους έλειπε η γενναιότητα, αλλά ήταν απόδειξη, πόσο πολύ, μέσα στους αιώνες, οι Εβραίοι είχαν συνειδητοποιήσει ότι αυτό που είχε τη μεγαλύτερη αξία δεν ήταν να σώσουν τη ζωή τους, αλλά να μην αρνηθούν τη διαθήκη τους και να παραμείνουν πιστοί στο ποιοι ήταν, ακόμη και μέχρι το θάνατο.
Κι αν η εκπλήρωση της διαθήκης του Θεού για την έλευση του Μεσσία, και τη σωτηρία των ανθρώπων, περνούσε μέσα από τον λαό Ισραήλ, δεν είναι να απορούμε που τόσο πολύ πολεμήθηκε αυτός ο λαός και τόσες φορές επεδίωξαν να τον εξαφανίσουν οι δυνάμεις του σκότους. Διότι, ο τελικός τους στόχος ήταν να εμποδιστεί η έλευση του Μεσσία. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η σύνδεση του αντίχριστου με τον Αντίοχο, ο οποίος, με μεγάλη σκληρότητα, θέλησε να εξαναγκάσει τον Εβραϊκό λαό να αρνηθεί τη διαθήκη του με τον Θεό και να αφομοιωθεί με τον υπόλοιπο ειδωλολατρικό κόσμο.
Ιστορική αναδρομή
Ήταν χειμώνας του 167 π.Χ., όταν γεμάτος οργή βάδισε με τα στρατεύματά του στην Ιερουσαλήμ και με σκληρά διατάγματα και βέβηλες ενέργειες προσπάθησε να επιβάλει την ειδωλολατρία στους Εβραίους. Απαγόρευσε να τηρούνται το Σάββατο και οι γιορτές, απαγόρευσε να διαβάζονται οι Ιερές Γραφές, απαγόρευσε να γίνεται ακόμη και η περιτομή, το σημάδι της διαθήκης του λαού με τον Θεό και σκότωνε όσα αγοράκια είχαν περιτμηθεί. Ακόμη, βεβήλωσε το Ναό τοποθετώντας εκεί ένα άγαλμα του Δία και μετονομάζοντάς τον σε ναό του Δία. Εγκατέστησε πόρνες στο χώρο του Ναού, ενώ, για να μιάνει και το Θυσιαστήριο του Εξιλασμού πρόσφερε επάνω του ένα γουρούνι, αντί του καθαρού αμνού. Κι έπειτα, διέταξε σε κάθε πόλη και χωριό να γίνονται θυσίες γουρουνιών από τους ιερείς του Θεού. Σε μια τέτοια θυσία οδηγήθηκε να παραστεί δια της βίας και ο γέροντας ιερέας Ματταθίας, ο οποίος μη αντέχοντας να βλέπει αυτή την προσβολή προς τον Θεό ξεκίνησε με τους πέντε γιους του την επανάσταση που έφερε την ελευθερία του λαού και αποκατέστησε το Ναό και τη λατρεία στον Θεό.
Γι’ αυτό και η Γιορτή της Χανουκά είναι κατά βάση θρησκευτική και όχι εθνική, και μπορεί να αφορά κι εμάς τους υπόλοιπους λαούς. Διότι, στην πραγματικότητα, είναι ο εορτασμός της επιβίωσης της Μεσσιανικής διαθήκης για την απολύτρωση των ανθρώπων, και αυτό το γεγονός έχει αξία για όλη την ανθρωπότητα.
Είδωλα και δαιμόνια
Αλλά, για εμάς τους Έλληνες υπάρχει και κάτι ακόμη πολύ σημαντικό στο οποίο θα πρέπει να σταθούμε και να το δούμε μέσα από την πνευματική σκοπιά, και το οποίο αποτελεί και τον σημαντικότερο λόγο που γράφτηκε αυτό το κείμενο. Όπως φαίνεται, η μάχη ανάμεσα στον Αντίοχο τον Επιφανή και τον Εβραϊκό λαό είχε διπλό στόχο. Μέσα από αυτήν, οι πονηρές δυνάμεις προσπάθησαν να ακυρώσουν το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων, αλλά ταυτόχρονα προσπάθησαν και να αντικαταστήσουν τη λατρεία του αληθινού Θεού με τη λατρεία ενός ειδώλου, του κυρίαρχου θεού των αρχαίων προγόνων μας, του Δία. Όμως, τι ήταν αυτό το είδωλο;
Οι περισσότεροι από εμάς, ίσως επειδή έτσι διδαχτήκαμε από τα σχολικά μας χρόνια, θεωρούμε ότι οι αρχαίοι θεοί ήταν κάτι ανύπαρκτο, ότι ήταν αθώοι μύθοι ενός ευφάνταστου λαού με ανήσυχο πνεύμα. Αλλά, η Βίβλος έχει μια πολύ διαφορετική άποψη. Τόσο ο Μωυσής (Δευτ. 32:17) όσο και ο απόστολος Παύλος (Α' Κορ. 10:20) έγραψαν πως η θυσία στα είδωλα είναι θυσία σε δαιμόνια. Συνεπώς, αν πραγματικά πιστεύουμε στην αλήθεια της Βίβλου, θα πρέπει να δεχτούμε ότι οι θεοί της αρχαιότητας δεν ήταν άκακοι ήρωες παιδικών παραμυθιών, αλλά ότι πίσω από αυτά τα ιδιότροπα, και πολλές φορές φοβερά, όντα κρύβονταν συγκεκριμένες πονηρές δυνάμεις. Ένα τέτοιο ακάθαρτο πνεύμα βρισκόταν και πίσω από το πρόσωπο του Δία, όπως φαίνεται και μέσα από τις ιστορίες των αρχαίων για τη συμπεριφορά του, τις αναρίθμητες αποπλανήσεις και τους βιασμούς γυναικών, την αιμομικτική σχέση με τη μητέρα του και τόσα άλλα που δεν τα διδαχτήκαμε ή τα προσπεράσαμε ως ασήμαντα. Φαίνεται μάλιστα, ότι αυτό το πνεύμα ήταν τόσο ισχυρό, ώστε τόλμησε να επιθυμήσει να πάει στον μόνο Ναό του Θεού και να ζητήσει να λατρευτεί εκείνος στη θέση Του. Ό,τι ακριβώς επιθύμησε ο Εωσφόρος (Ησαΐας 14:14) στην αρχή της ιστορίας και ό,τι θα επιθυμήσει και ο «γιος της απώλειας» στο τέλος (Β' Θεσ. 2:3-4).
Η Ελλάδα μας κάποτε έγινε χριστιανικό κράτος, αλλά δυστυχώς πολλές πρακτικές, όπως και πολλές δοξασίες της αρχαίας θρησκείας και της φιλοσοφίας, που κατά ένα μεγάλο μέρος απέρρεε από αυτήν τη θρησκεία, εξακολουθούν να διαμορφώνουν τον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό, αλλά και την πίστη μας προς τον Θεό. Και απόδειξη αυτού του συγκερασμού, που γίνεται συνειδητά αποδεκτός, αποτελεί το γεγονός ότι χαρακτηρίζουμε τον πολιτισμό μας ως Ελληνοχριστιανικό. Όμως, η Βίβλος με σαφήνεια διδάσκει ότι δεν πρέπει να αναμειγνύουμε τον Λόγο του Θεού με τίποτε άλλο. «Δεν μπορείς να βάλεις νέο κρασί σε παλιούς ασκούς» (Μαρκ. 2:22), είπε ο Χριστός, ενώ ο απόστολος Ιάκωβος λέει ότι ο δίγνωμος άνθρωπος δεν μπορεί να λάβει τίποτε από τον Θεό (Ιακ. 1:7). Και για να θυμάται πάντοτε αυτή την αλήθεια ο Εβραϊκός λαός, ο Θεός τούς απαγόρευε να φορούν ρούχα από ανάμεικτες ύλες και να ανακατεύουν τους σπόρους που φύτευαν στα χωράφιά τους (Λευιτ. 9:19).
Μήπως, λοιπόν, είναι καιρός να δούμε την ένδοξη αρχαιότητά μας με μια άλλη ματιά; Με μια ματιά από την προοπτική της Βίβλου; Μήπως είναι καιρός να αναγνωρίσουμε ότι πίσω από αυτό το πνεύμα που εξύψωνε την ανθρώπινη διανόηση κρυβόταν ένα πνεύμα ανταρσίας και απόρριψης του Θεού; Μήπως είναι καιρός να πούμε στον Θεό ότι τώρα θέλουμε να γίνουμε γνωστοί στον κόσμο ως έθνος του οποίου Θεός είναι ο ΚΥΡΙΟΣ (Ψαλμ. 33:12);
Αντίοχος Επιφανής - Αδόλφος Χίτλερ
Όταν άρχισα να γράφω αυτό το κομμάτι θέλησα να βρω περισσότερες πληροφορίες για τον Αντίοχο τον Επιφανή και την προσωπικότητά του, επειδή ήμουν σίγουρη ότι πίσω από έναν άνθρωπο, που χρησιμοποίησε τόσο ισχυρά ο διάβολος, θα κρυβόταν μια περίεργη προσωπικότητα. Και πραγματικά, ανατρέχοντας στα γραπτά του Τίτου Λίβιου, του μεγάλου Ρωμαίου ιστορικού (59 π.Χ.-17 μ.Χ.), βρήκα στοιχεία που μου έφεραν στο νου μια άλλη σκοτεινή προσωπικότητα της πρόσφατης ιστορίας, στο πρόσωπο του οποίου πολλοί Χριστιανοί είδαν μια ακόμη προεικόνιση του αντίχριστου. Και φυσικά εννοώ τον Χίτλερ.
Τόσο ο Αντίοχος όσο και ο Χίτλερ είχαν μια αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά και απρόβλεπτες αντιδράσεις, ενώ και οι δύο εμφανίστηκαν αρχικά ως σωτήρες και είχαν την ικανότητα να γοητεύουν τα πλήθη.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τον Λίβιο, ο Αντίοχος ήταν στην Αθήνα (175 π.Χ.) όταν έφτασε το νέο της δολοφονίας του αδελφού του, Σέλευκου Δ', που ήταν ο νόμιμος διάδοχος και βασίλευε στο θρόνο των Σελευκιδών. Υπάρχει η υπόνοια ότι δεν ήταν αμέτοχος σ’ αυτήν τη δολοφονία, αλλά αμέσως κέρδισε την υποστήριξη των Αθηναίων προβάλλοντας τον εαυτό του ως υπερασπιστή της νομιμότητας και εγγυητή της συνέχειας της Ελληνικής δυναστείας στο θρόνο της Αντιόχειας. Με την υποστήριξη του βασιλιά της Περγάμου Ευμένη Β' έγινε αντιβασιλέας του βασιλείου των Σελευκιδών, ως κηδεμόνας του ανήλικου ανιψιού του, που ήταν ο φυσικός διάδοχος του αδελφού του. 5 χρόνια αργότερα δολοφόνησε τον ανιψιό του και έγινε ο ίδιος βασιλιάς.
Γράφει, λοιπόν, ο Τίτος Λίβιος ότι αρχικά ο λαός δέχτηκε τον Αντίοχο με τέτοιες εκδηλώσεις χαράς, που τον ονόμασαν Επιφανή ή Ανατέλλοντα Αστέρα για την εμφάνισή του να σώσει το θρόνο. Δεν του έλειπε η ικανότητα ή η ευφυΐα για να διακριθεί στον πόλεμο, αλλά ήταν τέτοια η διαστροφή και η αγένεια στη συμπεριφορά του που σύντομα άλλαξαν το προσωνύμιο που του έδωσαν και αντί για Επιφανή, τον αποκαλούσαν Επιμανή, δηλαδή μανιακό, τρελό. Δεν υπάκουε σε κανόνες, ήταν υπερκινητικός, άλλαζε συμπεριφορά, ώστε κανένας δεν μπορούσε να πει με βεβαιότητα ποιος ήταν ο αληθινός του χαραχτήρας, και πολλοί τον θεωρούσαν τρελό. Του άρεσε να οργανώνει μεγάλα θεάματα, τα οποία ήταν σε τέλεια αντίθεση με τον χαραχτήρα του, διότι τίποτε δεν ήταν πιο μεγαλοπρεπές από αυτά και τίποτε δεν ήταν πιο τιποτένιο και αξιοκαταφρόνητο από τον ίδιο τον βασιλιά.[1]
Τόσο ο Αντίοχος όσο και ο Χίτλερ πίστευαν ότι ήταν ξεχωριστοί άνθρωποι με θεϊκή αποστολή. Ο Αντίοχος πίστευε ότι ήταν φανέρωση του Δία και ο Χίτλερ πίστευε ότι είχε αποστολή να εξαγνίσει το ανθρώπινο γένος και να το οδηγήσει σε ένα ανώτερο επίπεδο, ενισχύοντας την καθαρή φυλή και εξαλείφοντας αυτούς που θεωρούσε κατώτερους. Βέβαια, κάποια τέτοια στοιχεία μπορούμε να διακρίνουμε και στον βίο και την πολιτεία και άλλων τυράννων και δικτατόρων της ιστορίας, αλλά μήπως και πίσω από όλους τους ανθρώπους που σκόρπισαν γύρω τους τον πόνο και την καταστροφή δεν βρισκόταν και πάλι οι πονηρές δυνάμεις του σατανά;
Τέλος, αυτό που ένωσε οδυνηρά τον Αντίοχο με τον Χίτλερ ήταν η εμμονή τους να καταστρέψουν τον Εβραϊκό λαό. Αυτό το τελευταίο είναι γνωστό, αλλά εκείνο που δεν είναι ευρέως γνωστό, τουλάχιστον σε σχέση με τον Χίτλερ, είναι ότι και οι δύο θέλησαν να αντικαταστήσουν τη λατρεία του αληθινού Θεού με τη λατρεία των θεών του Ολύμπου. Ο Αντίοχος είχε ιδιαίτερο σεβασμό προς τον Δία και θέλησε να επιβάλει τη λατρεία του. Δεν γνωρίζουμε πώς ξεκίνησε αυτή η σχέση του με τη συγκεκριμένη δαιμονική θεότητα, αλλά ξέρουμε ότι ο Ευμένης Β' που τον βοήθησε να ανεβεί στο θρόνο ήταν εκείνος που κατασκεύασε τον βωμό του Δία στην Πέργαμο (που σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο της Περγάμου στο Βερολίνο). Πολλοί θεωρούν ότι αυτός ο βωμός είναι ο θρόνος του σατανά, που αναφέρεται στην Αποκάλυψη και ότι απετέλεσε τόπο μαρτυρικού θανάτου για τους πρώτους Χριστιανούς: «Ξέρω τα έργα σου, και πού κατοικείς, όπου είναι ο θρόνος τού σατανά, και κρατάς το όνομά μου, και δεν αρνήθηκες την πίστη μου, και στις ημέρες κατά τις οποίες υπήρχε ο Αντύπας, ο πιστός μου μάρτυρας, που φονεύθηκε κοντά σας, όπου κατοικεί ο σατανάς» (Αποκάλυψη 2:13). Όσο για τον Χίτλερ, εκείνος ζήτησε από τον Σπέερ να του κατασκευάσει στη Νυρεμβέργη ένα αντίγραφο του βωμού της Περγάμου και από εκεί έβγαζε τους κυριότερους λόγους του προς τους οπαδούς του Ναζισμού. Αλλά, δεν είναι μόνον αυτό. Ο Χίτλερ είχε μεγάλη αγάπη προς την ελληνική αρχαιότητα, την αρχαία τέχνη και τα αγάλματα, και μέσα στους στόχους του ήταν να δημιουργήσει μια νέα θρησκεία βασισμένη στον υπεράνθρωπο και τους θεούς της αρχαιότητας, όπως φαίνεται και από ένα ντοκιμαντέρ του Discovery Channel.[2]
Γενικά, ο Χίτλερ και οι άμεσοι συνεργάτες του ήταν λάτρεις της ελληνικής αρχαιότητας, εκτελούσαν πνευματιστικές τελετές και συμβουλεύονταν μέντιουμ. Πώς, λοιπόν, να μην ήθελαν να θανατώσουν τον λαό δια μέσου του οποίου ήρθε και διατηρείτο το φως του Θεού μέσα στην ανθρωπότητα;[3]
Μια συγκινητική ιστορία
Κλείνοντας θα ήθελα να αναφέρω και μια ιστορία που κατέγραψε ο Ιώσηπος [5] και πρωτοάκουσα σ’ ένα βίντεο και με συγκίνησε. Είναι ενδεικτική των θυσιών του Εβραϊκού λαού, με τις οποίες διαφύλαξαν τη διαθήκη του Θεού, για χάρη όλου του κόσμου.[4]
Επειδή, όμως, όλα αυτά είναι στα Αγγλικά, θα ήθελα να τη διηγηθώ με λίγα λόγια και στα Ελληνικά: Όταν έγινε διοικητής της Ιουδαίας ο Πόντιος Πιλάτος (26-36 μ.Χ.), θέλοντας να επιβάλει τη ρωμαϊκή θέληση στον Εβραϊκό λαό, έστειλε μέσα στη νύχτα στρατό στην Ιερουσαλήμ, που έφεραν τα λάβαρα με την εικόνα του Καίσαρα και γέμισαν με αυτά την πόλη. Το πρωί, όταν είδαν το θέαμα οι Ιουδαίοι ταράχτηκαν, διότι η Ιερουσαλήμ ανήκε στον Θεό και δεν επιτρεπόταν να στηθεί καμιά λατρευτική εικόνα εκεί (όπως είναι γνωστό, οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες λατρεύονταν και ως θεοί). Ένα μεγάλο πλήθος αντρών σηκώθηκαν και πήγαν στην Καισάρεια, όπου κατοικούσε ο Πιλάτος και ζήτησαν να αφαιρεθούν τα λάβαρα. Όταν δεν εισακούσθηκαν, σαν ένδειξη διαμαρτυρίας ξάπλωσαν μπρούμυτα γύρω από το Κυβερνείο και έμειναν εκεί ακίνητοι για πέντε ημέρες. Τότε, ο Πιλάτος τούς κάλεσε μπροστά του για να συζητήσει μαζί τους, αλλά ταυτόχρονα έδωσε διαταγή στο στράτευμά του να τους περικυκλώσει. Αντί να συζητήσει, τους είπε ότι αν δεν υποχωρούσαν, ο στρατός του θα τους αποκεφάλιζε και την ίδια στιγμή έδωσε διαταγή να γυμνώσουν οι στρατιώτες τα ξίφη τους. Αμέσως, οι Εβραίοι, αντί να διαμαρτυρηθούν, γονάτισαν μαζικά και πρόβαλαν τους γυμνούς λαιμούς τους λέγοντας ότι ήταν έτοιμοι να πεθάνουν, παρά να παραβούν τους νόμους τους. Μπρος στην αποφασιστικότητά τους, ο Πιλάτος υποχώρησε, και τα ειδωλολατρικά σύμβολα αφαιρέθηκαν από την Ιερουσαλήμ.
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] Τα συγκεκριμένα κείμενα του Λίβιου, σε Αγγλική μετάφραση, μπορείτε να τα δείτε εδώ http://oll.libertyfund.org/simple.php?id=1758 στο τέλος του κεφαλαίου XIX και στην αρχή του XX, από το πρώτο βιβλίο που εμφανίζεται στη σελίδα, BOOK XLI.
[2] http://www.youtube.com/watch?v=dbvp8wXPYYo.
[3] Μπορείτε να παρακολουθήσετε ολόκληρο το ντοκιμαντέρ του Discovery Channel, «Nazis: The Occult Conspiracy»: http://www.youtube.com/watch?v=Q24zJmIF0zA.
[4] http://www.youtube.com/watch?v=ya_nnt2-iv8.
[5] http://www.biblestudytools.com/history/flavius-josephus/war-of-the-jews/book-2/chapter-9.html.
Η εβραϊκή γιορτή της Χανουκά (Εγκαίνια) δεν συγκαταλέγεται στις Βιβλικές γιορτές, που θέσπισε ο ίδιος ο Θεός, και οι οποίες είχαν απολυτρωτικό χαρακτήρα, και γι’ αυτό αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι της Βίβλου. Παρ’ όλα αυτά, η Χανουκά έχει κι αυτή μια ξεχωριστή σημασία που αγγίζει ολόκληρο τον κόσμο, και, μάλιστα, εμάς, ιδιαίτερα, μας αφορά όχι μόνο ως Χριστιανούς, αλλά και ως Έλληνες.
Η Χανουκά αποτελεί την ανάμνηση του καθαρισμού και της νέας καθιέρωσης του Ναού (τα Εγκαίνιά του) μετά την αποτίναξη από τον Εβραϊκό λαό του συριακού ζυγού. Αυτό έγινε με την επανάσταση των Μακκαβαίων, που ξεκίνησε το 167 π.Χ. και ολοκληρώθηκε τρία χρόνια αργότερα. Η Χανουκά γιορτάζεται για 8 ημέρες, που πέφτουν μέσα στο Δεκέμβρη, και στη διάρκεια της γιορτής γίνεται η ανάμνηση δύο θαυμάτων: Το πρώτο είναι η απελευθέρωση του λαού, που ενώ ήταν πρακτικά άοπλος και υπό την ηγεσία μιας ιερατικής οικογένειας και όχι εκπαιδευμένοι στρατιωτικοί, κατόρθωσε να νικήσει ένα ισχυρό βασίλειο. Το δεύτερο είναι το θαύμα της Λυχνίας. Σύμφωνα με την εβραϊκή παράδοση, όταν καθαρίστηκε ο Ναός, βρέθηκε εκεί ένα μικρό δοχείο με λάδι που αρκούσε για να ανάψει η επτάφωτη λυχνία του Ναού μόνο για μια ημέρα, αλλά τελικά έγινε το θαύμα και η λυχνία έμεινε αναμμένη για 8 ημέρες, όσο ακριβώς χρειαζόταν για να ετοιμαστεί τελετουργικά το νέο λάδι. Αυτό το γεγονός ενθάρρυνε τον ταλαιπωρημένο λαό, γιατί το είδαν ως επιβεβαίωση ότι η παρουσία του Θεού συνέχιζε να είναι ανάμεσά τους και ότι το φως του Εβραϊκού λαού συνέχιζε να φέγγει.
Με όλα αυτά, η Χανουκά μοιάζει να αποτελεί εθνική και θρησκευτική γιορτή του Εβραϊκού έθνους. Τότε, για ποιο λόγο θα μπορούσε να αφορά κι εμάς, ως Έλληνες και ως Χριστιανούς;
Αντίοχος/Αντίχριστος
Ως Έλληνες, μας αφορά διότι ο βασιλιάς των Συρίων κατακτητών δεν ήταν άλλος από τον ελληνικής καταγωγής Αντίοχο Δ' τον Επιφανή, απόγονο του Σέλευκου Α', ενός από τους τέσσερις διαδόχους του Μ. Αλεξάνδρου. Ο Σέλευκος έγινε ηγέτης της περιοχής από τη Συρία μέχρι το Αφγανιστάν και ίδρυσε τον οίκο και το βασίλειο των Σελευκιδών της Ελληνιστικής εποχής. Κι ως Χριστιανούς, μας αφορά διότι η βασιλεία και η σύγκρουση του Αντίοχου Δ' με τον Εβραϊκό λαό αποτελεί ένα τόσο σπουδαίο γεγονός μέσα στην πνευματική ιστορία του κόσμου μας, ώστε ο Θεός είχε μιλήσει γι’ αυτά περίπου 400 χρόνια νωρίτερα, δια μέσου του προφήτη Δανιήλ (11:21-45). Και μάλιστα, μέσα στο βιβλίο του Δανιήλ, διαπιστώνουμε να γίνεται μια σαφής σύνδεση του Αντίοχου με έναν πονηρό βασιλιά των έσχατων ημερών, η βασιλεία του οποίου «θα είναι καιρός θλίψης, που ποτέ δεν έχει γίνει αφότου υπήρξε έθνος» (Δαν. 12:1-4). Αυτόν τον βασιλιά, οι χριστιανοί μελετητές τον ταυτίζουν με τον άνθρωπο που στην Κ. Διαθήκη αποκαλείται «γιος της απώλειας» (Β' Θεσ. 2:3), ή, όπως είναι και ευρύτερα γνωστός, «αντίχριστος».
Αλλά, με ποιον τρόπο αντιτάχθηκε ο Αντίοχος Δ' στον Μεσσία ή αποπειράθηκε να πάρει τη θέση Του, σε μια περίοδο που και για τους Εβραίους, αλλά και για τους Χριστιανούς, ο Μεσσίας δεν είχε φανεί ακόμη;
Το πρόσωπο του Μεσσία και η έλευσή Του αποτελούν θα λέγαμε την καρδιά της Βίβλου. Είναι το «νήμα» που ενώνει όλα τα βιβλία της και όλα τα γεγονότα που καταγράφονται ή προφητεύονται σ’ αυτά.
Σύμφωνα με την υπόσχεση του Θεού στον Αδάμ και την Εύα, ο Μεσσίας θα ήταν το «σπέρμα της γυναίκας» που θα ερχόταν «για να συντρίψει το κεφάλι του φιδιού» και να ελευθερώσει τους ανθρώπους από την καταδυνάστευση του διαβόλου και του θανάτου. Μετά την υπόσχεση, η Βίβλος με επιμέλεια καταγράφει τη γενιά όσων από τους απογόνους των πρωτόπλαστων προσέβλεπαν στην εκπλήρωσή της. Αυτοί οι δίκαιοι άνθρωποι, με την υπακοή τους στον Θεό, με τις προσευχές, αλλά και με τις θυσίες που προσέφεραν διατηρούσαν το σύνδεσμο της ανθρωπότητας με τον Δημιουργό της. Ώσπου, πριν από 4.000 χρόνια, ο Θεός έκανε διαθήκη με έναν τέτοιο δίκαιο άνθρωπο, τον Αβραάμ, για να δημιουργήσει από τη γενιά του έναν λαό, του οποίου ολόκληρη η υπόσταση θα προσδιοριζόταν από την προσδοκία για τον Μεσσία. Έναν λαό που θα ήταν υπεύθυνος να κρατήσει ζωντανό τον σύνδεσμο της ανθρωπότητας με τον Θεό και να διατηρήσει την ελπίδα της απολύτρωσης του ανθρώπινου γένους, μέχρι να έλθει ο Μεσσίας. Ένα έθνος ανθρώπων που θα λάτρευαν τον αληθινό Θεό και θα προσέφεραν θυσίες εξιλασμού όχι μόνο για τους ιδίους, αλλά και για όλα τα υπόλοιπα έθνη.
Κι αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο Εβραϊκός λαός υποστήριξε με πολλές θυσίες αυτή τη διαθήκη και έφερε σε πέρας το έργο που του ανατέθηκε από τον Θεό. Ναι, υπήρξαν περίοδοι που κάποιοι αποστάτησαν και παρασύρθηκαν στην ειδωλολατρία, αλλά όμως, η διαθήκη του Θεού με τους ανθρώπους διατηρήθηκε ως τις μέρες μας και αυτό, κατά ένα μεγάλο μέρος, είναι αποτέλεσμα των θυσιών του Εβραϊκού λαού, και αποτελεί λόγο για να τους είμαστε απέραντα ευγνώμονες. Οι Ναζί τούς χλεύαζαν και τους περιφρονούσαν για την «παθητικότητα» με την οποία βάδιζαν προς το θάνατο, αλλά εγώ νομίζω πως αυτή η φαινομενική παθητικότητα δεν ήταν δείγμα ότι τους έλειπε η γενναιότητα, αλλά ήταν απόδειξη, πόσο πολύ, μέσα στους αιώνες, οι Εβραίοι είχαν συνειδητοποιήσει ότι αυτό που είχε τη μεγαλύτερη αξία δεν ήταν να σώσουν τη ζωή τους, αλλά να μην αρνηθούν τη διαθήκη τους και να παραμείνουν πιστοί στο ποιοι ήταν, ακόμη και μέχρι το θάνατο.
Κι αν η εκπλήρωση της διαθήκης του Θεού για την έλευση του Μεσσία, και τη σωτηρία των ανθρώπων, περνούσε μέσα από τον λαό Ισραήλ, δεν είναι να απορούμε που τόσο πολύ πολεμήθηκε αυτός ο λαός και τόσες φορές επεδίωξαν να τον εξαφανίσουν οι δυνάμεις του σκότους. Διότι, ο τελικός τους στόχος ήταν να εμποδιστεί η έλευση του Μεσσία. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η σύνδεση του αντίχριστου με τον Αντίοχο, ο οποίος, με μεγάλη σκληρότητα, θέλησε να εξαναγκάσει τον Εβραϊκό λαό να αρνηθεί τη διαθήκη του με τον Θεό και να αφομοιωθεί με τον υπόλοιπο ειδωλολατρικό κόσμο.
Ιστορική αναδρομή
Γι’ αυτό και η Γιορτή της Χανουκά είναι κατά βάση θρησκευτική και όχι εθνική, και μπορεί να αφορά κι εμάς τους υπόλοιπους λαούς. Διότι, στην πραγματικότητα, είναι ο εορτασμός της επιβίωσης της Μεσσιανικής διαθήκης για την απολύτρωση των ανθρώπων, και αυτό το γεγονός έχει αξία για όλη την ανθρωπότητα.
Είδωλα και δαιμόνια
Αλλά, για εμάς τους Έλληνες υπάρχει και κάτι ακόμη πολύ σημαντικό στο οποίο θα πρέπει να σταθούμε και να το δούμε μέσα από την πνευματική σκοπιά, και το οποίο αποτελεί και τον σημαντικότερο λόγο που γράφτηκε αυτό το κείμενο. Όπως φαίνεται, η μάχη ανάμεσα στον Αντίοχο τον Επιφανή και τον Εβραϊκό λαό είχε διπλό στόχο. Μέσα από αυτήν, οι πονηρές δυνάμεις προσπάθησαν να ακυρώσουν το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων, αλλά ταυτόχρονα προσπάθησαν και να αντικαταστήσουν τη λατρεία του αληθινού Θεού με τη λατρεία ενός ειδώλου, του κυρίαρχου θεού των αρχαίων προγόνων μας, του Δία. Όμως, τι ήταν αυτό το είδωλο;
Οι περισσότεροι από εμάς, ίσως επειδή έτσι διδαχτήκαμε από τα σχολικά μας χρόνια, θεωρούμε ότι οι αρχαίοι θεοί ήταν κάτι ανύπαρκτο, ότι ήταν αθώοι μύθοι ενός ευφάνταστου λαού με ανήσυχο πνεύμα. Αλλά, η Βίβλος έχει μια πολύ διαφορετική άποψη. Τόσο ο Μωυσής (Δευτ. 32:17) όσο και ο απόστολος Παύλος (Α' Κορ. 10:20) έγραψαν πως η θυσία στα είδωλα είναι θυσία σε δαιμόνια. Συνεπώς, αν πραγματικά πιστεύουμε στην αλήθεια της Βίβλου, θα πρέπει να δεχτούμε ότι οι θεοί της αρχαιότητας δεν ήταν άκακοι ήρωες παιδικών παραμυθιών, αλλά ότι πίσω από αυτά τα ιδιότροπα, και πολλές φορές φοβερά, όντα κρύβονταν συγκεκριμένες πονηρές δυνάμεις. Ένα τέτοιο ακάθαρτο πνεύμα βρισκόταν και πίσω από το πρόσωπο του Δία, όπως φαίνεται και μέσα από τις ιστορίες των αρχαίων για τη συμπεριφορά του, τις αναρίθμητες αποπλανήσεις και τους βιασμούς γυναικών, την αιμομικτική σχέση με τη μητέρα του και τόσα άλλα που δεν τα διδαχτήκαμε ή τα προσπεράσαμε ως ασήμαντα. Φαίνεται μάλιστα, ότι αυτό το πνεύμα ήταν τόσο ισχυρό, ώστε τόλμησε να επιθυμήσει να πάει στον μόνο Ναό του Θεού και να ζητήσει να λατρευτεί εκείνος στη θέση Του. Ό,τι ακριβώς επιθύμησε ο Εωσφόρος (Ησαΐας 14:14) στην αρχή της ιστορίας και ό,τι θα επιθυμήσει και ο «γιος της απώλειας» στο τέλος (Β' Θεσ. 2:3-4).
Η Ελλάδα μας κάποτε έγινε χριστιανικό κράτος, αλλά δυστυχώς πολλές πρακτικές, όπως και πολλές δοξασίες της αρχαίας θρησκείας και της φιλοσοφίας, που κατά ένα μεγάλο μέρος απέρρεε από αυτήν τη θρησκεία, εξακολουθούν να διαμορφώνουν τον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό, αλλά και την πίστη μας προς τον Θεό. Και απόδειξη αυτού του συγκερασμού, που γίνεται συνειδητά αποδεκτός, αποτελεί το γεγονός ότι χαρακτηρίζουμε τον πολιτισμό μας ως Ελληνοχριστιανικό. Όμως, η Βίβλος με σαφήνεια διδάσκει ότι δεν πρέπει να αναμειγνύουμε τον Λόγο του Θεού με τίποτε άλλο. «Δεν μπορείς να βάλεις νέο κρασί σε παλιούς ασκούς» (Μαρκ. 2:22), είπε ο Χριστός, ενώ ο απόστολος Ιάκωβος λέει ότι ο δίγνωμος άνθρωπος δεν μπορεί να λάβει τίποτε από τον Θεό (Ιακ. 1:7). Και για να θυμάται πάντοτε αυτή την αλήθεια ο Εβραϊκός λαός, ο Θεός τούς απαγόρευε να φορούν ρούχα από ανάμεικτες ύλες και να ανακατεύουν τους σπόρους που φύτευαν στα χωράφιά τους (Λευιτ. 9:19).
Μήπως, λοιπόν, είναι καιρός να δούμε την ένδοξη αρχαιότητά μας με μια άλλη ματιά; Με μια ματιά από την προοπτική της Βίβλου; Μήπως είναι καιρός να αναγνωρίσουμε ότι πίσω από αυτό το πνεύμα που εξύψωνε την ανθρώπινη διανόηση κρυβόταν ένα πνεύμα ανταρσίας και απόρριψης του Θεού; Μήπως είναι καιρός να πούμε στον Θεό ότι τώρα θέλουμε να γίνουμε γνωστοί στον κόσμο ως έθνος του οποίου Θεός είναι ο ΚΥΡΙΟΣ (Ψαλμ. 33:12);
Αντίοχος Επιφανής - Αδόλφος Χίτλερ
Όταν άρχισα να γράφω αυτό το κομμάτι θέλησα να βρω περισσότερες πληροφορίες για τον Αντίοχο τον Επιφανή και την προσωπικότητά του, επειδή ήμουν σίγουρη ότι πίσω από έναν άνθρωπο, που χρησιμοποίησε τόσο ισχυρά ο διάβολος, θα κρυβόταν μια περίεργη προσωπικότητα. Και πραγματικά, ανατρέχοντας στα γραπτά του Τίτου Λίβιου, του μεγάλου Ρωμαίου ιστορικού (59 π.Χ.-17 μ.Χ.), βρήκα στοιχεία που μου έφεραν στο νου μια άλλη σκοτεινή προσωπικότητα της πρόσφατης ιστορίας, στο πρόσωπο του οποίου πολλοί Χριστιανοί είδαν μια ακόμη προεικόνιση του αντίχριστου. Και φυσικά εννοώ τον Χίτλερ.
Τόσο ο Αντίοχος όσο και ο Χίτλερ είχαν μια αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά και απρόβλεπτες αντιδράσεις, ενώ και οι δύο εμφανίστηκαν αρχικά ως σωτήρες και είχαν την ικανότητα να γοητεύουν τα πλήθη.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τον Λίβιο, ο Αντίοχος ήταν στην Αθήνα (175 π.Χ.) όταν έφτασε το νέο της δολοφονίας του αδελφού του, Σέλευκου Δ', που ήταν ο νόμιμος διάδοχος και βασίλευε στο θρόνο των Σελευκιδών. Υπάρχει η υπόνοια ότι δεν ήταν αμέτοχος σ’ αυτήν τη δολοφονία, αλλά αμέσως κέρδισε την υποστήριξη των Αθηναίων προβάλλοντας τον εαυτό του ως υπερασπιστή της νομιμότητας και εγγυητή της συνέχειας της Ελληνικής δυναστείας στο θρόνο της Αντιόχειας. Με την υποστήριξη του βασιλιά της Περγάμου Ευμένη Β' έγινε αντιβασιλέας του βασιλείου των Σελευκιδών, ως κηδεμόνας του ανήλικου ανιψιού του, που ήταν ο φυσικός διάδοχος του αδελφού του. 5 χρόνια αργότερα δολοφόνησε τον ανιψιό του και έγινε ο ίδιος βασιλιάς.
Γράφει, λοιπόν, ο Τίτος Λίβιος ότι αρχικά ο λαός δέχτηκε τον Αντίοχο με τέτοιες εκδηλώσεις χαράς, που τον ονόμασαν Επιφανή ή Ανατέλλοντα Αστέρα για την εμφάνισή του να σώσει το θρόνο. Δεν του έλειπε η ικανότητα ή η ευφυΐα για να διακριθεί στον πόλεμο, αλλά ήταν τέτοια η διαστροφή και η αγένεια στη συμπεριφορά του που σύντομα άλλαξαν το προσωνύμιο που του έδωσαν και αντί για Επιφανή, τον αποκαλούσαν Επιμανή, δηλαδή μανιακό, τρελό. Δεν υπάκουε σε κανόνες, ήταν υπερκινητικός, άλλαζε συμπεριφορά, ώστε κανένας δεν μπορούσε να πει με βεβαιότητα ποιος ήταν ο αληθινός του χαραχτήρας, και πολλοί τον θεωρούσαν τρελό. Του άρεσε να οργανώνει μεγάλα θεάματα, τα οποία ήταν σε τέλεια αντίθεση με τον χαραχτήρα του, διότι τίποτε δεν ήταν πιο μεγαλοπρεπές από αυτά και τίποτε δεν ήταν πιο τιποτένιο και αξιοκαταφρόνητο από τον ίδιο τον βασιλιά.[1]
Τόσο ο Αντίοχος όσο και ο Χίτλερ πίστευαν ότι ήταν ξεχωριστοί άνθρωποι με θεϊκή αποστολή. Ο Αντίοχος πίστευε ότι ήταν φανέρωση του Δία και ο Χίτλερ πίστευε ότι είχε αποστολή να εξαγνίσει το ανθρώπινο γένος και να το οδηγήσει σε ένα ανώτερο επίπεδο, ενισχύοντας την καθαρή φυλή και εξαλείφοντας αυτούς που θεωρούσε κατώτερους. Βέβαια, κάποια τέτοια στοιχεία μπορούμε να διακρίνουμε και στον βίο και την πολιτεία και άλλων τυράννων και δικτατόρων της ιστορίας, αλλά μήπως και πίσω από όλους τους ανθρώπους που σκόρπισαν γύρω τους τον πόνο και την καταστροφή δεν βρισκόταν και πάλι οι πονηρές δυνάμεις του σατανά;
Τέλος, αυτό που ένωσε οδυνηρά τον Αντίοχο με τον Χίτλερ ήταν η εμμονή τους να καταστρέψουν τον Εβραϊκό λαό. Αυτό το τελευταίο είναι γνωστό, αλλά εκείνο που δεν είναι ευρέως γνωστό, τουλάχιστον σε σχέση με τον Χίτλερ, είναι ότι και οι δύο θέλησαν να αντικαταστήσουν τη λατρεία του αληθινού Θεού με τη λατρεία των θεών του Ολύμπου. Ο Αντίοχος είχε ιδιαίτερο σεβασμό προς τον Δία και θέλησε να επιβάλει τη λατρεία του. Δεν γνωρίζουμε πώς ξεκίνησε αυτή η σχέση του με τη συγκεκριμένη δαιμονική θεότητα, αλλά ξέρουμε ότι ο Ευμένης Β' που τον βοήθησε να ανεβεί στο θρόνο ήταν εκείνος που κατασκεύασε τον βωμό του Δία στην Πέργαμο (που σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο της Περγάμου στο Βερολίνο). Πολλοί θεωρούν ότι αυτός ο βωμός είναι ο θρόνος του σατανά, που αναφέρεται στην Αποκάλυψη και ότι απετέλεσε τόπο μαρτυρικού θανάτου για τους πρώτους Χριστιανούς: «Ξέρω τα έργα σου, και πού κατοικείς, όπου είναι ο θρόνος τού σατανά, και κρατάς το όνομά μου, και δεν αρνήθηκες την πίστη μου, και στις ημέρες κατά τις οποίες υπήρχε ο Αντύπας, ο πιστός μου μάρτυρας, που φονεύθηκε κοντά σας, όπου κατοικεί ο σατανάς» (Αποκάλυψη 2:13). Όσο για τον Χίτλερ, εκείνος ζήτησε από τον Σπέερ να του κατασκευάσει στη Νυρεμβέργη ένα αντίγραφο του βωμού της Περγάμου και από εκεί έβγαζε τους κυριότερους λόγους του προς τους οπαδούς του Ναζισμού. Αλλά, δεν είναι μόνον αυτό. Ο Χίτλερ είχε μεγάλη αγάπη προς την ελληνική αρχαιότητα, την αρχαία τέχνη και τα αγάλματα, και μέσα στους στόχους του ήταν να δημιουργήσει μια νέα θρησκεία βασισμένη στον υπεράνθρωπο και τους θεούς της αρχαιότητας, όπως φαίνεται και από ένα ντοκιμαντέρ του Discovery Channel.[2]
Γενικά, ο Χίτλερ και οι άμεσοι συνεργάτες του ήταν λάτρεις της ελληνικής αρχαιότητας, εκτελούσαν πνευματιστικές τελετές και συμβουλεύονταν μέντιουμ. Πώς, λοιπόν, να μην ήθελαν να θανατώσουν τον λαό δια μέσου του οποίου ήρθε και διατηρείτο το φως του Θεού μέσα στην ανθρωπότητα;[3]
Μια συγκινητική ιστορία
Κλείνοντας θα ήθελα να αναφέρω και μια ιστορία που κατέγραψε ο Ιώσηπος [5] και πρωτοάκουσα σ’ ένα βίντεο και με συγκίνησε. Είναι ενδεικτική των θυσιών του Εβραϊκού λαού, με τις οποίες διαφύλαξαν τη διαθήκη του Θεού, για χάρη όλου του κόσμου.[4]
Επειδή, όμως, όλα αυτά είναι στα Αγγλικά, θα ήθελα να τη διηγηθώ με λίγα λόγια και στα Ελληνικά: Όταν έγινε διοικητής της Ιουδαίας ο Πόντιος Πιλάτος (26-36 μ.Χ.), θέλοντας να επιβάλει τη ρωμαϊκή θέληση στον Εβραϊκό λαό, έστειλε μέσα στη νύχτα στρατό στην Ιερουσαλήμ, που έφεραν τα λάβαρα με την εικόνα του Καίσαρα και γέμισαν με αυτά την πόλη. Το πρωί, όταν είδαν το θέαμα οι Ιουδαίοι ταράχτηκαν, διότι η Ιερουσαλήμ ανήκε στον Θεό και δεν επιτρεπόταν να στηθεί καμιά λατρευτική εικόνα εκεί (όπως είναι γνωστό, οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες λατρεύονταν και ως θεοί). Ένα μεγάλο πλήθος αντρών σηκώθηκαν και πήγαν στην Καισάρεια, όπου κατοικούσε ο Πιλάτος και ζήτησαν να αφαιρεθούν τα λάβαρα. Όταν δεν εισακούσθηκαν, σαν ένδειξη διαμαρτυρίας ξάπλωσαν μπρούμυτα γύρω από το Κυβερνείο και έμειναν εκεί ακίνητοι για πέντε ημέρες. Τότε, ο Πιλάτος τούς κάλεσε μπροστά του για να συζητήσει μαζί τους, αλλά ταυτόχρονα έδωσε διαταγή στο στράτευμά του να τους περικυκλώσει. Αντί να συζητήσει, τους είπε ότι αν δεν υποχωρούσαν, ο στρατός του θα τους αποκεφάλιζε και την ίδια στιγμή έδωσε διαταγή να γυμνώσουν οι στρατιώτες τα ξίφη τους. Αμέσως, οι Εβραίοι, αντί να διαμαρτυρηθούν, γονάτισαν μαζικά και πρόβαλαν τους γυμνούς λαιμούς τους λέγοντας ότι ήταν έτοιμοι να πεθάνουν, παρά να παραβούν τους νόμους τους. Μπρος στην αποφασιστικότητά τους, ο Πιλάτος υποχώρησε, και τα ειδωλολατρικά σύμβολα αφαιρέθηκαν από την Ιερουσαλήμ.
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] Τα συγκεκριμένα κείμενα του Λίβιου, σε Αγγλική μετάφραση, μπορείτε να τα δείτε εδώ http://oll.libertyfund.org/simple.php?id=1758 στο τέλος του κεφαλαίου XIX και στην αρχή του XX, από το πρώτο βιβλίο που εμφανίζεται στη σελίδα, BOOK XLI.
[2] http://www.youtube.com/watch?v=dbvp8wXPYYo.
[3] Μπορείτε να παρακολουθήσετε ολόκληρο το ντοκιμαντέρ του Discovery Channel, «Nazis: The Occult Conspiracy»: http://www.youtube.com/watch?v=Q24zJmIF0zA.
[4] http://www.youtube.com/watch?v=ya_nnt2-iv8.
[5] http://www.biblestudytools.com/history/flavius-josephus/war-of-the-jews/book-2/chapter-9.html.
της Σοφίας Αβτζόγλου
2 σχόλια:
Από οτι καταλαβαίνω από το άρθρο σου είσαι Ελληνίδα στην καταγωγή και Χριστιανή στο θρήσκευμα όπως και εγώ...Αντιλαμβάνομαι οτι η νίκη των Εβραίων έναντι του Αντιόχου εξυπηρέτησε τα σχέδια του Θεού αφού διασώθηκε ο μονοθεισμός και αποφεύχθηκε ο αφανισμός της εβραικής θρησκείας...Αυτο που δεν καταλαβαίνω είναι οι αφορισμοί σου προς τους προγόνους σου.Είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί αλλα ταυτόχρονα είμαστε και Έλληνες, απόγονοι ενός έθνους που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού, της ανθρωπιάς, της δημοκρατίας, που έμαθε στον κόσμο πως να πεθαίνει αλλα κυρίως πως να ΖΕΙ...ποια είσαι εσύ που θα κατακρίνεις τον Ελληνικό πολιτισμό , όταν οι Αγιοι ιεράρχες της Εκκλησίας μας ήταν φορείς του Ελληνικού πνεύματος λόγω της παιδείας τους? Ποια είσαι εσύ που θα καταδικάσεις τους αρχαίους σου προγόνους όταν ο Ιησούς Χριστός τους δέχθηκε?... «Ήσαν δε τινες Έλληνες εκ των αναβαινόντων ίνα προσκυνήσωσιν εν τή εορτή. Ούτοι ούν προσήλθον Φιλίππω τώ από Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, και ηρώτων αυτόν λέγοντες· Κύριε, θέλομεν τον Ιησούν ιδείν. Έρχεται Φίλιππος και λέγει τώ Ανδρέα, και πάλιν Ανδρέας και Φίλιππος και λέγουσι τώ Ιησού· Ο δε Ιησούς απεκρίνατο αυτοίς λέγων: Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός τού ανθρώπου» (Ιω. 12, 20-23)!.. Ο ελληνισμός και η ελληνική γλώσσα ήταν το δοχείο από το οποίο μεταδόθηκε το Θείο μήνυμα στα πέρατα της οικουμένης...Οι πρόγονοι μας ήταν βεβαίως πολυθειστές διότι δεν ήταν άμεσοι κοινωνοί της Διαθήκης όπως ο εβραικός λαός. Με την δράση όμως των Αποστόλων και με την Θεία Βούληση δέχθηκαν το Ευαγγέλιο, αγκάλιασαν την Ορθοδοξία και την υπερασπίστηκαν με το αίμα τους όποτε ήταν αναγκαίο...Είμαστε διπλά λοιπόν υπερήφανοι ώς Ορθόδοξοι Χριστιανοί και ώς Έλληνες και σαφώς και είμαστε φορείς του Ελληνοχριστιανικού πνεύματος που δεν έχει σχέση με την αρχαιοελληνική θρησκεία αλλα με τον τρόπο ζωής...
*O Κώστας Πλεύρης στον ΕΚ 2-3 Αντιρατσιστικός Νόμος 2Mar'11*
https://www.youtube.com/watch?v=OAzXAidLcWg
*ΔΙΑΔΩΣΕ ΤΟ*
Δημοσίευση σχολίου