Η ΧΡΥΣΗ ΛΥΧΝΙΑ (Έξοδος 25:31-40, 37:17-24, 39:37)
«Και θα κάνεις μια λυχνία από καθαρό χρυσάφι. σφυρηλατημένη θα κάνεις τη λυχνία. ο κορμός της και τα κλαδιά της, οι λεκάνες της, οι κόμποι της, και τα άνθη της, θα είναι ένα σώμα μαζί της» (Έξοδος 25:31).
Η Σκηνή ήταν ένα ορθογώνιο κτίσμα χωρισμένο σε δυο μέρη. Τα Άγια είχαν μήκος 9,14 μ. μήκος και 4,57 μ. πλάτος και τα Άγια των Αγίων ήταν τετράγωνο με πλευρά 4,57 μ. Τα Άγια και τα Άγια των Αγίων ήταν χωρισμένα με ένα τεράστιο παραπέτασμα φτιαγμένο από βαθυγάλαζο, πορφυρό και κόκκινο κεντημένα λινά υφάσματα, πλούσια διακοσμημένο με φιγούρες χερουβίμ (Έξ.26:31-33). Μέσα στα Άγια υπήρχαν 3 πράγματα. Η χρυσή λυχνία στεκόταν στην αριστερή (νότια) πλευρά, η τράπεζα των άρτων της προθέσεως ήταν στη δεξιά (βόρεια) πλευρά και το θυσιαστήριο τού θυμιάματος μπροστά από το παραπέτασμα που ήταν η είσοδος στα Άγια των Αγίων, όπου υπήρχε η κιβωτός τής διαθήκης. Τα έπιπλα αυτά ήταν φτιαγμένα με τις ακριβείς προδιαγραφές, που ο Θεός είχε δώσει στον Μωυσή στο Όρος Σινά (Έξ.25:40).
Το φως από την τεράστια λυχνία γέμιζε κάθε γωνιά των Αγίων με μια ζεστή, λαμπρότητα, δίνοντας φως στον ιερέα, καθώς υπηρετούσε. Η λυχνία ήταν φτιαγμένη από ένα τάλαντο καθαρό χρυσάφι (Έξ.25:39), που ζύγιζε 45 κιλά. Με τον χρυσό να πουλιέται 1.163 Ευρώ περίπου το κιλό, το κόστος για την αναπαραγωγή της σήμερα θα ήταν τεράστιο. Η λυχνία είχε έναν κεντρικό κορμό, με τρία κλαδιά σε κάθε πλευρά, κάνοντάς την μια λυχνία με 7 προεξοχές. Κάθε κλαδί είχε 3 ομάδες πραγμάτων: κούπες σε σχήμα άνθους αμυγδαλιάς, κόμπους και άνθη, εκτός από τον κεντρικό κορμό που είχε τέσσερις (Έξ.25:31-40). Δεν φτιάχτηκε από καλούπι, αλλά σφυρηλατήθηκε από ένα ενιαίο τάλαντο χρυσού (Έξ.37:17, 24). Στον καλλιτέχνη, που την έφτιαξε, ο Θεός έδωσε την ικανότητα για την σκαλίσει.
Ήταν μέρος τής διακονίας των ιερέων να την φροντίζουν. Οι λυχνίες της έμεναν συνεχώς αναμμένες (Έξ.27:20-21), καθώς τις γέμιζαν καθημερινά με καθαρό ελαιόλαδο. Οι ιερείς φρόντιζαν τις λυχνίες κάθε βράδι και πρωί (Έξ.30:7-8) με καθαρά χρυσά λυχνοψάλιδα και ξεσκονόπανα (Έξ.25:38).
Η λυχνία και ο Μεσσίας
Η λυχνία είναι γεμάτη με πλούσιους συμβολισμούς, για εμάς τους πιστούς. Ο χρυσός στη λυχνία συμβολίζει τη θεότητα τού Μεσσία, τον Γιο τού Θεού, που διέσχισε τους γαλαξίες τού σύμπαντος και έγινε άνθρωπος. Ήταν αγνός στην ανθρώπινη φύση Του, μη έχοντας κηλίδα ή ψεγάδι (Α' Πέτρ.1:19), αλλά η θεότητά Του υποστήριζε την ανθρώπινη φύση Του.
Η λυχνία που δε φτιάχτηκε από καλούπι ούτε συναρμολογήθηκε κομμάτι – κομμάτι, αλλά σφυρηλατήθηκε από ένα ενιαίο τάλαντο χρυσού (Έξ.25:31), συμβολίζει τον Κύριο, που υπέφερε τα μυτερά καρφιά τού μαστίγιου πριν να σταυρωθεί (Ματθ.27: 26,30). Ο Ησαΐας γράφει για τα πάθη: «Εμείς τον θεωρήσαμε τραυματισμένο, πληγωμένο από τον Θεό και ταλαιπωρημένο… και διαμέσου των πληγών του γιατρευτήκαμε εμείς» (εδ.4-5). Σκέψου τις πληγές τού Κυρίου κι η αγάπη σου γι’ Αυτόν θα ανανεωθεί και θα βαθύνει.
Οι διαστάσεις τής λυχνίας δεν δίνονται, αλλά το μέγεθός της, το βάρος της και η ομορφιά της απεικονίζουν τον Μεσσία στην απύθμενη μεγαλειότητά Του. Αυτός είναι ο δημιουργός κι ο συντηρητής των πάντων (Κολ.1:16-17). Είναι άπειρος στην αξία Του, γιατί εν Αυτώ είναι κρυμμένοι όλοι οι θησαυροί τής σοφίας και της γνώσης που υπάρχουν (Κολ.2:3). Ο Παύλος συνοψίζει τη μεγαλοσύνη τού Μεσσία όταν έγραφε: «Επειδή, εν Αυτώ κατοικεί όλο το πλήρωμα τής θεότητας σωματικά» (Κολ.2:9). Χαρά πρέπει να μας πλημμυρίζει καθώς κατανοούμε ότι είμαστε πλήρεις εν Αυτώ (Κολ.2:10), που χορηγεί πλούτο σοφίας και γνώσης για το καθημερινό μας βάδισμα.
Ο σκοπός τής λυχνίας ήταν να φωτίζει. Ήταν ένας όμορφος τύπος τού Μεσσία, που είναι το πραγματικό φως τού κόσμου. Ο Γιεσούα είπε: «Εγώ είμαι το φως τού κόσμου. Όποιος ακολουθεί εμένα, δεν θα περπατήσει στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως της ζωής» (Ιωάν. 8:12). Το «φως της ζωής», για το οποίο μιλάει ο Γιεσούα, μπορεί να το λάβει κανείς μόνο με πίστη στο εξιλαστήριο έργο Του επάνω στο σταυρό. Αλλά ο Γιεσούα το ξεκαθάρισε ότι ο κόσμος στο σύνολό του δε θα ερχόταν σ’ Αυτόν σαν το «φως της ζωής»: «Και αυτή είναι η κρίση, ότι το φως ήρθε στον κόσμο και οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι περισσότερο παρά το φως, επειδή τα έργα τους ήταν πονηρά» (Ιωάν.3:19).
Το φως στα Άγια συμβόλιζε την αγιότητα τού Μεσσία. Ο Ιωάννης γράφει: «Ο Θεός είναι φως και σ’ Αυτόν δεν υπάρχει κανένα σκοτάδι» (Α' Ιωάν.1:5). Η δόξα τού Κυρίου μας θα φωτίζει και τη νέα Ιερουσαλήμ στην αιωνιότητα: «Και η πόλη δεν είχε ανάγκη τον ήλιο ούτε το φεγγάρι για να φέγγουν μέσα σ’ αυτήν. επειδή η δόξα τού Θεού τη φώτισε και ο λύχνος της είναι το Αρνίο» (Αποκ.21:23). Οι πιστοί θα έχουν το μεγάλο προνόμιο να βαδίζουν στη δόξα τού φωτός τού Μεσσία σ’ όλη την αιωνιότητα (Αποκ.21:24).
Η λυχνία και ο πιστός
Η λυχνία συμβολίζει τον Μεσσία, που φωτίζει το περπάτημα και την κοινωνία των πιστών. Τα Άγια δεν είχαν παράθυρα για να μπει φως και να φωτίσει τη Σκηνή. Το φως στα Άγια ήταν κρυμμένο απ’ τον κόσμο. Μόνο οι ιερείς είχαν το προνόμιο της διακονίας κι απολάμβαναν το φως τής λυχνίας. Το ίδιο συμβαίνει και με τους πιστούς. Σαν πιστοί – ιερείς, μπορούμε να εισέλθουμε στο φως τής κοινωνίας με τον Θεό. Ο Ιωάννης, που είχε στενή κοινωνία με τον Κύριο, γράφει: «Αν, όμως, περπατάμε μέσα στο φως, όπως Αυτός είναι μέσα στο φως, έχουμε κοινωνία ο ένας με τον άλλον» (Α' Ιωάν.1:7).
Σήμερα, οι πιστοί είναι οι μόνοι που αντανακλούν το φως τού Μεσσία σ’ έναν κόσμο χαμένο που πεθαίνει. Πολύ συχνά το φως των πιστών λάμπει θολά γιατί είναι κρυμμένο κάτω απ’ το μόδι (Ματθ.5:15). Οι λυχνίες των πιστών πρέπει να λάμπουν ζωηρά, σαν μια φωτισμένη πόλη που βρίσκεται πάνω σε λόφο (Ματθ.5:14), που τη λάμψη της μπορούν να την δουν από χιλιόμετρα μακριά (Ματθ.5:16).
Ο χρυσός στη λυχνία απεικονίζει την αληθινή πίστη που κατέχουν οι πιστοί. Ο Γιεσούα είπε στην εκκλησία της Λαοδικείας: «Σε συμβουλεύω να αγοράσεις από μένα χρυσάφι δοκιμασμένο απ’ τη φωτιά, για να πλουτίσεις» (Απ.3:18). Ο Μεσσίας που είναι ο καθαρός χρυσός, παράγει πραγματική πίστη στους πιστούς. Οι πιστοί περνούν απ’ την εμπειρία τής θλίψης για να δοκιμαστεί η πίστη τους, και να βγει όπως το χρυσάφι, που δοκιμάζεται στη φωτιά. Αυτός ο τύπος πίστης είναι «πολυτιμότερος από το χρυσάφι που φθείρεται» (Α' Πέτρ.1:7).
Η χρυσή λυχνία ήταν τύπος τής Εκκλησίας. Στην Αποκάλυψη (κεφάλαια 2-3), η Εκκλησία απεικονίζεται σαν μια χρυσή λυχνία. Ο Μεσσίας είναι το φως κάθε λυχνίας και είναι για να λάμπει ζωηρά μέσα από κάθε μια από αυτές τις τοπικές συναθροίσεις, μέσα στον σκοτεινό κόσμο τής αμαρτίας. Ο Γιεσούα προειδοποιεί την Εκκλησία τής Εφέσου, που είχε χάσει την πρώτη της αγάπη γι’ Αυτόν: «μετανόησε και κάνε τα πρώτα έργα. ειδάλλως έρχομαι σε σένα γρήγορα και θα κινήσω τη λυχνία σου από τον τόπο της» (Αποκ.2:5). Είναι λυπηρό ότι το φως και των επτά Εκκλησιών, που αναφέρονται στην Αποκάλυψη, μετακινήθηκε κι αυτές οι Εκκλησίες σήμερα δεν υπάρχουν. Αυτή η κατάσταση θα πρέπει να ηχεί σαν μια σοβαρή προειδοποίηση στην Εκκλησία τού 21ου αιώνα, να φροντίσει να μην έχει την ίδια τύχη.
Η λυχνία και ο Παράκλητος
Το λάδι στη λυχνία είναι όμορφος τύπος τής διακονίας τού Αγίου Πνεύματος. Στη κορυφή κάθε κλαδιού βρίσκονταν κούπες, όπου χυνόταν καθαρό ελαιόλαδο. Το λάδι παρήγαγε το λαμπρό φως που γέμιζε τη Σκηνή. Τα 7 κλαδιά, το ελαιόλαδο και η φλόγα είναι τύποι τής διακονίας τού Πνεύματος, που διδάσκεται ξεκάθαρα από τον Ιωάννη: «Και από τον θρόνο έβγαιναν αστραπές και βροντές και φωνές. Και ήσαν επτά λαμπάδες φωτιάς που έκαιγαν μπροστά από τον θρόνο, οι οποίες ήσαν τα επτά πνεύματα τού Θεού» (Αποκ.4-5). Τα «επτά πνεύματα τού Θεού» συμβολίζουν την τελειότητα και την πληρότητα τής διακονίας τού Πνεύματος. Το Πνεύμα είναι το πρόσωπο τής θεότητας που διαχειρίζεται τα σχέδια, τους σκοπούς και τα προγράμματα του Θεού πάνω στη γη.
α) Το Πνεύμα έπαιξε έναν μείζονα ρόλο στη ζωή και τη διακονία τού Κυρίου. Συνελήφθη (Ματ.1:18-20), βαπτίστηκε (Ματθ.3:16), χρίστηκε (Ιωάν.3:34, Εβρ.1:9), ενδυναμώθηκε για τη διακονία (Λουκ.4:14,18), και αναστήθηκε (Ρωμ.8:11) από το Άγιο Πνεύμα.
Αρχίζοντας την επιστολή Του στην Εκκλησία στις Σάρδεις, ο Κύριος λέει: «Και προς τον άγγελο τής εκκλησίας στις Σάρδεις γράψε: Αυτά λέει αυτός που έχει τα επτά πνεύματα τού Θεού και τα επτά αστέρια» (Αποκ.3:1). Τα «επτά πνεύματα τού Θεού» είναι αναφορά στην εφταπλάσια διακονία τού Αγίου Πνεύματος την οποία ο Μεσσίας κατέχει.
Ο Ησαΐας διδάσκει ότι το Άγιο Πνεύμα θα εκδηλωθεί με μια εφταπλάσια διακονία δια του Μεσσία στη διάρκεια της Μεσσιανικής βασιλείας: «Και θα βγει ράβδος απ’ τον κορμό τού Ιεσσαί και κλάδος θα ανέβει από τις ρίζες του. Και το Πνεύμα τού Κυρίου θα αναπαυθεί επάνω Του, πνεύμα σοφίας και σύνεσης, πνεύμα βουλής και δύναμης, πνεύμα γνώσης και φόβου τού Κυρίου» (11:1-2).
Είναι ενδιαφέρον να παραλληλίσουμε την εφταπλάσια διακονία τού Πνεύματος με τους 7 κλάδους τής λυχνίας. Στην προηγούμενη περικοπή, το Άγιο Πνεύμα αναφέρεται σαν το «Πνεύμα τού Κυρίου» που αναπαύεται πάνω στον Χριστό, που θα μπορούσε να συγκριθεί με τον κεντρικό κορμό τής λυχνίας. Απ’ τον κορμό έβγαιναν 3 κλαδιά από κάθε πλευρά, που αντιστοιχούν στη διακονία τού Αγίου Πνεύματος: το πνεύμα σοφίας και σύνεσης, το πνεύμα βουλής και δύναμης, το πνεύμα γνώσης και φόβου τού Κυρίου.
Αυτή η επταπλάσια διακονία τού Αγίου Πνεύματος ενεργείται στη ζωή των πιστών με ένα μικρότερο τρόπο. Πρώτον, μας δίνει σοφία και σύνεση δια των Γραφών. Δεύτερον, μας χορηγεί βουλή για να κατευθύνουμε τη ζωή μας και δύναμη για να αντισταθούμε στις σφοδρές επιθέσεις τού Σατανά. Τέλος, μας κάνει γνωστή τη γνώση τού Μεσσία (Ιωάν.15:26, 16:15) και παράγει μέσα μας έναν ευλαβικό σεβασμό για τον Θεό.
β) Το Πνεύμα εκτελεί έναν τριπλό σκοπό επάνω στη γη. Ελέγχει τον κόσμο για αμαρτία, δικαιοσύνη και κρίση. Αποκαλύπτει ότι η αμαρτία τής απιστίας είναι η αιτία που χωρίζει τον κόσμο απ’ το Θεό (Ιωάν.16:9). Κάνει γνωστή τη δικαιοσύνη τού Θεού εν τω Μεσσία στο κόσμο (Ιωάν.16:10). Το Άγιο Πνεύμα ελέγχει τον μη σωσμένο κόσμο για την κρίση τού Θεού σε καθένα που απορρίπτει τη σωτήρια δύναμη του Μεσσία Γιεσούα (Ιωάν.16:11).
γ) Το Πνεύμα παίζει έναν μεγάλο ρόλο στη σωτηρία και τη διακονία μας για τον Θεό. Στη παραβολή των 10 παρθένων (Ματθ.25:1-13), το λάδι είναι σύμβολο τού Πνεύματος του Θεού. Οι 5 σοφές είχαν λάδι στα λυχνάρια τους κι έτσι μπόρεσαν να μπουν στο γάμο τού Κυρίου, αλλά οι 5 ανόητες αποκλείσθηκαν από τον γάμο γιατί δεν είχαν λάδι. Μόνον όσοι έχουν το λάδι τού Αγίου Πνεύματος κατέχουν αληθινή πίστη στον Μεσσία Γιεσούα (Ρωμ.8:9). Όλοι οι πιστοί έχουν αναγεννηθεί από το Πνεύμα (Ιωάν.3:3-6), έχουν βαπτιστεί στο σώμα τού Μεσσία (Α' Κορ.12:12-13), έχουν ευλογηθεί με χαρίσματα διακονίας (Α' Κορ.12:7-11, 27-30, Εφεσ.4:11), και έχουν ενδυναμωθεί για να μαρτυρήσουν για τον Κύριο τους (Πράξ.1:8) μέσω τής δύναμης τού Αγίου Πνεύματος που κατοικεί μέσα τους.
Σήμερα, το φως τού Αγίου Πνεύματος δεν κατοικεί μέσα σ’ ένα χειροποίητο Ναό, αλλά σε πιστούς. Ο Παύλος γράφει: «Δε ξέρετε ότι το σώμα σας είναι ναός τού Αγίου Πνεύματος, που είναι μέσα σας» (Α' Κορ.6:19). Είναι το Πνεύμα που κατοικεί μέσα μας, που το φως του κάνει τη διδασκαλία τού Μεσσία πραγματικότητα σε μας, κάνοντάς μας σύμμορφους με την εικόνα Του (Ρωμ.8:29).
Η λυχνία φώτιζε τα δυο άλλα έπιπλα στα Άγια κι αναφέρεται στη διακονία τού Πνεύματος για χάρη μας. Το φως φώτιζε τη τράπεζα των άρτων της προθέσεως, από τους οποίους οι ιερείς έπαιρναν καθημερινά τροφή. Το Άγιο Πνεύμα φωτίζει στους πιστούς τον Μεσσία, το ζωντανό Λόγο (Ιωάν.1:1,4) και τον γραπτό Λόγο τού Θεού (Ιωάν.14:16, 16:15). Είναι μόνον δια της διακονίας τού Αγίου Πνεύματος που οι χριστιανοί μπορούν να καταλάβουν τις Γραφές (Α' Κορ.1:10-14) και να λάβουν τροφή από αυτές.
Το φως από τη λυχνία φώτιζε και το θυσιαστήριο τού θυμιάματος, έτσι ώστε οι ιερείς να μπορούν να βλέπουν για να προσφέρουν το θυμίαμα τής προσευχής στον Θεό. Χωρίς τον φωτισμό τής λυχνίας, οι ιερείς θα λάτρευαν στο σκοτάδι. Για να είναι αποτελεσματικές οι προσευχές μας, πρέπει να γίνονται εν Πνεύματι (Εφεσ.6:18). Το Άγιο Πνεύμα παίρνει τις ακατάληπτες, ανεπαρκείς και αδύναμες προσευχές μας στον θρόνο τού Θεού και εκφράζει τις ανάγκες μας σωστά, σύμφωνα με το θέλημα τού Θεού (Ρωμ.8:26-27).
Η λυχνία και ο καθαρισμός
Τα λυχνοψάλιδα κι οι λαβίδες, που χρησιμοποιούνταν για το καθαρισμό της λυχνίας, είναι τύποι τού καθαρισμού των πιστών. Καθημερινά οι ιερείς απομάκρυναν κάθε βρωμιά από το φυτίλι, που θα μπορούσε να εμποδίσει το φως να λάμπει ζωηρά. Οι πιστοί είναι το φυτίλι τού Θεού, που στέκονται μεταξύ λαδιού και φωτός. Όταν το φως λάμπει ζωηρά, το φυτίλι δε φαίνεται, αλλά αν το φως σβήσει, μόνο το μαύρο καμένο φυτίλι φαίνεται. Αν το φυτίλι μας είναι ελαττωματικό, το λάδι απ’ το Άγιο Πνεύμα δεν μπορεί να ρέει μέσα από μας, κάνοντας το φως τού Μεσσία να τρεμοπαίζει και τελικά σβήνει. Οι πιστοί πρέπει συνεχώς να καθαρίζονται με την παιδεία (Εβρ.12:5-11), που καθαρίζει τη νέκρα τής παλιάς ζωής (Ιωάν.15:1), και επιτρέπει το φως τού Μεσσία να λάμπει ζωηρά μέσα στον σκοτεινό από την αμαρτία κόσμο. Ο Μεσσίας, ο Αρχιερέας μας, καθαρίζει το φυτίλι μας δια της δοκιμασίας τής πίστης μας.
Οι ιερείς έβαζαν τα χρησιμοποιημένα αποκόμματα τού φυτιλιού μέσα σ’ ένα πιάτο και τα μετέφεραν έξω από τη Σκηνή για να απομακρυνθούν. Ο Κύριος απομακρύνει τις αμαρτίες μας μακριά από την άγια παρουσία Του (Ψαλμ.103:12).
Έχουμε εντολή να γεμίζουμε με το λάδι τού Αγίου Πνεύματος (Εφεσ.5:18), έτσι ώστε το φως μας να λάμπει σε ανθρώπους τού κόσμου. Όταν στη ζωή μας παραμένουν αμαρτίες που δεν έχουν εξομολογηθεί, λυπούμε το Άγιο Πνεύμα (Εφεσ.4:30-31) κι η διακονία Του σβήνεται, κάνοντας το φως μας να λάμπει αχνά ή και να σβήνει. Όταν λάμπουμε ζωηρά για τον Χριστό, εμείς δεν φαινόμαστε, αλλά η δόξα Του λάμπει μέσα από μας.
Είσαι ένα ζωηρό φως που λάμπει πάνω από τη σκοτεινή θάλασσα τής ανθρωπότητας, και δείχνει στους ανθρώπους τον Μεσσία, το αληθινό λιμάνι τής ανάπαυσης; Μόνο εσύ μπορείς να απαντήσεις πόσο ζωηρά λάμπει το φως σου για τον Κύριό μας.
Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΩΝ ΑΡΤΩΝ ΤΗΣ ΠΡΟΘΕΣΕΩΣ (Έξοδος 25:23-30, Λευιτικό 24:5-9)
«Και θα κάνεις ένα τραπέζι από ξύλο σιττίμ. δυο πήχες το μάκρος του και μια πήχη το πλάτος του, ενώ το ύψος του μια πήχη και μισή. και θα το σκεπάσεις ολόγυρα με καθαρό χρυσάφι, και θα κάνεις σ’ αυτό μια χρυσή στεφάνη ολόγυρα. Και θα του κάνεις ένα χείλος ολόγυρα, πλάτους μιας παλάμης, και θα κάνεις επάνω στο χείλος του μια χρυσή στεφάνη ολόγυρα. και θα του κάνεις τέσσερις χρυσούς κρίκους, και θα βάλεις τους κρίκους επάνω στις τέσσερις γωνίες, που είναι επάνω στα τέσσερα πόδια του» (Έξοδος 25:23-26)
Ο Μωυσής είχε δώσει οδηγίες στους τεχνίτες πώς να την φτιάξουν. Ήταν από ξύλο σιττίμ (ακακία) καλυμμένη με χρυσάφι. Ένα χρυσό στεφάνι περιέβαλε την κορυφή της. Χρυσοί κρίκοι ήταν βαλμένοι σε κάθε γωνία και μοχλοί από ξύλο ακακίας καλυμμένοι με χρυσάφι περνούσαν μέσα απ’ τους κρίκους για τη μεταφορά. Η τράπεζα είχε 0,9 μ. μήκος, 0,46 μ. πλάτος και ύψος 0,7 μ. (Έξ.25:23-28). Υπήρχαν μερικά αντικείμενα από καθαρό χρυσάφι για την διακονία στην τράπεζα (Έξ.25:29), όπως δίσκοι για τη μεταφορά των άρτων στα Άγια. Τα θυμιατοδόχα ήταν γεμάτα με μοσχολίβανο, που το έριχναν πάνω στα ψωμιά και μετά το έκαιγαν στο θυσιαστήριο τού θυμιάματος (Λευιτ.24:7, Αριθ.7:14). Τα σπονδεία κι οι λεκάνες χρησιμοποιούνταν στις σπονδές, που συνόδευαν τις προσφορές από άλφιτα στη Σκηνή (Λευιτ.23:18, Αριθμ.6:15).
Η κατασκευή τής τράπεζας
Η τράπεζα συμβόλιζε τη ζωή και το έργο τού Κυρίου. Το ξύλο τής ακακίας είναι σκληρό κι άφθαρτο, που φυτρώνει στην έρημο τού Σινά. Όπως είδαμε και στο χάλκινο θυσιαστήριο, συμβόλιζε την ανθρώπινη φύση Του, που «ανέβηκε σαν ρίζα από ξερή γη» (Ησ.53:2) και ήταν αναμάρτητος στην ανθρώπινη φύση Του (Εβρ.4:15, 7:26). Το άφθαρτο αναφέρεται στην ανθρώπινη φύση του Χριστού, που άντεξε τη φωτιά τής σταύρωσης (Ιωάν.10:18), τη φθορά τού τάφου (Πράξ.2:31) και τη σωματική Του ανάσταση (Ματθ.28:5-6).
Το χρυσάφι στην τράπεζα ήταν έμβλημα τής θεότητάς Του. Η Βίβλος καθαρά δηλώνει ότι ο Γιεσούα είναι Θεός (Ιωάν.1:1, 10:30-33, 20:28) αποδίδοντας σ’ Αυτόν θείες ιδιότητες κι αιώνια ύπαρξη (Αποκ.1:8), πανταχού παρουσία (Ματθ.28:20), παντογνωσία (Ιωάν.2:24-25) και παντοδυναμία (Φιλ.3:21).
Η ξύλινη τράπεζα επικαλυμμένη με χρυσό συμβολίζει την ένωση τής ανθρώπινης και της θείας φύσης του Μεσσία (Φιλ.2:6-11). Οι Γραφές διδάσκουν ότι είχε δύο φύσεις, αλλά όχι δύο προσωπικότητες. Την ένωση τής ανθρώπινης και της θείας φύσης Του δεν πρέπει ποτέ να τη σκεφτόμαστε ότι η θεότητα κυριαρχούσε στην ανθρώπινη φύση Του, κάτι που θα ακύρωνε την ανθρώπινη φύση Του. Ούτε να σκεφτόμαστε ότι στην ανθρώπινη φύση Του απλά ενοικούσε η θεότητα. Ο Γιεσούα ήταν εντελώς διαφορετικός από οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο που περπάτησε ποτέ πάνω στη γη. Και η θεία και η ανθρώπινη φύση Του ήταν ενωμένες σ’ ένα πρόσωπο. Η διδασκαλία αυτή εκτίθεται ξεκάθαρα στη Γραφή, αλλά είναι δύσκολο να την συλλάβουν κάποιοι άνθρωποι.
Οι άρτοι τής πρόθεσης πάνω στην τράπεζα
Το άρωμα τού φρεσκοψημένου ψωμιού σκεπασμένο με λιβάνι γέμιζε τα Άγια. Δώδεκα νέα καρβέλια ψωμιού που περιείχαν περίπου 3 κιλά αλεύρι ήταν τοποθετημένα σε δύο σειρές που η καθεμιά περιείχε 6 καρβέλια. Δεν αναφέρεται στη Γραφή ότι τα ψωμιά ήταν άζυμα, αλλά επειδή ήταν μια προσφορά από άλφιτα για χρήση στη Σκηνή, πρέπει να ήταν άζυμα.
Η αλλαγή των άρτων ήταν περίπλοκη υπηρεσία. Η Μισνά (το πρώτο τμήμα τού Ταλμούδ) εξηγεί τη διαδικασία που ακολουθούσαν οι ιερείς για την αλλαγή των άρτων:
Τέσσερις ιερείς έμπαιναν στα Άγια, δύο από αυτούς κουβαλώντας τις στήλες των άρτων, και οι άλλοι δύο τα δοχεία με το λιβάνι. Τέσσερις ιερείς είχαν μπει πριν από αυτούς, δύο για να πάρουν τις δύο παλιές στήλες των άρτων τής πρόθεσης, και δύο για να πάρουν τα δοχεία τού λιβανιού. Αυτοί που κρατούσαν τα νέα ψωμιά στέκονταν στη βόρεια πλευρά κοιτάζοντας προς νότο, αυτοί που έπαιρναν τα παλιά ψωμιά, στη νότια πλευρά, κοίταζαν προς βορρά. Ο ένας σήκωνε και ο άλλος τοποθετούσε, τα χέρια τού ενός ήταν απέναντι από τα χέρια τού άλλου, όπως είναι γραμμένο: «Εσύ θα βάζεις επάνω στο τραπέζι άρτο από το Πάσχα πάντοτε ενώπιόν Μου» (Men.XI, 7). Τα καρβέλια που απομακρύνονταν τα έδιναν στους ιερείς για να τα φάνε μέσα στη Σκηνή. Όλη η ποσότητα ανερχόταν σε 37,5 κιλά ψωμιού τη βδομάδα.
Ο όρος άρτοι πρόθεσης προέρχεται από μια εβραϊκή λέξη που σημαίνει άρτοι προσώπου ή άρτοι παρουσίας, γιατί τα καρβέλια τοποθετούνταν μπροστά στο πρόσωπο ή τη παρουσία τού Γιαχβέ (που κατοικούσε στα Άγια των Αγίων) σαν μια προσφορά από άλφιτα απ’ τους γιους Ισραήλ (Λευιτ.24:8). Ο Θεός έβλεπε με χαρά την αγνή προσφορά των αλφίτων που βρισκόταν συνεχώς μπροστά στο πρόσωπό Του. Το ψωμί καλείται το στήριγμα τής ζωής και είναι το έμβλημα τής ίδιας τής ζωής. Οι άρτοι τής πρόθεσης ήταν μια σκιά τού Μεσσία Γιεσούα, που είναι ο αληθινός άρτος τής ζωής, που δίνει ανεξάντλητη τροφή σε όλους όσους τρώνε από Αυτόν. Αυτός γεννήθηκε στην πόλη τής Βηθλεέμ, που σημαίνει οίκος άρτου.
Ο Γιεσούα απεικονίζεται σαν ο άρτος τής ζωής σε πολλά μέρη τής Γραφής. Στον Ιωάννη 6 περιγράφεται σαν ο άρτος τής ζωής που κατέβηκε από τον ουρανό για να δώσει ζωή σε όποιον Τον δέχεται. Μια μέρα, πριν αποκαλύψει τον Εαυτό Του σαν τον άρτο της ζωής, ο Γιεσούα πολλαπλασίασε τα 5 ψωμιά ενός αγοριού, αρκετά για να θρέψουν 5.000 άνδρες. Μετά το γεύμα, περίσσεψαν 12 καλάθια γεμάτα ψωμιά (Ιωάν.6:1-14). Την επόμενη μέρα ο κόσμος που είχε φάει Τον ακολούθησε στην Καπερναούμ, ελπίζοντας να τους δώσει πιο πολύ φαΐ. Τον έψαχναν μόνον για υλικά οφέλη που μπορούσε να τους δώσει (Ιωάν.6:22-26), παρά για το θαύμα που είχε κάνει.
Ξέροντας τις καρδιές τους, ο Γιεσούα έκανε μια σύγκριση μεταξύ τού φυσικού φαγητού, που δίνει μόνο προσωρινή ικανοποίηση, και τού πνευματικού φαγητού που δίνει μόνιμη. Παρεξηγώντας τη δήλωσή Του, ο κόσμος πίστευαν ότι έπρεπε να κάνουν κάποιο έργο για να αποκτήσουν αιώνια ζωή. Ο Γιεσούα απάντησε ότι την αιώνια ζωή δεν την προμήθευε η τήρηση διατάξεων και νόμων. Αντίθετα, η αιώνια ζωή ερχόταν μέσω της πίστης σ’ Αυτόν (Ιωάν.6:27-29).
Απορρίπτοντας εντελώς το πρώτο θαύμα, ο κόσμος απαίτησαν ένα σημάδι από τον Γιεσούα για να δώσουν εγκυρότητα στον ισχυρισμό Του ότι μπορεί να δώσει αιώνια ζωή. Από τον πολλαπλασιασμό των άρτων, ανέφεραν το παράδειγμα τού Μωυσή, που έδωσε ψωμί από τον ουρανό στους προγόνους τους στην έρημο. Ισχυρίστηκαν ότι, αν ο Γιεσούα ήταν από τον Θεό προφήτης με εξουσία για να δώσει αιώνια ζωή, σίγουρα θα μπορούσε να δώσει πειστικές αποδείξεις, όπως έκανε κι ο Μωυσής όταν έδωσε μάννα από τον ουρανό. Αλλά ο Γιεσούα διόρθωσε την υπόθεσή τους, ότι ο Μωυσής έδωσε στους προγόνους τους ψωμί. Αντίθετα, αναγνώρισε ότι ο Θεός Πατέρας έδωσε το μάννα. Και πάλι ο Γιεσούα τόνισε ότι Αυτός μόνον είναι ο αληθινός άρτος απ’ τον Θεό που θα δώσει αιώνια ζωή σ’ όλους όσους πιστεύουν (Ιωάν.6:30-33). Μετά ο Γιεσούα έκανε μια καταπληκτική δήλωση: «Εγώ είμαι το ζωντανό ψωμί, που κατέβηκε από τον ουρανό. Αν κάποιος φάει απ’ αυτό το ψωμί, θα ζήσει στον αιώνα. Και, μάλιστα, το ψωμί που εγώ θα δώσω, είναι η σάρκα μου, που εγώ θα δώσω χάρη τής ζωής τού κόσμου» (Ιωάν.6:51).
Η μεταφορά «φάει από αυτό το ψωμί» δεν διδάσκει ότι είναι ανάγκη να φάμε κυριολεκτικά τη σάρκα τού Γιεσούα για να αποκτήσουμε αιώνια ζωή. Ο Γιεσούα απλά δίδαξε ότι όπως η τροφή γίνεται μέρος ενός ατόμου καθώς τρώγεται, έτσι όλοι όσοι πιστεύουν σ’ Αυτόν σαν τον μόνο που δίνει ζωή, Τον αφομοιώνουν τελείως. Ο Γιεσούα διευκρίνισε αυτό το θέμα συγκρίνοντάς το με τη σχέση Του με τον Πατέρα. Όπως Αυτός κι ο Θεός Πατέρας κατοικούν μαζί σε ενότητα (Ιωάν.6:57), έτσι και οι αληθινοί πιστοί θα κατοικηθούν από Αυτόν (Ιωάν.6:56).
Οι άρτοι τής πρόθεσης συμβολίζουν την αναμάρτητη ζωή τού Μεσσία. Ο μωσαϊκός Νόμος απαγόρευε ρητά τη ζύμη, σύμβολο τής αμαρτίας (Εξ.12:8, 15-20, Ματ.16:6), να μπει στο αλεύρι που φυλασσόταν για ιερατικές ιεροτελεστίες. Ο Γιεσούα, το ψωμί της ζωής, ήταν χωρίς αμαρτία (Β' Κορ.5:21, Α' Πέτρ.1:19).
Οι άρτοι φτιάχνονταν από λεπτό αλεύρι (Λευιτ.2:1), που αναφέρεται στην ομαλότητα και ομοιομορφία τής ζωής και τής διακονίας τού Κυρίου. Για να γίνει το στάρι λεπτό αλεύρι, έπρεπε να κοπανιστεί, να αλεστεί και να κοσκινιστεί. Τι εικόνα πράγματι για την διακονία τού Κυρίου! Ο Γιεσούα πέρασε από την διαδικασία τού κοσκινίσματος με τους πειρασμούς τού Σατανά (Ματθ.4:1-11) και τη δοκιμασία των θρησκευτικών ηγετών (Ματθ.22:15-40), αλλά δε βρέθηκε αμαρτία σ’ Αυτόν (Εβ.4:15). Πέρασε απ’ την εμπειρία τού κοπανίσματος με το μαστίγιο (Ησα.53:4-5, Ματ.27:26-30), και τη σταύρωση (Ματθ.27:33-50), για την αμαρτία τής ανθρωπότητας.
Η φύση δίνει μια παραβολή για το σκοπό τού ερχομού τού Γιεσούα. Στον Ιωάννη (12:24) ο Γιεσούα απεικονίζει τη ζωή Του σαν κόκκο σταριού που πρέπει να πεθάνει για να παράγει καρπό. Ο σπόρος πέφτει στο χώμα και πεθαίνει, αλλά με το θάνατό του, η ζωή αυτού τού μοναδικού κόκκου ελευθερώνεται από τον περιορισμό της, για να αναγεννήσει τον εαυτό της σε χιλιάδες άλλους κόκκους που έχουν την ίδια φύση. Με το θάνατο, ο Γιεσούα έφερε αναστάσιμη ζωή σ’ όλους όσους θέσουν την πίστη τους στο τετελεσμένο έργο Του πάνω στο σταυρό.
Το καθαρισμένο αλεύρι ψηνόταν σε καρβέλια, μια άλλη εικόνα του Γιεσούα που πέρασε απ’ τη φωτιά τού διωγμού, των θλίψεων και του θανάτου για χάρη μας. Ο Πέτρος σωστά το λέει όταν γράφει: «Επειδή, και ο Μεσσίας έπαθε μια φορά για τις αμαρτίες, ο δίκαιος για χάρη των αδίκων, για να μας φέρει στον Θεό, ο οποίος, ενώ μεν θανατώθηκε κατά τη σάρκα, ζωοποιήθηκε όμως διαμέσου τού Πνεύματος» (Α' Πέτρ.3:18).
Αφού τα καρβέλια τοποθετούνταν στο τραπέζι, ραντίζονταν με μοσχολίβανο ως ανάμνηση και ό,τι περίσσευε καιγόταν στο θυσιαστήριο τού θυμιάματος σαν προσφορά στον Γιαχβέ (Λευιτ.24:7). Το μοσχολίβανο δε πρέπει να συγχέεται με το κανονικό λιβάνι που καιγόταν στο θυσιαστήριο. Είναι διαφορετικό στην ουσία. Το μοσχολίβανο είναι αρωματικό ρετσίνι με ασημί άσπρη εμφάνιση. Το άλεθαν, το έκαναν σκόνη και το έκαιγαν στο θυσιαστήριο την ώρα που οι ιερείς έτρωγαν τα ψωμιά τής πρόθεσης το Σάββατο. Το λιβάνι εξέπεμπε ένα άρωμα σαν βάλσαμο, που γέμιζε τα Άγια.
Το μοσχολίβανο συμβολίζει τον Μεσσία με δυο τρόπους. Πρώτον, στη γέννηση τού Γιεσούα ένας από τους μάγους Τού έφερε μοσχολίβανο (Ματ.2:11), που συμβόλιζε την ευωδιά τής ζωής Του. Απεικονίζει την ζωή τού Κυρίου, καθώς Αυτός φανερώνει το γλυκό άρωμα τής τελειότητας σ’ όλα όσα είπε κι έκανε. Δεύτερον, το λιβάνι συμβολίζει τον Μεσσία που ζει μέσα απ’ τις ζωές των πιστών. Ο Παύλος λέει: «Όμως, χάρη στον Θεό, που μας κάνει πάντοτε να θριαμβεύουμε διαμέσου του Μεσσία, και σε κάθε τόπο φανερώνει μέσα από μας την οσμή τής γνώσης του. Επειδή, είμαστε ευωδία Μεσσία προς τον Θεό» (Β' Κορ.2: 14-15).
Η υπηρεσία στην τράπεζα
Τα καρβέλια συγκεντρώνονταν από τις 12 φυλές κάθε Σάββατο και χρησιμοποιούνταν με δυο τρόπους:
α) Οι 12 φυλές τα έφερναν ως μια μονάδα κάθε εβδομάδα, σαν μέρος τού κόπου τους για να τα αφιερώσουν στη διακονία τού Κυρίου. Ο Παύλος το αναφέρει στην Εκκλησία, όταν γράφει: «Επειδή, ένα ψωμί, ένα σώμα είμαστε οι πολλοί. δεδομένου ότι, όλοι μετέχουμε από το ένα ψωμί» (Α' Κορ.10:17). Σαν ένας άρτος εν Κυρίω, πρέπει να δίνουμε τροφή ο ένας στον άλλον καθώς εξασκούμε τα χαρίσματά μας στην Εκκλησία (Α' Κορ.12:12-17).
β) Τα ψωμιά έδιναν τροφή για να την φάνε οι ιερείς το Σάββατο στα Άγια (Λευιτ.24:5-9). Εμείς, ως πιστοί – ιερείς (Α' Πέτρ.2:9), πρέπει να τρεφόμαστε από τον Μεσσία, τον άρτο της ζωής, παίρνοντας με τη σειρά μας πνευματική τροφή και δύναμη για λατρεία κι υπηρεσία. Είπε: «Χωρίς εμένα δε μπορείτε να κάνετε τίποτε» (Ιωάν.15:5). Ο Παύλος είδε τη μεγάλη ανάγκη μας για τον Μεσσία όταν έγραψε: «Όλα τα μπορώ, διαμέσου του Μεσσία που με ενδυναμώνει» (Φιλ.4:13).
Το ψωμί και το κρασί που βρισκόταν στην τράπεζα των άρτων τής πρόθεσης, αναφέρεται στην κοινωνία των ιερέων με τον Κύριο. Την πρώτη μέρα τής εβδομάδας, μαζευόμαστε ως σώμα πιστών για να έχουμε κοινωνία με τον Κύριό μας γύρω από το τραπέζι. Τρώμε από το ψωμί και από τον καρπό τής αμπέλου σε ανάμνηση τού σώματος τού Κυρίου που κομματιάστηκε και πέθανε πάνω στο σταυρό για χάρη μας (Α' Κορ.11:23-26).
Σήμερα, πολλοί πιστοί πεινούν πνευματικά. Μερικοί παρακολουθούν εκκλησίες που τους τρέφουν με τις ουμανιστικές, φιλοσοφικές γνώμες τού κόσμου. Άλλοι πηγαίνουν σε εκκλησίες που τους τρέφουν με τη φλούδα των πνευματικών εμπειριών χωρίς διδασκαλία υγιεινή απ’ το λόγο τού Θεού. Ο Γιεσούα στέκεται χτυπώντας την πόρτα τής ζωής μας και ζητάει να μπει μέσα. Θέλει να μας θρέψει με τον πνευματικό άρτο τού Λόγου τού Θεού, που μπορεί να μας ετοιμάσει για πνευματική υπηρεσία.
Θα πρέπει να μην είμαστε ικανοποιημένοι απλά τρώγοντας το πνευματικό φαγητό, που ο Κύριος μάς δίνει, χωρίς να ενδιαφερόμαστε για τους άλλους. Πρέπει να κοιτάξουμε γύρω μας στις πεινασμένες ψυχές που λιμοκτονούν λόγω έλλειψης πνευματικής τροφής και να προσφέρουμε φαγητό και σ’ αυτές. Θεός μάς διέταξε να φέρουμε τον Μεσσία, τον άρτο της ζωής, σ’ όσους είναι γύρω μας για να ικανοποιηθούν οι πνευματικές τους ορέξεις.
ΤΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΘΥΜΙΑΜΑΤΟΣ (Έξοδος 30:1-10, 34-38)
«Θα κάνεις και ένα θυσιαστήριο για να θυμιάζεις θυμίαμα. από ξύλο σιττίμ θα το κάνεις. μια πήχη το μάκρος του, και μια πήχη το πλάτος του. θα είναι τετράγωνο. και το ύψος του δυο πήχες. τα κέρατά του θα προέρχονται από αυτό. Και θα το σκεπάσεις ολόγυρα με καθαρό χρυσάφι, την κορυφή του, και τα πλάγιά του, ολόγυρα, και τα κέρατά του. και θα του κάνεις ένα χρυσό στεφάνι, ολόγυρα. Και δυο χρυσούς κρίκους θα του κάνεις κάτω από το στεφάνι. κοντά στις δυο γωνίες του, επάνω στα δυο πλάγιά του θα τους κάνεις, και θα είναι θήκες των μοχλών, ώστε να το βαστάζουν μ’ αυτούς» (Έξοδος 30:1-4).
Ο ιερέας έπαιρνε ένα θυμιατήρι γεμάτο καυτά κάρβουνα από το χάλκινο θυσιαστήριο στο ένα χέρι και ειδικά παρασκευασμένο αρωματικό λιβάνι στο άλλο και άναβε το λιβάνι με το να το ρίχνει πάνω στα καυτά κάρβουνα (Λευιτ.16:12-13). Ένα πυκνό σύννεφο καπνού ανέβαινε προς τα πάνω γεμίζοντας τη Σκηνή, σύμβολο των προσευχών τού Ισραήλ προς το Θεό. Ο ιερέας, τυλιγμένος απ’ το ευώδες θυμίαμα, πρέπει να ανέβαινε σε απερίγραπτα ύψη ευλογίας καθώς επικοινωνούσε με τον Θεό σ’ αυτόν τον αγιασμένο τόπο.
Τα πρότυπα για το θυσιαστήριο
Το χρυσό θυσιαστήριο τού θυμιάματος, που ήταν 0,91 μ. ψηλό και τετράγωνο με 0,45 μ. η κάθε πλευρά, ήταν μικρότερο από το χάλκινο θυσιαστήριο. Ήταν φτιαγμένο από ξύλο ακακίας, καλυμμένο με χρυσάφι και είχε ένα κέρατο σε κάθε γωνιά. Μια χρυσή στεφάνη περιέβαλε την κορυφή με χρυσούς κρίκους σε κάθε γωνία, και μοχλοί από ξύλο ακακίας, καλυμμένοι με χρυσάφι, ήταν περασμένοι στους κρίκους για τη μεταφορά (Έξ.30:1-6).
Παραπάνω, σημειώσαμε ότι το ξύλο τής ακακίας, καλυμμένο με χρυσάφι, απεικόνιζε την ανθρώπινη και θεϊκή φύση τού Μεσσία, ενωμένες σ’ ένα πρόσωπο. Ο Ιωάννης εκφράζει αυτή την ενότητα όμορφα όταν γράφει: «Κι ο Λόγος έγινε σάρκα, και κατοίκησε ανάμεσά μας (και είδαμε τη δόξα του, δόξα ως μονογενούς από τον Πατέρα), γεμάτος χάρη και αλήθεια» (Ιωάν.1:14). Ο ίδιος ο Θεός τού σύμπαντος πήρε σάρκα κι ενώθηκε με τη φύση την ανθρώπινη, έτσι ώστε μέσω του χυμένου αίματός Του να μπορούν να συγχωρεθούν οι αμαρτίες μας και να συμφιλιωθούμε με τον Θεό (Β' Κορ.5:18-19,21, Εβρ.2:14-17).
Η τοποθεσία τού θυσιαστηρίου
Η θέση τού θυσιαστηρίου μπροστά στο παραπέτασμα (Έξ.30:6) είχε μεγάλη σημασία. Το χρυσό θυσιαστήριο ήταν δίπλα στο παραπέτασμα στο κέντρο των Αγίων, που χώριζε αυτά από τα Άγια των Αγίων, όπου ο Θεός φανέρωνε την παρουσία του. Το πιο κοντινό λοιπόν μέρος που μπορούσαν να πλησιάσουν το Θεό οι ιερείς στη καθημερινή τους λατρεία, ήταν όταν υπηρετούσαν στο θυσιαστήριο τού θυμιάματος.
Η ίδια αρχή ισχύει και για τους πιστούς. Το πιο κοντινό μέρος που μπορούμε να έρθουμε στο Θεό είναι μέσω της προσευχής (Ιάκ.4:8). Υπάρχει μια σημαντική διαφορά μεταξύ του τρόπου που πλησιάζουμε τον Θεό και του τρόπου που οι ιερείς πλησίαζαν τον Θεό στη Μωσαϊκή Διαθήκη. Σήμερα, δεν υπάρχει παραπέτασμα που να μας χωρίζει από τον θρόνο τού Θεού, όπως υπήρχε στη Σκηνή. Το παραπέτασμα σκίστηκε στη σταύρωση τού Κυρίου, δίνοντάς μας άμεση πρόσβαση στο θρόνο δια του παραπετάσματος τής σάρκας τού Μεσσία και δια του χυμένου αίματός Του (Εβρ.10:19-20). Το χρυσό θυσιαστήριο τού θυμιάματος ήταν μπροστά στο θρόνο τού Θεού (Αποκ.8:3) σαν μια αιώνια μαρτυρία για τις προσευχές των πιστών, καθώς αυτές ανεβαίνουν στην παρουσία Του.
Η προετοιμασία τού λιβανιού (Έξ.30:34-38)
Το λιβάνι φτιαχνόταν από τρία συγκεκριμένα ευώδη αρώματα (Έξ.30:34) ανακατεμένα με μοσχολίβανο: Στακτή, που ήταν είτε μια αρωματική μαστίχα που έβγαινε από το βάλσαμο (παρόμοιο με το καβάκι) που φυτρώνει στο Ισραήλ, είτε λίγες σταγόνες σμύρνας. Όνυχα (εβραϊκά σελ), που προέρχεται από το όστρακο ενός μαλακίου και όταν καίγεται, βγάζει ένα όμορφο άρωμα. Και γαλβάνη, ένα ρετσίνι που βγάζει ένα γαλακτερό χυμό με οσμή βάλσαμου και βγαίνει απ’ το συριακό μάραθο. Το μοσχολίβανο είναι μια αρωματική άσπρη μαστίχα που προέρχεται από ένα δένδρο που λέγεται σαλάϊ και βρίσκεται στην Αραβία. Τα αρώματα είχαν εξ ίσου το ίδιο βάρος (Έξ.30:34), αναμιγνύονταν απ’ τους αρωματοποιούς σε μια ουσία (Έξ.30:35) και κοπανίζονταν για να βγάλουν τα αρώματά τους (Έξ.30:36).
Το ευώδες θυμίαμα ήταν μια όμορφη εικόνα του Μεσσία σε όλη Του την τελειότητα και τη χάρη μπροστά στον Θεό και στους ανθρώπους. Η ζωή Του έβγαζε ένα άρωμα τέλειας αγνότητας και αγιασμού, άθικτη από αμαρτία ή σαρκικά κίνητρα.
Οι πιστοί καλούνται «ευώδες άρωμα» προς τον Θεό και τον κόσμο (Β' Κορ.2:14-16). Καθώς περπατάμε μέσα στην κοινωνία, είμαστε σαν θυμίαμα που έχει συντριφτεί και καεί, εκπέμποντας το άρωμα της γνώσης του Μεσσία προς δόξα Θεού. Ο κόσμος με διάφορους τρόπους ανταποκρίνεται στους χριστιανούς, καθώς αυτοί εκπέμπουν άρωμα του Μεσσία. Σ’ όσους είναι χαμένοι κι αδιάφοροι στο ευαγγέλιο, το θυμίαμα του Μεσσία είναι «άρωμα θανάτου για θάνατο», αλλά σ’ αυτούς που ανταποκρίνονται στη μαρτυρία μας, ο Μεσσίας είναι «άρωμα ζωής για ζωή». Ένα μέρος από το θυμίαμα κοπανιόταν και έμπαινε μπροστά στο μαρτύριο (κιβωτό τής διαθήκης) στη Σκηνή έξω από τα Άγια των Αγίων (Έξ.30:36), έτοιμο προς χρήση όταν χρειαζόταν. Έτσι και με τους πιστούς, που η καρδιά τους θα πρέπει να είναι προετοιμασμένη μπροστά στον Θεό, να αναπέμψει το ευώδες θυμίαμα τής προσευχής.
Η προετοιμασία των ιερέων για μεσιτική προσευχή
Προτού οι ιερείς προσφέρουν το θυμίαμα τής προσευχής, έπρεπε να εκπληρώσουν τρεις απαιτήσεις:
α) Έπρεπε να διακονήσουν στο χάλκινο θυσιαστήριο, χύνοντας το αίμα ενός ζώου για τις αμαρτίες τους. Προτού έρθουμε μπροστά στον άγιο Θεό με προσευχή, πρέπει να είμαστε καθαροί με το αίμα τού Μεσσία Γιεσούα, κάτι που έγινε με την αποδοχή τού εξιλαστήριου θανάτου Του πάνω στο σταυρό για χάρη μας.
β) Έπρεπε να πλύνουν κάθε μόλυνση από τα χέρια και τα πόδια τους (Έξ.30:18-20) πριν μπορέσουν να μπουν στα Άγια για να προσφέρουν τη διακονία τής προσευχής. Πρέπει να ομολογούμε τις αμαρτίες μας και να ερχόμαστε μπροστά στον Θεό με καθαρή καρδιά πριν ακούσει τις προσευχές μας. Ανεξομολόγητη αμαρτία στη ζωή των πιστών παρεμποδίζει το Θεό στο να ακούσει και να απαντήσει στις προσευχές τους (Α' Ιωάν.1:6-10). Σαν πιστοί – ιερείς, πρέπει να είμαστε ξεχωρισμένοι προς αγιασμό.
γ) Έπρεπε να είναι στα Άγια για να προσφέρουν το θυμίαμα τής προσευχής. Καθαρισμένοι από το αίμα και το νερό, έμπαιναν στο αγιαστήριο για κοινωνία με το Θεό. Ο συγγραφέας τής προς Εβραίους το συνοψίζει σωστά όταν λέει: «Ας πλησιάζουμε με αληθινή καρδιά, με πληροφορία πίστης, έχοντας τις καρδιές μας καθαρισμένες από πονηρή συνείδηση, και λουσμένοι το σώμα με καθαρό νερό» (10:22). Μόνο όταν έχουμε σωστή σχέση με το Θεό μπορούμε να έχουμε την πλήρη βεβαιότητα ότι θα απαντήσει τις προσευχές μας.
Η συμμετοχή των ιερέων στη μεσιτική προσευχή
Ο Ααρών έπρεπε να προσφέρει το θυμίαμα στο χρυσό θυσιαστήριο σε τακτικές ώρες κάθε μέρα (Έξ.30:7-8). Όταν οι ιερείς προσέφεραν την πρωινή και βραδινή θυσία στο χάλκινο θυσιαστήριο, έμπαιναν και στα Άγια φρόντιζαν τη χρυσή λυχνία και έκαιγαν θυμίαμα στο θυσιαστήριο. Στη Βίβλο βλέπουμε ότι οι μαθητές είχαν πρωινές και βραδινές ώρες προσευχής στο Ναό και τα σπίτια τους (Πράξ.3:1, 10:9).
Πολλοί αναρωτιούνται πότε είναι η καλύτερη ώρα για προσευχή, το πρωί ή το βράδυ; Αν κι ο Κύριος δεν όρισε συγκεκριμένη ώρα για προσευχή, καλό θα ήταν να προσευχόμαστε και το πρωί και το βράδυ. Θα πρέπει να προσφέρουμε πρωινές προσευχές δοξολογίας κι αίτησης, παρακαλώντας το Κύριο για κατεύθυνση καθώς ξεκινάμε τη μέρα. Η Βίβλος είναι γεμάτη από παραδείγματα ανθρώπων, που σηκώνονταν το πρωί για προσευχή: οι γονείς τού Σαμουήλ (Α' Σαμ.1:19), ο Εζεκίας (Β' Χρον.29:20), ο Ιώβ (1:5), ο Δαβίδ (Ψαλ.57:8) και ο Μεσσίας (Μάρκ.1:35). Το βράδι πρέπει να σκεφτόμαστε τη μέρα, δοξολογώντας και ευχαριστώντας το Θεό για τις απαντήσεις Του στη προσευχή και για την κατεύθυνση που μας έδωσε. Ο Δαβίδ έβρισκε παρηγοριά και δύναμη όταν προσευχόταν στην ησυχία των νυχτερινών φυλακών (Ψαλ.63:5-6). Κατά καιρούς ο Κύριος περνούσε ολόκληρες νύχτες σε προσευχή (Λουκ.6:12).
Το θυμίαμα έκαιγε διαρκώς μπροστά στον Κύριο όλα τα χρόνια (Έξ.30:8), απεικονίζοντας τους πιστούς να προσφέρουν προσευχές συνεχώς στον Θεό. Ο Παύλος μας διδάσκει να «προσευχόμαστε αδιάκοπα» (Α' Θεσ.5:17), εννοώντας ότι πρέπει να είμαστε σε μια συνεχή στάση προσευχής στη διάρκεια τής μέρας. Αυτό εξηγήθηκε με παραδείγματα από τον Κύριο (Εβρ.7:25) και το Άγιο Πνεύμα (Ρωμ.8:26-27), που συνεχώς μεσιτεύει για μας μπροστά στο θρόνο τού Θεού Πατέρα.
Το ετοιμασμένο θυμίαμα καιγόταν με φωτιά από τους ιερείς: «Και θα βάλει το θυμίαμα επάνω στη φωτιά μπροστά στον Κύριο» (Λευιτ.16:13). Η ίδια φωτιά που έκαιγε τη θυσία στο χάλκινο θυσιαστήριο χρησιμοποιείτο για να κάψει το θυμίαμα. Και αυτό είναι εικόνα τού Μεσσία. Επειδή βίωσε τις φωτιές τής θλίψης και τής θυσίας για να εξασφαλίσει τη σωτηρία μας, μπορεί να εμφανίζεται στον ουρανό σαν ο παράκλητός μας, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να έχουμε άμεση πρόσβαση στον Θεό διαμέσου της προσευχής (Εβρ.9:24, Α' Ιωάν.2:1-2). Ο Γολγοθάς δίνει κύρος στις προσευχές μας.
Δυο επίσημες προειδοποιήσεις είχε δώσει ο Θεός σχετικά με τον τύπο τού θυμιάματος και της φωτιάς που έπρεπε να χρησιμοποιηθούν στο χρυσό θυσιαστήριο:
α) Δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν στο θυσιαστήριο κανένα ξένο θυμίαμα (Έξ.30:9), ούτε μπορούσε κάποιος να κάνει το θυμίαμα για δική του προσωπική χρήση (Έξ.30:37). Όποιος το έκανε «θα εξολοθρευτεί από το λαό» (Έξ.30:38). Αυτό αποτελεί μια εικόνα τής προσευχής που την προσφέρει κάποιος, αντίθετα με το θέλημα τού Θεού. Η προσευχές μας πρέπει να είναι σύμφωνες με τα πρότυπα που τίθενται από το Θεό στο Λόγο Του. Δεν πρέπει να προσφέρουμε προσευχή με «μάταιες επαναλήψεις» (Ματθ.6:7) αλλά σύμφωνα με το πρότυπο που παρουσίασε ο Κύριος όταν οι μαθητές Του ζήτησαν να τους διδάξει να προσεύχονται (Λουκ.11:1-4). Οι προσευχές μας πρέπει πάντα να προσφέρονται κατά το θέλημα τού Θεού (Α' Ιωάν.5:14-15) στο όνομα του Γιεσούα (Ιωάν.14:13). Εμποδίζονται οι προσευχές μας όταν δεν έχουμε κοινωνία με τον Θεό, όταν φιλοξενούμε ένα πνεύμα μη συγχώρησης για έναν πιστό αδελφό (Ματθ.6:15), ή όταν προσευχόμαστε εγωιστικά έξω από το θέλημα τού Θεού (Ιάκ.4:3).
β) Στο χρυσό θυσιαστήριο δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί άλλη φωτιά εκτός απ’ αυτήν του χάλκινου θυσιαστηρίου. Όταν ο Ναδάβ κι ο Αβιούδ προσέφεραν ξένη φωτιά, αμέσως πέθαναν από τον Κύριο (Λευιτ.10:1-2). Αν και είχαν το σωστό θυμίαμα, χρησιμοποίησαν φωτιά που δε την είχε ορίσει ο Θεός (Λευιτ.6:12-13, 16:12). Εσκεμμένα παράκουσαν την εκπεφρασμένη εντολή τού Θεού, σχετικά με τη λατρεία στο θυσιαστήριο τού θυμιάματος. Κάποιοι μπορεί να διερωτώνται για την σκληρή κρίση από τον Θεό στους δύο ιερείς, αλλά είναι μια αυστηρή υπενθύμιση τού γεγονότος ότι, η ανταρσία ενάντια στο εκπεφρασμένο θέλημα τού Θεού, μπορεί να επιφέρει την κρίση Του πάνω στους πιστούς. Η κρίση αυτή διευκρινίζει επίσης ότι δεν πρέπει να λατρεύουμε και να υπηρετούμε το Θεό σύμφωνα με τη σάρκα, αλλά σύμφωνα με το αποκαλυμμένο θέλημά Του στις Γραφές.
Τα κέρατα τού χρυσού θυσιαστηρίου δεν ήταν μόνο για διακόσμηση αλλά εξυπηρετούσαν ένα συγκεκριμένο σκοπό σχετικά με την αιματηρή θυσία.
Πρώτον, τη μέρα τού εξιλασμού (τη 10η μέρα τού 7ου μήνα), ο αρχιερέας έπαιρνε λίγο από το αίμα που χρησιμοποιείτο για να ραντίσει το ιλαστήριο και το έβαζε πάνω στα κέρατα τού θυσιαστηρίου τού θυμιάματος για να «κάνει εξιλέωση πάνω στα κέρατά του» (Έξ.30:10). Το έκανε για να «το καθαρίσει και να το αγιάσει από τις ακαθαρσίες των γιων Ισραήλ» (Λευιτ.16:18-19).
Δεύτερον, το θυσιαστήριο χρησίμευε σαν ένα μέρος εξιλέωσης των αμαρτιών των ιερέων και της συνάθροισης (Λευιτ.4:7-8, 18). Η προσφορά περί αμαρτίας ήταν μια υποχρεωτική προσφορά που κάλυπτε αμαρτίες που είχαν γίνει ακούσια, σε αντίθεση με όσες γίνονταν προμελετημένα από αντίδραση στις εντολές τού Θεού. Συμβολίζει τον Μεσσία, που έγινε αμαρτία για μας. Ο Παύλος γράφει: «Επειδή, εκείνον που δε γνώρισε αμαρτία, τον έκανε για χάρη μας αμαρτία, για να γίνουμε εμείς δικαιοσύνη τού Θεού διαμέσου αυτού» (Β' Κορ.5:21). Η προσφορά περί αμαρτίας είχε τρεις σκοπούς: Ενεργούσε σαν υποκατάστατο των αμαρτιών των ατόμων, το αίμα της ήταν αποτελεσματικό στην εξιλέωση αμαρτίας, κι η χρήση τού αίματος εξιλέωνε την αμαρτία (ελευθέρωνε τους ανθρώπους από την ποινή της αμαρτίας).
Το χρυσό θυσιαστήριο αντιπροσώπευε επίσης το τόπο τής μεσιτείας μπροστά στον Κύριο. Έτσι, όταν αίμα από την προσφορά περί αμαρτίας ραντιζόταν πάνω στα κέρατά του, αυτό συμβόλιζε μια προσευχή για τη συγχώρηση τής αμαρτίας μπροστά στο Θεό. Το αίμα όταν το έβαζαν στο θυσιαστήριο, έδινε αξία στο θυμίαμα τής προσευχής. Έτσι είναι και με το αίμα τού Μεσσία, που δίνει αξία στις προσευχές μας μπροστά στο Θεό (Εβρ.9:14, 12:24) και μας ανοίγει το δρόμο να έρθουμε στο θρόνο τής χάριτος για να βρούμε έλεος και χάρη σε καιρό ανάγκης (Εβρ.4:16).
Έχουμε ήδη πει ότι οι ιερείς μεσίτευαν μπροστά στον Θεό εκ μέρους τού λαού, δίνοντας έτσι μια όμορφη εικόνα τής μεσιτείας τού Κυρίου εκ μέρους των πιστών. Η Βίβλος σαφώς δηλώνει ότι Αυτός «ζει πάντοτε για να μεσιτεύει για χάρη τους» (Εβρ.7:25). Λίγο πριν τη προδοσία τού Κυρίου, έδωσε ένα παράδειγμα (Ιωάννης 17) τού τύπου τής μεσιτείας που κάνει εκ μέρους των πιστών. Δεν υπάρχει λόγος να αμφιβάλουμε ότι Αυτός συνεχίζει να προσεύχεται την ίδια προσευχή στον ουρανό σήμερα. Στην προσευχή Του, ζήτησε απ’ τον Πατέρα να δώσει μια σειρά πραγμάτων στους πιστούς: προστασία από τον κόσμο (εδ.11), προστασία από τον Σατανά (εδ.15), αγιασμό δια του Λόγου (εδ.17), πνευματική ενότητα στο σώμα τού Μεσσία (εδ.21-23) και την παρουσία των πιστών μαζί Του για να βλέπουν τη δόξα Του (εδ.24).
Το προνόμιο της προσευχής
Ο Μωυσής τελειώνει την περιγραφή του για το χρυσό θυσιαστήριο και τη διακονία του με το να το αποκαλέσει «αγιότατο στον Κύριο» (Έξ.30:10). Δίπλα στη κιβωτό τής διαθήκης, ήταν το πιο ιερό έπιπλο στη Σκηνή, απεικονίζοντας τη τρομερή σπουδαιότητα που θέτει ο Θεός στην κοινωνία μας μαζί Του στην προσευχή.
Φίλε μου πιστέ, αγαπάς το πολύ άγιο προνόμιο που σου ανήκει για να μπεις στην αίθουσα τού θρόνου τού Θεού και να συνομιλήσεις μαζί Του στην προσευχή; Δυστυχώς, αυτό το σπουδαίο προνόμιο συχνά περιορίζεται στο περπάτημά μας με τον Κύριο. Ο Θεός έχει να πει πολλά σχετικά με την προσευχή. Έχει ξεκαθαρίσει ότι η προσευχή πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα στη ζωή μας. Έχουμε εντολή να προσευχόμαστε αδιάκοπα (Α' Θεσ.5:17). Δεν πρέπει να κουραζόμαστε: «Πρέπει πάντοτε να προσεύχονται και να μη αποκάνουν» (Λουκ.18:1). Πρέπει να προσευχόμαστε για να ενισχυθούμε κατά της σφοδρής επίθεσης τού Σατανά: «Αγρυπνείτε και προσεύχεστε για να μη μπείτε σε πειρασμό» (Μάρκ.14:38). Χωρίς προσευχή, οι πιστοί γίνονται πνευματικά ανίσχυροι και αδύναμοι στο βάδισμά τους μπροστά στο Κύριο και στη μαρτυρία τους μπροστά στους άλλους.
Γιατί να μην χρησιμοποιήσεις την επόμενη ώρα και να μη γευθείς τη γλυκύτητα που μια ώρα προσευχής μπορεί να φέρει στη ζωή σου; Αν το κάνεις, εσύ και όσοι είναι γύρω σου θα απολαύσουν μια φρέσκια ευωδιά τής ειρήνης και τής δύναμης τού Θεού να ρέει από τη ζωή σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου