Αντικατέστησε άραγε η Εκκλησία το Ισραήλ;

«Έτσι λέει ο ΚΥΡΙΟΣ, αυτός που έδωσε τον ήλιο για φως της ημέρας, τις διατάξεις του φεγγαριού και των άστρων για φως της νύχτας, αυτός που ταράζει τη θάλασσα και βοούν τα κύματά της, το όνομά του είναι ο ΚΥΡΙΟΣ των δυνάμεων. Αν αυτές οι διατάξεις εκλείψουν από μπροστά μου, λέει ο ΚΥΡΙΟΣ, τότε και το σπέρμα του Ισραήλ θα πάψει από το να είναι μπροστά μου έθνος, όλες τις ημέρες» (Ιερεμίας 31:35-36).

ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΜΕ ΑΥΤΟ;
Υπάρχουν εκείνοι που, καθώς διαβάζουν τις Γραφές, δεν βλέπουν να υπάρχει πια θέση για το Ισραήλ στους σκοπούς που έχει ο Θεός για την ανθρωπότητα. Αυτή η πεποίθηση είναι γνωστή ως «Θεολογία της αντικατάστασης». Είναι, όπως δηλώνει και το όνομά της, μια θεολογία αντικατάστασης, και αναφέρεται ιδιαίτερα στο ότι ο Θεός έπαψε πια να χρησιμοποιεί τον ιουδαϊκό λαό και αντί γι’ αυτόν χρησιμοποιεί τώρα την Εκκλησία και ότι το έθνος του Ισραήλ δεν παίζει πλέον κάποιο σπουδαίο ρόλο.

Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΘΕΣΗΣ
Η ιδέα ότι ο Θεός έχει τελειώσει με τον ιουδαϊκό λαό, δεν είναι καινούργια. Κέρδισε έδαφος ήδη από τους δύο πρώτους αιώνες της Εκκλησίας. Επηρεασμένη από τη Ρώμη και τον ελληνικό τρόπο σκέψης, συν την εισροή εκατοντάδων εθνικών, η Εκκλησία γρήγορα απομακρύνθηκε από τις εβραϊκές της ρίζες και την κληρονομιά της και πήρε μια δική της ταυτότητα. Για παράδειγμα, η ελληνική λέξη «Χριστός» άρχισε να χρησιμοποιείται αντί για την εβραϊκή λέξη «Μεσσία». Μερικοί Πατέρες της Εκκλησίας των πρώτων αιώνων προχώρησαν ακόμα παραπέρα και ενθάρρυναν ανοικτά την απομάκρυνση της Εκκλησίας από τις εβραϊκές της ρίζες, σπέρνοντας έτσι από νωρίς τους σπόρους του αντισημιτισμού.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ Σ’ ΑΥΤΟ;
Πρέπει να αναρωτηθούμε αν υπάρχει κάποια βάση αλήθειας στη «Θεολογία της Αντικατάστασης». Αν δεν υπήρχε καθόλου, τότε ένα μεγάλο μέρος της Εκκλησίας δεν θα είχε εξαπατηθεί από αυτήν. Κάτι που είναι προφανώς λάθος δεν μπερδεύει κανέναν, αλλά αν μια δόση αλήθειας έχει ανακατευτεί με πλάνη, τότε γίνεται ένα πάρα πολύ ισχυρό μέσο εξαπάτησης. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με την Εκκλησία στο θέμα της «Θεολογίας της Αντικατάστασης». Με μια πρώτη ματιά φαίνεται σαν να είναι σωστή. Στο κάτω-κάτω δεν χρησιμοποιεί ο Θεός την Εκκλησία; Δεν είναι η Εκκλησία αυτή που απλώνει το χέρι της σ’ έναν κόσμο χαμένο και γεμάτο ανάγκη, ενώ το ιουδαϊκό έθνος, παρόλο που κάποτε ήταν σημαντικό, τώρα απομονωμένο ασχολείται με μερικούς αρχαίους κανόνες και διατάξεις σχετικά με Άγιες Μέρες και απαιτήσεις για καθαρά φαγητά; Γιατί τότε λέμε ότι η «Θεολογία της Αντικατάστασης» είναι λάθος; Επιπλέον, αν είναι λάθος, άραγε έχει σημασία;

ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΗ Η ΘΕΣΗ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ;
Πρώτα απ’ όλα βλέπουμε ότι ο απόστολος Παύλος δηλώνει κατηγορηματικά στην επιστολή προς Ρωμαίους (11:1) ότι ο Θεός δεν απέρριψε τον λαό Του τον Ισραήλ. Η δήλωση αυτή συνεπώς αποτελεί μια μεγάλη ένδειξη ότι το θέμα είναι σημαντικό. Ο Παύλος μετά συνεχίζει και εξηγεί μερικούς από τους σκοπούς του Θεού για το έθνος Ισραήλ, λέγοντας ότι οι καρδιές του προσωρινά σκληρύνθηκαν απέναντι στο ευαγγέλιο (11:25) έτσι ώστε το κήρυγμα να πάει στα έθνη και να φέρει το μήνυμα του ευαγγελίου περί σωτηρίας σε όλον τον κόσμο. Λέει επίσης ότι, όταν σαν έθνος αναγνωρίσουν τον Μεσσία τους που αναμένουν εδώ και πολύ καιρό, αυτό θα φέρει αναζωπύρωση στην Εκκλησία (11:15), καθώς Ιουδαίοι και εθνικοί θα γίνουν ένα ενωμένο σώμα πιστών στον Κύριο Ιησού, επειδή μέσω Αυτού έχουμε και οι δύο είσοδο δια ενός Πνεύματος προς τον Πατέρα (Εφεσίους 2:11-18).

Όλα αυτά είναι θαυμαστά, αλλά η σπουδαιότητα των σκοπών του Θεού για το Ισραήλ ως έθνος προχωρά ακόμα βαθύτερα. Ο Θεός διάλεξε τον Αβραάμ και από αυτόν, τον γιο του τον Ισαάκ και τον εγγονό του τον Ιακώβ, δημιουργήθηκε το έθνος Ισραήλ. Επρόκειτο να είναι ο λαός του Θεού και το όχημα μέσω του οποίου Αυτός θα έφερνε τον Σωτήρα στον κόσμο. Έθεσε μπροστά τους ευλογίες αν υπάκουαν και κατάρες αν παράκουαν. Η δεύτερη περίπτωση, μας λέει η Ιστορία, ήταν αυτή που τους διασκόρπισε στις τέσσερις γωνιές της γης. Αλλά πάντα υπήρχε μια υπόσχεση ότι στην καρδιά του Θεού υπήρχε μια δέσμευση για αποκατάσταση. Αυτή η δέσμευση πήρε τη μορφή μιας αιώνιας διαθήκης (Γένεση 17:7-8) και η αποκατάσταση τη μορφή μιας σωματικής επιστροφής στη γη που ο Θεός τους έδωσε (Ιεζεκιήλ 20:41-42) και όταν θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου θα λάβει χώρα μια πνευματική αποκατάσταση ως λαού του Θεού (Ιερεμίας 31:33). Ο Θεός έχει υποσχεθεί και τα δυο, και η σωματική επιστροφή στη γη του Ισραήλ είναι ένα ορατό σημάδι ότι ο Θεός δεν έχει ξεχάσει καμιά από τις δυο υποσχέσεις. Αυτό είναι το κλειδί που είναι ζωτικό για μας για να καταλάβουμε ως εθνικοί στην Εκκλησία.

ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Η επιστροφή του ιουδαϊκού λαού στη γη του Ισραήλ συνδέεται αδιαίρετα με τη δεύτερη έλευση του Κυρίου Ιησού (Ματθαίος 23:37-39) και δείχνει στον κόσμο ότι ο Θεός κρατά το λόγο Του και τις υποσχέσεις Του. Ο χαρακτήρας (όνομα) του Θεού έχει βεβηλωθεί μεταξύ των εθνών, καθώς ο λαός Του διασκορπίστηκε σε όλο τον κόσμο μετά από δίκαιη κρίση. Καθώς αυτοί επιστρέφουν μπορούμε να δούμε ότι ο Θεός πράγματι κρατά το λόγο Του. Είναι ένας Θεός που κρατά τη διαθήκη Του και είναι άξιος εμπιστοσύνης. Αν Αυτός δεν κρατούσε τις υποσχέσεις Του προς το ιουδαϊκό έθνος, θα Τον κατατάσσαμε σαν έναν που αθετεί μια διαθήκη και τότε θα έπρεπε να αναρωτηθούμε ως Χριστιανοί, αν θα μπορούσαμε να είμαστε σίγουροι ότι Αυτός θα εκπλήρωνε το λόγο Του σε μας! Γι’ αυτό, το όλο θέμα είναι τόσο σημαντικό για την Εκκλησία. Ο Θεός δεν τέλειωσε με το ιουδαϊκό έθνος.

Δείχνει σε όλον τον κόσμο, μέσα από τις πράξεις Του με αυτούς, ότι ο χαρακτήρας Του είναι άψογος, ότι κρατάει το λόγο Του που έδωσε κάποτε και οι άνθρωποι μπορούν να Τον εμπιστεύονται. Ο Θεός μάς λέει στον προφήτη Ιεζεκιήλ (36:22-28) ότι δεν τους επαναφέρνει στη γη για χάρη του Ισραήλ, αλλά για χάρη του αγίου ονόματός Του που βεβηλώθηκε ανάμεσα στα έθνη. Αν η Εκκλησία δεν το καταλάβει αυτό, τότε θα χάσει τη σπουδαιότητα ενός από τα μεγαλύτερα θαύματα και τα πιο συναρπαστικά γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας: την αναγέννηση του έθνους του Ισραήλ το 1948. Αυτό μας δείχνει ότι ο Θεός εξακολουθεί να έχει έναν σκοπό για το ιουδαϊκό έθνος. Εμείς πρέπει να θυμόμαστε, καθώς συγκεντρώνονται, ότι στην Γη της Υπόσχεσης και ιδιαίτερα στην Ιερουσαλήμ είναι που ο Σωτήρας μας θα επιστρέψει σωματικά. Αυτό δείχνει ότι το ρολόι του προφητικού χρόνου αρχίζει και ηχεί. Δεν είναι απορίας άξιον που ο εχθρός κάνει ό,τι μπορεί για να δημιουργήσει προβλήματα!

Η Εκκλησία συνεπώς πρέπει να προσεύχεται για τον ιουδαϊκό λαό, να τους υποστηρίζει, να ενθαρρύνει την επιστροφή τους στη γη, γνωρίζοντας ότι ο ίδιος ο χαρακτήρας του Θεού είναι αυτός που διακυβεύεται και κατανοώντας ότι μια μέρα η μοίρα της Εκκλησίας και του ιουδαϊκού έθνους θα ταυτιστούν για την ένδοξη εκπλήρωση των σκοπών του Θεού!