Η μεγαλύτερη προσωπικότητα που πέρασε από την Γη, χωρίς καμιά αμφιβολία ήταν ο Ιησούς Χριστός. Η διδασκαλία του και το έργο του έχουν αφήσει την δική τους σφραγίδα πάνω στην ανθρωπότητα. Πλήθη ανθρώπων τον αγαπούν και τον ακολουθούν ακόμη και σήμερα, στις αρχές του 21ου αιώνα.
Ποιός όμως ήταν ο αληθινός Ιησούς; Ήταν κάποιος που ήρθε για να ιδρύσει μία νέα θρησκεία, επειδή δεν θεωρούσε ικανοποιητικές τις υπάρχουσες; Ήταν κάποιος Εσωτεριστής διδάσκαλος, που δίδαξε την νιρβάνα και τη μετενσάρκωση; Ήταν μήπως Χριστιανός με τη σημερινή σημασία της λέξης; Τι αποκαλύπτει άραγε η ζωή του και η διδασκαλία του;
Ο ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ
Η Αγία Γραφή μιλά αναλυτικά για τον Ιησού και το έργο του. Όσο κι αν φανεί παράξενο σε πολλούς σημερινούς Χριστιανούς, ο Ιησούς δεν γεννήθηκε σε κάποια «χριστιανική» οικογένεια, αλλά αντίθετα σε μια ιουδαϊκή οικογένεια από Ιουδαίους γονείς. Το Ευαγγέλιο του Ματθαίου στον πρόλογό του, λέει: «Βιβλίο της γενεαλογίας του Ιησού Χριστού, γιού του Δαβίδ, γιού του Αβραάμ» (1:1). Ήταν απόγονος του Δαβίδ και του Αβραάμ, δηλαδή κανονικός Εβραίος! Και μάλιστα από την φυλή του Ιούδα, όπως πληροφορούμαστε αλλού: «Ο Κύριός μας ανέτειλε από τη φυλή του Ιούδα» (Εβραίους 7:14).
Και ο Ιησούς δεν βαφτίστηκε όταν ήταν μωρό, αλλά έκανε περιτομή την όγδοη ημέρα της ζωής του (Λουκάς 2:21). Οι γονείς του τον ανάθρεψαν ως Εβραίο, διδάσκοντάς του τις εβραϊκές Γραφές τόσο καλά, ώστε έβρισκε απόλαυση στο να συμμετέχει ενεργητικά σε βιβλικές συζητήσεις στον Ναό του Θεού στην Ιερουσαλήμ, όπου «πήγαιναν κάθε χρόνο... κατά τη γιορτή του Πάσχα» (Λουκάς 2: 41-49).
Η γλώσσα που μιλούσε ήταν η εβραϊκή, όπως μαρτυρεί ο απόστολος Παύλος για τη συνάντησή του με τον Ιησού, καθώς πήγαινε στη Δαμασκό (Πράξεις 26:14). Το ίδιο πιστοποιούν και πολλοί σύγχρονοι λόγιοι.
Ο Ιησούς όταν άρχισε τη δημόσια διακονία του, δεν ήταν ιερέας, ούτε πάστορας. Ήταν ένας ραβίνος! Επανειλημμένα τα Ευαγγέλια αποκαλούν τον Ιησού «Ραβί»: «Και αποκρινόμενος ο Πέτρος λέει στον Ιησού: Ραβί, είναι καλό να είμαστε εδώ» (Μάρκος 9:5). Δείτε επίσης: Ματθαίος 23:8, 26:25,49, Μάρκος 10:51,11:21, 14:45, Ιωάννης 1:38,50, 3:1-2, 4:31, 6:24-25, 9:1-2, 20:16 κλπ.
Ο Ιησούς ποτέ δε δίδαξε σε Εκκλησία, ενώ αντίθετα δίδασκε τακτικά στον Ναό του Θεού καθώς και στις συναγωγές: «Και ο Ιησούς περιερχόταν ολόκληρη τη Γαλιλαία διδάσκοντας στις συναγωγές τους... Και όταν ήρθε στη πατρίδα του, τούς δίδασκε στη συναγωγή τους» (Ματθαίος 4:23, 13:54). Μάλιστα σε μία περίπτωση το λέει ο ίδιος ανοιχτά: «Εγώ δίδαξα πάντοτε μέσα στη συναγωγή και μέσα στο Ιερό, όπου πάντοτε συγκεντρώνονται οι Ιουδαίοι» (Ιωάννης 18:20).
Ο Ιησούς ήταν ένας πιστός τηρητής των εντολών του Θεού που είναι γραμμένες στην Τορά, δηλαδή τον Νόμο, που ο Ύψιστος έδωσε στον Μωυσή: «...Εγώ φύλαξα τις εντολές του Πατέρα μου...» (Ιωάννης 15:10).
Εφάρμοσε τον νόμο της αγάπης προς τον πλησίον, δείχνοντας έμπρακτο ενδιαφέρον για τους συνανθρώπους του σε κάθε περίπτωση. Θεράπευε τούς αρρώστους, ελευθέρωνε τους ψυχικά καταπιεσμένους, έτρεφε τους πεινασμένους και νοιάζονταν συνεχώς για τους μαθητές του και τον λαό που τον ακολουθούσε.
Επίσης, διαλύοντας κάθε ενδεχόμενη παρανόηση, δήλωσε ξεκάθαρα ότι ο σκοπός της ζωής του ήταν να τηρήσει στην εντέλεια τον Νόμο του Θεού: «Μη νομίσετε ότι ήρθα για να καταργήσω τον νόμο ή τούς προφήτες. Δεν ήρθα να καταργήσω, αλλά να εκπληρώσω. Επειδή σας διαβεβαιώνω, μέχρις ότου παρέλθει ο ουρανός και η γη, ένα γιώτα ή μια κεραία δεν θα παρέλθει από τον νόμο, έως ότου όλα εκπληρωθούν. Όποιος, λοιπόν, αθετήσει μία από τούτες τις ελάχιστες εντολές, και διδάξει έτσι τούς ανθρώπους, ελάχιστος θα ονομαστεί στη βασιλεία των ουρανών. Όποιος, όμως, εκτελέσει και διδάξει, αυτός θα ονομαστεί μέγας στη βασιλεία των ουρανών» (Ματθαίος 5:17-19).
Κι όχι μόνο ο ίδιος τήρησε όλες τις εντολές του Θεού και Πατέρα του, αλλά όπως φαίνεται από την Επί του Όρους Ομιλία, δίδαξε και στους άλλους το βάθος, την ουσία και την σπουδαιότητα της Τορά. Αντί να καταργήσει τον Νόμο του Μωυσή, ο Ιησούς, ο Εβραίος ραβίνος, τον επικύρωσε με το παράδειγμά του, αλλά και με τη διδασκαλία του.
Όλη η διδαχή του Ιησού είχε ως βάση της τις εβραϊκές Γραφές, αυτό που σήμερα αποκαλείται περιφρονητικά (ακόμα και από όσους ισχυρίζονται ότι είναι μαθητές του) «Παλαιά Διαθήκη». Ο Ιησούς δεν ήξερε καμιά «Καινή Διαθήκη», γιατί φυσικά δεν είχε γραφτεί! Μάλιστα θεωρούσε ότι πλανιόταν κάποιος, αν δεν συμβάδιζε η διδαχή του με τις εβραϊκές Γραφές: «Πλανιέστε, επειδή δεν γνωρίζετε τις Γραφές, ούτε τη δύναμη του Θεού» (Ματθ.22:29).
Ο Ιησούς ως τηρητής της Τορά, ακολουθούσε όλες τις θείες εντολές, περιλαμβανομένης της εντολής του Σαββάτου. Ναι, ο Ιησούς δεν τηρούσε την Κυριακή ως ημέρα αργίας και λατρείας. Ο Μεσσίας, ο Γιος του Ανθρώπου, τηρούσε τη βιβλική εντολή του Σαββάτου: «Σύμφωνα τη συνήθειά του, μπήκε μέσα στη συναγωγή κατά την ημέρα του Σαββάτου... Και τους δίδασκε κατά τα Σάββατα» (Λουκάς 4:16,31). Μάλιστα προειδοποίησε τους ακολούθους του να προσεύχονται ώστε η διαφυγή τους, κατά τη Μεγάλη Θλίψη στις Έσχατες Ημέρες, «να μη γίνει μέσα σε χειμώνα, ούτε σε Σάββατο» (Ματθ.24:20). Δηλαδή όχι μόνον εκείνος τηρούσε το Σάββατο, αλλά περίμενε και από τούς ακολούθους του, να το τηρούν! Ποτέ ο Ιησούς δεν δίδαξε ότι η εντολή του Σαββάτου θα άλλαζε ή θα καταργείτο!
Ο Ιησούς τηρούσε τις Βιβλικές ιουδαϊκές γιορτές, κι όχι τις «εκχριστιανισμένες» ειδωλολατρικές γιορτές των Χριστουγέννων (τα αρχαία Σατουρνάλια), του χριστιανικού Πάσχα (αγγλικά Easter, από την «Αστάρτη»), της Κυριακής - Ημέρας του Ήλιου (που και σήμερα ονομάζεται στα αγγλικά: Sun-day) κ.ά.
Ο Ιησούς τηρούσε το βιβλικό ιουδαϊκό Πάσχα της Εξόδου και τη γιορτή των Αζύμων (Ματθαίος 26:17-19), τη βιβλική γιορτή της Σκηνοπηγίας (Ιωάννης 7:2, 10-14, 37-38) και ακόμα την ιουδαϊκή γιορτή των Εγκαινίων (Εβραϊκά: Χανουκά) που δεν αναφέρεται στη Βίβλο, αλλά καθιερώθηκε μετά την εξέγερση των Μακκαβαίων (Ιωάννης 10:22-23).
Επίσης, φορούσε το «ταλλίτ», το ιουδαϊκό ένδυμα που είχε «τζιτζίτ» (κρόσσια) στις 4 άκρες του, όπως έκαναν και κάνουν ακόμα και σήμερα, όλοι οι ευσεβείς Ιουδαίοι που είναι τηρητές της Τορά, για να υπακούσουν στη θεία εντολή: «Και ο ΚΥΡΙΟΣ μίλησε στον Μωυσή, λέγοντας: Μίλησε στους γιούς Ισραήλ και πες τους να κάνουν κράσπεδα [κρόσσια] στις άκρες των ιματίων τους..., για να θυμάστε όλες τις εντολές του ΚΥΡΙΟΥ, και να τις εκτελείτε...» (Αριθμοί 15:37-40). Στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου διαβάζουμε για την περίπτωση της αιμορροούσας γυναίκας που θεραπεύτηκε, όταν άγγιξε τα κρόσσια του ενδύματος του Ιησού! (Ματθαίος 9:20-22). Οι ασθενείς «τον παρακαλούσαν να αγγίξουν έστω το κράσπεδο (κρόσσια) του ιματίου (ταλλίτ) του και όσοι το άγγιζαν θεραπεύονταν» (Μαρκ. 6:56). Αυτό επιβεβαιώνει ότι ο Εβραίος Μεσσίας ακολουθούσε πιστά την Τορά, τον Νόμο του Θεού, ακόμη και σ’ αυτή τη «λεπτομέρεια». Ακόμη το ότι φορούσε το ένδυμα με τα κρόσσια (τσιτσίτ) δείχνει ότι πραγματικά αγαπούσε την Τορά, και είχε επιθυμία να την τηρεί συνεχώς όλες τις μέρες της ζωής του.
ΤΟ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ
Η θεολογία του Ιησού ήταν βαθειά ιουδαϊκή και συγκεκριμένα, ραβινική. Δίδασκε ότι «η σωτηρία είναι από τους Ιουδαίους» (Ιωάννης 4:22) και ότι «δεν στάλθηκα παρά μονάχα στα χαμένα πρόβατα του οίκου Ισραήλ» (Ματθαίος 15:24). Θεωρούσε την Ιερουσαλήμ «πόλη του Μεγάλου Βασιλιά», δηλαδή του Θεού (Ματθ.5:35). Έδειχνε ιδιαίτερη αγάπη για τους γιους και τις κόρες του Αβραάμ (Λουκ.13:16, 19:9) και σεβασμό προς τον Αβραάμ, τον πατριάρχη των Εβραίων (Ματθ.8:11, Λουκ.13:28, Ιωαν.8:37-39, 56-58).
Είναι εντυπωσιακό να δούμε ότι ο Ιησούς ήταν αυστηρός Μονοθεϊστής, πίστευε ότι ο Θεός είναι Ένας, και το όνομά Του ήταν «ΓΧΒΧ» (Εξοδ.3:15), ακριβώς όπως πίστευαν όλοι οι Προφήτες πριν από αυτόν και οι ευσεβείς Ιουδαίοι της εποχής του. Στον πειρασμό του Σατανά, να τον προσκυνήσει, απάντησε χαρακτηριστικά με ένα θεμελιώδες εδάφιο από τις άγιες εβραϊκές Γραφές (Δευτ.6:13): «Και τότε αποκρίθηκε ο Ιησούς και του είπε: Είναι γραμμένο: τον ΚΥΡΙΟ τον Θεό σου θα προσκυνάς και Αυτόν μόνο θα λατρεύεις» (Λουκ.4:8).
Μάλιστα, όταν ρωτήθηκε ποια εντολή είναι πρώτη απ’ όλες τις άλλες εντολές, απάντησε με το «Σεμά Ισραέλ», την Ομολογίας Πίστης του Ιουδαϊσμού: «Και ο Ιησούς απάντησε... Πρώτη απ’ όλες τις εντολές είναι: Άκου Ισραήλ, ο ΚΥΡΙΟΣ ο Θεός μας είναι ένας ΚΥΡΙΟΣ» (Μάρκος 12:29). Αυτό ήταν παράθεση του εδαφίου Δευτερονόμιο 6:4. Όχι μόνο δέχονταν ότι ο Θεός ήταν Ένας, αλλά πίστευε ότι αυτός ήταν ο μόνος αληθινός Θεός: «Πώς μπορείτε εσείς να πιστέψετε, οι οποίοι παίρνετε δόξα ο ένας από τον άλλον, και δεν ζητάτε τη δόξα, εκείνη από τον μόνο Θεό;» (Ιωάννης 5:44). «Πατέρα... αυτή είναι η αιώνια ζωή, το να γνωρίζουν εσένα τον μόνο αληθινό Θεό, και αυτόν που απέστειλες, τον Ιησού Χριστό» (Ιωάννης 17:1,3). Αυτόν τον Θεό λάτρευε και ακολουθούσε. Τον ίδιο Θεό που λάτρευαν οι μαθητές του: «Ανεβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας, και Θεό μου και Θεό σας» (Ιωάννης 20:17). Τον ίδιο Θεό, τον ΚΥΡΙΟ, που λάτρευαν και οι άλλοι Ιουδαίοι: «Ο Πατέρας μου είναι αυτός που με δοξάζει, τον οποίο εσείς λέτε ότι είναι Θεός σας» (Ιωάννης 8:54). Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε επίσης ότι ο Ιησούς διαχώριζε πάντα τον εαυτό του από τον Πατέρα Θεό. Επίσης διακήρυττε ότι «ο Πατέρας μου είναι μεγαλύτερός μου» κι ότι «ο Πατέρας μου... είναι μεγαλύτερος από όλους» (Ιωάννης 14:28, 10:29). Για να μην υπάρχει καμιά παρανόηση, ο Ιησούς συμπλήρωσε ότι «Δεν μπορώ εγώ να κάνω τίποτε από τον εαυτό μου...» (Ιωάννης 5:30). Είχε πλήρη και τέλεια εξάρτηση από τον Θεό και Πατέρα του. Και ήταν και παρέμεινε ως πιστός Ιουδαίος, ένας μονοθεϊστής με την απόλυτη βιβλική και ιουδαϊκή σημασία του όρου.
ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΟΥ
Ο Ιησούς, ως κύριο θέμα της διδασκαλίας του, είχε τη βασιλεία του Θεού πάνω στη Γη: «Πρέπει και σε άλλες πόλεις να εξαγγείλω τα χαρμόσυνα νέα της βασιλείας του Θεού, επειδή γι’ αυτό είμαι αποσταλμένος» (Λουκάς 4:43), «Αυτός περνούσε μέσα από κάθε πόλη και κωμόπολη, κηρύττοντας και φέρνοντας το χαρμόσυνο άγγελμα για τη βασιλεία του Θεού» (Λουκάς 8:1).
Ακόμα και μετά την ανάστασή του, επί 40 ημέρες εμφανιζόταν στους μαθητές του «λέγοντάς τους τα σχετικά με τη βασιλεία του Θεού» (Πράξεις 1:3). Η Μεσσιανική βασιλεία πάνω στη Γη, έχει προφητευθεί από όλους τους Εβραίους προφήτες στη Βίβλο, και στόχο της έχει την αποκατάσταση της Γης στο τέλειο θέλημα του Θεού. Είναι μία από τις πιο σημαντικές ιουδαϊκές διδασκαλίες, την οποία με θέρμη κήρυξε ο Ιησούς, ο Μεσσίας του Ισραήλ. Αυτή την ελπίδα έδωσε στους μαθητές του, για την οποία τους ζήτησε μάλιστα να προσεύχονται καθημερινά: «Ας έρθει η βασιλεία Σου, ας γίνει το θέλημά Σου, όπως στον ουρανό, έτσι κι επάνω στη γη... Αλλά ζητάτε πρώτα τη βασιλεία του Θεού» (Ματθαίος 6:9,33).
Όσον αφορά τη μέλλουσα ζωή, ο Ιησούς τοποθέτησε την απόκτηση της αιώνιας ζωής, την τιμωρία ή την ανταμοιβή, στον μέλλοντα αιώνα, δηλαδή στην ερχόμενη βασιλεία του Θεού, μετά τη Β' Έλευσή Του: «Σας διαβεβαιώνω, ότι δεν είναι κανένας που άφησε σπίτι ή γονείς ή αδελφούς ή γυναίκα ή παιδιά εξαιτίας της βασιλείας του Θεού, ο οποίος δεν θα απολαύσει πολλαπλάσια κατά τον καιρό τούτο, και αιώνια ζωή κατά τον ερχόμενο αιώνα» (Λουκάς 18:29-30, δες και Ματθαίο 25:31,46). «Επειδή, ο Υιός του ανθρώπου πρόκειται να έρθει μέσα στη δόξα του Πατέρα του μαζί με τούς αγγέλους του, και τότε θα αποδώσει στον καθένα σύμφωνα με τη πράξη του» (Ματθαίος 16:27). Τότε, και όχι νωρίτερα! Και πολύ περισσότερο, όχι αμέσως μετά τον θάνατο, όπως είναι η δημοφιλής χριστιανική διδασκαλία σήμερα, διαμορφωμένη βέβαια κάτω από τις επιρροές της ελληνο-ρωμαϊκής φιλοσοφίας (του 3ου-4ου αιώνα και μετά)! Η διδασκαλία του Ιησού ήταν σύμφωνη με τη διδασκαλία του αρχαίου Ιουδαϊσμού και σ’ αυτό το σημείο!
Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΙΗΣΟΥΣ
Μελετώντας τα ευαγγέλια μέσα στο ιστορικό και πολιτιστικό τους περιβάλλον, που δεν είναι άλλο παρά η ιουδαϊκή θρησκεία και κουλτούρα του 1ου αιώνα, στη γη του Ισραήλ, είναι ξεκάθαρο αυτό, στο οποίο άλλωστε καταλήγουν σχεδόν όλοι οι λόγιοι (ιστορικοί και θεολόγοι) σήμερα: ο Γιεσούα, όπως ήταν το εβραϊκό όνομά του, ήταν ένας Ιουδαίος ραβίνος, θαυματουργός και προφήτης, συνεχιστής της παράδοσης του Μωυσή, του Ησαΐα, και των άλλων Εβραίων προφητών. Οι μαθητές του, που είδαν τη σταυρική του θυσία, έγιναν μάρτυρες και ενός ακόμα θαυμαστού γεγονότος, του μεγαλύτερου από τα θαύματα που έζησαν δίπλα στον Ιησού: της Ανάστασής Του από τους νεκρούς, τρεις ημέρες μετά την ταφή του! Αυτό τους επιβεβαίωσε απόλυτα ότι ο Ιησούς, με τον οποίο έζησαν επί σαράντα ημέρες μετά την ανάστασή του, ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας, ο Βασιλιάς του Ισραήλ (Πράξεις 1:6).
Ο Ιησούς δεν ήταν λοιπόν κάποιος μυστικιστής δάσκαλος ή φιλόσοφος. Ο Ιησούς δεν ήταν «Χριστιανός», όπως πολλοί τον φανταζόμαστε σήμερα! Ούτε και ήρθε να ιδρύσει μια καινούργια θρησκεία, τον «Χριστιανισμό», γιατί απλούστατα είχε θρησκεία: τον βιβλικό Ιουδαϊσμό, την οποία τηρούσε πιστά σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Αυτή τη θρησκεία συνέχισαν να ακολουθούν και οι μαθητές του, οι Απόστολοι, μέχρι τέλους της ζωής τους, όπως μαρτυρείται σ’ όλο το βιβλίο των Πράξεων.
Η διδασκαλία του Ιησού ήταν σύμφωνη με την ιουδαϊκή μονοθεϊστική πίστη και τον Νόμο του Θεού. Αυτός είναι ο ιστορικός Ιησούς: ο «Γιεσούα», ο Ιουδαίος ραβί και Μεσσίας.
Είμαστε αρκετά ειλικρινείς και ταπεινοί να Τον δεχτούμε έτσι όπως ακριβώς είναι και όχι όπως φανταζόμαστε ή όπως εμείς θα θέλαμε να είναι; Αν όχι, τότε ας σταματήσουμε να Τον παραποιούμε, να δίνουμε μία ψευδή μαρτυρία γι' Αυτόν, και να Τον προσβάλλουμε
Αν ναι, τότε ας προσπαθήσουμε να Τον γνωρίσουμε και να Τον ακολουθήσουμε ως αφιερωμένοι μαθητές Του. Μόνον έτσι θα είμαστε αληθινοί ακόλουθοι Εκείνου ο οποίος είπε ότι είναι η Αλήθεια. Και μόνον έτσι θα συμμετέχουμε στην αιώνια δόξα και βασιλεία του αναστημένου Μεσσία !
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
D.A. Pryor: «Ο Εβραίος Κύριός Μας: Ανακαλύπτοντας τον Ιστορικό Ιησού».
«Oι Εβραϊκές Ρίζες του Χριστιανισμού» (Συλλογή Δοκιμίων).
E.P.Sanders: «Το Ιστορικό Πρόσωπο του Ιησού».
Vendyl Jones: «Who is the Historical Jesus».
R. Moseley: «Yeshua: A Guide to the Real Jesus and the Original Church».
Brad M. Young: «Jesus the Jewish Theologian».
Ποιός όμως ήταν ο αληθινός Ιησούς; Ήταν κάποιος που ήρθε για να ιδρύσει μία νέα θρησκεία, επειδή δεν θεωρούσε ικανοποιητικές τις υπάρχουσες; Ήταν κάποιος Εσωτεριστής διδάσκαλος, που δίδαξε την νιρβάνα και τη μετενσάρκωση; Ήταν μήπως Χριστιανός με τη σημερινή σημασία της λέξης; Τι αποκαλύπτει άραγε η ζωή του και η διδασκαλία του;
Ο ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ
Η Αγία Γραφή μιλά αναλυτικά για τον Ιησού και το έργο του. Όσο κι αν φανεί παράξενο σε πολλούς σημερινούς Χριστιανούς, ο Ιησούς δεν γεννήθηκε σε κάποια «χριστιανική» οικογένεια, αλλά αντίθετα σε μια ιουδαϊκή οικογένεια από Ιουδαίους γονείς. Το Ευαγγέλιο του Ματθαίου στον πρόλογό του, λέει: «Βιβλίο της γενεαλογίας του Ιησού Χριστού, γιού του Δαβίδ, γιού του Αβραάμ» (1:1). Ήταν απόγονος του Δαβίδ και του Αβραάμ, δηλαδή κανονικός Εβραίος! Και μάλιστα από την φυλή του Ιούδα, όπως πληροφορούμαστε αλλού: «Ο Κύριός μας ανέτειλε από τη φυλή του Ιούδα» (Εβραίους 7:14).
Και ο Ιησούς δεν βαφτίστηκε όταν ήταν μωρό, αλλά έκανε περιτομή την όγδοη ημέρα της ζωής του (Λουκάς 2:21). Οι γονείς του τον ανάθρεψαν ως Εβραίο, διδάσκοντάς του τις εβραϊκές Γραφές τόσο καλά, ώστε έβρισκε απόλαυση στο να συμμετέχει ενεργητικά σε βιβλικές συζητήσεις στον Ναό του Θεού στην Ιερουσαλήμ, όπου «πήγαιναν κάθε χρόνο... κατά τη γιορτή του Πάσχα» (Λουκάς 2: 41-49).
Η γλώσσα που μιλούσε ήταν η εβραϊκή, όπως μαρτυρεί ο απόστολος Παύλος για τη συνάντησή του με τον Ιησού, καθώς πήγαινε στη Δαμασκό (Πράξεις 26:14). Το ίδιο πιστοποιούν και πολλοί σύγχρονοι λόγιοι.
Ο Ιησούς όταν άρχισε τη δημόσια διακονία του, δεν ήταν ιερέας, ούτε πάστορας. Ήταν ένας ραβίνος! Επανειλημμένα τα Ευαγγέλια αποκαλούν τον Ιησού «Ραβί»: «Και αποκρινόμενος ο Πέτρος λέει στον Ιησού: Ραβί, είναι καλό να είμαστε εδώ» (Μάρκος 9:5). Δείτε επίσης: Ματθαίος 23:8, 26:25,49, Μάρκος 10:51,11:21, 14:45, Ιωάννης 1:38,50, 3:1-2, 4:31, 6:24-25, 9:1-2, 20:16 κλπ.
Ο Ιησούς ποτέ δε δίδαξε σε Εκκλησία, ενώ αντίθετα δίδασκε τακτικά στον Ναό του Θεού καθώς και στις συναγωγές: «Και ο Ιησούς περιερχόταν ολόκληρη τη Γαλιλαία διδάσκοντας στις συναγωγές τους... Και όταν ήρθε στη πατρίδα του, τούς δίδασκε στη συναγωγή τους» (Ματθαίος 4:23, 13:54). Μάλιστα σε μία περίπτωση το λέει ο ίδιος ανοιχτά: «Εγώ δίδαξα πάντοτε μέσα στη συναγωγή και μέσα στο Ιερό, όπου πάντοτε συγκεντρώνονται οι Ιουδαίοι» (Ιωάννης 18:20).
Ο Ιησούς ήταν ένας πιστός τηρητής των εντολών του Θεού που είναι γραμμένες στην Τορά, δηλαδή τον Νόμο, που ο Ύψιστος έδωσε στον Μωυσή: «...Εγώ φύλαξα τις εντολές του Πατέρα μου...» (Ιωάννης 15:10).
Εφάρμοσε τον νόμο της αγάπης προς τον πλησίον, δείχνοντας έμπρακτο ενδιαφέρον για τους συνανθρώπους του σε κάθε περίπτωση. Θεράπευε τούς αρρώστους, ελευθέρωνε τους ψυχικά καταπιεσμένους, έτρεφε τους πεινασμένους και νοιάζονταν συνεχώς για τους μαθητές του και τον λαό που τον ακολουθούσε.
Επίσης, διαλύοντας κάθε ενδεχόμενη παρανόηση, δήλωσε ξεκάθαρα ότι ο σκοπός της ζωής του ήταν να τηρήσει στην εντέλεια τον Νόμο του Θεού: «Μη νομίσετε ότι ήρθα για να καταργήσω τον νόμο ή τούς προφήτες. Δεν ήρθα να καταργήσω, αλλά να εκπληρώσω. Επειδή σας διαβεβαιώνω, μέχρις ότου παρέλθει ο ουρανός και η γη, ένα γιώτα ή μια κεραία δεν θα παρέλθει από τον νόμο, έως ότου όλα εκπληρωθούν. Όποιος, λοιπόν, αθετήσει μία από τούτες τις ελάχιστες εντολές, και διδάξει έτσι τούς ανθρώπους, ελάχιστος θα ονομαστεί στη βασιλεία των ουρανών. Όποιος, όμως, εκτελέσει και διδάξει, αυτός θα ονομαστεί μέγας στη βασιλεία των ουρανών» (Ματθαίος 5:17-19).
Κι όχι μόνο ο ίδιος τήρησε όλες τις εντολές του Θεού και Πατέρα του, αλλά όπως φαίνεται από την Επί του Όρους Ομιλία, δίδαξε και στους άλλους το βάθος, την ουσία και την σπουδαιότητα της Τορά. Αντί να καταργήσει τον Νόμο του Μωυσή, ο Ιησούς, ο Εβραίος ραβίνος, τον επικύρωσε με το παράδειγμά του, αλλά και με τη διδασκαλία του.
Όλη η διδαχή του Ιησού είχε ως βάση της τις εβραϊκές Γραφές, αυτό που σήμερα αποκαλείται περιφρονητικά (ακόμα και από όσους ισχυρίζονται ότι είναι μαθητές του) «Παλαιά Διαθήκη». Ο Ιησούς δεν ήξερε καμιά «Καινή Διαθήκη», γιατί φυσικά δεν είχε γραφτεί! Μάλιστα θεωρούσε ότι πλανιόταν κάποιος, αν δεν συμβάδιζε η διδαχή του με τις εβραϊκές Γραφές: «Πλανιέστε, επειδή δεν γνωρίζετε τις Γραφές, ούτε τη δύναμη του Θεού» (Ματθ.22:29).
Ο Ιησούς ως τηρητής της Τορά, ακολουθούσε όλες τις θείες εντολές, περιλαμβανομένης της εντολής του Σαββάτου. Ναι, ο Ιησούς δεν τηρούσε την Κυριακή ως ημέρα αργίας και λατρείας. Ο Μεσσίας, ο Γιος του Ανθρώπου, τηρούσε τη βιβλική εντολή του Σαββάτου: «Σύμφωνα τη συνήθειά του, μπήκε μέσα στη συναγωγή κατά την ημέρα του Σαββάτου... Και τους δίδασκε κατά τα Σάββατα» (Λουκάς 4:16,31). Μάλιστα προειδοποίησε τους ακολούθους του να προσεύχονται ώστε η διαφυγή τους, κατά τη Μεγάλη Θλίψη στις Έσχατες Ημέρες, «να μη γίνει μέσα σε χειμώνα, ούτε σε Σάββατο» (Ματθ.24:20). Δηλαδή όχι μόνον εκείνος τηρούσε το Σάββατο, αλλά περίμενε και από τούς ακολούθους του, να το τηρούν! Ποτέ ο Ιησούς δεν δίδαξε ότι η εντολή του Σαββάτου θα άλλαζε ή θα καταργείτο!
Ο Ιησούς τηρούσε τις Βιβλικές ιουδαϊκές γιορτές, κι όχι τις «εκχριστιανισμένες» ειδωλολατρικές γιορτές των Χριστουγέννων (τα αρχαία Σατουρνάλια), του χριστιανικού Πάσχα (αγγλικά Easter, από την «Αστάρτη»), της Κυριακής - Ημέρας του Ήλιου (που και σήμερα ονομάζεται στα αγγλικά: Sun-day) κ.ά.
Ο Ιησούς τηρούσε το βιβλικό ιουδαϊκό Πάσχα της Εξόδου και τη γιορτή των Αζύμων (Ματθαίος 26:17-19), τη βιβλική γιορτή της Σκηνοπηγίας (Ιωάννης 7:2, 10-14, 37-38) και ακόμα την ιουδαϊκή γιορτή των Εγκαινίων (Εβραϊκά: Χανουκά) που δεν αναφέρεται στη Βίβλο, αλλά καθιερώθηκε μετά την εξέγερση των Μακκαβαίων (Ιωάννης 10:22-23).
Επίσης, φορούσε το «ταλλίτ», το ιουδαϊκό ένδυμα που είχε «τζιτζίτ» (κρόσσια) στις 4 άκρες του, όπως έκαναν και κάνουν ακόμα και σήμερα, όλοι οι ευσεβείς Ιουδαίοι που είναι τηρητές της Τορά, για να υπακούσουν στη θεία εντολή: «Και ο ΚΥΡΙΟΣ μίλησε στον Μωυσή, λέγοντας: Μίλησε στους γιούς Ισραήλ και πες τους να κάνουν κράσπεδα [κρόσσια] στις άκρες των ιματίων τους..., για να θυμάστε όλες τις εντολές του ΚΥΡΙΟΥ, και να τις εκτελείτε...» (Αριθμοί 15:37-40). Στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου διαβάζουμε για την περίπτωση της αιμορροούσας γυναίκας που θεραπεύτηκε, όταν άγγιξε τα κρόσσια του ενδύματος του Ιησού! (Ματθαίος 9:20-22). Οι ασθενείς «τον παρακαλούσαν να αγγίξουν έστω το κράσπεδο (κρόσσια) του ιματίου (ταλλίτ) του και όσοι το άγγιζαν θεραπεύονταν» (Μαρκ. 6:56). Αυτό επιβεβαιώνει ότι ο Εβραίος Μεσσίας ακολουθούσε πιστά την Τορά, τον Νόμο του Θεού, ακόμη και σ’ αυτή τη «λεπτομέρεια». Ακόμη το ότι φορούσε το ένδυμα με τα κρόσσια (τσιτσίτ) δείχνει ότι πραγματικά αγαπούσε την Τορά, και είχε επιθυμία να την τηρεί συνεχώς όλες τις μέρες της ζωής του.
ΤΟ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ
Η θεολογία του Ιησού ήταν βαθειά ιουδαϊκή και συγκεκριμένα, ραβινική. Δίδασκε ότι «η σωτηρία είναι από τους Ιουδαίους» (Ιωάννης 4:22) και ότι «δεν στάλθηκα παρά μονάχα στα χαμένα πρόβατα του οίκου Ισραήλ» (Ματθαίος 15:24). Θεωρούσε την Ιερουσαλήμ «πόλη του Μεγάλου Βασιλιά», δηλαδή του Θεού (Ματθ.5:35). Έδειχνε ιδιαίτερη αγάπη για τους γιους και τις κόρες του Αβραάμ (Λουκ.13:16, 19:9) και σεβασμό προς τον Αβραάμ, τον πατριάρχη των Εβραίων (Ματθ.8:11, Λουκ.13:28, Ιωαν.8:37-39, 56-58).
Είναι εντυπωσιακό να δούμε ότι ο Ιησούς ήταν αυστηρός Μονοθεϊστής, πίστευε ότι ο Θεός είναι Ένας, και το όνομά Του ήταν «ΓΧΒΧ» (Εξοδ.3:15), ακριβώς όπως πίστευαν όλοι οι Προφήτες πριν από αυτόν και οι ευσεβείς Ιουδαίοι της εποχής του. Στον πειρασμό του Σατανά, να τον προσκυνήσει, απάντησε χαρακτηριστικά με ένα θεμελιώδες εδάφιο από τις άγιες εβραϊκές Γραφές (Δευτ.6:13): «Και τότε αποκρίθηκε ο Ιησούς και του είπε: Είναι γραμμένο: τον ΚΥΡΙΟ τον Θεό σου θα προσκυνάς και Αυτόν μόνο θα λατρεύεις» (Λουκ.4:8).
Μάλιστα, όταν ρωτήθηκε ποια εντολή είναι πρώτη απ’ όλες τις άλλες εντολές, απάντησε με το «Σεμά Ισραέλ», την Ομολογίας Πίστης του Ιουδαϊσμού: «Και ο Ιησούς απάντησε... Πρώτη απ’ όλες τις εντολές είναι: Άκου Ισραήλ, ο ΚΥΡΙΟΣ ο Θεός μας είναι ένας ΚΥΡΙΟΣ» (Μάρκος 12:29). Αυτό ήταν παράθεση του εδαφίου Δευτερονόμιο 6:4. Όχι μόνο δέχονταν ότι ο Θεός ήταν Ένας, αλλά πίστευε ότι αυτός ήταν ο μόνος αληθινός Θεός: «Πώς μπορείτε εσείς να πιστέψετε, οι οποίοι παίρνετε δόξα ο ένας από τον άλλον, και δεν ζητάτε τη δόξα, εκείνη από τον μόνο Θεό;» (Ιωάννης 5:44). «Πατέρα... αυτή είναι η αιώνια ζωή, το να γνωρίζουν εσένα τον μόνο αληθινό Θεό, και αυτόν που απέστειλες, τον Ιησού Χριστό» (Ιωάννης 17:1,3). Αυτόν τον Θεό λάτρευε και ακολουθούσε. Τον ίδιο Θεό που λάτρευαν οι μαθητές του: «Ανεβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας, και Θεό μου και Θεό σας» (Ιωάννης 20:17). Τον ίδιο Θεό, τον ΚΥΡΙΟ, που λάτρευαν και οι άλλοι Ιουδαίοι: «Ο Πατέρας μου είναι αυτός που με δοξάζει, τον οποίο εσείς λέτε ότι είναι Θεός σας» (Ιωάννης 8:54). Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε επίσης ότι ο Ιησούς διαχώριζε πάντα τον εαυτό του από τον Πατέρα Θεό. Επίσης διακήρυττε ότι «ο Πατέρας μου είναι μεγαλύτερός μου» κι ότι «ο Πατέρας μου... είναι μεγαλύτερος από όλους» (Ιωάννης 14:28, 10:29). Για να μην υπάρχει καμιά παρανόηση, ο Ιησούς συμπλήρωσε ότι «Δεν μπορώ εγώ να κάνω τίποτε από τον εαυτό μου...» (Ιωάννης 5:30). Είχε πλήρη και τέλεια εξάρτηση από τον Θεό και Πατέρα του. Και ήταν και παρέμεινε ως πιστός Ιουδαίος, ένας μονοθεϊστής με την απόλυτη βιβλική και ιουδαϊκή σημασία του όρου.
ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΟΥ
Ο Ιησούς, ως κύριο θέμα της διδασκαλίας του, είχε τη βασιλεία του Θεού πάνω στη Γη: «Πρέπει και σε άλλες πόλεις να εξαγγείλω τα χαρμόσυνα νέα της βασιλείας του Θεού, επειδή γι’ αυτό είμαι αποσταλμένος» (Λουκάς 4:43), «Αυτός περνούσε μέσα από κάθε πόλη και κωμόπολη, κηρύττοντας και φέρνοντας το χαρμόσυνο άγγελμα για τη βασιλεία του Θεού» (Λουκάς 8:1).
Ακόμα και μετά την ανάστασή του, επί 40 ημέρες εμφανιζόταν στους μαθητές του «λέγοντάς τους τα σχετικά με τη βασιλεία του Θεού» (Πράξεις 1:3). Η Μεσσιανική βασιλεία πάνω στη Γη, έχει προφητευθεί από όλους τους Εβραίους προφήτες στη Βίβλο, και στόχο της έχει την αποκατάσταση της Γης στο τέλειο θέλημα του Θεού. Είναι μία από τις πιο σημαντικές ιουδαϊκές διδασκαλίες, την οποία με θέρμη κήρυξε ο Ιησούς, ο Μεσσίας του Ισραήλ. Αυτή την ελπίδα έδωσε στους μαθητές του, για την οποία τους ζήτησε μάλιστα να προσεύχονται καθημερινά: «Ας έρθει η βασιλεία Σου, ας γίνει το θέλημά Σου, όπως στον ουρανό, έτσι κι επάνω στη γη... Αλλά ζητάτε πρώτα τη βασιλεία του Θεού» (Ματθαίος 6:9,33).
Όσον αφορά τη μέλλουσα ζωή, ο Ιησούς τοποθέτησε την απόκτηση της αιώνιας ζωής, την τιμωρία ή την ανταμοιβή, στον μέλλοντα αιώνα, δηλαδή στην ερχόμενη βασιλεία του Θεού, μετά τη Β' Έλευσή Του: «Σας διαβεβαιώνω, ότι δεν είναι κανένας που άφησε σπίτι ή γονείς ή αδελφούς ή γυναίκα ή παιδιά εξαιτίας της βασιλείας του Θεού, ο οποίος δεν θα απολαύσει πολλαπλάσια κατά τον καιρό τούτο, και αιώνια ζωή κατά τον ερχόμενο αιώνα» (Λουκάς 18:29-30, δες και Ματθαίο 25:31,46). «Επειδή, ο Υιός του ανθρώπου πρόκειται να έρθει μέσα στη δόξα του Πατέρα του μαζί με τούς αγγέλους του, και τότε θα αποδώσει στον καθένα σύμφωνα με τη πράξη του» (Ματθαίος 16:27). Τότε, και όχι νωρίτερα! Και πολύ περισσότερο, όχι αμέσως μετά τον θάνατο, όπως είναι η δημοφιλής χριστιανική διδασκαλία σήμερα, διαμορφωμένη βέβαια κάτω από τις επιρροές της ελληνο-ρωμαϊκής φιλοσοφίας (του 3ου-4ου αιώνα και μετά)! Η διδασκαλία του Ιησού ήταν σύμφωνη με τη διδασκαλία του αρχαίου Ιουδαϊσμού και σ’ αυτό το σημείο!
Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΙΗΣΟΥΣ
Μελετώντας τα ευαγγέλια μέσα στο ιστορικό και πολιτιστικό τους περιβάλλον, που δεν είναι άλλο παρά η ιουδαϊκή θρησκεία και κουλτούρα του 1ου αιώνα, στη γη του Ισραήλ, είναι ξεκάθαρο αυτό, στο οποίο άλλωστε καταλήγουν σχεδόν όλοι οι λόγιοι (ιστορικοί και θεολόγοι) σήμερα: ο Γιεσούα, όπως ήταν το εβραϊκό όνομά του, ήταν ένας Ιουδαίος ραβίνος, θαυματουργός και προφήτης, συνεχιστής της παράδοσης του Μωυσή, του Ησαΐα, και των άλλων Εβραίων προφητών. Οι μαθητές του, που είδαν τη σταυρική του θυσία, έγιναν μάρτυρες και ενός ακόμα θαυμαστού γεγονότος, του μεγαλύτερου από τα θαύματα που έζησαν δίπλα στον Ιησού: της Ανάστασής Του από τους νεκρούς, τρεις ημέρες μετά την ταφή του! Αυτό τους επιβεβαίωσε απόλυτα ότι ο Ιησούς, με τον οποίο έζησαν επί σαράντα ημέρες μετά την ανάστασή του, ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας, ο Βασιλιάς του Ισραήλ (Πράξεις 1:6).
Ο Ιησούς δεν ήταν λοιπόν κάποιος μυστικιστής δάσκαλος ή φιλόσοφος. Ο Ιησούς δεν ήταν «Χριστιανός», όπως πολλοί τον φανταζόμαστε σήμερα! Ούτε και ήρθε να ιδρύσει μια καινούργια θρησκεία, τον «Χριστιανισμό», γιατί απλούστατα είχε θρησκεία: τον βιβλικό Ιουδαϊσμό, την οποία τηρούσε πιστά σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Αυτή τη θρησκεία συνέχισαν να ακολουθούν και οι μαθητές του, οι Απόστολοι, μέχρι τέλους της ζωής τους, όπως μαρτυρείται σ’ όλο το βιβλίο των Πράξεων.
Η διδασκαλία του Ιησού ήταν σύμφωνη με την ιουδαϊκή μονοθεϊστική πίστη και τον Νόμο του Θεού. Αυτός είναι ο ιστορικός Ιησούς: ο «Γιεσούα», ο Ιουδαίος ραβί και Μεσσίας.
Είμαστε αρκετά ειλικρινείς και ταπεινοί να Τον δεχτούμε έτσι όπως ακριβώς είναι και όχι όπως φανταζόμαστε ή όπως εμείς θα θέλαμε να είναι; Αν όχι, τότε ας σταματήσουμε να Τον παραποιούμε, να δίνουμε μία ψευδή μαρτυρία γι' Αυτόν, και να Τον προσβάλλουμε
Αν ναι, τότε ας προσπαθήσουμε να Τον γνωρίσουμε και να Τον ακολουθήσουμε ως αφιερωμένοι μαθητές Του. Μόνον έτσι θα είμαστε αληθινοί ακόλουθοι Εκείνου ο οποίος είπε ότι είναι η Αλήθεια. Και μόνον έτσι θα συμμετέχουμε στην αιώνια δόξα και βασιλεία του αναστημένου Μεσσία !
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
D.A. Pryor: «Ο Εβραίος Κύριός Μας: Ανακαλύπτοντας τον Ιστορικό Ιησού».
«Oι Εβραϊκές Ρίζες του Χριστιανισμού» (Συλλογή Δοκιμίων).
E.P.Sanders: «Το Ιστορικό Πρόσωπο του Ιησού».
Vendyl Jones: «Who is the Historical Jesus».
R. Moseley: «Yeshua: A Guide to the Real Jesus and the Original Church».
Brad M. Young: «Jesus the Jewish Theologian».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου