Νέα εποχή στις Ελληνο-Ισραηλινές σχέσεις

Έχει παρατηρηθεί ότι οι πολύ σοβαρές συμφωνίες μεταξύ των κρατών δεν απολαμβάνουν δημοσιότητας, για να μην πούμε ότι μαθαίνουμε λίγα ως ελάχιστα ή και μερικές φορές απολύτως τίποτα, ιδίως στις στρατηγικές ή στρατιωτικής συνεργασίας συμφωνίες. Ο υπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ, ο Άβιγκορ Λίμπερμαν ήλθε επισήμως στην Αθήνα την 12-1-2011, μετά την επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδος στο Ισραήλ. Παραδόξως τα ΜΜΕ και των δύο χωρών δεν έδωσαν και μεγάλη δημοσιότητα στις συνομιλίες αυτές, αν και ο κ. Λίμπερμαν παρέμεινε επί τριήμερο στην Ελλάδα και συνάντησε όλη την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία της χώρας. Ο μη υποψιασμένος παρατηρητής θα έμεινε με την εντύπωση ότι δεν έγινε και κάτι σημαντικό, ούτε και σημαντικές συμφωνίες υπεγράφησαν. Οι υποψιασμένοι όμως και οι γνωρίζοντες την νοοτροπία των Ισραηλινών, οι οποίοι διαθέτουν κράτος σοβαρό και αξιόπιστο, με αρχές και εθνική πολιτική που συνεχίζεται, ασχέτως των πολιτικών διακυμάνσεων, άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι κάτι άλλο συμβαίνει κάτι πολύ πιο σοβαρό αυτή την φορά.Ο γράφων ζώντας για πάνω από τρίαχρόνια στο Ισραήλ και με δεδομένα τα τελευταία γεγονότα, τις επαφές και συνομιλίες των ηγεσιών των δύο χωρών, ως και τα διαμορφούμενα νέα γεωστρατηγικά δεδομένα στην Ανατ. Μεσόγειο, έχει την βεβαιότητα ότι μία νέα κατάσταση διαμορφώνεται, μια νέα εποχή στις Ελληνο-Ισραηλινές σχέσεις ανατέλλει. Έτσι λοιπόν είναι βέβαιο ότι η επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών του Ισραήλ στην Ελλάδα, Αβιγκορ Λίμπερμαν, ήταν απόλυτα επιτυχής, στους στόχους που τέθησαν και από τις δύο χώρες. Πριν την άφιξη του ηγέτη της ισραηλινής διπλωματίας, υπήρξε πλήρης συμφωνία σε ό,τι αφορά τόσο στον εμπορικό, όσο και τον στρατιωτικό τομέα. Έτσι για την υλοποίηση των συμφωνηθέντων θα συσταθούν, από ελληνικής πλευράς, ειδικές επιτροπές με τον μεν υπουργό Επικρατείας Χάρη Παμπούκη να εποπτεύει την εμπορική συνεργασία και τις επενδύσεις και τον αναπληρωτή υπουργό Εθνικής Άμυνας Πάνο Μπεγλίτη, να εποπτεύει τη συνεργασία στον στρατιωτικό τομέα, τόσο στα εξοπλιστικά προγράμματα όσο και σε θέματα που άπτονται συμπαραγωγών μεταξύ της ελληνικής και της ισραηλινής αμυντικής βιομηχανίας.

Μάλιστα όπως έγινε γνωστό και για την πορεία της συνεργασίας θα ενημερώνουν απευθείας τον πρωθυπουργό, ενώ κατά τακτά χρονικά διαστήματα θα γίνονται «μικρές συνεδριάσεις» στις οποίες θα συμμετέχει και ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Ουσιαστικά δεν είχαμε, όπως ήταν φυσικό, την υπογραφή συμφωνιών, αλλά στην ουσία στρώθηκε το «κόκκινο χαλί», ώστε να αρχίζουν αρκετές από αυτές να υπογράφονται το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει δώσει η ελληνική πλευρά στις «άμεσες επενδύσεις» εκ μέρους ισραηλινών επιχειρηματιών, ενώ επίσης μέσω του «fast track» θα δοθεί προτεραιότητα για την πώληση των ελληνικών ΔΕΚΟ, για τις οποίες έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον το Ισραήλ. Στο ζήτημα του αγωγού, που θα δημιουργηθεί για την μεταφορά του φυσικού αερίου στην Ευρώπη (το Ισραήλ ενδιαφέρεται έντονα και θα υλοποιηθεί λίαν συντόμως, ώστε να μεταφέρει τα τεράστια αποθέματα φυσικού αερίου του κοιτάσματος Λεβιάθαν στην Ευρώπη), οι διαδικασίες θα είναι επίσης ταχύτατες, ιδιαίτερα στο τμήμα που αφορά τις υποδομές για την «υποδοχή» και το διαμοιρασμό του φυσικού αερίου και φυσικά του πετρελαίου, για το οποίο ακόμη επικρατεί «σιγή ιχθύος». Ένα άλλο θέμα που τέθηκε ήταν το τεχνολογικό πάρκο στα Βαλκάνια, το οποίο θέλουν να δημιουργήσουν τα αρμόδια υπουργεία Ελλάδος και Ισραήλ, ενώ έχει βολιδοσκοπιστεί το Βιομηχανικό Πάρκο Βόλου για το οποίο το υπουργείο Ανάπτυξης διαθέτει ήδη τα σχέδια στα συρτάρια του. Τις επόμενες ημέρες αναμένεται να αρχίσουν να φτάνουν στην Ελλάδα ομάδες τεχνοκρατών από το Ισραήλ για να εξετάσουν τους τρόπους και το κόστος, ενώ επίσης θα ξεκινήσουν και επισκέψεις επιχειρηματιών σε ελληνικά νησιά ώστε να εξετάσουν το ενδεχόμενο αγοράς είτε ξενοδοχειακών μονάδων είτε στην κατασκευή νέων.

Στο τομέα τώρα των εξοπλισμών, θεωρείται βέβαιη, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, η πώληση του πλειοψηφικού πακέτου των ΕΑΣ (Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα) και της ΕΑΒ (Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία), αλλά και η αγορά εκ μέρους των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων πυραύλων αέρος-αέρος (από την RAFAEL), πυρομαχικών αρμάτων, ώστε επιτέλους να καταστούν επιχειρησιακά τα άρματα LEO 2 HEL, (από την ΙΜΙ), συστημάτων αυτοπροστασίας και βελτίωση του ελληνικού συστήματος αεράμυνας με τη χρήση αναβαθμίσεων που παράγει η ισραηλινή στρατιωτική βιομηχανία. Εξετάζεται ακόμη σοβαρά το ενδεχομένο κατασκευής πλοίων για τις ανάγκες του ισραηλινού πολεμικού ναυτικού σε ελληνικά ναυπηγεία. Φυσικά η στρατιωτική συνεργασία των δύο χωρών θα εκτοξευτεί σε όλους τους τομείς και στους τρεις κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων. Εδώ να αναφερθούμε και στην ελληνική στρατιωτική εκπροσώπηση στο Ισραήλ. Τελευταίως έχει υποβαθμιστεί από την δική μας πλευρά, με το πρόγραμμα περικοπών των Ενόπλων Δυνάμεων, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να έχει μόνο Ακόλουθο Άμυνας στο Τελ Αβίβ και αυτός να είνα του Ναυτικού. Η άποψη του γράφοντος είναι ότι θα πρέπει ο ΑΚΑΜ να είναι Αξιωματικός του Στρατού, καθόσον IDF (Israel Defense Forces) σημαίνει Στρατός Ξηράς, κατόπιν Αεροπορία και μακράν πίσω το Ναυτικό.

Όπως και να έχει αυτή η συνεργασία ή «στρατηγική συμμαχία», μεταξύ Ελλάδος και Ισραήλ παίρνει «σάρκα και οστά» με τις ευλογίες των ΗΠΑ και η Ελλάδα για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες αποκτά «στρατηγικό βάθος» ενάντια ενός ιστορικού της αντιπάλου που είναι η Τουρκία. Και θα πρέπει να ευχαριστούμε τον αλλαζόνα μεγαλοϊδεάτη υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας Νταβούτουγλου, που με το «στρατηγικό του βάθος» και τον υπέρμετρο μεγαλοϊδεατισμό του και την φιλοδοξία του για υλοποίηση του δόγματος του νεο-οθωμανισμού οδήγησε την Τουρκία στη σφοδρή ρήξη με το Ισραήλ και την αποκοπή κάθε επαφής και συνεργασίας. Ακόμη θα πρέπει να τονίσουμε ότι η προσέγγιση Ελλάδος – Ισραήλ (αν και έγινε εν μέρει κατ’ ανάγκη) επικρίθηκε σφόδρα από πολλούς ότι δηλαδή καταστρέφει τις παραδοσιακές καλές σχέσεις της Ελλάδος με τον Αραβικό κόσμο, ένας μύθος που ποτέ δεν απέδωσε τα οφέλη που προσδοκούσαμε (ας μας πει ένας καλόπιστος αναλυτής πού μας βοήθησε πρακτικά αυτή η σχέση, που καλό είναι να υπάρχει και σε πιο εθνικό θέμα είχαμε άμεση βοήθεια ή συμπαράσταση). Άλλοι θεώρησαν ότι θα είναι ετεροβαρής και ενώ θα δώσουμε πολλά θα πάρουμε ελάχιστα από τους Εβραίους (όπως απαξιωτικά ορισμένοι αναφέρονται), καθόσον αιώνιοι άριστοι έμποροι, όπως είναι θα μας «ρίξουν» στις συμφωνίες, άρα δεν μας συμφαίρει. Κοντόφθαλμη αντίληψη των νέων στρατηγικών δεδομένων και εξελίξεων στην περιοχή μας, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, όπου πλέον η εθνική πολιτική δεν ασκείται με το συναίσθημα, αλλά με την ψυχρή λογική, την εμπεριστατωμένη ανάλυση όλων των δεδομένων και φυσικά πάντα με γνώμονα το εθνικό συμφαίρον της χώρας. Προκαταλήψεις και εμμονές δεν επιτρέπονται και κατά κανόνα είναι επικίνδυνες, άρα απορριπτέες. Θα πρέπει λοιπόν τα βήματα να είναι σταθερά, σοβαρά και να έχουν σαν σκοπό η Ελλάδα να «πάρει» και όχι μόνο να «δώσει», ιδιαίτερα σε μια περίοδο που η Ελλάδα έχει ανάγκη όσο ποτέ, όχι μόνο τις επενδύσεις και τα κεφάλαια, αλλά και την ανάπλαση της εικόνας που έχει στο κόσμο ως «μαύρο πρόβατο» και ασταθής σύμμαχο. Ναι η συνεργασία αυτή με το Ισραήλ είναι στρατηγικής σημασίας, η χώρα αποκτά στρατηγικό βάθος, διαθέτει στρατηγικό ισχυρό εταίρο, που θα μπορεί να βοηθήσει σε όλα τα επίπεδα τον έντιμο σύμμαχό του, στον στρατιωτικό τομέα, στον τομέα των στρατηγικών (και όχι μόνο) πληροφοριών, στον οικονομικό, πολιτικό και διπλωματικό τομέα και γενικά έναν εταίρο, φίλο και σύμμαχο, που έχει φωνή, έχει δύναμη, έχει θάρρος και ξέρει να «παίζει» διπλωματικά και άλλα παίγνια σε ανώτερα και κλειστά για πολλούς επίπεδα. Ευελπιστώ ότι η κυβέρνηση της χώρας μου ξέρει τι κάνει και τα αποτελέσματα δεν θα αργήσουν να φανούν.

Υπτγος (ε.α.) Ιωάννης Μπαλτζώης

ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΟΖ
Σημαντικές εξελίξεις για την αποκαλούμενη Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) έρχονται από το Ισραήλ.

Εξελίξεις, όμως, που δημιουργούν χιονοστιβάδα ερωτημάτων, που μένουν αναπάντητα από τις ελληνικές πολιτικές ηγεσίες, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία.

Και δη, για τη σημερινή ηγεσία του Μεγάρου Μαξίμου, που, ενώ έχει τη μεγάλη ευκαιρία να καθαρίσει υπέρ της Ελλάδας «την ήρα από το στάρι», σχετικά με τo ανοιχτό μέτωπο με την Τουρκία, κωλυσιεργεί «εγκληματικά», εγκλωβίζοντας τη χώρα και κυρίως την εθνική της οικονομία.

Τα πράγματα είναι πέραν του δέοντος απλά και ας παρουσιάζονται ως πολύπλοκα και με παράπλευρη εθνική δυσκολία.

Το Τελ Αβίβ, με μια κίνηση που κανονικά θα έπρεπε να είχε γίνει ήδη εδώ και καιρό από την Αθήνα, αναγνωρίζει ως 100% ελληνική την αποκαλούμενη Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, η οποία αποτελεί συνέχεια εκείνης της Κύπρου.

Τι σημαίνει αυτό: Απλώς, το Ισραήλ, μην μπορώντας να ανεχτεί τον «μειλίχιο ύπνο» της ελληνικής κυβέρνησης, λειτουργεί ως Αθήνα στη θέση της Αθήνας. Και αυτό διότι η ισραηλινή κυβέρνηση προχωρά στην κίνηση της αναγνώρισης της ελληνικής ζώνης αποκλειστικής οικονομικής εκμετάλλευσης, πριν καν η συγκεκριμένη ΑΟΖ αναγνωρισθεί από την Ελλάδα.

Η χώρα μας δεν έχει προχωρήσει στην αναγνώριση της διεθνούς κατοχυρωμένης ΑΟΖ, διότι, ως γνωστόν, υπάρχει η διαφωνία με την Τουρκία για την υφαλοκρηπίδα στο Καστελόριζο.

Το Ισραήλ δεν έμεινε μόνο στην αναγνώριση, αλλά έδωσε στη δημοσιότητα και συγκεκριμένους χάρτες, οι οποίοι μεταβιβάστηκαν και στην ελληνική πολιτική ηγεσία.

Σε αυτούς τους χάρτες αφενός σημειώνεται η ελληνική ζώνη που γειτνιάζει με την κυπριακή, και αφετέρου περιγράφεται η πορεία που θα έχει ο αγωγός μεταφοράς φυσικού αερίου που θα παράγεται στο κοίτασμα Λεβιάθαν.

Το κοίτασμα θα το εκμεταλλεύεται η αμερικανική εταιρεία Νoble Εnergy Ltd και θα μεταφέρει αέριο στην Ευρώπη, μέσω υποθαλάσσιου αγωγού που θα περνά από την Ελλάδα.

Πλέον, οι Ισραηλινοί με τον πιο σαφή τρόπο αναγνωρίζουν την ελληνική ΑΟΖ στην περιοχή και δίνουν στην Ελλάδα ακόμη ένα διαπραγματευτικό χαρτί υποστήριξης των ελληνικών θέσεων για το θέμα της διαμάχης με την Τουρκία για την υφαλοκρηπίδα αλλά και γενικότερα δίνουν άλλη διάσταση στις ελληνοτουρκικές διαφωνίες.

Ταυτόχρονα και με δεδομένη την κάκιστη σχέση που έχει το Τελ Αβίβ με την Άγκυρα, δίνεται στην Αθήνα ένα σημαντικό πεδίο πολιτικής οικονομικής και διπλωματικής δράσης.

Διότι είναι σαφές ότι η αναγνώριση της ελληνικής αποκλειστικής οικονομικής ζώνης (ΑΟΖ) από το Ισραήλ δεν γίνεται μόνο και μόνο επειδή το Τελ Αβίβ συμπαθεί την Αθήνα, αλλά αφενός επειδή επιχειρείται ο εγκλωβισμός της Αγκύρας και αφετέρου διότι τα ισραηλινά οικονομικά συμφέροντα διακυβεύονται από την ανεπάρκεια της Αθήνας να λειτουργήσει συνεταιριστικά στον χώρο της Ανατολικής Μεσογείου.

Επί του πρακτικού, δε, δημιουργείται ένα πολύ ισχυρό ενεργειακό μπλοκ Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ, με τις Η.Π.Α. να βάζουν την εταιρεία εξόρυξης και εκμετάλλευσης, κάτι που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει η Τουρκία.