25/9/11

Το λατρευτικό σύστημα στην Τορά (1ο Μέρος)

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Πολλά βιβλία έχουν γραφτεί για τη Σκηνή του Μαρτυρίου στη Πεντάτευχο, αλλά λίγα από αυτά αναφέρονται στους ιερείς που υπηρετούσαν μέσα στη Σκηνή και ακόμα λιγότερα αναφέρονται στις θυσίες που προσφέρονταν εκεί.
Δυστυχώς, υπάρχει λιγοστή διδασκαλία για τη Σκηνή του Μαρτυρίου στις περισσότερες Εκκλησίες σήμερα. Το θέμα συνολικά υποβιβάζεται συχνά σε λίγα μαθήματα στο Κυριακό Σχολείο ή δίνεται μια σύντομη αναφορά όταν μελετάται το βιβλίο της Εξόδου. Στη Βίβλο, όμως, αληθεύει το αντίθετο. Λίγοι συνειδητοποιούν τη μεγάλη σπουδαιότητα που δίνεται στην Σκηνή του Μαρτυρίου σε ολόκληρη τη Γραφή. Για την περιγραφή της δημιουργίας του κόσμου και του ανθρώπου αφιερώνονται μόνο δυο κεφάλαια, ενώ για τη περιγραφή της Σκηνής και τις σχετικές διακονίες σ’ αυτήν, αφιερώνονται 50 κεφάλαια.

Οι πιστοί θα πρέπει να μελετήσουν τη Σκηνή του Μαρτυρίου και τις διακονίες της για τους παρακάτω λόγους:
1. Η μελέτη της Σκηνής του Μαρτυρίου είναι αναγκαία για να κατανοήσουμε σωστά το λυτρωτικό πρόγραμμα τού Θεού, που αποκαλύπτεται προοδευτικά σ’ όλη τη Γραφή.
2. Μια κατανόηση της Σκηνής του Μαρτυρίου πληροφορεί τους αμαρτωλούς ανθρώπους για την αγιότητα του Θεού.
3. Η γνώση της Σκηνής του Μαρτυρίου είναι θεμελιώδης για να κατανοήσουμε την εκπλήρωσης από τον Μεσσία του λυτρωτικού προγράμματος τού Θεού.
4. Η Σκηνή του Μαρτυρίου διακηρύττει πώς ο άγιος Θεός μπορεί να φανερώνει τη χάρη και το έλεός Του σε αμαρτωλούς ανθρώπους.
5. Η ιερατική διακονία στη Σκηνή του Μαρτυρίου αποκαλύπτει πώς αμαρτωλοί άνθρωποι μπορούν να πλησιάσουν έναν άγιο Θεό με ευπρόσδεκτη λατρεία.
6. Η μελέτη τής ιεροσύνης είναι θεμελιώδης για την κατανόηση τής ιερατικής διακονίας του Μεσσία.
7. Η πλήρης κατανόηση τής λειτουργίας τής ιεροσύνης τού Ισραήλ μας κάνει να έχουμε μια μεγαλύτερη εκτίμηση του δικού μας ρόλου σαν ιερείς.
8. Το σύστημα θυσιών στη Σκηνή τού Μαρτυρίου μάς διδάσκει τη μεγάλη σπουδαιότητα που ο Θεός δίνει στην ανάγκη για μια αιματηρή θυσία για ιλασμό της αμαρτίας.
9. Η σωστή κατανόηση των Λευιτικών θυσιών μάς δίνει τη δυνατότητα να κατανοήσουμε καλύτερα τι άποψη έχει ο Θεός για τους διάφορους βαθμούς αμαρτίας στη Βίβλο.
10. Η καλή γνώση τής Σκηνής τού Μαρτυρίου είναι αναγκαία για να καταλάβουμε πάνω από τη μισή επιστολή προς Εβραίους, όπως και άλλα βιβλία των αποστόλων.

Όσοι μελετούν τη Σκηνή τού Μαρτυρίου συχνά το βρίσκουν πολύ δύσκολο να βάλουν την έρευνά τους σε συστηματική μορφή που να αποδίδει επαρκώς την αληθινή σημασία και την τυπολογία της, όπως εκπληρώθηκε από τον Μεσσία. Και για αυτό, προσπάθησα να προσεγγίσω το θέμα απλά, συστηματικά και Γραφικά. Δεν προσπάθησα να γράψω ένα βαθύ έργο για τη Σκηνή τού Μαρτυρίου αλλά, να γράψω με τέτοιο τρόπο ώστε και αυτοί που έχουν μικρή γνώση τής Βίβλου κι αυτοί που έχουν για χρόνια μια προσωπική Βιβλική μελέτη να εμπνευστούν και να ευλογηθούν διαβάζοντας γι’ αυτό το σημαντικό ζήτημα. Το υλικό έχει ταξινομηθεί έτσι ώστε να γλιτώσει πολλές ώρες μελέτης, τους απλούς πιστούς, τους δασκάλους και τους υπηρέτες τού λόγου που θέλουν μια περιεκτική άποψη για τη Σκηνή τού Μαρτυρίου.


Η ΣΚΗΝΗ (Έξοδος 25:1-9)
«Και ο Κύριος μίλησε στον Μωυσή, λέγοντας: Πες στους γιους Ισραήλ να φέρουν προσφορά σε μένα. από κάθε άνθρωπο που έχει προαίρεση στην καρδιά του, θα πάρετε την προσφορά μου… Και ας κάνουν σε μένα ένα αγιαστήριο, για να κατοικώ μεταξύ τους. Σύμφωνα με όλα όσα εγώ σου δείχνω, σύμφωνα με το υπόδειγμα της σκηνής, και σύμφωνα με το υπόδειγμα όλων των σκευών της, έτσι θα κάνετε» (Έξοδος 25:1-2, 8-9).

Σκεφτείτε πώς πρέπει να ένοιωσε ο Μωυσής, όταν άκουσε τον διαπεραστικό ήχο, καθώς ο Θεός βροντούσε από το όρος Σινά, «Ανέβα σε Μένα» (Έξ.24:12). Για 6 μέρες, ο Μωυσής καθόταν σιωπηλός περιμένοντας οδηγία από το Θεό. Μετά, ξαφνικά, η σιωπή έσπασε την έβδομη μέρα όταν ο Θεός μίλησε στο Μωυσή από το σύννεφο, «Πες στους γιους Ισραήλ… Κι ας κάνουν σε μένα ένα αγιαστήριο, για να κατοικώ μεταξύ τους. Σύμφωνα με όλα όσα εγώ σου δείχνω, σύμφωνα με το υπόδειγμα της σκηνής, και σύμφωνα με το υπόδειγμα όλων των σκευών της, έτσι θα κάνετε» (Έξοδ.25:2,8-9).
Ο Θεός τού Ισραήλ, που τους λύτρωσε από τη σκλαβιά τής Αιγύπτου, τους αποκάλυψε τη δόξα Του στο Όρος Σινά και τους έδωσε το Νόμο Του για να ζήσουν, τώρα καταδέχτηκε να κατοικήσει ανάμεσά τους. Τι χαρά πράγματι θα ένιωσε ο Μωυσής, όταν είδε τα σχέδια τής Σκηνής που θα έχτιζε και άκουσε ότι ο Θεός τού Σύμπαντος θα κατοικούσε ανάμεσα στους Ισραηλίτες.
Η Σκηνή έχει τόσο μεγάλη σημασία στο λυτρωτικό πρόγραμμα τού Θεού που 50 κεφάλαια γράφονται στη Βίβλο για να εξηγήσουν τα σχέδιά και τη κατασκευή της και την υπηρεσία μέσα σ’ αυτήν. Ο Μωυσής δεν έβγαλε τίποτε απ’ το μυαλό του. Ο Θεός τού αποκάλυψε με λεπτομέρεια κάθε όψη τής Σκηνής. Πάνω από 20 φορές διαβάζουμε στην Έξοδο: «καθώς ο Κύριος διέταξε τον Μωυσή».
Στη Γραφή η Σκηνή περιγράφεται με πέντε ονόματα: Αποκαλείται «αγιαστήριο» (μικντάς) (Έξ.25:8), δηλώνοντας ότι ξεχωρίστηκε για έναν άγιο Θεό. Καλείται «Σκηνή» (μισκάν) (Έξ.25:9) φανερώνοντας ότι ήταν ο τόπος κατοικίας τού Θεού ανάμεσα στον λαό Του. Η λέξη «Τέντα» (οχέλ) (Έξ.26:36) την ορίζει σαν τον προσωρινό τόπο κατοικίας τού Θεού. Λέγεται «Σκηνή τής συνάντησης» (οχέλ μοντ) (Έξ.29:42), γιατί εκεί ο Θεός συναντούσε το λαό Του. Τέλος λέγεται «Σκηνή τού μαρτυρίου» (μισκάν χαεντούτ) (Έξ.38:21), που περιγράφει το νόμο που δόθηκε στο Μωυσή και που φυλαγόταν στη κιβωτό τής διαθήκης στα Άγια των Αγίων. Ήταν πράγματι μια κατάλληλη ονομασία για τη Σκηνή, που στεκόταν σαν μια μαρτυρία στον Ισραήλ και στον κόσμο για την αλήθεια και τη δόξα τού Θεού.

Ο σκοπός τής Σκηνής
Για 500 σχεδόν χρόνια, η Σκηνή χρησίμευε σαν ο τόπος κατοικίας τού Θεού ανάμεσα στο λαό Του και ένας τόπος όπου ο λαός Του μπορούσε να επικοινωνήσει μαζί Του (Έξ.25:8, 40:34-37). Η Σκηνή στεκόταν σαν μια οπτική υπενθύμιση στο Ισραήλ ότι υπηρετούσε τον αληθινό και ζωντανό Θεό. Βοηθούσε τον Ισραήλ να μείνει μακριά από τα είδωλα, που οι γειτονικοί λαοί λάτρευαν.
Αν και η Σκηνή έκανε τον Θεό προσιτό στους Ισραηλίτες, Αυτός ήταν προσιτός μόνο με αγιασμό. Η κατασκευή της και η υπηρεσία μέσα σ’ αυτήν έδειχνε σ’ έναν αμαρτωλό λαό πώς μπορούσε να έρθει μπροστά σ’ έναν άγιο Θεό με λατρεία και υπηρεσία (Έξ.29:42-43, 45), πώς να προσφέρει θυσία περί αμαρτίας (Λευιτ.1-7, 16-17) και πώς να λάβει οδηγία και συμβουλή από το Λόγο τού Κυρίου. Η Σκηνή ήταν έτσι μια παραστατική απεικόνιση τού λυτρωτικού προγράμματος για τον Ισραήλ. Κάθε τμήμα τής Σκηνής, από το χάλκινο θυσιαστήριο, όπου γίνονταν οι θυσίες για αμαρτία, μέχρι τον αρχιερέα, που ράντιζε το αίμα τής θυσίας πάνω στο σκέπασμα τής κιβωτού, υποδήλωναν το λυτρωτικό σχέδιο τού Θεού. Ο λαός μπορούσε να πλησιάσει τον Θεό μόνο μέσω ενός εξιλαστήριου αίματος και μιας ιεροσύνης που μεσολαβούσε.
Αυτό το γεγονός συμβολίζει όμορφα τη διακονία του Μεσσία Γιεσούα, που άφησε το θρόνο Του στον ουρανό και σκήνωσε ανάμεσα στο λαό Του (Ιωάν.1:14). Στον Μεσσία έχουμε έναν Αρχιερέα, ένα τέλειο αίμα θυσίας και είσοδο στον Θεό για όλους όσους θέτουν την πίστη τους σ’ Αυτόν.

Το σχέδιο τής Σκηνής
Η Σκηνή ήταν μια έξυπνη, προκατασκευασμένη κατασκευή που μπορούσε να μετακινηθεί κατά βούληση. Η κατασκευή της ήταν έργο συνεργασίας μεταξύ του Θεού και του λαού. Ο Κύριος έδωσε τα σχέδιά της (Έξ.25:9) και ο λαός τα υλικά (Έξ.25:3-7), προσφέροντας με πρόθυμη καρδιά (Έξ.25:2). Οι προσφορές τους ήταν χρυσός, ασήμι, χαλκός, πολύτιμα πετράδια, λινά υφάσματα και βαφές από την Αίγυπτο, τρίχες από κατσίκια και δέρματα κριαριών από τα κοπάδια τους, δέρματα δελφινιών από την Ερυθρά Θάλασσα και ξύλο σιττίμ (ακακία) απ’ το Σινά. Στον Μωυσή δόθηκαν οδηγίες να πάρει τις προσφορές μόνον αν αυτές προέρχονταν από μια πρόθυμη καρδιά. Σήμερα, ο Θεός θέλει ο λαός Του να προσφέρει τον εαυτό του πρώτα στη διακονία Του (Ρωμ.12:1) και ύστερα να φέρει τις προσφορές του «όχι με λύπη ή από ανάγκη» (Β' Κορ.9:7) αλλά με προθυμία, για το έργο Του. Το σχέδιο τού Θεού ήταν πάντα να εκπληρώσει τους σκοπούς Του μέσα από έναν λυτρωμένο λαό.
Η Σκηνή ήταν το κεντρικό σημείο τής ισραηλιτικής κοινότητας, με τις φυλές να κατοικούν στις 4 πλευρές της (Αριθμ.2). Στην ανατολική πλευρά ήταν 186.000 άτομα από τις φυλές Ισσάχαρ, Ιούδα και Ζαβουλών, υπό το λάβαρο τού Ιούδα. Στην βόρεια, 157.000 άτομα από τις φυλές Ασήρ, Δαν και Νεφθαλί, υπό το λάβαρο τού Δαν. Στη δυτική, 108.100, από τις φυλές Μανασσή, Εφραΐμ Βενιαμίν, υπό το λάβαρο τού Εφραΐμ. Τέλος στη νότια ήταν 151.400 άτομα απ’ τις φυλές Συμεών, Ρουβήν και Γαδ, υπό το λάβαρο τού Ρουβήν. Δεν συμπεριλαμβάνονται σ’ αυτούς ο Μωυσής, ο Ααρών, οι ιερείς και οι Λευίτες (Γηρσωνίτες, Κααθίτες και Μεραρίτες), που ήταν περίπου 22.300 και βρίσκονταν και στις 4 πλευρές τής Σκηνής. Οι άνδρες πάνω από 20 χρονών (δεν περιλαμβάνονται οι Λευίτες) ήταν 603.550 (Αριθ.1:45-46). Μαζί με τις γυναίκες, τα παιδιά και όλο το σύμμεικτο πλήθος που έφυγαν απ’ την Αίγυπτο, ο λαός που στρατοπέδευε γύρω από την Σκηνή ήταν 2,5-3 εκατομμύρια. Αν προσθέσουμε και τα ζώα που είχαν φέρει από την Αίγυπτο, τότε έχουμε μια τεράστια κατασκήνωση. Κάποιος υπολόγισε ότι η κατασκήνωση γύρω από την Σκηνή εκτεινόταν περίπου στα 354 χλμ2. Ένας άλλος υπολόγισε ότι οι προμήθειες που χρειάζονταν για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τού λαού και των ζώων ήταν πάνω από 30 φορτηγά τρόφιμα και 300 υδροφόρες τη μέρα. Αν ο λαός προχωρούσε ανά 50άδες, η πορεία θα εκτεινόταν για 64,37 χλμ.
Η εξωτερική αυλή είχε μήκος 45,72 μέτρα και πλάτος 22,86 μέτρα, και την περιέβαλε μια κουρτίνα από λινό ύψους 2,30 μέτρων. Η πύλη της, που ήταν στην ανατολική πλευρά, είχε πλάτος 9,15 μέτρα.
Η κουρτίνα στηριζόταν από 60 κολώνες, από ξύλο ακακίας, καλυμμένες με χαλκό, που η κάθε μία απείχε απ’ την άλλη 2,30 μέτρα. Η κάθε κολώνα στερεωνόταν σ’ ένα χάλκινο κοίλωμα, με σχοινιά δεμένα στη κορυφή και καθηλωμένα στη γη σε χάλκινο πάσσαλο. Οι στύλοι στερεώνονταν κι από μια ασημένια ράβδο που τους συνέδεε κοντά στην κορυφή, από όπου κρέμονταν οι λινές κουρτίνες. Κάθε στύλος είχε στην κορυφή του μια ασημένια κεφαλή.
Όλα τα αντικείμενα τής αυλής και η τοποθεσία τους, από το χάλκινο θυσιαστήριο μέχρι το ιλαστήριο, απεικονίζουν τις διάφορες διακονίες του Μεσσία για λογαριασμό μας. Η Σκηνή με τις διατάξεις της ήταν απλά «ένα υπόδειγμα» (Εβρ.9:9), που έβλεπε στην εξιλαστήρια θυσία του Μεσσία, που θα επιτύγχανε μια νέα διαθήκη με το αίμα Του για την λύτρωση τής ανθρωπότητας (Εβρ.9:11-22). Η γήινη Σκηνή ήταν απλά εικόνα τής αληθινής Σκηνής στον ουρανό, όπου ο Μεσσίας βρίσκεται στο θρόνο, εκτελώντας τη μεγάλη ιερατική Του διακονία (Εβρ.9:23-24).
Το χάλκινο θυσιαστήριο βρισκόταν στην εξωτερική αυλή, ακριβώς μέσα απ’ την πύλη και απέναντι από τη Σκηνή (Έξ.40:6). Τα ζώα για θυσία προσφέρονταν στο θυσιαστήριο αυτό και το αίμα τους χυνόταν για τις αμαρτίες τού λαού. Το χάλκινο θυσιαστήριο απεικονίζει το εξιλαστήριο έργο τού Μεσσία στο σταυρό, με το οποίο όλοι που θέτουν τη πίστη τους στο χυμένο αίμα Του δικαιώνονται και παίρνουν τη συγχώρηση των αμαρτιών (Ρωμ.3:24-25). Όπως ήταν αδύνατο για τους Ισραηλίτες να έρθουν στην παρουσία του Θεού χωρίς τη θυσία στο χάλκινο θυσιαστήριο, έτσι και σήμερα είναι αδύνατον οι άνθρωποι να έρθουν στην παρουσία τού Θεού χωρίς το έργο τού σταυρού.
Ο χάλκινος νιπτήρας ήταν στην αυλή ανάμεσα στο χάλκινο θυσιαστήριο και τη Σκηνή. Ο νιπτήρας ήταν μόνον για τους ιερείς, που έπρεπε να πλυθούν, πριν εισέλθουν στη Σκηνή. Καθώς πλένονταν στον νιπτήρα, καθρέπτες αντανακλούσαν τις εικόνες τους, θυμίζοντας τους ότι ο Θεός τους έβλεπε. Ο νιπτήρας αναφέρεται στον Μεσσία ως τον αγιασμό μας. Σαν πιστοί – ιερείς, πρέπει να θυμόμαστε ότι ο Μεσσίας μας αγίασε για τη διακονία Του και μας αγιάζει με το να μας καθαρίζει από την καθημερινή μόλυνση τής αμαρτίας, «με το λουτρό τού νερού διαμέσου τού λόγου Του» (Εφεσ.5:26).
Απ’ τον νιπτήρα οι ιερείς έκαναν λίγα βήματα προς τη Σκηνή, παραμέριζαν τη κουρτίνα κι έμπαιναν μέσα στα Άγια, όπου μπορούσαν να έχουν κοινωνία με το Θεό.
Η Σκηνή είχε πλάτος 4,57 μ., μήκος 13,72 μ. και ύψος 4,57 μ. Χωριζόταν σε δυο μέρη, τα Άγια (4,57 μ. πλάτος, 9,14 μ. μήκος) και τα Άγια των Αγίων (4,57 μ. μήκος Χ 4,57 μ. πλάτος Χ 4,57 μ. ύψος). 48 σανίδες συγκροτούσαν τους τοίχους, από 20 στη βόρεια και νότια πλευρά, 6 στη δυτική πλευρά και 2 γωνιακές σανίδες. Η κάθε μια είχε μήκος 4,57 μ. και πλάτος 69 εκ., ήταν καλυμμένη με χρυσό και βαλμένη σε δυο χρυσές παράλληλες προεξοχές, που στερεώνονταν σε χρυσές βάσεις. Οι σανίδες συγκρατούνταν μεταξύ τους με 5 χρυσές ράβδους, 4 από την έξω μεριά και μια από τη μέσα.
Η όλη κατασκευή είχε 4 καλύμματα: α) μια εσωτερική επένδυση από κεντημένα, λινά υφάσματα ραμμένα πλάι – πλάι, β) ένα μάλλινο κάλυμμα από κατσικίσιες τρίχες πάνω απ’ το λινό, γ) ένα κόκκινο κάλυμμα από δέρμα κριαριών, πάνω από το προηγούμενο, και δ) ένα αδιάβροχο δερμάτινο κάλυμμα από δελφίνια που ήταν τοποθετημένο πάνω - πάνω. Πολύ πιθανό η οροφή να ήταν επίπεδη, αν και μερικοί πιστεύουν ότι μπορεί να σχημάτιζε αιχμή, σαν τις σημερινές τέντες. Στα Άγια έμπαινε κανείς μέσα απ’ ένα κρεμαστό ύφασμα, που λεγόταν «θύρα», και στα Άγια των Αγίων έμπαινε μέσα από ένα παραπέτασμα (και τα δυο θα τα περιγράψουμε σε μεταγενέστερα κεφάλαια).
Υπήρχαν τριών ειδών έπιπλα μέσα στα Άγια και προεικόνιζαν την κοινωνία μας με τον Μεσσία. Το τραπέζι των άρτων τής πρόθεσης βρισκόταν στη δεξιά πλευρά στα Άγια. Τα 12 καρβέλια ψωμιού πάνω στο τραπέζι ήταν μια προσφορά αλφίτων, που αντιπροσώπευε τις 12 φυλές τού Ισραήλ. Οι άρτοι τής πρόθεσης εικονίζουν τον Μεσσία, που κατέβηκε από τον ουρανό και όλοι όσοι παίρνουν μέρος εν Αυτώ έχουν αιώνια ζωή (Ιωάν.6:51). Σαν το ψωμί της ζωής, ο Μεσσίας συντηρεί τον πιστό – ιερέα που τρέφεται από Αυτόν.
Στην αριστερή πλευρά μέσα στα Άγια ήταν η επτάφωτη χρυσή λυχνία, που αναφερόταν στον Μεσσία σαν το φως τού κόσμου (Ιωάν.9:5). Σε όσους πιστεύουν σ’ Αυτόν δίνεται το φως τής ζωής (Ιω.8:12). Πρέπει να μεταφέρουμε το φως τού Λόγου τού Θεού μέσα στον κόσμο (Φιλ.2:15-16), ώστε οι άνθρωποι να δουν τα καλά μας έργα και να δοξάσουν τον Πατέρα (Ματθ.5:14-16). Η δόξα τού Θεού θα λάμπει στη νέα Ιερουσαλήμ, που θα είναι ο τόπος κατοικίας μας στην αιωνιότητα (Αποκ.21:23).
Το θυσιαστήριο τού θυμιάματος ήταν στα Άγια, μπροστά από την κουρτίνα που τα χώριζε από τα Άγια των Αγίων. Στο θυσιαστήριο τού θυμιάματος έβαζαν αναμμένα κάρβουνα από το χάλκινο θυσιαστήριο, στα οποία καθημερινά έριχναν αρωματώδες θυμίαμα. Ο καπνός τού θυμιάματος ανέβαινε προς τα πάνω και αντιπροσώπευε τις προσευχές τού λαού τού Θεού (Ψαλμ.141:1, Αποκ.5:8). Το θυσιαστήριο προεικόνιζε τον Αρχιερέα μας Μεσσία, που μεσιτεύει για μας μπρος στο θρόνο τού Πατέρα (Ιωάν.17, Εβρ.7:25) και τους πιστούς – ιερείς, που προσφέρουν «θυσία αίνεσης στον Θεό» (Εβρ.13:15). Η βαριά κουρτίνα, που κρεμόταν ανάμεσα στα Άγια και στα Άγια των Αγίων, χώριζε έναν άγιο Θεό από έναν λαό αμαρτωλό. Ο Μεσσίας αντιπροσωπεύει την κουρτίνα, που χώριζε το λαό από τον Θεό. Στο θάνατό Του πάνω στο σταυρό, η κουρτίνα σκίστηκε από πάνω μέχρι κάτω (Ματθ.27:51), ανοίγοντας το δρόμο προς το Θεό, μέσω τού αίματος που χύθηκε (Εβρ.10:19), έτσι ώστε να μπορούμε «να πλησιάζουμε με θάρρος στο θρόνο τής χάριτος, και να βρούμε χάρη» (Εβρ.4:16).
Μέσα στα Άγια των Αγίων ήταν η κιβωτός τής διαθήκης, ένα ορθογώνιο κουτί καλυμμένο με χρυσάφι μέσα κι έξω. Στο πάνω μέρος τής κιβωτού κάθονταν δυο χερουβίμ, απέναντι το ένα απ’ το άλλο, που κοίταζαν στο ιλαστήριο με τα φτερά τους απλωμένα από πάνω. Ήταν στο ιλαστήριο που ο αρχιερέας ράντιζε το αίμα τη μέρα τού εξιλασμού, δίνοντας τη δυνατότητα στο Θεό να καλύψει τις αμαρτίες τού αρχιερέα και τού λαού. Ο λαός περίμενε απ’ έξω από τη Σκηνή, με τα μάτια καρφωμένα πάνω της κι απορώντας αν ο αρχιερέας θα εμφανιζόταν. Αν εμφανιζόταν, ο Θεός θα είχε δεχτεί το αίμα τού εξιλασμού κι οι αμαρτίες τους ήταν καλυμμένες γι’ άλλο ένα έτος. Ο Μεσσίας σαν αρχιερέας του πιστού (Εβρ.7:24-25), έδωσε το αίμα Του για να αφαιρέσει την αμαρτία. Αυτός είναι ο ιλασμός του πιστού (Ρωμ.3:25, Α' Ιωάν.2:2), ικανοποιώντας τις δίκαιες απαιτήσεις ενός άγιου Θεού για την κρίση τής αμαρτίας και ανοίγοντας το δρόμο γι’ Αυτόν να συγχωρήσει τις αμαρτίες τού λαού κατά χάρη.
Πόσο όμορφο είναι να βλέπουμε τα σκιώδη σχέδια τής Σκηνής να εκπληρώνονται στον Μεσσία Γιεσούα, που μας δικαίωσε με το αίμα Του, μας καθαρίζει και μας θρέφει με το Λόγο Του, φωτίζει το μονοπάτι μπροστά μας και μεσιτεύει για μας καθώς περπατάμε. Εξαιτίας Αυτού έχουμε είσοδο μέσω του παραπετάσματος στο θρόνο τής χάριτος, για να μπορούμε να λάβουμε χάρη εξ αιτίας του αίματός Του, που αφαίρεσε τις αμαρτίες μας.

Η Εκκλησία προεικονίζεται στη Σκηνή
Η Σκηνή προεικόνιζε την Εκκλησία. Ο Παύλος λέει ότι η Εκκλησία είναι «ένας άγιος ναός εν Κυρίω… κατοικητήριο τού Θεού δια του Πνεύματος» (Εφεσ.2:21-22). Η λέξη ναός δεν είναι ο Ναός με όλες τις πύλες του και τα γύρω κτίσματα, αλλά το εσωτερικό αγιαστήριο, τα Άγια των Αγίων. Σήμερα ο Θεός δεν κατοικεί σ’ ένα φυσικό οικοδόμημα αλλά σ’ ένα πνευματικό σώμα που λέγεται Εκκλησία. Η εικόνα είναι εντυπωσιακή. Ο Ναός ήταν άγιος και ξεχωρισμένος για την υπηρεσία τού Θεού. Ομοίως, η Εκκλησία σήμερα είναι άγια και ξεχωρισμένη στην υπηρεσία Του. Ο Θεός κατοικεί μέσα σε κάθε πιστό δια του Πνεύματος τού Αγίου και μας διαμορφώνει σε Ναό Του. Ο Ισραήλ ποτέ δεν βίωσε το προνόμιο αυτό. Μόνον ο αρχιερέας μπορούσε να μπει στα Άγια των Αγίων και να μείνει στην παρουσία τού Θεού, και αυτό μόνο μια φορά το χρόνο. Το προνόμιο αυτό θα έπρεπε να κάνει κάθε πιστό στην Εκκλησία να βαδίζει προσεκτικά μπροστά στον Κύριο.
Η Σκηνή προεικονίζει και τους πιστούς ατομικά. Ο Παύλος λέει, «Δεν ξέρετε ότι το σώμα σας είναι ναός [αγιαστήριο] τού Αγίου Πνεύματος, που είναι μέσα σας, το οποίο έχετε από τον Θεό και δεν είστε κύριοι του εαυτού σας;» (Α' Κορ.6:19). Σαν ναός όπου το Πνεύμα τού Θεού κατοικεί, οι πιστοί δεν έχουν την ελευθερία να αφήσουν τα σώματά τους να χρησιμοποιηθούν εκτός των σκοπών που Αυτός έχει σχεδιάσει γι’ αυτά.
Η Σκηνή, με τους πολλούς συμβολισμούς και τους τύπους της, ήταν μια σκιά που έδειχνε προς τον Σωτήρα που, όταν ήρθε το πλήρωμα τού χρόνου, κατασκήνωσε στον κόσμο και άνοιξε το δρόμο στο Θεό να φέρει λύτρωση στην ανθρωπότητα. Ο συγγραφέας τής προς Εβραίους επιστολής, πολύ σωστά συνοψίζει τη διακονία τού Μεσσία όταν λέει: «Και όταν ήρθε ο Μεσσίας, ο αρχιερέας των αγαθών που επρόκειτο να ακολουθήσουν, δια της μεγαλύτερης και τελειότερης σκηνής, όχι χειροποίητης, δηλαδή όχι αυτής της κατασκευής, ούτε με αίμα τράγων και μοσχαριών, αλλά διαμέσου του δικού του αίματος, μια φορά για πάντα μπήκε μέσα στα άγια, αφού απέκτησε αιώνια λύτρωση» (Εβρ.9:11-12).
Καθώς θα βλέπουμε τη διακονία στη Σκηνή να εκπληρώνεται στον Μεσσία, είθε τα λόγια «Ανέβηκα στο βουνό και είδα τη δόξα τού Κυρίου» να είναι η μαρτυρία μας στη διάρκεια αυτής της μελέτης, καθώς οι τύποι της Σκηνής μάς φανερώνουν την πραγματικότητα τού Σωτήρα.


ΤΟ ΧΑΛΚΙΝΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ (Έξοδος 27:1-8)
«Και θα κάνεις θυσιαστήριο από ξύλο σιττίμ, πέντε πήχες το μάκρος και πέντε πήχες το πλάτος. τετράγωνο θα είναι το θυσιαστήριο. και το ύψος του τριών πηχών. και θα κάνεις τα κέρατά του στις τέσσερις γωνίες του. τα κέρατά του θα είναι από το ίδιο. και θα το σκεπάσεις ολόγυρα με χαλκό. και θα κάνεις τους σταχτοδόχους λέβητές του και τα φτυάρια του, και τις λεκάνες του, και τις κρεάγρες του και τα πυροδοχεία του. χάλκινα θα κάνεις όλα τα σκεύη του. και θα κάνεις γι’ αυτό μια χάλκινη σχάρα διχτυωτής εργασίας. κι επάνω στο δίχτυ θα κάνεις τέσσερις κρίκους χάλκινους, στις τέσσερις γωνίες του» (Έξοδος 27:1-4).

Η Σκηνή στεκόταν σ’ όλη τη δόξα της, με τις 12 φυλές κατασκηνωμένες γύρω της. Πόσο ενθουσιασμό πρέπει να ενέπνεε στους Ισραηλίτες καθώς έβλεπαν τις πολύχρωμες πύλες της και τα όμορφα σκαλισμένα αντικείμενά της από χρυσό, ασήμι και χαλκό να λάμπουν στο φως τού ηλίου. Από τις σκηνές τους μπορούσαν να δουν την παρουσία τής δόξας τού Θεού να φωλιάζει πάνω της με τη μορφή ενός σύννεφου τη μέρα και μιας στήλης φωτιάς τη νύχτα, βεβαιώνοντας τους για τη καθοδηγητική Του παρουσία. Ελάτε, ας μπούμε στην αυλή κι ας δούμε όλα τα σχετικά με το χάλκινο θυσιαστήριο.

Η κατασκευή τού θυσιαστηρίου και η σημασία του
Αργά – αργά οι Ισραηλίτες πλησίαζαν με ευλάβεια τη Σκηνή, παραμέριζαν τη κουρτίνα κι έμπαιναν στην αυλή για να προσφέρουν τις θυσίες τους. Μόλις περνούσαν την κουρτίνα, στέκονταν με φόβο, βλέποντας το αιματοβαμμένο θυσιαστήριο, και τον καπνό από θυσίες προηγούμενες να στροβιλίζεται στον ουρανό. Το θυσιαστήριο ήταν ένα πολύ απλό κούφιο κουτί φτιαγμένο από ξύλο σιττίμ (ακακία), επικαλυμμένο με χαλκό, τετράγωνο με πλευρά 2,29 μ., στεκόταν 1,37 μ. πάνω από το έδαφος και είχε 4 κέρατα στραμμένα προς τα έξω σε κάθε γωνιά του (εδ.1-2). Μια χάλκινη σχάρα ήταν στη μέση του, στην οποία χάλκινοι κρίκοι στερεώνονταν σε κάθε γωνία του. Ξύλινοι μοχλοί καλυμμένοι με χαλκό περνούσαν μέσα από τους κρίκους για τη μεταφορά τού θυσιαστηρίου. Το θυσιαστήριο δεν ήταν το δημιούργημα τού Μωυσή. Ο Θεός τού το είχε αποκαλύψει στο βουνό. Βρισκόταν ακριβώς μέσα από την είσοδο τής αυλής (Έξ.40:6), απέναντι από τη Σκηνή. Ήταν το μεγαλύτερο αντικείμενο που χρησιμοποιείτο στη λατρεία και ήταν πάντα ανοικτό σ’ όσους Ισραηλίτες ήταν ένοχοι, ώστε να μπορούν να κάνουν θυσία για την αμαρτία τους.
Για τους πιστούς, το θυσιαστήριο είναι γεμάτο με συμβολικό μήνυμα και πνευματική διδασκαλία. Το δένδρο σιττίμ (ακακία) είναι σκληρό και άφθαρτο δένδρο, που φυτρώνει στην έρημο τού Σινά. Απεικονίζει την ανθρώπινη φύση τού Μεσσία, που βγήκε «σαν ρίζα από ξερή γη» (Ησα.53:2), και ήταν αναμάρτητος στην ανθρώπινη φύση του (Εβρ.4:15, 7:26). Το άφθαρτο του δένδρου αναφέρεται στην ανθρώπινη φύση Του, η οποία άντεξε τη φωτιά τής σταύρωσης (Ιωάν.10:18) και τη φθορά τού τάφου (Πράξ.2:31), και στο σώμα Του, που αναστήθηκε θριαμβευτικά (Ματθ.28:5-6).
Το χάλκινο κάλυμμα πάνω απ’ το ξύλο σιττίμ συμβόλιζε τη θεία δικαιοσύνη και τη τιμωρία τού Μεσσία, τού δίκαιου (Α' Ιωάν.3:5), που δέχτηκε πάνω Του τη θεία τιμωρία και έφερε τη δική μας τιμωρία πάνω στο σταυρό με το να γίνει αμαρτία για χάρη μας (Β' Κορ.5:21). Όπως οι Ισραηλίτες σώθηκαν απ’ το θάνατο όταν κοίταζαν το χάλκινο φίδι που ο Μωυσής ύψωσε στην έρημο, έτσι κι όσοι πιστεύουν στον Μεσσία Γιεσούα, που υψώθηκε στο σταυρό σαν θυσία περί αμαρτίας, θα σωθούν από την καταδίκη (Ιωάν.3:14-15). Η εμφάνιση τού Μεσσία στον Ιωάννη στο νησί τής Πάτμου με «πόδια όμοια με χαλκολίβανο, σαν να ήταν πυρακτωμένα μέσα σε καμίνι» (Αποκ.1:15) αναφέρεται στον χαρακτήρα Του σαν κριτή στο να κρίνει τους εχθρούς Του στη Β' Έλευση.
Τα τέσσερα κέρατα στις γωνίες του θυσιαστηρίου αναφέρονται στη δύναμη (Α' Σαμ.2:1-10, Β' Σαμ.22:3) και χρησίμευαν στο δέσιμο τής θυσίας στο θυσιαστήριο (Ψαλμ.118:27). Επίσης ραντίζονταν με το αίμα τής θυσίας (Έξ.29:12). Η θυσία που δενόταν στα κέρατα υποδήλωνε την ακλόνητη αφιέρωση τού Μεσσία να φέρει σε πέρας το θέλημα τού Θεού (Εβρ.10:5-7), όταν επέτρεψε να Τον καρφώσουν στον σταυρό σαν την εξιλαστήρια θυσία μας (Ματ.26:39,42). Έχυσε το αίμα Του πάνω στο σταυρό πληρώνοντας για τις αμαρτίες όσων είναι πρόθυμοι να θέσουν την πίστη τους στο εξιλαστήριο θάνατό Του (Ρωμ.3:25-26). Τα αιματοβαμμένα κέρατα έδειχναν προς τα πάνω και προς τα έξω προς τις 4 γωνίες τού κόσμου, υπενθυμίζοντας μας τη σωτήρια δύναμη τού αίματος τού Μεσσία, το οποίο θα μαρτυρηθεί σε όλο τον κόσμο (Πράξ.1:8).

Η θυσία στο θυσιαστήριο και η σημασία της
Το χάλκινο θυσιαστήριο χρησίμευε για θυσίες. Χωρίς θυσία δεν υπήρχε εξιλασμός για τις αμαρτίες (Λευιτ.17:11, Εβρ.9:22). Οι Ισραηλίτες έφερναν τις διατεταγμένες χωρίς κηλίδα ή ψεγάδι προσφορές τους, στους ιερείς που στέκονταν στην είσοδο τής Σκηνής για να τις παραλάβουν. Όσοι προσέφεραν έβαζαν τα χέρια τους πάνω στα κεφάλια των προσφορών τους, συμβολικό τής ταύτισής τους με τον αντικαταστατικό θάνατό τους για χάρη τους – οι αμαρτίες τους μεταφέρονταν στις θυσίες κι η ζωή των θυσιών μεταφερόταν σ’ αυτούς. Μετά σκότωναν τα ζώα, ενώ οι ιερείς μάζευαν το αίμα τής θυσίας σε μια λεκάνη για να το προσφέρουν σαν εξιλασμό. Οι ιερείς, δρώντας σαν μεσίτες, ράντιζαν το αίμα των θυσιών πάνω στο θυσιαστήριο κι έχυναν το υπόλοιπο αίμα μες στη λεκάνη στη βάση του. Μετά οι ιερείς έκοβαν τη θυσία σε κομμάτια, έπλεναν τα εντόσθια και έκαιγαν διάφορα κομμάτια πάνω στο θυσιαστήριο σαν οσμή ευωδίας προς τον Κύριο.
Στο θυσιαστήριο, ένα αθώο αρνί έπαιρνε την τιμωρία τού ένοχου. Ο Μεσσίας, ο αμνός τού πιστού (Ιωάν.1:29, Αποκ.13:8), πέθανε πάνω στο θυσιαστήριο τού σταυρού για να πάρει για χάρη μας την τιμωρία της οργής τού Θεού κατά της αμαρτίας (Ησ.53:3-6, Ρωμ.4:25). Η θυσία που καιγόταν στο θυσιαστήριο σαν οσμή ευωδίας στο Θεό (Λευιτ.1:9) συμβόλιζε τον Μεσσία, που προσφέρθηκε σαν «θυσία στο Θεό, σε οσμή ευωδίας» (Εφεσ.5:2).
Η λέξη θυσιαστήριο, στα εβραϊκά, σημαίνει υψηλός τόπος. Η θυσία έπρεπε να υψωθεί πάνω στο ανυψωμένο θυσιαστήριο (Λευιτ.9:22). Η ύψωση τού Μεσσία στο σταυρό, σαν τη θυσία μας, αναφέρεται στη διαδικασία αυτή: «Και όπως ο Μωυσής ύψωσε το φίδι μέσα στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί ο Υιός τού Ανθρώπου» (Ιωάν.3:14). Η φωτιά που έκαιγε συνεχώς πάνω στο θυσιαστήριο είχε διπλή σημασία. Διακήρυττε την αγιότητα και τη δικαιοσύνη τού Θεού και συμβόλιζε την ετοιμότητά Του στο να δεχθεί τις προσφορές θυσίας τού λαού για να τους καθαρίσει από την αμαρτία.

Τα σκεύη στο θυσιαστήριο και η σημασία τους
Τα πέντε σκεύη, που χρησιμοποιούνταν στο θυσιαστήριο, ήταν τύποι τού Μεσσία. Με τους σταχτοδόχους λέβητες και τα φτυάρια συγκέντρωναν τη στάχτη των θυσιών και την απομάκρυναν από τη κατασκήνωση και την τοποθετούσαν σε καθαρό μέρος. Οι στάχτες αναφέρονται στο τελειωμένο έργο τού Μεσσία (Ιωάν.19:30), που Τον έβαλαν σε καθαρό τόπο (έναν νέο τάφο) κατά την ταφή Του (Ιωάν.19:41). Το αίμα των θυσιών στράγγιζε μέσα σε μια λεκάνη και χυνόταν στη βάση τού θυσιαστηρίου, και ήταν τύπος τού Μεσσία που έχυσε το αίμα Του για χάρη μας (Εβρ.9:12-15). Οι κρεάγρες αντιπροσωπεύουν τα χέρια των ανόμων που κάρφωσαν τον Μεσσία στο σταυρό (Λουκ.23:33). Τα πυροδοχεία, που μετέφεραν τη φωτιά από το χάλκινο θυσιαστήριο στο θυσιαστήριο τού θυμιάματος, αντιπροσώπευαν τη μεσιτική διακονία προσευχής τού Μεσσία προς το θρόνο τού Πατέρα (Εβρ.7:25) σαν ο συνήγορός μας (Α' Ιωάν.2:1).

Η σωτηρία που συμβόλιζε το θυσιαστήριο
Το χάλκινο θυσιαστήριο και ο σταυρός τού Μεσσία αναφέρονται στη δικαίωση. Δικαίωση δεν σημαίνει γίνομαι δίκαιος, αλλά ανακηρύσσομαι δίκαιος – μπαίνω σε μια σωστή σχέση με το Θεό (Ρωμ.4:24-25). Η δικαίωση είναι μια νομική πράξη τού Θεού, με την οποία μας ανακηρύσσει δίκαιους, όταν εμείς πιστεύουμε στο έργο τού Μεσσία Γιεσούα στο σταυρό, που έγινε για χάρη μας. Τον καιρό τής Σκηνής, οι Ισραηλίτες αποκαθίσταντο σε μια δίκαιη σχέση με το Θεό με το να προσφέρουν μια θυσία στο θυσιαστήριο. Σήμερα, οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί αποκαθίστανται όταν οικειοποιούνται το εξιλαστήριο αίμα τού Γιεσούα που αφαιρεί αμαρτίες. Η δικαίωση δεν αποκτάται με κάποιο έργο που εμείς κάνουμε, αλλά μας απονέμεται δωρεάν με τη χάρη τού Θεού (Ρωμ.4:24), με αποτέλεσμα: απομάκρυνση τής ενοχής και της τιμωρίας τής αμαρτίας, καταλογισμός της δικαιοσύνης τού Γιεσούα στη ζωή μας, και αποκατάσταση στην εύνοια και την κοινωνία με τον Θεό (Ρωμ.4:25).
Η θέση τού θυσιαστηρίου αναφέρεται στην είσοδο και την κοινωνία με το Θεό. Βρισκόταν μέσα από την κουρτίνα απέναντι από την πόρτα τής Σκηνής. Προτού ο ιερέας μπορέσει να μπει στη Σκηνή, έπρεπε να προσφέρει μια θυσία στο χάλκινο θυσιαστήριο. Σήμερα, η είσοδος και η κοινωνία με το Θεό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη θυσία τού Μεσσία (Α' Τιμ.2:5, Εβρ.9:15).
Το να πλησιάσει τη Σκηνή τού Θεού χωρίς να προσφέρει τη σωστή θυσία στο θυσιαστήριο σήμαινε βέβαιο θάνατο. Αν απορρίψουμε το σωτήριο έργο τού Μεσσία πάνω στο σταυρό, θα αποχωριστούμε από τον Θεό και θα αντιμετωπίσουμε αιώνιο θάνατο (Ιωάν.3:36, Α' Ιωάν.5:12).
Ο Θεός απαιτεί μια άλλη θυσία από τους πιστούς. Πρέπει να παρουσιάσουν τους εαυτούς τους σαν «μια ζωντανή θυσία» στο Θεό (Ρωμ.12:1). Τα λόγια τού Παύλου συνοψίζουν με ικανοποιητικό τρόπο την αφιέρωσή μας: «Μαζί με το Μεσσία έχω συσταυρωθεί. Ζω δε όχι πλέον εγώ, αλλά ο Μεσσίας ζει μέσα σε μένα. Σε ό,τι, όμως, τώρα ζω μέσα στη σάρκα, ζω με την πίστη τού Υιού τού Θεού, ο οποίος με αγάπησε και παρέδωσε τον εαυτό Του για χάρη μου» (Γαλ.2:20).
Έχεις αφιερώσει τη ζωή σου σαν «μια ζωντανή θυσία» στον Θεό; Αν δεν αφήσεις τον Μεσσία να ελέγχει το βωμό τής ζωής σου, δεν θα μπορείς να εκδηλώνεις ένα καρποφόρο περπάτημα στην υπηρεσία γι’ Αυτόν. Γιατί να μην ανοίξεις τις κουρτίνες της ζωής σου και να την προσφέρεις στο θυσιαστήριο για τη διακονία του Θεού; Σαν πιστοί – ιερείς, πρέπει συνεχώς να καθαριζόμαστε απ’ την αμαρτία, προτού να μπούμε να υπηρετήσουμε το Θεό. Καθώς συνεχίζουμε τη μελέτη, θα πλησιάσουμε το χάλκινο νιπτήρα και θα δούμε το τι περιέχει ο καθαρισμός μας για πνευματική διακονία.


Ο ΧΑΛΚΙΝΟΣ ΝΙΠΤΗΡΑΣ (Έξοδος 30:17-21, 38:8, 40:7)
«Και ο Κύριος μίλησε στον Μωυσή, λέγοντας: Θα κάνεις, ακόμα, έναν χάλκινο νιπτήρα και τη βάση του χάλκινη, για να πλένονται. και θα τον βάλεις μεταξύ της σκηνής του μαρτυρίου και του θυσιαστήριου και θα βάλεις σ’ αυτόν νερό. και ο Ααρών και οι γιοι του θα πλένουν τα χέρια τους και τα πόδια τους απ’ αυτόν. όταν μπαίνουν στη σκηνή του μαρτυρίου, θα πλένονται με νερό, για να μη πεθάνουν. ή, όταν πλησιάζουν στο θυσιαστήριο για να υπηρετήσουν, για να κάψουν μια θυσία, που γίνεται με φωτιά στον Κύριο» (Έξοδος 30:17-20).

Με τα χέρια του πιτσιλισμένα με αίμα και τα πόδια του λερωμένα απ’ τη σκόνη τής αυλής, ο ιερέας βάδιζε γρήγορα στο χάλκινο νιπτήρα για να καθαριστεί. Στο νου του ήταν πάντα τα λόγια τού Μωυσή, κάθε φορά που καλείτο να διακονήσει: «θα πλένονται με νερό για να μη πεθάνουν» (Έξ.30:20). Ο καθαρισμός πριν και κατά τη διάρκεια τής υπηρεσίας στη Σκηνή ήταν υποχρεωτικός για τους ιερείς που διακονούσαν μπροστά στον Κύριο.
Ο νιπτήρας ποτέ δεν χρησιμοποιείτο απ’ τους Ισραηλίτες, αλλά ήταν αποκλειστικά για τον καθαρισμό των ιερέων. Στη διάρκεια τής χειροτονίας τους στην ιεροσύνη, πλένονταν στο νιπτήρα ολοκληρωτικά, σύμφωνα με την εντολή τού Μωυσή: «Και θα φέρεις τον Ααρών και τους γιους του στη θύρα τής σκηνής τού μαρτυρίου, και θα τους λούσεις με νερό» (Έξ.29:4).
Κάθε χρόνο ο αρχιερέας πλενόταν την ημέρα τού εξιλασμού, φορούσε τα λινά του ιμάτια, κι έκανε εξιλασμό για τον εαυτό του και τους γιους Ισραήλ (Λευιτ.16:24). Αλλά τις άλλες μέρες τού χρόνου, οι ιερείς έπρεπε να πλύνουν μόνο τη βρωμιά από τα χέρια και τα πόδια τους, πριν μπουν στη Σκηνή να διακονήσουν. Με προσοχή έβαζαν το δεξί τους χέρι μέσα στο νιπτήρα, έπλεναν σχολαστικά το δεξί τους χέρι και μετά το δεξί τους πόδι. Και ύστερα αντιστρέφοντας τη διαδικασία, έπλεναν το αριστερό τους χέρι και το αριστερό τους πόδι.

Η στρατηγική θέση τού νιπτήρα
Οι ιερείς γνώριζαν πολύ καλά τη στρατηγική θέση και τη συμβολική σημασία τού νιπτήρα. Η εξιλέωση των αμαρτιών τους στο θυσιαστήριο τούς έδινε τη δυνατότητα να πλησιάσουν τη Σκηνή για να λατρέψουν, αλλά όχι προτού σταματήσουν στον χάλκινο νιπτήρα για να πλύνουν από τα σώματά τους τη βρωμιά της αυλής τής Σκηνής. Έπρεπε να είναι καθαροί και πνευματικά και σωματικά πριν μπορέσουν να μπουν στην παρουσία τού άγιου Θεού για κοινωνία και επικοινωνία. Ο Λόγος τού Θεού ήταν σαφής στο ζήτημα αυτό: «Θα είστε άγιοι, επειδή Εγώ είμαι άγιος» (Λευιτ.11:44).
Ο χάλκινος νιπτήρας βρισκόταν στην εξωτερική αυλή μεταξύ τού χάλκινου θυσιαστηρίου και τής Σκηνής. Είχε δυο μέρη: τη στρογγυλή χάλκινη λεκάνη φτιαγμένη από χάλκινους καθρέφτες που οι γυναίκες έφεραν από την Αίγυπτο, και τη χάλκινη βάση του ή βάθρο (Έξ.38:8). Αν και δε δίνεται το μέγεθος τού νιπτήρα, πρέπει να ήταν αρκετά μεγάλος για να βαστάξει το μεγάλο ποσό νερού που χρησιμοποιούσαν αποκλειστικά οι ιερείς για τον καθαρισμό τους. Καθαρό νερό, ίσως από κάποια πηγή, χυνόταν συνεχώς στο νιπτήρα για καθημερινή πλύση. Ο νιπτήρας δεν είχε διαστάσεις, κάτι που συμβολίζει την απεριόριστη καθαρκτική δύναμη τού Θεού.

Ο αγιαστικός εφοδιασμός τού νιπτήρα
Ο νιπτήρας χρησιμοποιείτο μόνον από τους ιερείς για καθαρισμό. Εμείς που έχουμε θέσει την πίστη μας στον Μεσσία Γιεσούα καλούμαστε πιστοί – ιερείς. Καλούμαστε επίσης «γένος εκλεκτό, βασιλική ιεροσύνη, έθνος άγιο, λαός τον οποίο ο Θεός απέκτησε» (Α' Πέτρ.2:9). Έτσι, μπορούμε να προσφέρουμε πνευματικές θυσίες και αίνους που είναι «ευπρόσδεκτες στον Θεό διαμέσου του Μεσσία Γιεσούα» (Α' Πέτρ.2:5,9). Όπως ο Ααρών και οι γιοι του γεννήθηκαν μέσα στην ιεροσύνη (Έξ.28:1), έτσι ο καθένας μας εισέρχεται στην ιεροσύνη δια τής αναγέννησης «δια λουτρού παλιγγενεσίας» (Τίτ.3:5) στο αίμα τού Μεσσία Γιεσούα. Εμείς που έχουμε πλυθεί από τις αμαρτίες μας στο αίμα τού Ιησού, έχουμε γίνει «βασίλειο ιερέων» (Αποκ.1:5-6).
Η διακονία τού νιπτήρα έχει μεγάλη πνευματική σημασία στη χριστιανική μας πείρα. Στο χάλκινο θυσιαστήριο βλέπουμε τη δικαίωσή μας. Στον χάλκινο νιπτήρα, τον αγιασμό μας. Το νερό στο νιπτήρα προεικονίζει το καθαρισμό μας με το Λόγο τού Θεού. Όταν ο Γιεσούα έφυγε από το ανώγειο και πήγαινε στον κήπο τής Γεθσημανή, λίγο πριν τη προδοσία Του, σταμάτησε στα αμπέλια τής κοιλάδας των Κέδρων και είπε τη παραβολή τού αμπελιού και των κλαδιών. Είπε ότι κάθε κλαδί που φέρνει καρπό πρέπει να καθαριστεί για να μπορέσει να φέρει περισσότερο καρπό. Μετά είπε στους μαθητές Του: «Τώρα, εσείς είστε καθαροί, εξαιτίας τού λόγου που σας μίλησα» (Ιωάν.15:3). Ο Λόγος τού Θεού μάς καθαρίζει, και μας προετοιμάζει για υπηρεσία εν τω Μεσσία.

Η λέξη αγιασμένος σημαίνει ξεχωρισμένος:
α) είμαστε ξεχωρισμένοι από την αμαρτία, πνευματικά (Β' Κορ.29:5, 15-18) και σωματικά (Α' Τιμ.4:3),
β) είμαστε ξεχωρισμένοι για θεία υπηρεσία διαμέσου του Μεσσία, του Αρχιερέα μας (Α' Κορ.1:2, 6:11).

Ο αγιασμός περιγράφεται με 3 τρόπους:
α) Αγιαζόμαστε ως προς τη θέση. Είμαστε αιώνια αγιασμένοι για τον Θεό, τη στιγμή που δεχόμαστε το εξιλαστήριο έργο που έκανε ο Μεσσίας για τη δικαίωσή μας (Εβρ.10:10,14, 13:12). Ακαριαία, αποχωριζόμαστε από την αμαρτία και μεταβαίνουμε στη σωτηρία. Αυτό καλείται αγιασμός ως προς τη θέση, επειδή δηλώνει μια θέση μπροστά στον Θεό, που δεν εξαρτάται απ’ το καθημερινό μας βάδισμα για να διατηρηθεί, αν κι αυτή η θέση θα πρέπει να μας οδηγεί σε αγία ζωή.
β) Αγιαζόμαστε προοδευτικά, μια διαδικασία με την οποία αγιαζόμαστε καθημερινά καθώς περπατάμε με υπακοή μπροστά στον Θεό, αποχωρίζοντας τον εαυτό μας από την αμαρτία και επιτρέποντας στο Άγιο Πνεύμα να μας καθαρίζει με την αλήθεια του Λόγου τού Θεού (Ιωάν.17:17). Οι πιστοί προοδεύουν στον αγιασμό καθώς οικειοποιούνται κι εφαρμόζουν το Λόγο τού Θεού στη ζωή τους (Β' Τιμ.2:19-21, Β' Πέτρ.3:18).
γ) Θα τελειοποιηθούμε στον αγιασμό. Οι πιστοί έχουν την υπόσχεση γι’ ένα τελικό, πλήρη αγιασμό. Θα τελειοποιηθούμε όταν λάβουμε το αναστημένο σώμα μας στη Β' Έλευση τού Κυρίου (Εφεσ.5:27). Τότε θα γίνουμε σύμμορφοι με την εικόνα τού Μεσσία (Ρωμ.8:29), γιατί θα είμαστε όμοιοι με Αυτόν (Α' Ιωάν.3:2).
Τέσσερις παράγοντες εμπλέκονται στον αγιασμό μας. Ο Πατέρας μάς παιδαγωγεί για την αμαρτία (Εβρ.12:10), ο Υιός χορηγεί τα μέσα για τον αγιασμό μας, δια του αίματός Του (Εβρ.13:12), το Άγιο Πνεύμα εφαρμόζει την αλήθεια τού Λόγου τού Θεού στη ζωή μας (Β’ Θεσ.2:13, Α' Πέτρ.1:2), κι εμείς πρέπει να αποχωρίσουμε εκούσια τον εαυτό μας από την αμαρτία (Β' Κορ.7:1).

Ο καθαρισμός του υπηρέτη από τον Κύριο
Η ανάγκη για καθαρισμό στο περπάτημά μας απεικονίζονται με όμορφο τρόπο κατά τις τελευταίες ώρες τής διακονίας τού Κυρίου μας πάνω στη γη (Ιωάν.13:1-10). Σηκώθηκε ο Γιεσούα από το πασχαλινό τραπέζι, πήρε μια πετσέτα και μια λεκάνη με νερό κι άρχισε να πλένει τα πόδια των μαθητών. Όταν ήρθε η σειρά τού Πέτρου, αυτός είπε απερίσκεπτα: «Δεν θα πλύνεις τα πόδια μου στον αιώνα» (εδ.8). Ο Γιεσούα αμέσως τον πληροφόρησε: «Αν δεν σε πλύνω, δεν έχεις μέρος μαζί μου» (εδ.8).
Ο Γιεσούα δεν εννοούσε ότι αν δεν έπλενε τα πόδια του, ο Πέτρος δεν μπορούσε να έχει σχέση μαζί Του, γιατί η σχέση του με τον Κύριο υπήρχε ήδη. Ο Γιεσούα μάλλον εννοούσε ότι αν δεν έπλενε τα πόδια του, ο Πέτρος δεν μπορούσε να έχει κοινωνία μαζί Του. Όπως συνήθως, ο ορμητικός Πέτρος είπε: «Κύριε, όχι μονάχα τα πόδια μου, αλλά και τα χέρια μου και το κεφάλι» (εδ.9). Ο Γιεσούα απάντησε: «Εκείνος που είναι λουσμένος δεν έχει ανάγκη παρά να πλύνει μονάχα τα πόδια» (εδ.10). Η λέξη λούω σημαίνει πλένω το σώμα κάποιου πλήρως. Και αναφέρεται στο ολοκληρωτικό πλύσιμο, που λαμβάνει χώρα, όταν ανακηρυσσόμαστε δικαιωμένοι τη στιγμή τής σωτηρίας. Η λέξη νίπτω χρησιμοποιείται για όσους πλένουν τα χέρια και τα πόδια τους, συμβολίζοντας τον αγιασμό. Η εικόνα είναι απ’ ανθρώπους που επιστρέφουν σπίτι, απ’ τα δημόσια λουτρά. Τα σώματά τους είναι τελείως λουσμένα, και χρειάζονται μόνον να πλύνουν τη σκόνη από τα πόδια τους, όταν μπουν στο σπίτι τους.
Με το πλύσιμο των ποδιών των μαθητών, ο Κύριος δίδαξε ότι εμείς που έχουμε τελείως καθαριστεί δια του αίματός Του, πρέπει ακόμα να καθαριζόμαστε στο καθημερινό βάδισμά μας μαζί Του. Καθημερινές αμαρτίες πρέπει να τις εξομολογούμαστε στο Θεό με σκοπό να διατηρήσουμε μια αδιάκοπη κοινωνία μαζί Του. Ο Ιωάννης το δηλώνει κατηγορηματικά, όταν γράφει: «Αν πούμε ότι δεν έχουμε αμαρτία, εξαπατούμε τον εαυτό μας κι η αλήθεια δεν υπάρχει μέσα μας. Αν ομολογούμε τις αμαρτίες μας, ο Θεός είναι πιστός και δίκαιος ώστε να συγχωρήσει σε μας τις αμαρτίες και να μας καθαρίσει από κάθε αδικία» (Α' Ιωάν. 1:8-9).
Όταν οι ιερείς πλένονταν στο χάλκινο νιπτήρα, έβλεπαν την εικόνα τους να αντανακλάται από τους χάλκινους καθρέπτες, από τους οποίους ήταν φτιαγμένος. Έχουμε ήδη δει ότι, ο χαλκός συμβολίζει τον Μεσσία στη διακονία Του για κρίση. Οι καθρέπτες αναφέρονται στο Λόγο τού Θεού, που αποκαλύπτει κι αντανακλά τους αμαρτωλούς σκοπούς και προθέσεις μας. Ο συγγραφέας τής επιστολής προς Εβραίους το θέτει σωστά όταν γράφει: «Επειδή, ο λόγος τού Θεού είναι ζωντανός και ενεργός και κοφτερότερος περισσότερο από κάθε δίκοπο μαχαίρι και εισχωρεί βαθιά μέχρι διαίρεσης και της ψυχής και του πνεύματος, μέχρι τους συνδέσμους και τους μυελούς και διερευνάει τους διαλογισμούς και τις έννοιες της καρδιάς» (Εβρ.4:12). Την ημέρα της κρίσης, ο Μεσσίας θα κρίνει τους ανθρώπους με βάση το Λόγο τού Θεού (Ιωάν.12:48).
Ο χαλκός αναφέρεται επίσης και στην αυτοκριτική τού πιστού, που πρέπει να κάνει όταν αμαρτάνει. Ο Παύλος λέει: «Επειδή αν διακρίναμε τον εαυτό μας, δε θα κρινόμασταν» (Α' Κορ.11:31). Αν δεν κρίνουμε τις αμαρτίες μας, ο Κύριος θα μας παιδαγωγήσει (Εβρ.12:6) για να μας φέρει πίσω στην κοινωνία «για να μη κατακριθούμε μαζί με τον κόσμο» (Α' Κορ.11:32). Η παιδαγωγική διαδικασία δεν είναι ευχάριστη. Στην πραγματικότητα μπορεί να είναι οδυνηρή, αλλά παράγει δικαιοσύνη και αγιασμό (Εβρ.12:10-11). Αν οι πιστοί επιμείνουν στις αμαρτίες τους, αφού λάβουν την παιδεία από τον Κύριο, Αυτός μπορεί να φέρει κρίση πάνω τους με τη μορφή αδυναμίας, αρρώστιας ή ακόμα και θανάτου πριν την ώρα τους (Α' Κορ.11:30). Ο Λόγος τού Θεού, όταν εφαρμόζεται σωστά, μας αποτρέπει να πέσουμε σε αμαρτία, μας φυλάει στο περπάτημά μας μπροστά στον Κύριο και κάνει την κοινωνία μας μαζί Του γλυκιά.

Το προνόμιο του υπηρέτη μπροστά στον Κύριο
Σαν πιστοί - ιερείς δικαιωμένοι και αγιασμένοι, είμαστε έτοιμοι να προσφέρουμε τώρα λατρεία και υπηρεσία στον Κύριο. Το μεγάλο μας προνόμιο είναι ότι έχουμε άμεση είσοδο στη παρουσία τού Θεού (Εβρ.10:19-22), κάτι που δεν είχαν οι πιστοί της Μωσαϊκής Διαθήκης. Οι ιερείς, καθαροί για υπηρεσία, ήταν προετοιμασμένοι να μπουν στα Άγια για κοινωνία με τον άγιο Θεό. Και εμείς, που είμαστε καθαροί στο βάδισμά μας μπροστά στο Θεό, είμαστε έτοιμοι να κάνουμε το ίδιο.
Ο Δαβίδ συνοψίζει τη στάση τού πιστού μπροστά στον Κύριο πολύ σαφώς, όταν έγραφε: «Ποιος θα ανέβει στο όρος του Κυρίου; Και ποιος θα σταθεί στον άγιο τόπο του; Ο αθώος στα χέρια κι ο καθαρός στην καρδιά» (Ψαλμ.24:3-4). Εμείς που έχουμε καθαριστεί με το πλύσιμο τού νερού από τον Λόγο τού Κυρίου, θα λάβουμε, όπως λέει και ο Ψαλμωδός, «ευλογία από τον Κύριο και δικαιοσύνη από τον Θεό της σωτηρίας του» (Ψαλμ.24:5).
Πρέπει να ανταποκριθούμε στη νουθεσία τού Κυρίου: «Αλλά, καθώς εκείνος που σας κάλεσε είναι άγιος, έτσι κι εσείς να γίνετε άγιοι σε κάθε διαγωγή. Επειδή είναι γραμμένο: Άγιοι να είστε, επειδή εγώ είμαι άγιος» (Α' Πέτρ.1:15-16). Μόνον τότε θα μπορέσουμε να βαδίσουμε μέσα από το παραπέτασμα στην άγια παρουσία τού Κυρίου μας και μετά προς τα εμπρός σε κάθε καινούργια μέρα προετοιμασμένοι για πνευματική υπηρεσία γι’ Αυτόν.

Δεν υπάρχουν σχόλια: