23/8/11

Εβραίοι - Παλαιστίνιοι και «Μεσανατολικό»

Εμείς οι Έλληνες γνωρίζουμε πολύ καλά τι θα πει χάραξη νέων συνόρων, ανταλλαγή πληθυσμών, εγκατάλειψη πατρικών εστιών και μετεγκατάσταση για ένα νέο ξεκίνημα από το μηδέν. Η σημερινή γενιά βεβαίως δεν έχει άμεση εμπειρία, αλλά, στα αυτιά των πενηντάρηδων και των μεγαλύτερων, ακόμη αντηχούν οι ολοζώντανες διηγήσεις των παππούδων και των προ-παππούδων μας από τις εμπειρίες του 1922. Και δεν ήταν μόνο η χάραξη συνόρων με την Τουρκία, ήταν και η χάραξη συνόρων με τα υπόλοιπα βαλκανικά κράτη στις αρχές του 20ου αιώνα, μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που είχε ως αποτέλεσμα να αποκλειστούν ελληνικοί πληθυσμοί μέσα σε άλλες χώρες και να χαθούν τόποι με ελληνικές καταβολές. Και φυσικά, χάραξη νέων συνόρων δεν έχει γίνει μόνο σε σχέση με την Ελλάδα, έχει γίνει πολλές φορές στην ιστορία, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης και πολύ πιθανόν θα ξαναγίνει. Έγινε και πολύ πρόσφατα με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, όπου σίγουρα στις νέες δημοκρατίες θα κατοικούσαν και Ρώσοι και βέβαια, ας μου επιτραπεί να προσθέσω, ότι εμείς οι Έλληνες, για λόγους συνάφειας και αλληλεγγύης απέναντι σ’ έναν κοινό εχθρό, με πολλή συμπάθεια θα βλέπαμε και την ίδρυση στο μέλλον ενός Κουρδικού κράτους.

Είναι ευνόητο ότι σε κάθε τέτοια περίπτωση υπάρχουν, δυστυχώς, πληθυσμοί που αναγκάζονται να μετακινηθούν, άλλοτε διωγμένοι και άλλοτε επειδή οι ίδιοι επιλέγουν να αλλάξουν τόπο κατοικίας και να βρεθούν στα όρια του εθνικού τους κράτους.

Μέσα στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα κάτι παρόμοιο συνέβη και στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Τότε, για πιο λόγο υφίσταται το άλυτο «Μεσανατολικό πρόβλημα» και συνεχίζεται η διαμάχη στη Μέση Ανατολή, ενώ όλοι οι υπόλοιποι λαοί βρήκαν τρόπο να προσαρμοστούν στις νέες καταστάσεις που δημιουργήθηκαν σε ανάλογες περιπτώσεις; Ας προσπαθήσουμε να το αναλύσουμε και να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ
Αυτό το κομμάτι της Εγγύς Ανατολής, όπου γεωγραφικά βρίσκεται το σημερινό Ισραήλ και οι χώρες με τις οποίες συνορεύει, κατοικείται από την αυγή σχεδόν της ανθρώπινης ιστορίας. Γνωρίζουμε από τη Βίβλο, αλλά και την Ιστορία, ότι εκεί κατοικούσαν, από χιλιάδες χρόνια, οι Αιγύπτιοι, οι Εβραίοι, οι Σύριοι, οι Φιλισταίοι, οι Λιβανέζοι (Φοίνικες), οι Εδωμίτες, οι Αμμωνίτες, οι Μωαβίτες (οι τρεις τελευταίοι κατοικούσαν στην περιοχή της σημερινής Ιορδανίας), οι Ισμαηλίτες (Άραβες) και οι απόγονοι του Αβραάμ από το γάμο του με την Χεττούρα (κάτοικοι της Αραβίας) (Γένεση 25:1-6). Κάποιος σοβαρός μελετητής της Εξόδου διατύπωσε την άποψη ότι στην Αραβική χερσόνησο θα πρέπει να εγκαταστάθηκε και το «σύμμικτο πλήθος» που είχε εγκαταλείψει την Αίγυπτο ακολουθώντας τους Ισραηλίτες (Έξοδος 12:38). Σήμερα, οι απόγονοι όλων αυτών των λαών αποτελούν τον σύγχρονο πληθυσμό της περιοχής. Ανάμεσά τους, για να είμαστε απόλυτα ακριβείς, θα πρέπει να υποθέσουμε ότι θα έμεινε και κάποιο μικρό υπόλοιπο από τους Χαναναίους που κατοικούσαν εκεί πριν την έλευση των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο, οι οποίοι, όμως, θα αφομοιώθηκαν με τους γύρω λαούς, όπως, επίσης, και Σαμαρείτες (κάποιοι κατοικούν σήμερα ειρηνικά στο Ισραήλ ως ξεχωριστή εθνότητα), οι οποίοι προέρχονταν από τη Μεσοποταμία και τους μετέφεραν εκεί οι Ασσύριοι για να κατοικήσουν τη γη που την είχαν ερημώσει οι ίδιοι, όταν διέλυσαν το Βόρειο Βασίλειο του Ισραήλ το 722 π.Χ. και μετέφεραν τις 10 φυλές του Βόρειου Ισραήλ προς τη Μεσοποταμία.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ
Μέσα στα χιλιάδες χρόνια της ύπαρξής τους κάποιοι από αυτούς τους λαούς δημιούργησαν ισχυρά εθνικά κράτη, ενώ άλλοι δημιούργησαν πολύ μικρότερα κράτη, με συνεχώς μεταβαλλόμενα σύνορα. Ένα άλλο στοιχείο της ιστορίας αυτών των λαών είναι ότι κατά καιρούς βρέθηκαν να συμβιώνουν ως υποτελείς μεγάλων αυτοκρατοριών (π.χ. της Βαβυλωνιακής, της Ελληνικής, της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας κ.α.).

Εκτός από τους Εβραίους που δεν αναμειγνύονταν με τους υπόλοιπους λαούς, λόγω διαφορετικής θρησκείας και λόγω της σημασίας που έδιναν και δίνουν στη φυλετική καθαρότητα, οι υπόλοιποι λαοί έκαναν μεικτούς γάμους και συχνά λάτρευαν τους ίδιους θεούς. Ακόμη, οι Εβραίοι, και πάλι λόγω της θρησκείας τους, ήταν οι περισσότερο ανυπότακτοι στους κατακτητές. Έτσι, επειδή αρνήθηκαν να λατρεύσουν τους θεούς των Ελλήνων και των Ρωμαίων αντιμετώπισαν σκληρές διώξεις. Τελικά, οι Ρωμαίοι θέλοντας να τακτοποιήσουν μια για πάντα το ζήτημα της εβραϊκής αντίστασης, μετά από έναν πολύνεκρο πόλεμο, το 70 μ.Χ., αποφάσισαν να εκδιώξουν τους επιζήσαντες Εβραίους από τη γη τους. Και λίγο αργότερα, το 135 μ.Χ., ήταν οι Ρωμαίοι που, μετά από μια ακόμη σφαγή, θέλοντας να αποκόψουν τους Εβραίους από τη γη τους, ονόμασαν την Ιουδαία, Palestina (γη των Φιλισταίων), παρόλο που οι Φιλισταίοι πάντοτε κατοικούσαν στη Γάζα. Σαν αποτέλεσμα, για τα επόμενα δύο χιλιάδες χρόνια, το κράτος του Ισραήλ έπαψε να υπάρχει και ο εβραϊκός λαός διασπάρθηκε σε όλα τα έθνη, όπου ως εξόριστοι και ξένοι ποτέ δεν έζησαν ήρεμα και ποτέ δεν απολάμβαναν τα δικαιώματα των ελεύθερων πολιτών. Γι’ αυτό, αλλά και λόγω της αγάπης τους προς τη γη που τους δόθηκε από τον Θεό και που τη συνέδεαν άρρηκτα με την παρουσία Του, πάντοτε μέσα τους έκαιγε η ελπίδα της επιστροφής στην πατρική τους γη και της αναδημιουργίας του δικού τους κράτους. Μια ελπίδα που όλοι οι λαοί του κόσμου δικαιούνται να έχουν και να την πραγματοποιούν, ιδιαίτερα μάλιστα όταν ο ξεριζωμός τους είναι το αποτέλεσμα των κατακτητικών διαθέσεων μιας υπερδύναμης, που αποφάσισε με τον πόλεμο και την υποδούλωση άλλων λαών να αυξήσει το «μεγαλείο» της.

Στο μεταξύ, από την εποχή των Ρωμαίων και έως τον 19ο αιώνα, όλη η περιοχή της Μέσης Ανατολής συνέχισε να περνά από τα χέρια της μιας υπερδύναμης στα χέρια της άλλης. Εθνικά κράτη έπαψαν να υπάρχουν και αρχαίες πολιτείες, όπως η Αίγυπτος και η Συρία, υφίσταντο μόνο ως επαρχίες, πρώτα των Ρωμαίων, μετά των Βυζαντινών, έπειτα των Αράβων και τέλος των Οθωμανών. Μια δεύτερη αλλαγή που συντελέστηκε ήταν και ο εξισλαμισμός όλων των λαών της περιοχής από τον 7ο αιώνα, μετά την κατάκτησή τους από τους Άραβες. Ο εξισλαμισμός, άλλοτε βίαιος και άλλοτε κατ’ επιλογήν για λόγους καλύτερης διαβίωσης, ήταν τόσο καθολικός, ώστε μόνο λίγοι θύλακες χριστιανών απέμειναν στα χρόνια που ακολούθησαν και ελάχιστοι Εβραίοι που είχαν παραμείνει στην πατρική τους γη.

ΠΩΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΘΗΚΕ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Η διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ξεκίνησε τον 19ο αιώνα και ολοκληρώθηκε στις αρχές του 20ου. Έτσι δόθηκε η ευκαιρία να ιδρυθούν και τα σημερινά εθνικά κράτη της Μέσης Ανατολής, με αποφάσεις των μεγάλων δυνάμεων και της Κοινωνίας των Εθνών. Την ίδια περίοδο, και οι Εβραίοι της περιοχής αλλά και εκείνοι της διασποράς ζήτησαν να τους δοθεί και το κομμάτι της πατρικής τους γης για να ιδρύσουν το δικό τους ανεξάρτητο κράτος. Αλλά, οι Εβραίοι ήταν τότε αδύναμοι και απέναντί τους είχαν και πάλι μια άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη, την τότε Βρετανική αυτοκρατορία, η οποία είχε θέσει υπό την επιρροή της τη Μέση Ανατολή (που τότε αποκαλείτο Βρετανική Εντολή της Παλαιστίνης) και δεν ήταν καθόλου πρόθυμη να παραχωρήσει εδάφη, παρόλο που διπλωματικά διατεινόταν ότι έβλεπε με ευνοϊκή διάθεση την ίδρυση ενός Εβραϊκού κράτους. Γενικά, η πολιτική των Βρετανών ήταν γεμάτη κούφιες υποσχέσεις και υπαναχωρήσεις, τόσο απέναντι στους Εβραίους όσο και στους Άραβες. Τελικά, το 1922, παρεχώρησαν τη γη ανατολικά του Ιορδάνη στους Άραβες της περιοχής (77% της συνολικής έκτασης) και ίδρυσαν εκεί, με την έγκριση της Κοινωνίας των Εθνών, το Βασίλειο της Υπεριορδανίας, στο οποίο τοποθέτησαν βασιλιά της εκλογής τους, τον Άραβα Χασεμίτη Αμπντάλα Α΄, ιδρυτή της βασιλικής δυναστείας που κυβερνά και σήμερα την Ιορδανία. Ωστόσο, δεν προχώρησαν στην ίδρυση και του Εβραϊκού κράτους και συνέχισαν να κρατούν για τον εαυτό τους την περιοχή δυτικά του Ιορδάνη (23% της συνολικής έκτασης).

Ίσως, αν ίδρυαν ταυτόχρονα και το Εβραϊκό κράτος, τα πράγματα να ήταν πιο ξεκάθαρα και να μην είχε δημιουργηθεί το λεγόμενο Μεσανατολικό ζήτημα. Αλλά, μόνον ίσως. Διότι το ζήτημα είναι ακόμη πιο πολύπλοκο και η αιτία του δεν βρίσκεται μόνο σε εδαφικές διαφορές και διεκδικήσεις.

Για να ιδρυθεί το Εβραϊκό κράτος, χρειάστηκε να δοκιμαστεί η ανθρωπότητα από έναν ακόμη πόλεμο, τον Β΄ Παγκόσμιο, και ο εβραϊκός λαός να υποστεί πρωτοφανείς διώξεις.

Μετά τον πόλεμο, το ζήτημα του Εβραϊκού λαού ανέλαβε να το λύσει ο ΟΗΕ που είχε αντικαταστήσει την Κοινωνία των Εθνών, και η επιτροπή, που συστήθηκε για να βρει λύση, πρότεινε την ίδρυση δύο κρατών στο κομμάτι που είχε απομείνει. Το σχέδιο εγκρίθηκε στις 29/9/1947, και έτσι η αρχική περιοχή διαιρέθηκε για δεύτερη φορά, επιτρέποντας να ξαναδημιουργηθεί, παράλληλα με το Εβραϊκό, και ένα ακόμη Αραβικό κράτος. Οι Εβραίοι αποδέχτηκαν το σχέδιο, παρόλο που τους παραχωρούσε ένα πολύ μικρότερο κομμάτι γης από εκείνο που αρχικά τούς είχαν υποσχεθεί οι Βρετανοί (το 56% από το έδαφος που είχε απομείνει μετά τη δημιουργία της Υπεριορδανίας). Όμως, οι Άραβες της περιοχής, αλλά και τα γειτονικά Αραβικά κράτη το απέρριψαν και απροκάλυπτα δήλωσαν ότι μόλις αποχωρούσαν οι Βρετανοί τοποτηρητές, θα επιτίθονταν και θα πετούσαν τους Εβραίους στη θάλασσα. Τη δήλωσή τους την πραγματοποίησαν την ίδια ημέρα που το Ισραήλ ανακήρυξε την ανεξαρτησία του, ενώ οι Άραβες, αυτοί που σήμερα ονομάζουμε Παλαιστίνιους, ποτέ δεν δέχτηκαν να ανακηρύξουν δικό τους κράτος με τα σύνορα που πρότεινε ο ΟΗΕ. Αντίθετα, σαν αποτέλεσμα αυτού του πρώτου πολέμου, του Πολέμου της Ανεξαρτησίας όπως τον αποκαλούν οι Ισραηλινοί, τα εδάφη που προορίζονταν για τους Άραβες πέρασαν στα χέρια των Αιγυπτίων (η Γάζα), των Ιορδανών (η Δυτική όχθη του Ιορδάνη, γι’ αυτό και η Υπεριορδανία άλλαξε το όνομά της σε Ιορδανία) και ένα μέρος κατακτήθηκε από τους Ισραηλινούς. Πολλοί από τους Άραβες κατοίκους είχαν εγκαταλείψει τις εστίες τους, για να αποφύγουν τα δεινά του πολέμου, με την ελπίδα ότι μετά την εξαφάνιση των Εβραίων θα ξαναγυρνούσαν ως αποκλειστικοί κάτοικοι της περιοχής. Αλλά, οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν και έτσι απετέλεσαν τους σημερινούς Παλαιστινίους πρόσφυγες. Ας σημειωθεί εδώ, ότι για τη μετεγκατάσταση αυτών των προσφύγων, ο ΟΗΕ έχει προσφέρει και συνεχίζει να προσφέρει τεράστια ποσά, αλλά αυτή ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε διότι δεν υπάρχει τέτοια βούληση.

Για τους Άραβες, ο μόνος τρόπος να λυθεί το Μεσανατολικό είναι να πάψει να υπάρχει το Ισραήλ. Κι ενώ το σύνολο της Μέσης Ανατολής απαρτίζεται από αραβικά μουσουλμανικά κράτη, δεν αποδέχτηκαν και δεν αποδέχονται την παραχώρηση έστω και ενός μικρού κομματιού γης στους Εβραίους. Κι αυτή είναι η ουσία του Παλαιστινιακού προβλήματος. Το ζήτημα της χάραξης συνόρων και της δημιουργίας νέων κρατών δεν είναι κάτι μοναδικό μέσα στην ιστορία. Και είναι προφανές, πως όταν διαλύεται μια αυτοκρατορία και δημιουργούνται εθνικά κράτη, μέσα στα σύνορά τους θα υπάρχουν μεικτοί πληθυσμοί, όπως και κάποιες διαφωνίες για τη χάραξη των συνόρων. Αλλά, παντού οι λαοί βρίσκουν τον τρόπο να τα αντιμετωπίσουν όλα αυτά και να βρουν λύσεις. Στη Μέση Ανατολή η λύση δεν βρίσκεται επειδή οι Άραβες ποτέ δεν συγκατένευσαν στο δικαίωμα των Εβραίων, ενός αρχαίου λαού της περιοχής, να έχει δικό του ανεξάρτητο κράτος (ας μη ξεχνάμε ότι η παρουσία των Εβραίων στην Γη του Ισραήλ χρονολογείται πριν ακόμη από την παρουσία των Ελλήνων στη δική μας γη, την οποία δικαιωματικά θεωρούμε ως τη νόμιμη πατρίδα μας. Το ίδιο δικαίωμα έχουν κι εκείνοι).

Σήμερα, οι Παλαιστίνιοι ξαναθυμήθηκαν το σχέδιο του ΟΗΕ και ζητούν να αναγνωρίσουν κράτος με εκείνα τα σύνορα, όχι, όμως, διότι αποδέχτηκαν το δίκαιο του Ισραήλ να έχει δικό του κράτος, διότι αυτό ποτέ δεν το αναγνώρισαν και ούτε και τώρα το αναγνωρίζουν. Κι όχι μόνο δεν το αναγνωρίζουν, αλλά απροκάλυπτα εκφράζουν καθημερινά το μίσος τους για τους Εβραίους και την πρόθεσή τους να τους εξαφανίσουν. Ζητούν, όμως, την αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους με εκείνα τα σύνορα, διότι κατάλαβαν πως αυτός είναι ένας καλός τρόπος για να ροκανίσουν εδάφη του Ισραήλ και να το περικυκλώσουν ακόμη πιο ασφυκτικά, μέσα από μια οδό που φαντάζει νόμιμη.

Αν κάνουμε και πάλι μια αναγωγή σε όσα συμβαίνουν ανάμεσα στην Ελλάδα, την Κύπρο και την Τουρκία, θα αντιληφθούμε πόσο αληθινός είναι αυτός ο συλλογισμός. Διότι πίσω από τους Παλαιστίνιους κρύβεται η ισλαμική νοοτροπία που δεν επιζητεί την ειρήνη με τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά την κατάκτησή του και την υποταγή του στο Ισλάμ. Γι’ αυτό και το ζήτημα της Μέσης Ανατολής δεν επιλύεται. Αποτελεί μια βολική αιτία αντιπαλότητας του Ισλάμ με τον Δυτικό κόσμο, που χρησιμοποιείται κατά βούληση, προκειμένου να ασκούνται συνεχείς πιέσεις προς τα Δυτικά κράτη, με την απειλή της παύσης των εξαγωγών ή την άνοδο της τιμής του πετρελαίου.

Εμείς οι Χριστιανοί πρέπει να αντιληφθούμε ότι το Ισραήλ είναι και πάλι η αιχμή του δόρατος στην πνευματική μάχη των καιρών μας. Το Ισραήλ αυτή τη στιγμή απορροφά όλο το μίσος του ισλαμικού κόσμου, που, στην περίπτωση που δεν υπήρχε το Ισραήλ, θα εκδηλωνόταν απροκάλυπτα ενάντια στους Χριστιανούς. Άλλωστε οι Μουσουλμάνοι έχουν δηλώσει: Πρώτα θα τακτοποιήσουμε τον λαό του Σαββάτου (τους Εβραίους) και μετά τον λαό της Κυριακής (τους Χριστιανούς).

Οι Παλαιστίνιοι ισχυρίζονται ότι είναι απόγονοι των Φιλισταίων και διεκδικούν την αρχαία πατρίδα τους, ενώ στην πραγματικότητα είναι ο αραβικός/ισλαμικός πληθυσμός της περιοχής που προήλθε από τους λαούς που προαναφέραμε. Αλλά, και στην περίπτωση που είναι Φιλισταίοι, για ποιο λόγο διεκδικούν την Ανατολική Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη, που είναι περιοχές της αρχαίας εβραϊκής Ιουδαίας και Σαμάρειας;

Για τον λόγο ότι επιθυμούν την εξαφάνιση του Ισραήλ.

Και όπως δείχνουν τα πράγματα, αυτό το μίσος τους θα τους οδηγήσει σε έναν ακόμη πόλεμο ενάντια στο Ισραήλ και η αδυναμία τους να αναγνωρίσουν το δίκαιο της ύπαρξης του Ισραήλ θα τους οδηγήσει σε μια ακόμη ήττα. Το Ισραήλ και πάλι θα επιβιώσει και για άλλη μια φορά θα αποτελέσει απόδειξη της αλήθειας του Λόγου του Θεού.

Το αν εμείς θα σταθούμε δίπλα στο Ισραήλ ή όχι δεν έχει καμιά σημασία για το Ισραήλ, το Ισραήλ θα νικήσει, διότι η μάχη για την επιβίωσή του είναι πνευματική και θα δοθεί με πνευματικά όπλα. Το Ισραήλ είναι το τόξο στα χέρια του Θεού για να κρίνει τα έθνη. Μην ξεχνάμε ότι στον πόλεμο του Γωγ (Ιεζεκιήλ 38-39), αλλά και στον τελευταίο πόλεμο, τον Αρμαγεδδώνα (Αποκάλυψη 16:13), ο Θεός θα κρίνει τα έθνη όταν θα συναχθούν και πάλι να πολεμήσουν το Ισραήλ.

Το αν θα σταθούμε τώρα δίπλα στο Ισραήλ ή όχι έχει σημασία για μας. Έχει να κάνει με το αν θα αναγνωρίσουμε τι γίνεται στον πνευματικό κόσμο και αν θα επιλέξουμε να στηρίξουμε τον λαό από τον οποίο ήρθε η ευλογία στα έθνη και ο οποίος μέσα στην ιστορία έχει πληρώσει ένα σκληρό τίμημα διώξεων από δυνάμεις που υποκινούνται από εκείνον που αντιτάσσεται στα σχέδια του Θεού. Γνωρίζουμε από τη Βίβλο και από την ιστορία της ανθρωπότητας ότι ο διάβολος συνεχώς προσπαθούσε να εξαφανίσει τον λαό Ισραήλ, προκειμένου να αποτρέψει τον ερχομό του Μεσσία. Τώρα προσπαθεί και πάλι να εξαφανίσει τον λαό Ισραήλ, προκειμένου να αποτρέψει τον Β΄ ερχομό του Μεσσία, και το κήρυγμα του Ευαγγελίου από τους Εβραίους στις έσχατες ημέρες, όπως προφητεύεται στην Αποκάλυψη.

Γι’ αυτό και έχει μεγάλη σημασία να αναγνωρίσουμε τι συμβαίνει πίσω από τα φαινόμενα και να σταθούμε σωστά, τόσο προσωπικά όσο και ως έθνος. Και βέβαια, να προσευχηθούμε σωστά, την προσευχή που είναι περισσότερο στην καρδιά του Κυρίου μας, για τη σωτηρία των Εβραίων και των Εθνικών (Μουσουλμάνων), ώστε όλοι να σωθούν και κανείς να μην χαθεί από τους ανθρώπους εκείνης της περιοχής που βρίσκονται τόσο κοντά στο Γολγοθά και τόσο μακριά από το Σταυρό.
της Σοφίας Αβτζόγλου



1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΓΕΝΕΤΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΙΒΛΟ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΧΟΥΝ ΓΡΑΨΕΙ ΑΥΤΟΙ ΚΑΙ ΙΣΧΥΡΙΖΟΝΤΑΙ ΟΤΙ ΖΟΥΣΑΝ ΕΚΕΙ;Ψ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΑΚΟΥΣΕΙ Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΦΥΛΗΣ ΕΧΕΙ ΚΤΑΤΑΡΡΙΦΘΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ. ΑΝΤΕ ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΕΧΕΙ ΟΡΙΑ. ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ Η ΒΛΑΚΕΙΑ.