10/10/11

Αντιεβραϊκοί κανόνες των Συνόδων της Εκκλησίας

Η Α' Οικουμενική Σύνοδος της Νίκαιας αποφάσισε να σπάσει κάθε δεσμό σχέσης με τους Εβραίους σε αντίθεση με την αποστολική τακτική. Από τότε ίσως επισημοποιήθηκε το άτυπο λεγόμενο Πρωτοσχίσμα, δηλαδή ο χωρισμός της Εκκλησίας και της εβραϊκής Συναγωγής και κατ’ επέκταση και της συναγωγής [1] των Μεσσιανικών Εβραίων (Ναζωραίων), οι οποίοι αισθάνονταν ολοκληρωμένοι Εβραίοι από τη στιγμή που δέχονταν τον Ιησού ως το Μεσσία τους. Μεταξύ άλλων καθορίστηκε η ημέρα του Πάσχα να γιορτάζεται μετά από την εαρινή ισημερία, σε ημερομηνία διαφορετική από εκείνη που το γιόρταζαν οι Εβραίοι. Μια από τις πρώτες διαμάχες μέσα στην Εκκλησία, σχετικά με την καθιέρωση ημερομηνίας εορτασμού του Πάσχα, ήταν εκείνη των Τεσσαρεσκαιδεκατιστών. Αυτοί οι τελευταίοι ήταν οι Χριστιανοί που ήθελαν να γιορτάζουν το Πάσχα μαζί με τους Εβραίους την 14η ημέρα του εβραϊκού μήνα Νισάν. Αυτήν τη συνήθεια είχαν οι εκκλησίες της Μ. Ασίας που διατηρούσαν την αρχαιότερη χριστιανική Παράδοση από τους Αποστόλους, που εργάστηκαν πολύ σ’ εκείνα τα μέρη κι είχαν καθιερώσει τότε τη γιορτή του Πάσχα. Κατά το 155 μ.Χ. ο επίσκοπος Σμύρνης Πολύκαρπος, μαθητής του αποστόλου Ιωάννη, στη γεροντική του ηλικία αναγκάστηκε να κάνει ταξίδι από τη Σμύρνη στη Ρώμη. Ο λόγος ήταν επειδή ο πάπας της Ρώμης Ανίκητος προκάλεσε σχίσμα με τις εκκλησίες της Μ. Ασίας, επειδή γιόρταζαν το Πάσχα μαζί με τους Εβραίους. Ο Πολύκαρπος επικαλέστηκε την αρχαιότερη παράδοση των εκκλησιών της Μ. Ασίας, αλλά ο πάπας δεν πείστηκε. Οι δύο ιεράρχες τελικά χωρίστηκαν ειρηνικά, αλλά συμφωνία δεν επιτεύχθηκε για το θέμα αυτό. Αναφέρθηκε πάντως ότι χωρίστηκαν με τη συναίσθηση ότι η διαφορά σε θέματα νηστείας, εορτών κλπ. εκφράζει την ενότητα στην πίστη![2] Οι εκκλησίες της Μ. Ασίας συνέχισαν για αρκετό χρονικό διάστημα να γιορτάζουν το Πάσχα την 14η ημέρα του μήνα Νισάν. Ο Μ. Κωνσταντίνος απευθύνθηκε με τα εξής λόγια κατά την Α' Οικουμενική Σύνοδο στους επισκόπους, αναφερόμενος στην αλλαγή ημερομηνίας της εορτής του Πάσχα: «Επιθυμούμε να μην έχουμε τίποτε το κοινό με αυτόν τον τόσο μισητό λαό, γιατί ο Λυτρωτής καθόρισε για μας άλλο δρόμο». Και φυσικά μιλούσε σύμφωνα με τη νοοτροπία των Πατέρων της Α' Οικουμενικής Συνόδου.

ΑΝΤΙΕΒΡΑΪΚΟΙ ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Από το «Πηδάλιο» της Ορθόδοξης Εκκλησίας αναφέρουμε τους κυριότερους αντι-εβραϊκούς Ιερούς Κανόνες σε μετάφραση στη Δημοτική.[3]

ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΒΜ (ψευδεπίγραφο):
Κανόνας Ζ': «Αν κάποιος Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος ή Διάκονος επιτελέσει την άγια ημέρα του Πάσχα πριν την εαρινή (ανοιξιάτικη) ισημερία μαζί με τους Εβραίους, να καθαιρείται».

Κανόνας ΞΕ': «Αν κάποιος κληρικός ή λαϊκός εισέλθει σε συναγωγή Εβραίων ή αιρετικών, για να προσευχηθεί, και να καθαιρείται και να αφορίζεται».

Κανόνας Ο': «Αν κάποιος Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος ή Διάκονος ή οποιοσδήποτε του καταλόγου των Κληρικών νηστεύει μαζί με τους Εβραίους ή εορτάζει μαζί τους ή δέχεται από αυτούς φαγητά και ποτά της εορτής τους, είτε τα άζυμα είτε κάτι παρόμοιο, να καθαιρείται, και αν είναι λαϊκός, να αφορίζεται».

Κανόνας ΟΑ': «Αν κάποιος Χριστιανός μεταφέρει λάδι σε ναό ειδωλολατρών ή σε συναγωγή Εβραίων κατά τις εορτές τους ή ανάψει λύχνους, να αφορίζεται».

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΗΣ ΣΤ' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
Κανόνας ΙΑ': «Κανένας από εκείνους που συγκαταλέγονται στο ιερατικό τάγμα ή λαϊκός να μην τρώει τα άζυμα από τους Εβραίους, ούτε να γίνεται φίλος με αυτούς, ή όταν είναι ασθενής, να τους προσκαλεί και να λαμβάνει θεραπεία από αυτούς, ούτε σε δημόσια λουτρά να μην λούζεται καθόλου μαζί τους. Και αν κάποιος επιχειρήσει να πράξει αυτό, αν είναι κληρικός, να καθαιρείται, αν είναι λαϊκός, να αφορίζεται».

ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ
Κανόνας Α': «Όλοι όσοι τολμούν να καταλύουν τον Κανόνα της άγιας και μεγάλης Συνόδου, που συγκροτήθηκε στη Νίκαια, στην παρουσία του ευσεβούς και Θεοφιλέστατου Βασιλιά Κωνσταντίνου σχετικά με την άγια εορτή του Πάσχα, να είναι ακοινώνητοι και απόβλητοι από την Εκκλησία αν επιμένουν να αντιλέγουν σ’ εκείνα που μας έχουν δοθεί καλώς, και αυτά λέγονται για τους λαϊκούς. Αν όμως κάποιος από τους προεστούς της Εκκλησίας, Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος ή Διάκονος τολμήσει, μετά τον κανόνα αυτόν, να διαφέρει και να επιτελεί το Πάσχα μαζί με τους Εβραίους, για να προκαλέσει διαστροφή των λαών και ταραχή των Εκκλησιών, η άγια Σύνοδος από τώρα ήδη αυτόν τον έκρινε ξένο ως προς την Εκκλησία, όχι μόνον εξαιτίας της δικής του αμαρτίας, αλλά και επειδή έγινε αίτιος πολλής διαφθοράς και διαστροφής. Και τέτοιους (η Σύνοδος) όχι μόνον τους καθαιρεί από το να λειτουργούν, αλλά και εκείνους που τολμούν να έχουν κοινωνία μαζί τους μετά την καθαίρεσή τους. Και όσοι καθαιρέθηκαν να αποστερούνται την εξωτερική τιμή, στην οποία μετέχει ο άγιος Κανόνας και το Ιερατείο του Θεού».

ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΛΑΟΔΙΚΕΙΑΣ
Κανόνας ΚΘ': «Οι Χριστιανοί δεν πρέπει να ιουδαΐζουν και να σχολάζουν το Σάββατο, αλλά να εργάζονται κατ’ αυτήν την ημέρα, και να προτιμούν την Κυριακή, αν βέβαια δύνανται, για να σχολάζουν ως Χριστιανοί, και αν βρεθούν ιουδαϊστές (ιουδαΐζοντες), ας είναι ανάθεμα από το Χριστό».

Κανόνας ΛΖ': «Δεν πρέπει να λαβαίνουμε τα (γιορτινά δώρα) που στέλνουν οι Εβραίοι ή οι αιρετικοί μήτε να εορτάζουμε μαζί τους».

Κανόνας ΛΗ': «Δεν πρέπει να λαβαίνουμε άζυμα από τους Εβραίους ή να έχουμε κοινωνία στις ασέβειές τους».

Το παράξενο σε όλους αυτούς τους Ιερούς Κανόνες είναι ότι αφορίζονται οι Χριστιανοί που πηγαίνουν στην εβραϊκή συναγωγή, ή όσοι τηρούν το Σάββατο, τις γιορτές, τα ήθη και τα έθιμα του Μωσαϊκού Νόμου, τα οποία τήρησαν ο Ιησούς και όλοι οι απόστολοι. Ο Ιησούς, ο απόστολος Παύλος και όλοι οι απόστολοι πήγαιναν στην εβραϊκή συναγωγή, για να προσευχηθούν, να ακούσουν τις ιερές Γραφές και να κηρύξουν όταν τους έδιναν την ευκαιρία. Επίσης, ο Ιησούς, όπως και όλοι οι απόστολοι γιόρταζαν το εβραϊκό Πάσχα ακριβώς την ίδια ημερομηνία με τους άλλους Εβραίους και γιόρταζαν στην προσωπική τους ζωή τις εβραϊκές γιορτές και τηρούσαν το Σάββατο. Οι Εθνικοί Χριστιανοί, από την άλλη πλευρά, άρχισαν να τηρούν γιορτές που η Βίβλος δεν τις αναφέρει καθόλου ούτε τις επιβάλλει, όπως η ημέρα της Κυριακής, τα Χριστούγεννα, η Μεγάλη Εβδομάδα, το Πάσχα σε άλλη ημερομηνία, γιορτές στη μνήμη διαφόρων αγίων κλπ. και να απαγορεύουν την τήρηση του Σαββάτου και των Βιβλικών γιορτών. Όλες οι πιο πάνω είναι γιορτές που βασίζονται σε ανθρώπινες παραδόσεις. Χωρίς να απαγορεύει ο λόγος του Θεού την καθιέρωση νέων γιορτών, όπως οι πιο πάνω, πουθενά δεν απαγορεύει την τήρηση των εβραϊκών γιορτών από όσους θέλουν να τις τηρούν, και μάλιστα στους Μεσσιανικούς Εβραίους, αν το πράττουν ελεύθερα, χωρίς καταναγκασμό και επιβολή στους Εθνικούς Χριστιανούς. Δυστυχώς το δηλητήριο του αντι-εβραίου αιρετικού Μαρκίωνα, μόλυνε το σώμα της Εκκλησίας και έκτοτε το δηλητήριο παρέμεινε.

Τα όσα αναφέρει ο απόστολος Παύλος κατά των εβραϊκών εθίμων και του Νόμου (Γαλάτες 2:21 Κολοσσαείς 2:16-17 κ.ά.) ήταν για να απελευθερώσει τους Εθνικούς Χριστιανούς από το να εφαρμόζουν το Νόμο με τη νομικίστικη νοοτροπία αυτοδικαίωσης, για να σωθούν, όπως επέμεναν κάποιοι ιουδαΐζοντες Χριστιανοί (Πράξεις 15:1, Γαλάτες 2:11-14). Δεν είχε σκοπό να καταργήσει την εφαρμογή των εντολών του Μωσαϊκού νόμου από τους Εβραίους Χριστιανούς. Η σωτηρία βασίζεται, μέσω της πίστης, μόνο στο εξιλαστήριο έργο του Χριστού πάνω στο σταυρό και αυτό ισχύει και για τους Εβραίους και για τους Εθνικούς. Αλλά ο ίδιος ο Παύλος ήταν πιστός Ιουδαίος και εφάρμοζε το Νόμο στην προσωπική του ζωή. Επέτρεψε την περιτομή του Τιμόθεου, που είχε Έλληνα πατέρα αλλά Ιουδαία μητέρα (Πράξεις 16:3). Σύμφωνα με το εβραϊκό έθιμο θεωρούνται Ιουδαίοι όσοι έχουν Ιουδαία μητέρα. Έκανε ευχή Ναζηραίου (Πράξεις 18:18), έχοντας κουρέψει τα μαλλιά του, κάτι που βασιζόταν στο βιβλίο των Αριθμών (6:2,5,9,18). Η επιθυμία του να βρίσκεται στην Ιερουσαλήμ, για να γιορτάσει την Πεντηκοστή (Πράξεις 20:16, δες και Α' Κορινθίους 16:8), βασιζόταν στο Δευτερονόμιο (16:16). Επίσης η αφιέρωσή του με το κούρεμα των μαλλιών του και τη θυσία των ζώων, (ευχή Ναζηραίου, που επανέλαβε), που βλέπουμε στο Πράξεις 21:17-26, κάτι που του σύστησαν να κάνει οι άλλοι απόστολοι, για να αποφευχθούν οι κατηγορίες ότι περιφρονούσε το Νόμο από τους υπόλοιπους Εβραίους, δείχνουν ότι ο Παύλος όπως και οι άλλοι απόστολοι δεν ήταν αντίθετοι στην εφαρμογή των διατάξεων του Νόμου. Απλά, οι Μεσσιανικοί Εβραίοι δεν τις θεωρούσαν σωτηριακές ούτε ήθελαν να τις επιβάλλουν στους εθνικούς. Μάλιστα οι Μεσσιανικοί Εβραίοι ήταν μυριάδες και όλοι ζηλωτές του Νόμου (Πράξεις 21:20), χωρίς αυτό να αναφέρεται υποτιμητικά ή επικριτικά, αλλά φυσιολογικά εφόσον ήταν Εβραίοι.

Ο Ιησούς υπήρξε ξεκάθαρος ως προς την τήρηση του Νόμου, απευθυνόμενος στους Εβραίους συμπατριώτες του: «Μη νομίσετε ότι ήρθα να καταργήσω το Νόμο ή τους προφήτες. Δεν ήρθα να κατατγήσω, αλλά να εκπληρώσω (ή συμπληρώσω). Επειδή σας διαβεβαιώνω, μέχρις ότου παρέλθει ο ουρανός και η γη, ένα γιώτα ή μια κεραία δε θα παρέλθει από το νόμο, έως ότου όλα εκπληρωθούν. Όποιος, λοιπόν, αθετήσει μία από τις εντολές αυτές τις ελάχιστες και διδάξει έτσι τους ανθρώπους, ελάχιστος θα ονομαστεί στη βασιλεία των ουρανών. Όποιος όμως τις εκτελέσει και τις διδάξει, αυτός θα ονομαστεί μέγας στη βασιλεία των ουρανών» (Ματθαίος 5:17-19).

Ο Παύλος μας λέει: «Το Νόμο λοιπόν καταργούμε με την πίστη; Είθε να μη γίνει, αλλά το νόμο ανορθώνουμε!» (Ρωμαίους 3:31, βλέπε και 8:3-4). Σύμφωνα με τον Ιάκωβο ο Νόμος, όταν εφαρμόζεται ως αποτέλεσμα της πίστης μας στο Χριστό και όχι ως καταναγκασμός ούτε με σκοπό τη σωτηρία, είναι «ο Νόμος της ελευθερίας» (Ιάκωβος 1:25, 2:12). Μάλιστα κατά την Α' αποστολική Σύνοδο της Ιερουσαλήμ φαίνεται ότι οι Εβραίοι Χριστιανοί περίμεναν οι εθνικοί να γνωρίζουν το Νόμο, πηγαίνοντας στις συναγωγές και ακούγοντάς τον εκεί να κηρύττεται (Πράξεις 15:19-21), χωρίς να τον επιβάλλουν σ’ αυτούς. Δε θεωρούσαν όμως λαθεμένο και οι εθνικοί να εφαρμόζουν όσες διατάξεις του Νόμου ήθελαν, όχι για να σωθούν, αλλά ως έκφραση αγάπης προς το Θεό του Ισραήλ. Γιατί ο Νόμος είναι και παρέμεινε «πνευματικός, άγιος, και η εντολή άγια, δίκαιη και αγαθή» (Ρωμαίους 7:12,14).

ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ
Παραθέτουμε μια χαρακτηριστική ομολογία πίστης για Εβραίους που ήθελαν να γίνουν Χριστιανοί κατά τον 4ο και 5ο αιώνα μ.Χ., την οποία συνέταξε η Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης: «Απαρνούμαι όλα τα έθιμα, τελετές, νομικές διατάξεις, άζυμα ψωμιά και θυσίες προβάτων των Εβραίων, και όλες τις άλλες γιορτές των Εβραίων, θυσίες, προσευχές, ραντισμούς, καθαρμούς, αγιασμούς και ιλασμούς, και νηστείες, νουμηνίες και Σάββατα, και δεισιδαιμονίες, και ύμνους και άσματα και τήρηση νόμων και συναγωγές, και τις τροφές και τα ποτά των Εβραίων. Με μια λέξη, απαρνούμαι απολύτως καθετί το ιουδαϊκό, κάθε νόμο, τελετή και έθιμο... Και αν κατόπιν επιθυμήσω να αρνηθώ (αυτά που λέω τώρα) και επιστρέψω στην εβραϊκή δεισιδαιμονία, ή βρεθώ να τρώω με Ιουδαίους, ή να εορτάζω μαζί τους, ή μυστικά να συζητώ και να κατηγορώ τη χριστιανική θρησκεία, αντί να τους αντικρούω ανοιχτά και να καταδικάζω τη μάταιη πίστη τους, τότε ας έρθει πάνω μου ο τρόμος του Κάιν και η λέπρα του Γιεζί, καθώς και οι τιμωρίες του Νόμου στις οποίες παραδέχομαι πως υπόκειμαι. Και ας βρίσκομαι σε ανάθεμα στον ερχόμενο κόσμο, και ας καθίσει η ψυχή μου μαζί με το Σατανά και τους διαβόλους του». [4]

Είναι σαν οι Απόστολοι να έλεγαν σ’ εμάς τους Έλληνες: «Αν θέλετε να γίνετε Χριστιανοί, πρέπει να απαρνηθείτε το λαό σας, όλα τα ήθη και τα έθιμά σας, να κάνετε περιτομή, να εφαρμόζετε όλο το Νόμο του Μωυσή, να ξεχάσετε ότι γεννηθήκατε Έλληνες και να γίνετε Εβραίοι. Να αλλάξετε τα ονόματά σας από ελληνικά σε εβραϊκά και μόνο τότε θα σας δεχτούμε στη χριστιανική Εκκλησία». Με τέτοιες προϋποθέσεις πιστεύουμε ότι ούτε ένας Έλληνας δε θα γινόταν Χριστιανός. Το παράδοξο ήταν ότι για την αρχέγονη Εκκλησία, που αποτελείτο αποκλειστικά από Εβραίους, το μεγάλο πρόβλημα ήταν αν οι Εθνικοί ως Εθνικοί μπορούν να γίνουν δεκτοί στην Εκκλησία του Χριστού, χωρίς να γίνουν προσήλυτοι Ιουδαίοι. Από κάποιο σημείο και μετά το πρόβλημα αντιστράφηκε και οι Εθνικοί Χριστιανοί άρχισαν να αμφισβητούν το γεγονός ότι ένας Εβραίος ως Εβραίος μπορεί να γίνει Χριστιανός. Καταλαβαίνουμε συνεπώς την τραγωδία των Εβραίων Χριστιανών, οι οποίοι ήθελαν να ευαγγελίσουν το έθνος τους. Πώς θα έλκυαν τους ομοεθνείς τους στο Χριστό, αν δεν ήταν ενσωματωμένοι στο έθνος τους και δεν εμφάνιζαν με εβραϊκό τρόπο στους Εβραίους τον Εβραίο Ιησού από τη Ναζαρέτ; Ξέχασαν οι Εθνικοί Χριστιανοί τα λόγια του Αποστόλου των Εθνών, που έλεγε: «Έγινα στους Ιουδαίους σαν Ιουδαίος, για να κερδίσω Ιουδαίους» (Α' Κορινθίους 9:20).

ΑΝΑΓΚΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ
Πιστεύουμε ότι οι Χριστιανοί πρέπει να μετανοήσουν για όλους τους διωγμούς και το μίσος που έδειξαν στον εβραϊκό λαό, όχι μόνο αυτόν τον αιώνα αλλά και στο παρελθόν, και δε μετανόησαν. Δεν έχει σημασία αν οι σημερινοί Χριστιανοί δεν καταδιώκουν οι ίδιοι τους Εβραίους. Η αμαρτία των πατέρων, το βλέπουμε στην Εβραϊκή Διαθήκη, περνούσε στα τέκνα, και ο Θεός είχε δώσει εντολή, όταν τα τέκνα μετανοούσαν, έπρεπε να ζητήσουν συγγνώμη όχι μόνο για τις δικές τους αμαρτίες, αλλά και γι’ αυτές των πατέρων τους. Και οι δικοί μας Χριστιανοί πνευματικοί πατέρες αμάρτησαν, και μεταξύ αυτών ήταν και αναγνωρισμένοι «Πατέρες της Εκκλησίας» όλων των δογμάτων. Δυστυχώς και σήμερα παρατηρούμε γενικά στον κόσμο αλλά και στην πατρίδα μας, ειδικά μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, έναν ανανεωμένο αντισημιτισμό, παρόλο ότι κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο το έθνος μας δεν ενέδωσε στο μικρόβιο του αντισημιτισμού που είχε μολύνει τότε σχεδόν όλα τα έθνη. Μάλιστα ο τότε αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός είχε αρνηθεί συνεργασία με τους Γερμανούς κατακτητές στο διωγμό των Εβραίων και την εξορία τους σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή του. Και πολλοί άλλοι Έλληνες είχαν κρύψει κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής Εβραίους με κίνδυνο της ζωής τους. Είναι αισχρό να υπάρχουν σήμερα Χριστιανοί αντισημίτες, και μάλιστα Έλληνες, όταν η Ελλάδα υπέφερε φοβερά δεινά από τον αντισημιτικό Ναζισμό. Αυτή είναι μια αμαρτία που ο Θεός δε θα παραβλέψει, την οποία πρέπει να καταδικάζουν όλοι οι Χριστιανοί ανεξαρτήτως δόγματος. Πιστεύω ότι μια από τις βασικές αμαρτίες μας ήταν αυτή, λόγω της οποίας η Χριστιανική Εκκλησία δεν μπόρεσε να υπερισχύσει πνευματικά στον κόσμο. Λέγεται ότι περίπου ένα άτομο στα πέντε δεν έχει ούτε ακούσει καν το όνομα Ιησούς Χριστός σήμερα στον κόσμο μας. Ας προσέξουμε να μην πέσει η κατάρα του Θεού στο έθνος μας, αν συνεχιστεί η αμαρτία του αντισημιτισμού, σύμφωνα με την υπόσχεση που είχε δώσει ο Θεός στον Αβραάμ και στους απογόνους του: «Θα ευλογήσω όποιον σε ευλογεί και θα καταραστώ όποιον σε καταριέται, και ευλογηθούν σ’ εσένα όλες οι φυλές της γης» (Γένεση 12:2-3).

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΗΣ ΜΩΣΑΪΚΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΕΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ!
Τέλος ας δούμε δυο πολύ ενδιαφέροντα χωρία της Βίβλου, όπου φαίνεται πως κάποτε στο μέλλον, θα ακολουθούνται παγκόσμια μερικές γιορτές της Μωσαϊκής Διαθήκης, όπως η γιορτή του Σαββάτου και η γιορτή της Σκηνοπηγίας.

«Κι ακόμα θα πάρω απ’ αυτούς (τους υπολοιπόμενους Εβραίους) ιερείς και Λευίτες λέει ο Κύριος. Επειδή, όπως οι καινούριοι ουρανοί και η καινούρια γη, που εγώ θα κάνω θα διαμένουν μπροστά μου, λέει ο Κύριος έτσι θα διαμένει το σπέρμα σας (των Εβραίων) και το όνομά σας. Και από ένα νέο φεγγάρι μέχρι το άλλο, και από ένα Σάββατο μέχρι το άλλο κάθε σάρκα θα έρχεται και θα προσκυνεί μπροστά μου, λέει ο Κύριος» (Ησαΐας 66:21-23).

«Και καθένας που θα έχει εναπομείνει από όλα τα έθνη που ήρθαν ενάντια στην Ιερουσαλήμ, θα ανεβαίνει κάθε χρόνο για να προσκυνεί τον Βασιλιά τον Κύριο των δυνάμεων, και να γιορτάζει τη γιορτή της σκηνοπηγίας. Και όσοι από τις οικογένειες της γης δεν ανέβουν στην Ιερουσαλήμ, για να προσκυνήσουν τον Βασιλιά τον Κύριο των δυνάμεων σ’ αυτούς δεν θα υπάρχει βροχή. Κι αν η οικογένεια της Αιγύπτου δεν ανέβει και δεν έρθει επάνω, στους οποίους δεν υπάρχει βροχή, σ’ αυτούς θα είναι η πληγή, που ο Κύριος θα πληγώσει τα έθνη που δεν ανεβαίνουν για να γιορτάσουν τη γιορτή της σκηνοπηγίας. Αυτή θα είναι η ποινή της Αιγύπτου, και η ποινή όλων των εθνών αυτών που δεν θέλουν να ανέβουν για να γιορτάσουν τη γιορτή της σκηνοπηγίας» (Ζαχαρίας 14:16-19).

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] Στην επιστολή Ιακώβου (2:2) η εκκλησία των Ιουδαίων Χριστιανών αναφέρεται ως «συναγωγή».
[2] Ειρηναίου, Επιστολή προς Βίκτωρα, ΒΕΠ 5, 173.
[3] «Πηδάλιον της Νοητής Νηός της μίας, αγίας, καθολικής και αποστολικής των Ορθοδόξων Εκκλησίας». Εκδόσεις «Αστήρ».
[4] Ομολογία πίστης από της Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης. Από τον Assemani Cod. Lit. σελ. 105. Αναφέρεται από τον James Parkes, The Conflict of the Church and Synagogue, New York: Atheneum, 1974, pp. 397-398.
του Σπύρου Καραλή

Δεν υπάρχουν σχόλια: