«Δίκαιοι των Εθνών»

Έλληνες που αντιστάθηκαν στο Ολοκαύτωμα των Εβραίων συμπολιτών τους. Ο πρέσβης του Ισραήλ κ. Άριε Μέκελ και ο πρόεδρος του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος κ. Δαυίδ Σαλτιέλ απένειμαν τον Τίτλο και το Μετάλλιο του «Δικαίου των Εθνών» σε 8 Έλληνες Χριστιανούς που διέσωσαν Εβραίους συμπατριώτες τους κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής.

Η συγκινητική εκδήλωση μνήμης έλαβε χώρα στο Πνευματικό Κέντρο της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών.

Την περίοδο της ναζιστικής κατοχής στην Ευρώπη, στη μαύρη ώρα της Ιστορίας της, κάποιοι χιλιάδες τόλμησαν να αντισταθούν στη συστηματική εξόντωση των Εβραίων. Στην Ελλάδα αυτοί που φρόντισαν για τη διάσωση των Εβραίων συμπολιτών τους ήταν και ιερωμένοι αλλά και κομμουνιστές αντάρτες. Ήταν Χριστιανοί αλλά και άθεοι. Οι γενναίοι αυτοί Έλληνες προήλθαν από όλο το φάσμα της κοινωνίας. Άλλες φορές αποφασισμένοι, άλλες φορές απροετοίμαστοι, έλαβαν την απόφαση να αντισταθούν στη θηριωδία του εβραϊκού Ολοκαυτώματος με κίνδυνο της ζωής τους.

Η Ιστορία κατέγραψε τη στάση τους. Σήμερα, βλέποντας την οικονομική κρίση ως ευκαιρία προώθησης του μίσους ξανά, οι περιθωριακές φωνές του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας ακούγονται πάλι από τις σκοτεινές γωνιές στις οποίες είναι εξοστρακισμένες. Οι περιθωριακές αυτές όμως απόψεις ποτέ δεν χαρακτήρισαν αυτόν τον τόπο, και είναι κρίσιμο πάντα να πέρνουν απάντηση πριν αποκτήσουν περισσότερο θράσος. Η απάντηση είναι πως ιδιαίτερα σε στιγμές κρίσης, η συλλογικότητα, η συντροφικότητα, η αλληγγύη, δεν είναι απλώς ο μόνος ηθικός δρόμος που ταιριάζει στον τόπο μας. Είναι και ο μοναδικός δρόμος που θα τον οδηγήσει σε ένα καλύτερο μέλλον.

Κατά την εκδήλωση βραβεύτηκαν με τον Τίτλο και το Μετάλλιο του «Δικαίου των Εθνών», μετά θάνατον: ο πατέρας Ιωάννης Μαραγκός για τη διάσωση του Ζεράρ Σαΐα και οι Αθανάσιος και Αθηνά Ρόμπου, Στέφανος Ρουσαμάνης, Νικόλαος και Φανή Φατλέ, Ευάγγελος Κουκούλας, και Ιωάννης Θεμελής για τη διάσωση της οικογένειας Σαμουήλ και Νίνας Δαυίδ.

Στην εκδήλωση παρέστησαν οι οικογένειες των διασωθέντων και των «Δικαίων», ο Αρχιεπίσκοπος της Καθολικής Εκκλησίας στην Ελλάδα κ. Φώσκολος, ο Ραβίνος Αθηνών κ. Μιζάν, εκπρόσωποι του διπλωματικού σώματος, πρόεδροι και εκπρόσωποι των εβραϊκών κοινοτήτων και οργανώσεων.

«ΔΙΚΑΙΟΙ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ»
Το Μετάλλιο του «Δικαίου των Εθνών» απονείμεται εκ μέρους του κράτους του Ισραήλ από το κέντρο Yad Vashem. Το Yad Vashem είναι η επίσημη Αρχή για τη Μνήμη των Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος. Σκοπός του Yad Vashem είναι η διαφύλαξη της μνήμης του Ολοκαυτώματος, μέσω της εκπαίδευσης, της τεκμηρίωσης, της έρευνας και των δημοσιεύσεων, καθώς και η απότιση φόρου τιμής στους Δικαίους των Εθνών. Πρόκειται για μη Εβραίους που διακινδύνευσαν τη ζωή τους για να σώσουν Εβραίους κατά το Ολοκαύτωμα. Βάσει κριτηρίων, απονέμεται στον διασώζοντα (ή, εφόσον αυτό δεν είναι εφικτό, στους άμεσους συγγενείς τους) ένα πιστοποιητικό και ένα μετάλλιο, ενώ το όνομά του προστίθεται στον Τοίχο των Δικαίων, που βρίσκεται στον «Κήπο των Δικαίων των Εθνών».

Πάνω από 22.700 άτομα έχουν τιμηθεί μέχρι σήμερα, εκ των οποίων 280 Έλληνες. Ανάμεσά τους, ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος και ο Δήμαρχος Ζακύνθου Λουκάς Καρρέρ που ήρθαν σε αντιπαράθεση με τις αρχές της ναζιστικής κατοχής, αλλά και δεκάδες απλοί πολίτες, ο ηρωισμός των οποίων δεν ξεχάστηκε.

Η ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΗς ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΣΑΜΟΥΗΛ ΚΑΙ ΝΙΝΑΣ ΔΑΥΙΔ
Ο Σαμουήλ και η Νίνα Δαυίδ ζούσαν στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας με τα δύο τους παιδιά, τον Ισαάκ και τον Ηλία. Από τον Απρίλιο του 1941, η περιοχή αυτή ήταν υπό ιταλική κατοχή. Τον Σεπτέμβριο του 1943, οι Γερμανοί κατέλαβαν ολόκληρη την ελληνική επικράτεια και άρχισαν τους εκτοπισμούς των Εβραίων. Η οικογένεια Δαυίδ, μόλις πληροφορήθηκε για τις εκτοπίσεις των Εβραίων στις κατεχόμενες από τους Γερμανούς περιοχές, αποφάσισε να φύγει από το σπίτι της, μαζί με τους παππούδες. Τα επόμενα δύο χρόνια και μέχρι την απελευθέρωση, κρυβόταν μετακινούμενη από το ένα μέρος στο άλλο στην περιοχή Τρικάλων και φιλοξενούμενη από διάφορες οικογένειες.

Κατ’ αρχήν, φιλοξενήθηκαν στο σπίτι του Στέφανου Ρουσαμάνη, στο χωριό Κρηνίτσα. Ο Στέφανος τους καλωσόρισε στο σπίτι του και φρόντισε για όλες τις ανάγκες τους. Ωστόσο, ο πεθερός του δεν ενέκρινε την παραμονή μιας εβραϊκής οικογένειας στο σπίτι του. Φοβούμενος ότι θα μπορούσε να τους καταγγείλει στις Αρχές, ο Στέφανος κανόνισε να μεταφερθεί η οικογένεια Δαυίδ στο σπίτι του Ιωάννη Θεμελή, στο ίδιο χωριό. Ο Θεμελής ήταν χήρος και ζούσε σε ένα μικρό σπίτι με την πεθερά του και τα δύο παιδιά του. Ήταν πολύ φτωχοί και συνήθως νοίκιαζαν δωμάτια στο σπίτι τους, ώστε να έχουν κάποιο εισόδημα. Βλέποντας τους κινδύνους που αντιμετώπιζε η εβραϊκή οικογένεια, ο Θεμελής προσφέρθηκε να τους φιλοξενήσει για δύο μήνες, αφιλοκερδώς, και παρείχε μάλιστα τροφή στην πολυμελή οικογένεια. Όταν Γερμανοί στρατιώτες άρχισαν να περιπολούν την περιοχή, η οικογένεια Δαυίδ φυγαδεύτηκε και πάλι. Βρήκε καταφύγιο στο χωριό Αρδάνιο, όπου τους φιλοξένησαν ο Θανάσης και η Αθηνά Ρόμπου με τα τρία παιδιά τους.

«Βρήκαμε μια οικογένεια. Τα παιδιά ήταν σαν αδέλφια μας. Ζήσαμε μαζί σε μια γαλήνια και ειρηνική ατμόσφαιρα και ένιωσα σαν να ανήκα στην οικογένεια αυτή», είπε ο Ισαάκ Δαυίδ στη μαρτυρία του. Παρά τη φαινομενική ηρεμία, η γερμανική παρουσία ήταν πολύ απειλητική και η οικογένεια αναγκάστηκε να μετακομίσει και πάλι σε ένα πιο απομακρυσμένο σημείο. Αυτή τη φορά πήγαν στο Κούρσοβο (το σημερινό Ελληνόκαστρο), όπου κρύφτηκαν στο σπίτι του Ευάγγελου Κουκούλα. Επρόκειτο όμως για προσωρινό καταφύγιο. Υπήρχαν ακόμη δύο εβραϊκές οικογένειες στο μικρό αυτό χωριό και, μια Κυριακή, οι κάτοικοι του χωριού συγκεντρώθηκαν και ζήτησαν από τους Εβραίους να φύγουν, φοβούμενοι αντίποινα. Η οικογένεια σώθηκε χάρη στην παρέμβαση του Κώστα, γιου του Ευάγγελου Κουκούλα, που ήταν αντάρτης και ο οποίος τους απάντησε ότι όποιος θα πείραζε Εβραίο θα είχε να κάνει μαζί του. Μετά από αυτά τα γεγονότα, η οικογένεια Δαυίδ πήγε σε άλλο χωριό, τον Κόνισκο, όπου κρύφτηκε στην οικογένεια Φατλέ.

Μετά την απελευθέρωση, η οικογένεια Δαυίδ επέστρεψε στα Τρίκαλα. Διατήρησε στενή επαφή με τις οικογένειες που τους φιλοξένησαν με κίνδυνο της ζωής τους και μοιράζoνταν μαζί τους χαρές και λύπες.

Όταν ο Ισαάκ Δαυίδ έστειλε τη μαρτυρία του στο Yad Vashem, εξέφρασε τη λύπη του που δεν είχε μεριμνήσει νωρίτερα για αυτό και έτσι, οι ευεργέτες της οικογένειάς του τιμούνται μετά θάνατον.

Στις 22 Σεπτεμβρίου 2009 ο Στέφανος Ρουσαμάνης, ο Ιωάννης Θέμελης, οι Αθανάσιος και Αθηνά Ρόμπου, ο Ευάγγελος Κουκούλας και οι Νικόλαος και Φανή Φατλέ αναγνωρίστηκαν ως Δίκαιοι των Εθνών.

Πηγή: Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο

10 μέρη στο Ισραήλ που πρέπει να δεις

Σχεδόν ο καθένας μας έχει ένα ιδιαίτερο μέρος που του αρέσει να το επισκέπτεται όσο ζει. Για πολλούς ανθρώπους, αυτό το μέρος είναι το Ισραήλ.

Η απλή και μόνον αναφορά του ονόματος της χώρας προκαλεί μια μεγάλη ποικιλία από συναισθήματα, ένα από τα οποία είναι η λαχτάρα. Εδώ και χιλιάδες χρόνια, το Ισραήλ είχε μεγάλη σημασία για ανθρώπους όλων των ειδών, και για όσους έχουν μια καρδιά που λαχταρά να δει αυτή τη χώρα.

Μερικοί κάνουν οικονομίες για χρόνια για να κάνουν ένα ταξίδι στους Αγίους Τόπους. Όσοι είχαν την ευλογία να πάνε, γενικά, συμφωνούν στο ότι ενόσω ήταν εκεί, η Βίβλος ζωντάνεψε και η επίσκεψη αυτή τους άλλαξε βαθειά. Πολλοί συγκινήθηκαν όταν «βάδισαν εκεί όπου και ο Ιησούς βάδισε».

Το περιοδικό Charisma πήρε συνεντεύξεις από διάφορους διαπρεπείς Χριστιανούς ηγέτες, που συχνά έφεραν ταξιδιωτικά γκρουπ στο Ισραήλ. Τα μέρη που ήταν τα πιο ιδιαίτερα γι’ αυτούς εκτείνονται από τη Θάλασσα της Γαλιλαίας μέχρι το Δυτικό Τείχος, από την Alon Moreh μέχρι την Kfar Etzion, από το όρος του Ναού μέχρι τον Κήπο της Γεσθημανής. Παρά την ευρεία έκταση των αγαπημένων τους τόπων, όλοι τους είχαν ένα πράγμα κοινό: είπαν ότι η πρώτη επίσκεψή τους είχε μια τρομερή επίδραση στη ζωή τους.
Να μερικά από τα μέρη που ανέφεραν ως πρώτη τους επιλογή:

Alon Moreh
Για την Billye Brim, που έκανε το πρώτο της ταξίδι στους Αγίους Τόπους το 1983, το όνομα Alon Moreh δεν αναφέρεται σ’ έναν οικισμό, αλλά μάλλον σ’ ένα δένδρο πάνω στην κορυφή ενός βουνού, όπου οι μελετητές πιστεύουν ότι ο ΚΥΡΙΟΣ εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον Αβραάμ, όταν αυτός έφτασε στη Γη της Υπόσχεσης (δες Γένεση 12:6-7).

«Από αυτή την υψηλή πλεονεκτική θέση μπορεί κάποιος να δει, όπως κι ο Αβραάμ, τα όρη της Ευλογίας και της Κατάρας, τη Συχέμ (Ναμπλούς), την κοιλάδα της Θερσά», λέει η Brim, που το 1986 σπούδασε εβραϊκά στην Ulpan Akiva στη Netanya του Ισραήλ, ένα σχολείο που ιδρύθηκε αμέσως μετά τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας, το 1948.

Η Brim, ιδρύτρια της οργάνωσης «Prayer Mountain» στην Ozarks στη Kirbyville, στην Πολιτεία του Missouri, σημείωσε επίσης σχετικά με την Alon Moreh ότι «αν και το κράτος του Ισραήλ έφτιαξε ένα όμορφο μέρος για να κάθεται κάποιος κάτω από το δέντρο, ποτέ δεν συναντήσαμε κάποιο άλλο γκρουπ εκεί. Και στη θέση αυτή βιώσαμε την πιο τρομερή παρουσία του Θεού και εμπειρίες στην προσευχή».

Το ζωντανό υπόλοιπο του οίκου του Ισραήλ
Ο τραγουδιστής Paul Wilbur επισκέφτηκε για πρώτη φορά το Ισραήλ το 1983 και το επισκέφτηκε ξανά πάνω από 24 φορές. Γι’ αυτόν «τα ιστορικά μέρη είναι συναρπαστικά, και είναι ευχάριστο να ‘τρέχεις εκεί που βάδισε ο Ιησούς’, να σταθείς στη Συναγωγή του 1ου αιώνα στην Καπερναούμ, να κάνεις ένα ταξίδι με βάρκα στη Γαλιλαία». «Αλλά», προσθέτει, «τόσοι αγαπούν τους νεκρούς Εβραίους της Βίβλου και αγνοούν τελείως το ζωντανό υπόλοιπο του σήμερα».

Ο Wilbur εξηγεί: «Όταν συνδέθηκα με τους αδελφούς και τις αδελφές μου στο Ισραήλ, ένιωσα σαν να συνδέθηκα με την καρδιά του Θεού. Ο Ιησούς δήλωσε ότι ήρθε για να σώσει τα χαμένα πρόβατα του οίκου του Ισραήλ, και πιστεύω ότι η καρδιά Του δεν έχει αλλάξει εδώ και 2.000 χρόνια».

Η πολύ έντονη λατρεία και η πολύ βαθειά κοινωνία των ανθρώπων είχαν μια αιώνια επίδραση στη ζωή του. Ο Wilbur λέει: «Οι πέτρες είναι αρχαίες και σημαντικές, αλλά οι ζωντανές πέτρες είναι το κατοικητήριο του Θεού του Ισραήλ. Έτσι, όταν πηγαίνεις, να είσαι απόλυτα σίγουρος ότι απολαμβάνεις την ιστορία, αλλά να είσαι πιο σίγουρος ότι αγγίζεις τις ζωντανές πέτρες για τις οποίες ο Yeshua έδωσε τη ζωή Του για να λυτρωθούν!».

Kfar Etzion
Η Melva Lea Beacham πήγαινε στο Ισραήλ για σχεδόν 40 χρόνια. Το πρώτο της ταξίδι τα Χριστούγεννα του 1969 ήταν το πρώτο από τουλάχιστον άλλα δώδεκα, αλλά είχε και τη χαρά να ζήσει εκεί από το 2005-2006. Αν και απολαμβάνει τις πολλές ευχάριστες αναμνήσεις τότε που ανέβαινε καθημερινά στο λεωφορείο της γραμμής 8, το μόνο μέρος που πραγματικά αιχμαλώτισε την καρδιά της είναι το Kfar Etzion, ο τόπος της σφαγής των Εβραίων από αραβικές ένοπλες δυνάμεις στις 13 Μαΐου του 1948, μια μέρα πριν αναγνωριστεί το Ισραήλ σαν κράτος.

«Πηγαίνω εκεί τα ταξιδιωτικά μου γκρουπ για να δουν από πρώτο χέρι και αυτό σπαράζει τη καρδιά τους», λέει η Beacham, που υπηρέτησε για τέσσερα χρόνια ως διευθύντρια ανάπτυξης για την οργάνωση «Χριστιανοί Φίλοι του Ισραήλ» στην Ιερουσαλήμ. «Θέλω να καταλάβουν το τι πρέπει να βιώνουν οι Εβραίοι κάθε μέρα για να χαράξουν την κληρονομιά τους και τον τόπο τους, μέσα στον κόσμο που ο Θεός τους έδωσε. Θέλω οι άνθρωποι να ξέρουν και να καταλάβουν την αντίσταση που αντιμετωπίζει αυτός ο λαός, από τους δαίμονες και από τα έθνη».

Το Δυτικό Τείχος
Στα αναρίθμητα ταξίδια που ο John Hagee, ποιμένας της εκκλησίας Cornerstone στο San Antonio, έκανε από το 1978, ένα συγκεκριμένο μέρος και μια συγκεκριμένη στιγμή ξεχωρίζει γι’ αυτόν. Στην επίσκεψή του στο Δυτικό Τείχος, κατά τη διάρκεια του πρώτου ταξιδιού, ο Hagee είχε μια απροσδόκητη συνάντηση με τον Θεό, που όχι μόνον άλλαξε τη ζωή του, αλλά και ξεκίνησε ένα κίνημα που συνεχίζει να κερδίζει σε διάκριση και σε επιρροή, μετά από πάνω από 30 χρόνια.

Εκείνη την ημέρα στο Τείχος «ο Θεός μου είπε να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να φέρω μαζί τους Χριστιανούς και τους Εβραίους, επειδή έχουν πολύ περισσότερα κοινά, από όσα επιτρέψαμε να μας χωρίσουν μέσα στους αιώνες», λέει ο Hagee.

Εκείνη τη μέρα στο Δυτικό Τείχος του Όρους του Ναού, στα αριστερά του Hagee ήταν ένας Ορθόδοξος Εβραίος που κουνιόταν μπρος-πίσω, φιλώντας τη Βίβλο. «Ένιωσα ότι ήμασταν πνευματικά αδέλφια, αλλά αυτός με φοβόταν, κι εγώ δεν ήξερα τίποτε γι’ αυτόν», λέει ο Hagee.

Αργότερα, μέσα σε λιγότερο από τρία χρόνια, ο Hagee οργάνωσε την πρώτη Βραδιά προς Τιμή του Ισραήλ, η οποία τελικά οδήγησε το 2006 στο σχηματισμό της οργάνωσης «Christians United for Israel», που είναι σήμερα η μεγαλύτερη οργάνωση υπέρ του Ισραήλ στις Ηνωμένες Πολιτείες.

«Κάθε επίσκεψη στο Δυτικό Τείχος είναι η πιο ευχάριστη στιγμή από το 10ήμερο ταξίδι στο Ισραήλ», λέει. «Υπάρχει μια πνευματική δύναμη στο Δυτικό Τείχος, για μένα, που δεν υπάρχει πουθενά αλλού πάνω στη Γη. Είναι αυτή η πνευματική εμπειρία που ποτέ δεν ξέχασα, και που απολαμβάνω κάθε φορά που επιστρέφω».

Το Όρος του Ναού
Ο Robert Stearns ταξίδεψε για πρώτη φορά στην Ιερουσαλήμ το 1991 και επέστρεψε 18 φορές για τη Γιορτή της Σκηνοπηγίας. Όλοι λένε ότι έχει κάνει πάνω από 40 ταξίδια στο Ισραήλ. Παραδέχεται ότι το Δυτικό Τείχος είναι το αγαπημένο του μέρος, αλλά αναφέρει και το Όρος του Ναού και τη Μασάντα ως τις τοποθεσίες που πρέπει υποχρεωτικά όλοι να δουν.

Το Όρος του Ναού, γνωστό και ως Όρος Μοριά, περιέχει την πιο ιερή τοποθεσία στον Ιουδαϊσμό. Έντονα διεκδικούμενο επί σειρά ετών και ίσως μια από τις πιο αναγνωρίσιμες τοποθεσίες, εξαιτίας του χρυσού τρούλου στην κορυφή του ισλαμικού τζαμιού (ο Τρούλος του Βράχου), το Ισραήλ και η Παλαιστινιακή Αρχή διεκδικούν την κυριαρχία πάνω στο Όρος του Ναού.

Η Μασάντα
Μασάντα είναι το όνομα μιας τοποθεσίας με αρχαία παλάτια στη νότια περιοχή της χώρας. Μερικοί θεωρούν το ανέβασμα με τα πόδια του φιδίσιου μονοπατιού στην ανατολική πλευρά του βουνού ως τμήμα της εμπειρίας της Μασάντα, αλλά είναι διαθέσιμο και ένα τελεφερίκ. Η απομακρυσμένη τοποθεσία και το ξηρό περιβάλλον φύλαξαν το μέρος ώστε να διατηρηθεί καλά για χιλιάδες χρόνια.

«Η Ιερουσαλήμ, περισσότερο από μια μεταφορά, είναι ένας κυριολεκτικός τόπος προς τον οποίον στρέφονται για άλλη μια φορά τα έθνη της Γης», λέει ο Stearns, που ισχυρίζεται, «Είναι μια Βιβλική εντολή για μας τους Χριστιανούς να προσευχόμαστε πιστά για την ειρήνη της Ιερουσαλήμ (Ψαλμός 122:6) και για όλον τον Ισραήλ (Ρωμαίους 9-11)».

Ο κήπος της Γεσθημανής
Η Joni Lamb, συν-ιδρύτρια, αντιπρόεδρος και διευθύντρια παραγωγής του Daystar Television Network (από την οποία πήρε συνέντευξη το περιοδικό Charisma, όπως κι από άλλους ηγέτες) δε δίστασε, όταν ρωτήθηκε, να αποκαλύψει τον ιδιαίτερο τόπο της, τον Κήπο της Γεσθημανής. Παρόλο που θα κάνει μόλις το τέταρτο ταξίδι της στους Αγίους Τόπους προς το τέλος αυτού του χρόνου, η σημασία του κήπου ενέπνευσε το βιβλίο της, «Παράδωσέ τα όλα».

Ο κήπος, που βρίσκεται στους πρόποδες του Όρους των Ελαιών στην Ιερουσαλήμ, είναι εκεί όπου η Lamb πιστεύει ότι έλαβε χώρα η τελική παράδοση. «Σκέφτομαι τη συναισθηματική αγωνία που ένιωσε ο Ιησούς», λέει η Lamb. «Το μέρος αυτό είναι πολύ σημαντικό και πολύ πνευματικό εξαιτίας αυτής της παράδοσης. Είναι το μέρος όπου έκραξε [στον Πατέρα]: ‘Όχι το δικό μου θέλημα, αλλά το δικό σου να γίνει’».

Και προσθέτει: «Αν δεν είχε παραδοθεί εκεί, δεν θα μπορούσε να βαδίσει προς τον σταυρό. Είμαι σίγουρη ότι βασανίστηκε, από τις σταγόνες του αίματος και τη συναισθηματική αγωνία που ένιωσε. Αυτή η παράδοση άλλαξε τον κόσμο».

Η Θάλασσα της Γαλιλαίας
Κανένα μέρος στο Ισραήλ δεν έχει μεγαλύτερη σημασία για τον Ben Kinchlow όσο η Θάλασσα της Γαλιλαίας. «Αυτός ήταν ένας ζωτικός τόπος στη διακονία του Ιησού», λέει ο Kinchlow. Από τα 30 σχεδόν θαύματα που έκανε ο Ιησούς, χοντρικά τα 20 έγιναν σ’ αυτήν την περιοχή και 12 στις ακτές της.

«Δεν μπορώ να βρω ένα μέρος που να είναι πιο αναλλοίωτο από τη Θάλασσα της Γαλιλαίας. Τίποτα δεν έχει αλλάξει εκεί», λέει ο Kinchlow, που σημειώνει ότι η περιοχή είναι ως επί το πλείστον ελεύθερη από κτήρια και τουριστικά θέλγητρα.

Βρισκόμενη σχεδόν 700 πόδια κάτω από το επίπεδο της θάλασσας, είναι η χαμηλότερη λίμνη με φρέσκο νερό στη γη. Ο Kinchlow, ιδρυτής της οργάνωσης «Αμερικανοί για το Ισραήλ» και συν-παρουσιαστής της ραδιοφωνικής εκπομπής «Front Page Jerusalem», που πήγε για πρώτη φορά στο Ισραήλ στη δεκαετία του 1970, προτείνει να καθίσουμε πάνω σε μερικούς από τους βράχους και τους λόφους.

«Αυτό είναι ένα μέρος έξω από το τουριστικό υλικό», ισχυρίζεται ο Kinchlow. «Είναι ένας τόπος για απομόνωση».

Το φρούριο του Nimrod
Έξω από τα πεπατημένα, το Φρούριο του Nimrod είναι ένα μέρος που ο Perry Stone επισκέφτηκε για πρώτη φορά στο πιο πρόσφατο ταξίδι του στο Ισραήλ, αν και έχει ταξιδέψει στη χώρα πάνω από 30 φορές. Και βέβαια σχεδιάζει να πάει στο μέρος ξανά.

Κατεστραμμένο από ένα σεισμό τον 18ο αιώνα, το φρούριο βρίσκεται στο βόρειο μέρος των Υψωμάτων του Γκολάν σε μια κορυφογραμμή που υψώνεται γύρω στα 2.600 πόδια πάνω από το επίπεδο της θάλασσας. Αυτό είναι το μέρος όπου ο Θεός έκανε τη διαθήκη Του με τον Αβραάμ.

«Από εκεί πάνω μπορείς να δεις το άνοιγμα της Γης της Υπόσχεσης», λέει ο Stone, υψώνοντας με ενθουσιασμό τη φωνή του. «Αυτή είναι η θέα που είδε ο Αβραάμ».

Πολλά τουριστικά γκρουπ δεν επισκέπτονται τα Υψώματα του Γκολάν εξαιτίας των χρονικών περιορισμών που υπάρχουν, αλλά ο Stone λέει ότι το ταξίδι αξίζει τον χρόνο του. Το δικό του ταξιδιωτικό γκρουπ ξόδεψε πάνω από δύο ώρες εκεί.

«Αξίζει να κάθεσαι εκεί και να τα ρουφάς όλα μέσα σου. Είναι ένα ιστορικό μέρος κι η τοποθεσία είναι όμορφη», λέει ο Stone, ένας πάστορας τετάρτης γενιάς, που διευθύνει μια από τις ταχύτερα αυξανόμενες διακονίες στην Αμερική: «Η Φωνή του Ευαγγελισμού». «Πηγαίνεις πίσω στον χρόνο με τον Αβραάμ. Εδώ είναι όπου όλα ξεκίνησαν. Εδώ είναι όπου έγινε η διαθήκη».

Η Ιερουσαλήμ
Ο Jonathan Bernis, ο εκτελεστικός διευθυντής της διακονίας «Jewish Voice Ministries International» και οικοδεσπότης του εβδομαδιαίου τηλεοπτικού προγράμματος «Jewish Voice Today», αγαπάει την Ιερουσαλήμ. Την έχει επισκεφτεί 50 φορές, από την εποχή του πρώτου του ταξιδιού το 1984.

Το επίκεντρο της χριστιανικής πίστης και τόπος «έντονου πνευματικού πολέμου», η Ιερουσαλήμ είναι μια από τις πιο αρχαίες πόλεις στον κόσμο. Θεωρούμενη ως το πνευματικό κέντρο των Εβραίων, η Παλαιά Πόλη, παρά το γεγονός ότι είναι μικρότερη από μισό τετραγωνικό μίλι, περιέχει πολυάριθμα σημαντικά χριστιανικά μέρη: το Όρος του Ναού, το Δυτικό Τείχος και την εκκλησία του Παναγίου Τάφου, για να αναφέρουμε μερικά.

«Αισθάνομαι εκεί μια εγγύτητα προς τον Θεό, όσο σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου», λέει ο Bernis, ο ιδρυτής ραβίνος της Μεσσιανικής συνάθροισης «Schema Yisrael» στο Rochester, της Νέας Υόρκης, όπου υπηρέτησε ως ραβίνος από το 1984-1993.

Παρόλο που δεν είναι μια πλήρης λίστα, αυτές οι 10 τοποθεσίες είναι σπουδαία μέρη από τα οποία μπορείς να ξεκινήσεις το πρώτο ή το επόμενο ταξίδι σου στο Ισραήλ. Μπορείς να βρεις άλλα μέρη που να αγγίζουν την καρδιά σου πιο πολύ, αλλά σύμφωνα με αυτούς που έχουν πάει, η ζωή σου ποτέ δεν θα είναι η ίδια μετά από ένα ταξίδι προς το μόνο έθνος που κανείς Χριστιανός δεν πρέπει να παραλείψει να επισκεφτεί.

Συνωμοσιολογία και αντισημιτισμός: ένα επείγον ποιμαντικό πρόβλημα

«Τα βρώμικα νερά της συνωμοσιολογίας και του αντισημιτισμού πάντοτε και παντού επικρατούν σε καιρούς ανασφάλειας και φόβου».

Μερίδα του ελληνικού λαού χαρακτηριζόταν ανέκαθεν από την τάση να ανακαλύπτει παντού ξένο δάκτυλο, απόρρητα παρασκήνια, συνωμοσίες εις βάρος της πατρίδας μας και της πίστης μας, με έντονη τη συμμετοχή των Εβραίων σε αυτά. Τα τελευταία 2 χρόνια, όμως, το κακό παράγινε.

Τα βρώμικα νερά της συνωμοσιολογίας και του αντισημιτισμού πάντοτε και παντού επικρατούν σε καιρούς ανασφάλειας και φόβου. Η ξαφνική και ισοπεδωτική οικονομική κρίση έχει ωθήσει πολλούς συμπολίτες μας να βεβαιωθούν ότι σκοτεινά κέντρα, εμπνεόμενα από τον σιωνισμό, απεργάζονται τον αφανισμό της Ελλάδας, τόσο τον πολιτισμικό όσο και τον οικονομικό. Κάποιοι που πρόσφατα ανακάλυψαν τις δυνατότητες του διαδικτύου έχουν πλέον τραπεί σε αχαλίνωτα σενάρια τα οποία διαδίδουν ηλεκτρονικά: πάντα κάτι πονηρό βρίσκεται πίσω από τα γεγονότα, πάντα κάποιοι «ειδήμονες» θα διαφωτίσουν τους «αφελείς» για τις σκοτεινές πλευρές ορισμένων δημόσιων προσώπων, πάντα τα διάφορα μέτρα λαμβάνονται με απώτερο σκοπό να πληγή η πίστη και η πατρίδα. Αρχής γενομένης από τη περιβόητη (και τελικά διαψευσθείσα) δήλωση του Κίσινγκερ εναντίον του ελληνισμού μέχρι την άποψη ότι τα ταχυδρομικά τέλη των εντύπων αυξήθηκαν ώστε να χτυπηθεί ο εκκλησιαστικός λόγος!

Κάθε κοινωνία διαθέτει τις παράνοιές της, κάθε λαός έχει τους συνωμοσιολόγους του. Αυτό που συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία, όμως, ξεπερνά κάθε φαντασία. Με αφορμή το σοκ των οικονομικών μέτρων έχουν απελευθερωθεί πλήθος από φοβίες που φώλιαζαν στο φαντασιακό των Ελλήνων. Με κορυφαίο σύμπτωμα την παλιά καταστροφική πληγή του αντισημιτισμού, η οποία κάποτε αιματοκύλισε τον κόσμο.

Το πρόβλημα θα ήταν σοβαρό έτσι κι αλλιώς, γίνεται όμως τραγικό όταν βλέπουμε να το υποδαυλίζουν και εκκλησιαστικά πρόσωπα. Μερίδα κληρικών, όλων των βαθμών, καθώς και λαϊκών θεολόγων και άλλων πιστών, έχουν προσχωρήσει άνευ όρων σε αυτή την παράνοια. Έχουν υιοθετήσει άκριτα τα «Πρωτόκολλα των σοφών της Σιών» αγνοώντας ότι αποτελούν χαλκευμένη προβοκάτσια εις βάρος των Εβραίων! Έχουν ασπαστεί τη θεωρία ότι για όλα τα δεινά του ελληνισμού φταίνε οι Εβραίοι! (Το επικαλέστηκε και ο Χίτλερ για να κάνει τον λαό συνεργούς του). Έχουν αγκαλιάσει κάθε αλλοπρόσαλλη ή ανεύθυνη αντικαθεστωτική κίνηση, δηλαδή λένε αντανακλαστικά «όχι» σε ό,τι προέρχεται από φορείς της εξουσίας, νομίζοντας ότι ενσαρκώνουν ένα νέο αντιστασιακό φρόνημα. Δεν προκαλούν έκπληξη όλα αυτά αν σκεφθούμε πως υπήρξαν κληρικοί που προ ετών διατύπωσαν δημόσια την κατηγορία ότι όσοι προωθούν τη λειτουργική ανανέωση υπηρετούν τα σχέδια της «Νέας Εποχής»! Η είσοδος και κληρικών στην παράνοια συνιστά πραγματικότητα λίαν ανησυχητική για την Εκκλησία και για τον τόπο.

Ουδείς είναι τόσο αφελής ώστε να αγνοεί πως η πολιτική διαθέτει νοσηρά παρασκήνια και πως οι εξουσίες του αιώνος τούτου είναι πάντοτε βουτηγμένες στα συμφέροντα. Ουδείς επαρκώς ενημερωμένος πολίτης παραγνωρίζει τις ενίοτε σατανικές μεθοδεύσεις του καπιταλιστικού συστήματος. (Ο Παπαδιαμάντης ονόμαζε «διαρκή αντίχριστο» την πλουτοκρατία). Εδώ, όμως, πρόκειται για κάτι άλλο. Αυτό που ενοχλεί εδώ είναι η νοοτροπία εκείνων των χριστιανών (παρόμοια με της Αριστεράς) η οποία ωθεί κάποιους να γίνονται εκούσια περιθωριακοί, στο να διαλέγουν να στέκονται πάντα στο «αντί», για να μπορούν να βρίζουν ατεκμηρίωτα. Ενοχλεί η συλλήβδην στοχοποίηση ενός βασανισμένου λαού όπως ο εβραϊκός, τον οποίο ταυτίζουν με εγκλήματα της ηγεσίας του και των λίγων σιωνιστών. Ενοχλεί η μεγαλομανής αντίληψη πως η Ελλάδα αποτελεί κέντρο του κόσμου και άλλη δουλειά δεν έχουν οι ισχυροί παρά να βυσσοδομούν εις βάρος της.

Δεν είναι τυχαίο πως περισσότερο ευάλωτα στις προβληματικές αυτές στάσεις είναι άτομα τα οποία διαβάζουν λίγο, σκέφτονται υπεραπλουστευτικά, συνηθίζουν να ενημερώνονται αποκλειστικά ή κυρίως από το διαδίκτυο. Στην επαρχία και στα λαϊκά στρώματα των μεγαλουπόλεων φαίνεται πως η συνωμοσιολογία και ο αντισημιτισμός ανθούν περισσότερο.

Αυτές οι διαπιστώσεις έχουν κοινωνιολογικό και ψυχολογικό ενδιαφέρον, διότι δείχνουν πως υπάρχουν κοινωνικές ομάδες οι οποίες αποτελούν ευκολότερο στόχο χειραγώγησης: απλά, όπως αυτή ελάμβανε χώρα από τους πολιτικούς στο παρελθόν, τώρα την επιχειρούν οι δήθεν «ειδήμονες» καθώς και πρόσωπα κύρους, όπως κληρικοί. Στην πραγματικότητα πρόκειται δηλαδή για μάζες, που δεν διαμορφώνουν προσωπική γνώμη αλλά άγονται και φέρονται από εκείνους που ξέρουν πώς να τις ξεσηκώνουν.

Τα προβλήματα με τις στάσεις που περιέγραψα είναι δύο. Από τη μια, αποπροσανατολίζεται ο πολίτης από την κύρια ευθύνη του, την μετάνοιά του δηλαδή για όσα δεινά και ο ίδιος, με την πονηριά ή με τη ολιγωρία του, επισώρευσε στον δημόσιο βίο και στην οικονομία. Αποθαρρύνεται από την εσωτερική αλλαγή του για την οποία πρέπει να εργασθεί ώστε να επικρατήσει κάποτε επιτέλους και στον τόπο αυτό η ευνομία αντί για τις διαπλοκές συμφερόντων. Με άλλα λόγια, η συνωμοσιολογία και ο αντισημιτισμός είναι κατ’ ουσίαν λαϊκιστικά μεγέθη, διότι χαϊδεύουν τον Έλληνα ψιθυρίζοντάς του πόσο σπουδαίος και αθώος είναι, ένα θύμα των κακών της εκάστοτε εποχής.

Το άλλο πρόβλημα είναι πνευματικό. Τα μεγέθη αυτά νοθεύουν την ίδια την ουσία του χριστιανικού μηνύματος. Αντί ο πολίτης να θέτει σε προτεραιότητα την ιδιότητα του πιστού και να αγωνίζεται να αποτελέσει «ζύμη» και «άλας» μέσα στην εποχή στην οποία εκλήθη από τον Θεό, εθίζεται στο αίσθημα του αδικημένου, του σπουδαίου, του εγωκεντρικού, του χολωμένου, του μισούντος, και εν τέλει του συκοφάντη. Αντί να θεραπεύονται, δηλαδή, διεγείρονται τα χαμηλά ένστικτα και πάθη του «φυσικού» ανθρώπου και ματαιώνεται η πνευματική ανάκαμψη του.

Απέναντι στην κατάσταση αυτή, και πριν γιγαντωθεί περαιτέρω (αφού αγνοούμε για πόσο καιρό ακόμη η πατρίδα μας θα δοκιμάζεται από την οικονομική κρίση), φρονώ πως η ποιμαίνουσα Εκκλησία οφείλει να ενεργήσει άμεσα και κατάλληλα. Υπάρχει ένα επείγον ποιμαντικό πρόβλημα το οποίο οφείλουμε να μην υποτιμήσουμε καθόλου και ενώπιον του οποίου θα πρότεινα τις εξής δράσεις:

-Να καταδείξουμε στους πιστούς ότι αμαρτάνει ενώπιον του Θεού όποιος υιοθετεί στάσεις απορριπτικές ή προσβλητικές για κάποιο έθνος. Το έθνος μας είναι ένα από όλα, με τις αρετές του και με τα ελαττώματά του. Ευλογήθηκε μεν από τον Θεό πλουσιοπάροχα αλλά σαν τον αρχαίο Ισραήλ: όχι για καύχηση αλλά για να μεταδώσει τις δωρεές. Τελικά, είτε μας αρέσει είτε όχι, η σύγχρονη πραγματικότητα το αποδεικνύει μέχρι τώρα ανίκανο και ανάξιο των ευεργεσιών αυτών.

-Να επισημάνουμε πως η καχυποψία, η εμπάθεια, καθώς και η εύκολη αποδοχή και διάδοση αναπόδεικτων κατηγοριών, συνιστούν πνευματικό πρόβλημα, πιθανόν και κώλυμα Θείας Κοινωνίας.

-Να τονίσουμε πως με τη συνωμοσιολογία και τον αντισημιτισμό προσφέρουμε χείριστες υπηρεσίες στην πατρίδα μας: διατηρούμε για τους εαυτούς μας μεγαλειώδη εικόνα η οποία έρχεται σε γελοία αντίθεση με την τωρινή μας κατάντια, ακυρώνουμε τη όποια προσπάθεια ανασύνταξης και αλλαγής νοοτροπίας, εκκολάπτουμε το «αυγό του φιδιού» το οποίο κανείς δεν γνωρίζει τι μορφή θα λάβει στο μέλλον, και εν τέλει στοχοποιούμε την χώρα μας στην Ευρώπη ως μια κοινωνία ιδιόρρυθμη και άνομη που ζει με φαντασιώσεις και φέρνει στην εξουσία ακροδεξιούς.

-Να διδάξουμε ότι γινόμαστε άξιοι διάδοχοι των σπουδαίων προγόνων μας, όχι με εθνικιστικές και αδιέξοδες κορώνες, αλλά με συστηματική και μεθοδική εργασία ηθικής αναδιοργάνωσης και κοινωνικής ανασύνταξης.

-Να καταστήσουμε σαφές ότι σωστός πολίτης είναι ο υπεύθυνος πολίτης. Εκείνος δηλαδή που δεν επωφελείται ο ίδιος από την φαυλοκρατία και αναξιοκρατία, έτσι ώστε να έχει το ηθικό σθένος της διαμαρτυρίας και της καταγγελίας. Και φυσικά διατηρεί ακέραιη την ευθυκρισία του ως προς τους πολιτικούς αλλά με τρόπο νηφάλιο και ακριβοδίκαιο.

Καθώς οδεύουμε προς ριζικές αλλαγές του ελληνικού κομματικού χάρτη, πιθανόν και της κοινωνίας ως συνόλου, είναι καιρός νομίζω να συμβάλουμε ως Εκκλησία στη διαμόρφωση ενός Έλληνα ωριμότερου πολιτικά και κοινωνικά. Δυστυχώς, όπως η δεκαετία του 1980 (με τις αμέτρητες κοινοτικές επιδοτήσεις που διοχετεύθηκαν στην κατανάλωση και όχι στην ανάπτυξη) υπήρξε η μεγάλη χαμένη ευκαιρία για τη χώρα, έτσι και οι δεκαετίες του 1990 (με το «Μακεδονικό») και του 2000 (με τις ταυτότητες) υπήρξαν χαμένες ευκαιρίες για την Εκκλησία. Προωθήθηκε η εσωτερική «κατανάλωση» και όχι η γνήσια εκκλησιαστική ανάπτυξη και αναδιοργάνωση. Ας μην συνεχιστή το κακό.

του πρωτοπρεσβύτερου Βασιλείου Θερμού

Το Ολοκαύτωμα

Ο στρατηγός Dwight D. Eisenhower είχε δίκιο όταν διέταξε να τραβήξουν όσα φιλμ και φωτογραφίες μπορούσαν.

Συνέβη πραγματικά όπως το είχαν σχεδιάσει οι Ναζί πριν από 60 χρόνια περίπου.

Αποτελεί ιστορικό γεγονός να θυμάστε ότι όταν ο Ανώτατος Διοικητής των Συμμαχικών Δυνάμεων, στρατηγός Dwight D. Eisenhower, βρήκε τα θύματα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, διέταξε να τραβήξουν όσες περισσότερες φωτογραφίες γινόταν και ανάγκασε τον γερμανικό λαό από τις γύρω πόλεις να πάει στα στρατόπεδα και να δει την φρίκη, και σε κάποιες περιπτώσεις να θάψουν τους νεκρούς.

Και ο λόγος που το έκανε αυτό;
Για να συγκεντρώσει όσες περισσότερες αποδείξεις μπορούσε (φιλμ, φωτογραφίες, μαρτυρίες κ.α.) επειδή θα έρθει η μέρα που κάποιος κακόβουλος θα πει: «αυτό δε συνέβη ποτέ».

«Το μόνο που χρειάζεται το ‘κακό’ για να πετύχει είναι οι ευπρεπείς να μείνουν αδρανείς» (Edmund Burke).

Πρόσφατα, το Ηνωμένο Βασίλειο, αφαίρεσε «το ολοκαύτωμα» από τη διδακτέα ύλη των Βρετανικών σχολείων, γιατί προσέβαλε «τα πιστεύω του μουσουλμανικού λαού», το ότι δηλαδή το ολοκαύτωμα δε συνέβη ποτέ.

Αυτός είναι ένας εκφοβιστικός οιωνός που προωθεί ακριβώς το φόβο και επηρεάζει όλο τον κόσμο και κάθε χώρα επιτρέπει στον εαυτό της να παρασυρθεί τόσο εύκολα.

Περισσότερα από 60 χρόνια έχουν περάσει από τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Αυτό το άρθρο είναι μια υπενθύμιση για όλη την ανθρωπότητα, στη μνήμη των 6.000.000 Εβραίων, 20.000.000 Ρώσων, 10.000.000 Χριστιανών, ιερέων, δολοφονημένων, σφαγιασμένων, βιασμένων, καμένων και ταπεινωμένων.

Στο μεταξύ η Γερμανία και η Ρωσία είχαν άλλες προτεραιότητες...

Τώρα περισσότερο από ποτέ, χώρες σαν το Ιράν μεταξύ άλλων, δηλώνουν επίσημα ότι «το ολοκαύτωμα είναι ένας μύθος». Είναι τώρα αναγκαίο να θυμίσουμε στον κόσμο να μην ξεχάσει, ποτέ!

Ο σκοπός αυτού του άρθρου είναι να καταφέρει να φτάσει σε ανθρώπους σε όλο τον κόσμο και να πουν ότι το διάβασαν.

Γίνε κι εσύ ένας ακόμα κρίκος σε αυτήν την παγκόσμια αλυσίδα και βοήθησε να εξαπλωθεί το μήνυμα σε όλο τον κόσμο! Σε παρακαλώ μετέφρασε το, αν είναι ανάγκη. Θα σου πάρει μόνο λίγα δευτερόλεπτα να το στείλεις κι εσύ σε κάποιον άλλο.